Athlenda

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

ΜΑΤΣΑΡΑ..



 Επική προσπάθεια των Ισπανών απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε ένα ματς που αντιπροσωπεύει επάξια τον τίτλο του «τελικού Ολυμπιακών αγώνων».. Μπορούσαν οι Ίβηρες ..



Εξωγήινοι υπήρχαν μόνο το 1992.. Σήμερα όχι. Η Ισπανία μπαίνοντας στο παρκέ με τρομερό κίνητρο –γι’αυτό και έβγαλε αυτό που έβγαλε- αποφασισμένη να παίξει το καλύτερο παιχνίδι της στο τουρνουά, έκανε τους Αμερικανούς για πρώτη φορά να δείχνουν τόσο γήινοι.  Η Αμερικανική ομάδα ήταν φαβορί, όχι τόσο γιατί υπερείχε σε ποιότητα (έτσι και αλλιώς υπερέχει) αλλά γιατί ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση σε αντίθεση με τους Ίβηρες. Όλοι όμως όσοι γνωρίζουμε την ποιότητα της Ισπανικής ομάδας περιμέναμε ενδόμυχα μια τέτοια εμφάνιση.


 Η -μικρή- διαφορά των δύο ομάδων σήμερα ακούει σε ένα όνομα. Κέβιν Ντουράντ.. Αυτός ήταν ο παίκτης που μίληςε, απορρέοντας  μια πρωτόγνωρη αίσθηση κυνικότητας, στα δύσκολα. Ο τύπος δε καταλαβαίνει τίποτα, σουτάρει με λιτά νεύρα (τεράστιο πλεονέκτημα για ένα σουτέρ), εκτέλεση χωρίς συναίσθημα. Ο Σκαριόλο θεωρώ ότι παραέπαιξε ζώνη. Βλέποντας αυτήν την Team USA στο φετινό τουρνουά, η συγκεκριμένη αμυντική αντιμετώπιση δεν είναι –κατά τη γνώμη μου πάντα- η ενδεδειγμένη, τουλάχιστον για μεγάλο διάστημα. Οι Αμερικανοί σούταραν ολομόναχοι για 15 περίπου λεπτά στο παρκέ, γεγονός που τους βοήθησε να «πατήσουν», να ζεσταθούν. Ο Σιζέφσκι έπαιζε  μια «υπερφόρτωση» απέναντι στην ισπανική άμυνα χώρου, φορτώνοντας επιλεκτικά μια πλευρά με τους Άντονι-Ντουράντ, οι οποίοι έχοντας πολύ σωστό spacing έβρισκαν καλά και ξεκούραστα  σουτ κυρίως από τις γωνίες.


 Η απάντηση βέβαια ήρθε από τον τελευταίο καλλιτέχνη –σε ικανότητα αλλά και  «λούκ» πλέον- της Ευρωπαϊκής μπασκετικής σκηνής, Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ο οποίος έδειξε από την πρώτη φάση το τι θα επακολουθήσει. Οι βόμβες του έλειψαν στο β’ ημίχρονο, όπου ήταν φανερά καταπονημένος. Δεν υπάρχει πιο ύπουλος τραυματισμός από την πελματιαία απονεύρωση, γι’αυτό και παίζει μεγάλο ρόλο και στη ψυχολογία του παθόντα. Από την Ισπανική ομάδα έλειψε ο Καλντερόν σήμερα. Δεν έχεις αυτή την πολυτέλεια απέναντι σε αυτόν τον αντίπαλο. Αντίθετα σταδιακά ανέβηκε ο Ρούντι και τα αδέρφια Γκασόλ, με τα 4 φάουλ του Μαρκ νωρίς να στερούν από τον Σκαριόλο μια σημαντική λύση. Ο παίκτης πάντως που λειτούργησε ως game changer κυρίως με το αμυντικό του impact ήταν ο Ιμπάκα. Κλείδωσε τον Λεμπρόν -μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων του-, έκοψε τον Αμερικανικό τσαμπουκά πάνω από τη στεφάνη. 


 Τεράστιο ματς από τον Πάου που ήταν ασταμάτητος. Θεωρώ όμως ότι εάν έμπαινε λίγο πιο δυναμικά στο αμυντικό ριμπάουντ η ομάδα του θα είχε καλύτερη τύχη. Ίσως λοιπόν οι Ίβηρες έπρεπε να εμπιστευθούν λίγο περισσότερο τη μαν του μαν άμυνα τους (κυρίως όταν βρισκόταν ο Ιμπάκα στη 5αδα)με τον παίκτη του Τζέημς να παίζει λίγο “flot”, δεδομένου ότι είχαν το βάθος και στο μπακόρτ (Ροντρίγκεθ-Γιούλ) και στη φροντκόρτ να ανταπεξέλθουν στα φάουλ.  Η αντιμετώπιση τους αυτή είχε σαν αποτέλεσμα οι αντίπαλοι τους να σουτάρουν 37 τρίποντα και ..33 δίποντα, ποντάροντας στο ότι θα πιάσουν το γνωστό του 2-3λεπτο ρυθμού και θα καθαρίσουν. Απαράδεκτη η αντιμετώπιση του Σκαριόλο στα κεντρικά σουτ μετά από σκριν του Ντερόν Ουίλιαμς. Το έκανε ανενόχλητος δις και να σκεφτείτε ότι πρόκειται για το σήμα κατατεθέν του (μαζί με τη σταυρωτή). Οι φούριος ρόχας παρουσίασαν μια πολύ πιο μεθοδική επίθεση, με πολύ περισσότερες συνεργασίες και ορθολογικές προσπάθειες. Έχασαν στις φυσικές δυνάμεις στο τέλος (στη 4η περίοδο οι Αμερικανοί πήραν κεφάλι από το επιθετικό ριμπάουντ) και χρειαζόντουσαν λίγο από το κομπιουτεράιζντ παιχνίδι του Καλντερόν για να πατήσουν γκάζι. Η μεγάλη τους ευκαιρία ήταν στο ξεκίνημα της 3ης περίοδου..


 “Clutch” σουτ στο 4ο δεκάλεπτο από τους Μπράιαντ και Πολ. Ο τελευταίος  είναι ο στρατηγός αυτής της νέας γενιάς των Αμερικανών. Αυτός που μπορεί να κουμαντάρει «ατίθασα» παιδιά όπως ο Άντονι και ο Τζέημς. Του τρέφουν μεγάλο σεβασμό και είναι μακράν του δευτέρου ο πιο δημοφιλής παίκτης του ΝΒΑ μεταξύ των συναδέλφων του.


 Τέλος λοιπόν και για φέτος.. Η ομάδα του Σιζέφσκι κέρδισε δίκαια την 1η θέση, όμως ο τελικός αυτός τους χαμήλωσε το βλέμμα και ίσως την έπαρση που είχαν στην αρχή του τουρνουά. Ο Σιζέφσκι πολύ πιθανόν αποχωρεί. Είναι το τέλος μιας σπουδαίας πορείας με την Εθνική ομάδα, η οποία άρχισε στην ουσία μετά το ελληνικό χαστούκι  στη Σαϊτάμα. Όπως και ο Ντέηβιντ Μπλάτ, του οποίου η ομάδα έπιασε πάτο ένα κρύο βράδυ στο Βέλγιο (προκριματικά Ευρωμπάσκετ) και τώρα αποχωρεί με το τρίτο μετάλλιο στο στήθος. Ο επιμένων νικά..


18 σχόλια:

  1. Αυτό που δεν κατάλαβα στο τέλος είναι γιατι η Ισπανία θέλησε να παίξει με τρία δυαρια χωρίς καθαρόαιμο point guard...φάνηκε να τους απο συντονίζει τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά...βέβαια και το shoot τους James τρελή κ...φαρδια... Στη επόμενη φάση έκανε σέντρα...η Ισπανία όντως απίστευτα ψυχωμενη και με πίστη οτι μπορούσε να το πάρει το παιχνίδι...ο σαν εμετεριο γιατι τόσο πάγκο;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε του πήγαινε τόσο το παιχνίδι του Σαν Εμετέριο λόγω ταχύτητας των αντιπάλων περιφερειακών. Χθές ίσως ο Κλαβέρ μπορούσε δοκιμαστεί λίγο πάνω στον Ντουράντ λόγω σωματότυπου καθώς είναι ο μοναδικός που θα μπορούσε να τον ακολουθήσει ψηλά στο σούτ.

      Διαγραφή
  2. Πολύ ωραίο άρθρο φίλε, όπως πάντα. Χαίρομαι που ανακάλυψα το καλύτερο ελληνικό μπασκετικό στέκι στο ίντερνετ. Ματσάρα απόψε όντως, τι να πει κανείς για τους Ισπανούς ε; Τι να πει κανείς για αυτές τις προσωπικότητες, τι να πει για αυτήν την ποιότητα, αυτήν την ψυχή. Απίστευτη ομάδα. Πόσο γελοίο φαντάζει τώρα το ότι κάποτε τους θεωρούσαμε του χεριού μας, το ότι πιστεύαμε πως είναι στα κυβικά μας. Μιλάμε για μία από τις μεγαλύτερες ομάδες που έχει βγάλει το ευρωπαικό μπάσκετ. Για εμένα αυτό το παιχνίδι δεν μειώνει την τωρινή ομάδα της Αμερικής σε σχέση με την dream team του 92. Απλά δείχνει το μεγαλείο αυτής της ομάδας της Ισπανίας.

    Και θέλω να σε ρωτήσω επ'αυτού (ερώτηση υποθετική, καφενειακού επιπέδου): ήταν όντως καλύτερη η θρυλική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας από αυτήν την Ισπανία; Και σε ρωτάω καθαρά γιατί έχουμε μία τάση να εξιδανικεύουμε οτιδήποτε ανήκει στο παρελθόν και να θεωρούμε ύβρη οποιαδήποτε σύγκριση με το σήμερα. Είτε αυτό το παρελθόν λέγεται Μοχάμεντ Άλι, είτε Πελέ/Μαραντόνα, είτε dream team, είτε Εθνική Γιουγκοσλαβίας, είτε Ντράζεν Πέτροβιτς (κορυφαίος παίχτης αλλά δεν τον θεωρώ με τίποτα τον κορυφαίο Ευρωπαίο ever).

    Υστερεί αυτή -η γεμάτη- Εθνική Ισπανίας του Καλντερόν, του Ρούμπιο, του Ναβάρο, του Φερνάντεθ, των αδερφών Γκασόλ σε σχέση με την πολυδιαφημισμένη Εθνική της Γιουγκοσλαβίας;

    Αργύρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απορία, πρώτα απ' όλα στον εαυτό μου αλλά επ' ευκαιρία και σε σένα: Πιστεύεις ότι η σημερινή εθνική Ισπανίας (την εκτιμώ όσο κι εσύ) θα μπορούσε να σταθεί εξίσου επάξια απέναντι στη Dream Team του '92?

      arisff

      Διαγραφή
    2. Αργύρη ευχαριστώ φίλε.. Μιλάμε για τις δύο ευρωπαϊκές καλύτερες ομάδες της σύγχρονης εποχής. Το μπάσκετ σαφώς και έχει αλλάξει. Θα έπαιρνα Γιουγκοσλαβία χωρίς πολύ σκέψη. Ήταν πιό σκληροτράχηλη και είχαν υπερείχαν σε προπονητική κατεύθυνση. Ααα.. και ο Ντράζεν -γνώμη μου, δε σημαίνει ότι είναι το σωστό- είναι μακράν ο κορυφαίος Eυρωπαίος ever. Αυτό στο λέω με μεγαλύτερη σιγουριά..

      Αrisff δε ξέρω εάν απευθύνεται σε εμένα η ερώτηση ή στον φίλο που έθεσε το θέμα. Είναι σίγουρα αδόκιμες τέτοιες συγκρίσεις. Δε νομίζω ότι θα μπορούσε πάντως η Ισπανία να ακολουθήσει την ομάδα του 92 για παραπάνω από 25' μάξιμουμ. Θεωρητικά πάντα..

      Διαγραφή
    3. Προς όλους είναι η ερώτηση, γιατί προσωπικά εκεί πιστεύω ότι καταλήγει το ερώτημα: Είναι η σημερινή Team USA καλύτερη (έστω αντίστοιχη) αυτής του '92?

      Οκ, διαφορετικές εποχές, τώρα είναι πιο αθλητικοί οι παίκτες κοκ, ας κάνουμε μια διαφορετική σύγκριση: Τι θα έκαναν οι κορυφαίες ομάδες που δυσκόλεψαν τους αμερικάνους φέτος (Λιθουανία στον όμιλο, Αργεντινή στο φιλικό, Ισπανία στον τελικό) απέναντι στην Dream Team. Φέτος πιστεύω ότι οι αμερικάνοι πήραν το χρυσό με το ταλέντο τους και τα τρίποντα (Άντονι, Ντουράντ, Κόμπε) και όχι με τα μούσκουλα, την ταχύτητα και το άλμα τους.

      Κι εγώ καταλήγω ότι δε θα άντεχαν πάνω από 25 λεπτά.

      arisff

      Διαγραφή
    4. Αυτή η Ισπανία με εκείνη την dream team του άναρχου μπάσκετ στην επίθεση και του μπάτε σκύλοι αλέστε στην άμυνα δε νομίζω να διασυρόταν. Το θέμα όμως είναι ότι τότε ήταν 1992 και σήμερα 2012. Αν λοιπόν εκείνοι οι παιχταράδες της dream team παίζανε σήμερα, σαφώς και θα παίζανε διαφορετικά, με αποτέλεσμα ναι, οι Ισπανοί να διασυρόντουσαν.

      Αργύρης

      Διαγραφή
  3. οκ καλη η USA αλλα πιο πολυ NBA JAM θυμιζε (και) σημερα παρα ομαδα με ορθολογιστικο τροπο παιχνιδιου.δεν εχω προθεση να τους μειωσω αλλα να τονισω πως μια ομαδα με σωστοτερη τακτικη κ πιο "ξυπνιο" προπονητη θα μπορουσε να νικησει.συνεπως το ματς το χασε ο Σκαριολο.ο ροντριγκεθ ειχε μια χαρα ρυθμο κ στο 4ο 10λεπτο χρησιμοποιηθηκε λιγοτερο απ οσο επρεπε.το ιδιο κ ο ιμπακα.ο ρουντι δεν ηταν για να παιξει τοσο στην τελευταια περιοδο.το ιδιο κ ο ναβαρο αλλα τον καλυτερο σουτερ σου σιγουρα δεν τον βγαζεις.οσες φορες μπηκε ο ρεγιες μονο αρνητικος ηταν κ θα πρεπε να προτιμηθει ο μαρκ παρα τα 4 φαουλ.οσον αφορα τις ΕΠΑ αναμενω να δω τον ιδιο κορμο στο παγκοσμιο + τις μεγαλες απουσιες που τους επληξαν φετος(οκ θα λειπει ο μπραιαντ προφανως)οποτε και θα 'ναι πραγματικα αχτυπητοι.σχετικα με την συγκριση ισπανιας-γιουγκοσλαβιας..απο το '87 πρπ κ μετα 4 ειναι οι κορυφαιες ομαδες(μετα την usa)..η μεγαλη γιουγκοσλαβια,η σοβιετικη ενωση,η ισπανια κ η αργεντινη.κ κορυφαιος ευρωπαιος;επιλεξτε αναμεσα σε γκαλη,πετροβιτς,σαμπονις,ντραζεν κ ντιρκ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ντράζεβ και πέτροβιτς είναι το λιδιο, εκτός και αν εννοείς άλλον πέτροβιτς ή άλλον ντράζεν!
      Εγώ μπορώ να επιλέξω Κούκοτς;
      Μ.Π.Λ.Α.

      Διαγραφή
    2. :p απο βιασυνη εγραψα 2 φορες τον ντραζεν

      Διαγραφή
    3. Νο πρόμπλεμ φίλε, απλά για ένα δευτερόλεπτο νόιμζα ότι αναφερόσουν στον άλλον μέγα ντράζεν, τον Νταλιπάγκιτς (προς Θεού, δεν υπάρχει καμία σύγκρισει με τον κανονικό ντράζεν, αλλα ήταν κι'αυτός παιχταρας απ'όσο θυμάμαι, και όχι και τόσο παλιά, για μένα τουλάχιστον)
      Μ.Π.Λ.Α.

      Διαγραφή
  4. jim θέλω να σε ρωτήσω κάτι άσχετο με το θέμα.....Ποια η γνώμη σου για τον Αμουντσον?Πιστεύεις μπορεί να κάνει την διαφορά...?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Jim,

    Γιατί ο Πέτροβιτς κορυφαίος όλων; Και δεν θα μιλήσω καν για Νοβίτσκι. Πάρε τον Κούκοτς για παράδειγμα, 2.11 παίχτης που μπορούσε να παίξει από άσος μέχρι center. Χειρισμός μπάλας, πάσα, διείσδυση, σουτ, ποστάρισμα, τα πάντα.

    Αργύρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί εαν αύριο, είχες έναν αγώνα, έναν τελικό όπου έπαιζες τα πάντα, τη ζωή σου την ίδια και σου έλεγαν διάλεξε έναν μόνο παίκτη που θα ήθελες να έχεις μαζί σου αυτά τα 40' λεπτά θα έπαιρνες τον Ντράζεν. Οποιδήποτε άλλη επιλογή ίσως ισοδυναμούσε με αυτοκτονία..

      Διαγραφή
    2. Κατάλαβα...έπεσα σε μεγάλο fan του Ντράζεν οπότε οποιαδήποτε αντιπαράθεση δεν θα είχε νόημα... :)

      Δεν συμφωνώ με αφορισμούς του τύπου "Οποιαδήποτε άλλη επιλογή ίσως ισοδυναμούσε με αυτοκτονία"...Δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν αυτοκτονία να είχα τον Ντιρκ, ή τον Κούκοτς ή τον Σαμπόνις (στα καλά του), συμφωνώ όμως ότι ο Πέτροβιτς ήτανε όντως μεγάλος παίχτης.

      Αργύρης

      Διαγραφή
    3. Jim, η προηγουμενη απαντηση σου ηταν βγαλμενη απο βιβλια του Bill Simmons :)))

      Διαγραφή
  6. Εγώ πάντως αν μου έλεγαν διάλεξε ένα παίκτη να έχεις μαζί σου για αυτά τα 40 λεπτά, θα διάλεγα τον Γκάλη. Υπερπαικταράς ο Πέτροβιτς, θρύλος από τους λίγους, αλλά διέπρεψε δίπλα σε παίκτες πολύ ανώτερους του Γιαννάκη, του Φάνη και του Φασούλα...

    Panos

    ΑπάντησηΔιαγραφή