ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ..

..πως τα δεδομένα κάποτε γίνονται ζητούμενα.

Δύσκολη εβδομάδα στην οποία λόγω πίεσης χρόνου δε προβήκαμε στη καθιερωμένη τακτική ανάλυση μας.. Θα ήθελα όμως να κάνω ένα γενικό σχόλιο γιατί σίγουρα η αγωνιστική «έβγαλε» πράγματα.. Και σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε, κάθε αγωνιστική θα έχει πολύ «υλικό»..

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 

-Ο Ολυμπιακός παρουσίασε ανησυχητική εικόνα. Όχι γιατί έφαγε τα μούτρα του σε ένα γήπεδο που χειροκροτήθηκε ιπποτικά πέρυσι αλλά γιατί πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια παρουσίασε τέτοιο χαρακτήρα. Καμία δικαιολογία για μια ομάδα που δεν έχει επιτρέψει το παραμικρό.. Γύρισε πολλά χρόνια πίσω. Ένα μπράβο στον Μπάνκι από εμάς.. Όχι για το εύρος της νίκης, αυτό περισσότερο «έτυχε» παρά «πέτυχε» αλλά γιατί για μια ακόμη φορά καταφέρνει να αιχμαλωτίζει το μυαλό των ερυθρολεύκων και του πάγκου τους. Ουσιαστικά αυτό αποτελεί ένα είδος υπνωτισμού.. Η ΕΑ7 έφυγε στο σκόρ όταν ζεστάθηκε ο ..προπονητής της. Οι αναγνώστες-κόουτς μπορούν να καταλάβουν γιατί ακριβώς μιλάω.. Αποφάσεις σε σωστό timing, εμπνεύσεις, επιλογές στιγμιαίες  ως τέλεια ακολουθία της φάσης που διαδραματιζόταν στο παρκέ. Συνεχείς αλλαγές –από απλωμένες άμυνες στα 4/4 σε ζώνες προσαρμογής, από προσωπική άμυνα σε χώρου- στο αμυντικό κομμάτι με το δίδυμο Λαβάλ (στο πικ εν ρολ)- Τσερέλα (μπαλαντέρ βγαίνοντας μπροστά στο μαν του μαν και κεφάλι στην 3-2 σε ρόλο Μος απέναντι στο κεντρικό πικ εν ρολ των πρωταθλητών) να βγάζει απίστευτο effort. Και όμως, πολλές άμυνες των Λομβαρδών δεν είναι τόσο καλές (υπάρχει έντονο το στοιχείο του λάθους) ή μάλλον τόσο σωστές (από διάταξη έως συμπεριφορά) και όμως έβγαζαν την αντίπαλη επίθεση «εκτός». Πιο σωστά, χάλαγαν τη σκέψη του αντιπάλου. Πέρα από το αρχικό πλάνο, ο προπονητής των γηπεδούχων βρισκόταν σε stroke μοιάζοντας με σουτέρ που καίει με συνεχόμενες επιτυχίες.. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για διαύγεια μυαλού και οξυδέρκεια στον πάγκο.  Καμία δικαιολογία για τον Ολυμπιακό και πάλι..

Αυτό δε σημαίνει βεβαίως ότι ο Λάνγκφορντ δεν ήταν εκπληκτικός (δίνοντας κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα του Hoopfellas..  http://hoopfellas.blogspot.gr/2013/10/one-n-one.html ). To jump shoot του είναι απλά ποίημα και μην ξεχνάτε ότι αυτό συνδυάζεται με κορυφαία slashing ability. Ο Χάκετ επίσης έδωσε τις δικές του απαντήσεις σε όποιον αμφισβητεί το ότι πρόκειται για τον «επόμενο κορυφαίο Ευρωπαίο γκαρντ». Η δυνατή, παθιασμένη αλλά αθλητική κόντρα του με τον Σπανούλη «μιλούσε» από μόνη της για αυτό το κάτι στην ατμόσφαιρα των δύο παικτών.. Πολύ προσωπική φάση λοιπόν (ως συνήθως)από την ομάδα του Μπάνκι και πλήρης επιβολή στο προσωπικό κομμάτι των γηπεδούχων σε όλες τις γραμμές. Μος, Λαβάλ, γκαρντς, πάγκος, παντού..

 Οι πρωταθλητές  λοιπόν έχουν θέματα να λύσουν. Όχι δε πιστεύω ότι η ομάδα θα κολλήσει ψυχολογικά σε αυτό το κομμάτι της σεζόν. Έχει το know how να ξεπεράσει τέτοιον σκόπελο. Αντίθετα με προβληματίζει πολύ το γεγονός ότι πρέπει να βάλει στο ροτέησιον του δύο καινούργιους παίκτες. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την ποιότητα των παικτών αλλά με το πώς θα τους απορροφήσει (και εάν μπορεί να το κάνει) η ομάδα στο παιχνίδι της. Δεν ανησυχώ για ταμπέλες τύπου “soft”. Η φετινή version είναι λιγότερη σκληρή σε υφή και το σύνολο λιγότερο τραχύ από το αντίστοιχο π.χ. του Ίβκοβιτς αλλά παραμένει πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και γενικά το παιχνίδι της δε φωνάζει ότι αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα. Σίγουρα πρέπει να «βάλει» κάτι. Για παράδειγμα στο «5» αυτό πρέπει να γίνει με το ..ζόρι. Λάθος επιλογή ο Μπέγκιτς το είπαμε αλλά πλέον η ομάδα θέλει κάτι.. Πρέπει να πάρει ένα σπρώξιμο από του role players είτε μιλάμε για τον Μπέγκιτς είτε για τον Καββαδά είτε για τον Κατσίβελη. Νομίζω ότι το δίδυμο Κατσίβελη-Μπέγκιτς μπορεί να δώσει μια μικρή ένεση (για να δούμε στο ματς με τη Μπάρτσα τον Σλοβένο). Κάτι λίγο αλλά..αρκετό. Σε αυτή τη φάση κοιτάς να κερδίσεις από το κάθε τι που διαθέτεις..

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

-Ότι είχατε διαβάσει ως λύση-μονόδρομος απλά συμβαίνει.. Είχαμε εστιάσει στο ποσό επηρεάζει τον Παναθηναϊκό το ότι η δεύτερη πεντάδα του δε μπορεί να διατηρήσει το ίδιο επίπεδο αποτελεσματικότητας στην άμυνα και στο ποσό σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει η δυσλειτουργική προσπάθεια ένταξης στον σκληρό πυρήνα των δύο νέων –με καθαρά επιθετική φύση και προσανατολισμούς- παικτών του, Παππά και Μαυροκεφαλίδη. Ο Αργύρης Πεδουλάκης έχει καταλάβει πλέον ότι η μόνη σωτηρία είναι να κλείσει το ροτέησιον, στηριζόμενος στους περυσινούς 7 που δουλεύουν  σωστά μαζί+τον Φώτση που μπορεί να ανταποκριθεί στο αμυντικό κομμάτι. Με αυτή την 8αδα οι πράσινοι έχουν μεγαλύτερη λειτουργικότητα και κυρίως συνοχή στο αμυντικό κομμάτι.  Βάζουν καθαρά αμυντική κατεύθυνση στο παιχνίδι τους, δείχνουν τουλάχιστον ότι ξέρουν τι παίζουν και σε τι ποντάρουν. Μια γεύση από πέρυσι δηλαδή. Μπορούν να χαλιναγωγήσουν ομάδες όπως η Λαμποράλ του Σκαριόλο .  Να τις αποκωδικοποιήσουν πιο εύκολα διατηρώντας έναν αμυντικό πήχη για πολλά λεπτά χωρίς διακυμάνσεις. Τα λεπτά που περνούν απέναντι σε τέτοιες επιθέσεις λειτουργούν υπέρ της άμυνας (αν και δεν περίμενα ότι  δε είχε διαβάσει από την αρχή το step in και το κλείδωμα του Πλεής στο κέντρο της ρακέτας που παίζει συνέχεια η Λαμποράλ). Όχι, μη χοροπηδάτε από ενθουσιασμό..

Στο επιθετικό κομμάτι οι πρωταθλητές Ελλάδας προβλημάτισαν σε μεγάλο βαθμό. Ο κόουτς προσπαθεί να «φτιάξει» μια εναλλακτική ποστ επίθεση με τους Ούκιτς και Γκιστ –εκτός του Μασιούλις- να παίρνουν μπάλες χαμηλά, κατάσταση που δημιουργεί καλύτερες συνθήκες για εξωτερικό σουτ και μια ισορροπημένη άμυνα. Δε θα υπάρχουν πάντα οι προϋποθέσεις όμως για τους συγκεκριμένους παίκτες (δεν έχουν ξεκάθαρο ποστ παιχνίδι εκτός του Λιθουανού) ενώ μη ξεχνάμε τα συν του «παίζω ποστ επίθεση με τον σέντερ μου»..  Παρόλα αυτά στη Βιτόρια, όταν οι δύο αντίπαλοι τα έσπαγαν παλεύοντας να ξεχωρίσουν στο σκορ, έβγαζε μάτι ότι η ομάδα που θα έβαζε με κάποιο τρόπο τα σουτ που θα έδιναν κεφάλι ήταν ο Παναθηναϊκός. Αυτό διαφαινόταν στη συγκεκριμένη κατάσταση όμως..  Αύριο οι πράσινοι θα χρειαστούν κάτι παραπάνω.

Μου άρεσε η ετοιμότητα των πρασίνων στο να περιορίσουν τη γρήγορη ανάπτυξη των Βάσκων, να μην τους αφήσουν να βρούν περιφερειακά σουτ στο τρανζίσιον ανοίγοντας το γήπεδο με τις πάσες τους. Καλή δουλειά. Μου άρεσε επίσης το ότι η ότι η ομάδα αρχίζει και πάλι να παλεύει για κατοχές, απόρροια της αμυντικής κατεύθυνσης/μαχητικής φύσης με το κλείσιμο του ροτέησιον. Όπως και το ότι κάποια πράγματα πρέπει να μπαίνουν στη σωστή τους βάση, ακόμα και στην άκρη. Για παράδειγμα ο Φώτσης (το ξαναλέω) δεν έχει την ίδια ικανότητα με τους Λάσμε-Γκιστ να κυνηγήσει ταχύ γκαρντ μετά από switch. Ή ότι ο Μπατιστ (που είναι πιο αποτελεσματικός πλέον παίζοντας πρόσωπο) μπορεί στο ποστ να πάρει μπάλα μόνο απέναντι σε συγκεκριμένους αντιπάλους. Τώρα δεν υπάρχει το πείραμα αλλά η λεπτομέρεια..

Και κάτι τελευταίο. Πολύ, μα πολύ, προσοχή στο ματς με την Εφές που έρχεται. Η σημασία των παιχνιδιών που θεωρητικά «έχεις», για τα οποία λέγαμε.. Μόνο με θετικό αποτέλεσμα παίρνει αξία η νίκη της Βιτόρια. Δεν είναι εύκολη αναμέτρηση..

Y.Γ: Eντάξει, ναι.. Το χιούμορ του Σκαριόλο με το να αφήσει τον Ερτέλ εκτός στο συγκεκριμένο σημείο, παίζοντας με τον κρύο Χοτζ, κανείς δε το κατάλαβε..

Υ.Γ1: Mατσάρα με τη Μπάρτσα.. Και μεγάλη ευκαιρία για τον Ολυμπιακό. Αντίθετα με το ματς του Μιλάνο, ένα κακό αποτέλεσμα μπορεί να σε βαλτώσει ψυχολογικά..

Υ.Γ2: Ο Σίμονς είναι μια χαρά.. Για τον Κάρυ, ούτε λόγος..