ΠΙΚΑΣΟ ΚΑΙ ΝΤΑΛΙ ΜΑΖΙ..

  Simply the best..

  Όντως κύριε Σκαριόλο ο Χουάν Καρλος Ναβάρο,είναι πραγματικός αρτίστας.Ζωγραφίζει μέσα στο γήπεδο,έργα απίστευτης ομορφιάς.Τελευταίο του masterpiece,ο τελικός του Ευρωπαικού πρωταθλήματος όπου οι Ισπανοί έφτασαν χωρίς πολλές δυσκολίες στη νίκη.Τα δύο του σούτ,όταν οι Γάλλοι έκαναν την αντεπίθεσή τους και πλησίασαν στους 6π.,είναι φάσεις μπασκετικής τελειότητας.
  Στο ένα δημιουργεί το δικό του σουτ,κάνοντας τον ψηλότερο του και πιό αθλητικό παίκτη της διοργάνωσης Ν.Μπατούμ όχι απλά να χάσει την ισορροπία του,αλλά να πάει στις Βερσαλίες για ραδίκια..(θυμάμαι τον Παν.Βασιλόπουλο να το παθαίνει παλιότερα σε ένα ματς στο Παλάου Μπλαουγκράνα...)Στο δεύτερο ξεμαρκάρεται και βάζει ένα off balance ,χωρίς να τρέχει τίποτα,από αυτά που σου κόβουν τα πόδια αλλά και αναδεικνύουν την ομορφιά της απλότητας.

 ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ


Οπως όλοι οι πραγματικά μεγάλοι αρτίστες.Στην εποχή των αθλητικών προσόντων και των πλήρους συστηματοποίησης επιθετικών παιχνιδιών στο υψηλό επίπεδο,ο Λα Μπόμπα φαντάζει αιρετικός.Στην ουσία είναι τόσο ικανός,που γελάει με τους υπόλοιπους.
Στην πραγματικότητα έχει κερδίσει ένα ολόκληρο σύστημα.Από τους πιό σχολαστικούς προπονητές-που θα τον ήθελαν στην ομάδα τους -και θα του παρείχαν αδιανόητες για τη μπασκετική τους κουλτούρα ελευθερίες -έως τους διαιτητές οι οποίοι θα τον αβαντάρουν όταν χρειαστεί.Μη γελάτε πονηρά..Και με τον Τζόρνταν το ίδιο γινόταν στο ΝΒΑ,καθόλου αδόκιμη σύγκριση.

Ο Ναβάρο είναι αποκύημα μιας άλλης εποχής.Είναι ο τελευταίος σολίστας του Ευρωπαικού μπάσκετ.Ο Βασιλιάς.Αλλά το κέρδισε.Μόχθησε..Θα μπορούσαμε να γράφουμε για αυτόν με τις ώρες,αλλά ίσως θα αδικούσαμε την υπόλοιπη εξωγήινη Ισπανική ομάδα..

ΑΣΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ..

 Πρώτος ο Χοσέ Καλντερόν.Είχαμε αναφερθεί στο πόσο καλύτεροι είναι οι Ισπανοί με αυτόν στο τιμόνι,ειδικά στη λήψη αποφάσεων στα κομβικά σημεία αλλά και σε επιπεδο ρυθμού.Φύλαξε το καλύτερο για το τέλος,με το σεμιναριακό του παιχνίδι.Μη γελιόμαστε.Ο Καλντερόν υπήρξε ο καλύτερος Ευρωπαίος πόιντ γκαρντ τα  τελευταία χρόνια,όπως αντιλαμβανόμαστε εμείς την έννοια του όρου(εγκεφαλικός και όχι σκορερ όπως ο Παρκερ),ένα κλικ πιό πάνω και από τα δικά μας παιδιά στη θέση.Σαφώς και βρίσκεται σε πτώση,όμως παραμένει ιδανικός leader και νικητής,ο καλύτερος ακόμα στο να κρατάει τους συμπαίκτες του ζεστούς και αναμεμειγμένους στο παιχνίδι.Μετα το βάλτο αγόρι μου...ο Παρκερ άκουσε και το ..άστο αγόρι μου(χαρακτηριστικό στιγμιότυπο στη φωτό)

  Πραγματικά οι Γάλλοι έφτασαν άξια στη 2η θέση αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο φαινόταν ότι ''τερμάτισαν''.Δε το είχαν το ματς.Και μάλλον το είχαν αποδεχτεί.Γι'αυτό και υποστηρίξαμε τη Ρωσία του Μπλάτ στα ημιτελικά, θεωρώντας οτι ματσάρει καλύτερα τους Ισπανους και έχει τα αμυντικά όπλα να για να τους κρατήσει σε ένα πιό χαμηλό τέμπο και σκορ. Άλλωστε,με τι ψυχολογία να αντιμετωπίσουν οι Γάλλοι την ομάδα που προσπαθούν να αποφεύγουν συστηματικά κάθε χρόνο?
  Στρατιώτης και ο Πάου Γκαζόλ μετά από μια πολύ δύσκολη χρονιά κυρίως συναισθηματικά.Επιασε τα γνωστά του νούμερα, ενώ η συνεργασία του με τον αδερφό είτε στο high-low,είτε σε τριγωνάκια είτε σε motion και απέναντι σε ζώνες θα διδαχθεί στα επόμενα σεμινάρια για τη συγκεκριμένη θέση

.
  Οι Ίβηρες βάζουν νέα στάνταρντ στα διεθνή τουρνουά και θα είναι πολύ ενδιαφέρον να τους δούμε στο Λονδίνο πλήρεις εναντίων των Αμερικανών.Το σημαντικότερο όμως κομμάτι του συνόλου τους είναι αυτό που δε φαίνεται. Έχουν εξαιρετικούς χαρακτήρες στο ''κεφάλι'' γι'αυτό και υπάρχει καταπληκτικό κλίμα στην ομάδα.Ναβάρο και Γκαζόλ τραβάνε τη γραμμή και οι άλλοι ακολουθούν.Αυτό είναι το παν για να δουλέψεις και να πετύχεις.Δε το τονίσαμε τυχαία χθες που γράψαμε για το μέλλον της δικής μας Εθνικής.
 Εμείς τους γουστάρουμε τους Ισπανούς κόντρα στο Ελληνικό ρεύμα που τους απεχθάνεται.Οχι τόσο γιατί παίζουν μπασκετάρα,αλλά γιατί τόσοι σταρ μετά από τόσο κουραστικές σεζόν δίνουν το παρόν στην αγαπημένη τους Εθνική(με τον Ναβάρο πρώτο, να μην έχει χάσει διοργάνωση από τα 20 του).Την τιμούν την ομάδα τους.Μήπως τελικά αυτό τους ξεχωρίζει από εμάς..?