2013-14 EUROLEAGUE COACH OF THE YEAR

Με την αγωνία να χτυπάει "κόκκινο" λίγο πριν την ολοκλήρωση του TOP-16 το Hoopfellas κάνει κάποιες πρώτες σκέψεις για το βραβείο του "προπονητή της χρονιάς"..

Είναι ίσως η σημαντικότερη προσωπική διάκριση της διοργάνωσης, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Στοχευμένα έβγαλα αυτή την ανάρτηση τώρα, σε αυτό το χρονικό σημείο (ένα..τικ πιο νωρίς) γιατί θέλω να κρίνουμε και να συζητήσουμε τη "δουλειά" των προπονητών χωρίς την ασφάλεια του τελικού αποτελέσματος. Καμία αντίρρηση, αύριο ο Μπαρτζώκας ή ο Αλβέρτης μπορεί να δώσουν μια "σπίθα" στην ομάδα τους και να τους πάρουν..σβάρνα όλους κατακτώντας τον τίτλο του προπονητή της σεζόν αλλά χωρίς τη μεμβράνη ασφαλείας του τελικού αποτελέσματος, ποιόν θα ψηφίζατε αλήθεια εσείς κρίνοντας κυρίως τη δουλειά που έχει παρουσιάσει, με βάση τα υλικά και τους στόχους της κάθε ομάδας, στη φετινή διοργάνωση..?

Πάμε να δούμε τους τελικούς υποψήφιους..

ΠΑΜΠΛΟ ΛΑΣΟ (ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ)-ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΡΕΚΟΡ: 20-2

Είχαμε μιλήσει για τη σοβαρότητα που δείχνει στη δουλειά του στην αρχή της πρώτης του σεζόν στη Μαδρίτη όταν και ανέλαβε μια ομάδα που έδειχνε "άρρωστη". Mε υπομονή και πλάνο έφερε τη Ρεαλ πάλι στη κορυφή, κάτι το οποίο απέτυχε να καταφέρει ο μεγάλος Ετόρε Μεσίνα, κερδίζοντας τον τίτλο πέρυσι στην ACB και φτάνοντας μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκας. Η φετινή Ρεάλ πάντως, ειδικά εαν πάρει τον τίτλο, θα είναι μια ομάδα που θα μνημονεύεται ιστορικά. Ο Λάσο στη τρίτη του σεζόν στο κλαμπ, διατήρησε ακέραιο σε συντριπτικό ποσοστό τον κορμό του προβαίνοντας σε πολύ συγκεκριμένες κινήσεις και προσπάθησε να χτίσει πάνω στην "ήττα" στον περυσινό τελικό της διοργάνωσης. Οι Μαδριλένοι παίζουν ένα ξεχωριστό πραγματικά μπάσκετ αν και η "ανάπτυξη" τους σαν ομάδα σε κάθε τους δραστηριότητα πηγάζει από τη μακρά συνύπαρξη παικτών-προπονητή. Γρήγορος ρυθμός, τρανζίσιον επίθεση που συγκρίνεται μόνο με αντίστοιχη Αμερικανικής ομάδας με γκάμα επιλογών σε πρωτεύοντα και δευτερεύοντα αιφνιδιασμό που η Ευρώπη έχει χρόνια να δει, εξαιρετικές συνεργασίες στο μισό γήπεδο, σωστή αμυντική προσέγγιση κάθε σχεδόν παιχνιδιού με όπλο τη πίεση. Ο Λάσο έλυσε την εξίσωση του πολυμελούς, γεμάτου σταρ backcourt του, μετατοπίζοντας στο "1"΄τον Γιούλ και ανεβάζοντας τον Ρούντι στο "2" (τον οποίο εξέλιξε ως δημιουργό παίζοντας τον χωρίς τον Ροντρίγκεθ μαζί του, στοιχείο που αποτελεί το κλειδί σε μια τόσο αποτελεσματική επιθετική λειτουργία) και βγάζοντας από πίσω τον πραγματικό ηγέτη/κινητήριο μοχλό του, Σέρχιο Ροντρίγκεθ και τον (κατ'εντολή του Λάσο) πολύ επιθετικό Κάρολ, ενώ φέτος (τον είχε υπογράψει πέρυσι χωρίς δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρωλίγκα) "κλείδωσε" αμυντικά το "3" με τον Ντάρντεν και ανέβασε σημαντικά την ποιότητα και το αθλητικό του κομμάτι με τον Μπουρούση αντί του Μπέγκιτς. Πλέον η Ρεάλ παίζει πιο σωστό μπάσκετ από ποτέ δίχως να ευνουχίζει τα ίδια της τα όπλα. Χαρακτηριστικό ότι στη regular season αποτέλεσε την καλύτερη επιθετική και αμυντική ομάδα της λίγκας ενώ είναι απίστευτος ο χαμηλός αριθμός λαθών για το τέμπο της (γνώρισμα επίσης αμερικανικής ομάδας, στην Ευρώπη το έφερε σε τέτοιο βαθμό η Μοντεπάσκι τα τελευταία χρόνια). Το θέμα βέβαια είναι τι θα κάνει η Ρεάλ την ώρα της κρίσεως? Υπάρχουν ακόμα ερωτήματα αναπάντητα για το mentality της, ακόμα και εαν τα δείγματα στις μάχες για τους εγχώριους τίτλους είναι θετικά. Θα φτάσει μέχρι τέλους ο Λάσο ή η Βασίλισσα θα πνιγεί από την ίδια της τη δίψα για εκδίκηση..?

ΤΣΑΒΙ ΠΑΣΚΟΥΑΛ (ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ)-ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΡΕΚΟΡ: 19-3

H φετινή σεζόν πραγματικά αποδεικνύει το πόσο καλός προπονητής είναι ο Πασκουάλ. Με εντυπωσίασε ο τρόπος που έφερε "στα ίσα" την ομάδα του μέσα στη σεζόν, ανεβάζοντας πολύ τον πήχη σε σημείο που από "ένας εκ των διεκδικητών", η Μπαρτσελόνα μετατράπηκε σε Alpha Dog της λίγκας στο ΤOP-16. Ιδανική διαχείριση θα το ονομάσω, ακόμα και εαν κάποιες επιλογές του το καλοκαίρι ήταν τουλάχιστον συζητήσιμες. Ο Πασκουάλ "στόχευσε" φέτος στο αθλητικό κομμάτι, θέλοντας να ανεβάσει επίπεδο την ομάδα του εκεί, ειδικότερα από το "3" μέχρι τη ρακέτα, ώστε να αναπτύξει κι άλλο την αποτελεσματικότητα της Μπαρτσελόνα στην άμυνα και να της δώσει μια πιο σκληρή υφή ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στα παιχνίδια-τίτλων. Για αυτό ταίριαξε τον lockdown defender Κώστα Παπανικολάου στο "3" με τον Αμπρίνες και έσπευσε να βάλει ταχύτητα και μούσκουλα με τον βράχο Τζόεη Ντόρσεη δίπλα στη κολόνα της επίθεσης του, Άντε Τόμιτς. Η Μπαρτσελόνα είναι η πιο δουλεμένη ομάδα στη λίγκα σε συνεργασίες μισού γηπέδου (και εδώ εισπράττει μια ομάδα από μακρά συνύπαρξη πολλών παικτών  με τον προπονητή) και παίζει μια εξαιρετική άμυνα (θα τη χαρακτήριζα "άμυνα που διαβάζει" όπως για παράδειγμα η επίθεση που πρεσβεύει το ελληνικό μπάσκετ και η ταυτότητα αυτού) όχι ιδιαίτερα physical αλλά πολύ πιεστική σε επίπεδο χώρων που σου κόβει τις ματιές και κατ'επέκταση το οξυγόνο, κλείνοντας τον διαθέσιμο χώρο επίθεσης, με όπλο το μέγεθος και την εξυπνάδα της. Πολύ καλή δουλειά. Ο Πασκουάλ πρεσβεύει κάτι διαφορετικό σε σύγκριση με τους υπόλοιπους προπονητές της ισπανικής σχολής, ποντάροντας περισσότερο στο half court execution κατά τα ελληνικά πρότυπα έχοντας ως γνώρισμα την ταχύτητα στη συνεργασία και την εκτέλεση σε αυτό το καθεστώς επίθεσης. Στο ΤOP-16 η Μπαρτσελόνα κάνειπαρέλαση έχοντας πνίξει κάθε αντίπαλο κατεβάζοντας τα ποσοστά εντυπωσιακά στην άμυνα της, ενώ από τη στιγμή που γύρισαν οι δύο βετεράνοι δημιουργοί/εκτελεστές (Όλεσον-Λόρμπεκ) η επίθεση της απέκτησε άλλη γκάμα επιλογών.και απορρίφθηκαν τα δυσλειτουργικά σχήματα με τον Λαμπέ στο "4". Εξαιρετική διαχείριση από τον κόουτς στον Ναβάρο. Η Μπάρτσα είναι η ομάδα που εκ πρώτης όψεως βρίσκεται πιο κοντά στο Μιλάνο σήμερα..

ΣΛΕΤΙΣΛΑΒ ΠΕΣΙΤΣ (ΜΠΑΓΕΡΝ ΜΟΝΑΧΟΥ)-ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΡΕΚΟΡ : 9-13

Ο σπουδαίος Σέρβος προπονητής ανέλαβε το πιο σημαντικό πρότζεκτ για την ημέρα που.. ξημερώνει στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ και νομίζω η σημερινή ρευστή κατάσταση στο GROUP F για την πρόκριση, είναι η καλύτερη απάντηση για το επίπεδο της δουλειάς του. Χωρίς σπουδαίο μπάτζετ και προτιμώντας να χτίσει μια ομάδα πάνω σε blue collar παίκτες (παρότι είχε την οικονομική δυνατότητα να επενδύσει σε 1-2 αστέρες) ο Πέσιτς δείχνει τα "γαλόνια" με τους Βαυαρούς να διεκδικούν στα ίσα την πρόκριση στην ποστ σίζον από τις πανάκριβες Λοκομοτιβ και Γαλατά. Σκληρή ομάδα με δυνατά κορμιά, καλά τρεξίματα και πολύ έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ, η Μπάγερν έβαλε δύσκολα σε πολύ κόσμο και χρειάζεται να γίνει λίγο πιο κυνική στο τέλος των παιχνιδιών σε αυτό το επίπεδο. Ο ίδιος ο Πέσιτς έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάπτυξη του Ντιλέηνι σε top-level γκαρντ (όποιος γνώριζε πιο πριν τον Αμερικανό μπορεί να το δεί εύκολα στο παιχνίδι του). Η νίκη επί της Ρεάλ λέει πολλά για τη δουλειά που γίνεται στο Μόναχο. Χωρίς πολλές κουβέντες και γκλαμουριές, όπως είναι το στυλ του ίδιου του Πέσιτς. Πρόκριση στα play-offs για τη "Σταχτοπούτα" ισοδυναμεί με ..κούπα. Και αυτό πιστώνεται στον πολύπειρο κόουτς σε μεγάλο βαθμό. Γιατί το βραβείο δεν απευθύνεται μόνο σε όσους κόουτς κοιτούν τον τίτλο αλλά στον καθένα για τον ..προσωπικό του τίτλο.


ΛΟΥΚΑ ΜΠΑΝΚΙ (ΑΡΜΑΝΙ ΜΙΛΑΝΟ)-ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΡΕΚΟΡ: 14-8

O διανοούμενος από το Γκροσέτο, παιδί της Τοσκάνης ανέλαβε την πιο καταραμένη ίσως θέση πάγκου τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και εδώ και αρκετό καιρό μας έχει κάνει να τρίβουμε τα μάτια μας. Η ασύνδετη, επιπόλαιη ΕΑ7 της ρέγκιουραλ σίζον, η οποία λαχτάρησε σε έναν βατό όμιλο τελειώνοντας με παθητικό στην άμυνα 76.2 πόντους, έδωσε τη θέση της στο αρπαχτικό που έχει φοβίσει την Ευρώπη στο TOP-16. Η προσθήκη ενός τοπ-δημιουργού και κουμανταδόρου που παίζει "διαβάζει" όπως ο Χάκετ, έφερε ανακατανομή ρόλων και ένα ντόμινο αλλαγών σε όλη την ομάδα που προσεγγίζει πιο σωστά, πιο σοφά τα παιχνίδια της ενώ η έλευση του Λαβάλ έχει ανεβάσει το επίπεδο της pick'n roll άμυνας δίνοντας προσθέτοντας ενέργεια και έναν -πολλές φορές- καταλυτικό game changer από τον πάγκο. Ειλικρινά, δε ξέρω αν με τη παρούσα δομή η Αρμάνι του Μπάνκι θα μπορούσε να έχει την ταχύτητα στην κυκλοφορία της μπάλας που διακρίναμε στο περυσινό πρότζεκτ του Μπάνκι στη Τοσκάνη ή την ταχύτητα εκτέλεσης στο τρανζίσιον (γενικά η επίθεση της ΕΑ7 δεν είναι κάτι ιδιαίτερα καλό, βασίζεται πολύ στις απομονώσεις και το ποστ παιχνίδι του Σάμιουελ σε δεύτερη φάση) αλλά η άμυνα της είναι εντυπωσιακή. Ειδικά το επίπεδο έντασης και η ενέργεια που καταθέτουν οι Ιταλοί στο παρκέ θυμίζει ομάδα του NCAA. To Mιλάνο παίζει πολύ "φυσικά", με χέρια και επαφές πάνω στη μπάλα και τον αντίπαλο, απλώνει την άμυνα του με μεγάλη επιτυχία στην πίεση, διαθέτει τα καλύτερα πόδια στα close outs και τις περιστροφές. Βγάζει ωμά, γενετικά ένστικτα στο παρκέ και τη γυαλάδα του διεκδικητή στο μάτι. Δε μπορώ να προβλέψω που θα φθάσουν οι Λομβαρδοί γιατί είναι μια ομάδα που τώρα χτίζεται και προσπαθεί να σφυρηλατήσει χαρακτήρα (μέχρι να το κάνει η απόσταση είναι μεγάλη) αλλά υπογράφω ότι ο κόουτς Μπάνκι έχει δημιουργήσει την (αυτή τη στιγμή) "team to watch" της διοργάνωσης. Σήμερα, 2/4/14 η δική μου ψήφος για τον κόουτς της χρονιάς πάει εδώ κύριοι..Περιμένω τη δική σας.