Straight to the heart..

Με όπλο την επίθεση από τον άξονα και το δίδυμο Διαμαντίδη-Λάσμε να θυμίζει.. Μπόμπ Κούζι-Μπιλ Ράσελ, ο πεσμένος στο καναβάτσο Παναθηναϊκός αποστόμωσε όλους εμάς και τα προγνωστικά που (όχι άδικα) τον ήθελαν να "πέφτει" στο ΣΕΦ αλλάζοντας το μομέντουμ της σειράς. Απογοητευτικός ο Ολυμπιακός με μια απίστευτη νευρικότητα για ομάδα που κατέκτησε την Ευρώπη τις δύο προηγούμενες χρονιές. Η σειρά έχει γίνει πιο break και από τη..σοκολάτα. Το Hoopfellas αναλύει..

Φιλτράροντας την εικόνα των τριών πρώτων ματς και πάντα σε συνάρτηση με αυτό που είχαν παρουσιάσει οι πράσινοι τον τελευταίο καιρό,  μπορώ να πω ότι η εμφάνιση αυτή του Παναθηναϊκού στο Φάληρο δε συγκέντρωνε και τις περισσότερες των πιθανοτήτων. Πολλές φορές η ροή των πραγμάτων είναι τόσο ισχυρή που δυσκολεύεσαι να την αλλάξεις ακόμα και αν παλεύεις απεγνωσμένα να καθαρίσεις τη σκέψη σου και να βρείς λύσεις. Σε καταπίνει.. Όχι αυτόν τον Παναθηναϊκό όμως που ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση του κανόνα που λέει ότι "το ένστικτο της επιβίωσης είναι η μεγαλύτερη δύναμη στον άνθρωπο". Για να είμαι ακριβής βέβαια, όσο και εάν η μέχρι τώρα εικόνα των τελικών δεν άφηνε "χοντρά" περιθώρια στους πράσινους για κάτι τέτοιο, το mentality που παρουσίασε ο γηπεδούχος ήταν ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη (πάντα με βάση τη χρονική περίοδο και το μομέντουμ στη σειρά). Εύθραυστος, νευρικός, παγιδευόταν εύκολα βγάζοντας από νωρίς συμπεριφορά μελλοθάνατου και αδυναμία να κάνει αυτό που πρέπει για ένα τελευταίο βράδυ στη σεζόν. Δε περίμενα από τον Ολυμπιακό τέτοια κατάρρευση στο ψυχολογικό κομμάτι, λίγες ημέρες μετά την πτώση του τοίχους του ΟΑΚΑ..

Πάμε να δούμε τι έχω κρατήσει στο τεχνικό κομμάτι..

-Η τακτική προσέγγιση του Παναθηναϊκού στο ματς στηρίχτηκε σε δύο βασικούς πυλώνες.

1.) "Επαναφορά" της τακτικής που ακολούθησε η ομάδα υπό τον Πεδουλάκη, με τον Γκιστ ψηλά απέναντι στον Σπανούλη και τον Ματσιούλις στην πίσω γραμμή άμυνας ώστε (τουλάχιστον και σε πρώτο στάδιο) να πάρει το πάνω χέρι του στο ματς και

2.) Επίθεση από τον κεντρικό άξονα, στηριζόμενος εξ ολοκλήρου στο δίδυμο Διαμαντίδη-Λάσμε, ώστε να εδραιώσει το προβάδισμα του και παράλληλα δημιουργήσει καλές συνθήκες για αμυντική ισορροπία ώστε να ελέγξει τη μπάλα στο αμυντικό τρανζίσιον. Εδώ ακούμπησε το άριστα.

-Στο αμυντικό κομμάτι ΟΛΑ τα λεφτά ήταν η ικανότητα των περιφερειακών του Παναθηναϊκού να αμυνθούν στην πίσω γραμμή άμυνας. Εξαιρετικός ο Ματσιούλις (ανεξαρτήτου αμυντικής διάταξης θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος παίκτης του Αλβέρτη για να αμυνθεί στον Πρίντεζη) απλά classic ο Διαμαντίδης. Η πίσω γραμμή άμυνας έχει γίνει το "βασίλειο" του.. Μπορεί στη πρώτη γραμμή ψηλά να μην είναι το ίδιο αποτελεσματικός λόγω ποδιών αλλά χαμηλά είναι εξαιρετικός, θα τον χαρακτήριζα μάλιστα top όταν έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως help defender. Aπλά τσεκάρετε πόσες φορές έμεινε μόνος του με τον Ντάνστον χαμηλά και πόσες από αυτές εκμεταλλεύτηκε ο Ολυμπιακός.. Ο Διαμαντίδης κολλάει σαν βδέλλα συνεχώς στην άμυνα από μπροστά και το φόργουορντ της base line παίζει κλειστά δίνοντας βοήθεια στη λόμπα. Αντίθετα όταν αναμιγνυόταν ο Ράιτ ως αμυνόμενος στα pick&rolls του Ολυμπιακού, ο Παναθηναϊκός πήγαινε σε περιστροφές με τον Γκιστ να παίρνει το diving του Ντάνστον και τον Ράιτ να καλύπτει την εξωτερική πάσα στον Πρίντεζη. Αυτή την πάσα και αυτό το σούτ, πρέπει να κυνηγήσει ο Ολυμπιακός στο 5ο ματς.




Πώς ο Γιάνκοβιτς ήταν X-Factor?

Το προπονητικό επιτελείο του Παναθηναϊκού, προσέθεσε τον Γιάνκοβιτς ως τρίτο πυλώνα στην ουσιαστικά 2-man offense της ομάδας από τον άξονα και ξαφνικά την ανέπτυξε δίνοντας της παραπάνω επιλογή στον κύριο ballhandler (Διαμαντίδη) για πάσα σε πρώτο χρόνο μετά το pick, όχι κάθετα αλλά στο φτερό όπου πλέον υπήρχε παίκτης που μπορούσε να βάλει τη μπάλα κάτω και να επιτεθεί, δυνατότητα που δεν υπήρχε με τον Μπράμος εκεί. Δείτε πόσο πιο πληθωρική (με βάση τα μέχρι τότε δεδομένα) δείχνει η πολύ συγκεκριμένη επίθεση των πρασίνων με τον Βλάντο στο παρκέ και πόσο πολύ πατάει εκεί ο πάγκος των πρωταθλητών για να αποσυμπιέσει το ποστ από την συνεχή εισαγωγή μπάλας και να κάνει την επίθεση του λιγότερο προβλέψιμη. Αντίθετα με τον Μπράμος, η άμυνα του Ολυμπιακού έκλεινε το σουτ και έδινε τον διάδρομο από το κέντρο για ντρίμπλα γνωρίζοντας πως μετά από 2-3 ντρίμπλες η πιθανότητα λάθους είναι μεγάλη.

Να σημειωθεί ότι στα πλαίσια του επιθετικού αυτού πλάνου, ο Παναθηναϊκός "έβαλε" λιγότερες μπάλες στο ποστ μέσα από καθαρή ποστ επίθεση, γνωρίζοντας ότι οι ερυθρόλευκοι θα περίμεναν κάτι τέτοιο. Ο Ματσιούλις είχε 0/3 σε αυτή την κατάσταση, ο Διαμαντίδης επίσης δεν παρήγαγε από εκεί αλλά ήταν φανερά ότι δεν υπήρχε διάθεση για να μπεί στοχευμένα η μπάλα με συγκεκριμένη διάταξη από την αρχή στο ποστ.

Ξανά ανάλυσε το..

-Ο Ολυμπιακός πρέπει να ξανατσεκάρει την switch all defense του και να επανεκτιμήσει κάποιες καταστάσεις. Χρειάζεται επαναπροσδιορισμός. Θεωρώ ότι μετά από αυτό που συνέβη στο 4ο ματς θα είναι "εγωιστικό" να συνεχίσει με την ίδια επιλογή της συνεχούς "αλλαγής" καθώς αυτή δείχνει τον δρόμο στην επίθεση του αντιπάλου. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια του ματς και πατώντας σε αυτή την "επιμονή" των γηπεδούχων, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης προσέθεσε καταστάσεις screen the screener, με σκριν του Ούκιτς χαμηλά στον Λάσμε, το οποίο οδηγούσε τον Ολυμπιακό να αμύνεται  στο pick&roll  ψηλά με δύο γκαρντς.. Ο Κροάτης λειτούργησε αρκετά ως screener μακριά από τη μπάλα στο playbook του Παναθηναϊκού, με side screens στον Κάρι, όταν ο Παναθηναϊκός πετούσε ως "δόλωμα" το κεντρικό pick για βρεί καταστάσεις με σουτ από τη γωνία ή close out επίθεση (με Κάρι).

-Η 4 out-1 in επίθεση του Ολυμπιακού χάνει σε spacing από τη στιγμή που ο Διαμαντίδης παίζει φλοτ τον Κόλινς και ο γκαρντ των ερυθρολεύκων δε μπορεί να διαχειριστεί αυτή τη κατάσταση σωστά και να παραμείνει επιθετικός. Εκεί ξεκινά το πρόβλημα. Ουσιαστικά ο Διαμαντίδης ντούμπλαρε τον ψηλό της πλευράς του κάνοντας αδύνατη την πάσα εισαγωγής ενώ παράλληλα είχε την δυνατότητα να φύγει για παγίδα στη strong side στη περιοχή του ποστ εάν χρειαστεί και το κρίνει ο ίδιος. Παθητικός ο Κόλινς, δεν εμφάνισε καθόλου την επιλογή του midrange shot (και τι midrange.. από τα 4-4.5 μέτρα άνετα) αλλά πήγαινε με ντρίμπλα μέχρι το 1.5μ. πριν το καλάθι ευρισκόμενος συνεχώς παγιδευμένος. Και ο κόουτς Μπαρτζώκας επέμενε στον Αμερικανό (2/10 σ. σε σχεδόν 16'..) γιατί απλά είναι το μεγαλύτερο και πιο δυνατό κορμί του στα γκαρντ που θεωρητικά μπορούσε να σταθεί στην αλλαγή και να αμυνθεί στην πίσω γραμμή απέναντι στο "5" του αντιπάλου. Οι ερυθρόλευκοι βρήκαν πόντους μόνο όταν είχαν εύκολο αμυντικό ριμπάουντ, τρέχοντας το γήπεδο και παράγοντας καλές ματιές κυρίως από μακριά στο transition.

Γενικότερα ο Ολυμπιακός ήταν νευρικός και το κομμάτι της επίθεσης που αφορά τον Κόλινς του έβαλε περισσότερα νεύρα. Οι γηπεδούχοι δεν είχαν αυτοπεποίθηση και από ένα σημείο και μετά καθόλου καθαρό μυαλό (χαρακτηριστικά, ο Κάρι φεύγει για βοήθεια στο ποστ στη δυνατή πλευρά στον Περπέρογλου που βγάζει σωστά και γρήγορα τη μπάλα έξω στον Κόλινς ο οποίος δεν παίρνει το πρώτο "καλό/ελεύθερο" σουτ αλλά το δεύτερο μετά από 3 ντρίμπλες προς τη γωνία..) Υπήρχε επίσης μεγάλη δυσκολία να μπεί η μπάλα στο ποστ. Όταν έχεις δημιουργήσει ρήγμα, γυρνάς γρήγορα τη μπάλα στην απέναντι πλευρά και βλέπεις τον Λάσμε -ενώ θεωρητικά είσαι μια πάσα/έναν χρόνο μπροστά από τον αντίπαλο- να έχει προλάβει να κλειδώσει την πόρτα του ποστ αποκλείοντας την πάσα, σίγουρα κλονίζεσαι ψυχολογικά. Είδα επίσης πολλά φοβερά τρεξίματα του Ντάνστον (μετά από αμυντικό ριμπάουντ) στον κεντρικό διάδρομο να μένουν αναξιοποίητα. Ο Ολυμπιακός είχε δεύτερες σκέψεις σε κάθε του εκδήλωση. Δηλαδή, όχι την κατάλληλη δόση αποφασιστικότητας για να κερδίσει αυτό το ματς και να φτάσει στον τίτλο. Αποφασιστικότητα που διακρίνει αυτή την ομάδα και αποτελεί χαρακτηριστικό του mentality της..


BOB COUSY-BILL RUSSELL (..)

Όλη η επίθεση του Παναθηναϊκού στο 4ο ματς (αλλά και σε ολόκληρη τη σειρά γενικότερα) βασίζεται στην εκπληκτική ικανότητα του Διαμαντίδη στην εισαγωγική πάσα δηλ. στο να βάζει κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες τη μπάλα στο ζωγραφιστό. Αυτό κάνει μια στην ουσία προβλέψιμη επίθεση να παράγει πάνω στην ίδια κατάσταση σε συνέχεια και όσο αυτό καθίσταται δυνατό στο μάξιμουμ. Είναι μεγάλη υπόθεση η ικανότητα αυτή του αρχηγού των πρασίνων και η οξυδέρκεια του. Όταν για παράδειγμα τα ίδια plays τρέχει ο Ούκιτς, ο Παναθηναϊκός πίνει θάλασσα.. O Παναθηναϊκός κατέβηκε στο ΣΕΦ για να πεθάνει με τον Διαμαντίδη, γνωρίζοντας ότι ακόμα έχει τον καλύτερο playmaker (ανεξαρτήτου θέσεως) στην Ευρώπη στο μισό γήπεδο. Σε όλη τη σειρά ο 34χρονος άσσος είναι εκπληκτικός, προσπαθώντας και καταφέρνοντας να ελέγξει μια βαθιά και ποιοτική περιφερειακή γραμμή μόνος του. Στο ΣΕΦ προχθές έδωσε μαθήματα για το πως παίζεται η θέση σήμερα, δημιουργώντας και κρατώντας τους πάντες έτοιμους και μέσα στην επίθεση ακόμα και εάν πολλοί εκ των συμπαικτών του δεν "έγραφαν". Ο τρόπος που κάνει "αυτό που γνωρίζεις αλλά δε μπορείς να σταματήσεις" είναι απλά απίστευτος. Μοιάζει να κράταγε ανάσες όλη τη σεζόν για αυτά παιχνίδια. Ας μη γελιόμαστε, το έχω πει πολλάκις στο παρελθόν. Έχω την τιμή, όπως και πολλοί από εσάς, να παρακολουθώ την καριέρα αυτού του παιδιού από τα πρώτα του βήματα. Τα καλύτερα του ματς τα έχει κάνει στο συγκεκριμένο γήπεδο. Είναι φυσιολογικό λοιπόν ο Διαμαντίδης να μπαίνει στο ΣΕΦ με αύρα ..Μάικλ Τζόρνταν. Αντίστοιχη με αυτή του κύριου 23 όταν πάταγε στο παρκέ του Μάντισον.. Ακόμα και στα 34 του, ο Διαμαντίδης έχει στη ρεζέρβα του μερικά παιχνίδια σαν το προχθεσινό αν και..

το MVP της σειράς μέχρι αυτή τη στιγμή θα το έδινα στον Στεφάν Λάσμε. Σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό που στηρίζεται σε μια πιο πολυπρόσωπη επίθεση και έχει σαν ομάδα (είτε μιλάμε για πρόσωπα είτε για καταστάσεις επίθεσης/τρόπους εκτέλεσης) μεγαλύτερο επιθετικό ρεπερτόριο από τον Παναθηναϊκό, οι πράσινοι έχουν βασιστεί στο δίδυμο των Διαμαντίδη-Λάσμε και σε δεύτερο στάδιο στο πάθος του Ματσιούλις και την ικανότητα των Μαυροκεφαλίδη-Γκιστ σε επίθεση και άμυνα αντίστοιχα. Ο Λάσμε λοιπόν είναι για μια δεύτερη σερί χρονιά ο παίκτης που δυσκολεύεται τόσο πολύ να ματσάρει ο Ολυμπιακός. Η βελτίωση του στο επιθετικό κομμάτι και η αξιοπιστία του για παίκτη με τις τεχνικές του προδιαγραφές έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Μη ξεχνάτε ότι η χωρίς "post-5-επίθεση" του Παναθηναϊκού παίζει όλη τη χρονιά με τον Γκαμπονέζο πλάτη σε τύπο επίθεσης όπως αυτός του 4ου τελικού και το ποσοστό (για παίκτη που μόνο post δεν ήταν ποτέ στη καριέρα) των φάσεων που τελειώνουν επιτυχώς είναι εντυπωσιακό.. Ο Λάσμε έχει γίνει ο βασικός πυλώνας της επίθεσης του Παναθηναϊκού κάνοντας με επιτυχία πράγματα πέραν των δυνατοτήτων του. Σήμερα (μετά το 4ο ματς και φυσικά πριν το 5ο που μπορεί να αλλάξει πολλά) αυτός είναι ο MVP των τελικών. Ο παραλληλισμός λοιπόν με τους θρύλους των Σέλτικς μπορεί να είναι γλαφυρός, όμως εάν ο Διαμαντίδης με τον Λάσμε δεν έπιαναν τέτοια στάνταρντς απόδοσης πιθανόν οι τελικοί θα είχαν τελειώσει. Απλά εντυπωσιακοί..

-Με λύπη μου βλέπω ότι καταναλώνετε όλη σας τη σκέψη στο κομμάτι της διαιτησίας. Κλασσικό ελληνικό φαινόμενο, όμως το Hoopfellas δεν είναι σε καμία του έκφραση η κλασσική ελληνική σελίδα. Η διαιτησία έχει κάνει λάθη (τρανταχτά σε πολλές περιπτώσεις) αλλά εκατέρωθεν. Σε καμία περίπτωση δεν έκοψε τη νίκη από την καλύτερη ομάδα σε κάθε ματς μέσα στη σειρά. Μη δηλητηριάζετε λοιπόν το μυαλό σας. Μπροστά μας έχουμε έναν πολύ μεγάλο πέμπτο τελικό. Κρίνονται πολλά το καταλαβαίνω. Αλλά ένα μπάσκετ μας έχει μείνει.. Βοηθείστε το και μη το πατάτε.. Το άθλημα στη χώρα μας θα περάσει σε άλλο επίπεδο όταν εν μέσω τελικών η οποιαδήποτε διαμαρτυρία για τη διαιτησία σταματάει στη γιούχα του επόμενου δευτερολέπτου που ακολουθεί το σφύριγμα..


Υ.Γ: Το σχήμα του Φραγκίσκου Αλβέρτη με τους τρείς ψηλούς στα 24'' (ζητώντας επίθεση στο ποστ,) ενώ είσαι 110% σίγουρος ότι θα σου κάνουν φάουλ, απλά αδυνατώ να το καταλάβω..  Και μάλιστα μετά από time out.. Οι δύο χαμένες βολές του Γκιστ θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν στοιχίσει. Σε τέτοιες καταστάσεις απλά επιλέγεις τον παίκτη που θέλεις στις προσωπικές και σχεδιάζεις..

Υ.Γ1: Ο Βασίλης Σπανούλης πραγματικά προσπαθεί να προσεγγίσει σωστά την άμυνα του Παναθηναϊκού. Δεν εκβιάζει σουτ, προσπαθεί να πάρει βάρος της άμυνας και να μειώσει την πίεση για τους συμπαίκτες του, περιμένοντας να έρθει το παιχνίδι σε αυτόν. Όμως προχθές από ένα σημείο και μετά είχε χάσει την αυτοπεποίθηση του και αυτό πέρασε σε όλη την ομάδα. Δε το πίστευε, αδιανότητο για τον συγκεκριμένο παίκτη όσες φορές και εάν τον έχει σταματήσει η συγκεκριμένη άμυνα και όσο βαρύ και εάν είναι το 0/10 σ. Το θέμα είναι ότι πλέον αποτελεί έκπληξη μια καλή εμφάνιση  του Σπανούλη απέναντι στον Παναθηναϊκό. Και αυτό έχει μπεί στο κεφάλι του.. Σε αυτή την κατάσταση που βιώνει θα πρέπει να κάνει κάτι ο ίδιος για να βοηθήσει τον εαυτό του..