ΦΑΚΕΛΟΣ GANI LAWAL

Το Hoopfellas επιστρέφει αξιολογώντας το νέο μεταγραφικό απόκτημα του Παναθηναϊκού, Γκάνι Λαουάλ με μια αναλυτική ακτινογραφία. Μπορεί να αποτελέσει "κλειδί" για τη συνέχεια και πόσο εξαρτάται από αυτόν..?

Πάλι πίσω λοιπόν μετά από ολιγοήμερη απουσία λόγω ταξιδιού στο εξωτερικό όπως σας είχα ενημερώσει. Μεσολάβησε η αγωνιστική της Ευρωλίγκας όπου ο Ολυμπιακός έκανε την πρώτη του ήττα δικαιολογώντας απόλυτα τον χαρακτηρισμό μας για το παιχνίδι ("το πιο δύσκολο της σεζόν μέχρι τώρα) απέναντι σε μια ομάδα που επίσης δικαιολόγησε (το συγκεκριμένο βράδυ) τα κολακαυτικά σχόλια της σελίδας, ενώ ο Παναθηναϊκός κέρδισε χωρίς πολλά πολλά τη Γαλατά και πάει για μεγάλη μάχη στο Βερολίνο τη στιγμή που οι ερυθρόλευκοι υποδέχονται την ΤΣΣΚΑ.  Η "είδηση" βέβαια που συγκεντρώνει τα περισσότερα φώτα (μετά και τα όσα προηγήθηκαν με τη δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου περί ελληνοποίησης) είναι η ενίσχυση του Παναθηναϊκού με τον γνωστό στο ευρύ κοινό πλέον, Γκάνι Λαβάλ ο οποίος έλυσε το συμβόλαιο του με την Τραμπζονσπόρ και έχει ξεκινήσει ήδη να δουλεύει με τους καινούργιους του συμπαίκτες στο ΟΑΚΑ. Κίνηση που το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών του τριφυλλιού περίμενε με ανυπομονησία. Πάμε λοιπόν να τον σκανάρουμε..

Ο Λαουάλ είναι παίκτης γνωστός στο λόμπι του Hoopfellas καθώς το καλοκαίρι του 2012, όταν ακόμα έπαιζε στη Πολωνική λίγκα και την εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων Ζιελόνα Γκόρα, έκανε enter στη λίστα με τις οικονομικές προτάσεις της σελίδας. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο παίκτης που κόστιζε ψίχουλα τότε, υπέγραψε στην Ρόμα πραγματοποιώντας μια break out σεζόν όπου κυριάρχησε στη στρατόσφαιρα της ιταλικής λίγκας για να αποτελέσει την επόμενη χρονιά σημαντικό γρανάζι της πρωταθλήτριας Αρμάνι στην προσπάθεια της να φτάσει στο φάιναλ-φορ που γινόταν στην πόλη της.  Ας δούμε όμως τι γίνεται πραγματικά με την περίπτωση του Λαουάλ, σε απόλυτα ρεαλιστικό επίπεδο, αξιολογώντας τον παίκτη στην scouting pool του Hoopfellas.

Ο 26χρονος (γεννημένος 7 Νοέμβρη του 1988) Αμερικανο-Νιγηριανός  σέντερ αποτελεί προϊόν του μπάσκετ της Ατλάντα και του προγράμματος του Τζόρτζια Τεκ όπου φοίτησε και αγωνίστηκε υπό τον Πολ Χιούιτ, έναν κόουτς όπου αξιοποίησε το τότε πολύ άγουρο πακέτο του Λαουάλ εντάσσοντας στη γνωστή (οι μύστες του NCAA γνωρίζουν) του 1 in-4 out Motion επίθεση και χρησιμοποιώντας την ενέργεια του παίκτη στις απλωμένες άμυνες που συχνά χρησιμοποιούσε. Έπειτα από 3 χρόνια στο πρόγραμμα, έγινε ντραφτ στον δεύτερο γύρο (2010, Νο46) από του Φοίνιξ Σανς.

Το πρώτο πράγμα που μπορεί να ειπωθεί για τον νέο ψηλό του Παναθηναϊκού έχει να κάνει με το φυσικό του πακέτο το οποίο είναι πράγματι εξαιρετικό. Χτιστό κορμί με ύψος 2.06μ.  και άνοιγμα χεριών 7’0’, δυνατό upper body και καταπληκτικά χέρια (δύναμη, μάκρος, αντιδράσεις).
Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι αποτελεί αξιοπρόσεκτη παρουσία στο ζωγραφιστό, ειδικά με τα δεδομένα που παίζεται το άθλημα σήμερα στην Ευρώπη. Ο Λαουάλ είναι «καθαρόαιμο». Αυτό που όμως που ταβανιάζει την αξία του παίκτη στο ευρωπαϊκό μπασκετικό χρηματιστήριο είναι η αδυναμία του μέχρι τώρα να παίξει «μακριά» από το αθλητικό του πακέτο καθώς υστερεί σε κομμάτια των «βασικών» του αθλήματος τα οποία πρέπει άμεσα να δουλέψει για να παραμείνει στο τοπ-επίπεδο και να βελτιώσει το στάτους του. Υπάρχει χώρος για βελτίωση (βλέπω πολύ αδούλευτη πρώτη ύλη και περιθώριο) αρκεί να βρεθεί στο σωστό πρόγραμμα και να συνειδητοποιήσει πλήρως  τη σοβαρότητα της «απόφασης» για τον δρόμο που θα πάρει η καριέρα του. Με αυτό το σκεπτικό σας είχα πεί ότι  το καλοκαίρι προτιμούσα τον –πιο «φανατισμένο»- Λαουάλ από τον Χάντερ (ο οποίος είχε κάνει εξαιρετικά ματς μάλιστα απέναντι στη φροντκόρτ της  ΕΑ7 και τον Αμερικανο-Νιγηριανό) πίσω από τον Ντάνστον στον Ολυμπιακό του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο Μπάνκι τον είχε σταντ-μπάι μετά το τέλος της περυσινής σεζόν αλλά έφαγε «φλασιά» με τον Τζέημς (θεωρώ ότι το πλήρωσε η Αρμάνι στην Ευρωλίγκα) και τον άφησε ενώ ο παίκτης ήθελε να παραμείνει.

Ο Λαουάλ είναι ένας παίκτης που τοποθετείται όχι απλά στο ζωγραφιστό αλλά στο ..βάθος αυτού. Καθαρά παίκτης ρακέτας. Στη D-League αλλά και στην διαφορετικής φύσεως και κουλτούρας Πολωνική λίγκας πήρε λεπτά και στο «4» όμως ο παίκτης είναι αυστηρά και μόνο «5», ειδικά για αυτό το επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ και τον τρόπο που λειτουργεί ο Παναθηναϊκός (βασικά για οποιοδήποτε επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ αλλά τέλος πάντων..). Η ζώνη λοιπόν από την οποία μπορεί να παράγει είναι συγκεκριμένη καθώς και το ρεπερτόριο του, δεδομένου του ότι τεχνικά υστερεί και αυτό αποτελεί τη μεγάλη του αδυναμία. Δεν καλλιεργείσαι ποτέ το back to the basket παιχνίδι του αδυνατώντας να βρεί τη χρυσή ισορροπία μεταξύ του aggressiveness  που διαθέτει και της απόφασης την ώρα της επιλογής με τη μπάλα στα χέρια.  Χάνει σημαντικά –και αυτό θα γίνει γρήγορα αντιληπτό- από το όχι ιδιαίτερα υψηλό μπασκετικό του IQ και στις δύο πλευρές του παρκέ. Σε ένας με έναν καταστάσεις χαμηλά θα χρησιμοποιήσει ένα δυναμικό  γύρισμα ή ένα drop step για να κερδίσει τον χώρο και να τελειώσει, κίνηση που στην Ιταλία αποτέλεσε σημαντικό εφόδιο του. Δε θα συγκεντρώσει double-teams όπως καταλαβαίνετε και αυτό είναι θετικό για τους πράσινους γιατί η ικανότητα του να «βγάζει» τη μπάλα από αυτά είναι μικρή (κάνει συχνά το λάθος και αυτό ισχύει για κάθε touch στην επίθεση που δεν είναι «άμεσο τελείωμα»).

Από την άλλη, ο Λαουάλ είναι ασυναγώνιστος ψηλά διαθέτοντας την ικανότητα να καρφώσει κατεβάζοντας τα φώτα από την οροφή του ΟΑΚΑ. Έχει «μύτη» και κυνηγάει τα putbacks και την ικανότητα να τελειώσει δυναμικά και στα ίσα (κάρφωμα) ότι μπάλα πάρει βαθιά στο ζωγραφιστό. Ουσιαστικά ζεί από τις μπάλες που φτάνουν στα χέρια του και από το τάισμα των γκαρντς (το Τζόρτζια Τεκ επί ημερών Χιούιτ έτρεχε μια καθαρά guard-based επίθεση).  Επειδή λοιπόν στον Παναθηναϊκό γκαρντ είναι και ο Δημήτρης Διαμαντίδης, θεωρώ ότι οι πράσινοι μπορούν να πάρουν το μάξιμουμ από τις ικανότητες του Λαουάλ (αν δε μπορεί ο Διαμαντίδης τότε δε μπορεί κανείς..) εκμεταλλευόμενος τα φοβερά του χέρια και το αθλητικό του πακέτο σε καταστάσεις pick’n roll, παρότι δεν έχει τη fundamental συμπεριφορά σε αυτό τον τύπο επίθεσης. Εξτραδάκι οι καταστάσεις 1 in-4 out, όπου ο 26χρονος σέντερ κλειδώνει τον αντίπαλο σε πρώτο (συνήθως) χρόνος βαθιά στο ζωγραφιστό εκμεταλλευόμενος το πολύ δυνατό πάνω  μέρος του κορμιού του, στις οποίες μια κάθετη πάσα μπορεί να φέρει «παραγωγή» άμεσα. 

Ο Λαουάλ λοιπόν είναι αυστηρά finisher γύρω από το ζωγραφιστό μιας και το face up παιχνίδι του θέλει ακόμα πολύ δουλειά για να μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστο. Ουσιαστικά ποτέ δε κατάφερε να γίνει απειλή λίγο μακρύτερα από το καλάθι και η αδυναμία του να σουτάρει φαίνεται από το πολύ κακό ποσοστό του διαχρονικά στις προσωπικές. Να το περιμένετε και  να είστε συνειδητοποιημένοι.. Εάν ξεπεράσει το 55% θα έχει κάνει υπέρβαση. Αυτό αποτελεί τροχοπέδη για τη συμμετοχή του στο τέλος κλειστών ματς και ο ίδιος το βίωσε κατά κόρον και στην TBL φέτος.. Μη «συννεφιάζετε» όμως.. Ο Παναθηναϊκός δεν έψαχνε για σκόρερ άλλωστε αλλά..

..για έναν game-changer από το αμυντικό κομμάτι. Και ο Λαουάλ μπορεί να γίνει τέτοιος  με το high-motor που τον διακρίνει και την ενέργεια που μπορεί να καταθέσει στο παρκέ σε συνδυασμό με την ικανότητα του να κάνει φάσεις (ψηλά, και στις δύο πλευρές του παρκέ) καθοριστικές στο ψυχολογικό κομμάτι, οι οποίες αλλάζουν το μομέντουμ του παιχνιδιού. Αυτό δε το έχει ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή και του λείπει.  Παρακολουθώ τον παίκτη χρόνια και  μιλώντας για αυτόν στο αμυντικό κομμάτι θα μπορούσα να υπογραμμίσω ότι  έχει βελτιώσει πράγματα αλλά και κάποια άλλα όχι. Και εδώ θα τοποθετούσα ως σημαντική παράμετρο τον παράγοντα αντίληψη. Ενώ το φυσικό/αθλητικό του πακέτο και το timing στο μπλοκ είναι εντυπωσιακά, δεν έχει το defensive leadership ενός Λάσμε ή ενός Ντόρσεη και την ικανότητα να ελέγξει τα δρώμενα κατά μήκος της άμυνας του στο μισό γήπεδο. Το footwork του κρίνεται ελλιπές (ειδικά σε καταστάσεις close out άμυνας, αν και είναι βελτιωμένο σε σχέση με τρία χρόνια πριν) το ίδιο και η πλευρική του ταχύτητα, γεγονός εμφανές όταν αμύνεται με hedge out, κατάσταση στην οποία συμπεριφέρεται καλύτερα χαμηλώνοντας σημαντικά την ώρα που «βγαίνει» στον γκαρντ ώστε να διατηρεί την ισορροπία του (και να μπορέσει να κάνει γρήγορο recover που στο Μιλάνο αποτέλεσε το μελανό του σημείο σε πολλά ματς). Θέλει δουλειά στην άμυνα εδάφους (και πάλι θεωρώ ότι παίζει ρόλο η αντίληψη) . Στο κέντρο της ρακέτας βέβαια είναι ασυναγώνιστος. Έχει δυνατό frame που τον βοηθά (μαζί με τα καταπληκτικά επαναλαμβάνω χέρια του) να αμυνθεί στο ποστ και να κερδίζει πόντους συνεχώς στη μάχη της θέσης. Σε αυτό το κομμάτι είναι πολύ δυνατός καθώς μπορεί να βγάλει εκτός του οποιονδήποτε (αν είχε και καλύτερο footwork θα μιλούσαμε «εκτός συναγωνισμού» πακέτο). Πραγματικά καλός ριμπάουντερ. Παρότι δεν είναι fundamental ριμπάουντερ, είναι πραγματικά δύσκολο να τον κρατήσεις μακριά από το καλάθι. Εξαιρετικός μπλοκέρ.Η ικανότητα του αυτή (ριμπάουντ/μπλοκ) μπορεί να βοηθήσει τους πράσινους να ανοίξουν το γήπεδο στην επίθεση, κομμάτι που σαφώς μπορεί να συμμετάσχει και ο Λαουάλ με τρεξίματα/τελειώματα του.

Αυτή του την ενέργεια χρειάζονται απελπιστικά οι πράσινοι αυτή τη στιγμή αλλά και το mobility του παίκτη σε μια περίοδο όπου η pick & roll τους άμυνα αποτελεί αχίλλειο πτέρνα. Ο Λαουάλ, ειδικά σε picks όπου αμύνεται «πίσω» ελέγχοντας στα 5 μέτρα τον γκαρντ με το χέρι του μπορεί να αναβαθμίσει την ομάδα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Στην περίμετρο η άμυνα παλιότερα αποτελούσε το μελανό σημείο του στα μετόπισθεν όμως  σταδιακά η ευρωπαϊκή εμπειρία τον βοήθησε και ο slasher που δεν έχει την περιφερειακή εκτέλεση να τον τραβήξει αρκετά έξω (ώστε να εκμεταλλευτεί σε βάθος το μέτριο footwork που λέγαμε), θα περάσει δύσκολα απέναντι στον Λαουάλ.

Μετά την ανακοίνωση του παίκτη από τους πράσινους, βλέπω πολλούς να τον συγκρίνουν με τον Στεφάν Λάσμε. Άδικα κατά τη γνώμη μου.. Ο Λάσμε είναι πολύ πιο «παιγμένος» και ο πολύ υψηλός δείκτης αντίληψης του τον βοήθησε να ενταχθεί άμεσα σε αυτό που έπαιζε ο Παναθηναϊκός. Ο Λαουάλ δεν είναι εκεί, τουλάχιστον ακόμα. Το φυσικό του πακέτο είναι καλύτερο του Γκαμπονέζου όμως έχει πολύ πιο μικρή ακτίνα δράσης στην επίθεσης και δεν διαθέτει το leadership και το εκπληκτικό footwork  του Λάσμε στην άμυνα. Παρ’όλα αυτά έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης στο πρόγραμμα του Παναθηναϊκού.  Οι πράσινοι χρειάζονται έναν mobile ψηλό που θα ανοίξει τη γκάμα των επιλογών τους στην άμυνα βοηθώντας τους να είναι πιο ανταγωνιστικοί απέναντι στην –θεωρητικά τουλάχιστον- «ελίτ», τώρα που σιγά σιγά κάθε παιχνίδι είναι τελικός. Ο Λαουάλ και το high-octane style του «δένουν» πολύ καλά με το underground/fundamental στυλ του Μπατίστα και δίνουν τη δυνατότητα στον Γκιστ να αποτελέσει πραγματικά «μπαλαντέρ» στην άμυνα χωρίς να ξεζουμιστεί στο παρκέ.. Από την άλλη και ο Λαουάλ θα πρέπει να συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα. Εικάζεται ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας το καλοκαίρι δεν πήρε το ρίσκο της απόκτησης του λόγω κάποιων ιδιαιτεροτήτων του χαρακτήρα του. Βασικά είναι (όπως στην επίθεση) λίγο «μονοκόμματος». Αυθόρμητος. Πιστεύω όμως ότι κλαμπ του μεγέθους των ελληνικών μπορούν και απορροφούν τέτοιες προσωπικότητες πετυχαίνοντας να τους εντάξουν στο πλαίσιο που θέλουν. Το πρόβλημα στην Τουρκία είναι ότι είδε την Τραμπζονσπόρ και τα  λιγότερα από 400 χιλιάρικα ως οικονομικό σκαλοπάτι (ως πόρτα στη λίγκα του χρήματος) σε μια περίοδο που μπορούσε να είχε επιλέξει κάτι καλύτερο αγωνιστικά. Από την αρχή είχε θέμα με τον κόουτς Χακάν Ντεμίρ (ήταν ένας από τους λόγους που ο Τούρκος απομακρύνθηκε) και νομίζω ότι κάπου κατάλαβε και ο ίδιος ότι επέλεξε λάθος. 

Για τον Παναθηναϊκό αυτή την εποχή, η επιλογή, αγωνιστικά καθαρά, είναι καλή παιδιά καθώς ο συγκεκριμένος παίκτης μπορεί σίγουρα να προσφέρει και πιθανόν να βοηθήσει την ομάδα να γυρίσει διακόπτη πλησιάζοντας στο πιο κρίσιμο της σεζόν. Η φύση του παίκτη είναι τέτοια που -αυτή την περίοδο επαναλαμβάνω- που μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό. Η κίνηση λοιπόν κρίνεται καλή. Η μόνη μου ένσταση έχει να κάνει με τη συνεργασία του με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς ο οποίος ποτέ δε μπόρεσε να εντάξει τέτοιους ψηλούς σε ενεργό ρόλο στα πλάνα του. Θυμηθείτε λίγο την περίπτωση Ντόρσεη.. Ο Ιβάνοβιτς ήταν προπονητής που προτιμούσε να χρησιμοποιήσει στο "5" (για να ματσάρει το έλλειμμα ταχύτητας) power forwards όπως ο Τελέτοβιτς ή ο Μπιέλιτσα (και τώρα ο Γκιστ).. Επιτρέψτε μου λοιπόν να αμφιβάλλω ότι η συγκεκριμένη επιλογή είναι 100% δική του. Είναι ευθύνη του όμως να κάνει τον Λαβάλ πραγματικά παραγωγική μονάδα προς όφελος του συνόλου, ώστε ο Παναθηναϊκός να πετύχει τη φετινή σεζόν τους στόχους του.

Αλήθεια όμως, ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι του Παναθηναϊκού αυτή τη σεζόν? Να διατηρήσει την εικόνα ενός ακόμα φάιναλ-φορ ζωντανή στον ορίζοντα ή να δημιουργήσει τη βάση για τα επόμενα χρόνια..?