Outcoached..

Ο Παναθηναϊκός γυρνάει με ένα βαρύ 2-0 από τη Βιτόρια πληρώνοντας, παρά τη βελτίωση του στο δεύτερο ματς, την αδυναμία του προπονητή του να διαχειριστεί τις λεπτομέρειες εκείνες που κρίνουν μια κλειστή μάχη και έναν ανορθόδοξο πόλεμο στον οποίον βρίσκονται εμπλεκόμενοι οι πράσινοι. Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει. Αν μια σειρά γυρνάει από το 2-0, είναι αυτή.. Το Hoopfellas αναλύει και απευθύνει διάγγελμα συσπείρωσης στο αναγνωστικό κοινό του..

Δυστυχώς το πολυπόθητο break δεν ήρθε για τον Παναθηναϊκό στη Βιτόρια αν και η ομάδα του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς έφθασε πολύ κοντά σε αυτό στο δεύτερο ματς το οποίο κρίθηκε στη παράταση. Μετά την πρώτη εβδομάδα στη Χώρα των Βάσκων μπορούμε να πούμε ότι το 2-0, είναι ξεκάθαρα το πιο δίκαιο αποτέλεσμα, αξιολογώντας πάντα τα 85' στα οποία βρέθηκε η μία ομάδα πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στην άλλη. Οι Βάσκοι του Βέλιμιρ Περάσοβιτς διαχειρίστηκαν καλύτερα τα δεδομένα που προέκυψαν και μαζί τις απουσίες τους ακουμπώντας το απόλυτο. Τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Όμως η σειρά έχει δρόμο ακόμα και αυτός περνάει από το ΟΑΚΑ..

Ανορθόδοξος πόλεμος..

Είναι φανερό ότι οι πράσινοι βρίσκονται στη μέση ενός ανορθόδοξου πολέμου, αν κρίνουμε από το πολύ ιδιαίτερο αγωνιστικό στυλ το οποίο υποστηρίζει η Λαμποράλ του Περάσοβιτς τη φετινή σεζόν και κατ'επέκταση στη συγκεκριμένη σειρά. Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει πιο δύσκολα διαχειρίσιμο από ένα άρτιο σε επίπεδο τακτικής σύνολο, σε αυτή τη φάση της διοργάνωσης. Βρίσκει απέναντι του μια ομάδα η οποία βρίσκεται σε Streak αναφορικά με τον τρόπο που το γήπεδο και το ίδιο το αγωνιστικό της στυλ απαντά στα προβλήματα της. Μια ομάδα που έχει χτίσει μέσα στη σεζόν μεγάλη αυτοπεποίθηση στο closing κλειστών παιχνιδιών τα οποία διαχειρίζεται με σιγουριά δυσανάλογη του αγωνιστικού χαρακτήρα πολλών, σημαντικών μονάδων της. Προσέξτε.. Τη Παρασκεύη το βράδυ στη “Μπουέσα Αρίνα”, οι πράσινοι έχασαν ένα παιχνίδι το οποίο παίχτηκε κοντά στο δικό τους πλαίσιο (ισορροπία στις κατοχές, 70 πόντοι, ελληνική κυριαρχία στο ριμπάουντ) αλλά ουσιαστικά ποτέ (όσο και εάν προσπάθησαν με το σαφώς μεγαλύτερο effort σε σχέση με το πρώτο ματς) δεν έλεγξαν πραγματικά..

Ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς (θα πω straight αυτό που σκέφτομαι..) έκανε κατά τη ταπεινή μου γνώμη, outcoach στον ίδιο του τον εαυτό. Ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς μετά και την απουσία του Χάνγκα, μπορούσε να παρουσιάσει πολύ συγκεκριμένα πράγματα και τη δεξαμενή των “προσαρμογών” και των ιδεών του να είναι ρηχή λόγω της κατάστασης η οποία έχει προκύψει. Ο κόουτς Τζόρτζεβιτς έχασε ένα παιχνίδι το οποίο ουσιαστικά κατάφερε να παίξει στα δικά του θέλω πατώντας στο αυξημένο effort των παιχτών του μετά την ήττα με κάτω τα χέρια στη πρεμιέρα. Και έχασε γιατί δε κατάφερε να διαχειριστεί τις λεπτομέρειες εκείνες που σε αυτά τα ματς, μετατρέπουν το αβαντάζ της επιβολής του δικού σου αγωνιστικού πλαισίου σε πραγματική διαφορά στο σκορ και ρεαλιστικό πλεονέκτημα εντός των τεσσάρων γραμμών. Αυτό με προβληματίζει περισσότερο αυτή τη στιγμή.. Ο Τζόρτζεβιτς δεν ήταν ούτε “τραγικός”, ούτε “ανύπαρκτος” όπως γράφτηκε κατά κόρον. Απλά εμφάνισε χαρακτηριστική αδυναμία να δώσει στην ομάδα του την ώθηση που χρειαζόταν από τον προπονητή της για να φτάσει στο διπλό. Ουσιαστικά η έλλειψης συνέχειας στη σκέψη του και κάποιες “εμμονές”/αποδεδειγμένα πλέον λανθασμένες εκτιμήσεις του Σάλε τον οδήγησαν στο να κάνει σε κομβικά σημεία της μάχης ένα θεαματικό outcoach στον ίδιο του τον εαυτό ..

-Η εμμονή του κόουτς με τον Πάβλοβιτς πρέπει να σταματήσει. Από μόνη της έχει γονατίσει την ομάδα στα δύο ματς της Βιτόρια. Ο φόργουορντ των πρασίνων δε μπορεί να αμυνθεί στον Μπέρτανς και με τη παρουσία του δημιουργεί καταστάσεις που δίνουν απλόχερο πλεονέκτημα στην επίθεση της Λαμποράλ. Τα 15' μ.ο του Μαυροβούνιου φόργουορντ πληγώνουν τον Παναθηναϊκό. Δε μπορεί να κυνηγήσει γύρω από τα screens (είναι χαρακτηριστικά αργός από στάση), δε μπορεί να χαμηλώσει στα close outs, δεν έχει πλάγια ή πίσω βήματα, πηγαίνει στη τελική προσπάθεια του αντιπάλου παθητικά. Αυτό φέρνει τη μυρωδιά “αίματος” στα ρουθούνια μιας αντιπάλου η οποία επιτίθεται κατά κύματα στις άμυνες και έχει ως βασικό χαρακτηριστικού του παιχνιδιού της αυτό το aggressiveness. Όταν δε, στο σχήμα βρίσκεται παράλληλα και ένας εκ των Φώτση-Ραντούλιτσα, ο Περάσοβιτς κάνει κρυφά High-Fives με τους συνεργάτες του στέλνοντας τον αντίστοιχο παίχτη ως screener του Λετονού μακριά από τη μπάλα ως απάντηση στα switch (με τα forwrards) που χρησιμοποίησε ο Τζόρτζεβιτς για την αντιμετωπίσει του Sniper της Λαμποράλ. Εκτός αυτού, ο Πάβλοβιτς (που ούτως ή άλλως βρίσκεται στο παρκέ) δεν έχει παίξει καθόλου πάνω στον Μπέρτανς ο οποίος υστερεί στο αμυντικό κομμάτι. Σε δύο αγώνες δεν έχω δει ένα post up πάνω στον πολύ αδύνατο κορμό του φόργουορντ των Βάσκων..Το να τον φθείρεις παίζοντας πάνω του στην άμυνα είναι κάτι που θα επηρεάσει άμεσα την επιθετική του δραστηριότητα. Ο Τζόρτζεβιτς ποντάρει στη προσωπικότητα του Πάβλοβιτς αλλά ουσιαστικά εκθέτει τον παίχτη του τη στιγμή που η παρουσία ενός πραγματικού SF (με αυτή τη χρήση) δε του δίνει κάποιο πλεονέκτημα απέναντι σε έναν αντίπαλο ο οποίος ουσιαστικά καλύπτει τη θέση με Swingmen (όπως σας έχω πει χρόνια τώρα και ο Μπέρτανς παρά το ύψος του ως τέτοιος συμπεριφέρεται στο παρκέ). Το μεγαλύτερο δε από τα δεινά ήταν η διαχείριση της συμμετοχής του Πάβλοβιτς. Όταν το ματς “φώναζε” ότι ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν Defensive lineups για να πάρει το τιμόνι του παιχνιδιού σε μια μάχη σώμα με σώμα, ο Τζόρτζεβιτς πέταγε τον 33χρονο φόργουορντ στο παρκέ και άθελα του έδινε “λύσεις” στον αντίπαλο..

Σημείωση: Ειδικά απέναντι σε αυτή τη Λαμποράλ που τρέχει πολλές 2-2 ή 3-3 καταστάσεις στην επίθεση της δουλεύοντας πολλά Flare Screens για Cutting/Shooting (Τζέημς/Μπέρτανς) μακριά από τη μπάλα (και με κύριο δημιουργό τον Μπουρούση) χωρίς πολύ μετακίνηση της μπάλας, η παραμικρή ατομική αδυναμία έχει άμεσο αντίκτυπο.

-O Παναθηναϊκός έχει αποτύχει να διαχειριστεί αυτό το Aggressive Cut του Tilly όταν η μπάλα βρίσκεται στα χέρια του Μπουρούση στο low post. Oι πράσινοι σωστά επιλέγουν να στείλουν τον Γκιστ στο ντουμπλάρισμα του Καρδιτσιώτη σέντερ (ο Tilly είναι σουτέρ κάτω του 30% και με αυτή τη Λαμποράλ δεν έχει πολλές επιλογές για “τζόγο”..) όμως διαχειρίζονται άσχημα τις επιδράσεις που φέρνει αυτό το δυναμικό κόψιμο του Tilly προς το καλάθι με το οποίο αλλάζει το πλαίσιο της άμυνας του αντιπάλου. Απελπιστικά νωθρός ο Έλιοτ Ουίλιαμς εδώ που αδυνατεί να βγει έγκαιρα και δυναμικά στη περιστροφή (ως SF τις περισσότερες φορές ήταν δική του αρμοδιότητα). Ο Γάλλος είναι ο παίχτης-κλειδί της Λαμποράλ στη πρώτη εβδομάδα της σειράς στη Βιτόρια. Πολύ υψηλό effort, καλοπροπονημένος με blue collar mentality και σπουδαία επίδραση στα μετόπισθεν, αποτελεί (όπως σας έχω πει) πολύ σημαντικό κομμάτι της φετινής αμυντικής επιτυχίας των Βάσκων. Η εικόνα που μου έχει μείνει μετά από 85' λεπτά μάχης στη Βιτόρια και φιλτράροντας τα όσα έχω δει είναι αυτό το Aggressive Cut του Tilly και η επέλαση των Άνταμς-Τζέημς στον άξονα με τη μπάλα στα χέρια..

-Μου αρέσουν οι “προσαρμογές” και τις θεωρώ απαραίτητο κομμάτι της τακτικής σε επίπεδο Playoffs και σε μια σειρά. Σαφέστατα τις ενθαρρύνω. Δείχνουν οξυδέρκεια, διάβασμα, προσαρμοστικότητα, ιδέες και προσπάθεια να επηρεάσεις τα δρώμενα προς όφελος σου. Όμως αυτές οι “προσαρμογές” που επιλέγεις, πρέπει να έχουν και κάποια βάση. Αλλιώς μπαίνουν σε γιορτινή συσκευασία με κορδέλα και λέγονται “δώρα”.. Η Λαμποράλ δε φοβάται το τρίποντο του Παναθηναϊκού και πάνω σε αυτόν τον No Fear χαρακτήρα έχει χτίσει όλη την αμυντική της τακτική. Στην 1-3-1 επίθεση και σε καταστάσεις Pick & Roll ο Μπουρούσης μένει “πίσω” δίνοντας χαρακτηριστικά το σουτ μετά από ντρίμπλα στους δημιουργούς του Παναθηναϊκού (μόνο ο Διαμαντίδης εδώ έπαιξε άριστα πάνω στον ψηλό των Βάσκων) ενώ ο Tilly δεν έχει κανέναν δισταγμό να παρατήσει τον Γκιστ στη γωνία και να τραβηχτεί στον άξονα για να προστατέψει το καλάθι της ομάδας του. Καταλαβαίνεις κόουτς, ότι σχήματα με τον Χάντερ στο “4” (από τη στιγμή που δεν έχει να ματσάρεις ένα πλεονέκτημα του αντιπάλου στο ριμπάουντ όπως σε μεγάλα κομμάτι του πρώτου παιχνιδιού) δεν είναι λειτουργικά.. Ειδικά στον συγκεκριμένο τύπο επιθέσεως (1-3-1), η εικόνα του Χάντερ να βάζει τη μπάλα στο παρκέ ανοιχτά στο φτερό μετά από pick και ενός slasher όπως ο Πάβλοβιτς να χρησιμοποιείται στην αδύνατη πλευρά ως εκτελεστής που περιμένει το back screen λες και είναι ο Πέτζα, θυμίζει σουρεαλιστικές σκηνές από ταινία του Κουστουρίτσα.. Ο Χάντερ από την άλλη εκτιμώ ότι αξίζει παραπάνω λεπτά συμμετοχής, ειδικά σε διαστήματα όπου οι πράσινοι χρειάζονται 1,5-2 λεπτά πλήρους αδράνειας σε επίπεδο επιμέρους σκορ.. Δύο λεπτά στα οποία η ελληνική ομάδα (θυσιάζοντας τη παραγωγή της) θα κοιτάξει να μη φάει ..πόντο με στόχο να κατεβάσει τον ρυθμό και να αποσυνδέσει τον αντίπαλο από το καλάθι της. Απέναντι σε αυτή την ομάδα η ανάγκη αυτή είναι αυξημένη..

-Σε κομβικά χρονικά σημεία του παιχνιδιού (τελική ευθεία κανονικής διάρκειας, παράταση) ο Σάλε εμπιστεύεται τη Horns επίθεση με τον Ουίλιαμς στη θέση του PG και παράλληλα βασικού δημιουργού στη κατεύθυνση που έτρεξε η ομάδα την A-Set. Δε πήρε κάτι. Η ειρωνεία είναι ότι τη μόνη φορά που στο “κεφάλι” της επίθεσης έπαιξε ο Διαμαντίδης, ο Παναθηναϊκός σκόραρε εύκολο lay up στη baseline με τον Καλάθη από τελική του αρχηγού.. Ο Τζόρτζεβιτς παίζει αρκετά τον Ουίλιαμς στη κορυφή της διάταξης και στην 1-3-1 (ο Αμερικανός κατεβαίνει στη τελική όταν μπαίνει ο Χέινς ο οποίος παίζει ψηλά) προτιμώντας τον Καλάθη δίπλα στον Ραντούλιτσα στην ενδιάμεση γραμμή η οποία ευθύνεται για το δημιουργικό κομμάτι σε αυτή την επίθεση (side picks, αξιοποίηση του φόργουορντ στη base line κτλ.) ενώ στη Diamond Offense που παρουσίασε στηρίχτηκε σε κεντρικό PnR μεταξύ Καλάθη-Ραντούλιτσα, τοποθετώντας τον Γκιστ στη τελική γραμμή θέλοντας να εκμεταλλευτεί την ικανότητα του Ραντούλιτσα να βάλει τη μπάλα εκεί μετά από Short Roll στον σωστό χρόνο. Στη παράταση αμυντικά διαλέγει “αλλαγές” με τον Περάσοβιτς να το έχει διαβάσει και απλά να αλλάζει τη διάταξη στην επίθεση του όταν η μπάλα βρισκόταν στο low post με τον Μπουρούση, κρατώντας τον Άνταμς (και μαζί του τον Γκιστ, για αυτό πρέπει να έχουμε στόχους στις αλλαγές στα μετόπισθεν..) στη δυνατή πλευρά απαγορεύοντας βοήθεια στον Μπουρούση με τον Γκιστ και επιτρέποντας ουσιαστικά δύο ξεκούραστα ένας με έναν στον Έλληνα σέντερ.

Χειραγώγηση..

Τα γκαρντς της Λαμποράλ έχουν καταφέρει να χειραγωγήσουν πλήρως τα αντίστοιχα του Παναθηναϊκού (με μοναδική εξαίρεση, ξέρετε ποιον, στο 2ο ματς..). Άνταμς και Τζέημς έχουν κάνει τη διαφορά στο ξεκίνημα της σειράς βάζοντας φωτιά στο παρκέ της “Μπουέσα Αρίνα”. Και οι δύο Αμερικανοί είναι γκαρντς που μπορούν να πάνε παντού με τη μπάλα στο παρκέ και έχουν το πράσινο από τον ίδιο τον Περάσοβιτς να το κάνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα μεγάλο μέρος του playbook της Λαμποράλ δημιουργεί το πλαίσιο για να τους βοηθήσει να φθάσουν μέχρι τη καρδιά της αντίπαλης άμυνας και το καλάθι. Και οι δύο είναι τρομερά επιθετικοί παίζοντας κάθετα με τη παραμικρή ευκαιρία που θα αποκωδικοποιήσουν. Αυτό το ball dominant στυλ τους θα ήταν μεγάλο πρόβλημα σε μια επίθεση μισού γηπέδου (για αυτό και οι Βάσκοι σε σετ καταστάσεις ακουμπούν τη μπάλα κυρίως στον Μπουρούση) όμως έτσι όπως είναι δομημένη η επίθεση της Λαμποράλ και με το τέμπο που επιδιώκει υπάρχει χώρος για να αξιοποιηθούν scoring guards ακόμα και αν αυτοί πολλές φορές χαρακτηρίζονται από overdribbling. Eίναι χαρακτηριστικό το πως δουλεύουν οι ψηλοί (screeners) της ομάδας, μετά το pick κυρίως, με το κορμί τους για να τους ανοίξουν διαδρόμους και χώρους ώστε να φτάσουν μέχρι μέσα. Ειδικά όταν στο “4” του Παναθηναϊκού δε βρίσκεται ο Γκιστ (και παράλληλα στη πίσω γραμμή άμυνας), ο Περάσοβιτς στήνει ball screens ψηλά, στα 10 μέτρα τα οποία παράγουν κατά μέτωπον επίθεση στο πράσινο καλάθι σε καθαρά προσωπικές φάσεις. 

Οι δύο Αμερικανοί γκαρντς των Βάσκων είναι οι κύριοι εκφραστές του “ανορθόδοξου πολέμου” που όπως σας είπα στην αρχή αντιμετωπίζει ο Παναθηναϊκός στα φετινά playoffs. Όταν δε μπορείς να παίξεις under τον Άνταμς στα 9.5 μέτρα μακριά από καλάθι γιατί θα το μπουμπουνίσει και θα σκοτώσει, σίγουρα δε μιλάμε για τακτική (ορθόδοξη) μάχη. Τα early picks (για τον χειριστή) με τα οποία έχει πλημμυρίσει ο Περάσοβιτς τη transition (και όχι μόνο) επίθεση της Λαμποράλ μοιάζουν με νάρκες οι οποίες σκάνε στη πλάτη των γκαρντς του Παναθηναϊκού με τους δύο Αμερικανούς να εκμεταλλεύονται το πλεονέκτημα του σκριν και να πυροβολούν ακατάπαυστα εκτός timing, απλά μέσα στον ..χωροχρόνο (σωστά ο Τζόρτζεβιτς έβαλε τον Γκιστ στα 3/4 να κάνει show & recover για να σταματήσει την ντρίμπλα). Ο Καλάθης έχει χάσει τους αστραγάλους του απέναντι στον Άνταμς. Παρά το γεγονός ότι έχει βγάλει μερικές πραγματικά εντυπωσιακές άμυνες απέναντι στον Αμερικανό, η γλώσσα του σώματος του διεθνή PG δείχνει υπερπροσπάθεια αλλά παράλληλα και μια ηττοπάθεια η οποία πηγάζει ότι έχει δεχθεί σε αυτά τα δύο ματς αρκετά σουτ πάνω σε καλή άμυνα. Συνολικά ο Παναθηναϊκός έχει αντιμετωπίσει πρόβλημα να τρέξει “μαζί”, σαν ομάδα δίπλα στη Λαμποράλ.

Αυτό που έχει παίξει όμως τον μεγαλύτερο ίσως ρόλο είναι ότι οι γκαρντς της Λαμποράλ έχουν κάνει shut down στους αντίστοιχους των πρασίνων, όντας πολύ aggressive και στην άμυνα. Έχουν πραγματικά βάλει το χέρι τους πάνω τους.. Φελντέιν και Ουίλιαμς είναι αρνητικοί, παίζοντας παθητικά και χωρίς να δημιουργούν κανένα πλεονέκτημα απέναντι σε κοντύτερους αντιπάλους. Στα πρόσωπα των δύο τους απεικονίζεται η πραγματικότητα που βιώνει μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός στη σειρά. Το επιθετικό παιχνίδι της ελληνικής ομάδας χαρακτηρίζεται από μια εκνευριστική αστοχία πίσω από τη γραμμή του τριπόντου (αξίζει μια ματιά στο πόσο δυσκολεύεται ο Φελντέιν να βγει από τα screens μακριά από τη μπάλα και να φτάσει στο καλό του σημείο απέναντι στους Άνταμς-Τζέημς..) και μια χαρακτηριστική αδυναμία να ταξιδέψει στη γραμμή των προσωπικών. Που είναι η ικανότητα του Ουίλιαμς να εκτελεί 8 με 10 προσωπικές τη βραδιά..; Στη Βιτόρια εκτέλεσε συνολικά μόλις 2 και αυτές στο τέλος του δεύτερου παιχνιδιού.. Τα γκαρντς του Τζόρτζεβιτς απέχουν από τη charity line η οποία θα τους βοηθούσε να “μπουν” στο παιχνίδι. Μετά τα δύο πρώτα παιχνίδια η Λαμποράλ μετράει 34/44 προσωπικές και ο Παναθηναϊκός 20/29.. Όσο για τη περιφερειακή εκτέλεση..; Το συνολικό 10/46 βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση και με την αδυναμία ταξιδιού στις προσωπικές, ειδικά όταν μιλάμε για τους γκαρντς. Ο Παναθηναϊκός είχε παρουσιάσει πρόβλημα σε αυτό το κομμάτι μέσα στη σεζόν και μάλιστα στο TOP-16 όπου μαζί με τον Ερυθρό Αστέρα ήταν οι λιγότερο αποτελεσματικές ομάδες στη περιφερειακή εκτέλεση. Χωρίς ένα τουλάχιστον 30% σε αυτό το κομμάτι, πολλές επιλογές που τρέχει συχνά φέτος ο Τζόρτζεβιτς στην 1-3-1 και στη Horns απλά απενεργοποιούνται..

Σημείωση: Ο Μαρκίζ Χέινς είναι ο μόνος περιφερειακός των πρασίνων που κατάφερε να μείνει μαζί τα γκαρντς του Περάσοβιτς και παράλληλα ήταν αποτελεσματικός σουτάροντας από τη περιφέρεια (9.5 πόντους με 4/8 τρίποντα). Για τον ρόλο του και τον τρόπο χρησιμοποίησης τα έχουμε γράψει πριν πατήσει Ελλάδα. Στη σειρά αυτή που η πίεση είναι τεράστια για όλους, νομίζω μπορέσατε και εσείς να δείτε πιο καθαρά κάποια πράγματα σχετικά με το πως θα πρέπει να χρησιμοποιείται ο Αμερικανός off guard. Πιστεύω ότι έχει καλό μομέντουμ και αυτό πρέπει να το διαβάσει ο προπονητής του. Ο Χέινς, σε έναν 3&D ρόλο, μπορεί να είναι ο παίχτης-κλειδί για τα δύο παιχνίδια που έρχονται στο ΟΑΚΑ.. Το μακρινό σουτ και η άμυνα πάντα μπορούν να ηλεκτρίσουν τις κερκίδες..

Green Pride

Όπως και όλοι σας, έτσι και εγώ χάζεψα την εκπληκτική παράσταση που έδωσε ο Δημήτρης Διαμαντίδης στο δεύτερο ματς της σειράς. Τα λόγια ωχριούν.. Με τον Παναθηναϊκό να υποχωρεί αισθητά, έφτασε πάλι (για μια ακόμα φορά φέτος) η στιγμή που έρχεται το ίδιο συναίσθημα. Μόνο αυτός μπορούσε να γυρίσει τη κατάσταση. Και το έκανε.. Ο τρόπος που χειρίζεται τον εαυτό του ο Διαμαντίδης στο διάστημα αυτό του δευτέρου ημιχρόνου δείχνει τη πολύ βαθιά γνώση του αθλήματος που διαθέτει. Ήταν τρομερά επιδραστικός και στις δύο πλευρές του παρκέ σε σημείο που η αύρα του σταμάτησε τα “καθαρόαιμα” τα οποία έμειναν να τον κοιτούν αποσβολωμένα και μετέφερε το μομέντουμ με μια πολύ χειρουργική πρακτική βασιζόμενη σε αυτή τη γνώση και την υπομονή, στα χέρια του Παναθηναϊκού. 

Σε αυτό το διάστημα ο Διαμαντίδης, σπάει τη κατάρα του τριπόντου και μετά από λίγο βρίσκει τον κλειδάριθμο στην άμυνα της Λαμποράλ ανοίγοντας τις αποστάσεις με την ικανότητα του να βάζει τη μπάλα εκεί που θέλει υπό οποιοδήποτε καθεστώς, παίζει σεμιναριακή άμυνα στον Μπέρτανς απλά και μόνο με σωστές τοποθετήσεις και καίρια τοποθέτηση των χεριών του (στη μπάλα), καθαρίζει μπάλες στη πίσω γραμμή άμυνας. Το χαρακτηριστικό που αλλάζει την ατμόσφαιρα εντός των 4 γραμμών του παρκέ είναι η σιγουριά με την οποία εκτελεί κάθε δραστηριότητα που σας ανέφερα. Αυτό επιδρά δυναμικά στη ψυχολογία συμπαιχτών και αντιπάλων που απλά γνωρίζουν αλλά δε ..μιλούν. Όταν ο Διαμαντίδης βρίσκεται σε αυτό το mode ο οποιοσδήποτε αντίπαλος έχει μικρή τύχη. Και όμως.. Στο τέλος, έχω (νομίζω και ο ίδιος ο αρχηγός θα αισθάνεται το ίδιο) την εντύπωση ότι η μπάλα δεν έπρεπε ποτέ να μπει μέσα. Όταν έχεις κάνει μόνος σου αυτό το ντεμαράζ, έχεις λίγο πριν ευστοχήσει σε ένα από τα δυσκολότερα off balance στη σύγχρονη ιστορία των playoffs, παίρνεις εσύ τη τελευταία εκτέλεση. Είναι χαρακτηριστικό το πως η Λαμποράλ επέτρεψε, ουσιαστικά άνοιξε η ίδια τη πόρτα για να εισάγει ο Παναθηναϊκός τη μπάλα στο ζωγραφιστό. Ούτε η ίδια ήθελε τη ζαριά του Διαμαντίδη.. Βλέποντας τον καλλιτέχνη επί τω έργω στη τελική ευθεία του ματς, αισθάνθηκα ότι γράφεται ιστορία με ένα ακόμα classic performance του αρχηγού. Όμως στο τέλος η αίσθηση ότι πεθαίνεις έχοντας παραλείψει να ρίξεις τη τελευταία σου σφαίρα στη μάχη κάνει τη πίκρα μεγαλύτερη..

Ολοκληρώνοντας.. Η σειρά έρχεται στο ΟΑΚΑ πλέον και είναι δεδομένο ότι οι ισορροπίες αλλάζουν. Διαφοροποιείται το κλίμα, η μυρωδιά στην ατμόσφαιρα και σταδιακά ευελπιστώ το υπάρχον status που έχει διαμορφωθεί στη σειρά. Μιλάμε σχεδόν κάθε χρόνο για την “αλλαγή” αυτή που φέρνει σε όλα τα επίπεδα η επιστροφή στην έδρα, σε αυτή τη φάση της σεζόν. Η Λαμποράλ θα έρθει στην Αθήνα με κύρια όπλα το μομέντουμ που έχει χτίσει και την έλλειψη ιδιαίτερης πίεσης που απορρέει από το 2-0. Αυτό μπορεί να αποβεί χάρτινο όμως.. Εκτιμώ ότι στο συγκεκριμένο ματσάρισμα ο Παναθηναϊκός δεν έχει πει τη τελευταία του κουβέντα και έχει αρκετή τύχη να επιστρέψει στη Βιτόρια για 40' μάχης, με τη σειρά όμως να τυλίγει ένα διαφορετικό ψυχολογικό πέπλο. Περιμένω συσπείρωση και ένα καλύτερο performance από τον κόουτς Τζόρτζεβιτς ο οποίος καλείται να βοηθήσει τους παίχτες (ο Καλάθης για παράδειγμα κρατά τα κλειδιά της πιθανής αγωνιστικής εκτόξευσης των πρασίνων η οποία είναι άμεσα εξαρτημένη με τη δική του απόδοση) και την ομάδα του συνολικά. Δύο εμφατικές νίκες του Παναθηναϊκού την εβδομάδα αυτή στο ΟΑΚΑ (απέναντι σε μια ομάδα η οποία χάνει σημαντικό μέρος της δύναμης της μακριά από την έδρα της) ανατρέπουν το σκηνικό που έχει δημιουργηθεί. Είναι πολύ σημαντικό για τον Παναθηναϊκό να μπορέσει ο ίδιος να διαχειριστεί τη πίεση που σαφώς υπάρχει. Να μη φοβηθεί να χάσει.. Και τότε θα βρει τις απαντήσεις στο γήπεδο. Η κατάσταση μπορεί να γυρίσει. Το Βερολίνο απέχει ακόμα τρεις νίκες μόνο. .