FROM HELL..

Ο Ολυμπιακός γύρισε από τη κόλαση του -7 στο τελευταίο λεπτό στη Πόλη απέναντι στην Αναντολού κερδίζοντας με εντυπωσιακό τρόπο μια σπουδαία μάχη όμως έχασε τον Πάτρικ Γιανγκ για το υπόλοιπο της σεζόν. Πολύ καλό μπάσκετ και στις δύο πλευρές του παρκέ από τον Παναθηναϊκό κόντρα στη Ζαλγκίρις. Και οι δύο ελληνικές ομάδες «ενεργές» στην αγορά πλέον. Το Hoopfellas κάνει τις εκτιμήσεις του..

Το ματς της Πόλης είναι το απόλυτο παράδειγμα αναφορικά με το τι ζητά η Αναντολού σαν οργανισμός στη νεότερη εποχή και πιο συγκεκριμένα στη θητεία του Ίβκοβιτς. Winning Culture. Ο Ολυμπιακός έκανε μια εντυπωσιακή επίδειξη αυτού του χαρακτηριστικού κουνώντας το επιδεικτικά στο πρόσωπο των Τούρκων στο ματς της Πόλης. Στο τελευταίο δίλεπτο (συν τη παράταση) η ομάδα του Σφαιρόπουλου καταθέτει στο παρκέ όλα όσα θα ήθελε να εντάξει στον χαρακτήρα του το τουρκικό powerhouse. Όμως αυτό το πολυσυζητημένο παράσημο δεν αγοράζεται με τα χρήματα.. Απαιτεί «χιλιόμετρα», ταπεινό χαρακτήρα και πολλές εργατοώρες  στο παρκέ. Ο Ντούντα το ξέρει καλύτερα από όλους..

Σε επίπεδο τακτικής θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για το παιχνίδι με κίνδυνο να γίνουμε κουραστικοί μιας και οι δύο ομάδες προσωπικά εντάσσονται στο στενό κύκλο αυτών που μου αρέσουν περισσότερο στο συγκεκριμένο κομμάτι. Επέλεξε να εστιάσουμε σε μερικές σημειώσεις.

-Το ματς παίχτηκε σε υψηλό ρυθμό και επίπεδο τακτικής με δύο ετοιμοπόλεμους πάγκους στη διαχείριση καταστάσεων. Και οι δύο επηρέασαν το παιχνίδι λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι και οι δύο ομάδες γύρισαν δύσκολες για αυτές καταστάσεις στο παρκέ.  Και οι δύο κόουτς είχαν «παρέμβαση» στα δρώμενα με τις επιλογές τους.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έστησε τον Μάντζαρη στο post σε όλο το πρώτο τρίλεπτο παίρνοντας 5 πόντους με παιχνίδι στη Weak Side από τον Στρόμπερι  (close out επίθεση και ελεύθερο τρίποντο), 2 κερδισμένα φάουλ-χρυσάφι από τον Ερτέλ και μαζί το τιμόνι του παιχνιδιού. Το πώς «μπαίνει» μια ομάδα σε ένα τέτοιο εκτός έδρας ματς λέει πολλά για το mentality της.. Ο Ολυμπιακός χρησιμοποίησε Hedge out άμυνα σε κεντρικά και Side picks. Στον άξονα θέλησε να χαλάσει τη γωνία πάσας του Ερτέλ αποτρέποντας τη συνεργασία με κάθετη μεταβίβαση στον screener ο οποίος έπρεπε να μείνει μακριά από τον κεντρικό διάδρομο ώστε η μπάλα να σταλεί στα άκρα. Στα πλαϊνά picks οι ερυθρόλευκοι εμφατικά απαγόρευσαν στον ballhandler τον κεντρικό διάδρομο, κατάσταση κατά την οποία παίχτης με τη περιφερειακή όραση του Ερτέλ ή το penetration του Γκρέηντζερ μπορεί να σε σκοτώσει.  Η ελληνική ομάδα αντιμετώπισε ένα θέμα με το να ελέγξει, χωρίς να χάσει σε ισορροπία, τη παράλληλη επιλογή πάσας (με τη μπάλα στη γραμμή των προσωπικών στον Τάιους/Ντάνστον) του αντίπαλου screener στη τελική γραμμή (κόψιμο) ή στη περιφέρεια για τρίποντο, όμως σταδιακά προσαρμόστηκε.

Ο Ίβκοβιτς επέλεξε άμυνα Show & Recover στο κεντρικό Pick αντιπάλου με τον Μπατούκ στον Σπανούλη όμως για άλλη μια φορά εκνευρίστηκε από το πόσο εύκολα έχανε τη θέση του ο Τάιους (που ψηλά είναι ο πιο ικανός αμυντικός της ομάδας αλλά υστερεί στο positioning). Χωρίς τον Ερτέλ στη πεντάδα δεν ακολούθησε την Drive & Kick Motion Offense που συχνά-πυκνά παρακολουθούμε φέτος αλλά κράτησε τον κύριο ballhandler του, τον Γκρέηντζερ, μακριά από τη μπάλα η οποία τον βοήθησε να δημιουργήσει μια ροή και να απεγκλωβίσει τον Αμερικανό από την αναμενόμενη πίεση της ελληνικής άμυνας (που θα παρήγαγε μια μάλλον προβλέψιμη επίθεση και πολλές χαμένες ανάσες του καλύτερου παίχτη των γηπεδούχων). Ο Ντούντα  συχνά δίνει παραπάνω αρμοδιότητες στο δημιουργικό κομμάτι στον Σάριτς, όχι μόνο στο ποστ αλλά και ψηλά με τη μπάλα στα χέρια θυμίζοντας τη περίπτωση του Νεμάνια Μπιέλιτσα στην εθνική Σερβίας (ο Ίβκοβιτς το είχε εισάγει σε πολλά plays ασφαλείας μάλιστα) όμως ο Κροάτης δεν είναι ακόμα σε αυτό το επίπεδο ούτε τεχνικά ούτε σε ωριμότητα.

-Στη τελική ευθεία του ματς για τους Τούρκους έλαμψε ο Τζέησον Γκρέηντζερ. Κάποια ημέρα θα ήθελα να μιλήσουμε για τη βελτίωση των γκαρντς υπό τον Ίβκοβιτς σε συγκεκριμένα κομμάτια του παιχνιδιού κατά τη μετάβαση τους στο επόμενο επίπεδο στην οποία βρίσκω κοινά σημεία με την αντίστοιχη που προσφέρει το πρόγραμμα του Ντιούκ στους περιφερειακούς του υπό τον Coach-K, σε μια άλλη κλίμακα και μπάσκετ διαφορετικών απαιτήσεων. Είμαι σχεδόν βέβαιος  ότι ο πρώην Αμερικανός της Ουνικάχα (εξαιρετικός φέτος)  δε θα παρουσίαζε τόσο άμεση προσαρμογή στο υψηλό επίπεδο και σε ένα γκρούπ που κοιτάζει αποκλειστικά τη κορυφή, με κάποιον άλλον προπονητή να τον οδηγεί. Ο Ίβκοβιτς πνίγηκε πέρυσι από  την έλλειψη ενός δεύτερου πολύ δημιουργικού γκαρντ που μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα με την ικανότητα του στη προσωπική φάση. Για αυτό αντικατέστησε τον ίσως καλύτερο αμυντικό της περυσινής διοργάνωσης ( Ντρέηπερ) με τον Γκρέηντζερ. Ο Αμερικανός διεμβόλισε την άμυνα του Ολυμπιακού στο τρανζίσιον παίζοντας «πάνω» σε αυτή, ζεστάθηκε, σκόραρε από την περιφέρεια και έδωσε ένα σημαντικό προβάδισμα στους γηπεδούχους. Ο Ερτέλ (ο «Σοφός» προσπάθησε να τον βάλει στο ματς με Horns επίθεση στην οποία ο Γάλλος με τα σκριν επιλογής και την εκτέλεση μετά από ντρίμπλα είναι πολύ ικανός) είναι ένας clutch παίχτης με αρκετές παραστάσεις όμως τουλάχιστον τη Πέμπτη το βράδυ η Αναντολού έπρεπε να ακουμπήσει τη μπάλα στον Γκρέηντζερ μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της παράτασης. Δε το έκανε και της κόστισε.

Ο Ολυμπιακός έβαλε εξάρτηση και ντύθηκε κομάντο όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την ήττα. Νωρίτερα είχε έτσι κι αλλιώς δοκιμάσει ανάλογο σχήμα όμως τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν ανάγκη για να αλλάξουν οι ερυθρόλευκοι το μομέντουμ. Πρίντεζης στο «5», Παπαπέτρου στο «4» και «αλλαγές» ώστε να αμύνονται αυτοί στα γκαρντς στη τελική προσπάθεια ενώ παράλληλα οι πρωταθλητές Ελλάδας διατηρούσαν στη πεντάδα τους ψηλούς περιφερειακούς (Στρόμπερι, Χάκετ) που δάγκωναν στη πίσω γραμμή άμυνας. Με αυτό το σχήμα επέλεξε 2-3 High Screen Offense με PnR των Πρίντεζη-Χάκετ ψηλά στον άξονα και τους υπόλοιπους 3 συμπαίχτες τους να ξεκινούν σε παράταξη στη base line. Αυτός ο τύπος επίθεσης ενδείκνυται για ομάδες με χαμηλά και aggressive σχήματα. Είναι πολύ σημαντικό πάντως ότι οι ερυθρόλευκοι ανταποκρίθηκαν σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης με αυτό το σχήμα, τώρα ειδικά που καλούνται να λύσουν το πρόβλημα με την απουσία του Γιανγκ. Ο Παπαπέτρου (εδώ και δύο χρόνια το Hoopfellas περίμενε με υπομονή να πάρει λεπτά και  στο «4» αλλά τότε από ότι άκουγα «δε μπορεί στη θέση»..) ήταν ο παίχτης-κλειδί μην επιτρέποντας στον Μπράουν να βάλει τη μπάλα στα παρκέ (η Αναντολού είχε ακολουθήσει χαμηλώνοντας με Σάριτς-Μπράουν) ενώ σκόραρε και σημαντικούς πόντους.

Επισήμανση: Όσο ο Αθηναίου είναι ενεργός στο rotation των γκαρντς , ο Στρόμπερι θα μπορεί πιο άνετα να κατέβει στο «3» και ο Παπαπέτρου στο «4». Οι «διπλοθεσίτες» που λέγαμε οι οποίοι κάνουν ένα ρόστερ να μοιάζει πιο βαθύ χωρίς έξτρα παίχτες σε ποσότητα..

Ο ΓΙΑΝΓΚ..

Είμαι «σκασμένος» για τον Γιανγκ όπως  και για κάθε νέο παιδί που βρίσκεται στην χρονιά του Step Up (όπως πέρυσι ο Παππάς).. Ειλικρινά σε χαλάει να σκέφτεσαι τη προοπτική αυτού του παιδιού και το που μπορούσε να φτάσει, μέσα στο πρόγραμμα του Ολυμπιακού, με την ομάδα του στο τέλος αυτής της χρονιάς. Σας είχα πει ότι ο Γιανγκ είναι καλύτερος του Ντάνστον (αναβάθμιση). Κλείνοντας τα μάτια και μπαίνοντας στη ..μηχανή του χρόνου θα τον έβλεπα κυρίαρχο ψηλό στη στρατόσφαιρα της διοργάνωσης και κάπου κοντά (πολύ πιθανόν κατ’εμέ, με αυτό που περίμενα από αυτόν στο β’ μισό, εντός)στις καλύτερες πεντάδες την άνοιξη.  Δυστυχώς όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Το ζητούμενο πλέον είναι να γυρίσει το παιδί δυνατό στα γήπεδα.

Πιο «σκασμένος» σίγουρα θα είναι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος και ο οργανισμός των ερυθρολεύκων. Ο Γιάνγκ αντιπροσώπευε περισσότερο από τον καθένα το καινούργιο, ακόμα πιο defensive minded και aggressive προφίλ των Πειραιωτών. Ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος σε αυτό το στυλ μπάσκετ με τη δύναμη και την ενέργεια που κατέθετε. Ο Ολυμπιακός φυσικά δεν είναι στο μηδέν.. Έχει τον Χάντερ (επίσης γρήγορο ψηλό), τον Μιλουτίνοβ συν τον Αγραβάνη σε ρόλο «μπάνγκερ» και με το 4-1, τη πολυτέλεια να δοκιμάσει τις δυνάμεις της frontcourt του χωρίς άγχος. Οι ερυθρόλευκοι δε θα βιαστούν έτσι κι αλλιώς βλέποντας τον καινούργιο παίχτη στον χρoνικό ορίζοντα του TOP-16. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα η ομάδα του Σφαιρόπουλου θα καταφέρει να καλύψει τον Γιάνγκ με μια μόνο προσθήκη παίχτη μιας και το πακέτο του  Αμερικανού περιείχε πολλά «καλούδια». Δεν είναι τόσο εύκολη η αγορά τέτοιον καιρό.. Χρειάζεται ομαδική δουλειά (για να καλυφτεί η απουσία), υπομονή και ανοιχτά μάτια για τη καλή περίπτωση εκεί έξω. Είναι σειρά του Χάντερ να βγει μπροστά. Πιθανόν να χρειαστεί να λειτουργεί σαν Νο1 σέντερ ακόμα και μετά τη προσθήκη (ανάλογα με το τι θα βρει ο Ολυμπιακός). Υπάρχουν 1-2 περιπτώσεις για τις περιμένω ..κάτι μέχρι τον Δεκέμβρη και εκτιμώ ότι μπορούν να λειτουργήσουν στο μπάσκετ του Ολυμπιακού. Εδώ θα είμαστε, εφόσον υπάρχει το «έδαφος» αναφορικά με το status τους,  να τις συζητήσουμε..

ΟΑΚΑ

O Παναθηναϊκός του ΟΑΚΑ έκανε την εμφάνιση του τη Παρασκευή το βράδυ δημιουργώντας στον κόσμο του την ισχυρή πεποίθηση ότι η ομάδα γυρίζει διακόπτη. Το ζητούμενο είναι να σταθεροποιούσουν οι πράσινοι τον δείκτη της απόδοσης τους ώστε να μπορέσουν να κατηγοριοποιήσουν το status τους μέσα στον ανταγωνισμό. Γιατί αυτός ο «Παναθηναϊκός του ΟΑΚΑ» σου δίνει την εντύπωση ότι πολύ δύσκολα θα περάσει φέτος ομάδα από την Αθήνα όμως στα εκτός έδρας αδυνατεί να ελέγξει μέχρι στιγμής παιχνίδια εντός των δυνατοτήτων του απόρροια του μέτριου αμυντικού του performance.

-Μετά τα γεγονότα των τελευταίων δύο εβδομάδων και με το σύννεφο της πίεσης να κάνει την εμφάνιση του πάνω από το ΟΑΚΑ, οι πράσινοι  προσέγγισαν το παιχνίδι με τη σωστή νοοτροπία. Από τον πάγκο μέχρι τον τελευταίο παίχτη που πάτησε στο παρκέ.. Ο Παναθηναϊκός ήταν διαβασμένος, είχε φτιάξει το πλάνο του το οποίο υποστήριξε κατά γράμμα με επιμονή μέχρι βγάλει κάθε ίχνος ζωής από το κορμί του αντιπάλου τελειώνοντας τη δουλειά.

Για να σας βάλουμε λίγο πιο «μέσα» στο γενικότερο πλάνο του Παναθηναϊκού στο συγκεκριμένο ματς πάντα με γνώμονα αυτό που θέλησε να παρουσιάσει ο προπονητής του στο παρκέ, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε το ότι αυτό χτίστηκε πάνω στην ενότητα των «διαθέσιμων χώρων» σε επίθεση και άμυνα και κυρίως πάνω στο πλεονέκτημα της ελληνικής ομάδας να τρέξει καλύτερα το γήπεδο και να καλύψει αποστάσεις απέναντι στα βαριά σχήματα των Λιθουανών. Σε κάθε σχεδόν επιθετική εκδήλωση της ομάδας του Τζόρτζεβιτς διακρίνουμε αυτή ακριβώς τη κατεύθυνση δηλ. να επιβληθεί μέσα από την υπεροχή του σε επίπεδο ταχύτητας. Για αυτό και έπρεπε να δημιουργηθεί το κατάλληλο πλαίσιο με σωστό spacing.

Και πάλι είδαμε την 1-3-1 επίθεση του Τζόρτζεβιτς σε διάφορες παραλλαγές και plays με ανάλογη στόχευση. 1-3-1 με τον Double-Down Screen στον Φελντέιν  από τους δύο ψηλούς. 1-3-1 με τον φόργουορντ της τελικής να παίζει ανοιχτά στη γωνία ώστε να δημιουργηθεί καλύτερο πλαίσιο για κεντρικό Pick & Roll με τον Διαμαντίδη (στοχεύοντας είτε μέσα από άμεση συνεργασία είτε με τρίγωνο για καλύτερη γωνία πάσας να πετύχει τον ψηλό στη κίνηση). Ίδιος σχηματισμός στην επίθεση με Cross Screen για Post up του Χαραλαμπόπουλου (το οποίο εκτιμώ ότι θα πρέπει να κυνηγήσει περισσότερο ο Παναθηναϊκός βάζοντας με περισσότερη επιμονή τη μπάλα στον νεαρό χαμηλά). Και plays σε  1-3-1 διάταξη με τον Ραντούλιτσα στη νοητή ευθεία των προσωπικών να ψάχνει τη πάσα στο κόψιμο του φόργουορντ στη base line είτε σε πρώτο χρόνο είτε «μαζεύοντας» την άμυνα με ντρίμπλα/drop step . 

Ο Σέρβος σέντερ έδειξε μεγάλη διάθεση και αθλητικό εγωισμό μετά τις μέτριες τελευταίες εμφανίσεις του και τα playmaking abilities του είναι ένα κομμάτι στο οποίο πρέπει να επενδύσουν οι πράσινοι. Δείτε πως δημιουργεί η Μπαρτσελόνα στήνοντας στο ίδιο σημείο της επίθεσης τον Τόμιτς.. Ο Ραντούλιτσα πάλι είχε τις κακές στιγμές του βέβαια στην άμυνα όπου τα recovers του είναι πολύ αργά (ακόμα και όταν προλαβαίνει να επιστρέψει χαμηλά  δεν έχει τη συγκέντρωση και την αντοχή να αμυνθεί στο ποστ) και ο Τζόρτζεβιτς στοχευμένα κολλάει δίπλα του τον Γκιστ που ελέγχει εξαιρετικά το ρολάρισμα (ανεβαίνοντας στη περιστροφή  όταν το απαιτεί η θέση του) του ψηλού μέχρι να επιστρέψει ο Ραντούλιτσα. Στην επίθεση πάντως ο Παναθηναϊκός με τον Ραντούλιτσα έτοιμο να βάλει ακόμα και τη μπάλα στο παρκέ και ενταγμένο σε passive mode έχει πολύ μεγαλύτερες προδιαγραφές στο παραγωγικό κομμάτι. Παρόλα αυτά στις περισσότερες εκφράσεις του playbook (ακόμα και σε Α-SET διάταξη) ήταν φανερή η πρόθεση των πρασίνων να αδειάσουν το ζωγραφιστό κρατώντας (απέναντι σε προσωπική άμυνα) τους ψηλούς του στη περιφέρεια, δημιουργώντας παράλληλα το χώρο (με τα μεγάλα κορμιά της Ζαλγκίρις εκτός κέντρου ρακέτας) για slashing από τους περιφερειακούς του.

-Την ίδια λογική διακρίναμε και στο αμυντικό κομμάτι. Ο Παναθηναϊκός στόχευσε και κατάφερε να περιορίσει τον χώρο δράσης στην επίθεση της Ζαλγκίρις. Προσωπικά βάζω πολύ υψηλό βαθμό στον τρόπο με τον οποίο οι γηπεδούχοι κατάφεραν να κρατήσουν τη μπάλα «στη πλευρά» και να δυσκολέψουν τη Ζαλγκίρις να νιώσει άνετα κυκλοφορόντας τη μπάλα κατά μήκους του παρκέ. Σύμμαχος των πρασίνων το ότι απέναντι τους είχαν ένα σύνολο με Overall Poor Shooting φέτος το οποίο ήταν δεδομένο ότι θα αντιμετωπίσει πρόβλημα στο να ανοίξει μια τόσο πιεστική άμυνα.  Η τακτική του Κράπικας να στήσει Side Pick & Rolls με τον προσωπικό αντίπαλο του Γκιστ (ναι κόουτς, ο Γιανκούνας είναι ο καλύτερος PnR ψηλός σου αλλά θα ήταν λογικό να κοιτάξεις και πιο αμύνεται απέναντι του..) επίσης διευκόλυνε τη πράσινη άμυνα. Η παρουσία του Γκιστ έπαιξε καθοριστικό ρόλο και σε αντίστοιχες 1-3-1 καταστάσεις επίθεσης των Λιθουανών με τον Γιανκούνας στο post. Αυτό για να μπορέσει να κατανοήσει ο κόσμος πως ένας καλός αμυντικός ψηλός με πληθωρική παρουσία (παλιότερα σκεφτείτε ότι υπήρχε και ο Λάσμε) μπορεί να απενεργοποιήσει ένα μεγάλο μέρος των επιθετικών συστημάτων μια post ομάδας όπως οι Λιθουανοί. O Kούζμιτς ήταν θετικός όσο αμυνόταν κοντά στο καλάθι (συμπεριλαμβανομένων και των PnRs στα οποία έμενε «πίσω») καθώς σε 1-2 περιπτώσεις άμυνας Hedge άργησε σημαντικά ενώ του λείπει και το motor παρότι είναι φιλότιμος και έχει διάθεση να μάθει. Τους επηρέασε ψυχολογικά και η διάθεση της ελληνικής ομάδας να μπει στις γραμμές πάσας με άμεση επιρροή στους χρόνους μετακίνησης της μπάλας στην επίθεση τους με τον Καλάθη να παίζει σημαντικό ρόλο. Η Ζαλγκίρις ήταν κακή στο αμυντικό τρανζίσιον επίσης κατάσταση πάνω στην οποία έχτισαν οι γηπεδούχοι με τον Καλάθη να τρέχει άψογα την επίθεση στο ανοιχτό γήπεδο. Ο Έλληνας γκαρντ επιμένω ότι μπορεί να διεκδικήσει στο τέλος της σεζόν θέση στην All-Defensive ομάδα της διοργάνωσης αφού πολλά βράδια φέτος είναι πραγματικό Ball Hawk..

Κλείνοντας θα ήθελα να δώσω credit (επιτέλους..) για την αλλαγή στο rotation και την επιλογή του ζόρτζεβιτς να χρησιμοποιήσει ως μπαλαντερ στα φόργουορντς τον Χαραλαμπόπουλο μπροστά από τον Φώτση δίνοντας ανάσες στον πολύπειρο φόργουορντ. Για αυτό και ξεκίνησε τον (αρκετά καλό) Γιάνκοβιτς ώστε να μπορεί να βγάλει από πίσω τον έμπειρο Πάβλοβιτς δίπλα στον νεαρό φόργουορντ που πήρε λεπτά ως PF. Δεν είναι η θέση του βέβαια. Κοιτάζοντας λίγο μακρύτερα στην εφετινή σεζόν, βλέπουμε ότι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να βάλει «βάθος» και «πόδια» στη frontcourt του. Αυτή είναι ιεραρχικά η βασική του ανάγκη σε έναν αγωνιστικό ορίζοντα που φτάνει μέχρι την έναρξη του TOP-16.

-Βλέποντας τη διαφορά στους 25+ πόντους και τη Ζαλγκίρις χωρίς καμία διάθεση για προσπάθεια επιστροφής στο ματς, ασυνείδητα κατάλαβα πόσο «άσχημη» έμοιαζε η εικόνα του να παραμένει στο παρκέ ο τραυματίας Καλάθης  ή να αυξάνονται (χωρίς τον παραμικρό λόγο) τα λεπτά του Διαμαντίδη και παράλληλα πόσο μεγάλη ήταν η ανάγκη ενός βοηθητικού 4^ου γκαρντ που θα κρατήσει φρέσκο (και υγιές) το hard core της περιφερειακής γραμμής. Σκεπτόμενος τη λογική του κόουτς Τζόρτζεβιτς για σταδιακή (και σε καθεστώς αυστηρής τήρησης) αύξηση των λεπτών των νέων παιδιών κατέληξα ότι  ίσως ένα σχήμα με τον Φελντέιν και τον Γιάνκοβιτς στο backcourt (o Δομινικανός πέρασε ουκ ολίγα λεπτά στο «1» πέρυσι στη Καντού) ήταν επιβεβλημένο ανεξαρτήτου λειτουργικότητας τη προκειμένη στιγμή όμως ο Σάλε μου διέλυσε κάθε τέτοια σκέψη πετώντας κατευθείαν τον Λούντζη στο παρκέ. Ο 17χρονος γκαρντ σαφώς και έχει  πολλά να μάθει για να γίνει rotation-player σε αυτό το επίπεδο ξεκινώντας με το να χαμηλώνει στη ντρίμπλα για να προστατεύει τη μπάλα. Είναι ενεργός όμως σε πολλούς τομείς και όταν αισθανθεί πιο άνετα με τη μπάλα στα χέρια θα είναι σε θέση να μας δείξει περισσότερα (από τα πολλά που μπορεί για παίχτη της ηλικίας του). Ένα ρόλο τον οποίο (με τον Παππά εκτός από πέρυσι) με βάση τον αρχικό προγραμματισμό θα αναλάμβανε ο Μποχωρίδης που έτυχε να λείπει στο χειρότερο χρονικά σημείο όπου θα μπορούσε να κερδίσει τα λεπτά του και να βοηθήσει και την ομάδα.

Επειδή το mailbox μου πλημμύρισε με ερωτήματα σχετικά με τον Νate Wolters της Μπεσίκτας. Πρόκειται για έναν γκαρντ που βρίσκεται χρόνια στο μικροσκόπιο της σελίδας αλλά και έναν παίχτη ευρύτερα γνωστό σε όσους ασχολούνται λίγο παραπάνω με το αντικείμενο. Με κάποιους από εσάς έχουμε μιλήσει κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού για παιδιά όπως αυτός και ο Hummel (ΕΑ7) τα οποία έχουν παιχνίδια στο ΝΒΑ και θα μπορούσαν να βοηθήσουν καλές ομάδες σε αυτό το επίπεδο. Ο Wolters είναι ένας ποιοτικός περιφερειακός ο οποίος μπορεί να απορροφηθεί άμεσα  ως 3^ος-4^ος γκαρντ σε μια περιφέρεια όπως του ΠΑΟ και όχι ως leading guard (επαναλαμβάνω σήμερα γιατί έχει τη παιδεία να μάθει και να αναπτυχθεί σε ένα τέτοιο μπασκετικό πρόγραμμα). Αλλά γιατί να πληρώσουν οι πράσινοι τόσα χρήματα για έναν role player (με συμβόλαιο) στο σύστημα τους, τη στιγμή που περιμένουν επιστροφή στο backcourt ενώ στους ψηλούς μια απευχόμενη απουσία του Γκιστ αλλάζει (αρνητικά) ολόκληρη την αμυντική φυσιογνωμία της ομάδας;

Υ.Γ: Τα όσα διαδραματίστηκαν στο Παρίσι δε συνιστούν γεγονότα τυχαία ή αναπάντεχα. Υπάρχει μεγάλο υπόβαθρο στη κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Ζούμε ημέρες πολέμου σε μια εξελιγμένη version αυτού, όπου τα θύματα δεν είναι στρατιώτες στο μέτωπο αλλά ανυποψίαστοι πολίτες σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη οι οποίοι προφανώς δε συμμετέχουν στον ..πόλεμο αλλά τους βρίσκει αυτός στη καθημερινότητα τους. Μιλάμε για ανώτερες πρακτικές πόνου (όταν θέλω πραγματικά να σε χτυπήσω στοχεύω τα παιδιά σου, όχι εσένα..)που καλλιεργούν μίσος στις αντιμαχόμενες πλευρές.  Οδεύουμε με ακρίβεια προς το τέλος του δρόμου για την αστική δημοκρατία (με οποιαδήποτε μορφή συντηρείται αυτή στις ημέρες μας) και αυτό που αχνοφαίνεται  στην επόμενη στροφή δε μου αρέσει καθόλου. Και το χειρότερο..; Δε θα επιβληθεί. Θα το ζητήσει ο κόσμος, μεθυσμένος από τα κοκταίηλς ανασφάλειας  που του σερβίρονται..