Remember, remember the ..6th of November

Ο Παναθηναϊκός έπιασε το αγωνιστικό του «ναδίρ» στη Πολωνία όμως το πρόβλημα του έχει διαφορετική υφή και ο δρόμος για την αγωνιστική «επανάσταση» φαίνεται σήμερα μακρύς. Τα καλοκαιρινά λάθη αντικατοπτρίζονται και στο παιχνίδι του Ολυμπιακού ο οποίος μπορεί να κρατήσει πολλά από το χρήσιμο (και με κρυφά κέρδη) ματς με τους «Λιμουζό». Το Hoopfellas εμβαθύνει στο παρών status των δύο ομάδων μας στην Ευρωλίγκα..

Ήταν μια ιδιαίτερη αγωνιστική από την άποψη ότι και οι δύο ομάδες μας, έστω και αν βιώνουν αυτή τη στιγμή μια διαφορετική κατάσταση, εμφάνισαν έντονα στο αγωνιστικό τους δέρμα το σημάδι των καλοκαιρινών επιλογών θυμίζοντας στα περισσότερα μέλη της κοινότητας μας τις πολύωρες συζητήσεις που έχουμε κάνει επ’αυτού από την off season μέχρι σήμερα. Για αυτό το λόγο επέλεξα στη σημερινή ανάλυση να μην εστιάσουμε στο κομμάτι της τακτικής αλλά να ακτινογραφήσουμε τη κατάσταση στις δύο ομάδες. Έχουμε αρκετά να πούμε..

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Το παιχνίδι με τη Λιμόζ είναι «χρυσάφι» (σε αντίθεση με ότι πιστεύουν οι περισσότεροι) για την εξαγωγή συμπερασμάτων ακριβώς γιατί συνέπεσε χρονικά με τη στιγμή που οι ερυθρόλευκοι χτίζουν το παιχνίδι τους. Δε μπορώ να φανταστώ καλύτερη «πρώτη ύλη» για δουλειά (όσον αφορά το προπονητικό τιμ) από ένα ματς στο οποίο η ομάδα έδειξε δύο πρόσωπα. Ένα πρώτο ημίχρονο όπου καλούσε φαντάσματα πίσω στο ΣΕΦ και μια συνέχεια η οποία έδειξε στην ομάδα το πώς μπορεί να ξεπεράσει τέτοιες καταστάσεις. Στο σαραντάλεπτο απέναντι στη Λιμόζ, ο Ολυμπιακός παρουσίασε με ακρίβεια όλα τα χαρακτηριστικά για τα οποία αυτή εδώ η σελίδα έχει αφιερώσει ώρες συζήτησης με το κοινό της πριν αρχίσει η σεζόν. Κακή περιφερειακή εκτέλεση και η άμεση επιρροή αυτής στο παιχνίδι της ομάδας, αμυντική πίεση-δημιουργία προϋποθέσεων για ανοιχτό γήπεδο και πως σε αυτό το πλαίσιο απεικονίζεται το ποιοτικό βάθος του ρόστερ. Πάμε να τα κουβεντιάσουμε..

-Για να είμαι ειλικρινής περίμενα περισσότερη παραγωγικότητα συνολικά για τους ερυθρόλευκους πριν το παιχνίδι όμως το πολύ κακό πρώτο ημίχρονο τους μπορεί να αποβεί πιο χρήσιμο στη παρούσα φάση. Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε τη πιο αδύνατη αμυντικά ομάδα στη φετινή Ευρωλίγκα. Ένα σύνολο που ενώ δεν είναι άσχημο (στη ποιοτική βαθμίδα αξιολόγησης) και διαθέτει μερικά καλά στοιχεία, παρουσιάζει μεγάλο αμυντικό πρόβλημα αδυνατώντας  να βρει έγκαιρα (και πολλές φορές καθόλου) τις θέσεις του  μετά τη πρώτη αμυντική περιστροφή. Στο πρώτο ημίχρονο λοιπόν το πρόβλημα αποτελεσματικής εκτέλεσης από τη περιφέρεια «έπνιξε» το παιχνίδι του Ολυμπιακού και στις δύο γραμμές. Η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου (μιλώντας πάντα για τη συνάρτηση  επίθεσης-περιφερειακής εκτέλεσης) διανύει μια λεπτή ψυχολογική γραμμή και προσπαθεί να χτίσει μηχανισμούς «άμυνας» απέναντι στο πρόβλημα το οποίο μπορεί να γονατίσει το παιχνίδι της. Η επίθεση του Ολυμπιακού, αντίθετα με το τι αναπαράγεται στα μίντια, δεν είναι κακή ειδικά σε επίπεδο ανάπτυξης. Οι ερυθρόλευκοι παράγουν καλά περιφερειακά σουτ μέσα από το επιθετικό πλαίσιο που έχουν δημιουργήσει αλλά η αδυναμία τους να ευστοχήσουν σε σταθερή βάση χαλάει το μυαλό τους. Όταν δουλεύεις σωστά στην επίθεση σου και καταλήγεις να παράγεις ένα καλό σουτ, η συνεχιζόμενη αστοχία μπορεί να σε καταρρακώσει. Μιλάμε για "καλά άστοχα σουτ". Παίζεις σωστά, ακολουθείς το πλάνο αλλά δεν έχεις αποτέλεσμα. Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις τη πίστη σου. Το 0/10 από το τρίποντο στο ξεκίνημα επηρέασε σημαντικά το μυαλό της ομάδας και στα μετόπισθεν μιας και το μπάσκετ είναι συνέχεια και οι ερυθρόλευκοι αδυνατούσαν να βρουν ρυθμό και ροή στο παιχνίδι τους. Ειδικά με το δίδυμο Τσαϊρέλη-Μιλουτίνοβ η κατάσταση επιδεινώθηκε μιας και τα αμυντικά rotations έγιναν σημαντικά πιο αργά ενώ ο Αγραβάνης (ειδικά μετά το μπλοκ-τσεκούρι του Καλπέπερ) είχε μια από εκείνες τις βραδιές που κάθε παίχτης είναι κακός σε οτιδήποτε κάνει. Συμπέρασμα. Πολλά παιδιά από το ρόστερ, με την ομάδα να βρίσκεται σε αυτή τη μεταβατική περίοδο, έχουν αμφίβολο ψυχολογικό status και αυτό απεικονίζεται στο συνολικό performance κάθε φορά.

-  Σωστά ο Γιάννης Σφαιρόπουλος στράφηκε στους role players του, πηγαίνοντας βαθιά στον πάγκο. Οι παίχτες-ρόλων είναι πολύτιμοι όχι μόνο γιατί δημιουργούν το πλαίσιο στρώνοντας τη σκηνή για τους πρωτοκλασάτους συμπαίχτες τους αλλά γιατί μπορούν να «σηκώσουν» την ομάδα σε τέτοιες στιγμές  (εσωτερικής αναζήτησης) μέσα στη σεζόν. Δείτε πόσο βοήθησαν ώστε να σπάσει το «ψυχολογικό τείχος» τα δύο τρίποντα του Αθηναίου.. Όχι, ο 27χρονος πόιντ γκαρντ δεν είναι η λύση που ψάχνει ο Ολυμπιακός για το πρόβλημα της περιφερειακής εκτέλεσης γιατί πολύ απλά στο δεύτερο μισό της σεζόν δε θα μπορεί να βρίσκεται στο παρκέ τα λεπτά που χρειάζονται οι ερυθρόλευκοι βοήθεια (ούτως ή άλλως δεν εγγυάται επιτυχημένη περιφερειακή εκτέλεση σαν παίχτης) όμως στη παρούσα φάση συνεισφέρει ώστε το σύνολο να ξεμπλοκάρει.

Σε αυτό το κομμάτι, επαναλαμβάνω, ο Ολυμπιακός μπορεί να βρει λύσεις μόνο μέσα από την άμυνα του. Παράγοντας περισσότερο μέσα από καταστάσεις που δημιουργούνται από αυτή (δε γίνεται να μη σκοτώνεις τη Λιμόζ με τρανζίσιον επίθεση..) Η άμυνα των ερυθρολεύκων, σε αυτή της μορφή την οποία παρακολουθούμε από την αρχή της περιόδου, είναι μια από τις καλύτερες στη διοργάνωση παρότι είναι αντιληπτό ότι έχει δρόμο να διανύσει ακόμα. Δεύτερη σε DRAT, 1^η σε αμυντική επίδοση απέναντι στα σουτ δύο πόντων (40.4%, εκεί όπου οι Λιμουζό είναι τελευταίοι με σχεδόν 60%..) κρατώντας μάλιστα στο τελευταίο ματς τους Γάλλους στο εντυπωσιακό 29.8%. Όταν οι γηπεδούχοι πίεσαν περισσότερο τη μπάλα στο δεύτερο ημίχρονο μας έδωσαν μια πρώτη γεύση, μια εικόνα, από το μπάσκετ που προσδοκούμε να δούμε από αυτό το σύνολο στο δεύτερο μισό της σεζόν. Ένα μπάσκετ στο οποίο μερικοί από τους νέους του παίχτες μπορούν να αποδώσουν καλύτερα, σε ένα πλαίσιο που θα ανεβάσει τη παραγωγικότητα της ομάδας και θα βάλει στην εξίσωση τα πλεονεκτήματα του περιφερειακού κυρίως βάθους της και των φυσικών/αθλητικών χαρακτηριστικών που διαθέτει. Δείτε πόσο σημαντικός, με το ματς να παίζεται σε πιο υψηλό τέμπο, ήταν ο Στρόμπερι στο παρκέ για τον Ολυμπιακό. Σκοράρει μέσα από transition επίθεση και close outs και ανεβάζει σημαντικά την αποτελεσματικότητα στο αμυντικό transition, ειδικά τις στιγμές που αναγκάστηκε να αμυνθεί στη πίσω γραμμή άμυνας. Ο ίδιος παίχτης που στο μισό γήπεδο και στην αδύνατη πλευρά είναι απλά ένα γκαρντ που απλά αδυνατεί να σουτάρει αποτελεσματικά..

Το πρόβλημα στη περιφερειακή εκτέλεση πιθανόν θα συνοδεύει τον Ολυμπιακό  για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν. Έχει τη βάση του στη στελέχωση αυτού του ρόστερ ενώ πλέον οι καλοκαιρινές μας εκτιμήσεις είναι χειροπιαστό γεγονός. No Bench-Guard with Shooting abilities, No Stretch-4, no proper spacing.. Η στελέχωση έχει λάθη, όποιος δε το βλέπει απλά δε βλέπει ή δε θέλει να δει. Οι ομάδες που θα μπορέσουν να τρέξουν μαζί του και να προστατέψουν το κέντρο του ζωγραφιστού τους, θα του δημιουργήσουν πρόβλημα. Αυτό δε σημαίνει ότι η ομάδα δε μπορεί να παίξει καλό μπάσκετ και έτσι. Αρκεί να ακολουθήσει τον εναλλακτικό δρόμο.. Οι αμυντικές προδιαγραφές της ομάδες είναι τεράστιες. Ο Ολυμπιακός μπορεί να αποτελέσει την τοπ-αμυντική ομάδα φέτος στη διοργάνωση. Όμως κανείς δε πρέπει να κοιμηθεί ήσυχος με αυτό. Η εσωτερική πάλι του μειονεκτήματος στη περιφερειακή εκτέλεση με το αμυντικό αβαντάζ θα συνεχίζεται..

- Ο Ολυμπιακός παραμένει χαμηλά σε αριθμό κατοχών (71.0) παίζοντας με το χειρόφρενο στο χέρι από τη στιγμή που ο κόουτς Σφαιρόπουλος νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια στο μισό γήπεδο. Είναι το στυλ του, η φιλοσοφία του ως προπονητή αυτή άλλωστε. Οι ερυθρόλευκοι έχουν κάνει προόδους εδώ με τη δημιουργία της σταθεράς που λέγεται Πάτρικ Γιανγκ στο επιθετικό Playbook. Ο Ολυμπιακός τον σημαδεύει κατά κόρον πλέον και έχει πετύχει ένα αρκετά υψηλό ποσοστό αποτελεσματικότητας με τον Αμερικανό να τελειώνει σε Α-Set επίθεση η οποία του δίνει ευκαιρίες Side pick, High Low και Post παιχνιδιού. Οι πρωταθλητές Ελλάδας «τεντώνουν» τη διάταξη της επίθεσης τους πολλές φορές όταν δε βρίσκουν «πόρτες» νωρίτερα, επιδιώκοντας τη κάθετη πάσα από τον άξονα στον Αμερικανό βαθιά στο ζωγραφιστό ενώ μέσα από τη Horns δημιουργούνται συνεχώς καταστάσεις για τον Main Screener ώστε να πάρει τη μπάλα σε κίνηση επιτιθέμενος στο καλάθι ή σε καθαρά Post Isos. Για ένα ακόμα ματς ο Γιανγκ ήταν εντυπωσιακός και στην επίθεση αλλά και αμυνόμενος ψηλά (5 τάπες). Θέλει ακόμα δουλειά στο positioning στα μετόπισθεν αν και επιμένω ότι εδώ η βελτίωση του θα έρθει φυσιολογικά με τα "χιλιόμετρα" στο υψηλό επίπεδο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ένα παιδί που στις λίστες του Hoopfellas ως undrafted κόστιζε σκάρτα 300 χιλιάρικα..

-Παρακολουθώντας προσεκτικά τα παιχνίδια της ομάδας όσο προχωράει η διοργάνωση, έχω όλο και πιο έντονη την αίσθηση ότι οι ερυθρόλευκοι περιμένουν (και αυτό θα συνεχίζεται όσο κυλάει η σεζόν) από τον Ντάνιελ Χάκετ  να φτάσει (κάπου κοντά) στο status του Έησι Λο μέσα από το πρόγραμμα του οργανισμού, κατάσταση που μπορεί να δώσει στην ομάδα τεράστια ώθηση. Το πόσο αυτό είναι δυνατό αποτελεί ένα θέμα για συζήτηση. Ο Χάκετ λειτουργεί ως Facilitator σε μια περιφερειακή γραμμή οι οποία έχει κι άλλους τέτοιους γκαρντς. Ο Μάντζαρης για παράδειγμα έχει φέρει στη σύγχρονη Ευρωλίγκα μια σύγχρονη version του Κλαούντιο Κολντεμπέλα σε ανάλογο ρόλο στη θέση «1». Μέγεθος, αμυντική αποτελεσματικότητα, low mistake basketball, σωστό shot selection. Η κατάσταση στο back court του επιβάλλει να κοιτάξει λίγο περισσότερο το καλάθι, σε βαθμό πάντα που δε θα περάσει τις κόκκινες γραμμές του ώστε να συνεχίσει να είναι αποτελεσματικός (8/16 τρίποντα σε 4 ματς, 50%). Η «αλλαγή» που αναμένεται όμως εκτιμώ ότι μπορεί να είναι μόνο ο Χάκετ..

Ο Ιταλός λοιπόν ενώ λειτουργεί καλά ως Facilitator, ρόλο κλήθηκε πολλές φορές και ο Λο στο παρελθόν να φέρει εις πέρας (ειδικά στη δεύτερη σεζόν του με τον τραυματισμό του Μάντζαρη), όμως δεν έχει παρουσιάσει ακόμα στον Πειραιά το Double Identity (διπλή ταυτότητα) του Λο ο οποίος μπορούσε ανά πάσα στιγμή να μεταμορφωθεί από πολυτελής παίχτης-ρόλων σε 1^η επιθετική επιλογή και leader υποκαθιστώντας τον Σπανούλη. Είναι θέμα όχι μόνο δυνατοτήτων (τις οποίες ο Χάκετ έχει) αλλά ιδιοσυγκρασίας και συνθηκών. Ο Λο, ένας μεγάλος competitor ( από τους πιο ανταγωνιστικούς παίχτες που είδε η διοργάνωση τα τελευταία χρόνια) βοηθήθηκε πολύ για παράδειγμα από τη παρουσία του Σλούκα. Ο Χάκετ δεν έχει τέτοιο παίχτη δίπλα του σήμερα.. Και μη ξεχνάτε και πόσο περισσότερο κυνηγούσε το ανοιχτό γήπεδο η ομάδα στις δύο χρονιές του Λο. Ο Χάκετ αποτελεί καλό fit στο μπάσκετ των «ψηλών γκαρντς & των γρήγορων ψηλών» που υποστηρίζει εδώ και μερικά χρόνια ο Ολυμπιακός όμως το συγκεκριμένο περιβάλλον, μιλώντας πάντα σε επίπεδο της λειτουργικότητας , δεν είναι το ιδανικό για αυτόν. Παρ’όλα αυτά εκτιμώ ότι σύντομα θα αρχίσει να παίζει καλύτερα. Έχει την ποιότητα να το κάνει και με τα παιχνίδια θα βρει τις δικές του φάσεις. Το ερωτηματικό είναι όμως αν θα καταφέρει ο Ολυμπιακός να πάρει το μέγιστο από αυτόν.. Ως τότε, το φάντασμα του Λο θα κάνει που και που τη βόλτα του στο Φάληρο..

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Το βράδυ της 6^ης Νοεμβρίου θα μείνει στη μνήμη των οπαδών του τριφυλλιού ως η ημερομηνία που η ομάδα ακούμπησε το αγωνιστικό της ναδίρ. Δεν αναφέρομαι στο αποτέλεσμα που ήχησε ως συναγερμός στα αυτιά των περισσοτέρων αλλά στη δύναμη της εικόνας η οποία απλά καθήλωσε.. Το θέαμα που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός έμοιαζε με ήχο από νύχια πάνω σε μαυροπίνακα..

Ο Παναθηναϊκός του Τζόρτζεβιτς έβγαλε από το πρώτο λεπτό στο παρκέ την έντονη αίσθηση της ομάδας που πνευματικά δεν είναι έτοιμη να παίξει αυτό το ματς. Δεν έχει προετοιμαστεί από τον προπονητή της για να το κάνει. Δεν είχε δουλέψει τόσο βαθιά για να καλύψει τις απουσίες της και έφτασε στο σημείο να μοιάζει ότι συμμετέχει σε ένα παιχνίδι  υπνωτισμού με προκαθορισμένο αποτέλεσμα. Η ήττα και οι μπελάδες στους οποίους πιθανόν να μπει το τριφύλλι μετά από αυτή δεν είναι  αυτό που τρομάζει περισσότερο. Ο τίτλος αυτός απονέμεται στο γεγονός ότι τα όσα διαδραματίστηκαν στη Δυτική Πολωνία απέναντι στη Ζιελόνα Γκόρα ήταν (τουλάχιστον έως κάποιο βαθμό) αναμενόμενα. Ή ήττα, το 1-3 και η κατάσταση που διαμορφώνεται στον όμιλο είναι το λιγότερο.. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι πολύ βαθύτερο.

-Σαφώς και ο Παναθηναϊκός μπορούσε να πάρει το παιχνίδι ακόμα και με τις δεδομένες απουσίες με τις οποίες εμφανίστηκε στη Ζιελόνα Γκόρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Θα μπορούσε εάν δεν είχε αυτή τη γλυκανάλατη, soft, φυγόπονη προσέγγιση του αγώνα. Την τραγική συμπεριφορά σε καταστάσεις αμυντικού τρανζίσιον και τη βασανιστικά ελλιπή pick & roll άμυνα καθιστώντας κάθε τέτοια κατάσταση που έστηναν οι  Πολωνοί αφορμή για επίδειξη αμυντικής ανισορροπίας. Θα μπορούσε.. Γιατί όμως αυτή η εικόνα; Απέναντι μάλιστα σε μια ομάδα που ναι μεν είναι εξαιρετικά αξιόμαχη (ορθά-κοφτά σας λέω ότι σε μια μίνι-αποτίμηση των πρώτων αγωνιστικών στη διοργάνωση ο Σλοβένος έχει παρουσιάσει μια από τις καλύτερες προπονητικές δουλειές) αλλά ποιοτικά ίσως έχει το λιγότερο ταλαντούχο ρόστερ ανάμεσα στους 24 μονομάχους. Και εδώ πάμε πιο βαθιά στο πρόβλημα..

Ο Παναθηναϊκός παρουσίασε αυτή την εικόνα στη Πολωνία –ως συνέχεια του κακού 4^ου δεκαλέπτου της Βαρκελώνης- γιατί είχε παντελή έλλειψη ενέργειας. Αυτή ήταν η πηγή όλων των δεινών στο παιχνίδι των πρασίνων μιας και σε αυτό το επίπεδο δεν έχεις καμία τύχη χωρίς ένα απαιτούμενο ποσοστό ενέργειας ώστε να επιτύχεις τους στόχους σου στο παρκέ. Όλες οι ομάδες –ανεξαρτήτου ποιότητας και status- έχουν «άδεια» παιχνίδια μέσα στη σεζόν και ο προπονητής καλείται να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες βαθμολογικά. Στο σύγχρονο μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο δε φτάνει μόνο το μυαλό για να κερδίσεις. Είναι όμως τόσο «αθώα» η βουτιά σε επίπεδο ενέργειας των πρασίνων; Σε καμία περίπτωση.. Οι πράσινοι πληρώνουν τα καλοκαιρινά τους λάθη στη στελέχωση (όπως και στη περίπτωση του Ολυμπιακού θα επαναλάβω ότι όποιος δε το βλέπει είτε δε βλέπει είτε δε ..θέλει να δει) και μερικές λάθος εκτιμήσεις του κόουτς Τζόρτζεβιτς στο κομμάτι της διαχείρισης.

Κάθε ομάδα στελεχώνοντας το ρόστερ της το καλοκαίρι γνωρίζει εκ των προτέρων ότι μέσα στη σεζόν θα τη βρουν μερικοί από τους λεγόμενους «κεραυνούς» με τη μορφή απουσιών-τραυματισμών ή σε δεύτερη φάση γεγονότων που θα επηρεάσουν τη συνοχή ενός συνόλου αθλητών και παράλληλα ανθρώπων που δουλεύει μαζί έχοντας με κοινούς στόχους. Χτίζοντας ένα ρόστερ με ένα ταβάνι στο έμψυχο δυναμικό στοχεύεις να στελεχώσεις την ομάδα σου έτσι ώστε να είναι ικανή να αντεπεξέλθει απέναντι σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό «κεραυνών» μέσα σε μια μακρά σεζόν. Συνδέεις τα κομμάτια έτσι ώστε να δημιουργήσεις έναν οργανισμό ο οποίος θα επουλώνει αυτόματα τη κάθε πληγή στο μέγιστο δυνατό βαθμό πάντα. Το ρόστερ που δημιούργησαν οι πράσινοι μπορεί να χαρακτηριστεί «εκτεθειμένο» σε τέτοιες κακοτοπιές. Η βασική συνθήκη του recruiting την οποία διακήρυξε η σελίδα φέτος το καλοκαίρι και μιλούσε για «Διαμαντίδη σε ρόλο 4^ου γκαρντ στο backcourt και του Φώση ως 5^ου ψηλού» δε συνέπεσε στο έπακρο με τα πλάνα των πρασίνων. Γίνεται κατανοητό ότι αναφορικά με τη περίπτωση του αρχηγού οι πράσινοι υπέγραψαν δύο γκαρντς που ξεκινούν στο backcourt και πόνταραν πολύ στον Παππά. Αυτό που αδυνατώ να καταλάβω (εγώ, λάτρης των 2-guard lineups)είναι το γιατί ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς δε φρόντισε να μεγαλώσει το rotation στις δύο θέσεις των γκαρντς παίζοντας (αφού το επιτάσσουν οι συνθήκες) με δύο «πλάγιους» ώστε να εξοικονομήσει ανάσες για τα πρόσωπα του 3-Guard rotation που χρησιμοποιεί. Η εικόνα του «σβησμένου» Διαμαντίδη στα τελευταία ματς και η διαφορά στο performance του σε σχέση με το δυναμικό ξεκίνημα του στη σεζόν είναι συνυφασμένη με την απόφαση αυτή. Κόουτς, έχεις παίχτες διπλοθεσίτες για να σου λύνουν τα χέρια σε τέτοιες καταστάσεις.. Το ίδιο λάθος έγινε και στις υπόλοιπες θέσεις αλλά εκεί η ρίζα του αναζητείται στην off season. Θυμάστε πόσο είχαμε υπογραμμίσει όλοι μαζί την ανάγκη για απόκτηση ενός  Defensive ¾ το οποίο σε μια περίσταση όπως η χθεσινή θα μπορούσε να μετριάσει την απουσία του Γκιστ καλύπτοντας λεπτά στο «4».. Ο Τζόρτζεβιτς «αναγκάστηκε» να τοποθετήσει τον Πάβλοβιτς στη θέση και ενώ η άμυνα συνέχισε να πλέει σε πελάγη ευτυχίας ευρισκόμενη σε νιρβάνα, η επίθεση του για πρώτη φορά βρήκε κάποιες λύσεις έχοντας ένα «4» που μπορεί να βάλει τη μπάλα στο παρκέ και να παίξει.

PS: Την ίδια συζήτηση είχα με φίλους από τη Σερβία όταν ο Ντούσκο- παίζω πάντα BIG- Βουγιόσεβιτς είχε φέρει τον Πάβλοβιτς στο Βελιγράδι όταν τους έλεγα ότι ο Σάσα πρέπει (πέρα από το «3», τη βασική του θέση) να παίξει σαν δεύτερη θέση στο «4» και όχι σαν Swingman..

H απουσία του Γκιστ κόλλησε το πρόσωπο των πρασίνων μπροστά στον καθρέφτη, αναφορικά με την ικανότητα των ψηλών της να αμυνθούν σε όλες τις γραμμές. Ο τρόπος που ο Mateusz Ponitka κάνει πλάκα σε οποιονδήποτε ψηλό «αλλάζει» μπροστά του με το γνωστό «Marko Milic Style» του είναι χαρακτηριστικός. Τα πόδια του Φώτση είναι πολύ γέρικα για να σταθούν μπροστά σε τέτοιους αθλητές και η αμυντική αδυναμία κυρίως του Ραντούλιτσα αλλά και του Κούζμιτς σε καταστάσεις pick & rolls και αμυντικών recovers χαρακτηριστική. Αυτή η αμυντική ανισορροπία (απόρροια της κακής ατομικής άμυνας) που αντιμετώπιζαν οι πράσινοι απέναντι σε μια ομάδα η οποία είχε στοχεύσει τους ψηλούς τους ήταν και η αιτία να χαθούν πολλά ριμπάουντς απέναντι σε μια ομάδα που δεν έχει καν κλασσικό ψηλό. Οι πράσινοι συνολικά βρίσκονταν εκτός θέσης πολύ συχνά μετά από σουτ. Έμοιαζαν «σβηστοί».  Ακόμα και ο γκαρντ που αμυνόταν στον Pick & roll δημιουργό του αντιπάλου αδυνατούσε να δώσει κατεύθυνση και απλά πήγαινε όπου τον πήγαινε ο αντίπαλος τελειώνοντας με ένα αμυντικό απονενοημένο διάβημα αγκομαχώντας να μείνει μπροστά του στη τελική προσπάθεια.  Πάνω από όλα όμως με εκνεύρισε η νωθρότητα και η πνευματική προσέγγιση του παιχνιδιού. Ο Παναθηναϊκό δε χρειάζεται cool τύπους με γελάκια Βλαδίμηρε αλλά παίχτες που δαγκώνουν μπροστά στο φάσμα της ήττας. Τύπους-Ντράγκαν Μιλοσάβλιεβιτς που κλαίνε στα αποδυτήρια όταν χάνουν. Με αυτούς μπορεί να δουλέψει καλύτερα ο Τζόρτζεβιτς (για αυτό και ο συγκεκριμένος πήρε μια θέση στην Εθνική Σερβίας). Κάπως έτσι (πέρα από τις δεξιότητες) μπορείτε να καταλάβετε τη διαφορά του Βέσελι με τον (φιλότιμο  και καλό παρ’όλα αυτά στο β’ ημίχρονο στη Πολωνία) Κούζμιτς. Ο Τσέχος δαγκώνει λαρύγγια.. Αν αυτοί οι δύο χαρακτήρες συνυπήρχαν στο ζωικό βασίλειο δε νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία ποιος θα ήταν ο κυνηγός. Και το μπάσκετ που ονειρεύεται ο Τζόρτζεβιτς χρειάζεται ακριβώς αυτό. Κυνηγούς με πολεμική διάθεση..

Παρ'όλη τη κριτική διάθεση με την οποία έγραψα το σχόλιο μου για την εικόνα του Παναθηναϊκού, παραμένω αισιόδοξος για την ημέρα που ξημερώνει στο ΟΑΚΑ. Οι πράσινοι γυρνούν στο σπίτι τους, θα παίξουν καλύτερο μπάσκετ και θα νικήσουν, επουλώνοντας τις πληγές τους μέχρι το επόμενο σημείο καμπής που πιθανότητα, με τα συγκεκριμένα θέματα στο ρόστερ, μπορεί να μην είναι μακριά. Στην έδρα τους είναι άλλη ομάδα. Χωρίς όμως «πόδια» και αμυντική ετοιμότητα θα δυσκολευτούν να ελέγξουν τα εκτός έδρας ματς.. Με τον Γκιστ και λίγο αργότερα τον Παππά ο Παναθηναϊκός θα δείξει άλλο πρόσωπο βέβαια, να είστε σίγουροι. Όμως είναι αδιανόητο για μια ομάδα που στοχεύει ψηλά να δέχεται τέτοια αλλοίωση στην αγωνιστική της φυσιογνωμία στη περίπτωση που της λείψει ένας  παίχτης (στη προκειμένη περίπτωση ο Γκιστ). Αργά ή γρήγορα λοιπόν θα χρειαστεί παρέμβαση στο ρόστερ. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να έχει τα μάτια του ορθάνοιχτα στην αγορά το επόμενο διάστημα και να δει τη καλή περίπτωση. Όχι απλά να πάρει παίχτη για να πάρει. Ουσιαστική κίνηση που θα βελτιώσει εγγυημένα τη φυσιογνωμία της ομάδας και θα επηρεάσει άμεσα τον βαθμό λειτουργικότητας του rotation.  Μόνο έτσι θα αξιοποιήσει το αγωνιστικό «Βατερλό» της 6^ης Νοεμβρίου, χρησιμοποιώντας το ως σημείο αναφοράς, στο δρόμο για τη δική του αγωνιστική επανάσταση..

Υ.Γ: Στη Μακάμπι η γκρίνια μεγαλώνει καθημερινά. Το αμυντικό performance της ομάδας είναι απλά αστείο και η καρέκλα του Γκούντες τρίζει. Μάλιστα φέρεται ότι τέθηκε θέμα αποπομπής ενός εκ των Φάρμαρ-Ρότσεστι. Α ρε Τέηλορ, πόσο επέμενε η σελίδα το καλοκαίρι ότι η Μακάμπι δεν ήταν το ιδανικό περιβάλλον για εσένα. Και ας κάνεις νούμερα..

Υ.Γ1: Εδώ μπορείτε να δείτε γιατί ο Καρμέλο Άντονι δε πρόκειται ποτέ να γίνει πρωταθλητής. Όχι όταν δεν έχει μάθει να παίζει στη «κόντρα»..  Στο "κόντρα σφύριγμα", την αγωνιστική αναποδιά.. Η επιστροφή του στην άμυνα περικλείει όλο το οικοδόμημα της φιλοσοφίας του αθλητή..