Η ευλογία της τιμωρίας..

Στη κόλαση δεν υπάρχει άλλη τιμωρία από το να αρχίζεις ξανά και ξανά όλα όσα άφησες μισοτελειωμένα στη ζωή σου.. To Hoopfellas για Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, Παπανικολάου και Φάρμαρ..

"Τιμωρία" για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, από δύο σύνολα που στη τωρινή μορφή τους αποτελούν την επιτομή του Value/Money όντας  ανταγωνιστικά στο υψηλό επίπεδο συνδυάζοντας ποιότητα σε χαμηλό κόστος.

Ήττα του οικοδομήματος Σάλε

Νομίζω ότι το παιχνίδι απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα είναι το χτυπητό, χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφορικά με τις αδυναμίες των πρασίνων τη φετινή σεζόν. Τις αδυναμίες στο σύνολο τους, είτε έχουν να κάνουν με τη λειτουργικότητα και τη δομή του ρόστερ, την έλλειψη οξυδέρκειας και γρήγορων αντανακλαστικών του προπονητή τους ή τα αγωνιστικά προβλήματα που πλέον σε αυτό το επίπεδο, με αυτόν τον ανταγωνισμό, δύσκολα μακιγιάρονται. Είναι ώρα για αλήθειες κύριοι.. Αν και νομίζω ότι κάθε κουβέντα ή ανάλυση ωχριά μπροστά στην εικόνα του ματς απέναντι στην ομάδα του Ράντονιτς..

Δεν είναι μόδα είναι ή ανάγκη..

Νομίζω ότι και ο πλέον ολιγόπιστος κατάλαβε ότι τα γρήγορα “πόδια” στη frontcourt είναι ανάγκη και όχι μόδα που ανακαλύφθηκε ξαφνικά για να ανοίξει μια τεράστια πόρτα εισροής παιχτών από την άλλη άκρη του Ατλαντικού ώστε να ξεπουληθεί πολύ ..stock πράμα. Ζούμε στην εποχή όπου κατά βάση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ (με έντονες την τελευταία τριετία επεκτατικές τάσεις) το pure height αντικαθίσταται από τα γρήγορα πόδια και το μεγάλο Wingspan. Σε αντίθεση με τους νέους Έλληνες προπονητές και τη κορυφή της ιεραρχίας των Σέρβων διδασκάλων, ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς δεν έχει πάρει μυρωδιά. Έτσι ακριβώς όπως σας το γράφω.. Το μεγαλύτερο μάλιστα πρόβλημα του μέχρι τώρα είναι η αδυναμία του να παραδεχτεί τη λάθος κατασκευή της ομάδας και το βασικό πρόβλημα στο παιχνίδι της..

Το ότι ο Παναθηναϊκός επιλέγει άμυνα Hedge ή Show & Recover με τον Ραντούλιτσα να αναμειγνύεται στα picks νομίζω ότι είναι τουλάχιστον ποινικοποιήσιμο. Ο κόουτς Τζόρτζεβιτς επιλέγει πολύ συχνά αυτή τη τακτική με τον Ραντούλιτσα στα καλοκαιρινά τουρνουά με τη διαφορά όμως κόουτς ότι εκεί έχεις να αντιμετωπίσεις ομάδες που έχουν λίγες εργατοώρες μαζί και το παιχνίδι παίζεται σε άλλο πλαίσιο με μεγαλύτερα κορμιά, χρόνους ταχύτητας και άλλη κλίμακα αυτοματισμών αποτέλεσμα φυσικά του μικρού διαστήματος συνύπαρξης των παιχτών. Στην Ευρωλίγκα οι ομάδες, ειδικά σε αυτό το επίπεδο και σε αυτό το σημείο της σεζόν είναι πολύ πιο δουλεμένες στο Pick & Roll. Aπέναντι σε δύο εξαιρετικούς PnR Point Guards όπως ο Γιόβιτς και ο Μίσιτς με αμφίβολη Off the Dribble εκτέλεση δε παίζεις σίγουρα άμυνα Hedge με τον Ραντούλιτσα (στη βάση να βγάλεις τη μπάλα από πάνω τους σταματώντας ή μειώνοντας την επιθετικότητα της ντρίμπλας τους) και νομίζω ότι αυτό έγινε γρήγορα κατανοητό. Όταν ο Τζόρτζεβιτς άλλαξε τον τρόπο αντιμετώπισης παίζοντας Flat άμυνα (διατηρώντας “πίσω” τον Ραντούλιτσα και τον Κούζμιτς) φάνηκε ότι η ομάδα δεν είχε δουλέψει για να παίξει κάτι τέτοιο. Οι Σέρβοι το διάβασαν γρήγορα και με πολύ υπομονή έφτιαχναν το πλαίσιο για κάθε τελική τους προσπάθεια. Αρχικά με τον ballhandler να επιλέγει Side Dribble μετά το σκριν μήπως και πάρει “δώρο” αλλαγή, μετά Repick και επίθεση στο καλάθι. Στη Flat άμυνα το σημείο κλειδί είναι να μπορέσει ο ψηλός που μένει πίσω να διαβάσει την απόφαση του γκαρντς και να ελέγξει τα δύο μέτρα ενδιάμεσου χώρου μεταξύ ντρίμπλας και πατήματος για drive/shoot . Με τον Γιόβιτς να επιτίθεται στο καλάθι, ο Ραντούλιτσα (μένοντας πίσω με ανοιχτά τα χέρια και πόδια σε φάση βάλτε μου λάδι στη παραλία) έμοιαζε να ακροβατεί στην άκρη ενός ουρανοξύστη αφημένος στο έλεος του Θεού.. Η τακτική Step Back/Get Through των πρασίνων (παρά τη μαχητικότητα του Καλάθη ανάμεσα στο σκριν) θέλει δουλειά. Φυσικά το πρόβλημα δεν είναι αποκλειστικά των ψηλών (γιατί και ο Κούζμιτς είναι average σε Perimeter και Post άμυνα ενώ μόνο ο Παπαγιάννης έχει τις προδιαγραφές αλλά όχι την εμπειρία στο positioning για να αμυνθεί) και αυτό φαίνεται όταν ο Τζόρτζεβιτς επέλεγε Zone Up με τον Γκιστ (σε προσωπική άμυνα σε καταστάσεις PnR ο Αμερικανός πατούσε στο κέντρο της ρακέτας “παίρνοντας” είτε το Drive είτε το Roll που ερχόταν στο καλάθι) όμως οι περιστροφές των υπόλοιπων παικτών είναι πραγματικά αργές και τα κενά μεγάλα ώστε να δίνουν στον αντίπαλο παίχτη που πατάει ζωγραφιστό πολλές ευκαιρίες πάσας για ελεύθερο σουτ ή (ακόμα χειρότερα) Close out επίθεση.

Φάρμαρ ή...

Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή για τον Παναθηναϊκό είναι ότι δε κατανοεί το ίδιο το πρόβλημα. Ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής, δεν ιεραρχεί σωστά τις ανάγκες του. Ο Τζόρτζεβιτς θέλει γκαρντ ενώ η ομάδα για να αλλάξει δραστικά πράγματα στην άμυνα της χρειάζεται έναν φόργουορντ που θα της δώσεις “επιλογές” στη Pick & Roll άμυνα. Ο Σέρβος ομοσπονδιακός μάλιστα ψάχνει περιφερειακό ο οποίος θα μείνει στην ομάδα και τη νέα σεζόν παίρνοντας τον ρόλο του Διαμαντίδη. Μαζί σου κόουτς. Όμως για να πάρεις παίχτη αυτής της αξίας πρέπει να σπάσεις συμβόλαιο και να πληρώσεις καλά. Είναι το κατάλληλο timing; Κρατείστε ότι, σε αντίθεση με τα ονόματα scoring guards που διαβάζετε, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται περιφερειακό με playmaking abilities. Προσωπικά, όπως άλλωστε γνωρίζετε, θεωρώ ιδανικά fits παίχτες αυτού του προσανατολισμού (οι οποίοι θα μείνουν τουλάχιστον μια διετία ακόμα) όπως ο Ντιό ή ακόμα και τα δύο Playmakers του Ερυθρού Αστέρα, Γιόβιτς και Μίσιτς. Ειδικά για τον νεαρό φαν του Διαμαντίδη, ο οποίος έκανε λάθος τελικά να εμπιστευτεί τον Πέσιτς στο Μόναχο (πέρα από τον τραυματισμό του) θυμάμαι ότι σας είχα πει προ διετίας ότι μπορεί να αποτελέσει τον PG των πρασίνων για τα επόμενα δέκα χρόνια. Στο Βελιγράδι έχει σημαντικό ρόλο, παίζει καλό μπάσκετ και θα παίξει ακόμα καλύτερο εφόσον μείνει υγιής.

Στον Παναθηναϊκό έχουν προταθεί γκαρντς όπως ο Έρικ Γκριν (πρώην της Μοντεπάσκι), ο Τζίμερ Φριντέτ και ο Φάρμαρ για τον οποίο υπήρξε ενδιαφέρον. Ο πρώην γκαρντ του UCLA και των Λέηκερς ήρθε στην Ευρώπη προ τεσσάρων ετών με τον στόχο να παίξει ως ένας εκ των 3-4 καλύτερων γκαρντς της Γηραιάς Ηπείρου. Κάποιες βραδιές (ειδικά στην Εφές δίπλα στον Λούκας) έπαιξε ως τέτοιος.. Πρόκειται για έναν Super Skilled παίχτη, με Playmaking, σπουδαία αντίληψη του παιχνιδιού και σίγουρα έχει “κλάση”. Το θέμα είναι ότι δεν έχει κίνητρο και προσωπικά δε κοιτάζω τέτοιους παίχτες. Η εικόνα του φέτος (σε ένα μη λειτουργικό backcourt που αδίκησε και τον ίδιο και τον Ρότσεστι) στη Μακάμπι ήταν επιεικώς κακή ενώ στην άμυνα έμοιαζε με καταθλιπτικό τύπο που το έχει ρίξει στο αλκοόλ.. Βασικά αδυνατούσε να πραγματοποιήσει το παραμικρό effort στα μετόπισθεν.. Δεν είναι καν 30 ετών και αυτή τη στιγμή στοχεύει με κάθε δυνατό τρόπο να γυρίσει στην Αμερική. Θεωρητικά σε τέτοιες περιπτώσεις μια ομάδα του διαμετρήματος των πρασίνων (γιατί έχει σαφώς το περιτύλιγμα για να συγκινήσει έναν τέτοιο αθλητή) έχει 25% πιθανότητες να “γυρίσει” τον διακόπτη του και να πετύχει “κλέψιμο”.. Ρίσκο. Ίσως η πιο ρεαλιστική λύση αυτή τη στιγμή και εφόσον η ομάδα δε μπορεί να διαθέσει “χοντρό χρήμα” για μια ηχηρή κίνηση θα ήταν να κοιτάξει μια οικονομική περίπτωση στα γκαρντς (τύπου Ράγκλαντ, όπως δηλ ο Ολυμπιακός με τον Όντομ ακόμα και εάν υπάρχει συμβόλαιο το οποίο δε θα αποτελέσει αξεπέραστο εμπόδιο βέβαια) και μια (προπάντων) στα φόργουορντς με ανάλογο κόστος..

Ηχηρό χαστούκι..

Δυστυχώς η Brose Baskets αποφάσισε να εμφανίσει στο Φάληρο σε υπερθετικό βαθμό όλα τα στοιχεία για τα οποία την έχουμε εγκωμιάσει από την αρχή της σεζόν. Στοιχεία τα οποία δουλεύει από πέρυσι με τον κόουτς Τρινκιέρι με τον Ιταλό να καταφέρνει στη δεύτερη σεζόν του στη Βαυαρία να παρουσιάσει το ευρωπαϊκό προφίλ, αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά, που ονειρευόταν για τον οργανισμό. Το Preview νομίζω είναι χαρακτηριστικό..

http://blog.stoiximan.gr/basket/euroleague/olympiacos-broze/

Νομίζω πως οι Γερμανοί παρουσίασαν τη καλύτερα προετοιμασμένη επίθεση που ήρθε στον Πειραιά φέτος σε όλα τα επίπεδα. Είχε ένα πολύ έξυπνο πλάνο με πρωτόγνωρη επιμονή σε επίπεδο στόχων. Συγκέντρωση και υπομονή για μεγάλο διάστημα, χαρακτηριστικά τα οποία αποτελούν σήμα κατατεθέν της ομάδας όλη τη σεζόν. Σταθερές να ακουμπήσει και να μεταφέρει κάθε φορά το σημείο πίεσης στην άμυνα των γηπεδούχων. Ζυγισμένη/ισορροπημένη επίθεση, ball moving-based κατά τη προσφιλή συνήθεια του Τρινκιέρι με πολλές πηγές δημιουργίας (τα τρία εγκεφαλικά γκαρντς-ραχοκοκαλιά της ομάδας συν τον Μέλι και τα side picks που έτρεχε ο Μίλερ οι οποίες της έδωσαν μια ευέλικτη και συνάμα πολυδιάστατη μορφή.

Επιμονή στον στόχο

Όποιος διάβασε το Preview κατάλαβε ότι δεν ήταν έκπληξη ότι ο Ολυμπιακός βρέθηκε να κυνηγάει από την αρχή (η Brose συνηθίζει να μπαίνει δυναμικά και με συγκέντρωση λόγω του υψηλού βαθμού συγκέντρωσης στην εκτέλεση των plays παράγωγο της δουλειάς που γίνεται στο Μπάμπεργκ) όμως δεν ήταν αναμενόμενη η αντοχή των φιλοξενούμενων όταν το “βαρύ πυροβολικό” των ερυθρολεύκων (πίεση στην άμυνα) θα έκανε τη τελική του αντεπίθεση. Η επίθεση της Brose χαρακτηρίστηκε από τον υψηλό βαθμό συγκέντρωσης και υπομονής (έτρεχαν τα plays εξονυχιστικά μέχρι τέλους διαβάζοντας κάθε νέο δεδομένο μετά τη μετακίνηση της μπάλας σε κάθε πάσα) και επέμειναν στο να παρατούν καλά σουτ για χάρη “ιδανικών” σουτ. Αρκετή προσοχή στη λεπτομέρεια. Προσέξτε τον τρόπο που η επίθεση του Τρινκιέρι “κυνηγάει” και βρίσκει τον Σπανούλη με τον παίχτη που βρίσκεται μπροστά στον αρχηγό σε καταστάσεις close outs να επιτίθεται αυτόματα. Επιλογή κατεύθυνσης του ballhandler στα PnR από τον άξονα σε περιοχή όπου στα αμυντικό rotation θα “μαζέψει” ο Σπανούλης στη βοήθεια και όχι κάποιος εκ των εξαιρετικών περιφερειακών Help Defenders του Σφαιρόπουλου. Από ένα σημείο και μετά, με την επίθεση των φιλοξενούμενων να ρολάρει, οι Γερμανοί σκόραραν “πάνω” σε παίχτες-ακαταμάχητους στο ένας με ένας όπως ο Μάνταρης και ο Στρόμπερι. Το μυαλό των γηπεδούχων είχε πειραχτεί γιατί είχε εισχωρήσει μέσα του πως “σήμερα είναι δυστυχώς αυτή η βραδιά..”. Ειδικά με τον Ντάριους Μίλερ να θυμίζει τις λαμπρότερες μέρες του στο Κεντάκι αποτελώντας κινητό miss match με το πρόσωπο-πλάτη παιχνίδι του απέναντι στη μόνη άμυνα ίσως που δε δίνει miss matches..

Για τον Ολυμπιακό έχω εξαιρετική γνώμη (το ξέρετε άλλωστε) και συνεχίζω να έχω φυσικά αν και σε ένα τέτοιο γκρούπ μια τέτοια ήττα μπορεί να κοστίσει, με την έννοια ότι το πλεονέκτημα είναι σημαντικό. Ήταν η πρώτη φορά που είδα την ομάδα του Σφαιρόπουλου να αδυνατεί να ελέγξει το τέμπο και τα γκαρντς του αντιπάλου να επιβάλλουν τη low pace επίθεση τους. Όταν οι γηπεδούχοι ανέβασαν στο έπακρο την αμυντική τους πίεση και μπορούσαν να βρουν φάσεις στο ανοιχτό γήπεδο ακούμπησαν την ολική επαναφορά. Σε εκείνο το σημείο κατάφεραν δυνατό χτύπημα στα ..κεντρικά των Γερμανών όταν και η επίθεση τους έχασε τη συνοχή και τη συγκέντρωση της με το γήπεδο να ασκεί τεράστια πίεση, κατάσταση που τους οδήγησε να παίξουν με προσωπική φάση απέναντι σε μια άμυνα που αποκωδικοποιεί άμεσα τέτοιες προθέσεις. Ο Τρινκιέρι επιβίωσε γιατί οι παίχτες του έβαλαν μεγάλα σουτ και κυρίως γιατί έχει γκαρντς που ξέρουν να παίζουν με το χρονόμετρο παρότι αυτή η τακτική κόντεψε να γυρίσει μπούμερανγκ.

Κώστας Παπανικολάου

Στις συζητήσεις μας σας έχω γνωστοποιήσει πως είμαι σκεπτικός όσον αφορά την επιστροφή του Κώστα Παπανικολάου στον Ολυμπιακό. Πιστεύω από την αρχή της σεζόν ότι οι ερυθρόλευκοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν έναν επιπλέον φόργουορντ όμως από τη στιγμή που επιτέλους (τους πήρε λίγο καιρό..) στο λιμάνι σιγουρεύτηκαν ότι ο Παπαπέτρου μπορεί να παίξει τον ρόλο του combo και με τον Στρόμπερι να μονιμοποιείται στο “3” συν τον έξτρα γκαρντ (που προωθεί τις 3-Guard Lineups) και τον Λοτζέσκι ο Παπανικολάου είναι η παραπάνω κουταλιά η οποία απειλεί το στομάχι σου. Για να είμαι ακόμα πιο ξεκάθαρος, ο διεθνής φόργουορντ σήμερα θέλει παιχνίδια και λεπτά καθώς του λείπει αγωνιστικός ρυθμός και η πιθανότητα να πιάσει ένα πραγματικά καλό επίπεδο φέτος οριοθετείται στο τέλος της σεζόν. Άρα μιλάμε για μια κίνηση η οποία γίνεται με τη ματιά στραμμένη στη νέα σεζόν και η μεγαλύτερη χρησιμότητα της για τη τρέχουσα χρονιά αφορά τη λειτουργία της ως ασφάλεια σε περίπτωση απρόσμενης απώλειας στο ερυθρόλευκο ρόστερ. Το ποσό το οποίο προτείνει ο Ολυμπιακός (1.1 για τα επόμενα δύο χρόνια) είναι μέρος της σωστής προσέγγισης της υπόθεσης με την έννοια ότι αυτή τη στιγμή ο παίχτης έχει μεγαλύτερη ανάγκη την ομάδα από ότι η ομάδα αυτόν. Η Μπαρτσελόνα χωρίς καμία αμφιβολία μπορεί να ματσάρει τη προσφορά αναφορικά με τους οικονομικούς όρους. Το θέμα είναι εάν θέλει. Πιστεύω πως πρέπει να το κάνει. Γυρίστε λίγο πίσω και θυμηθείτε μια συζήτησή μας για τους “Μπλαουγκράνα”. Έχουν εξαιρετικό potential αρκεί να βελτιώσουν οπωσδήποτε την απόδοση τους σε δύο κομμάτια του παιχνιδιού: Άμυνα και ριμπάουντ. Εκεί που θα παιχτεί όλο το παιχνίδι στη τελική ευθεία. Σε αντίθεση λοιπόν με τον Ολυμπιακό δεν έχουν φόργουορντ στο ρόστερ που να μπορεί να τους δώσει κάτι σε αυτούς τους τομείς. Πιθανόν να υπάρχουν λεπτά και ρόλος για τον “Παπ” δηλαδή.. Θα προσεγγίσει όμως με βάση το αμυντικό κομμάτι το δεύτερο μισό της σεζόν ο Πασκουάλ..;

Υ.Γ: Ο Τζόνσον-Όντομ παίρνει καλό βαθμό προσαρμοστικότητας με βάση το χρονικό σημείο και το επίπεδο των απαιτήσεων στο παιχνίδι της νέας του ομάδας. Εδώ ο Σφαιρόπουλος θα χρειαστεί να βρει λύση στη πρώτη παρενέργεια. Η εκτελεστική ικανότητα του Αθηναίου από την περιφέρεια και η αποφασιστικότητα του ως role-player από πίσω αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της ανάκαμψης των ερυθρολεύκων. Σωστά τώρα το προπονητικό τιμ προσπαθεί να “βάλει” τον Όντομ στη λειτουργία του συνόλου και του δίνει έξτρα χρόνο. Με τη Brose ήταν φανερό ότι ο Έλληνας γκαρντ έπρεπε να μπει νωρίτερα..