Βeauty & the Beast

Το Hoopfellas έγραψε πριν την έναρξη της σεζόν ότι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος στοχεύει να ανεβάσει τα αμυντικά στάνταρτς που επικρατούν στο κορυφαίο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η επένδυση στον Golden Eagle, Darius Johnson-Odom είναι μια κίνηση ακριβώς προς αυτή τη κατεύθυνση..

Η επιλογή του Darius Johnson-Odom αποτελεί μέρος μια γενικότερης φιλοσοφίας που έχει αποφασίσει να ακολουθήσει ο Ολυμπιακός. Ο παίχτης βρίσκεται χρόνια στο μικροσκόπιο της σελίδας μιας και φοίτησε σε ένα πρόγραμμα το οποίο το Hoopfellas παρακολουθεί στενά ενώ με τον ερχομό του στην Ευρώπη δούλεψε με ομάδες που διακρίνονται για το αξιόλογο των Scouting Staffs τους. Πάμε να του ρίξουμε μια πιο κοντινή ματιά..

Marquette

Η σελίδα έχει υπογραμμίσει στο παρελθόν το πόσο σημαντικό είναι οι ομάδες να εστιάσουν στο περιβάλλον που χτίστηκε μπασκετικά ο παίχτης που επιλέγουν, ειδικά όταν μιλάμε για νέους ακόμα αθλητές. Θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός το έκανε και του δίνω credit. Θα καταλάβατε στη συνέχεια..

Με το πρόγραμμα του Marquette έχω ιδιαίτερα καλή επαφή μιας καθώς η προσωπική μου σχέση με ανθρώπους που κρατούν χρόνια πόστα στο Πανεπιστήμιο μου δίνει την ευκαιρία να ρίξω μια πιο κοντινή ματιά στα πράγματα, στον τρόπο λειτουργίας και τη κουλτούρα του σε όλα τα επίπεδα. Το Ουισκόνσιν άλλωστε (τελευταίαφορά αναφερθήκαμε στη περιοχή πέρυσιπριν το F4 αναλύοντας τηSwing Offense των Budgers του Bo Ryan) είναι μια από τις μεγαλύτερες μπασκετικές μήτρες παγκοσμίως. Το Marquette τρέχει ένα από τα καλύτερα μπασκετικά προγράμματα στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Τα παιδιά που περνούν από εκεί το αντιλαμβάνονται αμέσως. Ο Johnson-Odom θα θυμάται ότι φοίτησε σε ένα Πανεπιστήμιο το οποίο επένδυε τα περισσότερα χρήματα στο μπάσκετ από κάθε άλλο στο χώρο πίσω μόνο από το Ντιούκ (και λόγω της υπέρογκης αμοιβής του Coach-K). Mιλάμε για το πρόγραμμα που επενδύει επίσης τα περισσότερα από κάθε άλλο σε αθλητικές υποτροφίες και σπαταλάει κάτι λιγότερο από 300.000$ ετησίως για κάθε έναν από τους παίχτες της ομάδας μπάσκετ. Παράλληλα διατηρεί αρκετά υψηλά ακαδημαϊκά στάνταρντς..

Στο ψητό.. Ο Darius Johnson-Odom αγωνίστηκε υπό τον Buzz Williams (νυν κόουτς του Βιρτζίνια Τεκ), έναν έξυπνο προπονητή που άφησε το δικό του στίγμα στο Marquette. Στις ημέρες του η ομάδα παρουσίασε γρήγορο μπάσκετ και παράλληλα μια Drive & Kick Offense, σταθερά μέσα στις πιο Efficient ολόκληρου του πρωταθλήματος. Βασίστηκε στη ταχύτητα και τη σκληράδα, χτίζοντας το παιχνίδι του πάνω σε δυναμικά γκαρντς με μέγεθος και ψηλούς με ταχύτητα. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η ομάδα διαχρονικά έπαιζε χωρίς σέντερ. Ήταν καθαρά Guard-based και προσπαθούσε με την επιθετικότητα της να υπερκαλύψει το έλλειμμα μεγάλων κορμιών. Στα ίδια πρότυπα δηλαδή που έχει χτίσει τις σπουδαίες ομάδες του τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός..

Το πιο λαμπερό στοιχείο του πακέτου του 26χρονου ύψους 1.87μ. γκαρντ από τη Βόρεια Καρολίνα αφορά το φυσικό/αθλητικό κομμάτι. Χωρίς καμία επιφύλαξη σας λέω ότι θα δύσκολα θα βρείτε γκαρντς με τη σωματική του διάπλαση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ειδικά τη στιγμή που αυτή είναι γαρνιρισμένη με ταχύτητα σε κλειστό και ανοιχτό χώρο. Ο Johnson-Odom διακρίνεται για το χτιστό κορμί του το οποίο περιλαμβάνει ένα καταπληκτικό upper body με στήθος αλά Βίνι Τζόνσον (οι παλιοί με πιάνουν..), εντυπωσιακούς ώμους και μακρά άκρα, με το wingspan να φτάνει το 6'6.5'' (1.99 και κάτι ψιλά). Ουσιαστικά ο παίχτης, με τον τρόπο που θέλει να τον χρησιμοποιήσει ο Ολυμπιακός καθρεφτίζει την κατεύθυνση που παίρνει το άθλημα τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη όπου το φυσικό μέγεθος (pure height) αντικαθίσταται από τα μακριά άκρα και τα γρήγορα πόδια. Αυτό δεν αφορά μόνο τη θέση “5” αλλά γενικά την τάση στην άμυνα στη πίσω γραμμή. Μερικά νούμερα από τις μετρήσεις του (Draft '12) είναι απλά εντυπωσιακά:

Νο-Step Vertical 33.5

Max Vertical 41.5

¾ Sprint (22.86 μέτρα) 3.21

Standing Reach 8-2

Body Fat 10.2%

Bench Press (84kg. Επαναλήψεις) 17

ενώ το Lane Agility (συγκεκριμένο Drill όπου γύρω από το ζωγραφιστό τεστάρεις μπροστά, πίσω και πλάγια βήματα) “έγραψε” 10.84. Αυτό (κυριολεκτικά) είναι νούμερο Τζον Ουόλ και πολύ καλύτερο π.χ. από το αντίστοιχο 10.98 του Ουέστμπρουκ.. Εντάξει, βάλτε τη γλώσσα πάλι μέσα. Εδώ τελειώνουν οι συγκρίσεις..

Στο Eurocup βεβαίως η φυσική/αθλητική του υπεροχή έβγαζε μάτια. Είναι ένα στοιχείο που σε ομαδικό κυρίως επίπεδο χαρακτηρίζει το πάνω ράφι της Ευρωλίγκας όταν τα πράγματα πηγαίνουν σε σύγκριση.

-Στο αμυντικό κομμάτι το ενδιαφέρον είναι μεγάλο πάντα, όταν έχεις τέτοια “φυσική” πρώτη ύλη. Προσωπικά, και στη προσπάθεια να αξιολογήσουμε τον παίχτη, θα χωρίσω το perfrmance του σε δύο δύο κομμάτια ώστε να γίνω καλύτερα αντιληπτός: 1. Άμυνα πάνω στη μπάλα 2. Άμυνα μακριά από αυτήν. (1) Ο απόφοιτος του Marquette έχει όλα τα εργαλεία και τα επιδεικνύει στην εμπροσθοφυλακή, αμυνόμενος πάνω στη μπάλα. Μεγάλα και γρήγορα άκρα, ταχύτητα στις αντιδράσεις, δυνατό κορμί-καλό footwork ώστε να δώσει κατεύθυνση. Είναι πολύ αποτελεσματικός στο να δώσει κατεύθυνση και να κρατήσει τον αντίπαλο ballhandler στη πλευρά, να παίξει ως chaser (παρότι γκαρντ έχει το μέγεθος) στο κεφάλι ενός zone press ή να λειτουργήσει ως trapper. Έχει τη διάπλαση να βγει δυνατά, να κυνηγήσει και να σπάσει σκρινς (ο τρόπος που αυξομειώνει ταχύτητα είναι το ίδιο εντυπωσιακός με το κορμί του). Στο επίπεδο της Ευρωλίγκας θα χρειαστεί σαφώς κάποια “προσαρμογή”με την έννοια ότι πρέπει να αποκωδικοποιήσει πράγματα και καταστάσεις (από τον αντίπαλο, τον ρυθμό έως το δικό του status των μειωμένων λεπτών και της αυξημένης πείνας για παραπάνω χρόνο) γιατί γρήγορα θα βρεθεί να αντιμετωπίζει πρόβλημα φθοράς μην ελέγχοντας τη δύναμη του. Είναι επίσης αποτελεσματικός στη πίσω γραμμή άμυνας με τον πολύ δυνατό κορμό και τα επιθετικά (στη μπάλα) άκρα του. Στα αμυντικά σχήματα του Ολυμπιακού θα λειτουργήσει ως μπαλαντέρ, ενθυμούμενος τα κολεγιακά του χρόνια όπου αμυνόταν σε καθημερινή διάταξη από το “1” έως το “3”. (2) Ενώ λοιπόν πάνω στη μπάλα βγάζει μεγάλη ενεργητικότητα και ικανοποιητική κυνηγώντας τον αντίπαλο σουτέρ σε μια ball screen offense (κομμάτι που βελτίωσε στην Ευρώπη), αξιολογείται ως λιγότερο αποτελεσματικός παίζοντας μακριά από τη μπάλα. Μοιάζει να σβήνει φεύγοντας από τον κεντρικό προβολέα... Ασφαλώς και πρόκειται για θέμα συγκέντρωσης. Οι αντιδράσεις του είναι πιο αργές, παρουσιάζεται πολλές φορές διστακτικός, λίγο αφηρημένος στα box outs (συχνή εικόνα σε καταστάσεις σουτ από τη δυνατή πλευρά, ο παίχτης του θα τρυπώσει από πίσω του και θα μαζέψει το επιθετικό), έναν τουλάχιστον χρόνο πιο αργός κυρίως -επαναλαμβάνω- σε επίπεδο αντιδράσεων. Στη Τραμπζονσπόρ μάλιστα διαπίστωσα ασυνέπεια σε καταστάσεις αμυντικού τρανζίσιον μετά από κακές επιθέσεις συμπαικτών του (που πιθανόν τον απογοήτευαν και αυτός ήταν ένας -λανθασμένος βέβαια- τρόπος έκφρασης) όμως είμαι σίγουρος ότι στον Ολυμπιακό του Γιάννη Σφαιρόπουλου ο βαθμός συγκέντρωσης του θα χτυπήσει κόκκινο δεδομένου του ότι θα κερδίσει τα λεπτά του από την αμυντική του συμπεριφορά σε μια ομάδα που απλά δε βάζεις καμία ανάσα κρυφά στη τσέπη. Το πρόβλημα έγκειται ότι στη weak side δε παίζει ακριβώς άμυνα “στις μύτες”.. Καλός rebounding guard, όχι fundamental όμως με όπλο το φυσικό/αθλητικό του πακέτο και το γεγονός ότι αυτό τον μετακινεί συχνά στη πίσω γραμμή άμυνας (άρα και πιο κοντά στις διεκδικήσεις) δύναται να μαζέψει μπάλες για την ομάδα.

-Περνώντας στην επίθεση, θα ήθελα να πω ότι το βασικό πρόβλημα που έχει να επιλύσει αυτή τη στιγμή ο Αμερικανός combo αναφορικά με τον εγκλιματισμό του στους πρωταθλητές Ελλάδας είναι το να βρει τον ρόλο και τα σουτ του μέσα στο επιθετικό πλαίσιο της ομάδας. Αυτό θα τον φέρει στο επόμενο επίπεδο, αύτο του “νιώθω άνετα στο παρκέ”, ωσότου φτάσει στον πλήρη εγκλιματισμό. Είναι κάπως “άγουρος” για αυτό το επίπεδο και για μια τέτοια επίθεση (πειθαρχημένη για αυτό που είχε συνηθίσει μέχρι τώρα) όμως μου αρέσει αρκετά μέχρι τώρα η συμπεριφορά του, απόδειξη του ότι έχει αντιληφθεί άμεσα τη κατεύθυνση της ομάδας στο κομμάτι αυτό. Χαρακτηρίζεται ως Willing passer. Έχει τη διάθεση να μοιραστεί τη μπάλα και να παίξει “μαζί”. Δεν έχει τη τεχνική σε επίπεδο πάσας όμως τον διακατέχει η ιδιοσυγκρασία του team player που νοιάζεται για την εύρυθμη λειτουργία της επίθεσης. Στον Ολυμπιακό θα παίξει κυρίως ως off guard. Και μακριά από τη μπάλα. Πρόκειται για ωμό, κάθετο παίχτη ο οποίος ενστικτωδώς πηγαίνει πρώτα προς το καλάθι όταν βάλει τη μπάλα με προωθητική ντρίμπλα στο παρκέ (εξαιρετικό πρώτο βήμα). Του αρέσει (λογικό είναι) πολύ η επαφή και την επιδιώκει (και στις δύο πλευρές του παρκέ). Ενώ έχει δυνατότητες (και πιθανόν θα δοκιμαστεί) για να πάρει λεπτά ως PG, η στελέχωση του ερυθρόλευκου backcourt με παίκτες όπως ο Μάντζαρης, ο Χάκετ και έναν δημιουργό όπως ο Σπανούλης δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Πέρυσι στη Καντού ο Σακριπάντι συχνά ξεκινούσε δίπλα του τον Στέφανο Τζεντίλε και έβγαζε τον Φελντέιν από πίσω εναλλάσσοντας και τους τρεις σαν PG/SG στο παιχνίδι. Η ικανότητα του Όντομ να φτάσει μέχρι τέλος ως διεμβολιστής και η ροπή του να πηγαίνει με το aggressiveness στη γραμμή του φάουλ πιο συχνά από όλους του έδωσαν τη μπάλα στο τέλος των κλειστών ματς. Αυτός αποφάσιζε και συνήθως εκτελούσε. Καταλαβαίνεται λοιπόν ότι σε ένα τελείως διαφορετικό για τον 26χρονο γκαρντ θα είναι θέμα επιβίωσης να 1. μάθει να διαβάζει τις καταστάσεις σε close out επίθεση και 2. να σουτάρει αποτελεσματικά από θέση. Όσον αφορά το σουτ του.. Ο μηχανισμός του είναι παραπάνω από επαρκής (έως καλός) καθώς είναι δομημένος σωστά αν και η εικόνα του δείχνει ότι διακόπτει τη κίνηση κάπως απότομα ίσως επειδή το release του θα ήταν ακόμα πιο αργό. Είναι περισσότερο Spot shooter. Kαι αυτό θα τον βοηθήσει να μπει στο παιχνίδι του Ολυμπιακού όπου θα χρειαστεί να παίξει μακριά από τη μπάλα στη τελική συνεργασία. Η Off the dribble εκτέλεση δεν ήταν ποτέ το φόρτε του ειδικά μετά από προωθητική ντρίμπλα γιατί σε ένα-ένας ντριμπλάροντας στον άξονα σε σταθερή θέση σηκώνεται αρκετά συχνά. Στην Ιταλία δούλεψε αρκετά το step back jumper του. Σε επίπεδο περιφερειακής εκτέλεσης (όπως και γενικά στα τελειώματα του) θέλει δουλειά. Θα το διαπιστώσετε σύντομα. Όμως έχει περιθώριο βελτίωσης δεδομένου του ότι διακρίνεται για το body control του. Είναι καλός ballhandler αν και σημειώνεται μια ροπή στα λάθη όταν μπαίνει στη διαδικασία να αναπτύξει ταχύτητα, η οποία σε αυτό το επίπεδο κοστίζει. Στα συν του η ικανότητα του στην αλλαγή κατεύθυνσης όπως και το ότι μπορεί άμεσα να περάσει από Full speed κατάσταση σε Dead stop. Αυτό θα αποτελέσει σημαντικό σύμμαχο στη προσπάθεια του να κοντρολαριστεί σαν παίχτης στο τοπ-επίπεδο γιατί ακόμα έχει χιλιόμετρα. Μια καλή ευρωπαϊκή άμυνα μπορεί να τον κάνει να σκουντουφλάει όμως εκτιμώ ότι το πρόγραμμα του Ολυμπιακού και ο ρόλος του (που δε περιέχει ούτως ή άλλως overshooting) θα τον βοηθήσει. 

Σε αντίθεση με τις πρώτες ενδείξεις (ο κόουτς Σφαιρόπουλος σωστά για το χρονικό αυτό σημείο τον χρησιμοποιεί μόνο στο “2”) , θέλω να πω ότι ο παίχτης (ειδικά όσο θα περνάει ο χρόνος και θα εγκλιματιστεί) θα δείξει ότι μπορεί να πάρει λεπτά δίπλα στον Σπανούλη ως ball mover/ball stopper, μεταφέροντας τη μπάλα στο δεύτερο μισό του γηπέδου και αφήνοντας τη δημιουργία στον ηγέτη του Ολυμπιακού. Πνευματικά δεν είναι ακόμα έτοιμος για πολλά λεπτά στη θέση “1” (δεν είναι η πρώτη θέση του άλλωστε) ούτε υπήρξε ποτέ ο Floor general. Είναι εξαιρετικός χαρακτήρας, έτοιμος να ακούσει και να μάθει από τους προπονητές και τους συμπαίχτες του.

Οverall, o Ολυμπιακός έκανε μια κίνηση η εξέλιξη της οποίας θα τεστάρει και πάλι την ικανότητα του να βελτιώνει ξένους αθλητές ανεβάζοντας το status τους στο επόμενο επίπεδο. Οι ερυθρόλευκοι δείχνουν ότι θέλουν να επενδύσουν στον Όντομ. Πολύ σωστά γιατί αλλιώς δε θα είχε νόημα μια τέτοια κίνηση. Ο γκαρντ του Marquette αποτελεί εξαιρετική πρώτη ύλη πάνω στην οποία μπορεί να δουλέψει μέσα στον χρόνο ο Ολυμπιακός ώστε να δημιουργήσει έναν περιφερειακό στα πρότυπα του μπάσκετ που υποστηρίζει η ομάδα τόσα χρόνια. Με τον Όντομ ο Σφαιρόπουλος το τραβάει κι άλλο.. Σας είχα γράψει το καλοκαίρι ποιος θεωρούσα ότι είναι ο αγωνιστικός του στόχος με το συγκεκριμένο ρόστερ ώστε να ανεβάσει τον πήχη στο αμυντικό κομμάτι. Ο Πάτρικ Γιάνγκ ήταν το πρόσωπο που εξέφρασε αυτό το στυλ μπάσκετ στο ξεκίνημα της σεζόν ενώ τώρα το σήμα κατατεθέν αυτή της αγωνιστικής κατεύθυνσης είναι το δίδυμο Χάκετ-Στρόμπερι. Ο Johnson-Odom έρχεται να συμπληρώσει το παζλ για αυτό που δημιουργείται στο πυρηνικό εργαστήριο του Φαλήρου. Με αυτόν ο Ολυμπιακός είναι πιο combact, πιο σφριγηλός/συμπαγής και κάνει ένα βήμα ακόμα προς τον δρόμο που έχει χαράξει σε επίπεδο φιλοσοφίας. Ο παίχτης θέλει δουλειά, αυτό είναι δεδομένο. Άλλωστε σε συνομιλία μας όταν ακόμα έπαιζε στη TBL σας είχα πει ότι θα ήταν μια πολύ καλή προσθήκη για τον Άρη τη νέα σεζόν.. Όμως είναι θετικό ότι στον Ολυμπιακό ξεκινάει από δεύτερο ρόλο αυτή τη στιγμή. Μου αρέσει η επιλογή των πρωταθλητών αρκεί όμως να έχουν υπομονή με τον παίχτη και να είναι συνειδητοποιημένοι για τον χρόνο που θα χρειαστεί. Με αυτόν, τον Μάντζαρη, τον Χάκετ, τον Στρόμπερι, οι ερυθρόλευκοι έχουν γεμίσει τον Σπανούλη πανοπλίες διευρύνοντας πιθανόν το αγωνιστικό του προσδόκιμο και τα παραγωγικά του χρόνια.. 

Υ.Γ: O Mπαρτζώκας αποδεικνύει του πόσο καλός recruiter είναι κοιτάζοντας τον Μάρντι Κόλινς. Προσθέτει μέγεθος, athleticism και δύναμη σε ένα καλοπροπονημένο backcourt αλλά κυρίως έναν παίχτη που μπορεί να λειτουργήσει από starter έως και 4ος γκαρντ ανάλογα με την επιθυμία του προπονητή. Μου αρέσει η οπτική του..