Ο άνθρωπος που γύρισε από την κόλαση..

Σε έναν από τους καλύτερους τελικούς στην ιστορία του αθλήματος, η CSKA και ο Δημήτρης Ιτούδης έφτασαν μέχρι τη κόλαση και επέστρεψαν για να κερδίσουν τον τίτλο του πρωταθλητής Ευρώπης. Αυτό που έζησε σε ψυχολογικό επίπεδο η αποστολή των Ρώσων στο δεύτερο ημίχρονο της μάχης με τη Φενέρ ξεπερνά τα στενά όρια του αθλήματος και θα αποτελέσει πιθανόν σημείο αναφοράς στο μέλλον (αθλητικά και μη) αναφορικά με τη σημασία που έχει για τον άνθρωπο το να μη σταματάει τη προσπάθεια του. Το Hoopfellas όμως, ανεξάρτητα από ότι έχει ειπωθεί τις τελευταίες 48 ώρες, επιμένει. Η κατάρα δεν έφυγε. Είναι ακόμα εκεί..

Για αυτό σπαταλάμε ατελείωτες ώρες όλη τη σεζόν..Για ένα τέτοιο φινάλε με παιχνίδια που προσθέτουν τη δική τους γραμμή στο χρυσό βιβλίο της ιστορίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Σε έναν εκπληκτικό τελικό στο Βερολίνο, η CSKA στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης γυρνώντας από τη κόλαση που την έστειλαν οι δικοί της δαίμονες οι οποίοι τη βασανίζουν κάθε χρόνο τέτοιο καιρό. Η αλήθεια είναι ότι για φέτος ο τίτλος της τραγικής φιγούρας μετακομίζει στον οργανισμό της Φενέρ η οποία ακούμπησε τον τίτλο μετά από ιστορική ανατροπή και κατάφερε να ηττηθεί όταν όλα -μετά από υπερπροσπάθεια- έμοιαζαν υπέρ της..

Πάμε να κάνουμε μερικά σχόλια για πρόσωπα και καταστάσεις του μεγάλου αυτού τελικού..

Στα τελευταία 7 λεπτά του πρώτου ημιχρόνου η ομάδα του Ιτούδη παίζει ολοκληρωτικό μπάσκετ και στις δύο πλευρές του παρκέ. Αρχικά με το σχήμα που περιείχε τους Κουρμπάνοβ-Βορόντσεβιτς-Χάινς παίζει με αλλαγές στη πλευρά, απενεργοποιώντας πλήρως τη συνεργασία του Μπογκντάνοβιτς (πήρε μεγάλο βάρος στο δημιουργικό κομμάτι) με τους ψηλούς, παρουσιάζοντας υποδειγματικό positioning το οποίο κλείδωσε το post και ανέβασε πολύ τον βαθμό δυσκολίας στην εισαγωγική πάσα της Φενέρ. Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρήσετε τα σημεία στα οποία ο εκάστοτε ψηλός των Τούρκων λαμβάνει την εισαγωγική πάσα.. Σε αυτό το διάστημα, ο Μίλος Τεόντοσιτς είναι ο παίχτης που κάνει τη διαφορά και αυτός που με τη παρουσία του επιτρέπει στην επίθεση της αρκούδας να βάλει τα οκτάνια στο παρκέ. Ο τρόπος που ανοίγει με τις πάσες του την άμυνα του αντιπάλου (κάτω από συνθήκες πίεσης) είναι ασύλληπτος. Εκεί η ρωσική ομάδα δούλεψε πολύ καλά το τρίγωνο στη πλευρά, με τον Ντε Κολό στη strong side, τον Τεόντοσιτς δημιουργό και τη ταχύτατη κίνηση του Χάινς (ο πιο γρήγορος ψηλός σε μικρό χώρο) στη νοητή κάθετο των 5.5 μέτρων από τις 45 μοίρες μέχρι το καλάθι, πάνω στον άξονα. Εξαιρετικό spacing (για αυτό μπήκε και ο εξαιρετικός συνολικά Χίγκινς ώστε να το υποστηρίξει ως weak side threat), πολύ καλός συγχρονισμός στις συνεργασίες, σωστή χρήση των flare screens, χαρακτηριστικά που διακρίνουν την “αρκούδα” σε όλη τη σεζόν.

Η Φενέρ στη τέταρτη περίοδο καταφέρνει να ανοίξει τις αποστάσεις στην άμυνα της CSKA, κατάσταση που δούλεψε ευεργετικά για την αξιοποίηση του Udoh και τη δημιουργία πλαισίου για επιθετικό ριμπάουντ. Ο Ομπράντοβιτς ήθελε να φτάσει στο σημείο να κάνει outmuscle στον αντίπαλο και το κατάφερε (σημαντικός ο Άντιτς) απέναντι στη ρωσική ομάδα η οποία με τον Κhryapa στην πίσω γραμμή άμυνα δεν είχε σπουδαίο rim protection. Βοήθησε σημαντικά (σε επίπεδο αποστάσεων στην άμυνα της CSKA) το γεγονός ότι οι γκαρντς της Φενέρ ευστόχησαν σε σουτ από τη περίμετρο, τα οποία όχι μόνο βάζουν πίεση και απονέμουν το momentum αλλά αλλάζουν αυτόματα και τη προσέγγιση στη προσωπική άμυνα διαφοροποιώντας τον διαθέσιμο χώρο. Οι Τούρκοι είχαν όλα τα διαθέσιμα “σύνεργα” για να γράψουν ιστορία. Την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, την αύρα του μεγάλου προπονητή και ενός αντιπάλου ο οποίος δειλιάζει στα δύσκολα και παλεύει με τους δικούς του δαίμονες, παίχτες που είχαν ξαναπερπατήσει τον δρόμο.. Έκλεισαν πολύ άσχημα το πρώτο ημίχρονο καθώς η αντίδραση τους ήταν πολύ άσχημη όταν ο αντίπαλος έδειξε για πρώτη φορά στο παιχνίδι πως είναι η ομάδα που ξεχωρίζει. Σε αυτό το σημείο η άμυνα τους ήταν κάκιστη.

Κατάφεραν να επιστρέψουν σκοράροντας 53 πόντους στην επανάληψη και ανεβάζοντας πολύ τη πίεση και τη γραμμή της άμυνας τους. Οι Udoh (βάση της επίθεσης στο καλό χρονικά κομμάτι της Φενέρ)-Datome (multiple offense) ήταν εξαιρετικοί και οι Dixon-Antic αρκετά clutch αλλάζοντας τις ισορροπίες στο παιχνίδι. Αντίθετα δε κατάλαβα ποτέ γιατί οι Τούρκοι σε κομβικά σημεία έδωσαν μπάλες σε (υποτιθέμενα) miss match χαμηλά στον Κάλινιτς, απόφαση η οποία κόστισε.

Η στιγμή που ο Βατούτιν αφήνει τη θέση του και πηγαίνει στον πάγκο της CSKA (τέλος κανονικής διάρκειας, με το δάκρυ τη κερκίδα να τρέχει κορόμηλο..) είναι πολύ δυνατή. Ενεργεί συναισθηματικά και η αντίληψη που έχουμε όλοι εμείς απ'έξω είναι ότι πράττει λάθος, προσθέτοντας πίεση στην ομάδα. Και όμως.. Σημασία έχει ο τρόπος του. Πλησιάζει αμίλητος, αγκαλιάζει σεμνά μερικούς παίχτες μένοντας πίσω τους, περνώντας το μήνυμα ότι “αυτό το βιώνουμε μαζί. Είμαι και εγώ δίπλα σας. Μαζί”. Εκτιμώ ότι αυτή η ασυνήθιστη αντίδραση η οποία by the book μπορεί να χαρακτηριστεί λανθασμένη, βοήθησε την ομάδα του. Ουσιαστικά ανέβηκε στον σταυρό μαζί με τους παίχτες δείχνοντας τους με τη κίνηση του στον χώρο ότι “θα πεθάνουμε ή θα ζήσουμε μαζί”. Γιατί απλά η εξέλιξη αυτού του παιχνιδιού δεν ήταν by the book..

Hands Down, ο Μίλος Τεόντοσιτς ήταν ο MVP του τελικού. Όχι φυσικά ο Ντε Κολό (δίκαια όμως πολυτιμότερος; συνολικά του F4 ο Γάλλος με τον εκπληκτικό ημιτελικό) ο οποίος ηττήθηκε κατά κράτος όταν απλώθηκε το σκοτάδι στον κόσμο της ΤΣΣΚΑ (τέταρτη περίοδος) στο ένας με έναν στον άξονα από τον Udoh. Πήρε λάθος αποφάσεις (έψαξε αλλαγές που ουσιαστικά δε τον ευνοούσαν), ήταν διστακτικός και όταν ο Go to guy σου έχει αυτή τη συμπεριφορά εν μέσω καταιγίδας, ο χείμαρος πλημμυρίζει τους υπόλοιπους σε δευτερόλεπτα.. Ο Τεόντοσιτς αντίθετα κουβάλησε μαζί του ακόμα και σε αυτό το διάστημα την αύρα του καλύτερου παίχτη στο παρκέ η οποία, σε συνδυασμό με την ιδιοφυΐα του κράτησε όρθια την CSKA. Δίπλα του ίσως θα μπορούσα να βάλω τον -απίστευτα clutch σε όλη τη τέταρτη περίοδο- Victor Khryapa. Η τελευταία κατοχή της CSKA στο σαραντάλεπτο (83-81 η Φενέρ) προκαλεί ανατριχίλες. Βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού και πέφτει μαρτυρικά στο κενό, γαντζωμένη προσωρινά μόνο με τα δάχτυλα της. Ο Τεόντοσιτς χάνει σε μια φάση τον έλεγχο της μπάλας, ο Ντε Κολό κάνει ένα σουτ χωρίς πίστη αλλά ο αρχηγός έρχεται ως από μηχανής θεός και σκοράρει με τρομερό follow. Πολύ σημαντική στιγμή. Το πιο τέλειο σκηνικό είχε στηθεί για να ηττηθεί η “αρκούδα” με τον χειρότερο τρόπο. Έφτασε μια ανάσα από τον θάνατο αλλά προσωρινά είναι ζωντανή. Απογοητευμένη, σοκαρισμένη αλλά είναι ακόμα εκεί και αυτό μετράει.. Αυτό το follow ήταν σαν μια -εκτός σεναρίου- παρέμβαση στη μοίρα..

Δε μπορώ να μη κάνω ειδική μνεία στον εκπληκτικό Κάιλ Χάινς. Αποτελεί κεντρικό κομμάτι στη διαφορετική κατεύθυνση που έχει στρέψει ο Ιτούδης το αγωνιστικό στυλ της CSKA. Πολλοί δε το έχουν καταλάβει αλλά αυτό που έπαιξαν φέτος οι Ρώσοι μπορεί να χαρακτηριστεί έως και φουτουριστικό για τα δεδομένα τους αλλά και ως μια εξέλιξη εναρμονισμένη πλήρως με τις κυρίαρχες τάσεις στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Πιο λιτό και απέριττο ρόστερ το οποίο (επιτέλους ικανοποιώντας τα θέλω του Βατούτιν) έκανε στροφή στους Ρώσους παίχτες. Λιγότερη γκλαμουριά αλλά περισσότερη λειτουργικότητα και συνοχή. Guard based-σύνολο το οποίο όμως στήριξε όλο το αμυντικό του κυρίως πλάνο στην ύπαρξη των “μαντρόσκυλων” Χάινς-Βοροντσέβιτς (και Κουρμπάνοβ) για να κλειδώσει το post του, με αθλητές μάλιστα που μπορούν να μαρκάρουν σε κάθε σημείο του γηπέδου ώστε να καλύπτουν τις αμυντικές αδυναμίες του Art Nouveau διδύμου του Backcourt και να εξασφαλίσουν ένα πλεονέκτημα στο ένας εναντίον ενός που κατά κανόνα πηγαίνουν στη τελική ευθεία τα παιχνίδια. Σας το είχα υπογραμμίσει αυτό άλλωστε. Για αυτό και στο Βερολίνο (και ακόμα πιο συγκεκριμένα στον τελικό) έφτασαν ομάδες με γρήγορα πόδια και αντιδράσεις στη θέση “5” (αν εξαιρέσεις τη Λαμποράλ του Μπουρούση η οποία όμως τον υποστήριζε σε σχήματα όπου δίπλα του είχε 4 Top speed-αθλητές). Για αυτό ο Ζοτς επέμενε μανιασμένα στον τρομερά εκνευρισμένο από την αστοχία στις προσωπικές Βέσελι (τα νεύρα του τον έκαναν περισσότερο “αγρίμι” στα μετόπισθεν όπου έδινε το 110% για να εξιλεωθεί). Ο Χάινς , για να επιστρέψω στο αρχικό μου σχόλιο, είναι μοναδική περίπτωση. Το positioning, η αποφασιστικότητα του σε συνδυασμό με το υψηλό επίπεδο συγκέντρωσης και κυρίως η ταχύτητα του σε μικρό χώρο τον αναγάγουν από undersized bomb σε πραγματικό πυρηνικό όπλο για αυτό το συγκεκριμένο στυλ μπάσκετ που διέπει τα τελευταία χρόνια αυτά τα παιχνίδια. Θα ήθελα επίσης να επαναλάβω ένα σχόλιο στο οποίο είχα προβεί μέσα στη σεζόν, σχετικά με τον Cory Higgins. Eίναι τεράστια επιτυχία (για τον ίδιο και το staff της CSKA) το γεγονός ότι κάνει τη μετάβαση στο υψηλό επίπεδο όπου η ποιότητα και οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγαλύτερες και το ότι χειρίζεται τον εαυτό του και τα καινούργια ερεθίσματα με τον τρόπο που το κάνει. Μιλάμε για έναν σκόρερ στη TBL που φέτος αναγκάστηκε να ανέβει περισσότερο στα γκαρντς και να παίξει με μεγάλη επιτυχία τον ρόλο facilitator (πιστέψτε με, σε επίπεδο ιδιοσυγκρασίας και αγωνιστικής φύσεως δεν είναι εύκολο για αυτά τα παιδιά) ή Defensive Stopper.

Κράμερ εναντίον Κράμερ..;

Η σκηνή στο τέλος του τελικού μεταξύ των δύο προπονητών μου θύμισε αρκετά την αντίστοιχη μεταξύ Ομπράντοβιτς-Μεσίνα μετά τον τελικό (με αντίστοιχη διακύμανση και εξέλιξη) του 2009 στο Βερολίνο. Έχω καταλήξει (προσωπικά και μόνο) ότι, ανεξάρτητα από τη σχέση που έχεις με τον αντίπαλο, η ψυχολογική γραμμή τη στιγμής είναι τόσο λεπτή που δε χρειάζονται πολλές κουβέντες. Ο Ομπράντοβιτς και ο Ιτούδης αποτελούν, θέλοντας και μη, role models για τη μπασκετική κοινότητα και ο τρόπος που χειρίζονται τον εαυτό τους είναι αν μη τι άλλο σημαντικός. Μέσα από τις αντιδράσεις ενός άντρα στην υπερβολική χαρά ή λύπη, μπορείς να καταλάβεις πολλά πράγματα για τον χαρακτήρα του..

Έφυγε η κατάρα..;

Όχι. Αντίθετα ο τρόπος που εξελίχθηκαν τα πράγματα υποδηλώνει ότι η κατάρα αιωρείται ακόμα πάνω από τη Μόσχα και δύσκολα θα φύγει. Ο κόουτς Ιτούδης είπε πως “δεν είδαμε φαντάσματα”. Προσωπικά πιστεύω ότι όχι μόνο τα είδαν αλλά έπιασαν και κουβέντα μαζί τους. Η CSKA γύρισε στον χειρότερο εφιάλτη της, δείχνοντας τη παθογένεια της, ο οποίος κόλλησε τη μούρη του στο πρόσωπο της. Ο τρόπος που διαχειρίζεσαι τέτοιες καταστάσεις καθορίζει το εάν θα ξορκίσεις τους δαίμονες ή όχι. Η CSKA έκανε ένα πρώτο μικρό βήμα, όμως το κακό έχει πολύ βαθιές ρίζες κατά τη γνώμη μου. Το επίτευγμα του Ιτούδη είναι σαφώς σπουδαίο αν και για δεύτερη φορά βρέθηκε να αμύνεται ανεπιτυχώς μιας σημαντικής διαφοράς. Ακόμα και μια ενδεχόμενη ήττα δε θα άλλαζε το ποιοτικό status της δουλειάς του φέτος. Στο σύγχρονο μπάσκετ πλέον, τρως και κάνεις σερί με την ίδια ευκολία. Ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς μαζί με τον Ιτούδη είχαν χάσει ανάλογη διαφορά στον τελικό του 2009 από την CSKA.. Η διαφορά του πρώτου ημιχρόνου ήταν σίγουρα αφύσικη, μιας και ποιοτικά οι δύο αντίπαλοι είναι πολύ κοντά. Και ο Ζοτς λοιπόν δέχθηκε αποσβολωμένος σε εκείνο το διάστημα το σερί των Ρώσων.. Ο Ιτούδης προσπάθησε να μη στρεσάρει τους παίχτες του όταν έβλεπε τη Φενέρ να πετάει δόντια στην επανάληψη. Κατάφερε να απαντήσει στο πρώτο κύμα επίθεσης των Τούρκων (καλός τακτικά, σχετικά καλή υλοποίηση του πλάνου σε επίπεδο αντιδράσεων των παιχτών στο παρκέ, επωφελήθηκε από την αστοχία της Φενέρ στις προσωπικές) διατηρώντας μια διαφορά 17 πόντων με τη τέταρτη περίοδο να έχει ξεκινήσει. Ο φόβος της νίκης σε τέτοια παιχνίδια όμως παραμένει. Όταν έκανε την εμφάνιση του στη τελική ευθεία, ο Ιτούδης προσπάθησε να κρατήσει ξύπνια την ομάδα του από το σύνηθες κώμα που πέφτει και το οποίο οδηγεί στο θάνατο. Η εικόνα του “θύματος” όμως ήταν πάλι εκεί και στιγμάτισε τη ψυχοσύνθεση των Ρώσων οι οποίοι ξεκινούν να παίζουν βιαστικά για να ξεκολλήσουν από την αργή ξαφνικά σε χρόνους επίθεση τους. Εδώ ο κόουτς θα μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο. Η Φενέρ πετυχαίνει την ανατροπή. Το χέρι του Khryapa και ο τρόπος δόθηκε αυτό το φιλί της ζωής στη CSKA δίνει λίγο την αίσθηση της τύχης και όχι της μοίρας που έφτιαξες ο ίδιος εάν για παράδειγμα κατάφερναν οι Ρώσοι να αποκρούσουν δυναμικά αυτή την αντεπίθεση της Φενέρ. Το έργο είχε happy end για την “αρκούδα” όμως οι πανηγυρισμοί στο κλείσιμο λίγο πριν τους τίτλους τέλους έμοιαζαν με εικόνα σκηνοθέτη ο οποίος αφήνει υπονοούμενο για sequel.. Η κατάρα δεν έφυγε, είναι ακόμα εδώ. .

To be continued.. (σε μερικούς μήνες..)

Υ.Γ: Από το τέλος των Playoffs έχει βγει προς τα έξω ότι ο Ολυμπιακός είναι αρκετά ζεστός για τη περίπτωση του Ντάριους Άνταμς, φήμη που αναπαράχθηκε έντονα τις ημέρες του F4. O “two hard to guard” Aμερικανός της Λαμποράλ είναι εξαιρετικά skilled ballhandler που ταιριάζει στο προφίλ του περιφερειακού που θα κοιτάξουν απαραίτητα οι ερυθρόλευκοι το καλοκαίρι μιας και έχει τα απαιτούμενα στοιχεία (ταχύτητα, εκτέλεση από τη περίμετρο, δημιουργία) για να κολλήσει στο backcourt της ελληνικής ομάδας δίπλα σε παίχτες όπως ο Χάκετ και θα μπορούσε να αποτελέσει στόχο τώρα που η περίπτωση Ντιλέηνι μοιάζει ουτοπική. Οι δικές μου πηγές αναφέρουν ότι βρίσκεται ψηλά στη λίστα της Μπαρτσελόνα για την off season. Το μείον για τις ευρωπαϊκές ομάδες είναι ότι ο ζογκλέρ της Baskonia έχει τις προδιαγραφές για να βρει συμβόλαιο και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μη σας κάνει καθόλου εντύπωση..

Y.Γ1: Διοικητικός ρωσικής ομάδας ( με τον οποίον μιλάμε και ξέρει τα γούστα μου) μου μίλησε με μεγάλη ζέση για τον Kim Tillie. Μιλάμε για "σάλια".. Σε βαθμό που ήθελα να τον ρωτήσω “πόσα θα του προσφέρεις το καλοκαίρι”.. Μου είπε επίσης ότι η Βαλένθια έχει τα ίδια αισθήματα με αυτόν για τον παίχτη..

Υ.Γ2: Το Mπαρτζώκας-Ράντολφ-Νταρουσάφακα είναι ένα πλήρως υλοποιήσιμο σενάριο..

Eίναι τιμή μου που στο club των συνεργατών της σελίδας εντάσσεται ο Λάζαρος Παπαδόπουλος. Πέραν του αθλητή Λάζαρου, τα κατορθώματα του οποίου όλοι γνωρίζουμε, πρόκειται για έναν άνθρωπο ευφυή και οξυδερκή επιχειρηματικά. Σήμερα ασχολείται επιχειρηματικά ως ιδρυτής με το Αthlenda , τη νέα πλατφόρμα εντοπισμού και ανάδειξης αθλητικών ταλέντων και παραμένει στενά συνδεδεμένος τόσο με τους αθλητές και τις ανάγκες τους όσο και με την πλευρά των προπονητών και scouts. Μπορείτε να δείτε περί τίνος ακριβώς σας μιλάω κάνοντας κλικ στο banner που βρίσκεται στη κορυφή της σελίδας μας. Ο Λάζαρος, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα μας διαφωτίσει με το σχόλιο και τη γνώση του κατά τη διάρκεια των τελικών της Α1..