The Closer..

Είναι ο Βασίλης Σπανούλης ο καλύτερος Closer σήμερα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ; Υπάρχουν αλλού τα quarterback skills του Νικ Καλάθη; Πόσο θα αλλάξει τις ισορροπίες η απουσία του Γιώργου Πρίντεζη από το υπόλοιπο της σειράς; To Ηοοpfellas διηγείται ιστορίες από τον τρίτο (πραγματικά μεγάλο) φετινό τελικό και προετοιμάζει τον επόμενο για το αναγνωστικό του κοινό..

Ματσάρα ολκής παρακολουθήσαμε τη Πέμπτη το βράδυ στο Φάληρο, ενδεικτικό του (επαναλαμβάνω) πόσο κοντά βρίσκονται οι δύο ομάδες και του μεγέθους της πιθανότητας του απροόπτου σε αυτή τη σειρά. Ο Παναθηναϊκός ήταν αρκετά διαβασμένος και κατά τη γνώμη μου καλύτερος για 35 περίπου λεπτά στο παρκέ του ΣΕΦ όμως λύγισε στην ορμητική τελική επίθεση του αντιπάλου και από την επιμονή του κόουτς Σφαιρόπουλου σε αμυντικά σχήματα τα οποία άλλαξαν το μομέντουμ υπέρ των γηπεδούχων. Με το σκορ στο 2-1 για τους ερυθρόλευκους και τον Γιώργο Πρίντεζη σίγουρα εκτός από το τέταρτο παιχνίδι (πιθανόν και από τη σειρά), οι πράσινοι θα χρειαστούν μια καθαρή (ακόμα καλύτερα για αυτούς, εμφατική), σε αγωνιστικό επίπεδο, νίκη στο τέταρτο παιχνίδι πηγαίνοντας τη σειρά στο πέμπτο ματς όπου μπορούν να αισιοδοξούν λόγω του αγωνιστικού υπόβαθρου τους στα δύο προηγούμενα ματς του Φαλήρου. Ο Ολυμπιακός με τη σειρά του έχει τη ψυχολογία με το μέρος του μιας και επανήλθε από το 0-1. Θα προσπαθήσει να μεταφέρει τη πίεση στον αντίπαλο και να τον πνίξει στη ψευδαίσθηση (;) των αγωνιστικών κραδασμών που μπορεί να επιφέρει η απουσία του Γιώργου Πρίντεζη. Γαρνιτούρα σε όλα αυτά, η συγκινησιακή φόρτιση από το τελευταίο παιχνίδι του Δημήτρη Διαμαντίδη μπροστά στους πιστούς του. Το ξέρω, χαμός..

Πάμε να τσεκάρουμε μαζί τις σημειώσεις μου από τον τρίτο τελικό..

Defensive Lineups & 2-3 Ηigh Stack Offense

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος λαμβάνει credit γιατί κατάφερε, σε δύο πολύ δύσκολα σημεία του παιχνιδιού, να οδηγήσει την ομάδα του στην επιστροφή ποντάροντας σε καθαρά αμυντικές πεντάδες. Είναι σημαντικό ότι και στις δύο περιπτώσεις οι ερυθρόλευκοι έμοιαζαν “κλειδωμένοι” επιθετικά ζητώντας απεγνωσμένα σκορ με τον αντίπαλο να χτίζει μεθοδικά μια διαφορά. Στο πρώτο ημίχρονο και με τον Παναθηναϊκό στο +8, βάζει τον Χάκετ να κυνηγάει τον Φελντέιν στη ball screen-επίθεση των φιλοξενουμένων, προσθέτει ύψος στην αντιμετώπιση του κεντρικού PnR του αντιπάλου με τον Στρόμπερι πρώτο παίχτη στη μπάλα (ώστε να μπορεί να υποστηρίξει άμυνα στη πίσω γραμμή με τη τακτική των αλλαγών) πλαισιώνοντας τους με τους Χάντερ, Αγραβάνη και Λοτζέσκι. 

Σε αυτό το διάστημα πρέπει να υπογραμμίσουμε το πόσο καλά δούλεψε στην επίθεση του ο Ολυμπιακός με τον Λοτζέσκι, ο οποίος έμοιαζε με τη μοναδική εν δυνάμει παραγωγική πηγή. 2-3 Ηigh Ball Screen Set, προσαρμοσμένο πάνω στο δίδυμο Διαμαντίδη-Ραντούλιτσα (στον χρόνο που ο Σέρβος πάτησε παρκέ) με κλειδί στην επιτυχία τον screener Χάντερ ο οποίος μετά το πρώτο screen στη μπάλα (Χάκετ) έψαχνε κάθετα τον Διαμαντίδη με ένα Down Screen, το οποίο όταν είναι πραγματικά αποτελεσματικό (δηλαδή ντουβάρι-αλά Μάικ Ουίλκινσον..) και σε συνδυασμό με τη ταχύτητα από στάση του Λοτζέσκι μπορεί να οδηγήσει από μόνο του χωρίς καμία άλλη δράση σε close out επίθεση λόγω της διαφοράς χρόνων που έχει δημιουργηθεί (δε το πέτυχε ακριβώς έτσι βέβαια και σε αυτό τον βαθμό Χάντερ..). Ο Παναθηναϊκός άργησε κατά τη γνώμη μου να προσαρμοστεί σε αυτή τη τακτική παρότι στη διάταξη των γηπεδούχων οι θέσεις των Αγραβάνη και Στρόμπερι σε ρόλο Stretch στις γωνίες ευνοούσαν τη βοήθεια. Ο Λοτζέσκι ήταν πραγματικά εντυπωσιακός με τον Ολυμπιακό να δουλεύει μαζί του τα Flare στη Weak Side όταν μετέπειτα ο Ουίλιαμς “μάζευε” προς το κέντρο της ρακέτας. Μου αρέσει πολύ η συμπεριφορά του Βέλγου wing και το πόσο επιθετικός είναι μακριά από τη μπάλα στο πολύ μικρό χρονικό διάστημα όπου η άμυνα προσπαθεί να προσαρμοστεί στη μπάλα (κόψιμο, γρήγορο step out που δημιουργεί γωνία πάσας για άμεση εκτέλεση από τη περιφέρεια). Εξαιρετικός..

Η δεύτερη περίπτωση που ο κόουτς Σφαιρόπουλος στράφηκε στην άμυνα του για να αλλάξει το μομέντουμ, εντοπίζεται μετά το πρώτο τρίλεπτο της τέταρτης περιόδου όταν οι πράσινοι έχουν φτάσει το παιχνίδι εκεί που θέλουν, έχοντας τον έλεγχο και το προβάδισμα στα χέρια τους. Ο Σφαιρόπουλος ρισκάρει προτιμώντας να χτίσει ένα κενό παραγωγικά διάστημα για τις δύο ομάδες με αποκλειστική προτεραιότητα να μη σκοράρει ο αντίπαλος (γνωρίζοντας ότι το πιο πιθανό είναι να μη σκοράρει με αυτό το σχήμα ούτε και η δική του ομάδα), ώστε να τον κλειδώσει επιθετικά χαλώντας του το μυαλό και τη σύνδεση του με το καλάθι και να προσπαθήσει, στη τελική ευθεία του παιχνιδιού, να κερδίσει τη παρτίδα πετώντας τον δικό του βαρύ οπλισμό στο παρκέ. Μάντζαρης, Στρόμπερι, Παπανικολάου, Πρίντεζης, Αγραβάνης με εντολή για “αλλαγή” στο κεντρικό pick των πρασίνων.

Πάντως και ο Παναθηναϊκός (ο οποίος έχει βάλει στο ντουλάπι την 1-3-1 του Τζόρτζεβιτς) δούλεψε πολύ με 2-3 High Ball Screen (θα έλεγα ότι επέμενε και λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε). Απομόνωσε και πάλι σωστά στον άξονα το δίδυμο Σπανούλη-Μιλουτίνοβ (κυρίως ο Φελντέιν αλλά και ο Καλάθης βρίσκουν πολύ εύκολα σουτ μετά από ντρίμπλα απέναντι στον αρχηγό των ερυθρολεύκων) ενώ από την αρχή ο κόουτς Πεδουλάκης έδειξε διάθεση να διαφοροποιήσει τη διάταξη βάζοντας σε μια περίπτωση screener ψηλά τον Διαμαντίδη με σκοπό να κλειδώσει τον Σπανούλη στην αλλαγή και να τον πάρει μαζί του χαμηλά στο post. Οι πράσινοι εκτέλεσαν σωστά (αν και σε αυτό το ματς είχαν λιγότερες ευκαιρίες) σε καταστάσεις όπου ο Παπανικολάου φλόταρε από το φτερό προς τον άξονα στην άμυνα του Ολυμπιακού, χρησιμοποιώντας κόψιμο (Καλάθης) στη πλάτη της με σωστούς χρόνους συνεργασίας. Αντίθετα δεν είδαμε καθόλου side pick καταστάσεις με τους Διαμαντίδη-Γκιστ οι οποίες στο πρώτο ματς προβλημάτισαν πολύ τον Ολυμπιακό.

Ο καλύτερος Closer σήμερα..;

H ραψωδία του Βασίλη Σπανούλη στα τελευταία λεπτά του τρίτου τελικού έμοιαζε με συνέχεια του τριπόντου που έκρινε το δεύτερο ματς. Έχω την αίσθηση ότι πάνω σε αυτό το σουτ (σαν άλλο The Shot..) έχτισε την αυτοπεποίθηση για να πολεμήσει τη κακοδαιμονία που τον κυνηγάει απέναντι στην (πολύ διαβασμένη συνήθως απέναντι του ) άμυνα του Παναθηναϊκού. Η μεγαλύτερη προίκα από το εκπληκτικό φινάλε του δεύτερου τελικού για τον αρχηγό των ερυθρολεύκων είναι πιθανόν η προσωπική λύτρωση που συντελέστηκε μέσα του. Αυτό το σουτ και οι στιγμές που ακολούθησαν αποτέλεσαν το υπόβαθρο για τη παράσταση του στον finish του τρίτου ματς. Ο Σπανούλης φαίνεται ότι έχει απασφαλίσει. Είναι παίχτης ρυθμού και όταν βρίσκεται σε αυτή τη κατάσταση μπορεί να ευστοχήσει σε σουτ τρομερής δυσκολίας που χτίζουν σιγά σιγά την αυτοπεποίθηση του και μια ορμή στη σχέση του με το καλάθι σχεδόν ανίκητη. Είναι επίσης σημαντικό ότι πρόκειται για σκόρερ που επιστρέφει. Έχουμε θαυμάσει πολλούς σπουδαίους Αμερικανούς σκόρερ κατά καιρούς στα ευρωπαϊκά γήπεδα με ατομικό πακέτο και προσόντα καλύτερα του δικού μας γκαρντ, όμως στη συντριπτική τους πλειοψηφία παραμένουν αποσυνδεδεμένοι μέχρι τέλους στη πραγματικά κακή τους βραδιά. Ο Σπανούλης είναι ιδιαίτερη περίπτωση πνευματικά και εκεί βρίσκεται το δυνατό του σημείο. Ο τρόπος με τον οποίον καθάρισε για την ομάδα του στο φινάλε του τρίτου τελικού μου θύμισε το κρεσέντο του στον περυσινό ημιτελικό της Μαδρίτης απέναντι στη ΤΣΣΚΑ, σίγουρα μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει ποτέ σε επίπεδο F4.. Είναι ο καλύτερος closer που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ; Είναι μια συζήτηση την οποία θα πρέπει να κάνουμε εν καιρώ. . Σημασία άλλωστε δεν έχει πόσους πόντους μπορείς να σκοράρεις. Σημασία έχει πόσους πόντους μπορείς να σκοράρεις στο τέλος ενός κλειστού ματς.. Το σίγουρο είναι πλέον ότι χωρίς τον Πρίντεζη, ο Ολυμπιακός θα ακουμπήσει περισσότερα κιλά από το συνολικό βάρους του παιχνιδιού του στις πλάτες του αρχηγού. Μπορεί να τα αντέξει και κυρίως να νικήσει τους δικούς του δαίμονες απέναντι στη προσωπική του Νέμεση..;

Ο λήθαργος του Γκιστ, μοιραίος για τον Παναθηναϊκό

Ο Αργύρης Πεδουλάκης πήγε το παιχνίδι εκεί που ακριβώς ήθελε. Ήταν προετοιμασμένος, έσυρε τον αντίπαλο στο χαντάκι και έπρεπε απλά να τον ..φυσήξει για να πέσει μέσα. Αναφέρομαι στο σημείο που όλα στο παρκέ φώναζαν “Παναθηναϊκός” (59-66 σκορ) μιας και ο συγκεκριμένος προπονητής δύσκολα χάνει παιχνίδια τα οποία έχει φέρει στο δικό του “γήπεδο”. Ο βετεράνος κόουτς έχει κερδίσεις τη μάχη της σκακιέρας στα πρώτα 35 λεπτά και η εικόνα της ομάδας σε αυτό το διάστημα πιστώνεται και στο δικό του Performance σε μεγάλο βαθμό. Στήριξε πολύ την επίθεση του στον Φελντέιν και την ικανότητα του να επιλέγει σωστά σουτ (ο Δομηνικανός πήρε πλέον καθαρά side top screens στα πλαϊνά picks για να πάει προς το κέντρο και όχι baseline side όπου δε νιώθει το ίδιο καλά), δούλεψε μαζί τα flare στη post up επίθεση (εξαιρετικός ο Χαραλαμπόπουλος) μη διστάζοντας να βάλει τη μπάλα στοχευμένα μάλιστα σε ένας με έναν στη πίσω γραμμή απέναντι στον Μάντζαρη (ένας από τους καλύτερους περιφερειακούς αμυντικούς στην Ευρώπη σε αυτό το κομμάτι, εξαιρετικό positioning και πολύ ενεργά χέρια), ενεργοποίησε overplay στο baseline cut του Πρίντεζη με τον Φώτση (βοήθησε βέβαια και η εμφανής κούραση του ερυθρόλευκου φόργουορντ), δε καταπόνησε τον Διαμαντίδη με άσκοπο κουβάλημα της μπάλας στο δεύτερο μισό (ο μόνος προπονητής στη μετά Ζοτς εποχή) . Στο τελευταίο πεντάλεπτο όμως οι πράσινοι χρειάζονταν ένα ακόμα φιλί της ζωής από τον προπονητή τους αλλά δε το πήραν ποτέ. .

Είναι γεγονός ότι σε αυτή την κατεύθυνση επίθεσης που λανσάρει ο Αργύρης Πεδουλάκης, ο Παναθηναϊκός έχει καλύτερη βάση για να χτίσει τη παραγωγικότητα της με τον Γκιστ στο “5”. Η ομάδα είναι πιο γρήγορη, τηρεί σαφώς καλύτερο spacing, ο Αμερικανός ως main screener (flare, flat για να σπάσει τη πίεση, σκριν στον άξονα) λειτουργεί πολύ καλά καθώς μπορεί να υποστηρίξει τον ρόλο της miss match threat ο οποίος αποτελεί τη πεμπτουσία αυτής της επίθεσης. Ειδικά η ικανότητα του να πάει με ντρίμπλα προς τα μέσα σε Post up κατάσταση είναι σημαντική. Ο Γκιστ όμως ήταν ο μοιραίος παίχτης του τριφυλλιού και ο βασικός λόγος που ο Παναθηναϊκός πνίγηκε, παίζοντας τόσο “περιφερειακά” στη τελική ευθεία. Οι πράσινοι βρίσκονταν πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει την αμφίρροπη μάχη με το καθαρό πλέον προβάδισμα. Χρειάζονταν ένα καλάθι για να ακουμπήσουν τη διψήφια διαφορά που θα πετούσε τον αντίπαλο στο κενό. Δε το πέτυχαν ποτέ. Αντίθετα πέταξαν στο κενό την αίσθηση υπεροχής τους που είχαν δώσει σε όλους μας σε αυτά τα 35 λεπτά. Ο Γκιστ απλά δε μπορούσε να τελειώσει τίποτα. Ακόμα και με τον Σπανούλη στη πλάτη του χαμηλά, αντί για clear out πάσαρε στο κόψιμο του Καλάθη. Στη κατάσταση που ήταν ουσιαστικά δεν υπήρχε η miss match απειλή και αυτή η δυσπιστία βγήκε στο παιχνίδι της ομάδας η οποία προσπάθησε να κερδίσει από την περιφέρεια με τραβηγμένες προσπάθειες των γκαρντ πάνω σε “μήκος” με αποτέλεσμα να χαλάσει η σκέψη των φιλοξενούμενων.

Ο καλύτερος Quarterback guard στην Ευρώπη..;

Νομίζω πως αυτή η σειρά των τελικών είναι μια καλή απάντηση στην ερώτηση σχετικά με το εάν ο Νικ Καλάθης αξίζει τα λεφτά του. Μιλάμε για το απόλυτο πακέτο quarterbacking στη περιφέρεια είτε μιλάμε για τον τρόπο που αμύνεται και στις δύο πλευρές, το πως χρησιμοποιεί τα χέρια του αμυνόμενος πάνω ή μακριά από τη μπάλα, την ικανότητα του στο ριμπάουντ, τα ταχύτητα του με τη μπάλα στα χέρια και το πως αξιοποιεί τους συμπαίκτες του στην επίθεση. Συνολικά το πόσο επιδραστικός είναι στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού λειτουργώντας εξίσου καλά ως prime defensive stopper και κυρίως δημιουργός σε μεγάλα κομμάτια του παιχνιδιού. Ο Καλάθης είναι πρώτος σκόρερ των πρασίνων στη σειρά (13.3), πρώτος ριμπάουντερ (5.8), πρώτος στις τελικές (5.8) και φυσικά πρώτος στα κλεψίματα (με τέτοια χέρια.. 3.0). Το μεγαλύτερο λάθος όλων μας θα είναι να συγκρίνουμε τον 27χρονο διεθνή γκαρντ (ή οποιονδήποτε περιφερειακό έρθει τη νέα σεζόν στο ΟΑΚΑ με στόχο να πρωταγωνιστήσει αναλαμβάνοντας ηγετικό ρόλο) με τον Διαμαντίδη. Σας έχω πει ότι ο Διαμαντίδης (τέτοιοι χαρισματικοί παίχτες δε γεννιούνται κάθε μέρα) είναι σαφώς πιο οξυδερκής, πιο clutch/φονικός από τον Καλάθη ο οποίος όμως είναι με τη σειρά του μια πραγματική μηχανή που τροφοδοτείται από πολλά οκτάνια. Σαφέστατα (με το σκεπτικό μάλιστα ότι αναφερόμαστε σε Έλληνα διεθνή ο οποίος βρίσκεται σε εξαιρετική ηλικία) ήταν η καλύτερη δυνατή επένδυση που θα μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός το περασμένο καλοκαίρι σε αυτά τα χρήματα..

Green Grobari..;

Tο Performance των Χαραλαμπόπουλου-Παπαγιάννη μόνο έκπληξη δε μπορεί να θεωρηθεί. Ήταν δεδομένο ότι στο πλαίσιο που διεξάγονται αυτά τα ματς και με το συγκεκριμένο supporting cast, σε αυτό ακριβώς το στυλ μπάσκετ (πιο ξεκάθαρη, απλή στη δομή επίθεση και όχι μια multi-screen motion offense που στηρίζεται στη συνεχή κίνηση) μπορούσαν να βοηθήσουν ανοίγοντας τη γκάμα των επιλογών του Αργύρη Πεδουλάκη. Ο Παπαγιάννης (το σημειώσαμε σε προηγούμενη ανάρτηση, το είπε και ο κόουτς) έδωσε μέγεθος και ταχύτητα στη γραμμή ψηλών αλλάζοντας τις ισορροπίες στη μάχη των αιθέρων (έχασε φάσεις στην άμυνα λόγω απειρίας π.χ ανέβαινε πολύ ψηλά σε PnR άμυνες απέναντι σε ballhandler που δεν είχαν σουτ μετά από ντρίμπλα όπως ο Στρόμπερι). Ο Χαραλαμπόπουλος ήταν απλά ο.. Χαραλαμπόπουλος.

http://hoopfellas.blogspot.gr/2015/08/mindfreak.html

Από πέρυσι έχουμε πει ότι μπορεί να παίξει και να σταθεί. Έχει τις προδιαγραφές να γίνει ένα από τα καλύτερα Post-SF στην Ευρώπη τα επόμενα χρόνια γιατί είναι ευφυής, διαβάζει τον αντίπαλο και συνολικά την άμυνα και τα τελειώματα του, για αυτή την ηλικία, είναι αρκετά καλά. Αν το καλοκαίρι δουλέψει τον κορμό του και γενικά το σώμα του αναπτύσσοντας ακόμα περισσότερο την επαφή του με το αντίπαλο καλάθι χαμηλά θα μπορέσει γρήγορα να αναβαθμίσει τον ρόλο του στην επίθεση των πρασίνων αποτελώντας σημείο αναφοράς στο ως ψηλός περιφερειακός (SF) στο low post. Δε θέλω να πω περισσότερα αυτή τη στιγμή. Ξέρετε ότι με τρώει.. το χέρι μου για σύνολα που δουλεύουν με προτεραιότητα την ανάπτυξη τέτοιων παιδιών ακόμα και σε αυτό το υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού (EL) όπως οι Σέρβοι με τη Παρτίζαν στα χρόνια του Βουγιόσεβιτς ή ο εξαιρετικός φετινός Ερυθρός Αστέρας του Ράντονιτς. Μικρότερος προϋπολογισμός και πιθανότητα για να φτάσεις στο τέλος του δρόμου αλλά ομάδες πολύ ελκυστικές στο κοινό και έμφαση σε μια γραμμή παραγωγής η οποία σύντομα θα σε βάλει σε ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν γίνεται έτσι απλά. Πρέπει να το υποστηρίξεις μεθοδικά και με σωστή προετοιμασία σε όλα τα επίπεδα. Για τον Χαραλαμπόπουλο και για τον Παπαγιάννη μιλήσαμε αρκετά πέρυσι αναφορικά με τον ρόλο που η σελίδα πίστευε ότι πρέπει να λάβουν στο φετινό ρόστερ. Αν εσείς πιστεύετε ότι ο Παναθηναϊκός κέρδισε περισσότερα (όχι σαν οργανισμός, αυτό είναι ολοφάνερο πως όχι) αγωνιστικά με τη παρουσία των Πάβλοβιτς-Κούζμιτς στη θέση.. Πιθανόν να είχαν ανάλογα ακόμα μικρότερα νούμερα οι μικροί. Σίγουρα πολλά σκαμπανεβάσματα. Όμως τώρα (και ειδικά ενόψει της νέας σεζόν) θα βρίσκονταν περίπου ένα βήμα μπροστά..

Πόσο αλλάζει η απουσία του Πρίντεζη τις ισορροπίες στη σειρά;

Πιθανόν αρκετά αλλά δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί.. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό που προέχει είναι η διαχείριση των νέων δεδομένων και για τις δύο πλευρές. Eίναι σαφές ότι εάν ο Παναθηναϊκόςς μπει τη Δευτέρα το βράδυ στο παρκέ του ΟΑΚΑ έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι ο αντίπαλος του θα έχει μικρότερη δυναμική χωρίς τον καλύτερο του παίχτη, θα διαψευσθεί πανηγυρικά. Οι πράσινοι θα πρέπει να δουλέψουν σημαντικά στον τέταρτο τελικό για να φέρουν τον Ολυμπιακό σε αυτό το status. Από την άλλη, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει μια μεγάλη πρόκληση (και παράλληλα λίγο χρόνο) μπροστά του για να μη ζήσει το έργο που έζησε ο Αργύρης Πεδουλάκης στο τελευταίο πεντάλεπτο του τρίτου ματς. Το γράφω αυτό γιατί χωρίς τον Πρίντεζη η δραστηριότητα και γενικά η αποτελεσματικότητα των ερυθρολεύκων στο ζωγραφιστό μειώνεται δραστικά και εάν δεν εμπλουτίσουν με εναλλακτικές την επίθεση τους (η οποία ουσιαστικά αλλάζει κέντρο βάρους) κινδυνεύουν να παρουσιαστούν χωρίς ισορροπία στο συγκεκριμένο και με ροπή στη περιφερειακή εκτέλεση κάτι που θα τους κάνει σημαντικά ευάλωτους κάποια στιγμή και στα μετόπισθεν (transition άμυνα). Είναι γεγονός ότι χωρίς τον Πρίντεζη η ερυθρόλευκη επίθεση μπορεί να γίνει πιο ευανάγνωστη για την άμυνα του Αργύρη Πεδουλάκη ο οποίος από τη πλευρά του θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος για τους εναλλακτικούς τρόπους με τους οποίους ο αντίπαλος θα προσπαθήσει να παράγει (πιστεύω ότι ο Σφαιρόπουλος θα στοχεύσει σίγουρα στο να πατήσουν οι γκαρντ του περισσότερο στη πράσινη ρακέτα) και τον πιθανό αστάθμητο παράγοντα που μπορεί να προκύψει σε επίπεδο προσώπων. Ανακεφαλαιώνοντας τη σκέψη μου.. Βρισκόμαστε λίγο πριν τον τέταρτο τελικό. 40 ή 80 λεπτά μακριά από το τέλος της σεζόν. Θα μετρήσει περισσότερο ποιος προπονητής (και μαζί ποια ομάδα) θα πάει πιο βαθιά πνευματικά και θα έχει πιο πειθαρχημένη σκέψη ώστε να εμφανίσει (από τη πλευρά του Παναθηναϊκού) ή να “μακιγιάρει” (από τη πλευρά του Ολυμπιακού) αυτή τη σημαντική έλλειψη στη σκακιέρα του παρκέ. Αυτός που θα μπορέσει προβλέψει την επόμενη κίνηση του αντιπάλου μέχρι η σκέψη του απέναντι να στερέψει, θα κρατήσει στα χέρια του το κλειδί της σειράς..

Υ.Γ: Για όσους δε το είδαν στα Social media της σελίδας..

Hoopfellas & Lazos..