Το σωματίδιο του Θεού..

Είναι το spacing το μπασκετικό “σωματίδιο του Θεού” που οδηγεί στο σύμπαν της νίκης σήμερα; Είτε συμφωνεί κάποιος είτε όχι, αυτοί οι τελικοί της ελληνικής λίγκας θα κριθούν στους διαθέσιμους χώρους που θα δημιουργήσει κάθε ομάδα στο παιχνίδι της με το πρώτο ματς του Φαλήρου να ενδεικτικό. Το Hoopfellas για αυτά που είδαμε και αυτά που θα δούμε σήμερα στον δεύτερο τελικό..

"I don't think there is anything more important to effective play on the basketball court at either end of the floor than spacing." - Bob Knight..

Και ποιος άλλωστε μπορεί να διαφωνήσει με τον “Στρατηγό”..;

Οι τελικοί της Α1 ξεκίνησαν με ένα πολύ ωραίο παιχνίδι στο Φάληρο το οποίο ξεπέρασε τις προσδοκίες των περισσότερων από εμάς σε επίπεδο ποιότητας μιας και οι δύο αντίπαλοι απέδωσαν αρκετά καλό μπάσκετ. Υψηλό (ως συνήθως) επίπεδο έντασης, ποιότητα συνεργασιών, ρυθμός και αρκετή transition εκτέλεση. Ο Παναθηναϊκός παρουσίασε μια από τις ποιοτικότερες επιθετικές του βραδιές τα τελευταία χρόνια ανοίγοντας την άμυνα του αντιπάλου και αυξάνοντας τους διαθέσιμους χώρους για τα όπλα του. Μέσα στο πλαίσιο αυτό των εξαιρετικών αποστάσεων βρήκε απάντηση σε κάθε δύσκολο ερώτημα που του έβαλε ο αντίπαλος και η έδρα του Φαλήρου, φεύγοντας με ένα πολύτιμο διπλό από εκεί. Παρατηρώντας τη κατάσταση που έχει να διαχειριστεί από την άλλη πλευρά ο Ολυμπιακός καταλήγουμε ότι στο κομμάτι των διαθέσιμων χώρων πιθανόν θα κριθεί η φετινή μάχη, είτε πάμε σε παιχνίδια 80 πόντων είτε σε ματς με χαμηλότερη παραγωγικότητα.. Άλλωστε, μιας και η συγκεκριμένη σελίδα αρέσκεται να κοιτάζει το άθλημα σε μια πιο ευρεία/παγκόσμια βάση και να το παρατηρεί, πρέπει να αναφέρουμε ότι πλέον διανύουμε μια εποχή όπου οι Pace & Space επιθέσεις πολλαπλασιάζονται με μεγάλη ταχύτητα και έχουν εισχωρήσει σε μπασκετικά πνεύματα τα οποία μέχρι πρότινος πρέσβευαν αντίθετα ιδανικά, γκρεμίζoντας πολλά στεγανά.. Οι ομάδες μας εδώ στην Ελλάδα δε δουλεύουν ιδιαίτερα πάνω σε αυτή τη βάση. Και φέτος ειδικά το πλήρωσαν σε επίπεδο Ευρωλίγκας.. Είναι μια κουβέντα που θα κάνουμε όμως κάποια άλλη στιγμή..

Πάμε να αξιολογήσουμε επιλογές και γεγονότα από τον πρώτο τελικό και να ανοίξουμε τον φάκελο του δευτέρου..

Η επίθεση του Παναθηναϊκού ήταν, σε επίπεδο κατεύθυνσης και εκτέλεσης, μια από τις καλύτερες που παρουσίασε η ομάδα μέσα στη σεζόν αναδεικνύοντας πολλές από τις αρετές του φετινού προφίλ της. Η ομάδα έχει κρατήσει καταστάσεις στις οποίες δούλευε όλη τη σεζόν αλλά βασίζεται πολύ λιγότερο στην 1-3-1. Μου άρεσε πολύ το 2-3 High Pick & Roll Set, με τους δύο Wings βαθιά στις γωνίες, τον Gist να σκρινάρει τον Καλάθη στον άξονα στον -αντίθετα με τη θέση του Διαμαντίδη- ώμο του Σπανούλη και να ακολουθεί μια Hanf off συνεργασία με τον 3D στη πλευρά και Side pick, “παιχνίδι” το οποίο ανέδειξε τα playmaking skills των γκαρντ του Παναθηναϊκού και το “ακαταμάχητο” της εκτέλεσης τέτοιων καταστάσεων από τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο Ολυμπιακός προσπάθησε να παίξει ICE με τον Χάκετ(γνωστή τακτική στην αντιμετώπιση των πλαϊνών picks με την οποία στοχεύεις να κρατήσεις τη μπάλα στη πλευρά) ο οποίος είναι εξαιρετικός σε αυτή την αμυντική προσέγγιση, θέλοντας να δώσει στους πράσινους long two's από τα 6 μέτρα όμως οι γκαρντ των πρασίνων μπορούσαν να βγάζουν τη μπάλα στην αδύνατη πλευρά ή τον άξονα συνεχώς και υπό συνθήκες πίεσης. Συνολικά, αυτή η ικανότητα των πρασίνων περιφερειακών να μεταφέρουν και να μετακινούν με ασφάλεια τη μπάλα, χωρίς κατάχρηση ντρίμπλας και μέσα σε ένα πολύ καλό σε επίπεδο αποστάσεων πλαίσιο επίθεσης, έσπασε πολλές φορές τη πίεση της ερυθρόλευκης άμυνας.

Σημείωση: Μιας και αναφέραμε το ICE στην Pick & Roll άμυνα.. Και οι πράσινοι θα μπορούσαν να το εντάξουν στο αμυντικό τους πλάνο σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Αναφέρομαι σε περιπτώσεις στις οποίες έχουν σχήματα στο παρκέ με τα οποία δε θέλουν να πάνε σε περιστροφές (γιατί ο Λοτζέσκι θα σε κομματιάσει από την αδύνατη πλευρά..) και θα στοχεύσουν να κάνουν τους screeners του αντιπάλου (Πρίντεζη, Χάντερ) να νιώσουν άβολα με τη μπάλα στα 6 μέτρα και την “υποχρέωση” να σουτάρουν στατικά ή να επιτεθούν πάνω σε έναν αντίπαλο που περιμένει..

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ξεκίνησε με “αλλαγές” μόνο στα on the ball screens και όχι μακριά από τη μπάλα, δείχνοντας ξεκάθαρα (και πολύ καλά έκανε και θα το ξανακάνει..) ότι δε φοβάται το ζευγάρωμα των γκαρντ του χαμηλά με τους Φώτση-Χάντερ (όπως επίσης σωστά έπραξε σε ανάλογη κατάσταση και ο Αργύρης Πεδουλάκης απέναντι στον Γουόρικ). Στις περιπτώσεις που οι γηπεδούχοι επέλεγαν Hedge outs, οι φιλοξενούμενοι έβγαζαν άμεσα τη μπάλα από το pick στο φτερό (τους βοήθησε πολύ η ικανότητα του Feldeine εδώ να παίξει ως δημιουργός σε πρώτο χρόνο) και χτυπούσαν βάζοντας τη μπάλα στο aggressive cut του Καλάθη από τη πλάτη της άμυνας (βρισκόταν βαθιά στη γωνία της αδύνατης πλευράς) στη γραμμή των προσωπικών εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι τελευταίος παίχτης στη πίσω γραμμή άμυνας (και στη διάταξη που είχαν οι ίδιοι δημιουργήσει) ήταν ο Σπανούλης. Γενικά οι πράσινοι δούλεψαν καλά πάνω στον Σπανούλη στην επίθεση τους, περισσότερο ίσως από ότι οι ερυθρόλευκοι στον Φώτση.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης ευτύχησε να δει την ομάδα του να βρίσκει πόντους και να “πατάει” επιθετικά από το ξεκίνημα. Είναι πολύ σημαντικό σε ματς σαν και αυτό. Έπαιξε ρόλο στη διαμόρφωση του πλαισίου εντός του οποίου επιτέθηκαν οι δύο ομάδες στη συνέχεια, το γεγονός ότι ο Καλάθης ευστόχησε στα σουτ που του “υπέδειξε” η άμυνα του αντιπάλου ενώ ο Μάντζαρης, παίχτης κομβικός στο spacing του Ολυμπιακού όλα αυτά τα χρόνια- είχε 0/4 τρίποντα συνολικά. Ο Παναθηναϊκός έτρεξε High PnR καταστάσεις με Flat Screen του Γκιστ στη πλάτη του Σπανούλη και πιστώθηκαν σε συνδυασμό με αυτό την επιθετικότητα που διατήρησε ο Καλάθης στη κίνηση του προς το ζωγραφιστό. Παράλληλα λειτούργησε σε αρκετά καλό ποσοστό η Double Staggered επίθεση για τον Feldeine (ανάλογα με την επιλογή του στη κατεύθυνση, μιας και ερχόταν ως δεύτερος σε χρόνο wing που έπαιρνε τα συνεχόμενα screens, μπορούσε να διαλέξει στην ίδια διάταξη και ένα elevator screen κόβοντας οριζόντια αντί να να συνεχίσει τη κυκλική του κίνηση για να ξαφνιάσει τον αντίπαλο). Αυτή η Staggered Screen επίθεση εκτιμώ ότι μπορεί να παραλλαχθεί σε Double Staggered into Flare επίθεση, βάζοντας δηλαδή ένα σκριν για τον σκρίνερ (στο Staggered) Φώτση τη στιγμή που ο Feldeine γίνεται αποδέχτης ώστε οι πράσινοι να βρουν ένα πολύ καλό τρίποντο από τη γωνία με τον Έλληνα φόργουορντ με ένα απλό pop out.

Στη Pick & Roll άμυνα ο κόουτς Πεδουλάκης επέλεξε αρχικά Flash & Recover (ο Χάντερ θέλει δουλειά) και αργότερα μια Quick Slip τακτική με τον Χάντερ σε Zone up διάταξη πίσω αφήνοντας μπροστά τον Καλάθη να παίζει αυτό που λέμε fight over screen. Στις “απομονώσεις” του Πρίντεζη στη πλευρά (βασικό πρόβλημα των πρασίνων στα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό) ο κόουτς του Παναθηναϊκού έφερνε” τον εκάστοτε off guard στο ημικύκλιο, κοντά στη καρδιά του ζωγραφιστού, δημιουργώντας με αυτόν στη μέση και τους Γκιστ-Καλάθη δίπλα μια μεμβράνη προστασίας με τρεις παίχτες να έχουν πρόσωπο στη μπάλα καλύπτοντας τα νότα του Φώτση ο οποίος παίζει άμυνα όρθιος με τον γνωστό (signature καθαρά) τρόπο, με τα χέρια κολλημένα στο σώμα θέλοντας να ξαφνιάσει (;;) τον αντίπαλο ανοίγοντας στη τελική προσπάθεια. Αλησμόνητες στιγμές από έναν παίχτη όμως που έκανε τη διαφορά στη τελική ευθεία του αγώνα με το clutch performance του.. Ουσιαστικά ο Φώτσης ήταν ο έξτρα φόργουορντ που έψαχνε ο Πεδουλάκης στο rotation για να υποστηρίξει τα χαμηλότερα σχήματα που επιλέγει γιατί χωρίς ένα κορμί σαν το δικό του με αυτόν τον Stretch χαρακτήρα αυτά δε θα ήταν λειτουργικά. Μένει να δούμε αν ο κόουτς των πρασίνων μπορεί να μακιγιάρει τις αδυναμίες του Έλληνα φόργουορντ σε επίπεδο προσωπικής άμυνας στο βάθος της σειράς.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είδε την ομάδα του να χάνει έναν εντός έδρας τελικό στον οποίο είχε 21/30 δίποντα, 15/18 προσωπικές και 9 μόλις λάθη. Οι αμυντικές του επιλογές γκρεμίστηκαν και νομίζω ότι η επιμονή του σε αυτές κόστισε στους γηπεδούχους με την έννοια ότι ακόμα και τις στιγμές που προσπέρασαν δε μπόρεσαν να κρατηθούν μπροστά γιατί ο αντίπαλος έβρισκε λύσεις (για να μη πω ότι της προσέφερε η ίδια η άμυνα του Ολυμπιακού). Οκ, καταλαβαίνω την αμυντική προσέγγιση στα Ball Screens του Καλάθη (Step Back Xάντερ- Under the Screen ο Σπανούλης). Δε καταλαβαίνω όμως πως γίνεται στη τέταρτη περίοδο (όταν όλα κρέμονται σε μια κλωστή), με τον παίχτη του Παναθηναϊκού να έχει συνδεθεί με το καλάθι και να έχει φανερά τη ψυχολογία (στον συγκεκριμένο παίχτη μπορείς να διαβάσεις εύκολα τι γίνεται μέσα του..) να ευστοχήσει, να παίζεις τόσο κυνικά πίσω, με τον Σπανούλη χωμένο στη καρδιά της άμυνας. Αυτό είναι λάθος, δε θα δουλέψει με τον Καλάθη στη σειρά. Ναι στον “τζόγο” αλλά με μέτρο.. Οι ερυθρόλευκοι δέχθηκαν επίσης πάρα πολλούς πόντους στη πίσω γραμμή άμυνας (πάρα πολλούς) και στο ανοιχτό γήπεδο με τη transition άμυνα τους να πασχίζει να βρει ισορροπία και τον φόβο σχηματισμένο στα πρόσωπα των περιφερειακών απέναντι στις full court πάσες των πράσινων playmakers. Ο Ολυμπιακός δούλεψε καλύτερα την εισαγωγή της μπάλας στο ρολάρισμα του Χάντερ (κατάσταση κεντρικού Pick & Roll) όταν η πάσα ερχόταν όχι από τον ballhandler που εμπλεκόταν στο Pick αλλά από το φτερό ενώ είχε σαφώς πιο αξιόλογο spacing με τον Λοτζέσκι στο παρκέ.

Μόνο για λίγες ακόμα παραστάσεις..

Βλέποντας τη παράσταση (γιατί περί τέτοιας πρόκειται) του Δημήτρη Διαμαντίδη στο πρώτο επτάλεπτο της συμμετοχής του, σκίρτησαν μέσα μου ερωτικοί χτύποι για το παιχνίδι του από αυτούς που κάνουν πλέον την εμφάνιση τους σπανιότερα -αλλά πάντα με την ίδια ένταση- και μου θυμίζουν το παρελθόν. Σε αυτό το διάστημα -και με την συναισθηματική πίεση ότι παρακολουθούμε ένα από τα τελευταία παιχνίδια του μάγου, ο οποίος θα είναι μαζί μας μόνο για λίγες παραστάσεις- είδα ακόμα πάνω του το αίσθημα της υπεροχής. Πίσω από τους γκρίζους κροτάφους του και μέσα στη τετράγωνη σκέψη του η οποία όμως βυθίζεται σε μια σφαιρική προσέγγιση των δρώμενων στο παρκέ ώστε να δημιουργήσει και να ανοίξει νέους δρόμους και δεν αποτελεί μια κλασσική φιλοσοφία εγκλωβισμένη στις δαγκάνες της διττότητας και του “πρέπει”. Ο Διαμαντίδης με το πατάει στο παρκέ δείχνει πόσο dominant μπορεί να είναι κάποιος στο σύγχρονο μπάσκετ και δη στο επιθετικό κομμάτι χωρίς να σκοράρει πόντο (trend το οποίο κάποτε έφερε στον αφρό και υποστήριξη όσο κάθε άλλος στο ευρωπαϊκό μπάσκετ με το αγωνιστικό του προφίλ). Ο τρόπος με τον οποίον οι πάσες του κόβουν κυριολεκτικά στη μέση μια άμυνα γεμάτη athleticism σε προσωπικό επίπεδο είναι σεμινάριο του πως παίζεται ο ρόλος του κύριου δημιουργού στο σύγχρονο μπάσκετ”. Οι θρυλικές πλέον skip πάσες του-παράγωγο της οξυδέρκειας και κυρίως της ικανότητας του να δει “πάνω” από την άμυνα αλλά και το γεγονός ότι κάθε φορά μπορεί να αλλάξει τη ροή σε ένα established play ανοίγοντας με μια απόφαση του καινούργιες πόρτες και προοπτικές φέρνουν στην επίθεση των πρασίνων μια ισχυρή δόση φαντασίας που χωρίς αυτόν στο παρκέ αποδεδειγμένα δεν έχουν. Σε ένα τέτοιο well constructed-πλαίσιο επίθεσης με εξαιρετικές αποστάσεις είναι απλά να πετάς μέσα τον Διαμαντίδη και να τον απολαμβάνεις ξεχνώντας Παναθηναϊκούς-Ολυμπιακούς, τίτλους και κούπες.. Οι δε πάσες του σε πρώτο χρόνο (αλά Πριγκιόνι, από αυτές που εκτόξευσαν την επίθεση της Baskonia και έστειλαν ουκ ολίγους ψηλούς στο ΝΒΑ..) ειδικά στα Side picks είναι στα μάτια μου το ίδιο θεαματικές με ένα κάρφωμα 360 μοιρών. Η ομορφιά της απλότητας..

Σε ατομικό επίπεδο ο Νικ Καλάθης ήταν ο παίχτης που έκανε το μεγαλύτερο impact συνολικά και στις δύο πλευρές του παρκέ από όλους αγωνίστηκαν στον πρώτο τελικό. Έχτισε γρήγορα την αυτοπεποίθηση του τιμωρώντας τον χώρο που του παραχώρησε η ερυθρόλευκη άμυνα, ήταν αρκετά συγκεντρωμένος στο αμυντικό κομμάτι (και μακριά από τη μπάλα) ενώ δημιούργησε καταστάσεις για τους συμπαίχτες του μέσα από το playbook του Αργύρη Πεδουλάκη και χωρίς να παρεκκλίνει από αυτό. Ο Καλάθης δεν έχει τη φαντασία του Διαμαντίδη και δεν αντιλαμβάνεται το ίδιο (βασικά κανένας δε μπορεί, όχι μόνο ο Καλάθης..) τα δρώμενα στο παρκέ όμως είναι πραγματική μηχανή. Οι πράσινοι προσπαθούν να δημιουργήσουν χώρους και το κατάλληλο πλαίσιο για να παίξει “πάνω” στον Σπανούλη και να τον διατηρήσουν επιθετικό προς το αντίπαλο καλάθι. Οι ισορροπίες όμως είναι λεπτές. Το πόσο κομβικός είναι ο Καλάθης στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού νομίζω θα φανεί και σήμερα, στον δεύτερο τελικό.

Σημαντική (πέραν του -για πάντα clutch- Φώτση) ήταν και η συνεισφορά του Νίκου Παππά, ειδικά στο διάστημα (τέλος πρώτου ημιχρόνου) όπου το αδόκιμο σχήμα που είχε ο Αργύρης Πεδουλάκης στο παρκέ (αναγκάστηκε να ανοίξει το rotation για να δώσει ανάσες) φώναζε ότι πολύ γρήγορα ο Ολυμπιακός θα καλύψει τη μικρή διαφορά που συντηρούσε ο Παναθηναϊκός. Όντως οι ερυθρόλευκοι επέστρεψαν, όμως ο Παππάς κράτησε τους φιλοξενούμενους μπροστά σε ρόλο scoring guard από τον πάγκο. Θετικότατος και ο Φελντέιν (η περιφερειακή του ευστοχία είναι κλειδί στο spacing των πρασίνων) ενώ στην απέναντι όχθη το δίδυμο Πρίντεζη-Λοτζέσκι τράβηξε όλο το κουπί. Ο Παναθηναϊκός (με τον Γκιστ πλέον χοντρα λεπτά στο “5”) πιθανόν θα έχει πρόβλημα με το εκπληκτικό Footwork του Πρίντεζη (έπαιξε “αλλαγή” στο φτερό όποτε χρειάστηκε με τον Χαραλαμπόπουλο) ο οποίος στη τακτική του Αργύρη Πεδουλάκη (4 παίχτες-πρόσωπο στη μπάλα) στα iso που παίρνει στη πλευρά αρέσκεται να τελειώνει μόνος του και το κάνει αρκετά καλά. Ο Λοτζέσκι επίσης ήταν απολαυστικός. Δούλεψε σωστά στη Staggered επίθεση, “έγραψε” σχεδόν κάθε σουτ που αποφάσισε να πάρει, τιμώρησε κάθε λάθος στάση σώματος και αμυντική ολιγωρία βρήκε μπροστά του. Άψογος.

Δεύτερος τελικός..

Όπως καταλαβαίνετε πάμε για ματσάρα σήμερα και αναφέρομαι στο επίπεδο του ανταγωνισμού και της θέλησης που θα επιδείξουν οι δύο αντίπαλοι για τη νίκη. Το παιχνίδι αυτό θα δώσει άρωμα τίτλου στον νικητή, ειδικά εάν αυτός είναι ο Παναθηναϊκός. Ο Ολυμπιακός θα μπει για να τα δώσει όλα. Σαν να παίζει ματς χωρίς αύριο, αυτό είναι δεδομένο. Αυτή τη στιγμή, με το χαστούκι της εντός έδρας ήττας πρώιμο και το πρέπει με κεφαλαία στο μυαλό των πάντων, χρειάζεται η ομάδα να κάνει την υπέρβαση για να μη “φύγει” ο αντίπαλος, το πλεονέκτημα και μαζί πιθανόν ο τίτλος. Ο Παναθηναϊκός με τη σειρά του έχει μια μοναδική ευκαιρία να βάλει το χέρι του στη κούπα. Έκανε το break με σπουδαίο performance σε αγωνιστικό και τακτικό επίπεδο. Έχει τη παράδοση η οποία βρίσκεται ..παντού στο ΟΑΚΑ σε τέτοια ματς και τη φιγούρα του Αργύρη Πεδουλάκη στον πάγκο ο οποίος αποδεδειγμένα ξέρει να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις. Περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον να δω το αγωνιστικό πλαίσιο στο οποίο θα διεξαχθεί η σημερινή αναμέτρηση. Θα μπορέσει η επίθεση του Παναθηναϊκού να δουλέψει το ίδιο καλά; Η περιφερειακή ευστοχία και για τις δύο πλευρές θα αποτελέσει σίγουρα βαρόμετρο. Μπορεί ο Ολυμπιακός να είναι πιο επιθετικός κοιτώντας τη καρδιά της ρακέτας του αντιπάλου, ειδικά όταν αυτός στερείται σπουδαίου rim protection με τον Γκιστ να μένει σε πολλές καταστάσεις “αλλαγής” ψηλά στη περιφέρεια; Θα βρουν τη πίστη τους σε επίπεδο εκτέλεσης οι Μάντζαρης-Παπανικολάου ώστε να ανοίξουν οι χώροι στη πράσινη άμυνα; Και φυσικά, τι θα δούμε από τον Καλάθη..; Νομίζω ότι ο 27χρονος διεθνής PG μπορεί να αποτελέσει και πάλι τον πιο κομβικό παίχτη του γηπέδου. Όταν συνδέεται με το καλάθι του αντιπάλου αποκτά ψυχολογία η οποία ποτίζει όλες τις αντιδράσεις στο παιχνίδι και αυτό το status είναι ικανό να απογειώσει τον Παναθηναϊκό. Τι θα γίνει όμως εάν σήμερα “δεν είναι μια τέτοια βραδιά”..; Ποιος εκ των Λοτζέσκι-Φελντέιν θα αποδειχτεί κυρίαρχος της Weak side γαζώνοντας κατά ριπάς..; H απάντηση στα χέρια των δύο προπονητών.. ; Άλλωστε μιλάμε για τους τελικούς της ελληνικής λίγκας. Τα κλειδιά έχουν οι τύποι με το κοστούμι μπροστά από τους πάγκους..

Υ.Γ: Ότι και να γράψουμε για τον Γιώργο Πρίντεζη είναι λίγο.. Το όλο σκηνικό μου θύμισε την αντίστοιχα δύσκολη κατάσταση που βίωσε πριν χρόνια ο Γιώργος Καλαϊτζής (έπαιξε ανήμερα του θανάτου της μητέρας του στη Βιτόρια). Είναι από τις στιγμές που το μπάσκετ σε βοηθάει να ξεμπλοκάρεις λίγο το μυαλό σου από τη πραγματικά στενάχωρη πραγματικότητα, έστω για ελάχιστες ώρες. Δε θέλεις να τελειώσει το ματς γιατί ξέρεις ότι θα επιστρέψεις εκεί. Το παιδί τα έδωσε όλα, κανείς μας δεν είχε άλλωστε αμφιβολία για αυτό. Ο Πρίντεζης είναι ασταμάτητος. Και δε σταμάτησε ούτε τώρα, σε μια ημέρα που η ζωή του άλλαξε ριζικά. Τα θερμά μου συλλυπητήρια..