ALL TIME CLASSIC..

 Παναθηναϊκός και Μακάμπι έδωσαν στον μπασκετικό πλανήτη ένα εκπληκτικό 5^ο ματς-πραγματική τιτανομαχία πιστοποιώντας το γιατί οι μεταξύ τους αναμετρήσεις αποτελούν το απόλυτο ντέρμπι του Ευρωπαϊκού μπάσκετ..

Power of will..

 Επικό ματς, καλύτερο 5^ο παιχνίδι να είμαι ειλικρινής δε μπορούσαμε να περιμένουμε. Δύο θρύλοι στο παρκέ, να κάνουν-με τρομακτική αυταπάρνηση-κατάθεση ψυχής πέρα από κάθε τακτική και μπασκετική λογική. Η δύναμη της θέλησης στον άνθρωπο σε όλο της το μεγαλείο σε ένα τέλεια στημένο σκηνικό μπροστά σε 20+ χιλιάδες κόσμο σε ένα γήπεδο που κόχλαζε..

 Ο Παναθηναϊκός πήρε μια νίκη καρδιάς. Δε κυριάρχησε, θα διαφωνήσω με τον Ομπράντοβιτς, παρά μόνο κατά διαστήματα. Είναι όμως μ α κ ρ ά ν  η πιό «παιγμένη ομάδα σε τέτοια ματς. Κέρδισε με την εμπειρία και το μυαλό της. Είχε έναν εξαιρετικό Γιασικεβίτσιους που δικαίωσε τα προγνωστικά μας (όπως και ο Μπλού) όντας μια από τις πιό σταθερές αξίες στο μπάσκετ σήμερα  σε ματς τέτοιου χαρακτήρα. Δείτε πόσο πιό «δηλητηριώδης» έγινε η πράσινη επίθεση από τη πρώτη φάση που έπαιξε με τον Λιθουανό (γρήγορη ντρίμπλα και πάσα στο κέντο της άμυνας στον Τσαρτσαρή). Χέρι αλφάδι (5/6 σουτ, 2/2 βολές). Χρεώθηκε σχετικά γρήγορα με φάουλ γιατί απλά είχε απέναντί του παίκτες που επιτίθονταν λυσαλέα στο καλάθι και επιδίωκαν την επαφή σε κάθε ευκαιρία. 

 Σαφώς ο παίκτης που έκρινε το ματς χωρίς δεύτερη κουβέντα ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Χωρίς να ξεκινήσει ιδιαίτερα καλά, βρήκε ρυθμό μέσα από τις ελεύθερες βολές και στο τέλος πήρε όλο το παιχνίδι πάνω του προσθετοντας ένα ακόμη παράσημο στην εκπληκτική καριέρα του, σκοράροντας πολύ δύσκολους πόντους είτε με διείσδυση είτε με μακρινό σουτ. Το σημαντικότερο βέβαια-εκτός από κάποιες ασύλληπτες άμυνες χώρου που έβγαλε- ήταν τα 12 φάουλ που κέρδισε. Κατά τη γνώμη αυτή η συνεισφορά του ήταν η διαφορά που έδωσε τη νίκη. Η μαγκιά του να τα κερδίζει, όπως και στο τέλους του τελικού του κυπέλου. Ο Παναθηναϊκός πήρε τα ριμπάουντ , όπως είχαμε προβλέψει και ο Ομπράντοβιτς το απόλυτο –βάσει συνθηκών- από ρολίστες όπως ο Λόγκαν και ο –άστοχος από το φάουλ αλλά σημαντικός- Μάριτς. Παίκτης κλειδί ξεκάθαρα ο Περπέρογλου με σουτ που θύμησαν Φώτση (λόγω κυνικότητας και απάθειας). Οι πράσινοι υστέρησαν σε δηνιουργία (ίσως γιατι από την αρχή η άμυνα που εφάρμοζε η Μακάμπι τους οδήγησε να ψάξουν απομονώσεις και παιχνίδια ενας-ένας στο λόου ποστ με τους ψηλούς) και δολοφονικό ένστικτο. Περίμενα κάτι καλύτερο εδώ. Η άμυνά τους είχε ένταση, αλλά όχι απόλυτη συγκέντρωση (ειδικά στις φάσεις της 3^ης περιόδου όπου οι Ισραηλινοί έψαξαν τον Σχορτσιανίτη στη καρδιά της ρακέτας), απέναντι σε μια πιό υπομονετική Μακάμπι που πάσαρε περισσότερο και σκόραρε με πολλά κοψίματα από πάσες του «5» στο ζωγραφιστό). Εκοψαν βέβαιαν τελείως την αριστερή πλευρά στον Λάνγφορντ και πήγαν το ματς (επιθετικά) στην επαφή, τη δύναμη κερδίζοντας τα φάουλ, γνωρίζοντας για το πλεονέκτημα του γηπεδούχου σε τέτοια ματς. Εν τέλει, αυτή η ικανότητά τους να πηγαίνουν στις προσωπικές τους έδωσε τη πρόκριση. Πλέον περιμένουμε έναν διαφορετικό Παναθηναϊκό στην Πόλη, σε μια στημμένη –θα πούμε εμείς- κατάσταση υπέρ του, όντας αουτσάιντερ απέναντι στο φαβορί. Ρωτήστε τον Ομπράντοβιτς πόσο γουστάρει να προετοιμάσει ένα τέτοιο ματς..

Μεγάλη Μακάμπι

 Η ομάδα του Ντέηβιντ Μπλάτ με εξέπληξε πραγματικά. Μη το παρεξηγήσετε. Ανήκουμε σε αυτούς που θεωρούμε ότι η Μακάμπι Τελ Αβίβ είναι η πιό βαριά φανέλα στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ για πολλούς λόγους και με την έννοια που έχουμε εμείς τον όρο στο μυαλό μας. Είχαμε γράψει ότι θα είναι επίτευγμα για την φετινή ομάδα της, να μείνει στο ματς μέχρι τέλους. Και όμως όχι απλά τα κατάφερε επιστρέφοντας πόσες φορές απέναντι σε..θεούς και δαίμονες από σημαντικές διαφορές και με τα προγνωστικά κατά της, αλλά στο τέλος έδειξε ότι εκτός του χαρακτήρα διέθεται και..άστρο. Με την εξέλιξη που είχε το ματς στο τέλος ειλικρινά πίστευα και πιστεύω ότι εάν οι Ισραηλινοί είχαν την ευκαιρία του τελευταίου σουτ, θα έφευγαν νικητές από το ΟΑΚΑ. Τουλάχιστον αυτή την αίσθηση είχα βιώνοντας το θρίλερ των τελευταίων δευτερολέπτων.

 Η τελευταία φάση στο ριμπάουντ μου θύμισε πολύ την αντίστοιχη με τον Πρίντεζη νστο 2^ο ματς της Τοσκάνης, να πνίγεται στο χρόνο. Λίγα δεύτερα πρίν με τον Παναθηναϊκό στο +3, έβγαζε μάτι ότι ο Μπλάτ θα μπλόφαρε με τον Μπλού( στον οποίο είχε πέσει όλη η πράσινη άμυνα) δίνοντας το σουτ στον Πνίνι, ο οποίος ήταν ο μοναδικός εκτός του Αμερικανού φόργουορντ που μπορούσε να ευστοχήσει σε ΑΥΤΟ το τρίποντο ΕΚΕΙΝΗ τη στιγμή..

Ο Μπλάτ συνέχισε με την ίδια τακτική που εφάρμοσε στα προηγούμενα ματς. Αλλαγές στα σκρίν από το 1ο λεπτό, απέναντι στην ομάδα που διαβάζει τα μις ματς πιο γρήγορα από κάθε άλλη στην Ευρώπη γνωρίζοντας-κατ’εμέ- ότι θα έχει νωρίς προβλήματα με τα φάουλ. Από δύο οι Χέντριξ,Σχορτσιανίτης, Λανγκφορντ νωρίς στο παιχνίδι, γεγονός που δεν τον ανησύχησε, αντίθετα τον βρήκε με εναλλακτικές. Αυτή ήταν η αμυντική πεντάδα με τους πολύ καλούς Μπερστάιν-Τζέημς , η οποία όμως σε βάθος χρόνου κόλλησε επιθετικά. 

 Ο Μπλάτ έχασε την ευκαιρία τη μεγάλη ευκαιρία του στη 3^η περίοδο όταν με δυό καλά σουτ του Οχαγιόν ισοφάρισε. Είχε το μομέντουμ να ξεφύγει και να παγώσει το γήπεδο. Οι παίκτες του κατέβαλαν εκπληκτική προσπάθεια στη 4^η περίοδο. Με τον Πνίνι μπαλαντέρ, στο «4» ή στο «3» (με τον πολύ μαχητικό Σμιθ στο «2» σε σχήμα που τον διευκόλυνε να παίξει τις αλλαγές στην άμυνα) και μερικά εκπληκτικά σουτ του μοναδικού στο κομμάτι «δύσκολα σουτ υπό αμυντική και ψυχολογική πίεση» Μπλού έπαιξε τη ζαριά του. Φιλτράροντας τη χθεσινή απόδοση της Μακάμπι συμπεραίνουμε ότι για πρώτη φορά έπαιξε καλύτερα το παιχνίδι των συνεργασιών από τον Παναθηναϊκό στη σειρά(22! Ασίστ έναντι 15). Της κόστισαν σημαντικά τα φάουλ όμως, αποτέλεσμα της τακτικής που επέλεξαν στην άμυνα. Ο καθένας γνωριζε ότι η έδρα σε τέτοια ματς παίρνει το κατιτίς της. Επίσης θα προσθέσουμε ότι οι Ισραηλινοί δεν προστάτεψαν το ίδιο καλά το καλάθι τους σε αυτό το μάτς. Ομως αυτό που κατέθεσαν στο παρκέ και η προσπάθεια της 4^ης περιόδου κάνει υπερήφανο κάθε οπαδό τους. Δε νομίζω ότι μπορείς να χάσεις πιό αντρικά.. Ίσως η ευκαιρία του τελευταίου σουτ να τους στοιχειώνει καιρό, αλλά με βάση το performance του κλάμπ όλη τη χρονιά, οι Ισραηλινοί φεύγουν «ψηλωμένοι» από αυτά τα πλέη-φς. Για εμένα overachievers, άσχετα εαν ακούμπησαν την πρόκριση και τελικά έμειναν έξω..