DEBATE

Ο Παναθηναϊκός προσανατολίζεται σε παίκτη… μισού εκατομμυρίου και το Ηοοpfellas κάνει ένα άτυπο crash test.  Στεφάν Λάσμε vs Τζερεμάια Μάσεϋ vs Μάικ Ουίλκινσον..

Πούμα από το παραθαλάσσιο Πορτ-Ζεντίλ της Γκαμπόν, Detroit bad boy από τη βιομηχανική Μόταουν ή αγροτόπαιδο από το Ουισκόνσιν..? Για πάμε να τους συγκρίνουμε σε μερικά σημαντικά κομμάτια του παιχνιδιού..

ΕΝΕΡΓΕΙΑ

Το χρειάζεται σε μεγάλο βαθμό ο Παναθηναϊκός. Ηigh octane ψηλοί τόσο ο Λάσμε όσο και ο Τζέρυ. Παίζουν με το μαχαίρι στα δόντια μέσα στο παρκέ, τρέχουν, πηδάνε

συνεχώς. Ο Μάσευ στην εποχή του Άρη θεωρούταν τοπ σε ευρωπαϊκό επίπεδο εδώ. Ο Λάσμε όμως παίρνει τα πρωτεία, δεδομένου του ότι είναι κάτι σπάνιο στην παραγωγή ενέργειας. Παρατηρείστε πως κινείται όλη την ώρα. Σκρινάρει, ξανατρέχει να σκρινάρει, φοβερά δεύτερα άλματα (όπως κ ο Τζέρυ), supermobile ψηλός που ηλεκτρίζει το κοινό. Ο Ουίλκινσον είναι θετικός σε αυτόν τον τομέα, μπαίνει για παίξει aggressive μπάσκετ αλλά δε μπορεί να συναγωνιστεί τους άλλους δύο.

                                       

TOUGHNESS

Πλησιάζουν το απόλυτο και οι τρείς. Ο Μάσεϋ είναι ειδική περίπτωση. Δε μασάει τίποτα δε κάνει πίσω πουθενά. Χτυπιέται στα ίσα με όλους, πέφτει ξανασηκώνεται, είναι ανθεκτικός. Μεγάλωσε βλέποντας Ρόντμαν.. Ο Λάσμε επίσης, δε μπορώ να τον διαχωρίσω. Ο Ουίλκινσον είναι ο παίκτης που έφευγε με τις περισσότερες γρατζουνιές από το παρκέ. Στο κομμάτι ΔΥΝΑΜΗ είναι αυτός που υπερτερεί. Πολύ δυνατό παιδί, δε κουνιέται εύκολα, φοβερά δύναμη στα χέρια και τον θώρακα. Στο toughness θα ήμουν άδικος να ξεχωρίσω κάποιον..

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ

Και οι τρείς είναι πολύ δυνατό σε αυτό κομμάτι. Λόγω σωματοδομής οι Λάσμε-Μάσεϋ έχουν ένα μικρό πλεονέκτημα, τελειώνοντας αρκετές φάσεις με put backs. Eιδικά ο Μάσεϋ..

ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ

Αντίθετα με το off rebound κανένας τους δεν είναι μετρ στο αμυντικό. Θα πάρω Ουίλκινσον όμως.. Μπορεί ο Μάσεη να κάνει ελαφρά καλύτερα νούμερα κατά τη διάρκεια της καριέρας του σε αυτόν τον τομέα , ο Ουίλκινσον όμως έχει καλύτερα fundamentals εδώ. Αρκεί να προσέξει κάποιος τον τρόπο που βάζει το σώμα του και κάνει τα μπλοκ άουτς κλειδώνοντας τον αντίπαλο (σε βαθμό που η μπάλα θα σκάσει στο παρκέ μετά το σουτ, δηλ. το τέλειο μπλοκ άουτ). Τόσο ο Λάσμε όσο και ο Μάσευ έχουν ριμπάουντ θέλησης, ενέργειας και αθλητικών προσόντων και όχι θέσης/μηχανικής..

MΠΛΟΚ/ ABOVE THE RIM ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Λάσμε δαγκωτό. Απλώνει δίχτυ μπροστά από το καλάθι του. Τεράστιο wingspan και  timing στα μπλοκς, θα μπορούσε να αγωνιστεί σε λίγκα με 4μετρες μπασκέτες.. Καλός και ο Μάσεϋ, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό. Η διαφορά με τον Ουίλκινσον είναι ότι ο iron mike παίζει στο πάτωμα και οι άλλοι (ειδικά ο Γκαμπονέζος) δύο εκεί που μειώνεται το οξυγόνο..

ΡΟΠΗ ΣΤΑ ΛΑΘΗ

Ο Μάσεϋ είναι παίκτης που χάνει το κοντρόλ συχνά υπερεκτιμώντας κάποιες εκ των δυνατοτήτων του. Γενικότερα, ενώ το ballhandling του δεν είναι άσχημο, παρατηρείται έλλειψη συγκέντρωσης διαχρονικά στο παιχνίδι του και αυτό –το ότι δε παίζει under control- από τους λόγους που του στοίχισε μια μακροβιότερη παραμονή σε μεγάλα κλαμπ. Ο Λάσμε χάνει σε ballhandling ενώ το απόθεμα ενέργειας που βγάζει στο παρκέ τον οδηγεί πολλές φορές σε λάθη. Μάικ και εδώ για τον απλούστατο λόγο ότι έχει ΠΛΗΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του που φτάνουν οι δυνατότητες του και δε ρισκάρει πέρα από αυτές.

ΣΚΟΡ

Σαν γενική έννοια σαφώς υπερτερεί ο Μάσεϋ. Είναι ο μοναδικός που μπορεί να χαρακτηριστεί σκόρερ από τους 3. Έχει μια μοναδική ικανότητα να βάζει τη μπάλα στο καλάθι, ίσως το καλύτερο αριστερό που είδαμε στη θέση από την εποχή του Ουόλτερ Μπέρι. Ρωτήστε τον Μπουρούση, ο οποίος αντιμετώπιζε τεράστιες δυσκολίες με τον συγκεκριμένο για τον απλούστατο λόγο ότι έβλεπε τη μύγα και δε μπορούσε να την πιάσει.. Το βασικό θέμα του Μάσεϋ όμως είναι το ανορθόδοξο του στυλ και των επιλογών του. Επαναλαμβάνω, το ότι δεν αγωνίζεται σαν ορθολογικός φόργουορντ με βάση τη σωματοδομή του απέτρεψε τις μεγάλες ομάδες από την περίπτωση του. Ο Ουίλκινσον  δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σκόρερ, αν και έχει μεγαλύτερη ακτίνα δράσης. Στηρίζεται σε λιγότερες αλλά αυτοματοποιημένες κινήσεις. Ότι επιχειρήσει το έχει δουλέψει και μπορεί πραγματικά να το κάνει. Ο Λάσμε μένει λίγο πίσω εδώ. Στην ουσία δε σκοράρει αλλά κερδίζει τους πόντους του με επιθετικά ριμπάουντς ή περιμένοντας σε  καίριες θέσεις στο ζωγραφιστό μπάλες από δημιουργία των συμπαικτών του. Τζέρυ δαγκωτό..

ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Από τους τρείς ο παίκτης στον οποίο μπορείς να ακουμπήσεις μπάλες στο ποστ είναι φανερά ο Ουίλκινσον. Ξέρει να παίζει πλάτη, έχει αυτοματοποιημένες κινήσεις χρησιμοποιώντας προσποιήσεις αλλά το αιώνιο πρόβλημα του είναι τα τελειώματα. Είναι ρουτίνα το να χάνει φάτσα καλάθια, παρ’όλα αυτά είναι δυνατός, ξέρει το «5» και μπορεί να σκοράρει. Τόσο ο Μάσεϋ όσο και ο Λάσμε προτιμούν να επιτίθενται από λίγο πιο έξω, πρόσωπο με το καλάθι, αν και ο Τζέρυ δουλεύει εξαιρετικά το αριστερό χούκ του. Κανείς από τους δύο όμως δεν έχει αξιόπιστο post παιχνίδι διαλέγοντας παραπάνω μέτρα χώρο λίγο έξω από το ζωγραφιστό ώστε να εκμεταλλευτούν την ταχύτητα και την έκρηξη τους.

ΜΕ ΤΗ ΜΠΑΛΑ ΚΑΤΩ

Μάσεϋ.. Είναι πολύ εκρηκτικός και επιτίθεται πολύ αποτελεσματικά στο καλάθι. Δύσκολα παίκτης από τα κυβικά του και πάνω μπορεί να τον ακολουθήσει στα βήματα και στο τελείωμα εφόσον «φάει» το πρώτο βήμα (εκτός και εάν λέγεται Χάινς). Ο Λάσμε τελειώνει δυνατά αλλά έχει θέμα στο να μεταφέρει τη μπάλα μέχρι αυτό το σημείο. Ο Ουίλκινσον αντίθετα δεν έχει το athleticism που θα του δώσει την ώθηση στο finishing.

ΣΟΥΤ

Ξεκάθαρο προβάδισμα στον τύπο από το Ουινσκόνσιν. Έχει πολύ καλύτερο μηχανισμό (χωρίς να είναι ο σουτέρ), ξέρει να βρίσκει καλές ματιές στο καλάθι, είναι πολύ πιο υπολογίσιμος από τα 4.5 μέτρα και πίσω. Ο Μάσεϋ τα παίρνει τα σουτ αλλά είναι υπερβολικά streacky ακόμα και από τα 4 μέτρα. Ο Λάσμε μπορεί να απειλήσει από το ημικύκλιο των προσωπικών, όχι πιο πίσω και αυτό του κόστισε μια αξιοπρεπή καριέρα σαν «3» στο ΝΒΑ. Μάσευ και Ουίλκινσον παίζουν κοντά στο 70% στις βολές επίσης (ίσως λίγο πιο κάτω) με τον Γκαμπονέζο να θέλει βελτίωση εκεί.

ΧΗΜΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΦΡΟΝΤΚΟΡΤ

Σημαντικό. Η γραμμή ψηλών του Παναθηναϊκού  αποτελείται αυτή τη στιγμή από τους Πάνκο, Τσαρτσαρή, Σχορτσιανίτη, Άρμστρονγκ, Σκορδίλη. Ο μοναδικός που μπορεί να παίξει ζευγάρι με όλους αυτούς –αθροίζοντας παράλληλα τα λιγότερα μειονεκτήματα σε θέμα λειτουργικότητας και επιλογών είναι ο Ουίλκινσον. Το μέσα-έξω παιχνίδι του (στο βαθμό που υπάρχει) και η σωματική του δύναμη του δίνουν τη δυνατότητα αυτή χωρίς να μειόνεται αισθητά η γκάμα των επιλογών του Πεδουλάκη και στις δύο πλευρές του παρκέ.

ΠΑΣΑ

Και οι τρείς μπορούν να βρούν τον ελεύθερο συμπαίκτη, ειδικά σε καταστάσεις νταμπλ τιμ, χωρίς να είναι κανένας τους Ράντζα, Βούισιτς ή Όντι Νόρις.. Ισοπαλία.

ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΙΚ ΕΝ ΡΟΛ (ΑΜΥΝΑ/ΕΠΙΘΕΣΗ)

Επιθετικά ο Ουίλκινσον  παίζει αρκετά το πικ εν ποπ, όπου είναι αξιόλογος χωρίς να σημαίνει ότι δεν μπορεί να «βουτήξει» στο καλάθι. Ο Μάσεϋ μπορεί  να αποδώσει κάτω από συγκεκριμένες απόστάσεις δηλ. ανοιχτά και σχετικά μακριά από τη ρακέτα λαμβάνοντας τη μπάλα στην κίνηση όπου είναι αρκετά επικίνδυνος. Ο Λάσμε συνήθως την περιμένει  σε δεύτερο ή τρίτο χρόνο μετά από ντράιβ ή βοήθεια στον συμπαίκτη του. Είναι καλός σκρίνερ αλλά τα πρωτεία εδώ παίρνει ο Ουίλκινσον τα σκρίν του οποίου μνημονεύουν ακόμα στο Παλέ.

Αμυντικά ο Μάικ έχει καλή συμπεριφορά στο συγκεκριμένο κομμάτι αλλά ο Λάσμε είναι απλά εξαιρετικός. Μπορεί να παίξει switch καθώς τα γρήγορα πόδια του και τα τεράστια άκρα του τον βοηθούν ώστε να ακολουθήσει μέχρι τέλους κάθε είδος παίκτη. Ο Μάσεϋ αν και έχει τα προσόντα δε φοβίζει τόσο. Ποτέ δεν ήταν το φόρτε του άλλωστε. Λάσμε..

ΑΜΥΝΑ

Ο Τζέρυ υστερεί στο κομμάτι «συγκέντρωση» και εδώ του βγαίνει αρκετά καθώς μπορεί να χαθεί σε μια rotate defense. Αντίθετα ο Ουίλκινσον παίζει πολύ έξυπνα στην άμυνα και υπερέχει των δύο του «αντιπάλων» (ελαφρά του Λάσμε) στον χώρο του πόστ, όπου μπορεί να παίξει πιο βαριά κορμιά ακόμα και χωρίς βοήθειες, ανάλογα την περίπτωση. Σαν overall όμως θα διαλέξουμε τον Λάσμε. Είναι αυτός που μπορεί να ανεβάσει το επίπεδο άμυνας των πρασίνων άμεσα. Το μόνο μειονέκτημα του είναι μπορεί να υποπέσει σε γρήγορα φάουλ λόγω του ότι είναι υπερενεργητικός. Στη Γκαμπόν η ψήφος..

ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ

Άψογοι. Κανένα θέμα. Ο Ουίλκινσν είναι το κλασικό παράδειγμα του hard working soft speaking team player.. Η τρέλα του Τζερεμάια σχεδόν πάντα λειτουργούσε θετικά στα αποδυτήρια ενώ για τον Λάσμε ξέρω ότι λατρεύτηκε από το συντριπτικό ποσοστό των συμπαικτών του. Αν είχα αδερφή θα τους την έδινα..

ΜΟΜΕΝΤΟΥΜ

Η περυσινή σεζόν ήταν απλά ΟΚ και για τους τρείς. Έχουν κάνει και καλύτερες. Ο Ουίλκινσον δείχνει να έχει πιάσει (ή ακουμπά) το ταβάνι του. Ο Μάσεϋ μπλέκει με μυστήριες καταστάσεις, ίσως σε ένα περιβάλλον με διαφορετικό επίπεδο ανταγωνισμό έχει να δώσει. Σε λίγο καλύτερη μοίρα ο Λάσμε που παλεύει για το ΝΒΑ. Δείχνει ότι ακόμα δεν έχει βγάλει το 100% του στο παρκέ.. Ρεαλιστικά τα 30 ναι μεν δε σου δίνουν περιθώρια για εξέλιξη αλλά παράλληλα το μεγαλύτερο ποσοστό των αθλητών του μπάσκετ έχει βγάλει το καλύτερο του σε αυτήν την ηλικία..

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Εδώ και πολύ καιρό έχουμε τοποθετηθεί  ότι ο Λάσμε είναι το ιδανικό κομμάτι για το μπάσκετ που θέλουν να παίξουν οι πράσινοι. Γι’αυτό και είναι ψηλά στη λίστα τους. Μπορεί να δώσει πολλά και άμεσα αν και  η απόκτηση του Άρμστρονγκ θόλωσε τα νερά μιας και είναι εμφανές ότι δεν κουμπώνουν τόσο καλά. Ο Ουίλκινσον έχει κερδίσει πολλές από τις παραπάνω κατηγορίες γιατί είναι παίκτης που μπορεί να αποδώσει σχετικά καλά σε αρκετούς τομείς, πουθενά όμως άριστα. Ταιριάζει στη χημεία αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να δώσει αυτήν την «ένεση» που χρειάζεται η ομάδα από τον παίκτη που περιμένει. Ο Μάσεϋ τέλος αγωνιστικά μοιάζει λίγο ανορθόδοξη κίνηση μιας και στην ουσία δε σου λύνει κανένα από τα δύο βασικά προβλήματα αυτή τη στιγμή, άμυνα πίσω από τον Σόφο σε δυνατά κορμιά και σούτ από το «4». Παρ’όλα αυτά κάτι μου λέει ότι ο Πεδουλάκης θα μπορούσε να βγάλει πράγματα από μέσα του που θα βοηθούσαν την ομάδα, συνεπικουρούμενα από την πολεμική φύση του παίκτη. Το θέμα είναι ότι οι μέρες περνούν και ο Παναθηναϊκός χρειάζεται παίκτη άμεσα. Και το ερώτημα πλέον απλό.. Παίρνεις παίκτη, δεδομένου ότι το ιδανικό πακέτο δεν υπάρχει ή προχωράς και το ρισκάρεις..? Εμείς επιλέγουμε το πρώτο. Υπάρχουν διαθέσιμοι που μπορούν να βοηθήσουν. Καλός θα ήταν ένας Λάσμε με το scoring feeling του Μάσεϋ, fundamentals και το σουτ του Ουίλκινσον αλλά μάλλον θα έπαιζε στο ΝΒΑ και θα κόστιζε μια περιουσία..