ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΣΧΟΡΤΣΙΑΝΙΤΗΣ: The Domination..

Αυτός ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης είναι ίσως ο πιο κυρίαρχος παίκτης στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, αλλά τελικά δεν ήταν αρκετός για τον Παναθηναϊκό που «έπεσε» στο τέλος, χάνοντας  στις λεπτομέρειες στη Μαδρίτη. Καθηλωτική η Μπεσίκτας, βελτιωμένη η Μπαρτσελόνα  με τον Πασκουάλ να δοκιμάζει νέα πράγματα. Κηδεία στο Παλαμενσάνα. «Να’μαστε καλά να τη θυμόμαστε..» κύριε Μινούτσι..

ΡΕΑΛ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Δε θέλω να πώ πολλά πράγματα για τη διακύμανση του παιχνιδιού(συζητήσαμε/τε άλλωστε αρκετά χθές μετά το ματς). Θα εστιάσουμε στα πιο σημαντικά. Ο Παναθηναϊκός είναι σαφές ότι δουλεύει προς τη σωστή κατεύθυνση. Έχει καλό προπονητή και βρίσκεται σε καλό δρόμο. Επίσης είναι σαφές ότι  ενώ βάσει της γενικής εικόνας που όλοι είδαμε χθες η ομάδα θα μπορούσε να φτάσει κάλλιστα στη νίκη, στατιστικά  όμως είναι θαύμα που οι πράσινοι έχασαν κάτω από 20π. Η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη είχε 23 λάθη, έχασε 15 αμυντικά ριμπάουντ και τελείωσε με 15 κατοχές λιγότερες (61 έναντι 76).. Η τελική αξιολόγηση (που κατ’εμέ δε λέει πάντα βέβαια την αλήθεια) ήταν 96 έναντι 63.. Έχασε τις 3 από τις 4 περιόδους του ματς. Και όμως φεύγει από τη Μαδρίτη με την αίσθηση της χαμένης ευκαιρίας. Γιατί?

-Γιατί έπαιξε μεθοδικά στην επίθεση. Άλλοι ανέφεραν μονοδιάστατα εγώ θα πώ μεθοδικά. Είχε πολύ καλό επίπεδο συνεργασιών (μας άρεσε πολύ αυτό το κομμάτι, πράγματα φανερά δουλεμένα με υπομονή στην προπόνηση που βγήκαν στο παρκέ) και στόχευσε συγκεκριμένες καταστάσεις. Το 23/34 στα δίποντα φανερώνει το ορθόν του επιθετικού πλάνου και της προσήλωσης σε αυτό που έδειξαν οι πράσινοι.

-Είχαν ένα εντυπωσιακό 13-15λεπτο στην άμυνα στο πρώτο ημίχρονο όπου χάλασαν τελείως το μυαλό της Ρεαλ.

-Είχαν τον Σοφοκλή Σχορτιανίτη. Αυτός ο «Σόφο» (σε καλύτερη φυσική κατάσταση, πολύ βελτιωμένος στις προσωπικές) είναι ο πιο κυρίαρχος σέντερ στην Ευρώπη. Τον βοήθησε και ο αντίπαλος προπονητής βέβαια. Ο Λάσο (προς γενική έκπληξη) μάλλον μπέρδεψε τον Σόφο με τα ..Αμερικανάκια της ACB και διάλεξε άμυνα ένας εναντίον ενός (σε πολλές περιπτώσεις χωρίς βοήθειες). Έτσι όμως ο Σχορτσιανίτης δεν παίζεται ούτε από τους καλύτερους αμυντικούς του ΝΒΑ..

 

Γενικά η επίθεση του Παναθηναϊκού στηρίχτηκε (όπως γράψαμε από την αρχή του καλοκαιριού) στον άξονα Διαμαντίδη-Σχορτσιανίτη, ο οποίος αποτελεί το βαρύ σασί της φετινής ομάδας και στο διάβασμα φάσεων, ψάχνοντας το μις ματς και το σουτ καλών προϋποθέσεων. Πόσταρε πολύ με τα γκαρντ (Διαμαντίδη, Ούκιτς, Μπράμος) έβγαλε ελεύθερα σουτ και πήρε σημαντική βοήθεια από τη θέση «4» με τους Πάνκο-Τσαρτσαρή, οι οποίοι ήταν δραστήριοι. Ο Πάνκο είναι  σε αρκετά καλή κατάσταση, δείχνει μεγάλη διάθεση (ο Λάσο γρήγορα κατάλαβε ότι το μαρκάρισμα από τον Ρέγιες είναι ανέκδοτο..)και μπορεί να αποτελέσει την έξτρα δύναμη στο μισό γήπεδο.

Εκεί που πήρε χαμηλό βαθμό ο Παναθηναϊκός ήταν η μεταφορά και η συγκέντρωση στις μεταβιβάσεις. Δεν προστάτεψε καλά τη μπάλα, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με τη συγκέντρωση που επέδειξε η ομάδα στο επιθετικό της πλάνο. Εκεί χάθηκε το ματς κατά τη γνώμη μου, γι’αυτό και ασπάζομαι 100% την άποψη του Αρτζι περί «χαζής ήττας». Βασική προϋπόθεση για αντέξει ο Παναθηναϊκός την αντεπίθεση των Μαδριλένων (η πιο βασική) μετά το +9 του ημιχρόνου ήταν να προστατέψει τη μπάλα. Ο εξαιρετικός αμυντικός Ντράπερ έκανε 5 κλεψίματα σε 12 λεπτά συμμετοχής, όντας ουσιαστικά ο game changer που έψαχνε απεγνωσμένα ο Λάσο. Ακόμα, στην 4^η περίοδο το ζόν πρες στα ¾ της Ρεάλ  (περισσότερο ψυχολογικό παρά πραγματικά-εκτός δύο ή τριών περιπτώσεων- πιεστικό, χάλασε τη σκέψη των πρασίνων, οι οποίοι πέρναγαν δύσκολα τη μπάλα στην επίθεση και επιτίθονταν χωρίς καθαρό μυαλό.  Εξαιτίας της μη καλής προστασία της μπάλας δεν υπήρχε ισορροπία και στο αμυντικό κομμάτι με τους πράσινους να δέχονται 50 (!) πόντους στο β’ μισό..

Ο Στέφαν Λάσμε σίγουρα θα μπορούσε να δώσει πολλά στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Αμυντικό ριμπάουντ (οι πράσινοι δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικοί εδώ, ίσως γιατί οι ψηλοί τους υστερούν σε αντίθεση με τα εξαιρετικά ριμπάουντινγκ γκαρντ που διαθέτουν, αλλά θεωρώ ότι με ομαδική δουλειά και τον Λάσμε θα βελτιωθεί η εικόνα), άμυνα και στις δύο θέσεις της φροντκόρτ (ιδιαίτερα πάνω στον Μίροτιτς που έκανε ζημιά), ταχύτητα, ενέργεια και παιχνίδι ψηλά. Ακόμα και εάν δεν ήταν παραπάνω από 60% έτοιμος..

Σε προσωπικό επίπεδο ο Δημήτρης Διαμαντίδης πιστοποίησε και πάλι την παγκόσμια κλάση και το leadership που τον διακρίνει και μαζί με τον Σχορτσιανίτη κέρδισαν τις περισσότερες προσωπικές μονομαχίες από τους αντιπάλους τους. Είναι τόσο καταλυτική η παρουσία του αρχηγού του Παναθηναϊκού που καλύπτει τις αδυναμίες του εκάστοτε γκαρντ που τον συνοδεύει στο μπακόρτ. Και μιας και ο λόγος για γκαρντ, κάτω του μετρίου παιχνίδι από τον Ούκιτς. Δεν υποτιμάω την προσπάθεια του Κροάτη να μην κάνει περιττές ενέργειες και να γίνει πιο passive (θα είναι ευχής έργον, αλλά δύσκολο) όμως χθές ήταν άβουλος. Όταν πληρώνεις 800 χιλιάρικα για έναν γκαρντ περιμένεις πολλά, πολλά περισσότερα πιστέψτε με.. Για τον Άρμστρονγκ, δεν έχω να πώ πολλά πράγματα, είναι άδικο να το «χτυπήσουμε» το παιδί τώρα μετά από μια τέτοια βραδιά. Έχουμε πεί πρίν πατήσει Ελλάδα, ότι η νωθρότητα είναι το μεγαλύτερο μείον του. Το καλό είναι ότι το κατάλαβε. . Αντίθετα ο Κίτσεν θεωρώ πως μπορεί να βοηθήσει μόλις έρθει στο 100% και με την προσθήκη του Λάσμε να δώσουν ένα πιο σκληροτράχηλο προφίλ στον Παναθηναϊκό.

Η Ρεάλ ήταν μέτρια. Σαφώς και υπάρχει η δικαιολογία της κούρασης από το υπερατλαντικό ταξίδι αλλά γενικά νομίζω ήταν μια νευρική βραδιά για όλους τους Μαδριλένους, από τον πάγκο μέχρι το παρκέ. Ο Παναθηναϊκός της χάλασε το μυαλό δείχνοντας τον δρόμο στους επόμενους αντιπάλους της. Το πλεονέκτημα της ομάδας του Λάσο (η οποία έχει αρκετή δουλειά μπροστά της) είναι η ύπαρξη πολλών παικτών με φοβερή ικανότητα στην προσωπική φάση και αυτό φάνηκε στο τέλος με τους Κάρολ, Γιούλ, Ρούντι, Μίροτιτς.. Από αυτό περισσότερο βοηθήθηκε η «βασίλισσα» παρά από οποιοδήποτε είδος συνεργασίας (έχει πολλές και αποτελεσματικές). Το πιστώνουμε στον Αργύρη Πεδουλάκη ο οποίος κατά τη γνώμη μας κέρδισε τη μάχη με τον ομόλογο του. Η Ρεάλ θέλει οπωσδήποτε παίκτη στο «5»  ειδικά όσο δεν ξεκαθαρίζει του Χεητσχάιμερ, καθώς ο Λάσο αναγκάζεται να παίζει με μπαλαντέρ τον Ρέγιες. Την επόμενη εβδομάδα ο Παναθηναϊκός υποδέχεται την Καντού και η Ρεάλ πάει στη Μόσχα να συναντήσει την Κίμκι..

Υ.Γ. Το είπα και χθές.. Ασφαλέστερα συμπεράσματα για τον Παναθηναϊκό θα βγάλουμε σε παιχνίδι που ΠΡΕΠΕΙ να κερδίσει και θα έχει πίεση. Γι’αυτό ας περιμένουμε τα ματς με Καντού-Ολυμπιακό..

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-ΜΠΑΜΠΕΡΓΚ

Μαγική εικόνα το σκόρ, με την Μπαρτσελόνα να αποδίδει πολύ καλό μπάσκετ στο 1^ο ημίχρονο και να ρίχνει απελπιστικά ρυθμό στην επανάληψη. Ο Πασκουάλ έβαλε κάποια καινούργια πράγματα στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας του εκμεταλλευόμενος το άρτιο τεχνικά δίδυμο ψηλών του (Τόμιτς-Λόρμπεκ) το οποίο έκανε και τη διαφορά. Οι Καταλανοί έπαιξαν πολύ με τον Μάικλ στο ξεκίνημα είτε στο μισό γήπεδο (όπου έπαιξαν πολύ στο αριστερό κομμάτι της επίθεσης τους, δίνοντας μπάλες στα 5μ. σε αυτόν και τον Σλοβένο) είτε στο τρανζίσιον, κρατώντας ψηλά τους δύο πύργους τους και τον Ινγκλς στημένο στη γωνία αδειάζοντας όλη τη ρακέτα για τον Αμερικανό φόργουορντ. Είδαμε επίσης διάσπαση ζώνης , την οποία εφάρμοσε ο Φλέμινγκ για να περιορίσει τη δράση του Τζαβάι, με τον Ναβάρο κορυφή και διαδοχικά σκρίν στο χάι ποστ (πρώτο κάθετο και δεύτερο οριζόντιο) δημιουργώντας χώρο για ντράιβ  ή εκτέλεση από τα 5 μέτρα. Πολύ high low επίσης, με επιτυχία.

 Η Μπάμπεργκ ήταν κακή, αρκετά άστοχή και κατάφερε να παίξει λίγο καλύτερα (για μικρό διάστημα)στην άμυνα  με την Αμερικανική της πεντάδα (Γκόλντσμπερι-Γκίμπσον-Τζέηκομπσεν-Ουίλιαμς-Φορντ). Καλύτερος της παίκτης ο Νάχμπαρ, για μια γερμανική ομάδα που δείχνει να έχει θέμα χημείας απέναντι σε μια Μπαρτσελόνα, η οποία βελτιώνεται και χθες έκανε απλά συντήρηση. Πολύ σημαντικό το επόμενο ματς για την Μπάμπεργκ, στη Γερμανία με Μπεσίκτας, με τους τους Καταλανούς να ταξιδεύουν στο Βίλνιους.

ΜΠΕΣΙΚΤΑΣ-ΠΑΡΤΙΖΑΝ

Δεν κρύβω ότι με καθήλωσε χθές η Μπεσίκτας στο ντέρμπι (?) με την Παρτίζαν. Σε ένα θορυβώδες Αμπντι Ιπεκτσί  η ομάδα του Κουντέρ τσάκιζε κόκκαλα παίζοντας μανιασμένα άμυνα με ένα από τα πιο σκληροτράχηλα μπακόρτ της διοργάνωσης. Ο Τούρκος προπονητής πήρε το 100% από σχεδόν όλους του τους παίκτες, χρησιμοποιώντας 11 με την ένταση της άμυνας του να μην πέφτει σε όλο το ματς. Όχι βέβαια ότι η Παρτιζάν έχει τη σπουδαία επίθεση αλλά τα αμυντικά χαρακτηριστικά και η συμπεριφορά των Τούρκων μας άρεσαν αρκετά. Ο Κέρτις Τζέρελς ήταν ο παίκτης που έκανε τη διαφορά όντας πολύ αποτελεσματικός και στο μισό γήπεδο και στο ανοιχτό, με πολύ καλές επιλογές. Εντυπωσιακός και ο Πάτρικ Κρίστοφερ, ο οποίος πήρε φωτιά στο 2^ο ημίχρονο σκοράροντας συνεχόμενα μακρινά σουτ όταν οι Σέρβοι πλησίαζαν στο σκορ. Και οι δύο Αμερικανοί ήταν πολύ καλοί και στο αμυντικό κομμάτι. Το δε μπακόρτ του Κουντέρ με τους Ασίκ, Τσετίν,Γκιουλέρ ήταν η ραχοκοκαλιά του παιχνιδιού της Μπεσίκτας ενώ πολύ καλός ήταν και ο Οζέρ στη φροντκορτ μέχρι το σημείο που τραυματίστηκε. 

Η Παρτίζαν ξεκίνησε καλά το ματς αλλά όταν έβγαινε ο Ουέστερμαν εκτός παρκέ έπινε θάλασσα (τραγικός χθές ο Τόμας). Το inside game του Βουγιόσεβιτς βρήκε σε βράχο, απέναντι στους φανατισμένους ψηλούς του Κουντέρ και έμεινε μόνο ο Λούσιτς από το «3» να παλεύει.  Γενικά η Παρτίζαν δείχνει να στηρίζεται πολύ στον Ουέστερμαν ο οποίος  είναι τόσο έξυπνος και οξυδερκής που πολλές φορές οι συμπαίκτες του δεν τον «πιάνουν».. Μαζί με τον Μιλοσάβλιεβιτς (κλασσικό Σέρβικο θράσσος) συνθέτουν ένα αρκετό καλό δίδυμο στα γκαρντ αλλά  ο Ντούλε θα χρειαστεί  πολλά παραπάνω, ειδικά την άλλη εβδομάδα απέναντι στην ΤΣΣΚΑ στο Βελιγράδι..

ΜΟΝΤΕΠΑΣΚΙ-ΑΛΜΠΑ

Το παιχνίδι δε χρίζει ιδιαίτερης κριτικής. Σας είχαμε προετοιμάσει από προηγούμενες αναρτήσεις. Τέρμα οι εποχές που ομάδες όπως η τωρινή Άλμπα έμπαιναν στο Παλαέστρα και μέτραγαν επιεικώς 30, χάνοντας με 15 στο πρώτο πεντάλεπτο. Αυτή η Σιένα δε θέλει Κασούν, Κανγκούρ (βέβαια ήταν από τους μόνους που στάθηκαν χθές)και Ράζιτς. Θέλει παίκτες που παίζουν με το μαχαίρι στα δόντια. Η Άλμπα δε θα βάλει σε πολλές ομάδες 92(!!) πόντους εκτός έδρας φέτος. Ο Μος έχοντας στη μνήμη του το bad boy-παρελθόν προσπαθούσε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, με την ποιότητα του να κάνει μπάμ στο σύνολο του Μπάνκι.  Ο Εζέ πήδαγε σε προσποιήσεις ακόμα και όταν ο διαιτητής πέρναγε από μπροστά του ενώ ο Κεμπ που είναι καλή κίνηση, ήρθε σε κακή φυσική κατάσταση και τραυματίστηκε γρήγορα. Για το κουμάντο ας μη μιλήσουμε.. Ο Μπράουν έφτιαξε μια σαλάτα που δε νομίζω ότι υπάρχει στον τιμοκατάλογο κανενός σοβαρού ευρωπαϊκού μαγαζιού. 

Οι Γερμανοί ήταν σοβαροί από την αρχή κερδίζοντας κατά κράτος τη μάχη της ρακέτας, είχαν πλουραλισμό, μυαλωμένες επιλογές και χωρίς να παίξουν κάτι εξεζητημένο σκόραραν σχεδόν 100.. Το υπερατλαντικό ταξίδι της Σιένα δεν είναι δικαιολογία και φυσικά δε μειώνει στο ελάχιστο την μεγάλη νίκη της ομάδας του Ομπράντοβιτς, η οποία την άλλη εβδομάδα παίζει δεύτερο κολλητό εκτός στη Σαλόν. Η Μοντεπάσκι πάει στο Τελ Αβίβ.. Εκεί να δούμε τι θα δούμε..

Υ.Γ. Το ματς της Αρμάνι το βλέπω τώρα. Όποιος θέλει μιλάμε το βράδυ..