ΟΙ ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΙ..(?)

Ο Παναθηναϊκός βγάζει σαν ομάδα στο παρκέ την εικόνα του κουρασμένου αρχηγού του πληρώνοντας λάθη στη στελέχωση που έγινε το καλοκαίρι. Μπορεί να αντιστραφεί αυτό..?. Η οπτική του Hoopfellas για την κατάσταση...

Aυτό που έγινε Πέμπτη-Παρασκευή βράδυ δεν είχε προηγούμενο. Έλαβα έναν τεράστιο αριθμό μηνυμάτων στο προσωπικό μου μεήλ (και inbox στη σελίδα του Hoopfellas στο Facebook) με τεράστιο προβληματισμό (όχι αδικαιολόγητα και το καταλαβαίνω απόλυτα) για την εικόνα κυρίως του Παναθηναϊκού. Οπότε κρίνω σωστό πέρα από κάθε ανάλυση να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση και να «πούμε κάποιες κουβέντες» ρεαλιστικά.

-Η αναμέτρηση στο Τελ Αβίβ έβγαλε για πρώτη φορά τόσο καθαρά, τι λάθος προσέγγιση του καλοκαιριού για τους πρασίνους πάνω στο κεφάλαιο «Δημήτρης Διαμαντίδης». Το πλάνο του Μπλατ ήταν τόσο κυνικό που δεν άφηνε περιθώρια. Ο επί σειρά ετών αμυντικός-σύμβολο της διοργάνωσης έχει πλέον σοβαρή αδυναμία (με βάση τις ανάγκες του σύγχρονου μπάσκετ) στην προσωπική άμυνα, ειδικά σε καταστάσεις απομόνωσης απέναντι σε γκαρντς με δυνατά πόδια, σε βαθμό που οι Ισραηλινοί τον σημάδευαν από το πρώτο λεπτό. Δεν είναι υποτιμητικό αυτό για τον αρχηγό. Κάθε άλλο, κανείς δε νίκησε το χρόνο. Είναι όμως εμφανές σημάδι της λάθος στελέχωσης του καλοκαιριού στο backcourt κύριοι. Ο Παναθηναϊκός δε φρόντισε να καλύψει τον αρχηγό του. Να του αγοράσει τη περιβόητη πανοπλία που λέγαμε από πέρυσι (ειδικά φέτος που ο 3-D παίζει ακόμα μια ταχύτητα κάτω, σε σχέση με πέρυσι). Το καλοκαίρι με ρωτήσατε πολλάκις τη γνώμη μου για το «πληρέστατο» μπακόρτ των πρασίνων σας εξέφρασα τη σοβαρή ανησυχία μου. 4 παίκτες με ποιότητα 9/10 δε σημαίνει ότι βγάζουν ομαδική δύναμη/ποιότητα 9/10. Αυτό είναι το περιβόητο σταυρόλεξο της χημείας..

Ο Αργύρης Πεδουλάκης να είστε σίγουροι πως το έχει διαγνώσει (εάν δε το είχε θα υπήρχε θέμα). Τα τρικ όμως δεν είναι μόνιμη κατάσταση. Τη Πέμπτη έβγαλε τον Γκιστ (από το «4» μάλιστα και όχι από το «3» σε ψηλό σχήμα) ψηλά πάνω στον Χίκμαν (τον καλύτερο penetrator της Μακάμπι), ξεκινώντας τον Διαμαντίδη στον Σμίθ. Παρακολουθήστε τις πρώτες φάσεις (ασχέτου αποτελέσματος) και το πώς παίζουν οι Ισραηλινοί πάνω στον Διαμαντίδη. Καμία ισορροπία στο αμυντικό κομμάτι για την ελληνική ομάδα. Τη προσαρμογή αυτή την είχε σχεδιάσει ο κόουτς των πρασίνων, την πίστευε και τη χρησιμοποίησε και στο τέλος (παρόλο που έχανε σε δύναμη η ρακέτα του με τον Γκιστ τραβηγμένο ψηλά) με το σκεπτικό ότι θα ματσάρει με το δυναμισμό τους Μασιούλις την έλλειψη του δεύτερου ψηλού του από τη μάχη της ρακέτας. Και όμως, οι Ισραηλινοί όχι μόνο χτύπησαν αλλά βάσισαν τη δομή της επίθεσης τους στο ζωγραφιστό, παίρνοντας 10/12 από το δίδυμο Τζέημς-Σχορτσανίτη, είτε με ποστ παιχνίδι είτε σε καταστάσεις συνεργασίας.  Και όλα αυτά παρά το πολύ καλό παιχνίδι του Λάσμε, ο οποίος φθείρεται και αδικείται (γιατί αμυντικά το πακέτο του είναι πολύ πλούσιο) να παίζει μόνιμα ως «τερματοφύλακας».. Όταν η πρώτη γραμμή  άμυνας δε απορροφά κραδασμούς και στέλνει «σφαιράτο» τον κάθε περιφερειακό στο ζωγραφιστό, αυτό είναι φυσικό..

-Μιλήσαμε αρχικά για στελέχωση/δομή ενός μπακόρτ. Τη προηγούμενη εβδομάδα σας έγραψα ποιος κατά τη γνώμη μου θα ήταν ο ιδανικός ρόλος για τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Βασικά, από το καλοκαίρι είχαμε συζητήσει για αυτό. 6^ος παίκτης, 20-25 λεπτών τα οποία θα ήταν άκρως παραγωγικά (περισσότερες ανάσες που συνεπάγονται πιο καθαρό μυαλό, καλύτερη εκτέλεση/performance στην άμυνα) ώστε να μην είναι τόσο εκτεθειμένος (γιατί εκτίθεται στην προσπάθεια του να κάνει παραπάνω πράγματα συνεχώς, τα οποία του ζητά η ομάδα με τη παρούσα στελέχωση). Έναν ρόλο τύπου Σέρχιο Ροντρίγκεθ στη Ρεάλ (ο οποίος σκεφτείτε ότι είναι μόλις..27), ο οποίος έχει αναδείξει τον Ισπανό αδιαπραγμάτευτα αυτή τη στιγμή ως τον καλύτερο πόιντ γκαρντ της Ευρώπης. Το ερώτημα είναι: Μπορεί με τη παρούσα στελέχωση ο Παναθηναϊκός  να έχει αυτή την πολυτέλεια, αλλάζοντας τον ρόλο του Διαμαντίδη στο παρκέ..? Όχι. Όχι κύριοι.. Αυτό το βλέπεις όχι από το καλοκαίρι, αλλά πριν τελειώσει η προηγούμενη σεζόν. Γιατί για να γίνει, η ομάδα χρειάζεται έναν πολύ καλό δημιουργό-πικ εν ρολ γκαρντ, με εξαιρετικό περιφερειακό μυαλό και τετραγωνισμένη σκέψη που θα βάλει τους υπόλοιπους να παίξουν  απουσία του αρχηγού. Και έναν quarterback γκαρντ (δυνατό κορμί που μπορεί να ελέγξει τη μπάλα και τον αιφνιδιασμό του αντιπάλου, να πάει στο ριμπάουντ και να λειτουργήσει ως ball mover/ball stopper) που απορροφά τους κραδασμούς βγαίνοντας μπροστά στο αμυντικό κομμάτι και προστατεύοντας τον Διαμαντίδη. Τέτοιοι παίκτες δεν υπάρχουν στην περιφέρεια του Παναθηναϊκού αυτή τη στιγμή. Ο Διαμαντίδης παραμένει ένας πολύ καλός (εξαιρετικός) help-defender (είναι και θέμα διαίσθησης) έστω και αν πηγαίνει πιο αργά/λιγότερα δυνατά στη μπάλα και μοναδικός  στο execution στην 5/5 επίθεση. Η αναλογία ασσίστς/λαθών  του (8.2/0.8) που έγινε θέμα στα ελληνικά μίντια την εβδομάδα αυτή είναι κάτι που δείχνει το μέγεθος του παίκτη (επική αν λάβουμε υπόψη τις ανάσες του και την κούραση). Ήταν υποχρέωση της ομάδας να τον πλαισιώσει σωστά ώστε να πάρει το καλύτερο του. Δε θα μου φαινόταν καθόλου περίεργο ο Διαμαντίδης να ήταν μέσα στους βασικούς υποψήφιους για το MVP της σεζόν, στον ρόλο που σας περιγράφω, ενώ η ομάδα σταδιακά και κάτω από σωστό καθεστώς θα πέρναγε στη φάση ανεξαρτητοποίησης (σιγά σιγά) από τον παίκτη προετοιμάζοντας την επόμενη ημέρα.

Όλα αυτά γράφτηκαν γιατί ο Διαμαντίδης παραμένει το κέντρο αποφάσεων της ομάδας και η συμπίεση που δέχεται έχει επιφέρει δυνατά χτυπήματα στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Σαφώς το πρόβλημα δεν είναι μόνο εκεί..

-Ο Παναθηναϊκός δεν «τρέχει μαζί».. Έχει γρήγορες μονάδες αλλά –πάμε πάλι- δε τρέχει γρήγορα «μαζί», σαν ομάδα, το οποίο έχει μεγάλη διαφορά.  Αποτέλεσμα αυτού το κακό αμυντικό τρανζίσιον, κακή πικ εν ρολ άμυνα (στις περισσότερες επιλογές άμυνας στη συγκεκριμένη κατάσταση) και κυρίως  μια επίθεση προβλέψιμη, η οποία στο Τελ Αβίβ (και όχι μόνο) σε πολλές περιπτώσεις δε μπορεί να χτυπήσει με αυτό που έχει σχεδιάσει και αναγκάζεται, μένοντας με τη μπάλα στα χέρια (ποιανού? Ε, του Διαμαντίδη, όχι λίγα από τα άστοχα σουτ του γίνονται υπό αυτό το καθεστώς) να παίξει με προσωπική φάση. Παρατηρείστε πόσο προκλητικά «άλλαζε» η Μακάμπι –ειδικά στην κορυφή- παίκτη στην άμυνα της, καθώς οι πράσινοι περιφερειακοί (εκτός του Παππά που υστερεί στην εξωτερική πάσα όμως όταν μπαίνει στη διαδικασία εξόρμησης προς το καλάθι) δε μπορούσαν να περάσουν ούτε τον Μπλού, ο οποίος χρόνια τώρα έχει θέμα με το «λυγίζω γόνατα στην άμυνα, κάνω πλάγια-πίσω βήματα». Ο Ούκιτς είναι  non factor γιατί πολύ απλά έχει χάσει την ιδιαιτερότητα του στο ρόστερ των πρασίνων και αναφέρομαι στο κομμάτι «προσωπική φάση» που προσθέτει τον παράγων  «απρόβλεπτο» σε μια επίθεση (πολύ σημαντικό) καθώς η αρμοδιότητα αυτή έχει μετατεθεί στα χέρια του Παππά. Ο Κάρι σε μια τέτοια επίθεση δε μπορεί να δώσει.  Σκεφτείτε ότι οι πράσινοι τη Πέμπτη με το intense της τριάδας Λάσμε-Φώτση-Γκιστ πήραν 18 επιθετικά ριμπάουντς, κέρδισαν τις κατοχές αλλά η επίθεση τους ήταν αποκαρδιωτική.. Πολύ απλά, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ.

Δεν υπάρχουν οι εύκολοι ποστ πόντοι και τα ..μιλούνια ευεργετικά που παίρνει μια ομάδα από αυτή τη κατάσταση. Ισορροπία στην άμυνα, καλό αμυντικό τρανζίσιον, ξεκούραση περιφερειακών, φθορά αντιπάλου. Ο πρόσωπο-Λουκάς δε θα βρεί ποτέ τη θέση που πρέπει στο ροτέησιον, ο ποστ-Λουκάς ίσως (εξηγήθηκα το καλοκαίρι ότι δεν υπάρχει το ωμό/καθαρό ποστ παιχνίδι του Σόφο φέτος που άλλαζε αμυντικές διατάξεις και έδινε πολύ καλύτερες ματιές στο καλάθι από έξω)..

-Η Μακάμπι ήταν καλή. Σαφώς πιο έτοιμη ψυχολογικά να μπεί και να παίξει αυτό το παιχνίδι.  Επιτέθηκε στο καλάθι του αντιπάλου, είχε στόχο στην επίθεση, βρήκε καλά σουτ με τον Μπλού και τον κύριο δημιουργό της τον Ινγκλς που έστησε αρκετές καταστάσεις για τους υπόλοιπους, σε έναν ρόλο που του πάει περισσότερο (σε σχέση με τον καθαρό εκτελεστικό στη Βαρκελώνη).  Ο Τζέημς κατάπιε τον Γκιστ (κυρίως) όπου τον τράκαρε, ο Σοφοκλής έδωσε ασφαλείς πόντους όταν κόλλησε η επίθεση, τα γκαρντ της έβγαζαν ένταση στο παρκέ απέναντι σε μια ζαλισμένη/μπερδεμένη επιθετικά ομάδα.  Πολύ καλή τύχη για την 1^η θέση στον όμιλο, βασικό όμως να μην έχει απώλειες παικτών ειδικά σε αυτό το ροτέησιον που χρησιμοποιεί ο Μπλατ.. Ειδικά αν είχε έναν καλύτερο γκαρντ (τύπου Ντιλέηνι ή Νόλαν Σμιθ) αντί του Ράις..

-Ο Παναθηναϊκός έχει πέσει σε χαντάκι.. Σε ένα βαθύ χαντάκι, από όπου πρέπει να ανέβει ψηλά στο φως με προσεκτικές κινήσεις. Ίσως θυσιάζοντας κάποια πράγματα που τον κρατάνε κάτω.. Ο μήνας αυτός είναι πολύ σημαντικός. Σε όλα τα επίπεδα. Η ομάδα πρέπει να παίξει καλύτερα βέβαια γιατί έτσι δε πάει πουθενά. Το πρόγραμμα προσφέρεται δηλ. έχει ματς με σημασία, που οι πράσινοι μπορούν να νικήσουν και να «σηκωθούν».  Συσπείρωση θέλει και ξεκάθαρες αποφάσεις, ακόμα και εάν αυτές σημαίνουν «θυσία». Η στελέχωση δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Από το αμυντικό κομμάτι πρέπει να ξεκινήσουν οι πράσινοι για να βγάλουν «πεινασμένο» προφίλ και να κερδίσουν χρόνο ώστε να βελτιώσουν την επίθεση τους. Όλοι ξέρουν μέσα στην ομάδα  ότι έχουν πιάσει «πάτο» στις προσδοκίες (όχι λόγω αποτελεσμάτων αλλά απόδοσης) του κόσμου. Ο μήνας (μέχρι τα Χριστούγεννα) αυτός θα αρχίσει να κρίνει πράγματα.. Υπάρχει ο ημιτελικός του Δεκέμβρη αλλά πάνω από όλα η Ευρωλίγκα που τίποτα δε θεωρείται δεδομένο. Αυτή τη στιγμή (με τη παρούσα εικόνα και αυτά που γίνονται στη διοργάνωση) ούτε η πρόκριση.. Ίσως να είναι καλό αυτό. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι η μεγαλύτερη δύναμη στον άνθρωπο..

Υ.Γ: Eιλικρινά για τον Ολυμπιακό εκ των προτέρων, δεν είχα σκοπό να γράψω.. Βλέποντας το ματς βέβαια, παρατήρησα μια τελείως διαφορετική κατάσταση. Ο πρωταθλητής Ευρώπης  γράφει τη δική του ιστορία στις αναμετρήσεις που «έρχεται από πίσω».  Όμως η νίκη δε μακιγιάρει τις αδυναμίες που παρουσίασε η ομάδα απέναντι σε αντίπαλο πολύ χαμηλότερης ταχύτητας. Ειδικά το αμυντικό κομμάτι και το πόσο εύκολα πήγαινε ο αντίπαλος μέχρι τέλους με προβλημάτισε πάρα πολύ. Μπορώ να πω ότι δεν είναι μόνο θέμα νωθρότητας.. Δυστυχώς είμαι «εκτός» και ο χρόνος μου είναι περιορισμένος, για αυτό μπορούμε να πούμε περισσότερα πράγματα μέσω των σχολίων, στη συζήτηση μας και για τους ερυθρόλευκους.

Σας περιμένω και στη σελίδα μας στο Facebook..

https://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274