EUROLEAGUE 2013-14 ( 3): FROM HELL..

Ο Παναθηναϊκός απέδρασε από την κόλαση του Βελιγραδίου και το -15 με ηλεκτροσόκ που του προσέφερε η «μπασκετική αλητεία» του Νίκου Παππά..  Από τη κόλαση που δημιούργησε ο ίδιος ξέφυγε και ο Ολυμπιακός απέναντι στο ανάχωμα του Πέσιτς. Σαν τσόφλι από αυγό καθάρισε ο Ζοτς την ΤΣΣΚΑ, προβληματισμός στη Μόσχα. Το Hoopfellas γράφει για τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα της 3^ης αγωνιστικής στην Ευρωλίγκα..

Πάμε να κάνουμε την καθιερωμένη μας βόλτα στα γήπεδα της Ευρωλίγκας και για αυτήν εβδομάδα όπου έχουμε πολλά να πούμε..

ΜΕΤΑ ΤΑ ΣΚΑΡΙΟΛΙΚΙΑ..ΚΡΕΣΠΙΛΙΚΙΑ

Ήταν πραγματικά απερίγραπτο αυτό που έβλεπα τη Παρασκευή το βράδυ από τη Μοντεπάσκι στη Πολωνία. Ότι και να σας γράψω ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα της εικόνας.. Οι Πολωνοί έστησαν γρήγορα μια ζώνη  και ο τρόπος διάσπασης (ή μάλλον ο τρόπος αντίδρασης σε αυτά που ακολούθησαν) που διάλεξε ο Μάρκο Κρέσπι ήταν απλά παιδικός. Η Μοντεπάσκι έσπασε όλα τα κοντέρ καθώς πρέπει να ήταν η πρώτη ομάδα σε αυτό το επίπεδο που δεν έβαλε ούτε μια φορά στο 40λεπτο τη μπάλα στο ποστ (έτσι ρε παιδί μου, για το ξεκόζι..) σουτάροντας αφειδώς τρίποντα λες και έπαιζαν ρολόι. Η επιμονή σε αυτό τον τρόπο επίθεσης ήταν απλά εκνευριστική (η μόνη απόπειρα με σκρίν του Χάκετ στον πόιντ ψηλά, όταν και ο έγχρωμος σταρ κέρδισε την αλλαγή και κλείδωσε χαμηλά δε συνοδεύτηκε καν από πάσα..). Ο Ντάνιελ Χάκετ, η σημασία του οποίου στο τωρινό σύνολο είναι μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του.. Τζόρνταν στους  Μπουλς των πρώτων ετών, διάλεξε να πασάρει συνεχώς τη μπάλα για ισορροπήσει λίγο την κατάσταση αλλά αυτό γύρισε μπούμερανγκ. Σκεφτείτε ότι ο ηγέτης των πρωταθλητών Ιταλίας έκανε την πρώτη του απόπειρα σουτ στο..19^ο λεπτό (ένα εύστοχο τζαμπ σου μετά από εισαγωγή στη base line από τα 6 μέτρα). Εν ολίγοις το θέαμα των Ιταλών –μετά τον θρίαμβο επί της Μπολόνια- ήταν οικτρό καθώς είναι φανερό ότι (με τραυματία τον Σπένσερ Νέλσον και τον Κάρτερ να μοιράζεται στις δύο θέσεις των φόργουορντς) μόνο δύο αθλητές παίζουν σωστό μπάσκετ μέσα στη πλημμύρα. Ο Χάκετ και ο Ρες. Αυτό δε μειώνει καθόλου βέβαια τη νίκη των Πολωνών (αρκετά καλός ο Εγιένγκα) που κυριάρχησαν στο ζωγραφιστό απέναντι σε μια ομάδα που προσπαθεί να παίξει κάτι ανάλογο με πέρυσι αλλά χωρίς το πυρηνικό όπλο Μπόμπι Μπράουν και τον lock down defender Μος συν τον Κανγκούρ, το αποτέλεσμα είναι για πολύ κλάμα.. Με αυτά και μ’αυτά, η Μοντεπάσκι είναι με το ένα πόδι εκτός από την τρίτη αγωνιστική.. (θα ήταν και με τα δύο εάν η Μπάγερν περνούσε από το Φάληρο).

ΜΑΤΣ ΕΙΔΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ

Το καλοκαίρι σας είχα μιλήσει για τον πόλεμο της Λοκομοτίβ με τη Μακάμπι σε ξεχωριστή ανάρτηση. Το κλίμα ήταν μυστήριο. Βασικά η όλη ατμόσφαιρα καθαρά αγωνιστικά ευνοούσε τον Μπλατ, ο οποίος πήγαινε ξαφνικά στο Κράσνονταρ σαν σούπερ αουτσάιντερ απέναντι στην πολύ καλή Λοκομοτίβ του Πασούτιν. Έλα όμως που ο Αμερικανοισραηλινός κόουτς ξέρει να μαγειρεύει τέτοιες καταστάσεις.. Και αυτό φάνηκε από τη στιγμή που απέσυρε σχεδόν με το καλημέρα τον Οχαγιόν βλέποντας ότι οι αντιδράσεις του (αρκετού για τα ρωσικά δεδομένα) κόσμου μπορούσαν να αλλάξουν το ψυχολογικό status του παιχνιδιού. Κάπως έτσι η Μακάμπι πέρασε εύκολα και στο σιγανό από μια πολύ δυνατή έδρα. Με ροτέησιον 7 παικτών, πολύ καλή άμυνα, κυριαρχία στο ζωγραφιστό και τις διεκδικούμενες μπάλες, σωστά δομημένο επιθετικό πλάνο στο μισό γήπεδο. Οι Ισραηλινοί  έστησαν πολλές ποστ καταστάσεις είτε με back/cross screens στον Σμιθ (αρκετά αποτελεσματικός) είτε με τη γνωστή 4 out-1 in επίθεση για τον Σχορτσανίτη (με τον Μπλού να βάζει πολύ πίεση στην άμυνα απαγορεύοντας κάθετη βοήθεια)τον οποίο ο Μπλατ άφηνε μέσα γιατί με την παρουσία του ο Πασούτιν κρατούσε εκτός του Χέντριξ και άφηνε μέσα τον Μάριτς (23’), κέρδος τεράστιο για την άμυνα της Μακάμπι. Το δίδυμο Χίκμαν-Ίνγκλς έκανε όλη τη δουλειά, ειδικά στο δημιουργικό κομμάτι, τρέχοντας αρκετά plays και διαβάζοντας μις ματς. Η Λοκομοτίβ από την άλλη έπεσε στο κακό βράδυ της νέας στο θεσμό ομάδας. Είναι αρκετά καλό σύνολο και έχει πολύ ικανό προπονητή, αυτό κρατείστε το. Της λείπει όμως ο πικ εν ρολ γκαρντ (ειδιά από τη στιγμή που βασίζεται σε τέτοιου είδους επίθεση με τον εξαιρετικό σε αυτό το κομμάτι Χέντριξ). Δεν υπάρχει τέτοιος στο ρόστερ. Με τον Καλάθη πίσω οι Ρώσοι θεωρώ πως θα ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη του θεσμού αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβηκε..

ΒΙΑΣΜΟΣ..

Δεν έχω να πω πολλά πράγματα για το υποτιθέμενο –για όλους μας- ντέρμπι της Φενέρ με την ΤΣΣΚΑ. Έχω πεί πόσο άσχημα παίζουν οι Ρώσοι από την αρχή φέτος. Προχθές έβγαζε μάτι το πόσο πιο έτοιμη ήταν η ομάδα του Ομπράντοβιτς ψυχολογικά να παίξει ένα τέτοιο ματς.  Μη γελιέστε με τον τρόπο που καρατομεί η τουρκική ομάδα τους αντιπάλους της στη σεζόν. Ακόμα βρίσκεται στη φάση δόμησης του παιχνιδιού της. Η ουσιαστική διαφορά είναι ότι ο Σέρβος mastermind έχει καταφέρει να πείσει τους παίκτες του να πιστέψουν σε αυτό που δουλεύουν καθημερινά στο γήπεδο και κατ’επέκταση στον εαυτό τους. Αυτή η αύρα βγάζει το αποτέλεσμα που βλέπεται στη παρούσα στιγμή και την ηλεκτρίζουσα ατμόσφαιρα στο γήπεδο μιας και το κοινό το λαμβάνει και συμμετέχει.

Ο Ομπράντοβιτς έκανε τα δικά του.. Του στυλ «να δεις τι σού’χω για μετά» εκπλήσσοντας αντίπαλο και εαυτόν (θα πω εγώ) με την αποτελεσματικότητα των επιλογών στη χάραξη της στρατηγικής του ματς. Επέλεξε λοιπόν να παίξει «μέσα» (κρατώντας πίσω) τον εκάστοτε ψηλό του στα πικ των wings ΤΣΣΚΑ, Ουίμς και Μίτσοβ παίζοντας παράλληλα under στις καταστάσεις που τον σκριν γινόταν από τη γραμμή του τριπόντου και πίσω και over (ο αμυντικός πάνω από το σκριν και αυτό όχι πάντα) στα side στα οποία ο δημιουργός πατούσε άμεσα στην ακτίνα των 5.5 μέτρων από το καλάθι, δίνοντας –πολύ τζογαδόρικα είναι αλήθεια- πολλές ευκαιρίες εκτέλεσης από μέση απόσταση. Την ίδια τακτική διάλεξε και με τον Πάργκο, δείχνοντας ότι είναι αποφασισμένος να μη χάσει μέσα από το ζωγραφιστό απαγορεύοντας κάθε είδους lay ups. Ετοίμασε παράλληλα άμυνα hedge out για τον Τεόντοσιτς έχοντας δουλέψει πολύ την αμυντική του αντίδραση στη κάθετη πάσα του Σέρβου βαθιά στη ρακέτα. Ουσιαστικά κατεύθυνε τη μπάλα και αμύνθηκε εκεί που ήθελε αυτός.

Επιθετικά ο παίκτης που έκανε τη διαφορά στο χτίσιμο αυτής της διαφοράς ήταν ο φοβερός στο ξεκίνημα Νεμάνια Μπιέλιτσα, κλειδί του Ζοτς στο επιθετικό κομμάτι. Με οδηγό το Ευρωμπάσκετ και τη χρήση του παίκτη από τον Ντούσαν Ίβκοβιτς (θυμάστε πόσο είχαμε μιλήσει για αυτό μιας και ένα πολύ μεγάλο ποσοστό καταστάσεων που έστηναν οι Σέρβοι ξεκινούσε από συνεργασίες Μπιέλιτσα-Κριστιτς στο φτερό) ο Ομπράντοβιτς τράβηξε τον Νεμάνια ως δημιουργό στην «πλευρά» με εντολή να κερδίσει αλλαγή (είτε με Κάουν είτε Κρίστιτς) την οποία θα ακολουθήσει iso κατάσταση με τους 4 συμπαίκτες του μαζεμένους απέναντι. Λόγω της ικανότητας του Κριάπα και τους Χάινς (για μέσα-έξω άμυνα) η ΤΣΣΚΑ αλλάζει συνεχώς σε τέτοιες περιπτώσεις, με τον Μπιέλιτσα να έχει εντολή να τιμωρήσει με σουτ διαφορετική αντίδραση της άμυνας. Επίσης η Φενέρ τιμώρησε την αμυντική αδυναμία των Ρώσων φέτος να αμυνθούν στα πικ σε δεύτερο χρόνο στο τρανζίσιον, στήνοντας πολλά από αυτά με κύριο δημιουργό της ομάδας (Πρέλντζιτς).

Εν κατακλείδι ο Ζοτς γνωρίζει ότι η ομάδα του θέλει δουλειά και είχε κυκλώσει αυτά τα δύο εντός έδρας ματς (με Μπάρτσα, ΤΣΣΚΑ) για να αλλάξει το ψυχολογικό στάτους των παικτών του φέρνοντας στα μάτια τους την ταμπέλα “BELIEVE”. Το πραγματικά μεγάλο κέρδος είναι αυτό. Η Φενέρ έχει αδυναμίες της οποίες μακιγιάρει ο Σέρβος με πιο χαρακτηριστικό κομμάτι τη χρήση αρκετής ζώνης (ενεργητικής είναι αλήθεια) την οποία βάζει και βγάζει στο playbook του παίζοντας με το μυαλό του αντιπάλου με στόχο απλά να μην τον αφήσει να βρεί ρυθμό. Για την ΤΣΣΚΑ τα πράγματα είναι σκούρα, μιας και η εικόνα είναι τραγική. Το μπακόρτ δεν έχει συνοχή και δύσκολα θα αποκτήσει σε μέγιστο βαθμό χωρίς κάποια εξτρεμιστική αλλαγή. Βαριά, παρωχημένη, μπλαζέ.. Αυτή είναι η ομάδα σου κόουτς Ετόρε αυτή τη στιγμή. Δε κρύβω ότι το ..play με τις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας ήταν τουβλάρισμα κάθε είδους από την περιφέρει και..επιθετικό ριμπάουντ του Χάινς (..)! Σκεφτείτε το μέγεθος της πλημμύρας..  Για τους Ρώσους θα αναφερθούμε πάλι σύντομα. Περιμένω κάποια πράγματα/εξελίξεις , μπορεί να τα διαβάσετε εδώ και σε πανευρωπαϊκή πρεμιέρα.. Ξέρω τι σας λέω..

ΔΕ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ..ΠΕΣΙΤΣ

Δύο λόγια για το ΣΕΦ όπου οι ερυθρόλευκοι ανεξήγητα κλείδωσαν πνευματικά σε ματς που βρισκόταν σε σημείο όπου φυσιολογικά ο αντίπαλος παραδίδεται από τα συνεχή χτυπήματα του ανώτερου έως το 25’ Ολυμπιακού.. Βέβαια οι Βαυαροί πάτησαν ΣΕΦ με το ψυχολογικό αβαντάζ του αήττητου φέτος αουτσάιντερ. Καλή κατάσταση δηλαδή για τον Πέσιτς..

-Και οι δύο ομάδες έχουν δομηθεί και δουλευτεί για να τρέχουν το γήπεδο και να παίρνουν πόντους στο τρανζίσιον, με τη βασική διαφορά ότι οι πρωταθλητές Ευρώπης παίζουν πολύ καλά το τρανζίσιον συνεργασίας σε αντίθεση με τους Βαυαρούς που στηρίζονται  στην κάλυψη μέτρων με ντρίμπλα με βασικό όπλο στη φαρέτρα τα καταπληκτικά πόδια και επιτάχυνση του Ντιλέηνι που μπορούν να «σπάσουν» τις γραμμές άμυνας σε τέτοιες καταστάσεις.  Αντίθετα οι ερυθρόλευκοι έχουν πληθώρα επιλογών που βασίζονται στη συνεργασία έχοντας δομήσει την τελευταία διετία μια από τις πιο αποτελεσματικές transition offenses ανά την Ευρώπη.

Σε αυτό το κομμάτι εντυπωσίασε ο Ματ Λοτζέσκι λειτουργώντας ως finisher στο ανοιχτό γήπεδο –με πολύ έξυπνες τοποθετήσεις του κορμιού του- κυρίως μέσα από συνεργασίες με τον Βαγγέλη Μάντζαρη, στοιχείο που έχω παρατηρήσει από ξεκίνημα της σεζόν και δεν είναι τυχαίο λόγω του ότι ο Μάντζαρης είναι ο γκαρντ των ερυθρολεύκων που βγάζει πιο γρήγορα από όλους τη μπάλα από τα χέρια του. Αυτό είναι πολύ σημαντικό αν σκεφτείτε ότι ο Λοτζέσκι ως finisher δεν είναι ο παίκτης –με το athleticism- που θα πάρει τη μπάλα βαθιά στη ρακέτα για να τελειώασει (όπως ο Πρίντεζης π.χ.) αλλά τη θέλει σε πρώτο χρόνο για να «διαβάσει». Και σε τέτοιες καταστάσεις η άμεση σκαστή πάσα του Μάντζαρη προς τον Αμερικανό είναι σημαντική για την περαιτέρω εξέλιξη.

-Από την άλλη είδα αδυναμίες και των δύο ομάδων να αμυνθούν στο συγκεκριμένο κομμάτι επίθεσης.  Ειδικά οι ερυθρόλευκοι βάσει των στάνταρντς τους ήταν αποκαρδιωτικοί  επιτρέποντας  στη μπάλα να φτάνει μέχρι το καλάθι ακόμα και στις περιπτώσεις που  σε αρχική διάταξη είχαν 5 παίκτες πίσω από αυτή (κομμάτι που πρέπει να προβληματίσει). Σας το γράφω αυτό γιατί σωστά θα σκεφτείτε ότι έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός θέλησε να υποστηρίξει –ίσως με υπεράνω ζήλο για τη συγκεκριμένη κατάσταση- την επίθεση του με επιθετικό ριμπάουντ.

-Ο Πέσιτς έφτασε πολύ κοντά. Επεδίωξε να στείλει  τους δημιουργούς του Ολυμπιακού μακριά από το σκριν κρατώντας τους με τη μπάλα στην «πλευρά» δίνοντας ουσιαστικά μόνη επιλογή το ντράιβ στο δημιουργό το ντράιβ πάνω σε μια άμυνα που περιμένει. Μάλιστα  μπόρεσε να υποστηρίξει τέτοιου είδους άμυνα καλύτερα με τα σχήματα στα οποία στο «2» είχε τον αθλητικό Τέηλορ ή τον Ντζέντοβιτς, οι οποίοι «έβγαιναν» μπροστά από το «4» του Ολυμπιακού στη base line (αρχή της συγκεκριμένης άμυνας). Θεωρώ ότι στο συγκεκριμένο παιχνίδι πάντως του έλειψε περισσότερο από κάθε άλλο φέτος ο τραυματίας Ντιόν Τόμπσον, με τον οποίο η φροντκόρτ της Μπάγερν θα κέρδιζε σε ταχύτητα και αποτελεσματικότητα στο ζωγραφιστό.

-Ο Ντάνστον από την άλλη έκανε μεν ένα πραγματικά καλό παιχνίδι και επιβραβεύτηκε με τον τίτλο του ΜVP της αγωνιστικής αλλά δεν πρέπει να υπερεκτιμηθεί ακόμα. Η άμυνα του θέλει και άλλο δουλειά, ήταν φανερό (και προχθές) ότι ειδικά στην p’n roll defense δεν έχει τους χρόνους αντίδρασης του Χάινς (και ποιος τους έχει θα μου πείτε..) για αυτό και το παιδί πρέπει να «προστατευθεί». Βρίσκεται σε ένα περιβάλλον με παίκτες κλάσης δίπλα του που μπορούν να τον ανεβάσουν επίπεδο και προσωπικά μέχρι τώρα θεωρώ πολύ ικανοποιητική την απόδοση του όντας η βασική επιλογή στο «5», δικαιώνοντας τον προπονητή του. Το «θέμα» για τον Ολυμπιακό τώρα είναι η δεύτερη επιλογή, δηλ. ο Μπέγκιτς και όχι ο Σίμονς για τον οποίο ακόμα πιστεύω ότι λόγω ιδιοσυγκρασίας και ρόλου (αρχικά 3^ος σέντερ στο ροτέησιον) ότι θα του ταιριάζει να ξεκινά ως στάρτερ. Το κλειδί όμως είναι η γρήγορη ένταξη του Μπέγκιτς ώστε να αναβαθμιστεί η φροντκόρτ που έχασε (ελλείψει  Πετγουέη) τη μάχη ψηλά από τους μαχητικούς Βαυαρούς και αν δεν ήταν και ο Πρίντεζης να «γράψει» το ασυνήθιστο νούμερο των 12 ριμπάουντς πιθανόν να είχαμε άλλον νικητή. Ο Συριανός φόργουορντ μαζί με τον συνήθη ύποπτο Σλούκα ξεκόλλησαν το κάρο από τη λάσπη και τους πιστώνεται ένα μεγάλο μερίδιο της νίκης, όπως και στον εξαιρετικό Μάντζαρη που επανέφερε το κομπιουτεράιζντ παιχνίδι του με 0 λάθη (12π. 4/5 τρ.) σε σχεδόν 22’..

-Ακούω γκρίνιες για τον Σπανούλη με το πρόσχημα ότι η ομάδα παίζει καλύτερα με αυτόν και ο ίδιος έμεινε πάλι έξω στα τελευταία λεπτά. Ψυχραιμία.. Αυτό σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός αναπτύσσεται σαν ομάδα. Γιατί οι δύο Ευρωλίγκες δε σημαίνουν..ταβάνι. Η ομάδα έχει νέα παιδιά που ζητάνε και μπορούν να κερδίσουν αναβαθμισμένο ρόλο και μαζί τους θα βελτιωθεί και όλο το σύνολο. Αυτό δε σημαίνει ότι ο αρχηγός είναι «κατώτερος» ή ότι η ομάδα τον χρειάζεται λιγότερο. Πιστέψτε με είναι διαφορετικά ΜΕ τον Σπανούλη, ακόμα και όταν βρίσκεται στον πάγκο.  Δεν είναι λοιπόν πρόβλημα αυτό. Αντίθετα τα μείζονα θέματα σε επίπεδο ρόλων και ροτέησιον για τους ερυθρόλευκους είναι η επανένταξη του Λο και ο Μπέγκιτς..

ΑΠΟ ΤΗ ΚΟΛΑΣΗ..

Ειλικρινά νομίζω ότι δε μπορούσα να βρώ τίτλο να αρμόζει καλύτερα στο ματς της Παρασκευής.. Οι πράσινοι πέτυχαν μια νίκη που μπορεί να αποτελέσει σταθμό για την μετέπειτα φετινή τους πορεία, μιας και το συγκεκριμένο παιχνίδι έβγαλε στο πιάτο πλεονεκτήματα και αδυναμίες με τον πιο εμφατικό τρόπο..

-Εξήγηση για τα δύο διαφορετικά πρόσωπα και την απόκλιση στην ποιότητα του performance του Παναθηναϊκού μεταξύ 1^ου και  2^ου ημιχρόνου?

Οι πράσινοι πραγματικά στα πρώτα 20 λεπτά έβλεπαν εικόνες βιβλικής καταστροφής γύρω τους.. Βράχια και βουνά να γκρεμίζονται, τσουνάμια και άλλα τέτοια στην πιο κατηφορική έδρα της διοργάνωσης η οποία, ναι, μπορεί να μετατρέψει μια ομάδα συγκεκριμένων δυνατοτήτων σε πολεμική μηχανή. Γιατί όλα αυτά? Ο Παναθηναϊκός που χτίζεται δεν έχει ακόμα την ικανότητα να ελέγξει την ορμή του αντιπάλου ειδικά σε ένα τέτοιο περιβάλλον (είχα αναφερθεί σχετικά και μετά το ματς του Βίλνιους, σε μια  διαφορετική ατμόσφαιρα αλλά με κοινά στοιχεία..ορμής). Δυσκολεύεται να χειραγωγήσει τον αντίπαλο σε μια τέτοια κατάσταση. Αυτό οφείλεται  σαφώς στο ότι η ομάδα δεν είναι έτοιμη να παρουσιάσει την επίδοση που στοχεύει ο προπονητής της στο αμυντικό κομμάτι και με αυτή αφετηρία να χτίσει το παιχνίδι της, ειδικά σε μια τέτοια έδρα.  Για πολλούς λόγους..  

Αγωνιστική ανετοιμότητα, χρονικό σημείο της σεζόν, αθλητικό κομμάτι σε διάπλαση, μπακόρτ που φείδεται σε σύνολο δυνατά πόδια, πνευμόνια και αμυντικά ένστικτα ώστε να ελέγξει τη μπάλα και παίξει με το κορμί και την επαφή, ενσωμάτωση νέων παικτών διαφορετικής κατεύθυνσης που έχουν μειώσει την ένταση και την προσήλωση στα μετόπισθεν.. ? Ναι, πολλά από αυτά. Το θέμα είναι τι και σε ποιο χρονικό διάστημα μπορούν οι πρωταθλητές Ελλάδος να βελτιώσουν,  ώστε να μπορούν να σταδιακά να αυξήσουν σαν σύνολο το χρόνο υψηλής έντασης της άμυνας.

Από πού να αρχίσω..? Low post άμυνα? Απαράδεκτη. Transition defense..? Ανύπαρκτη, έκανε τους αντιπάλους περιφερειακούς να μοιάζουν πως πετούν φλόγες από τα πόδια.. Ειδικά ο Μπλάζιτς ο οποίος εκτέλεσε υποδειγματικό στο ανοιχτό γήπεδο. Ένα σπλιτ άουτ του Σκίλμπ ή του Τζένκινς, μια έξτρα πάσα ή εξαγωγή της μπάλας από το ποστ ήταν ικανή να επιφέρει ανισορροπία στην άμυνα. Αυτό προσωπικά το θεωρώ θέμα μυαλού, τουλάχιστον για τη συγκεκριμένη ομάδα που ακόμα και εάν δουλεύει για να φτάσει στο επιθυμητό φυσικό επίπεδο δε δικαιολογείται να παρουσιάζει τέτοια εικόνα. Κάπως έτσι πήγε στο βρόντο η σωστή επιλογή του Πεδουλάκη να παρατάξει τον Μπατίστ στο ξεκίνημα ώστε να τραβήξει τον Μαριάνοβιτς έξω από τη ρακέτα και παράλληλα να προστατεύσει τον Λάσμε από τη φθορά νωρίς.

-Αυτό που κράτησα όμως, για τον απλούστατο λόγο ότι δε μου άρεσε, ήταν ότι οι Σέρβοι επιβλήθηκαν σε φυσικό επίπεδο της ελληνικής ομάδας. Σε ένα πραγματικά αντρικό παιχνίδι, πίεσαν, πήγαν πολύ στην επαφή, κέρδισαν ματώνοντας τις διεκδικούμενες μπάλες, με λίγα λόγια «έδειραν» τους πράσινους οι οποίοι πιστέψτε με δε το έχουν συνηθίσει αυτό. Πρόκειται για στοιχείο που χαρακτήριζε τον Παναθηναϊκό του Αργύρη Πεδουλάκη πέρυσι όλη τη σεζόν και αποτέλεσε τη ναυαρχίδα της φιλοσοφίας του συνόλου μαζί με την half court offense. Ο Ράντονιτς πίεσε ψηλά με τα γκαρντς του κάνοντας τους περιφερειακούς του αντιπάλου να νιώσουν αυτή τη πίεση, ιδιαίτερα τον Διαμαντίδη γνωρίζοντας ότι κάθε επαφή/κραδασμός θα μειώνει και τις ανάσες του αρχηγού των πρασίνων.  Ουσιαστικά ο στόχος ήταν να τραβήξουν τον αντίπαλο μακριά από το καλάθι της στην προσωπική πάντα άμυνα. Αντίθετα στη ζώνη 2-3 του ο Ράντονιτς «έδινε» διαδρόμους που οδηγούσαν πάνω στον Μαριάνοβιτς συνεχώς..

-Στο δεύτερο ημίχρονο τα κόζια άλλαξαν. Ο Παναθηναϊκός μπήκε για να κερδίσει την προσωπική φάση και να σπάσει το ψυχολογικό προφίλ που είχε χτίσει οι αντίπαλος στα πρώτα 20’. Το «λίφτινγκ» περιλάμβανε τους Παππά-Μαυροκεφαλίδη σε αποστολή να «δαγκώσουν» αμυντικά για να μείνουν στο παρκέ, τον Διαμαντίδη να παίζει φλότ τον Νέλσον σε βαθμό που ουσιαστικά φαινόταν ως νταμπλ τιμ στον ψηλό του Ερ. Αστέρα ενώ στα πικ του Σκιλμπ οι πράσινοι επέλεγαν switch με σκοπό να τον βάλουν α παίξει με τον Γκιστ όπου έχανε το πλεονέκτημα του μεγέθους. Ήταν φανερό ότι κάτι άλλαζε στην ατμόσφαιρα. Και ως γνωστόν για τους αναγνώστες της σελίδας, ο Ράντονιτς δεν είναι αυθεντία στα PLAN B..

-Παρ’όλα αυτά η κανονιά από τον πάγκο του Παναθηναϊκού ήρθε στο 32’.. Με το σκορ στο 62-48 και το πράσινο παθητικό στα φάουλ να φτάνει τα 4 (έναντι 0 του αντιπάλου) ο Πεδουλάκης, αφού χαμήλωνε και ..χαμήλωνε, βρήκε το ιδανικό αμυντικό σχήμα με Γκίστ-Μασιούλις στη φροντκορτ και του Μπράμος-Παππά δίπλα στον Διαμαντίδη. Εκεί πραγματικά η ελληνική ομάδα κατάφερε να πιέσει πραγματικά τη μπάλα για πρώτη φορά στο παιχνίδι, σε όλα τα σημεία της άμυνας της κερδίζοντας μπάλες και ευκαιρίες στο τρανζίσιον. Τζογαδόρικο σχήμα βάσει του πως έπαιζε ο αντίπαλος αλλά όχι βάση της εικόνας του ματς που γύριζε μόνο με κάτι εξτρεμιστικό που θα προκαλούσε ηλεκτροσόκ..

-Αυτά που είδατε τη Παρασκευή το βράδυ από τον Νίκο Παππά στο παρκέ της Πιονίρ είναι το καλύτερο δείγμα της διαφορετικότητας των στοιχείων αυτού του παίκτη σε σχέση με το γενικότερο σύνολο της σχολής μας. Στο Βελιγράδι θα έχουν δεί παλιότερα τέτοιους παίκτες. Με αυτό το θράσος και την «αγωνιστική/μπασκετική αλητεία» που μπορεί να λυγίσει μια τέτοια ατμόσφαιρα. Όχι, ο Παππάς δεν έγινε ο παίκτης  που θα βελτιώσει το αγωνιστικό προφίλ των πρασίνων ή θα λύσει τα προβλήματα του μπακόρτ. Προσωπικά τολμώ να πω ότι θα είναι λάθος να αλλάξει ο ρόλος του, τα λεπτά του στο παρκέ. Ναι, ο Παππάς των 24π. (7/11σ.-8/10 προσωπικές) του Βελιγραδίου πιθανόν να ξαναπαίξει ενάμιση λεπτό όπως με τη Λαμποράλ.. Στο χέρι του είναι να χρησιμοποιήσει σωστά την παράσταση της Πιονίρ και να συνεχίσει να αποδεικνύει και όχι να ζητάει.. Είναι αρκετά έξυπνος ώστε να έχει πάρει πρέφα τι γίνεται και τι πρέπει να γίνει..

Όσον αφορά τον Δημήτρη Διαμαντίδη.. Ο χτυπημένος, κουρασμένος και γεμάτος ..τούβλα (2/11) γκαρντ του Παναθηναϊκού ήταν ο παίκτης που μαζί με τον καθοριστικό Μασιούλις έκριναν το ματς, όταν αυτό πήγε στο..χειρουργείο.  Ενδεικτικό του τι ζητά η ομάδα από τον ηγέτη της φέτος, χαρακτηριστικό που έχουμε αναλύσει πολλάκις εδώ μέσα. Απόφαση, εξειδίκευση στο μισό γήπεδο, την ικανότητα του ως closer.. Αυτά θα πάνε την ομάδα «παραπάνω», θα την κάνουν να ξεχωρίσει στη λεπτομέρεια. Όχι ο ίδιος ο Διαμαντίδης αλλά αυτές οι συγκεκριμένες ικανότητες του. Ειδικά τα αμυντικά του αντανακλαστικά γύρισαν οριστικά το ματς την Παρασκευή.. Και κάτι τελευταίο. Ο 25% σε δίποντα-τρίποντα και 58% σε προσωπικές αρχηγός μοιράζει 8.3 τελικές στα 3 πρώτα ματς της διοργάνωσης..

Σας περιμένω στη σελίδα μας στο Facebook..

https://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274