Η καρδιά του κτήνους..

Σε ένα ματς στο οποίο δεν είχαν το πάνω χέρι, ο Παναθηναϊκός και ο Στεφάν Λάσμε απλά αρνήθηκαν να χάσουν.. Ο Γκαμπονέζος ξεπέρασε τις δυνάμεις του στο επιθετικό κομμάτι με παρτενέρ τον εξαιρετικό Ούκιτς και τα ..φαντάσματα του ΟΑΚΑ που θυμίζει το παλιό Boston Garden πλέον σε αυτά τα ματς. «Ήττα» από αυτές που σε κάνουν να νιώθεις χαζός για τον Ολυμπιακό που μετά την τελευταία στροφή βρισκόταν τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά. Τίποτα δεν έχει τελειώσει.. Aντίθετα τώρα όλα αρχίζουν..

Ο παραλληλισμός φυσικά με το θρυλικό Boston Garden έχει να κάνει με τα φαντάσματα που βγαίνουν σε αυτά τα μεγάλα ματς με τον αιώνιο αντίπαλο και το αόρατο ψυχολογικό τοίχος που πολεμούν οι ερυθρόλευκοι. Είναι φανερό πλέον (ξεκάθαρο θα έλεγα εάν κοιτάξουμε τον ηγέτη της ομάδας, Βασίλη Σπανούλη) ότι ο πρωταθλητής Ευρώπης  προσπαθεί να ξορκίσει αυτά τα φαντάσματα. Ειδικά στα τελευταία λεπτά όπου ο Παναθηναϊκός δείχνει πιο σίγουρος, πιο έτοιμος να τελειώσει το ματς. Been there, done that..

Πάμε να δούμε τι είδαμε από τους δύο αντιπάλους τη Πέμπτη στο ΟΑΚΑ..

-Ο Αργύρης Πεδουλάκης χώρισε την επίθεση της ομάδας του σε δύο κεφάλαια/κατηγορίες, με κάποιες «προσαρμογές» που αφορούσαν καθαρά τη φύση του αντιπάλου και τους δικούς του «στόχους» σε αυτό το κομμάτι. Αυτές οι δύο κατηγορίες/τρόποι ανάπτυξης ήταν:

1.) Post  up παιχνίδι με τα γκαρντς

2.) Pick & roll offense στην οποία οι πράσινοι παρουσίασαν –και όσον αφορά τις καταστάσεις κεντρικού  pick’n roll που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία- δύο διαφορετικές διατάξεις: 2i) μια στην οποία οι πράσινοι ανοίγουν χώρους και αδειάζουν τη ρακέτα για  τον δημιουργό και τον εκτελεστή 2ii) και μια άλλη στην οποία προσέθεσε στη διάταξη τη μετακίνηση του Ματσιούλις στο χαμηλό post (ουσιαστικά στη καρδιά της ρακέτας) στοχεύοντας είτε σε κάθετη πάσα στον Λιθουανό σε πρώτο χρόνο μετά το σκριν ψηλά είτε στο να ανοίξει χώρους με το κορμί του Ματσιούλις για τον δημιουργό, φτιάχνοντας καταστάσεις ώστε να περάσει μέχρι μέσα.

Η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη έτρεξε pick’n roll offense στο 65% των κατοχών της στο μισό γήπεδο, ενώ το υπόλοιπο κομμάτι αφορά σε μεγάλο ποσοστό καταστάσεις ποστ κυρίως με τα γκαρντς (Ούκιτς, Διαμαντίδη), plays τα οποία χρησιμοποιεί πολύ ο Παναθηναϊκός στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Ειδικά όταν ο Διαμαντίδης ήταν εκτός παρκέ οι πράσινοι έπαιξαν πολύ στο ποστ με τον Ούκιτς , χρησιμοποιώντας μάλιστα όταν η μπάλα βρισκόταν χαμηλά, ένα cross screen ψηλά για τον Κάρι ώστε να υπάρξουν καταστάσεις για εξωτερική πάσα και σουτ αλλά και μια ball screen offense για τον Ραμέλ Κάρι.

Αυτό που υπογράμμισα ήταν ότι οι γηπεδούχοι για ένα μεγάλο μέρος στο πρώτο ημίχρονο άλλαξαν χρόνους εκτέλεσης, γεγονός  το οποίο ήταν προϊόν έλλειψης υπομονής, «τελειώνοντας» γρήγορα (βιαστικά θα έλεγα..) πολλές επιθέσεις. Αξιοπρόσεκτο επίσης το γεγονός ότι ο κόουτς των πρασίνων επέλεξε να μη χρησιμοποιήσει μαζί τους Λάσμε-Γκιστ  κάτι που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με το γεγονός ότι ο Αμερικανός φόργουορντ δεν ήταν η βασική επιλογή στο μαρκάρισμα του Σπανούλη και έτσι χρησιμοποιήθηκε στο «5» για να πάει πάνω του ως «αλλαγή» (από τη στιγμή που δε κρίθηκε έτοιμος να βγεί στη πρώτη γραμμή σε αρχική διάταξη) αλλά ίσως και για να μην δώσει στον αντίπαλο το πλεονέκτημα του «τζόγου» στην άμυνα με το «4» του Παναθηναϊκού. Εξ ου και τα 33’ του Αντώνη Φώτση, που ακόμα και  βραδιές που έχει ¼ 3π. βάζει πίεση στην αντίπαλη άμυνα.

-Στο αμυντικό κομμάτι ο Παναθηναϊκός είχε να διαχειριστεί την κατάσταση του Γκιστ που όπως έγραψα παραπάνω, δεν ήταν στο 100% ώστε να βγεί από την αρχή ψηλά πάνω στον Σπανούλη. Αυτό ήταν ευκαιρία για να φανεί κάτι το οποίο θέλω να σχολιάσω καιρό. Η τεράστια επιτυχία της άμυνας του Παναθηναϊκού πάνω στο υπερόπλο του αντιπάλου δεν έχει να κάνει με πρόσωπα. Δεν είναι ο Γκιστ, ο Ούκιτς ή ο Κάρι.. Το αποτέλεσμα είναι 100% προϊόν ομαδικής λειτουργίας και της συνολικά εξαιρετικής ομαδικής συμπεριφοράς. Για παράδειγμα, τεράστιο μερίδιο στην επιτυχία έχει για παράδειγμα ο Λάσμε που έχει παίξει τον Σπανούλη ένας με έναν καταστάσεις  μετά από «αλλαγή», ισάριθμές ή και περισσότερες από τον Γκιστ που είναι ο παίκτης που βγαίνει πάνω του αρχικά. Το ματς της Πέμπτης ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας καλά στημένης-διαβασμένης άμυνας. Στο κεντρικό pick & roll με τον V-Span για παράδειγμα (που οι ερυθρόλευκοι χρησιμοποίησαν λιγότερο αυτή τη φορά) ο Λάσμε περιμένει να «πάρει» την αλλαγή και ο Διαμαντίδης καλύπτει συνεχώς την αντίθετη ντρίμπλα που χρησιμοποιεί ο γκαρντ των ερυθρολεύκων, παίζοντας «μέσα» και τζογάροντας με το σούτ του πόιντ. Ουσιαστικά ο Σπανούλης έχει μπροστά του μια μεμβράνη τριων κορμιών (αν λάβουμε υπόψη τον Κάρι ή Ούκιτς που είναι πάνω του) , με τους παίκτες των «άκρων» να έχουν σύμμαχο το τεράστιο wingspan, ικανό να κλέψει κάθε πάσα στη περιφέρεια.

Σημαντικά σημεία στο αμυντικό κομμάτι..   1.) Η πολύ καλή άμυνα των Λάσμε (κυρίως) και Φώτση «μπροστά»από τους Ντάνστον-Πρίντεζη αντίστοιχα, κατάσταση στην οποία οι δύο πράσινοι ψηλοί ήταν πολύ μαχητικοί/ενεργητικοί.  Ιδιαίτερα η συμπεριφορά του Γκαμπονέζου εδώ ανάγκαζε τους ερυθρόλευκους να ψάχνουν συνεχώς την κατά μήκος πάσα από το φτερό στην αδύνατη πλευρά και να ποντάρουν στο να χτυπήσουν είτε με σουτ είτε πάνω στα close outs. Επιτρέψτε μου να πω ότι οι πράσινοι κατεύθυναν τη μπάλα εκεί με την άμυνα τους. 2.) ο –σε κακή επιθετικά βραδιά- Γιόνας Ματσιούλις ήταν πολύ καλός στη πίσω γραμμή άμυνας με την μοναδική του ικανότητα να βγαίνει μπροστά από τη μπάλα όταν αυτή «ταξιδεύει» μετά τη πάσα. Ο Λιθουανός  βοήθησε σημαντικά στο 2^ο ημίχρονο τον Παναθηναϊκό στην άμυνα πάνω στον Περπέρογλου (κομμάτι στο οποίο είχε αποτύχει ο Μπράμος στα πρώτα 20’) κολλώντας πάνω στον Έλληνα φόργουορντ ώστε να μη κερδίσει χώρο ούτε καν για το fade away του..

Αντίθετα εκεί που υστέρησαν οι γηπεδούχοι σε μεγάλο βαθμό ήταν το ριμπάουντ (κυρίως το αμυντικό) καθώς δυσκολεύτηκαν να κρατήσουν μακριά από το καλάθι τους Ντάνστον-Σίμονς. Σίγουρα η κατάσταση του Γκιστ όπως και η δίψα των ερυθρολεύκων έπαιξαν ρόλο εδώ. Μη ξεχνάτε ότι είναι ένα κομμάτι στο οποίο ο Παναθηναϊκός συνήθως υπερέχει. . Δε το έκανε τη Πέμπτη όμως και αυτό ήταν εκ των βασικών λόγων που ο Ολυμπιακός έδειχνε πιο κοντά στη νίκη μετά την τελευταία στροφή..

-Για τον Ολυμπιακό.. Θα εστιάσω στο ότι μετά από πολύ καιρό είδα «αντίδραση» σε ματς του ΟΑΚΑ. Μιλάω για το κομμάτι της τακτικής από την άποψη ότι ο Ολυμπιακός είχε ετοιμάσει καταστάσεις έτσι ώστε να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό ως κατεύθυνση δηλ. κάτι που δεν είχε συμβεί στα τελευταία ματς στα οποία οι ερυθρόλευκοι μου έδιναν την εντύπωση (συνεχίζω να αναφέρομαι στο κομμάτι της τακτικής) ότι έπαιρναν φόρα και χτυπούσαν το κεφάλι τους στον τοίχο.. Και για να είμαι ειλικρινής όλη αυτή η προσέγγιση και η υπομονή σε κάτι που ο αντίπαλος αποδεδειγμένα είχε απενεργοποιήσει, μου έκανε λίγο εγωιστική.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε ετοιμάσει σωστά το πλάνο του παιχνιδιού. Σωστά και ρεαλιστικά. Δεν είναι εύκολο κύριοι να «πατήσεις» τον Παναθηναϊκό στο τρανζίσιον. Μια άμυνα με τέτοια ικανότητα στο να ελέγχει τη μπάλα και να κλείνει το γήπεδο. Οι πρωταθλητές Ευρώπης εστίασαν σε διαφορετικά κομμάτια του παιχνιδιού.

-Ο Ολυμπιακός διαφοροποίησε την κατεύθυνση τις επίθεσης του. Ή μάλλον έβαλε κατεύθυνση στην επίθεση γιατί τα προηγούμενα δείγματα στο ΟΑΚΑ δεν ήταν αντιπροσωπευτικά της ποιότητας αυτής της ομάδας στο συγκεκριμένο κομμάτι.  Σωστά οι ερυθρόλευκοι ξεκίνησαν στοχεύοντας  να περάσουν με υπομονή τη μπάλα μέσα στη ρακέτα ακόμα και όταν ο αντίπαλος αμυνόταν σκυλιασμένα μπροστά από τη μπάλα, αλλάζοντας τις γωνίες πάσας. Ο κόουτς Μπαρτζώκας στόχευσε το ζωγραφιστό με άξονα τον Ντάνστον. Του άδειασε τη ρακέτα στέλνοντας σε πολλά plays τους Περπέρογλου-Πρίντεζη στην αδύνατη πλευρά (για να αποφύγει βοήθεια από ψηλό κορμί), ανεβάζοντας τον ψηλά για συνεχόμενη σκριν επιδιώκοντας να κατέβει χαμηλά με την «αλλαγή». Θεωρώ ότι θα έπρεπε να επιμείνει στο τέλος περισσότερο σε αυτή τη τακτική με τον Αμερικανό. Την ώρα της κρίσεως (τελευταίο τρίλεπτο) ο Ολυμπιακός έψαξε δύο φορές τον Ντάνστον, μια με σκαστή πάσα του Πρίντεζη από τη base line η οποία «κόπηκε» και μια στη πλάτη της άμυνας που κατέληξε σε κάρφωμα. Ο Αμερικανός είναι μια μεγάλη φυσική δύναμη στο παρκέ και σε ένα τέτοιο ματς εξαντλείς κάθε περιθώριο για να την εκμεταλλευτείς ειδικά τη στιγμή που η περιφέρεια σου είναι άστοχη.

Ο Ολυμπιακός στηρίχτηκε αρκετά σε μια ball screen offense για τον εκάστοτε πλάγιο επιλογής, θέλοντας να δημιουργήσει κίνηση στην επίθεση του και να αποβάλλει τη στατικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η τακτική να αφήσει η ομάδα στην άκρη ένα από τα βασικά της άρματα (pick & roll) καθώς τελείωσε με αυτό τον τρόπο, λιγότερο από το 35% των κατοχών της στο μισό γήπεδο. Βασικά το «έβαλε» στο playbook ζεστά μόνο στη 3^η περίοδο όταν επεδίωξε να βάλει τον Σπανούλη στην επίθεση της ομάδας.

Ο αρχηγός των ερυθρολεύκων  ενώ προσεγγίζει σωστά το πνευματικό κομμάτι της αποστολής  του, δε μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση σε βάθος χρόνου. Ενώ λοιπόν μπαίνει βγάζοντας γρήγορα τη μπάλα από τα χέρια του (μη δίνοντας την ευκαιρία στην άμυνα να δυναμώσει με τη ντρίμπλα του) και λειτουργεί πολλές φορές ακόμα και ως ball mover, περιμένοντας να έρθει το παιχνίδι σε αυτόν, σταδιακά λειτουργεί ατομικά , κάτι που είναι φυσικό σε νορμάλ πλαίσια για έναν τόσο ικανό παίκτη, αλλά με λάθος τρόπο. Το κακό είναι ότι αυτή του η προσπάθεια να νικήσει τα δικά του φαντάσματα επηρεάζει και την υπόλοιπη ομάδα. Ακόμα και τον προπονητή του.. Προσωπικά θεωρώ ότι όσο η λύτρωση του Ολυμπιακού ταυτίζεται με αυτή του αρχηγού του, η ομάδα δύσκολα θα καταφέρει να νικήσει το Νέμεσι της..

-Δεύτερος πυλώνας στην ερυθρόλευκη επίθεση ήταν η versatile offense του Στράτου Περπέρογλου. Ειδικά στο ποστ έκανε παπάδες. Όταν η πράσινη άμυνα του έκοψε το «γύρισμα» στο ζωγραφιστό αυτός απάντησε με fade away. Ο Μπαρτζώκας του έδωσε φάσεις πάνω στα close outs, όπου ο Έλληνας φόργουορντ προσπάθησε να χτυπήσει με ρήγμα και πάσα, αλλά και σε ball screen επίθεση.  Γιατί έμεινε έξω «πολύ» ώρα? Δε θα  χρεώσω τον κόουτς Μπαρτζώκα εδώ. Ο Λοτζέσκι ήταν καλός, κουβαλώντας σε μεγάλο βαθμό την ομάδα στο δημιουργικό κομμάτι. Η επίθεση των ερυθρολεύκων μπορεί να ρολάρει όταν «αποφασίζει» ο Αμερικανός. Είναι όμως τέτοιο το βάθος στα γκαρντς και το στυλ της ομάδας που θέλει να πιέσει τη μπάλα και να βρεί γήπεδο που σχήματα με ένα καθαρό γκαρντ και τον Λοτζέσκι στο «2» δε βρίσκουν πολύ χρόνο (δοκιμάστηκε με Κατσίβελη-Περπέρογλου δίπλα του).

-Μου άρεσε το γεγονός ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας  πήγε βαθιά στο ροτέησιον. Έβγαλε τον Κατσίβελη νωρίς που έχει προσόντα να παίξει τέτοια ματς απλά πρέπει να παίξει χωρίς την πίεση του δικού του πάγκου (λάθος=αλλαγή) και ο ίδιος να γίνει πιο θρασύς. Έχει πολλά να δουλέψει βέβαια. Ένα από αυτά είναι η αμυντική συμπεριφορά του στο ποστ. Εδώ αναφέρομαι συνολικά στα γκαρντς του Ολυμπιακού. Ο Παναθηναϊκός ποστάρει τον Ολυμπιακό με τα γκαρντς περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα στην Ευρώπη, με τους Διαμαντίδη-Ούκιτς. Ο μόνος ερυθρόλευκος περιφερειακός που είναι πραγματικά έτοιμος να παίξει άμυνα στο ποστ είναι ο Κόλινς, ο οποίος βέβαια χρειάζεται πολύ βίντεο για να προσεγγίσει σωστά και να μάθει τα μυστικά της άμυνας στον Διαμαντίδη, ο οποίος μετέτρεψε τη διάθεση/θέληση και ενέργεια του δυναμικού αντιπάλου σε κερδισμένα φάουλ..

-Αυτό που δημιουργεί ερωτηματικά και νομίζω προβλημάτισε είναι η αδυναμία της ομάδας να «τελειώσει» το ματς. Παρακολουθούσα το ματς με φίλους και τη στιγμή που εξέφραζα τη σκέψη μου ότι ο Ολυμπιακός έδειχνε πιο κοντά στο να είναι η ομάδα που θα βάλει το 1 ή τα 2 σουτ που θα κρίνουν το ματς, ο Σλούκας έγραφε το 55-59. Σε εκείνο το σημείο η μπίλια έδειχνε Ολυμπιακός. Δε μιλώ φυσικά για τη –μικρή- διαφορά αλλά για την overall εικόνα. Και όμως η αδυναμία των φιλοξενούμενων να τελειώσουν το ματς ήταν χαρακτηριστική. Αντίθετα οι γηπεδούχοι έβγαζαν μια σιγουριά, μεγαλύτερη πίστη στις δυνάμεις τους. Από ένα σημείο και μετά έπειθαν περισσότερο ότι θα πάρουν τη σωστή απόφαση. Και μη ξεχνάτε ότι απέναντι στον Παναθηναϊκό ήταν μια από τις παραδοσιακά καλύτερες closing teams τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη..

-Σε προσωπικό επίπεδο ο Στεφάν Λάσμε ήταν ο καλύτερος παίκτης του παρκέ. Έγραψα από την αρχή ότι αυτό που δίνει στο επιθετικό κομμάτι είναι πάνω από τις δυνάμεις του. Τη Πέμπτη ήταν clutch..  (18π. 6/9 2π.-6/6 προσωπικές, 5 ριμπ.) Μαζί του και ο Ρόκο Ούκιτς. Έχουμε γράψει ότι  οι πράσινοι θα φαίνονται (και θα είναι) πολύ καλύτερη στις καλές βραδιές του Κροάτη, ο οποίος στο ντέρμπι είχε πολύ καλές επιλογές. Από την άλλη πλευρά το καυτό ξεκίνημα του Περπέρογλου δεν είχε συνέχεια ενώ θετικός ήταν ο Βαγγέλης Μάντζαρης και στις δύο πλευρές του παρκέ με καθαρό μυαλό στις αποφάσεις του.

-Για τις δύο ομάδες ακολουθεί η αγωνιστική της υπέρβασης στην Ευρωλίγκα. Αυτό καλούνται να κάνουν στα εκτός έδρας παιχνίδια που έρχονται απέναντι στους κατευθείαν ανταγωνιστές τους. Δύσκολα ματς πραγματικά με πολύ ..ψωμί στο κομμάτι της τακτικής. Ο Παναθηναϊκός προσθέτει τον Ράιτ, ο οποίος είναι «πνευμόνι» για το μπακόρτ, προσδοκώντας να φέρει την πολυπόθητη δράση στη περιφέρεια. Σήμερα στη Ν.Σμύρνη ήταν οκ. Άλλωστε το επίπεδο του είναι τέτοιο που στην Α1 δε θα έχει πρόβλημα. Μένει να δούμε πως θα λειτουργήσει το μπακόρτ του Πεδουλάκη στην Ευρωλίγκα.. Ο Ολυμπιακός από την άλλη βάζει τον Μούν, ο οποίος έχω την αίσθηση ότι μπορεί να προσφέρει αρκετά, ακόμα και να στείλει τον Πρίντεζη στον πάγκο για κάποια παραπάνω λεπτά. Το αξιόπιστο περιφερειακό του σουτ είναι «κλειδί» για τον τρόπο που είναι δομημένη η ερυθρόλευκη επίθεση. Στα ματς αυτά λοιπόν θα έχουμε ντεμπούτο και για τους δύο στην Ευρωλίγκα, σε συνθήκες μάλιστα πλήρους ανταγωνισμού.  Η ομάδα που θα καταφέρει να κάνει το διπλό παίρνει κεφάλι..

Υ.Γ: Eίναι η ώρα του Παππά(?) Η μοίρα τα έφερε έτσι  ώστε ο τραυματισμός του Κάρι να τον φέρει μπροστά. Θα λείψει το σούτ του Αμερικανού από τον πάγκου και τα plays πρέπει να διαφοροποιηθούν λίγο με τον Παππά που δεν είναι τόσο ικανός στη ball-screen offense αλλά έχει εξαιρετικές slashing abilities.

Υ.Γ1: Απάντηση στα μηνύματα που έλαβα αυτή την εβδομάδα. Ναι, ο Πιτ Μάικλ (εως και πέρυσι γιατί τα χρόνια περνούν..) θα ήταν ιδανικός για το μπάσκετ που παίζει ο Πεδουλάκης. Ίσως το κομμάτι που έλειπε για το δισκοπότηρο.. Αμυντικά και επιθετικά ως centerpiece της επίθεσης στο μισό γήπεδο (ποστ, midrange, παιχνίδι χωρίς τη μπάλα, προσωπική φάση) αλλά αυτή η κουβέντα είναι καθαρά θεωρητική. Ο Παναθηναϊκός είναι γεμάτος στο «3» (η πιο γεμάτη θέση της ομάδας)και ο –αγαπημένος του Πεδουλάκη- Πιτ (έμεινε ελεύθερος από τη Μούρθια)που έχει μεγαλώσει πια, δεν «έπαιξε» ούτε θα παίξει (με αυτά τα δεδομένα τουλάχιστον) για τους πράσινους..

Υ.Γ2: Για όσους δε το είδαν στη σελίδα του Hoopfellas στο Facebook.. Ο Τζίμι Μπάρον κοσμούσε τις λίστες μας αρχές καλοκαιριού του 2012 (http://hoopfellas.blogspot.gr/2012/07/2012-1.html ) όταν έπαιζε για ψίχουλα στη Λάγκουν Άρο.. Τον είχαμε χαρακτηρίσει ως «Κάρολ των φτωχών». Η Ρεάλ φέρεται να προσφέρει πλέον 100 χιλιάρικα στη Ρόμα ως buy out και 50 (!) χιλιάδες το μήνα στον παίκτη.. Αμέ..