ΠΑΡΑΝΟΙΑ..

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς  έβαλε βόμβα στη Μόσχα κάνοντας και επίσημα τον όμιλο κομφούζιο.. Μάχη μέχρι τελικής πτώσεως για το πλεονέκτημα έδρας και στα δύο γκρουπ.  Ήττα του Παναθηναϊκού στο Τελ Αβίβ, σωτήρια η προστασία του +7 του ΟΑΚΑ. Έμεινε όρθιος στο ματς-παγίδα ο Ολυμπιακός απέναντι στην Ουνικάχα. Το Hoopfellas αναλύει..

Νομίζω έγινε κατανοητό μετά από αυτή την αγωνιστική το πόσο δρόμο έχει ακόμα το TOP-16.. Ο Ζοτς έκανε το μεγάλο διπλό που χρειαζόταν για να ξαναμπεί στη μάχη του πλεονεκτήματος και πλέον θα παίξει τα ρέστα του στον Πειραιά κατά πρώτο λόγο και κατά δεύτερο στα ματς με τους δελφίνους της τέταρτης θέσης (Αναντολού-Λαμποράλ).

Είδα το ματς δύο φορές γιατί είναι από αυτά που σου δίνουν στοιχεία για τα ματς-θανάτου που θα επακολουθήσουν, με την πιθανότητα να συμμετέχουν οι δύο ομάδες σε αυτά να είναι μεγάλη. Η Φενέρ, όπως γράψαμε στα τελευταία power rankings, έχει βελτιωθεί πολύ στο αμυντικό κομμάτι. Το ματς της Μόσχας ήταν ένα από τα καλύτερα της αμυντικά φέτος απέναντι σε μια ομάδα που η επίθεση της μοιάζει με Λερναία Ύδρα.  Πολύ επιθετική pick & roll άμυνα, επαφή και χέρια πάνω στη μπάλα, ένας Χίκμαν εξαιρετικός στα μετόπισθεν. 

Το δίδυμο Βέσελι (παίζει τον ρόλο του mobile “5” που έλειπε από την ομάδα) Μπιέλιτσα δίνει το πλεονέκτημα του συνδυασμού μεγέθους-ταχύτητας ενώ ο Ζοτς στα σχήματα με μπακόρτ τους δύο Αμερικανούς (Χίκμαν-Γκάουντλοκ) δίνει τη δημιουργία στο «3» όπου τοποθετεί στοχευμένα τον Πρέλντζιτς για να ματσάρει την απουσία playmaking στις δύο θέσεις των γκαρντς (το ίδιο κάνει και ο Ιτούδης με τον Ουίμς ο οποίος τρέχει τα περισσότερα pick & rolls όταν το μπακόρτ αποτελείται από τους Τζάκσον-Φριντζόν). Ο Τεόντοσιτς  από την άλλη πήγε να κάνει το ματς.. Κρυμαία (είχε από την αρχή έναν εκνευρισμό, ειδικά με τον Έλληνα ρεφ) και αυτό είμαι σίγουρος ότι έβαλε σε σκέψεις τους Ιτούδη-Βατούνιν, τώρα που η ομάδα τον χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Ο Κιριλένκο έπαιξε λίγο αλλά θα βοηθήσει εφόσον δε του ζητηθεί να κουβαλήσει την ομάδα αλλά να πλαισιώσει τους γκαρντ που κρατούν τα κλειδιά και να δυναμώσει αμυντικά τη ρακέτα των Ρώσων. Το πρόβλημα της αρκούδας αυτή τη στιγμή είναι αμυντικό.. Και στις δύο περιπτώσεις (Φενέρ-ΤΣΣΚΑ) το ενδιαφέρον είναι μεγάλο και οι κόντρες τους με τον Ολυμπιακό θα καθορίσουν τη θέση τους στον όμιλο.

ΤΕΛ ΑΒΙΒ

3-4 σχόλια/σημειώσεις  για/από το ντέρμπι του Τελ Αβίβ. Ένας ματς, το οποίο με τα δεδομένα που είχαν δημιουργηθεί, περίμενα να διαβάσει καλύτερα ο Παναθηναϊκός.

-Τransition άμυνα: Η ναυαρχίδα του πλάνου σου όταν πηγαίνεις να παίξεις στο Τελ Αβίβ. Απογοητεύτηκα πλήρως. Αν με ρωτούσατε θα σας απαντούσα με υψηλό επίπεδο βεβαιότητας ότι ο Παναθηναϊκός όλη την εβδομάδα δουλεύει στη προπόνηση drills για να αμυνθεί μετά από αμυντικό ριμπάουντ του αντιπάλου με αρχικό σκοπό να σπρώξει τον ball handler στις γωνίες σταματώντας την προώθηση της μπάλας. Η transition επίθεση της Μακάμπι έμοιαζε με τραίνο που πατούσε σε ράγες, προσδένοντας μαζί της την πράσινη άμυνα την οποία πήγαινε ..βόλτα. Με το «έμπαινε» η μπάλα στο παρκέ (πρώτη πάσα) οι γκαρντς του Ιβάνοβιτς έπρεπε να δαγκώνουν. «Έπρεπε».. Αντίθετα ο ball handler (Πάργκο, Οχαγιόν) έφτανε με δυναμική ντρίμπλα μέχρι τη νοητή γραμμή των 6 μέτρων βρίσκοντας συνεχώς πάσες στη πλάτη της ελληνικής άμυνας (συνήθως με λόμπα). Όπως σας είπα πριν το ματς, η τρανζίσιον επίθεση των Ισραηλινών βασίζεται στον καταπληκτικό τρόπο που τρέχουν τον κεντρικό διάδρομο οι Τάιους-Ραντλ αλλά και στην ικανότητα των PGs τους να πάνε με τη μπάλα μέχρι μέσα. Κανένας ball stopper που θα βγεί μπροστά και θα τρέξει μαζί με τον χειριστή της Μακάμπι για τον Παναθηναϊκό, καμία ισορροπία και πολλές  λάθος θέσεις (ο Μπατίστα έβγαινε συνεχώς ψηλότερα από ότι έπρεπε με συνέπεια να τον «παίρνει» ο ταχύτατος Τάιους μαζί). Το αποτέλεσμα ήταν η Μακάμπι να σκοράρει στο πρώτο ημίχρονο 16 πόντους σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου, σε συντριπτικό ποσοστό σε πρώτο χρόνο. Σίγουρα η απουσία του Νέλσον ήταν κομβική σε αυτό το κομμάτι όμως με ή χωρίς τον Αμερικανό το performance των πρασίνων εδώ στο πρώτο μισό του παιχνιδιού ήταν απαράδεκτο.

Στην προσπάθεια του να τρέξει η ομάδα του μαζί με τη Μακάμπι, ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς επέλεξε lineup με τον Γκιστ στο «5» για πολύ ώρα, έχασε όμως σε αμυντικό ριμπάουντ. Με τα γκαρντς του να φέρουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης εδώ. Και ενώ ο Παναθηναϊκός βελτίωσε τη συμπεριφορά του στην τρανζίσιον άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο, πληγώθηκε ανεπανόρθωτα από τις πολλές δεύτερες μπάλες που χάρισε στη Μακάμπι, οι οποίες τη βοήθησαν να επιβιώσει παρά το πρόβλημα που αντιμετώπιζε στο μισό γήπεδο (χωρίς τον Σόφο δεν είχε ποστ παιχνίδι και με τον Γκιστ στο «5» ήταν λιγότεροι οι διάδρομοι προς το καλάθι μέσω pick & roll καταστάσεων).

Role Players: Σημαντικές απουσίες είχε και η Μακάμπι. Εκτός του κέντρο της ποστ επίθεσης της στο μισό γήπεδο (Σοφοκλής) και (εκτός του Πνίνι) ένας σημαντικός για το spacing σουτέρ αλλά και finisher στο τρανζίσιον όπως ο Λάντεσμπεργκ. Credit (παραπάνω από ένα..) στον κόουτς Γκούντες ο οποίος πήρε το μάξιμουμ από παίκτες ρόλων οι οποίοι μάλιστα για ένα μεγάλο μέρος της σεζόν ήταν εκτός ροτέησιον. 8 πόντους σε 7 λεπτά ο Τζέηκ Κοέν, 10+5 ριμπ. ο Τζοε Αλεξάντερ, 10 ριμπάουντς ο Λίνχαρτ.. Η ετοιμότητα των παικτών του πάγκου είναι ευθύνη και του προπονητή. Μπράβο κόουτς.

-Όπως πολύ σωστά συμπέρανε ο Σωτήρης Μανωλόπουλος, ο Παναθηναϊκός δεν είχε υπομονή, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Για αυτό και έχασε το στοίχημα του ρυθμού, αποτέλεσμα των βιαστικών επιλογών του στην επίθεση που δημιούργησαν αυτόματα τις προδιαγραφές και το πλαίσιο που χρειαζόταν η Μακάμπι για να επιτεθεί. Και πάλι υπήρχε πρόβλημα χωρίς τον Διαμαντίδη στη συνολική λειτουργία της επίθεσης με διάχυτη την αδυναμία να μπεί η μπάλα σωστά (αναφέρομαι και στον τρόπο και στο timing) στο ζωγραφιστό. Καμία ουσιαστική απειλή από το ποστ (εκτός του μαχητικού Γκιστ) και κυρίως ένα μεγάλο μηδέν στη close out επίθεση, το οποίο οδήγησε στο ενδεικτικό νούμερο των 33 σουτ για τρείς πόντους (έναντι 31 για 2 πόντους).. Η επίθεση απέναντι στα close outs βελτιώθηκε μόνο όταν μπήκε στο παρκέ ο Νίκος Παππάς. Ο Έλληνας off-guard (δεν έδωσε ροή στην επίθεση όταν έλλειψε ο αρχηγός αλλά) έβαλε τη προσωπική φάση και το κάθετο μπάσκετ στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού ο οποίος χρειαζόταν απελπισμένα κάποιον που θα πάει δυναμικά μέχρι τέλους σε μια επίθεση που δε δημιουργούσε ρήγματα και κατέληγε προβλέψιμη με συνεχή περιφερειακή εκτέλεση.

Δίπλα στον Παππά, ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς υπήρξε ο περισσότερο συνδεδεμένος παίκτης του Ιβάνοβιτς με το καλάθι. Λύνεται ο Βλάντο σιγά σιγά όμως θα επαναλάβω (και ας γίνομαι κουραστικός) ότι θα πρέπει να γίνει πιο aggressive. Στην άμυνα έχασε πολλές μάχες «θέσης». Δε καίγομαι για τους 16 πόντους του (όπως και για την αντίθετη περίπτωση των 1/8 σουτ λίγο καιρό πριν), καίγομαι όμως να τον δω να τελειώνει με ασφάλεια φάσεις όπως αυτή του χαμένου lay up στην οποία ίσως δε πίστευε ότι θα βρεθεί τόσο φάτσα με το καλάθι. Κυνισμό θέλω Βλάντο.. Το 18.8% στα τρίποντα της regular season δεν είναι αντιπροσωπευτικό του παιδιού.. Έχει καλό μηχανισμό ( απευλεθερώνει σωστά) και αρκετά ικανοποιητικό shot selection.  Είναι καλός σουτέρ, μένει να υιοθετήσει και τη συγκεκριμένη νοοτροπία.  Και οι δύο 90αρηδες τράβηξαν την επίθεση του Παναθηναϊκού στο Ισραήλ όσον αφορά το εκτελεστικό κομμάτι. Αλλά σε αντίθεση με όσους τους «ψηλώνουν», εγώ θα πω ότι κάτι τέτοιο ήταν δεδομένο ότι μπορούσαν να το κάνουν. Θα αλλάξουν επίπεδο και θα ανεβάσουν το status τους πραγματικά εάν δείξουν βελτίωση σε δύο τομείς που επιμένουμε από το καλοκαίρι. Playmaking και άμυνα. Αυτό είναι το μπάσκετ σήμερα.. Τότε θα έρθει και ο απογαλακτισμός της ομάδας από τον Διαμαντίδη..

ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΣΛΟΤΕΡ ΚΑΙ CLOSING

Παρατηρείται φέτος το φαινόμενο (σε πιο έντονο βαθμό) οι πράσινοι να χάνουν κλειστά ματς τα οποία φαίνεται να έχουν φέρει στα μέτρα τους . Παραδοσιακά ο Παναθηναϊκός είχε μεγάλο ποσοστό επιτυχίας σε τέτοιες καταστάσεις όχι μόνο γιατί διέθετε ένα πολύ έμπειρο και παιγμένο σύνολο με υψηλό επίπεδο αυτοματισμών και ΤΟ execution υπό καθεστώς πίεσης αλλά και γιατί είχε έναν εκπληκτικό closer, τον καλύτερο στο κομμάτι της απόφασης, τον Διαμαντίδη. Τα χρόνια έχουν περάσει και ο αρχηγός δεν έχει πλέον τις ανάσες (φαίνεται ακόμα και όταν πηγαίνει στις προσωπικές) να καθαρίζει με ασφάλεια για την ομάδα. Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς φαίνεται ότι εμπιστεύεται τη μπάλα στα χέρια του Σλότερ στα τελευταία λεπτά των σημαντικών αποφάσεων και των κρίσιμων σουτ. Ο Αμερικανός σε καταστάσεις closing υστερεί σε επίπεδο απόφασης. Μπορεί να βάλει το μεγάλο σουτ αλλά κατά τη γνώμη μου όταν είναι δεύτερη ή τρίτη επιλογή στο play. Ο Σλότερ είναι καλός παίκτης, έχει ποιότητα αλλά είναι σκόρερ ρυθμού και streaky. Οι «βουτιές» στην απόδοση του μακριά από το ΟΑΚΑ είναι παροιμιώδης και η επιμονή του Ιβάνοβιτς πολλές φορές σε αυτόν τουλάχιστον συζητήσιμη. Στα εκτός έδρας ματς του TOP-16 μετράει 2/12 δίποντα και 6/19 τρίποντα.. Στο ΟΑΚΑ αντίθετα έχει 8/15 δίποντα και 8/16 τρίποντα. Της Μεταμορφώσεως.. Καλώς ή κακώς θα αποτελέσει βαρόμετρο για τη πορεία της ομάδας στη συνέχεια της διοργάνωσης..

Overall, ο Παναθηναϊκός έφερε ένα ματς που έδειχνε να παίζεται σε «άλλο» (αγωνιστικά) γήπεδο σε «θέση βολής», όμως το έχασε για δεύτερη φορά μετά και την ήττα στη Βαρκελώνη. Αρκετά θετικό ότι κράτησε τη διαφορά των 7 πόντων. Χωρίς πολλές κουβέντες.. Τη Πέμπτη παίζεται η μισή σεζόν. Ο Παναθηναϊκός καλείται να δείξει από τι είναι φτιαγμένη η φετινή ομάδα. Και η ομάδα και το κοινό του ΟΑΚΑ πρέπει να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό. Δεν υπάρχει άλλο αποτέλεσμα εκτός της νίκης απέναντι στη Μπαρτσελόνα όπως έχουν έρθει τα πράγματα. Στα υπόλοιπα 4 ματς (γιατί η νίκη απέναντι στους Καταλανούς είναι προαπαιτούμενο) οι πράσινοι θα χρειαστούν 3 νίκες για να δέσουν το πλεονέκτημα έδρας. Φαντάζει πολύ κοντινό αλλά παράλληλα και μακρινό..

ΦΑΛΗΡΟ

Για το παιχνίδι του Ολυμπιακού δεν έχω να πω τόσα πολλά. Πρέπει να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι για τις ομάδες σε αυτή τη φάση της διοργάνωσης να νικούν ακόμα και στις όχι τόσο καλές βραδιές τους. Πολύ σημαντικό και εντέλει είναι συνήθως αυτό που κάνει τη διαφορά.

-Ο Πλάθα είχε διαβάσει την αμυντική τακτική του Ολυμπιακού και το δυνατό της κομμάτι, με την ικανότητα των περιφερειακών να σταθούν στη πίσω γραμμή άμυνας και των ψηλών στη περίμετρο αντίστοιχα. Στοχευμένα επέμενε-μετά από «αλλαγή»-  στη πάσα χαμηλά στο ποστ από την αρχή, κυρίως στον Γκριν, και εκτέλεση από εκεί πάνω σε miss match. Ο Ολυμπιακός είχε πρόβλημα εκεί, κυρίως γιατί άργησε λίγο να το διαβάσει και δεν ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος. Είτε με λόμπα, είτε στήνοντας διάταξη με τον Βάσκεθ στο high post περνούσε τη μπάλα στον Γκριν, πολύ ικανό τόσο με πρόσωπο όσο και με πλάτη.

Σε αυτό το διάστημα ο Ολυμπιακός επιτέθηκε λάθος τρώγοντας την κατεύθυνση της ισπανικής άμυνας και επιμένοντας στο τρίποντο, έχασε ριμπάουντς (παραδοσιακά η Μάλαγα είναι από τις πιο δυνατές ομάδες στο θεσμό σε αυτό το κομμάτι) και μαζί το τιμόνι στο παιχνίδι. Ο Πλάθα επέμενε να ψάχνει «τελειώματα» από το βαμμένο (ώστε να ελέγξει και τον αιφνιδιασμό των ερυθρολεύκων πιο εύκολα) αλλά σε βάθος χρόνου δε μπόρεσε να υποστηρίξει με καλό περιφερειακό σουτ αυτήν της τη τακτική.

-Ο Ολυμπιακός διέλυσε στη κυριολεξία την Ουνικάχα από τον άξονα. Ειδικά σε καταστάσεις κεντρικού pick & roll οι ερυθρόλευκοι ήταν ασταμάτητοι. Ο Σπανούλης έκανε ..παπάδες εξαντλώντας όλες τις πιθανές επιλογές και τρόπους για να ξεκλειδώσεις μια pick & roll άμυνα. Πάσα στον ψηλό που ρολάρει, πάσα εξωτερική ψηλά μετά από ντρίμπλα ή μάζεμα της άμυνας και ανοιχτό σουτ στη γωνία, τελείωμα στη καρδιά της ρακέτας. Οι γηπεδούχοι βρήκαν πολλές λύσεις και καλές ματιές και από την αδύνατη πλευρά χτυπώντας πάνω στην αργή μετακίνηση των παικτών του Πλάθα, όμως θεωρώ ότι η ευκολία με την οποία παρήγαγαν από τον άξονα τελείωσε ουσιαστικά τους Ισπανούς. Ίσως ο Πλάθα δε πήγε και τόσο βαθιά όσο απαιτούσε η κατάσταση. Γιατί όχι ένα σχήμα με Τόμας-Γκριν..?

-Ο Βασίλης Σπανούλης έχει μετατρέψει τη φαντασίωση πολλών αθλητών σε προσωπική του ρουτίνα, καθαρίζοντας τη μπουγάδα και πάλι για την ομάδα του στο ανώτερο επίπεδο πάντα. Ο Σπανούλης είναι εγγύηση στο ..money time, ο πιο δολοφονικός  παίκτης αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη στα τελευταία δύο-τρία λεπτά ενός παιχνιδιού. Με τις 10 τελικές του πέρασε στην τρίτη θέση στην ιστορία της διοργάνωσης, πίσω από τους Διαμαντίδη-Παπαλουκά (ενώ ο ίδιος  είναι και τρίτος σκόρερ πίσω από τους Ναβάρο-Μάρκους Μπράουν). Αυτό λέει πολλά για το μπάσκετ  της χώρας μας. Τα γκαρντς μας άλλαξαν το μπάσκετ στην Ευρώπη και οι συγκεκριμένοι αθλητές αποτέλεσαν ίσως τους μεγαλύτερους winners στη σύγχρονη ιστορία του θεσμού. Η κυριαρχία τους στη κατηγορία αυτή (τελικές) δείχνει ότι γαλουχήθηκαν μέσα σε ένα περιβάλλον συνεργασίας και εκεί έχτισαν το παιχνίδι τους και τη πορεία τους προς τη κορυφή. Φουσκώνουμε από υπερηφάνεια..

Credit και στον Γιώργο Πρίντεζη. Άλλος στη θέση του μπορεί να μην έμπαινε  καν στο παρκέ. Ο Συριανός φόργουορντ όχι μόνο μπήκε αλλά κατέθεσε τόνους ενέργειας και ήταν καθοριστικός για την έκβαση του ματς.

Εν κατακλείδι ο Ολυμπιακός  πέρασε τον σκόπελο του ματς-παγίδα και έμεινε μόνος πρώτος. Καταλαβαίνετε ότι με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στον απέναντι όμιλο, σημασία έχει το πλεονέκτημα και όχι τόσο η πρώτη ή η δεύτερη θέση για την ομάδα του κόουτς  Σφαιρόπουλου.  Η νίκη της Φενέρ στη Μόσχα μπλέκει τα πράγματα όμως ο Ολυμπιακός πρέπει να μείνει προσηλωμένος στον στόχο του γιατί είναι φανερό ότι η χαλάρωση ακόμα και σε ένα μόνο ματς, πληρώνεται πολύ ακριβά. Το ματς με τη Φενέρ είναι πολύ σημαντικό αλλά δεν είναι ..την άλλη εβδομάδα.

Y.Γ: Καθάρισε ο Ναβάρο στη παράταση.. Γιατί η Μπαρτσελόνα πήγαινε για μεγάλο κάζο..

Υ.Γ1: O άλλος Ναβάρο, ο Ιμπόν (κόουτς) οδηγεί την άνευ-Ερτέλ Λαμποράλ σε μια σπουδαία πορεία. Η Αναντολού πλήρωσε τη μεγάλη επιτυχία του Κυπέλλου. Δεν είναι εύκολο μια νέα ομάδα να την διαχειριστεί στο συναισθηματικό κομμάτι. Ο Ντούντα το ξέρει καλά..

Υ.Γ2: Μου φαίνεται απίστευτο ότι «έφυγε» ο Άντονι Μέησον. Ένα κομμάτι του δικού μου ΝΒΑ των ‘90s, έτσι όπως το είχα χτίσει στο μυαλό μου. Τον θυμάμαι να μαρκάρει τον Χακίμ, βράχο στο ποστ, να κάνει κολπάκια με τη μπάλα ως εναλλακτικό  πόιντ και το Γκάρντεν να τρελαίνεται ή να βγαίνει μπροστά για να καρφώσει τα πόδια του Τζόρνταν στο παρκέ.. Glory Days..

RIP