ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΩ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ..ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΣΜΟ

Το Hoopfellas κάνει βουτιά στα ενδότερα του μπασκετικού Παναθηναϊκού αξιολογώντας τη κατάσταση σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο της σεζόν και μετά το βατερλό του Κάουνας . Ο Ιβάνοβιτς, οι ξένοι και το πρότζεκτ. Για όλους και για όλα.. 

Σκέφτηκα να μη γράψω ανάλυση συγκεκριμένα για το παιχνίδι του Κάουνας, αλλά να εμβαθύνω συνολικά σε αυτό που βιώνει ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή, αξιολογώντας πρόσωπα και (κυρίως) καταστάσεις στην ομάδα. Οι πράσινοι έκαναν τη χειρότερη εμφάνιση της σεζόν στη Λιθουανία. Κακό μπάσκετ, μηδενικές συνεργασίες και κατεύθυνση, έλλειμμα ενέργειας, καμία σπίθα, πολλά λάθη από τον πάγκο και τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς ο οποίος ήταν μακράν ο πιο απογοητευτικός «πράσινος» performer (σε προσωπικό επίπεδο) τη Παρασκευή το βράδυ στη Λιθουανία.

Φιλτράροντας την εικόνα που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός τον τελευταίο καιρό και με τη σεζόν σε οριακό σημείο, νομίζω είναι πιο απαραίτητο από ποτέ να πούμε δύο κουβέντες ξεκάθαρες για όλα τα «θέματα» που απασχολούν τον κόσμο του, τοποθετώντας το πρόβλημα σε ρεαλιστική βάση. Οι σκέψεις μου..

ΚΟΟΥΤΣ ΙΒΑΝΟΒΙΤΣ: Ξεκινώντας να ξεκαθαρίσω ότι είμαι απέναντι σε οποιαδήποτε κουβέντα περί πιθανότητας αντικατάστασης του προπονητή. Θα είναι αστεία μια τέτοια κίνηση τη στιγμή που η διοίκηση πόνταρε πάνω του βλέποντας μακριά. Τελειώσαμε με αυτό πριν ..αρχίσουμε και πάμε να δούμε τι πραγματικά φταίει.

Ο κόουτς απέτυχε παταγωδώς να «κλείσει» ένα ματς το οποίο γύρισε από το μείον 14. Στο 52-55 ο Παναθηναϊκός έπρεπε να παίρνει κεφάλια, με το μομέντουμ συντριπτικά υπέρ του. Αυτό που φάνηκε για πρώτη φορά τόσο έντονα, ήταν ότι ο κόουτς Ιβάνοβιτς μπαίνοντας στη τελική ευθεία του ματς, όχι απλά δεν είχε καθαρό μυαλό να διαβάσει το ματς ή την έμπνευση να τρέξει τα κατάλληλα plays που θα έδειχναν τον πιο ασφαλή δρόμο στην ομάδα  αλλά «κόλλησε» και σε επίπεδο επιλογών και διαχείρισης του rotation (ξέχασε απελπιστικά τον Γκιστ, άλλαξε τον Παππά με τον Νέλσον κοιτώντας την επόμενη άμυνα και όχι τη παρούσα επίθεση τη στιγμή που οι πράσινοι ήθελαν σκορ, τοποθέτησε ότι πιο light στη φροντκόρτ με τους Λουκά-Φώτση κτλ.) Ο Ιβάνοβιτς είναι ένας καλός προπονητής αλλά μέτριος (ειδικά για αυτό το επίπεδο) closer, χαρακτηριστικό πάνω στο οποίο εστιάσαμε το καλοκαίρι στη παρουσίαση του («αδυναμία στις τελευταίες 10 κατοχές του παιχνιδιού») και δυστυχώς πλέον, στο TOP-16 των πολλών κλειστών ματς αυτό το πρόβλημα φαίνεται έντονα και κοστίζει. Πέρα από αυτό, η ομάδα έχει φανερά κατεβάσει ταχύτητα παίζοντας σε πιο χαμηλό pace τη στιγμή που έχει προδιαγραφές (εφόσον βελτιώσει την επίδοση της στο καταραμένο αμυντικό ριμπάουντ) να παράγει πολύ στο ανοιχτό γήπεδο ενώ (το πιο σημαντικό) έχει αφήσει στο συρτάρι την άμυνα που στον πρώτο γύρο του TOP-16 αποτελούσε το άρμα μάχης της. Η αποτύπωση όλου αυτού στο παρκέ εμφανίζει έναν Παναθηναϊκό χωρίς κατεύθυνση και πολλά ups & downs μέσα στο 40λεπτο, προβλέψιμο με δυσκολία να βρεί ρυθμό στο επιθετικό κομμάτι και εμφανώς χαμηλότερο επίπεδο συνεργασιών σε σχέση με το πρώτο κομμάτι της σεζόν. Το κακό είναι ότι απεικονίζεται και στους παίκτες που αυτή τη στιγμή έχουν έλλειμμα αυτοπεποίθησης (η οποία μπορεί να αποτελέσει μαγικό φίλτρο σε αυτή τη φάση της σεζόν). Μια ομάδα κουρασμένη, μπερδεμένη που έχει καταπιεί πλέον το στερεότυπο του ταβανιού των «8»..

Τα βασικά θέματα που έχει να επιλύσει αυτή τη στιγμή σε πρώτη φάση ο κόουτς είναι  το αμυντικό κομμάτι και η δημιουργία ενός μηχανισμού λειτουργίας στο κλείσιμο των παιχνιδιών όπου η ομάδα μοιάζει να παίζει «ατομικά», τυχαία και κυρίως χωρίς πιστεύω. Αυτό θα χτιστεί στη προπόνηση και θα στερεωθεί σε συνθήκες παιχνιδιού. Ο Διαμαντίδης δεν είναι ο closer που ήταν αλλά παραμένει ο πιο οξυδερκής παίκτης στη λίγκα και αναντικατάστατος στο κομμάτι της απόφασης. Σαφώς κάποιος πρέπει να βγεί μπροστά με βασικό για εμένα υποψήφιο τον (φοβερό τη Παρασκευή) Παππά που έχει το mentality (αποκλειστικά) στην εκτέλεση να τελειώσει οριακές φάσεις. Πάνω από όλα όμως χρειάζεται να χτιστούν μηχανισμοί ασφαλείας ώστε η ομάδα εκτελεί plays με ασφάλεια στο τέλος των παιχνιδιών. Και ναι, είναι μεγάλο μειονέκτημα το ότι πολλά παιδιά δεν έχουν την εμπειρία του execution κάτω από πίεση σε αυτό το επίπεδο.. Δεν είναι 100% θέμα κόουτς. Είναι ευθύνη του όμως να δημιουργήσει το πλαίσιο σε τέτοιες καταστάσεις για να πάρει το καλύτερο από αυτά τα παιδιά. Συνεχίζω με Ιβάνοβιτς..

ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΤΖΕΚΤ..?

Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.. Ο Παναθηναϊκός έπεσε στη παγίδα του πειρασμού. Όταν η ομάδα γάζωνε στο ξεκίνημα της περιόδου και φάνηκε ότι υπάρχουν δυνατότητες να αποτελέσει δυνατό underdog στη κούρσα για τη Μαδρίτη, μπήκε στον πειρασμό να «νικήσει» παρεκκλίνοντας από τον καλοκαιρινό στόχο της ανάπτυξης των νέων παικτών. Η τομή είναι φανερό ότι δεν ήταν τόσο βαθιά όσο αναμενόταν. Στη καλύτερη περίπτωση αξιολογούμε ότι το πρότζεκτ κινείται με πιο αργούς ρυθμούς από ότι περιμέναμε. Γιατί κανένας δε θα φώναζε αυτή τη στιγμή κύριοι για μια ήττα στο Κάουνας (ακόμα και με τον τρόπο που ήρθε) εάν ο Παναθηναϊκός έχανε με τον Χαραλαμπόπουλο, τον Μποχωρίδη και τον Παπαγιάννη και όχι με τον Μπλούμς, τον Λαουάλ, τον Μπατίστα τον Νέλσον ή τον Σλότερ, τον Φώτση και τον Γκιστ. Και δε νομίζω ότι φτάνει η φυσική εξέλιξη των Παππά-Γιάνκοβιτς και ο αναβαθμισμένος ρόλος τους μέσα στην ομάδα για να δικαιολογήσουν το όραμα που έφερνε η διοίκηση το καλοκαίρι στο τραπέζι.

Αυτά τα πρότζεκτς θέλουν πραγματικές τομές. Πέταγμα στα βαθιά και προσήλωση στον στόχο της ανάπτυξης. Σίγουρα και έμπειρους αθλητές να υποστηρίζουν τους νέους γιατί αλλιώς αυτοί θα «πνιγούν». Ο Ιβάνοβιτς δεν έχει αποτύχει σε αυτό το κομμάτι όμως επαναλαμβάνω κινείται αργά. Και δείχνει ότι κοιτάζει να ..νικήσει. Αυτό εισπράττω εγώ τουλάχιστον από τη δουλειά που γίνεται στην ομάδα. Δε κατανοώ επίσης πλέον το κενό στο «3». Άφησε, σωστά, χώρο για να πάρει λεπτά στάρτερ ο Γιάνκοβιτς (κάτι που όντως συντάσσεται με το πρότζεκτ) και να βρεί χρόνο από πίσω ο Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος όμως είναι εκτός rotation στην Ευρωλίγκα. Το ότι δεν είναι έτοιμος είναι ευθύνη του κόουτς. Γιατί π.χ. να παίζει ο Κορκμάζ? 

Τελικά τι είναι πιο σημαντικό φέτος για τον Παναθηναϊκό? Να νικήσει ή να αναπτύξει?

ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ

-ΣΛΟΤΕΡ: Βρίσκεται σε πτώση. Ο Ιβάνοβιτς –που τον έχει στηρίξει πολύ, ακόμα και σε άσχημες βραδιές του αμερικανού σουτέρ- το έχει αποδεχτεί και του έχει πάρει τη μπάλα από τα χέρια στο τέλος των παιχνιδιών (ήταν φανερά η επιλογή του σε τέτοιες καταστάσεις στην αρχή της σεζόν μαζί με τον Διαμαντίδη). Ο Σλότερ είναι καλός παίκτης. Όμως πληρώνει την απότομη μετάβαση από την ProA και το Eurocup στο ανώτερο επίπεδο της Ευρωλίγκας, το οποίο εκφράζει μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό. Έχει τρομερά πάνω-κάτω (6/24 σ. στα 3 τελευταία ματς) λοιπόν, κατά μια έννοια δικαιολογημένα. Σε μια ομάδα Ευρωλίγκας, χαμηλότερης ταχύτητας από τον Παναθηναϊκό, θα μπορούσε να αποτελέσει παίκτη-έκπληξη για τη διοργάνωση. Το γεγονός ότι βρίσκει ρυθμό από την επίθεση και καθαρά από την περιφερειακή εκτέλεση είναι τζόγος.. Παρότι είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά του Παναθηναϊκού στο μισό γήπεδο, το χαμηλότερο τέμπο στο οποίο παίζει πλέον η ομάδα τον «ταβανιάζει».  Επαναλαμβάνω, είναι καλός παίκτης.

          `

-ΝΕΛΣΟΝ: Μετά τα συγχαρητήρια που λάμβαναμε τις πρώτες αγωνιστικές (λες και το Hoopfellas τον βρήκε ή έκανε κάποια ανακάλυψη «άγνωστου» παίκτη, ο οποίος όμως ήταν ουσιαστικά πασίγνωστος όντας μέλος της καλύτερης πεντάδας σε Eurocup και Αδριατική λίγκα) τώρα βλέπω έντονο προβληματισμό στο mailbox μου.  Είναι φανερό ότι έχει επηρεαστεί από το πρόβλημα τραυματισμού και δεν έχει βρεί ρυθμό ακόμα παρότι μπήκε πολύ δυνατά στη σεζόν με Μακάμπι-Μπαρτσελόνα. Όποιος παρακολουθούσε τον παίκτη έστω πέρυσι βλέπει τη διαφορά στα πατήματα του (ο Νέλσον που κυνηγούσε λυσσαλέα  τον Μπογκντάνοβιτς ή σηκωνόταν για κάρφωμα απέναντι σε κάθε seven footer τώρα είναι διστακτικός τελειώνοντας απέναντι σε γκαρντ του ..1.85). Είναι φανερό επίσης ότι μπορεί να βοηθήσει πολύ την ομάδα ακόμα και έτσι, καθώς διαθέτει χαρακτηριστικά που λείπουν απελπιστικά από αυτήν. Το καλοκαίρι και με το θέμα Καλάθη να βασανίζει (και τις πιθανότητες υπογραφής ρεαλιστικά λίγες) προτείναμε το οικονομικό πακέτο Νέλσον-Κούπερ κάνοντας «μοίρασμα» των χαρακτηριστικών που συγκέντρωνε ο πολύ ακριβότερος Καλάθης (πόδια, αμυντική ικανότητα, rebounding ο Νέλσον, δημιουργία/pick & roll execution ο Κούπερ). Δημιουργός βέβαια (όχι απαραίτητα ο Κούπερ εννοείται αλλά κάποιος με αυτή την ικανότητα) δεν ήρθε ποτέ (ο Ντούσκο επέλεξε τον Σλότερ) και ο Νέλσον –που δεν είναι δημιουργός όπως βιάστηκαν να τον βαπτίσουν οι φωστήρες των media βλέποντας 4-5 ή 8 τελικές σε κάποια ματς-αντί να παίζει μαζί με τον Διαμαντίδη τον αντικαθιστά και αναλαμβάνει να κάνει πράγματα που δεν υπάρχουν στο πακέτο του. Ο Νέλσον είναι ιδανικός για να αποτελέσει την πανοπλία του αρχηγού, εξοικονομώντας του ανάσες (πονάει η καρδιά μου να βλέπω τον Διαμαντίδη να σπαταλάει δυνάμεις κουβαλώντας τη μπάλα από την επαναφορά στο δεύτερο μισό, το θεωρώ εγκληματικό..) και στις δύο πλευρές του παρκέ. Επίσης, ο πρώην γκαρντ του Σιζέφσκι δεν είναι ούτε σκόρερ ούτε σουτέρ (το καλοκαιρινό report του είναι στην αρχική σελίδα, τα πάντα νομίζω είναι ξεκάθαρα) οπότε με μια πρώτη σκέψη κόουτς, ίσως δεν είναι τόσο λειτουργικό να τον στήνεις στα 7 μέτρα στην επίθεση (ως χώρο δράσης). Ο τρόπος που χρησιμοποιούσε ο Πασκουάλ τον Σάδα (έναν γκαρντ με ανάλογα προσόντα, χωρίς σουτ, που έφτασε να αποτελεί μέλος του καλύτερου μπακόρτ του πλανήτη στην Εθνική του) είναι ένας καλός οδηγός μιας και ο Αμερικανός μπορεί να παράγει κινούμενος κατά μήκος της base line.. Κάντε λοιπόν λίγη υπομονή, ο παίκτης μπορεί να προσφέρει  σε κομμάτια που πονάει η ομάδα. Αυτό είναι δεδομένο. Όποιος περίμενε κάποιον σκόρερ ή pick & roll PG, συγνώμη αλλά είναι εκτός πραγματικότητας. Ο Νέλσον είναι ένας πιο «φυσικός» Μάντζαρης, με καλύτερο penetration και χειρότερο σουτ. Ρωτήστε τον Σπανούλη πόσες ανάσες του εξοικονομεί ο Μάντζαρης.. Υπομονή και εμπιστοσύνη χρειάζεται, μιας και ο παίκτης έχει δείξει τι μπορεί να κάνει σε επίπεδο Ευρωλίγκα, δεν είναι ουρανοκατέβατος. Κοιτάξτε τη περίπτωση του Άαρον Τζάκσον στην ΤΣΣΚΑ που ήρθε στη Μόσχα με παρόμοιο status με αυτό του Νέλσον ( καλή σεζόν στην Ευρωλίγκα με τη Μπιλμπάο κτλ). Τα δύο πρώτα χρόνια (ο Μεσίνα τον έπαιζε ως ..spot shooter με συνέπεια να κουτουλάει ο παίκτης) τον έβλεπες και έκλαιγες. Φέτος, χρησιμοποιώντας αυτή την «εμπειρία» (με άλλον κόουτς αν και από πέρυσι ήδη είχε δείξει σαφή βελτίωση) έχει αναδειχθεί σε ένα από τα καλύτερα PG της Ευρωλίγκας..

-ΛΑΟΥΑΛ: Ο Λαουάλ ατομικά έχει μικρή ευθύνη (τη μικρότερη). Τι να του προσάψεις όταν ο προπονητής του, του έχει δώσει 3 τετράλεπτα στις 3 συμμετοχές του.. Και όμως, κάτι μου λέει ότι ο κόουτς πρέπει να αναθεωρήσει γιατί ο Νιγηριανός μπορεί άμεσα να αλλάξει πράγματα στην εικόνα της ομάδας εφόσον αναβαθμιστεί ο ρόλος του. Το θέμα είναι ότι ο Μαυροβούνιος δε τρελαίνεται στην ιδέα τέτοιου στυλ πενταριών. Σας το είπα το καλοκαίρι (πριν υπογράψει τον Μπατίστα), το επανέλαβα και όταν υπέγραψε τον συγκεκριμένο παίκτη. Δε τον ιντριγκάρουν οι επιλογές που του δίνει ο παίκτης στην pick & roll άμυνα. Εδώ υπάρχουν δύο δρόμοι. Ή ο παίκτης παίζει σοβαρά λεπτά ώστε να μπορέσει να προσφέρει ή απλά κόουτς προσθέτεις στο βιογραφικό σου μια ακόμη περίπτωση Ντόρσεη.. Αν οι πράσινοι υπέγραψαν τον Λαουάλ για τρίτο ψηλό και για τετράλεπτα, μάλλον έπραξαν λάθος.

Εν κατακλείδι, η ομάδα βιώνει μια δύσκολη κατάσταση στην οποία σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχουν όλοι. Διοίκηση (γιατί αυτή χαράζει το πλάνο και μπήκε πρώτη στον πειρασμό του αποτελέσματος με την ανανέωση π.χ. του Μπλούμς), προπονητές, παίκτες. Ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή το τελευταίο που χρειάζεται είναι αλλαγή προσώπων. Αντίθετα, σε αγωνιστικό επίπεδο, χρειάζεται αλλαγές στο τρόπο που χρησιμοποιεί τα πρόσωπα. Θα ξεκινούσα από τον τρόπο που χειρίζεται τον αρχηγό του (όχι άλλη πίεση μεταφέροντας τη μπάλα, όχι άλλο «πρώτος παίκτης στην άμυνα» να πιέζει ψηλά τον αντίπαλο ballhandler).. Δεν είναι μόνο τα λεπτά που «γράφουν» αλλά και τι κάνεις στο παρκέ σε αυτά τα λεπτά. Δε φτάνει να τα μειώσεις. Το πρώτο πρόσωπο, από εκεί και ύστερα, που θα πρέπει λοιπόν να βελτιώσει το προσωπικό του performance ώστε να επηρεάσει άμεσα, θετικά την ομάδα είναι ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Αυτός μόνο μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα αλλάζοντας την οπτική του σε βασικά κομμάτια και μαζί τον αγωνιστικό στάτους της ομάδας . Γιατί σήμερα, η εικόνα των πρασίνων είναι πιο άσχημη από το ότι θα αναγκαστούν  να παίξουν τη ζαριά της πρόκρισης στο ΟΑΚΑ με την Άλμπα. Και όλα αυτά, γιατί μπήκαν στον πειρασμό να νικήσουν..

ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ..

Ο Ολυμπιακός απέτυχε να βάλει χέρι στη πρώτη θέση, γονατίζοντας από τα προβλήματα και την εξαιρετική Φενέρ σε ένα πολύ δυνατό ματς στο Φάληρο. Το ματς είχε αρκετό ενδιαφέρον σε επίπεδο τακτικής όμως πέρα από αυτό θα πρέπει να δώσουμε credit (δε το έχω κάνει πολλές φορές τον τελευταίο 1.5 χρόνο είναι αλήθεια)  στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς ο οποίος παρουσίασε μια έτοιμη πνευματικά ομάδα να διαχειριστεί κάθε τι που ερχόταν στο δρόμο της και να περάσει από μια έδρα-φρούριο. Σημεία άξια αναφοράς..

-Ο Ολυμπιακός έχασε πλήρως το παιχνίδι του ρυθμού γιατί δεν κατάφερε να ανοίξει το γήπεδο. Σε καμία περίπτωση.. Και όταν λέω «να ανοίξει το γήπεδο» στη συγκεκριμένη περίπτωση, αναφέρομαι και σε επίπεδο ρυθμού και spacing, με αποτέλεσμα να παγιδευτεί στη γωνία κολλημένος στα σχοινιά με έναν αντίπαλο βαρέων βαρών. Αναφέρομαι στο μέγεθος της Φενέρ, για το οποίο έχουμε μιλήσει πολλάκις φέτος.. Άλλωστε σας είχα πεί τις ημέρες του πρώτου ματς ότι οι ερυθρόλευκοι μοιάζουν με μια μικρή, γρήγορη βόμβα απέναντι στο σύνολο του Ομπράντοβιτς.

Με το βασικό μπακόρτ να χάνει σε επίπεδο φρεσκάδας λόγω προβλημάτων τραυματισμού (Μάντζαρης και Σπανούλης) και τον Ντάρντεν να αναγκάζεται (πλέον) να φύγει από τη πρώτη γραμμή ψηλά (η on the ball defense του έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στους αντιπάλους των ερυθρολεύκων) μπαίνοντας στο λαβύρινθο των σκρινς για να κυνηγήσει τον Γκάουντλοκ, οι γηπεδούχοι δεν κατάφεραν να απλώσουν αποτελεσματικά την άμυνα τους και να κεφαλαιοποιήσουν ανοίγοντας το τέμπο του ματς, κατάσταση που θα τους έδινε πλεονέκτημα. Η μαύρη τρύπα των δεύτερων επιθέσεων μέσω επιθετικού ριμπάουντ στη miss match επίθεση του Ζοτς για τους ερυθρολεύκους ήταν το δεύτερο καταδικαστικό όσον αφορά το στοίχημα του ρυθμού, στοιχείο.

Δυστυχώς ο Ολυμπιακός δεν «άνοιξε» το γήπεδο ούτε σε σετ καταστάσεις. Αναφέρομαι σε επίπεδο αποστάσεων πλέον, μετά από αυτό της ταχύτητα και του ρυθμού που αναφέραμε πιο πάνω. 5/21 σουτ τριών πόντων, με μόνη απειλή τον (και πάλι γεμάτο αγωνιστικό πνεύμα) Όλιβερ Λαφαγιέτ. Σταδιακά η άμυνα της Φενέρ έκλεισε και μαζί της οι διάδρομοι για penetration με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα contested shots από πλευράς γηπεδούχων, οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν χτυπήσει στο πρώτο ημίχρονο (πατώντας στην οξυδέρκεια του Σπανούλη) στήνοντας ψηλά στο γήπεδο pick&rolls όταν η Φενέρ είχε στο παρκέ βαρύ κορμί στη θέση «5». Σε αυτές τις καταστάσεις στον άξονα, ο Ολυμπιακός βρήκε πόντους τιμωρώντας τα πόδια του αντιπάλου ειδικά όταν στις περιστροφές ο γκαρντ της base line δεν έβγαινε αποφασισμένος πάνω στον ερυθρόλευκο σέντερ την ώρα που η μπάλα έμπαινε στο ζωγραφιστό.

-Ο Ομπράντοβιτς έπαιξε ένα άψογο παιχνίδι, το αποτέλεσμα του οποίου «ψηλώνει» τη Φενέρ και ισχυροποιεί πολύ την αυτοπεποίθηση της περιβάλλοντας την με το πέπλο του “Believe” για τη συνέχεια. Ο Σέρβος κόουτς έκανε «προσαρμογές» στο ροτέησιον ξεκινώντας με τους Χίκμαν-Γκάουντλοκ στο μπακόρτ και τον Μπογκντάνοβιτς στο «3», αφήνοντας το κομμάτι της δημιουργίας στα χέρια των δύο συμπατριωτών του στις θέσεις των φόργουορντς. Έχω γράψει (όχι μια και δύο..) ότι οι Μπιέλιτσα (το πιο κομπλέ «4» στην Ευρώπη) και Μπογκντάνοβιτς είναι η ραχοκοκαλιά του παιχνιδιού της Φενέρ περιτριγυρισμένοι σε δεύτερη φάση από σπεσιαλίστες όπως ο Γκάουντλοκ (σουτ,προσωπική φάση), ο Βέσελι (έχει διευρύνει τη γκάμα επιλογών στην άμυνα) και Πρέλντζιτς (δημιουργία από όλες τις γραμμές). Οι δύο Σέρβοι έστησαν σχεδόν όλες τις καταστάσεις στο πρώτο ημίχρονο με τρίτο πόλο τον εκπληκτικό Άντριου Γκάουντλοκ στον οποίο είχε ανατεθεί να βάλει πίεση στην αντίπαλη άμυνα για να δημιουργηθεί το κατάλληλο spacing ώστε να δράσει το δίδυμο.. Ο Γκάουντλοκ ήταν κομβικός, «γράφοντας» φοβερά σουτ υπό συνθήκες πίεσης με την άμυνα να αδυνατεί να παίξει τον οποιοδήποτε ρόλο επάνω του ενώ ο Μπογκντάνοβιτς έπαιξε, εναλλάξ με τον Ζήση, άψογα τον ρόλο του facilitator. Και οι δύο, παρότι δε φαίνεται στη στατιστική, είχαν πολύ σημαντική επιρροή στην εξέλιξη του ματς προσφέροντας τα μέγιστα, ειδικά στο αμυντικό κομμάτι.

-Ο Ολυμπιακός δε κατάφερε να χαλάσει τη κυκλοφορία της μπάλας και απέτυχε ουσιαστικά να δώσει κατεύθυνση στην εκτέλεση του αντιπάλου με την άμυνα του. Η Φενέρ έχτισε την επίθεση της σε δύο πυλώνες

1.) Miss match καταστάσεις

2.) Επίθεση στα Close outs

Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση, χτύπησε με πάσα στην αδύνατη πλευρά μετά από ρήγμα. Κομμάτι στο οποίο η απουσία του Μπρεντ Πέτγουεη πλήγωσε τον Ολυμπιακό.

 Όταν χρειάστηκε «ασφαλείς πόντους» δε, ο Ομπράντοβιτς τοποθέτησε τον Σαβάς ως «σκαλοπάτι» στη γραμμή των προσωπικών μετά από πικ, μαζεύοντας την αντίπαλη άμυνα με πρόθεση είτε να «σπάσει» τη μπάλα στη περιφέρεια (σουτ, close out επίθεση) είτε να βρε πάσα στη base line (Βέσελι). Όταν δεν έβγαινε αυτή κατάσταση με τη μπάλα στον Σαβάς, ο ψηλός της base line ανέβαινε επιδιώκοντας με δυναμικό post να πάρει τη μπάλα. ΣΚΟΠΟΣ: Nα μπεί η μπάλα σε συνέχεια στο ημικύκλιο των προσωπικών και από εκεί να ξεκινήσει η τελική ευθεία στην επίθεση των Τούρκων. Παράλληλα εκμεταλλεύτηκε πολλές «αλλαγές» στον άξονα (ο ίδιος στη δική του άμυνα χρησιμοποίησε switch με Μπιέλιτσα-Βέσελι μόνο σε side picks) με διατάξεις που απαγόρευαν άμεση βοήθεια στο miss match στο ζωγραφιστό για τον Ολυμπιακό. Σημείωση: Η Φενέρ είναι η πρώτη ομάδα σε προσπάθειες εντός του ζωγραφιστού ανάμεσα στις 16 ομάδες αυτής της φάσης..

Overall

Ο Ολυμπιακός έχει να αντιμετωπίσει πλέον τη δική του ανηφόρα σε μια περίοδο που πιθανόν θα στερηθεί τις υπηρεσίες του αρχηγού του (θα χάσει σίγουρα κάποια ματς, περιμένουμε να δούμε πόσα). Εν μια νυκτί η ομάδα του Σφαιρόπουλου μετατράπηκε σε outsider για το πλεονέκτημα, όμως –ειδικά για μια ομάδα όπως αυτός ο Ολυμπιακός- εγώ θα πω «το κεφάλι ψηλά». Η ομάδα έχει βάθος και αρκετές λύσεις να καλύψει ακόμα και το κενό του Σπανούλη. Ο Σλούκας με τον Λοτζέσκι είναι δύο A-Class σκόρερς/δημιουργοί, ο Παπαπέτρου μπορεί να ανέβει στο rotation εφόσον δούμε σχήματα με τον Λοτζέσκι στο «2». Ακόμα και χωρίς την «έδρα» στα play-offs, ο Ολυμπιακός δεν έχει να φοβηθεί σε καμία περίπτωση την Μπαρτσελόνα. Το αντίθετο. Αυτό που με βάζει σε σκέψεις αυτή τη στιγμή, συνδέεται με το ψυχολογικό κομμάτι. Οι φόβοι μου εστιάζουν στο εάν θα μπορέσει η ομάδα του Σφαιρόπουλου να μείνει –αγωνιστικά- ανεπηρέαστη από αυτή την ήττα. Θέλω να δω συνέχεια σε αυτό που έχουν χτίσει οι ερυθρόλευκοι στη φάση του TOP-16. Και μια νίκη επί της (φλεγόμενης) Λαμποράλ θα είναι η καλύτερη απόδειξη στη προκειμένη φάση..