BULLYING..

Ο Παναθηναϊκός «εκφόβισε» της Ρεάλ του Λάσο περνώντας από πάνω της στο φλεγόμενο ΟΑΚΑ, σε μια βραδιά που περίμενε καιρό ο κόσμος του και ένα αποτέλεσμα που συζητήθηκε ανά την Ευρώπη.. Λάθη από τον Ολυμπιακό που χωρίς τον κορυφαίο closer του γονάτισε στη Βιτόρια. Το Hoopfellas αναλύει..

Φοβερή βραδιά λοιπόν για τον Παναθηναϊκό, στη καλύτερη ίσως παράσταση της σεζόν (σε συνάρτηση με τη δυναμικότητα του αντιπάλου και το σημείο της χρονιάς πάντα) και σε ένα παιχνίδι που θύμισε ACB και τις πολλές «κουφές» (με βάση το μομέντουμ που δε τον ευνοεί) νίκες κατά καιρούς του Ντούσκο απέναντι στους Μαδριλένους. Το πιο σημαντικό κέρδος βέβαια δεν είναι τόσο το βαθμολογικό αλλά το ότι οι πράσινοι μετά από καιρό έπαιξαν ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι απέναντι σε έναν F4 contender και έδειξαν τις προδιαγραφές που διαθέτουν σαν ομάδα. Ουσιαστικά το ψυχολογικό κέρδος είναι μεγάλο μιας και τέτοια ματς πολλές φορές αποτελούν  turning point στη σεζόν, γυρίζοντας το διακόπτη μιας ομάδας που διώχνει το σύννεφο της γκρίνιας και ενισχύει το προσωπικό της πιστεύω. Συμφωνώ απόλυτα το ότι η Βασίλισσα δε «σκοτώθηκε» να κερδίσει και αυτή η χαλαρότητα της κόστισε σε επίπεδο συγκέντρωσης. Όμως ας μη γελιόμαστε, μιλάμε για μια ομάδα η οποία παίζει καιρό τώρα στον αυτόματο και μια τέτοια ήττα  θα προβληματίσει. Οπότε τίποτε δε μειώνει τη νίκη των πρασίνων που έδειξαν ότι είναι εδώ..  Τα προβλήματα παραμένουν. Απλά τώρα ο Παναθηναϊκός κέρδισε μόνος του χρόνο να  δουλέψει σε αυτά ήσυχος.

-Το performance των πρασίνων απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης τη Παρασκευή ήταν βγαλμένο από τις σημειώσεις και τα κιτάπια του Hoopfellas, μιας είδαμε πολλές από τις διορθωτικές κινήσεις που συζητήθηκαν στη σελίδα μας κατά καιρούς αλλά κυρίως μια ετοιμότητα σε επίπεδο διαβάσματος και μια σωστή πνευματική προσέγγιση του παιχνιδιού από τους γηπεδούχους η  οποία πιστώνεται στο προπονητικό επιτελείο.

Προσωπικά θα εστιάσω και πάλι στο αμυντικό κομμάτι το οποίο αποτέλεσε τη ναυαρχίδα σε επίπεδο τακτικής για τον Παναθηναϊκό, με τους γηπεδούχους να πιάνουν αρκετά υψηλό βαθμό διατηρώντας (το υπογραμμίζουμε) ένα πολύ καλό επίπεδο άμυνας και αμυντικής έντασης (βοήθησε και η εξέλιξη αλλά και τα volume του κοινού) σε όλο το 40λεπτο. Οι πράσινοι πήραν κεφάλι πατώντας στις νίκες που κέρδισαν στα δύο ματς απς στα οποία οι προπονητές χρησιμοποίησαν μονή άμυνα και αφορούσαν τους παίκτες που παίρνουν μπάλες και σουτ στοχευμένα στο ξεκίνημα των παιχνιδιών για τις δύο ομάδες. Μπατίστα (μονή άμυνα ο Μπουρούσης) από τη μια και Ρέγιες (εξαιρετικό footwork και γρήγορες αντιδράσεις από τον Γκιστ που του πήρε άμεσα τα μέτρα) από την άλλη.

Το δυνατότερο σημείο του Παναθηναϊκού στα μετόπισθεν και αυτό που κατά τη γνώμη μου έκρινε πολλά στο ματς, ήταν το performance στη πίσω γραμμή άμυνας. Ουσιαστικά «έσπασε» και κατεύθυνε μια ολόκληρη επίθεση, την καλύτερη μάλιστα στη διοργάνωση. Η ομάδα του κόουτς Ιβάνοβιτς ήταν πολύ ενεργητική αμυνόμενη στην εισαγωγή της μπάλας στο ποστ και τολμώ να πω πως η διάθεση και το aggressive attitude (ειδικά των περιφερειακών παικτών αλλά και του Μαυροκεφαλίδη απέναντι σε πιο δυνατά κορμιά) «απογοήτευσε» τους Ισπανούς σε επίπεδο επιθετικών στόχων. Αν ήμουν ο Λάσο θα με προβλημάτιζε πολύ αυτό και θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα συζητούσα με τους παίκτες μου πατώντας στη Μαδρίτη. Η Ρεάλ αδυνατούσε να εισάγει τη μπάλα στο ζωγραφιστό, το πλαίσιο για επίθεση στο ποστ δεν ήταν ιδανικό ενώ η περιφερειακή πίεση των γηπεδούχων στη μπάλα αποτελούσε έναν ακόμα ανασταλτικό παράγοντα. 13/36 δίποντα κύριοι έγραψε κύριοι μια ομάδα με Close Range Percent 66.8% (4^η) και συνολικό 2PT% 55.4, το μεγαλύτερο από κάθε άλλη ομάδα της διοργάνωσης στη φάση αυτή.. 

Παράλληλα ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς δικαιώθηκε επιλέγοντας «σπάσιμο» των σκρινς αντί «αλλαγής» συγκεκριμένα στη Downscreen Offense της Ρεάλ (είναι αυτή στην οποία βλέπετε συνήθως ως κατάληξη τον Ρούντι να ανεβαίνει, με αφετηρία το σημείο κάτω από το καλάθι, ψηλά στο τρίποντο εκτελώντας μετά από κάθετο σκριν και πάσα του «3» το οποίο επιλέγει post παιχνίδι με τον σκρίνερ εάν αυτό δε βγεί) και στη Horns όπου ο Λάσο με συνεχόμενο side και κεντρικό pick&roll επιδιώκει είτε να βάλει τη μπάλα στο «5» στο ζωγραφιστό είτε να βρεί τρίποντο από τις γωνίες. 

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που «έβγαλε» η άμυνα του Παναθηναϊκού στην επίθεση της Ρεάλ (την καλύτερη μακράν στη διοργάνωση με OFRAT  117.2 και Εffective FG% 56.4, No1 και εδώ) ήταν η παντελής έλλειψη υπομονής. Έλλειψη υπομονής και επιμονής ώστε να βάλει τη μπάλα στο ζωγραφιστό και παιδαριώδεις επιλογές στα miss matches όπου τα γκαρντς της επέμεναν να σουτάρουν από τη περίμετρο αντί να χτυπήσουν στα πόδια πηγαίνοντας προς τα μέσα. Έχει πραγματικά ενδιαφέρον να δείτε αυτή τους τη συμπεριφορά. Χαζό, περιφερειακό μπάσκετ από παίκτες που εμφανίστηκαν με προφίλ φυγόπονου που δε πατά το ζωγραφιστό..

-Από τα μετόπισθεν δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για καλή επίθεση, με τον Παναθηναϊκό να χτίζει σταδιακά το παιχνίδι του και να βρίσκει ρυθμό ανοίγοντας (επιτέλους, μια από τις επικλήσεις της σελίδας εδώ και πολύ καιρό..) το τέμπο. Τα αποτελέσματα τα είδατε.. Είναι φανερό ότι οι πράσινοι χαϊδεύοντας λίγο παραπάνω το γκάζι μπορούν να παίζουν κοντά στους 80 πόντους κάθε βράδυ. Έχουν τις προδιαγραφές.

Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς (ο οποίος έκανε πιο ορθολογική χρήση του rotation εκτός ελαχίστων περιπτώσεων όπου είδα ένα-δύο σχήματα επί Μπλούμς όπου η ομάδα δεν είχε δημιουργία αλλά γενικά πήγε "βαθιά" στον πάγκο του σε ένα ματς όπου οι Διαμαντίσης Φώτσης έπαιξαν συνολικά 23', αυτό λέει πολλά..) έβαλε ένα Figure-8 για να δημιουργήσει κίνηση στην επίθεση (όταν βγήκε ο Διαμαντίδης), άλλαξε σε αρκετά plays (επιτέλους Νο2) τη διάταξη του Νέλσον τοποθετώντας τον στη base line ως «υποστήριξη» στον ποστ συμπαίκτη του (διατηρώντας τη πίεση με Φώτση ή Λουκά ψηλά για το σουτ και απαγορεύοντας τη κάθετη βοήθεια ή το νταμπλ-τιμ με δεύτερο ψηλό) ενώ έδωσε στον Παππά ρόλο main ballhandler στήνοντας με αυτόν picks (και βοηθώντας τον Αμερικανό να μπεί πιο ομαλά στην επίθεση της ομάδας). Το συγκεκριμένο περιφερειακό δίδυμο (και οι δύο με μεγάλη φυσική δύναμη) έκανε την καλύτερη ίσως περιφερειακή γραμμή της Ευρώπης να ..νιαουρίζει. Πατώντας στο καλό spacing δημιούργησαν αρκετά ρήγματα ιδιαίτερα στην A-Set επίθεση και στα close outs ενώ στο ανοιχτό γήπεδο κεντούσαν. Το γρήγορο μπάσκετ άλλωστε δεν έχει σχέση με το βιαστικό.. Τα 7 μόνο λάθη των πρασίνων το αποδεικνύουν..

Ο Νίκος Παππάς ήταν απλά εντυπωσιακός. Όπως και η ομάδα συνολικά, έτσι και αυτός έστειλε τα δικά του μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση. Αυτή την ελευθερία στο να παίξει στη προσωπική φάση (το δυνατό του σημείο) στο ελεγχόμενο πάντα πλαίσιο επίθεσης της των πρασίνων φανταζόμουν το καλοκαίρι όταν σας έλεγα ότι πρέπει να είναι το μόνο «2» στο μπακόρτ (1 pick& roll PG/δημιουργός+Διαμαντίδης+Νέλσον). Δε νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία πως πρόκειται για έναν από τους πιο ικανούς διεμβολιστές στην  Ευρώπη. Η ικανότητα του να μετατρέπει σε μηδενικό χρόνο ένα απλό release από downscreen σε κάθετη επίθεση (με μια συνεχόμενη κίνηση) προς το καλάθι είναι μοναδική. Χωρίς να είναι ο σούπερ προπονημένος αθλητής του γυμναστηρίου έχει πολύ δυνατό upper body και εξαιρετικά χέρια που πολλαπλασιάζουν την αποτελεσματικότητα του στο finishing γύρω από το καλάθι.       Είναι παίκτης ρυθμού και όταν πατήσει σκοτώνει. Πλέον αυτό ανακοινώθηκε επίσημα προχθές σε όλη την Ευρώπη.. Μετέτρεψε μόνος του τη 3-2 match-up ζώνη του Λάσο (αρχικά Ρούντι και μετά Σλότερ στο κεφάλι, με αρχές man to man στο κεντρικό πικ)σε κακή ιδέα..  

Έχω και παράπονα βέβαια (σιγά μη δεν είχα). Σε 3-4 φάσεις ως ballhandler στο τρανζίσιον κόλλησε τη μπάλα στα χέρια του και οι πράσινοι έχασαν 6-8 πολύ πιθανούς πόντους. Πρέπει να ελέγξει τον παρορμητισμό του και να μη ζορίσει πάντα την ..εύρεση του αεροδιαδρόμου αλλά να διώχνει τη μπάλα γρήγορα όταν υπάρχουν γύρω οι συνθήκες για κάτι καλό. Μου άρεσε και η διάθεση του να κυνηγήσει στο αμυντικό κομμάτι. Πολύ περισσότερο από όλα όμως (ακόμα και από τα περίφημα ποσοστά του) το ανταγωνιστικό του πνεύμα απέναντι σε μερικούς από τους τοπ γκαρντ της Ηπείρου μας. Η ορμή και η προσωπική φιλοδοξία του Παππά μπορεί να αλλάξει την ατμόσφαιρα και το παρών αγωνιστικό στάτους των πρασίνων..

Για τον Νέλσον δεν έχω να πω κάτι πέρα από αυτά που σας έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα. Χαίρομαι που είδατε οι περισσότεροι τι μπορεί να προσφέρει και περί τίνος μιλούσαμε το καλοκαίρι. Είναι σημαντικό ότι έχει κάνει πολύ καλά παιχνίδια απέναντι σε ομάδες του στάτους της Μπάρτσα, της Ρεάλ και της Μακάμπι οπότε γίνεται κατανοητό πλέον από όλους ότι το πακέτο και οι δυνατότητες του είναι για το υψηλό επίπεδο και αυτή τη μετάβαση πρέπει να επιτύχει ο Παναθηναϊκός δουλεύοντας μαζί του. Αυτό που θέλω όμως να υπογραμμίσω (γιατί διαβάζω διθυράμβους από τους πάντες που δε γνωρίζουν σχεδόν τίποτα στη πραγματικότητα για τον παίκτη παρά μόνο επιδερμικά και αναφέρομαι στο 95% των ελληνικών media) είναι ότι δεν πρέπει να «κολλάτε» με το ότι σκόραρε 16 ή 20 πόντους ή ότι «έθαψε» τον Νοτσιόνι με το κάρφωμα και τα λοιπά. Ο Νέλσον δεν είναι αυτός.. Είναι, αντίθετα, ο παίκτης που θα τελειώσει το ματς με 2 πόντους και ¼ FG αλλά θα είναι πιθανόν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου για τον προπονητή του κάνοντας πράγματα που δε φαίνονται στο χαρτί. Τα αμυντικά του recovers, ο τρόπος που «όρισε» τον χώρο δράσης των Γιούλ-Σέρχιο και έκοψε κάθε σύνδεσμο επικοινωνίας με τους συμπαίκτες τους είναι ο ορισμός της lockdown άμυνας. Αυτά τα πράγματα θέλω να εκτιμήσουμε (σε πολλούς αθλητές ανά την Ευρώπη) τα οποία δεν είναι η «βιτρίνα» αλλά στο τοπ-επίπεδο και στα μπλοκάκια των προπονητών μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Ο Παναθηναϊκός χάρισε μια μεγάλη βραδιά λοιπόν στο κοινό του, από αυτές που φτιάχνουν αναμνήσεις και «γράφουν». Κυρίως όμως ενίσχυσε τη πίστη του σαν ομάδα στις δυνάμεις και στη δουλειά που κάνει καθημερινά στο γήπεδο. Το χρειαζόταν όσο τίποτα άλλο σε μια περίοδο όπου οι ραψωδίες του ΟΑΚΑ στην αρχή της σεζόν (Φενέρ, ΕΑ7) έμοιαζαν μακρινές. Προσωπικά θα επιμείνω στη γραμμή που δίνει αυτή εδώ η σελίδα εδώ και πολύ καιρό. Υπομονή. Αυτό εδώ το σύνολο παικτών με τον καιρό μπορεί να παίξει πολύ καλό μπάσκετ. Είναι δεδομένο.. Όπως δεδομένο είναι και κάτι άλλο. Μετά τη νίκη αυτή ο Παναθηναϊκός, που ακόμα μάχεται για την πρόκριση, είναι ένας αντίπαλος που κανείς δε θα επέλεγε να διασταυρωθεί μαζί του στα play-offs.. Αυτό στη παρούσα φάση μου κάνει. Μήνυμα εστάλη..

ΒΙΤΟΡΙΑ

Ο Ολυμπιακός έμεινε από ανάσες στη Βιτόρια, γονατίζοντας από τα πολλά προβλήματα τα οποία του κόστισαν κυρίως στο φυσικό/αθλητικό κομμάτι σε πρώτη φάση και μετά σε επίπεδο ποιότητας, απέναντι σε έναν ψυχωμένο αλλά –θα μου επιτρέψετε- ευανάγνωστο αντίπαλο.

Θα συμφωνήσω με τον κόουτς Σφαιρόπουλο που δήλωσε ότι η ομάδα του «έπαιξε καλά», σε συνάρτηση πάντα με τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει. Ο Ολυμπιακός έχασε τη μάχη στη Μπουέσα Αρίνα γιατί δεν έπιασε τα συνήθη στάνταρντς του στο αθλητικό κομμάτι και παράλληλα σε αυτό των φυσικών δυνάμεων που βγάζει σαν ομάδα στο παρκέ (από τα δυνατά του σημεία που εκτοξεύουν το συνολικό performance) απέναντι σε έναν αντίπαλο ο οποίος είναι από τα σύνολα τα οποία μπορούν να τρέξουν μαζί με τους ερυθρόλευκους και να τους δημιουργήσουν «θέμα» με το athleticism  τους. Πάνω σε αυτή τη βάση χτίζει ο κόουτς Ναβάρο τη νέα δική του Λαμποράλ στη μετά-Ερτέλ εποχή και τα αποτελέσματα είναι πολύ ενθαρρυντικά μέχρι στιγμής.

Ενώ λοιπόν ίσως κάποιοι σταθούν στο γεγονός ότι η ελληνική ομάδα έχασε ένα κλειστό ματς γιατί παρατάχθηκε χωρίς τον καλύτερο ίσως closer σήμερα στη διοργάνωση και ηγέτη της, Βασίλη Σπανούλη, η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική. Ο Ολυμπιακός είχε και έχει παίκτες και ποιότητα να καλύψει αυτό το κενό σε ένα ματς όπως αυτό της Βιτόρια, όμως δε κατάφερε να ματσάρει το έλλειμμα φυσικών δυνάμεων από την απουσία του Πέτγουεη και ουσιαστικά του Ντάνστον. Ο Αμερικανός σέντερ (είχε υψηλό πυρετό πριν το ματς) χρησιμοποιήθηκε περίπου 9 λεπτά (9:17) δεν ήταν έτοιμος να μπεί στο παρκέ και αυτό φάνηκε στο αμυντικό κομμάτι από τη στιγμή που (γρήγορα) έχασε ανάσες. Δεν είχε καμία ισορροπία στα early picks των Βάσκων στο transition, αδυνατούσε να εκτελέσει help & recover στα σκρινς του Μπέρτανς, ενός παίκτη που εκτελεί εκπληκτικά σε πρώτο χρόνο και η στιγμιαία βοήθεια/χέρι πάνω στη μπάλα είναι ζωτικής σημασίας για την άμυνα, έχανε «θέσεις» που δύσκολα χάνει. Κόστισε αυτό στον Ολυμπιακό..

Οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν αρκετά σωστά και πάνω στο πλάνο που είχαν χαράξει, τα πρώτα 15 λεπτά του παιχνιδιού. Ο Σφαιρόπουλος χρησιμοποίησε πολύ σωστά το ροτέησιον, όμως πλήρωσε το (μόνο) λάθος του, να μπεί στον πειρασμό να αφήσει στο παρκέ λίγο παραπάνω τον Καββαδά αγοράζοντας χρόνο (και λόγω της κατάστασης του Ντάνστον). Σε αυτό το παραπάνω 1-1.5 λεπτό, τρείς «ήττες» του Έλληνα σέντερ (δε μπορώ να πω λάθη γιατί δεν είναι στις δυνατότητες του να διατηρήσει αμυντική ισορροπία π.χ. ψηλά με τα γκαρντς των Ισπανών) έφεραν τη Λαμποράλ πάλι σε θέση βολής. Η ομάδα του Σφαιρόπουλου πλήρωσε επίσης, αμυνόμενη στο pick & roll του αντιπάλου, τη τακτική της να μετατρέπει τo Hard help & recover σε Τrapping, με τους Βάσκους να βρίσκουν πολλές ελεύθερες ματιές άμεσα βγάζοντας τη μπάλα από την παγίδα.

Επιθετικά ο Ολυμπιακός παρουσίασε μια μοιρασμένη επίθεση. Ξεκίνησε στοχεύοντας να βάλει τη μπάλα στη καρδιά της ρακέτας με άξονα το κεντρικό pick & roll. Είδα καλή κυκλοφορία της μπάλας που οδήγησε σε αρκετά assisted FGs και μου άρεσαν τα side posts του Μάντζαρη όμως έλειψαν οι έξτρα πόντοι από τρανζίσιον καθώς η ομάδα δεν εξασφάλισε ουσιαστικά ποτέ το εύκολο αμυντικό ριμπάουντ για να βάλει τις βάσεις, απέναντι σε μια πολύ δυνατή στο επιθετικό ριμπάουντ Λαμποράλ. Αντίθετα, προς το τέλος του ματς οι ίδιοι οι ερυθρόλευκοι παρουσίασαν κακή transition άμυνα αφήνοντας τα γκαρντς των γηπεδούχων να φτάσουν με τη μπάλα μέχρι τέλους (Τζέημς, Κοζέρ). Ο κόουτς Σφαιρόπουλος χρησιμοποίησε lineups με δύο Defensive PGs (Λαφαγιέτ, Μάντζαρη) και έναν σκόρερ δημιουργό στο «3» (Λοτζέσκι) για να δώσει stops ειδικά σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου ελέγχοντας τη μπάλα και μαζί τα γκαρντς του Ναβάρο, όμως αυτό κόστισε χρόνο στον Σλούκα ο οποίος μπήκε αργά στο τέλος για να τραβήξει το βάρος των αποφάσεων (που θα έπαιρνε ο Σπανούλης).

Συμπερασματικά, ο Ολυμπιακός σε βαθμολογικό επίπεδο δεν έχασε κάτι και ίσως αυτή τη (βαθμολογική) χαλαρότητα την πήρε στο παρκέ της Μπουέσα Αρίνα σε κάποιες στιγμές. Επιμένω ότι η απουσία του Πέτγουεη (ειδικά στο αμυντικό ριμπάουντ) και το πρόβλημα του Ντάνστον του κόστισαν παραπάνω από την αντίστοιχη του Σπανούλη στο συγκεκριμένο ματς. Είναι τέτοια η φύση της φροντκόρτ των ερυθρολεύκων με την  έλλειψη ενός παίκτη που μπορεί να καλύψει και το «4» και το «5» (όπως ο Γκιστ ή ένας tweener όπως ο Μαυροκεφαλίδης στον Παναθηναϊκό) που χάνει σε ποικιλία σχημάτων. Σε αυτό είχαμε εστιάσει το καλοκαίρι προτείνοντας τον Λοβερνί (πριν το εντυπωσιακό Μούντο και με την τιμή του σε προσιτό επίπεδο ακόμα). Παρ’όλα αυτά εξακολουθώ στη παρούσα φάση να μεταφράζω θετικά τις πιθανότητες του Ολυμπιακού να φτάσει μέχρι τέλους. Αυτό που με προβληματίζει είναι το πώς θα «κλείσει» η ομάδα το TOP-16 και θα διαχειριστεί τον εαυτό της μετά το ματς του ΣΕΦ με τη Φενέρ. Είναι πολύ σημαντικό να συνεχίσει να νικά και αυτό ήταν το μεγαλύτερο κόστος από την ήττα στη Βιτόρια, ώστε να μπεί με το κατάλληλο μομέντουμ (ανεξαρτήτου θέσεως) στην ποστ σίζον. Για αυτό ματς που έρχεται, με την Αναντολού είναι πολύ σημαντικό. Όχι μόνο γιατί σου εξασφαλίζει μια ζαριά για το πλεονέκτημα έδρας στο ματς της Μόσχας αλλά γιατί θα πεί πολλά για το αγωνιστικό στάτους των ερυθρολεύκων αυτή τη περίοδο..