BLUE BLOOD VS BLUE COLLAR..

Ο Ολυμπιακός έδειξε στην αριστοκρατική, «γαλαζοαίματη» φετινή Μπαρτσελόνα ότι τα playoffs της Ευρωλίγκας είναι μια πραγματική σκυλομαχία, από την οποία για να βγείς ζωντανός απαιτούνται πολλά παραπάνω από αγωνιστική ποιότητα. «Παραδομένος» ο Παναθηναϊκός από τον ίδιο του τον προπονητή στα χέρια της ΤΣΣΚΑ. Ανοιχτό βιβλίο οι πράσινοι το οποίο ξεφυλλίζει ευχάριστα ο Ιτούδης.. Μόνο στο Hoopfellas..

Πάλι μαζί για την δεύτερη εβδομάδα των playoffs, τα οποία ΔΕ ΘΕΛΩ να τελειώσουν μια και πρόκειται για ένα διάστημα μπασκετικού οργασμού. Νίκες των γηπεδούχων, break του Ολυμπιακού και οι έδρες αλλάζουν πλέον.

Η Μακάμπι τελικά κουβάλησε στο δεύτερο ματς το «αίσθημα της χαμένης ευκαιρίας» από το πρώτο και δε μπόρεσε ποτέ να μπεί δυνατά στη διεκδίκηση της νίκης ενώ αυτά που έγιναν στη Μαδρίτη μου έχουν ομολογώ αφήσει  μια πικρή γεύση. Η Αναντολού έχει κυριαρχήσει στα περισσότερα από τα 80 λεπτά των δύο πρώτων ματς στην έδρα της Ρεάλ με τον Ίβκοβιτς να παραδίδει μαθήματα διαβάσματος και ψυχολογικής ετοιμότητας των παικτών, όμως φεύγει με ένα 2-0 στη πλάτη. Και μάλιστα με έναν τρόπο (στο δεύτερο ματς) που χρίζει επιστημονικής έρευνας με την Αναντολού να «ψαρώνει» απέναντι στη θέα ενός (όχι ιδιαίτερα πιεστικού) ζον-πρες που παρουσίασε ο Λάσο εβρισκόμενος από κάτω, ως τελευταίο χαρτί. Παιδαριώδη λάθη από τους Τούρκους που πραγματικά αυτοκτόνησαν και έχυσαν την καρδάρα με το γάλα που με πολύ κόπο γέμιζαν σε όλο το ματς. Ο Ντούντα στήριξε όλη του την επίθεση στον άξονα με τη συνεργασία του Ερτέλ (εκπληκτικός πραγματικά, περνάει τη μπάλα από την κλειδαρότρυπα) με τον Κρίστιτς στο pick & roll δημιουργώντας το κατάλληλο πλαίσιο με τη παρουσία πυραυλοκίνητου Οσμάν, του Ντρέηπερ και του Περπέρογλου στη θέση «4» ώστε να ανοίξει τις αποστάσεις στην άμυνα του Λάσο. Ο Έλληνας φόργουορντ αστόχησε όντας πιο ανοικτός (open) και από «εκκλησία την Κυριακή το πρωί» (όπως ανέφερε ο σπίκερ στο κανάλι της διοργάνωσης) σε δύο ελεύθερα σουτ στο τέλος και η Ρεάλ πηγαίνει με μεγάλο πλεονέκτημα στη Τουρκία απέναντι σε έναν αντίπαλο που βρίσκεται κυριολεκτικά με τη πλάτη στον τοίχο. Το 1-1 θα ήταν το πιο δίκαιο αποτέλεσμα αλλά όταν χάνεις τέτοιο ματς (+6 στα 90’’) και αφού έχει ανέβει όλο το βουνό, είσαι άξιος της μοίρας σου..

Πάμε πρώτα στον συνεργάτη μας, κόουτς Πίτι Ουρτάδο που μας παραθέτει τη γνώμη του μαζί με ένα εξαιρετικό βίντεο, για το 2^ο ματς. Σε μεγάλα κέφια..

Ο Πρινς..Πρίντεζης και η PURPLE RAIN OF THREES..

Ήταν μια διασκεδαστική βραδιά στην Ευρωλίγκα. Η Ρεάλ κέρδισε ένα κλειστό ματς με την Εφές ενώ ο Ολυμπιακός προτάσσοντας ηρωισμό και πίστη επικράτησε της Μπαρτσελόνα. Τα κλειδιά κατά τη γνώμη μου:

1. Ο κύριος παράγοντας της επικράτησης αφορά την αμυντική ενέργεια και την προσήλωση στο ριμπάουντ. Ο Ολυμπιακός υστερεί αρκετά σε μέγεθος απέναντι στη Μπαρτσελόνα αλλά οι παίκτες του πάλεψαν πολύ, με δεύτερη και τρίτη προσπάθεια, για να κερδίσουν διεκδικούμενες μπάλες. Ειδικά μακρινά ριμπάουντς τα οποία είναι «χρυσός». Όλη η ομάδα δούλεψε συλλογικά σε αυτόν τον τομέα.

2. Είναι προφανές ότι μέτρησε πολύ το ποσοστό των φιλοξενούμενων από τη γραμμή του τριπόντου. Πραγματική βροχή από τρίποντα στο Palau.

3. H «άγρια» κατάσταση στην οποία βρέθηκε ο Γιώργος Πρίντεζης. Σκόραρε με floaters ή runners, 4 σημαντικά καλάθια και 2 τρίποντα. 22 πόντοι και 34 αξιολόγηση. Υπέροχος.

4. Οι Hand-off συνεργασίες του Σπανούλη στην κορυφή της ρακέτας. Ευστόχησε σε 4 τρίποντα ξεσηκώνοντας αναμνήσεις από το Λονδίνο. Οι Τόμιτς και Σατοράνσκι δεν έχει την ενέργεια και την (αμυντική) σύνδεση του πρώτου ματς παρουσιάζοντας έλλειμμα επιθετικότητας. Καμία απάντηση από την Μπαρτσελόνα.

5. Η ισπανική ομάδα έμοιζε «ορφανή» χωρίς τους Όλεσον και Ντόελμαν. Τους έλειψαν πολύ σε άμυνα και επίθεση. 10 πόντοι η παραγωγή της στο πρώτο δεκάλεπτο και 25 στο πρώτο ημίχρονο..

Στη συνέχεια ο Πίτι πραγματικά ξεπερνάει τον εαυτό του με ένα από τα καλύτερα βίντεο που έχει φτιάξει ποτέ, αναλύοντας το 2^ο παιχνίδι με περισσότερη λεπτομέρεια.

Tίτλος: PURPLE RAIN OF ..THREES

H παρομοίωση του Πρινς με τον Γιώργο Πρίντεζη με λίγωσε.. Α ρε Πίταρε.. Απολαύστε το και θα με θυμηθείτε..

http://pitihurtado.com/purple-rain-of-threes-printezis-y-spanoulis/

Πάμε και στο δικό μου σχόλιο για το 2^ο παιχνίδι του Παλάου Μπλαουγκράνα..

-Ο τρόπος που προσέγγισε ο Ολυμπιακός το 2^ο παιχνίδι, μετά την ήττα στο εναρκτήριο ματς της σειράς, και η συναισθηματική και αγωνιστική διαχείριση του από τον κόουτς Σφαιρόπουλο και τους παίκτες, ήταν αυτή ακριβώς που ονειρευόμουν. Σε όλα τα επίπεδα. Πλάνο, συγκέντρωση, ετοιμότητα, execution.

Ερωτεύτηκα με το αμυντικό performance της ελληνικής ομάδας απέναντι σε ένα πολύ ικανό επιθετικά σύνολο. Ειδικά το επίπεδο έντασης που διατήρησε σε ολόκληρο το ματς η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου, ποτίζοντας με ηλεκτρισμό την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, άγγιξε το άριστα. Δεν είναι εύκολο να φθάσεις μέσα σε μια σεζόν σε αυτό το αμυντικό αποτέλεσμα που είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων και απαιτεί πολλές εργατοώρες για να παραχθεί. Και εκεί πρέπει να χτίσει ο Ολυμπιακός τώρα στην τελική ευθεία της σεζόν. Ομάδα που υπό καθεστώς πίεσης, βγαίνει και παίζει τέτοια άμυνα σε αυτό το επίπεδο ανταγωνισμού, ακόμα και αν δε σουτάρει 13/27 τρίποντα, μπορεί να φτάσει μέχρι τον τίτλο. Αν στην αντίπερα όχθη δεν υπήρχε ο μέγας μάγιστρος Ναβάρο, ο οποίος σκόραρε δύσκολα σουτ (ακόμα και πάνω σε σπουδαία άμυνα) το συνολικό αμυντικό αποτέλεσμα των φιλοξενούμενων θα είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε πιο έτοιμος, με «προσαρμογές» στο αμυντικό κομμάτι, στοχεύοντας κατευθείαν το κέντρο αποφάσεων της καταλανικής επίθεσης (Τόμιτς). Η ικανότητα της ομάδας του Πασκουάλ να «μαζεύει» την αντίπαλη άμυνα βάζοντας τη μπάλα στον Κροάτη στη γραμμή των προσωπικών, της ανοίγει μια τεράστια βεντάλια επιλογών για όλα τα γούστα. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος το διάβασε και η προσαρμογή του ψάρωσε τον αντίπαλο. Hedge out στον Ναβάρο στο pick εισαγωγής σε αυτή την κατάσταση, «χώρος» στον Τόμιτς να δοκιμάσει σουτ ή να βάλει τη μπάλα στο παρκέ (σε απόσταση όμως όχι ιδανική για τις δεξιότητες του και στις δύο περιπτώσεις), επιλογή του γκαρντ που ελέγχει τη weak side κατά τη μετακίνηση της μπάλας να αφήσει το σουτ στον Σατοράνσκι και τέλος τον Πρίντεζη (που δε κολλάει στον Τόμιτς ψηλά) να ελέγχει το base line cut. Αυτό το «κόψιμο» στη τελική γραμμή από τα φόργουορντς είναι το πρώτο πράγμα που βγάζει η Μπαρτσελόνα πασάροντας αυτοματοποιημένα με τον Τόμιτς μόλις ο δεύτερος ψηλός του αντιπάλου κάνει το παραπάνω βήμα ψηλά, προς την κατεύθυνση του. Κάποτε ο Πασκουάλ (στη σειρά του 2012 με τον Παναθηναϊκό) άφηνε τον Σοφοκλή και αργότερα τον Τσαρτσαρή στο ημικύκλιο με άμυνα χώρου που παγίδευσε το μυαλό της ομάδας του Πεδουλάκη. Τώρα καλείται να απαντήσει σε αυτό που του βάζει να λύσει ο Ολυμπιακός. Ο Τόμιτς στο τρίτο ματς θα πρέπει να είναι έτοιμος να σουτάρει τη μπάλα και να ευστοχήσει.. Έξυπνη, «φυσική»/δυνατή με συγκέντρωση και το κατάλληλο επίπεδο έντασης λοιπόν θα χαρακτήριζα την άμυνα των ερυθρολεύκων. Ακόμα και ο τρόπος που μαεστρικά άφησε ακάλυπτες πάσες, με σκοπό να κατευθύνει τη μπάλα εκεί που αυτή θέλει, ήταν αψεγάδιαστος.

-Αμυντικό ριμπάουντ. Παράγωγο της αμυντικής έντασης και αποφασιστικότητας. Παρότι οι Καταλανοί πήραν και πάλι επιθετικά ριμπάουντς, αυτά δε πόνεσαν τους ερυθρόλευκους όπως το πρώτο ματς. Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ ενεργητικός στη μάχη θέσης στο αμυντικό κομμάτι και πήγε άμεσα σε παγίδα στο ζωγραφιστό όταν έχασε το αμυντικό ριμπάουντ, διεκδικώντας δυναμικά τη μπάλα.  Συγκινητικός (και εδώ) ο σούπερ-σταρ του ματς, Γιώργος Πρίντεζης.

 Στο Y.Γ. της προηγούμενης ανάρτησης είχα υπογραμμίσει ότι θα αποτελέσει τον παίκτη-κλειδί για τον Ολυμπιακό στη σειρά. Η Μπαρτσελόνα θα δυσκολευτεί να τον ματσάρει μιας και δε μπορεί να ανταγωνιστεί το εντυπωσιακό του footwork κοντά και μακριά από το καλάθι, με τους παίκτες που διαθέτει. Δείτε πόσο καλύτερο spacing παρουσίασε επιθετικά η ελληνική ομάδα από τη στιγμή που οι Καταλανοί έδειξαν ότι πραγματικά υπολογίζουν το τρίποντο του Συριανού φόργουορντ.. Πολύ σημαντική παράμετρος για τη συνέχεια της σειράς τα ποσοστά του Πρίντεζη beyond the arc..

Έξυπνα ο Σφαιρόπουλος πήγε στα «σίγουρα» στο επιθετικό κομμάτι. Horns offense που κατέληγε είτε σε κεντρικό pick & roll με τον Σπανούλη (η «επιστροφή» του μεταμόρφωσε την ομάδα) στον άξονα είτε σε post επίθεση με τον Πρίντεζη, κατάσταση στην οποία οι ερυθρόλευκοι χρησιμοποίησαν «απομονώσεις». Η απόδοση του «Πρι» πάντως στο συγκεκριμένο ματς παγιώνει το status του στην ελίτ των κορυφαίων φόργουορντς της διοργάνωσης, με γαρνιτούρα «γαλόνια» που δεν έχει μάλιστα ο ανταγωνισμός. Μου άρεσε πολύ σε ατομικό επίπεδο (εκτός των guts του Σπανούλη) το δίδυμο Μάντζαρη-Χάντερ το οποίο έδωσε ρέστα με την ενεργητικότητα του στην pick & roll άμυνα. Μπράβο..

-Σας έγραψα στη κουβέντα μας μετά το ματς ότι με διακατέχει το feeling ότι η Μπαρτσελόνα δύσκολα θα φύγει νικήτρια στο τέταρτο ματς, ανεξάρτητα με το τι θα έχει προηγηθεί στο τρίτο και ποιο θα είναι το στάτους της σειράς. Όχι, μη ψάχνετε κάποια λογική εξήγηση.. Απλά μου βγήκε, σαν προαίσθημα, και είπα να το μοιραστώ μαζί σας (φυσικά και έχει την ποιότητα μια τέτοια ομάδα να μείνει όρθια σε οποιοδήποτε ματς). Ο Πασκουάλ θα ρίξει τη δυνατή ζαριά του στο τρίτο ματς. Κατά τη γνώμη μου εκεί θα παίξει η Μπαρτσελόνα τα ρέστα της για ένα εισιτήριο για το F4.. Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά (τουλάχιστον) δύο πολύ δυνατά, απαιτητικά παιχνίδια εντός έδρας. Έχει τον χαρακτήρα να τελειώσει τη δουλειά αρκεί να μείνει συγκεντρωμένος και να μη χάσει το μυαλό του μπροστά σε ενδεχόμενα τρικ που πιθανόν θα παρουσιάσει ο Πασκουάλ. Αν τα καταφέρει, θα γράψει μια ακόμα χρυσή σελίδα στην ιστορία του συλλόγου. Απαραίτητη προϋπόθεση, να προτάξει το μεγαλύτερο όπλο αυτής της ομάδας. Η «μαχητικότητα» του Ολυμπιακού στα ματς της τελικής ευθείας (playoffs, F4) είναι κάτι που έχει σημαδέψει τη διοργάνωση..

O Παναθηναϊκός πραγματικά προσπάθησε να δείξει κάτι καλύτερο, «θυμωμένος» και με φανερά πληγωμένο εγωισμό από το ηχηρό χαστούκι του πρώτου ματς. Μιλάμε για ένα κλαμπ το οποίο έδωσε νέα διάσταση σε αυτό που λέμε «χαρακτήρας νικητή» στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Γύρισε πολλές φορές βράχους ανάποδα και πέρασε μέσα από τοίχους σκορπώντας τρόμο στον αντίπαλο κυρίως με την ικανότητα του να γιγαντώνεται κάτω από καθεστώς πίεσης. Είναι λογικό για αυτόν τον οργανισμό (για να συμπεριλάβω και τον κόσμο του) να μην έχει συνηθίσει να νιώθει «ανήμπορος». Γιατί αυτή είναι η λέξη που χαρακτηρίζει την εικόνα των πρασίνων στη Μόσχα.

Σας είχα πεί ότι περίμενα με αγωνία για να αξιολογήσω τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς στη προσέγγιση και διαχείριση μιας σειράς playoffs. Το πλάνο μάχης, τις «προσαρμογές», τα αντανακλαστικά του μέσα στη σειρά. Περίμενα να ετοιμάσει κάτι διαφορετικό Μετά τα δύο πρώτα ματς στη Μόσχα δηλώνω πλήρως απογοητευμένος. Ο κόουτς Ιβάνοβιτς έχει «παραδώσει» την ομάδα του στα χέρια του αντιπάλου. Προσέξτε. Δε μιλάω για σκορ ή διαφορές και ποσοστά ευστοχίας. Μιλάω για ανταγωνιστικότητα από τον πάγκο, φαντασία και πρόβλεψη ώστε οι πράσινοι να βάλουν προβλήματα σε έναν πολύ ποιοτικό αντίπαλο. Σε τέτοιες καταστάσεις φαίνεται το μέταλλο του προπονητή.

Trademark του τριφυλλιού στη σύγχρονη εποχή, μαζί με την pick & roll επίθεση στην εποχή του Ομπράντοβιτς, είναι η σκληροτράχηλη άμυνα. Συνολικά το έξυπνο και δυναμικό μπάσκετ. Αυτό είναι το Panathinaikos Basketball, παράδοση που συνέχισε η ομάδα με το αγωνιστικό στυλ που ακολούθησε τη τελευταία διετία (κάτι που τη βοήθησε να μείνει όρθια και πολύ ανταγωνιστική). Αυτός ο Παναθηναϊκός που εμφανίστηκε στη Μόσχα ήταν πιο σοφτ και από χαρτί τουαλέτας.. Στοιχείο απαράδεκτο για τους φίλους του που έχουν γαλουχηθεί με κάτι τελείως διαφορετικό. Αυτό που παρουσίασε ο κύριος Ιβάνοβιτς, και πιστέψτε με η αναμφισβήτητη ποιότητα του αντιπάλου περνάει σε δεύτερη μοίρα, δε συνάδει με την παράδοση του κλαμπ πάνω στην οποία έχτισε επιτυχημένα πολλές νέες ομάδες. Ο Μαυροβούνιος δεν έστησε ούτε ένα ανάχωμα στον αντίπαλο. Καμία αλλαγή, κανένα τρικ/τέχνασμα για να αλλάξει τον ρυθμό. Οι φυλλάδες και τα media της χώρας μας την έχουν βγάλει καθαρή πασάροντας συνεχώς το «τεράστια η ποιοτική διαφορά των δύο ομάδων». Η μεγαλύτερη διαφορά όμως στη πραγματικότητα έγκειται στην ετοιμότητα των δύο πάγκων και το πώς έχουν προετοιμάσει οι δύο κόουτς το παιχνίδι. Ναι, η ΤΣΣΚΑ έχει ίσως το καλύτερο ρόστερ στην Ευρώπη. Δεν παίζει αυτό όμως τη μεγαλύτερη σημασία στο συγκεκριμένο σημείο της σεζόν. Μια ματιά στη σύγχρονη ιστορία της διοργάνωσης θα σας πείσει. Η χαώδης διαφορά στην εικόνα των δύο ομάδων στο παρκέ οφείλεται στη προπονητική προσέγγιση που έχει γίνει για τη σειρά από τον κάθε κόουτς.

Έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση ότι είναι «αλαζονικό» να αντιμετωπίζεις έτσι μια pick &roll ομάδα όπως η ΤΣΣΚΑ. Η επιμονή του Ιβάνοβιτς να βγάζει τον Μπατίστα ψηλά για hedge outs έχει συντρίψει κάθε πιθανότητα επιτυχίας στα μετόπισθεν για τους πράσινους. Κάθε φορά που ο Ουρουγουανός (με τα πολύ αργά recovers και τα πίσω/πλάγια βήματα στα οποία συνεχώς χάνει την ισορροπία του και κινδυνεύει να σωριαστεί) ανεβαίνει (φιλότιμα) ψηλά, ο Ιτούδης γελάει και μοιράζει high fives κρυφά στους βοηθούς του στον πάγκο.. Πραγματικά είναι πολύ ενδιαφέρον να καταγράψετε το ποσοστό των επιθέσεων στις οποίες οι Ρώσοι σουτάρουν ελεύθεροι. Ο αριθμός των εκτελέσεων στις οποίες ο κοντινότερος «πράσινος» αμυνόμενος έχει ακόμα τα πόδια του στο παρκέ τρέχοντας προς την κατεύθυνση του σουτ θα σας εκπλήξει.. Και μιλάμε για μια ομάδα (την ΤΣΣΚΑ) που έχει δουλέψει όλη τη σεζόν ώστε να μάθει να προσπερνά τα καλά (σε επίπεδο προϋποθέσεων εκτέλεσης) σουτ  για χάρη των ιδανικών σουτ..

Το χειρότερο στην όλη κατάσταση είναι ότι ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς δείχνει να έχει χάσει τους παίκτες του. Σας έχω υπογραμμίσει το πόσο σημαντικό είναι να πείσεις τους παίκτες σου ότι αυτό που δουλεύετε μαζί είναι το σωστό, ακόμα και εάν στη πραγματικότητα δεν είναι. Η ομάδα ψυχολογικά αυτή τη στιγμή είναι στο πάτωμα με τον κόουτς να μη μπορεί να πάρει το καλύτερο από τους περισσότερους αθλητές του και κατ’ επέκταση από το σύνολο. Τελευταίο θύμα της κατάστασης αυτής είναι ο ΝτεΜάρκους Νέλσον που χρησιμοποιήθηκε σκάρτα 3 λεπτά στο 2^ο ματς και πλέον φαίνεται να μπαίνει στο παρκέ γνωρίζοντας ότι «στο λάθος, πάγκος». Ψυχολογικά ο παίκτης είναι χάλια και η τελευταία εικόνα δείχνει ότι δεν έχει καμία τύχη με τον Ιβάνοβιτς («ήταν άτυχος καθώς είχε πολλά προβλήματα όλη τη σεζόν» είπε ο κόουτς λίγο μετά). Η αλήθεια είναι ότι ποτέ, κανένας παίκτης που κερδίζει τα λεπτά του μέσα από την άμυνα (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Ντόρσεη) δεν απέδωσε πραγματικά στα χέρια του Μαυροβούνιου. Κανένας. Έχω πειστεί μάλιστα ότι ο κόουτς (όπως και σε άλλες περιπτώσεις παικτών) δε γνωρίζει πως θα χρησιμοποιήσει τον  παίκτη ώστε να βάλλει τα θετικά του στοιχεία στο παιχνίδι της ομάδας (που τόσο τα χρειάζεται, ειδικά με μια αστεία περιφερειακή άμυνα). Το «διαφορετικό πλαίσιο» παιχνιδιού που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός κολλάει και εδώ όπως και στην περίπτωση Λαουάλ. Αυτό το «πλαίσιο» είναι το παν για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να πάρει το μάξιμουμ από το ρόστερ του. Θυμηθείτε λίγο τον Τζέρεμι Πάργκο υπό τον Μεσίνα στην ΤΣΣΚΑ.. Έμοιαζε, στο συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού, ως ο χειρότερος γκαρντ της Ευρώπης..

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος έκανε το χειλάκι των οπαδών του Παναθηναϊκού να σκάσει. Δεν αμφιβάλλω ότι έχει δουλέψει με τον κόουτς και έχει βελτιώσει πράγματα. Αλλά δεν αμφιβάλλω επίσης για το ότι μπορούσε να προσφέρει από την αρχή της σεζόν. Έχω γνώμη και την υποστήριξα (πολύ πριν ξεκινήσει η χρονιά) γιατί απλούστατα ξέρω  τον παίκτη και το πως μπορούν να μεταφραστούν οι δυνατότητες του σε αυτό το επίπεδο. Ο Χαραλαμπόπουλος είναι πνευματικά πολύ ώριμος για την ηλικία του. Ήταν εμφανές ότι μπορούσε στο άδειο «3» να πάρει λίγα αλλά σταθερά λεπτά πίσω από τον Γιάνκοβιτς μέσα στη σεζόν. Αυτό σας το υπογράφω.. Το πιο πιθανό βέβαια θα ήταν ότι με Σλότερ-Μποχωρίδη ενεργούς, δε θα έπαιζε ούτε στη Μόσχα, τουλάχιστον αυτά τα λεπτά. Επαναλαμβάνω, αυτή του η προώθηση (από το μηδέν στη πεντάδα σε σειρά playoffs) χωρίς να μεσολαβήσει ένα πιο σωστό χρονοδιάγραμμα ώστε το παιδί να κερδίσει μόνο του τα λεπτά του με συμμετοχή σε κανονικές συνθήκες αγώνα, φάνηκε λίγο τυχαία.

Ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του ένα τρίτο ματς στο οποίο πρέπει να παλέψει για την υπερηφάνεια του. Και σίγουρα να αλλάξει τις εντυπώσεις γιατί, ενώ η συμμετοχή στην οχτάδα καθιστά τη σεζόν, σε βαθμολογικό καθαρά επίπεδο, επιτυχημένη, η εικόνα είναι αποκαρδιωτική. Οι δύο βραδιές στη Μόσχα απογοήτευσαν αρκετό κόσμο (επαναλαμβάνω, όχι σε επίπεδο αποτελέσματος) όμως κάτι τέτοιο (ίσως όχι με αυτόν τον τρόπο) το περιμέναμε όταν γράφαμε για «πικρή υπομονή».. Μέχρι τα νεότερα, αρκετά ταλαντούχα, παιδιά να γίνουν πιο «παιγμένα», θα υπάρξουν πικρές βραδιές. Αλλά κάτι καλό έρχεται από πίσω. Επιμονή στο πρότζεκτ λοιπόν, ανεξαρτήτου κόστους και προσώπων.. Αυτή είναι η κατεύθυνση του Hoopfellas στη παρούσα, δύσκολη, φάση..