GHOSTS ARE BACK..

Τα φαντάσματα του ΟΑΚΑ επέστρεψαν για τον Ολυμπιακό ο οποίος γονάτισε παρά το εντυπωσιακό του ξεκίνημα απέναντι σε έναν καλύτερο Παναθηναϊκό. Η άμυνα της αυθυποβολής, οι επιλογές των προπονητών, τα λάθη, η αξιολόγηση. Το Hoopfellas αναλύει..

Σπουδαία νίκη για τον Παναθηναϊκό κυρίως για ψυχολογικούς και πρακτικούς λόγους μιας και απέδειξε ότι δεν έχει απολέσει τίποτα από το Winning Spirit που τον διέκρινε παραδοσιακά σε αυτές τις αναμετρήσεις ενώ παράλληλα κέρδισε χρόνο για να δουλέψει με ησυχία πάνω στις αδυναμίες του. Η νίκη σε ένα παιχνίδι «ειδικών καταστάσεων» δε πρέπει να τις μακιγιάρει.. Ο Ολυμπιακός μπήκε εντυπωσιακά στο ματς όμως στο τέλος έχασε ένα ματς το οποίο μπορεί να αποτελέσει οδηγό για τη συνέχεια. Οι ερυθρόλευκοι χρειάζεται να αλλάξουν πράγματα στη δομή του παιχνιδιού τους και να δημιουργήσουν το πλαίσιο ώστε να αναδείξουν την ατομική ποιότητα των παιχτών τους. Πάμε να πούμε δύο πράγματα για το παιχνίδι και για τις δύο ομάδες μας αναφορικά με το performance τους..

Ξέρω τι έκανες (πέρυσι) το καλοκαίρι..

Εκτός από το φάντασμα του αιωνίου αντιπάλου, οι πρωταθλητές θα πρέπει να μάθουν να πολεμούν και με το αντίστοιχο του Κώστα Σλούκα το οποίο θα κάνει συχνά την εμφάνιση του έως ότου η ομάδα μάθει να είναι σταθερά παραγωγική και χωρίς τον Σπανούλη στο μισό γήπεδο. Το ίδιο συνέβη και στο ματς του ΟΑΚΑ όπου οι πρωταθλητές χρειάστηκαν τον γκαρντ με ακρίβεια σε απόφαση/εκτέλεση στο παιχνίδι του πέρα από τον αρχηγό τους. Θυμηθείτε λίγο αυτά τα οποία υπογραμμίσαμε το καλοκαίρι.. Ο Ολυμπιακός  στη προσπάθεια του να δελεάσει τον Σλούκα και να κλείσει την υπόθεση παραμονής του στο λιμάνι, υπέγραψε τον D.J. Strawberry θέλοντας να δείξει στον Έλληνα γκαρντ ότι η επιθυμία του να αγωνιστεί κατά κύριο λόγο στη θέση «1» είχε εισακουστεί, με τον Αμερικανό Defensive-stopper  να αποτελεί ιδανικό συμπλήρωμα για αυτόν στο backcourt αλλά και συνολικά στη τετράδα που περιελάμβανε και τους Μάντζαρη-Σπανούλη. Το ερυθρόλευκο Front office υποτίμησε τη θέληση του Σλούκα να αφήσει το λιμάνι θεωρώντας ότι ο αθλητής θα μείνει με τη διοίκηση να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού της ότι, εφόσον θα χρειαστεί (που δε θα χρειαστεί..,  μπορεί να ανέβει οικονομικά ψηλά, κίνηση όμως που θα ήταν το τελευταίο χαρτί στο τραπέζι.  Όταν τελικά χάθηκε ο Σλούκας, ο Ολυμπιακός τη πάτησε. Και αυτό γιατί δε προχώρησε στην αντικατάσταση του με έναν παίχτη ιδίων χαρακτηριστικών –όπως αρχικά η ομάδα είχε στο πλάνο- αλλά έκανε το λάθος (που τόσο μνημονεύει διαχρονικά η σελίδα) προτιμώντας  τον «καλύτερο διαθέσιμο από τον καλύτερο για τις ανάγκες της ομάδας» παίχτη. 

Ο Χάκετ ήταν τουλάχιστον ένας από τους καλύτερους διαθέσιμους γκαρντς στην αγορά αλλά όχι παίχτης της ίδιας «μήτρας» με γκαρντς όπως οι Σλούκας/Κόπονεν ή Ρότσεστι. Είναι ο γκαρντ που θα παίξει δίπλα σε τύπους όπως ο Μπόμπι Μπράουν στο ανώτερο επίπεδο για αυτό και πέρυσι σας έκανα ξεκάθαρο από την αρχή ότι στο Μιλάνο πρέπει να παίζει μαζί με τον Ράγκλαντ (αλλά ο Μπάνκι είχε άλλα σχέδια). Το πρόβλημα για τον Ολυμπιακό, σε επίπεδο λειτουργικότητας και όχι ποιότητας, διογκώθηκε καθώς η ομάδα έπρεπε να πάει σε ξένο παίχτη για να καλύψει τον Σλούκα και στο τέλος για γαρνιτούρα δε μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό του Μιλουτίνοβ (σούπερ για τρίτος σέντερ αλλά όχι όταν πονάς στο back up “4”) και άφησε γυμνό το «4» όπου εάν χρειαστεί να «παρκαριστεί» ο Πρίντεζης θα κλάψουνε μανούλες. Επαναλαμβάνω, κανείς δεν υποτιμά την ικανότητα του οργανισμού να αναπτύσσει και να βελτιώνει παίχτες, η οποία μάλιστα αποτελεί παράδειγμα στην Ευρώπη, αλλά οι ερυθρόλευκοι μπορούσαν να είναι σαφώς καλυμμένοι πηγαίνοντας τουλάχιστον σε έναν tweener που να μπορεί να καλύψει και τις δύο θέσεις. Αντί αυτού η σημερινή μορφή της θέσης «4» με την έλλειψη ενός παίχτη που να μπορεί να ανοίξει την άμυνα εντείνει το πρόβλημα λειτουργικότητας στη περιφέρεια όταν φυσικά μιλάμε για επίθεση μισού γηπέδου.

-Τη φετινή σεζόν και με τη δυσλειτουργικότητα που ακόμα παρουσιάζει ο Ολυμπιακός στο μισό γήπεδο, ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς και οι παίχτες βλέπουν μπροστά τους ανοιχτό βιβλίο σχετικά με τη βασική δομή και τις αρχές τις οποίες πρέπει να ακολουθήσουν στην άμυνα τους. Είναι πολύ ξεκάθαρο για τον Παναθηναϊκό το τι πρέπει να κάνει και το πώς να παραταχθεί στα μετόπισθεν, τουλάχιστον μέχρι ο «αιώνιος» αντίπαλος να βρει εναλλακτικές στο μισό γήπεδο βλέποντας κάποιους παίχτες του (και βασικά τον ίδιο τον προπονητή του) να κάνει το βήμα μπροστά.

Με ξένισε (ή μάλλον με έβαλε σε σκέψεις είναι η καλύτερη έκφραση) λίγο η επιλογή του Σάλε στο ξεκίνημα με τον Καλάθη στον Σπανούλη, ίσως γιατί περίμενα τον πιο αναλώσιμο (αν και με τη παρούσα κατάσταση στη περιφέρεια των πρασίνων δεν υπάρχει αυτός ο χαρακτηρισμός) Φελντέιν ώστε να πάρει τους πρώτους «κραδασμούς» στο ξεκίνημα και τη μετωπική με τον Σπανούλη όμως ο Σέρβος κόουτς προτίμησε την εμπειρία του Καλάθη ο οποίος γνωρίζει  καλά το παιχνίδι του αρχηγού των ερυθρολεύκων και τον τρόπο που αυτός κινείται στο παρκέ οπότε θα ήταν λιγότερο απροετοίμαστος στις «παγίδες» που ο γκαρντ του Ολυμπιακού βάζει στους αντίπαλους αμυντικούς.

Η άμυνα της αυθυποβολής..

Βασική αρχή στην αμυντική κατεύθυνση του Παναθηναϊκού (η οποία λειτούργησε εξαιρετικά στην επανάληψη) ήταν να κόψει –σε καταστάσεις PnR- την άμεση συνεργασία του screener με τον Σπανούλη απαγορεύοντας, με μια κλειστή σε διάταξη άμυνα, τη πάσα σε ρολάρισμα ή divings (σε πρώτο χρόνο). Πολύ έξυπνα η άμυνα του Παναθηναϊκού κατά τη διάρκεια της επίθεσης του αντιπάλου άφηνε σκόπιμα «ξεκλείδωτες πόρτες» (όχι εμφανώς αλλά ψιθυρίζοντας στο αυτί των ερυθρολεύκων) με σκοπό να κατευθύνει τη μπάλα στην επίθεση του αντιπάλου στον παίχτη που αυτή ήθελε και παράλληλα (πολύ σημαντικό ώστε να ελαχιστοποιήσει τις επιλογές) στον σωστό χρόνο. Ουσιαστικά οι παίχτες του Ολυμπιακού έπρεπε να μπουν στη διαδικασία να ξεχωρίσουν τη θέληση από την επιθυμία στην επίθεση τους και την υποβολή από την αυθυποβολή. Ο τρόπος που προσεγγίζει ο Σπανούλης  την όλη κατάσταση είναι απλά εξαιρετικός, αποκύημα της εμπειρίας του απέναντι σε συγκεκριμένες αμυντικές τακτικές απέναντι στις οποίες είναι αρκετά «παιγμένος», πολλές φορές όχι με θετικό πρόσημο. Με τον Πρίντεζη στην αδύνατη πλευρά στα περισσότερα plays, ώστε να εκμεταλλευτούν οι φιλοξενούμενοι την ικανότητα του να βάλει τη μπάλα στο παρκέ και τις επιλογές του στη close out επίθεση (έχει βελτιωθεί σημαντικά στο κομμάτι της πάσας σε αυτές τις καταστάσεις τη τελευταία διετία) και να διατηρήσουν τον Γκιστ μακριά από τον Σπανούλη, ο Ολυμπιακός βρήκε σουτ πατώντας στη προσέγγιση του αρχηγού ο οποίος επέλεξε να κρατήσει περισσότερο τη μπάλα στα χέρια του και να πάει «βαθιά» φιλτράροντας την αντίπαλη άμυνα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σπανούλης έψαξε αρκετά τη weak side με skip πάσα δείχνοντας ότι δε θέλει να χρησιμοποιήσει το σκαλοπάτι του ψηλού (που ρόλαρε) ως ενδιάμεσο για να μεταφέρει τη μπάλα στην αδύνατη πλευρά. Είδε μια άμυνα που είχε μαζέψει και σωστά (εφόσον στο μυαλό του είχε εξασφαλίσει  μια κάποια ασφάλεια στη πάσα κατά μήκος) κοίταζε την αδύνατη πλευρά κατευθείαν. Σε αυτό το διάστημα ο Ολυμπιακός επιβλήθηκε πλήρως του γηπεδούχου στο παρκέ όχι τόσο γιατί ήταν πολύ εύστοχος από τη περιφέρεια αλλά γιατί χρησιμοποίησε αυτή του την ευστοχία για να ανοίξει το γήπεδο και να βάλει στην εξίσωση του παιχνιδιού το πλεονέκτημα του στο αθλητικό κομμάτι. Ο Παναθηναϊκός είχε δυσκολία να τρέξει μαζί με τον αντίπαλο του και η άμυνα του στο τρανζίσιον ήταν κακή. Εκεί αλλάζει όλο το παιχνίδι ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ουσιαστικά σε επίπεδο μομέντουμ το οποίο αποτέλεσε σανίδα σωτηρίας για την ομάδα του.

Με τον αρχηγό τους να κρατάει εμφατικά τον Σπανούλη στην αριστερή πλευρά του γηπέδου και την άμυνα των πρασίνων να προσαρμόζεται σε επίπεδο διάταξης στις skip πάσες του Σπανούλη το σκηνικό άλλαξε άρδην. Ο Παναθηναϊκός κλέβει μπάλες, θερίζει τον αντίπαλο στο επιθετικό τρανζίσιον με την οξυδέρκεια των γκαρντς του να σπρώξουν γρήγορα τη μπάλα μπροστά σε πρώτο χρόνο και επιστρέφει στο ματς. Εκείνο το σημείο (το τελευταίο δίλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου) έκανε και πάλι τον Παναθηναϊκό να μοιάζει φαβορί. Προσωπικά ένοιωσα (και μετά από όλα αυτά που έχω δει μέχρι εκείνη τη στιγμή) ότι οι πράσινοι πλέον είχαν μεταφέρει τη μονομαχία αγωνιστικά στο δικό τους γήπεδο όπου ακόμα, στις μετωπικές μεταξύ των αιωνίων, διατηρούν τη τεχνογνωσία να κερδίζουν και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα..

-Ο Νικ Καλάθης του 1/10 FG ήταν πολύ καθοριστικός στην εξέλιξη του αγώνα. Ο τρόπος που λειτουργεί στο αμυντικό κομμάτι «δίνει» πολύ στην άμυνα του Παναθηναϊκού. Σπουδαίο footwork, οξυδέρκεια και ιδιοσυγκρασία Ball hawk που βάζει τα χέρια του πολύ γρήγορα και έξυπνα στη μπάλα. Ειδικά στη τρανζίσιον άμυνα κάλυψε πολλές φορές τους συμπαίχτες του με την ικανότητα του να ελέγχει τη μπάλα με καίριες παρεμβάσεις. Σε αυτόν τον Παναθηναϊκό ο οποίος διαθέτει αθλητές με ικανότητα στη προσωπική φάση (Ραντούλιτσα, Πάβλοβιτς) και έναν από τους τοπ-δημιουργούς σε σετ καταστάσεις (Διαμαντίδης) ο Καλάθης θα έχει την ευκαιρία να καλλιεργήσει σε μεγαλύτερο βαθμό τα quarterback skills του χωρίς φυσικά να ξεχνάει ότι αποτελεί το βαρύ όπλο στην επιθετική λειτουργία της ομάδας του.  Να συμπληρώσω ότι λατρεύω τη μεταφορά της bounce πάσας σε πρώτο χρόνο από το παιχνίδι της Σερβίας σε αυτό του Παναθηναϊκού. Ο Τζόρτζεβιτς το παίζει συνεχώς με τον Τεόντοσιτς και (ειδικά) τον Νέντοβιτς στο φτερό στη θητεία του στον πάγκο των Σέρβων. Το κάνει και τώρα με τον Καλάθη και τους Πάβλοβιτς, Φελντέιν (και ελπίζω και Παππά σύντομα). Ειδικά ο Πάβλοβιτς με το εξαιρετικό παιχνίδι μακριά από τη μπάλα και την αντίληψη που έχει δουλεύει εξαιρετικά τέτοιες καταστάσεις.

-Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος πόνταρε πολύ στη καθαρά ατομική άμυνα πατώντας στο πλεονέκτημα της ομάδας του στο αθλητικό κομμάτι. Δε τον αδικώ αλλά θεωρώ (και νομίζω θα το διαπίστωσε και ο ίδιος) ότι ίσως δεν έπρεπε να είχε πάει τόσο straight μέχρι τέλους. Το πλεονέκτημα της αθλητικής ικανότητας ανοίγει και άλλες πόρτες σε επίπεδο αμυντικών επιλογών όπως π.χ. τα γρηγορότερα recovers. Στο τέλος οι φιλοξενούμενοι πλήρωσαν αυτή τους την επιλογή δεχόμενοι καθοριστικά καλάθια από τους Ραντούλιτσα και Πάβλοβιτς, αθλητές που μπορούν να σκοράρουν υπό καθεστώς καλής άμυνας (γιατί δεν ήταν άσχημη η συμπεριφορά των Γιανγκ-Παπαπέτρου στις συγκεκριμένες περιπτώσεις μονής άμυνας). Είναι φορές που ο προπονητής πρέπει να προβλέψει, να διαλέξει, να «δει» τη φάση που έρχεται και να αποφασίσει..

Αίσθημα υπεροχής

Παρά το κακό του ξεκίνημα ο Παναθηναϊκός έβγαλε και πάλι αυτή την αύρα της υπεροχής  που τον διακατέχει στα ντέρμπι του ΟΑΚΑ και το θετικότερο για τους πράσινους είναι ότι η παρουσία αθλητών όπως οι Πάβλοβιτς-Ραντούλιτσα και ο τρόπος που χειρίζονται τον εαυτό τους απέναντι στους αντιπάλους τους (ένεκα της προσωπικότητας τους) κάνει αυτή την αίσθηση δυνατότερη. Σημαντικό για τον Τζόρτζεβιτς ότι πήρε παιχνίδι από τον Κούζμιτς ο οποίος ήταν αρκετά θετικός στο διάστημα της επαναφοράς αν και το ξαναγράφω ότι οι πράσινοι με αυτά τα «5» έχουν μεν αρκετά συν αλλά και αρκετά μείον όπως για παράδειγμα το ότι δε μπορούν να παρουσιάσουν άμυνα με «αλλαγές» σε PnR καταστάσεις, επιλογή η οποία πιστέψτε με είναι σημαντικό να έχεις στα τελευταία λεπτά κλειστών παιχνιδιών που πάνε πολύ στο ένας εναντίον ενός. Ο Κούζμιτς είναι καλός παίχτης και με γκαρντς όπως οι Τεόντοσιτς (στην Εθνική), Διαμαντίδης, Καλάθης, τα οποία θα τον βγάλουν 3-4 φορές τη βραδιά φάτσα με το καλάθι μπορεί να αναμειχθεί  στην επίθεση μιας ομάδας αλλά αν ο Τζόρτζεβιτς πίστεψε ότι στο πρόσωπο του θα δημιουργήσει τον δικό του Βέσελι πλανάται οικτρά.. Οι κολλητές νίκες επί μιας ομάδας επίπεδου του Ολυμπιακού δε πρέπει να αποπροσανατολίσουν αναφορικά με τις αδυναμίες των πρασίνων. Ακόμα αναρωτιέμαι για παράδειγμα γιατί ο Ολυμπιακός απέναντι στα πράσινα Hedge outs δεν έψαξε κατευθείαν τη κάθετη πάσα (είναι αργά τα recovers των ψηλών του Τζόρτζεβιτς) και θεωρώ ότι την επόμενη φορά (με τον Χάντερ ετοιμοπόλεμο) θα το κάνει.

Το ίδιο ισχύει και για τους ερυθρόλευκους. Περίμενα περισσότερο χρόνο στον Στρόμπερι αν και κατά τη ταπεινή μου γνώμη ο παίχτης ο οποίος μπορεί να αλλάξει το πρόσωπο της ομάδας στην επίθεση είναι ο Χάκετ. Δε νιώθει καλά όσον αφορά τη σχέση του με το καλάθι άμεσα εδώ και πολύ καιρό για αυτό και προσπαθεί να παρουσιάσει ένα πρόσωπο  Facilitator, κομμάτι στο οποίο είναι εξαιρετικός όμως η ομάδα του χρειάζεται έναν γκαρντ που θα κοιτάξει λίγο περισσότερο το καλάθι. Πρέπει να δουλέψει ο Ολυμπιακός με τον Ιταλό. Περισσότερες ποστ καταστάσεις, cuts από την αδύνατη πλευρά ή τη base line, να τον «δει» λίγο περισσότερο στην επίθεση του για να τον βοηθήσει. Δεν είναι ο καθαρός scoring-guard όμως έχει scoring instincts και αυτά μπορούν να βοηθήσουν πολύ τον Ολυμπιακό εφόσον ενεργοποιηθούν.

Εν κατακλείδι  μου άρεσε το ματς παιδιά, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη το χρονικό σημείο της σεζόν στο οποίο διεξήχθη. Το πρώτο ημίχρονο ήταν εξαιρετικό σε επίπεδο ρυθμού. Συνολικά ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, δε χωρά αμφιβολία. Κέρδισε τις περισσότερες μονομαχίες, τη μάχη των κατοχών, φάσεις με τη προσωπικότητα του και σπρώχτηκε από μια έδρα-καμίνι. Και στα δύο μέχρι τώρα ντέρμπι ο Παναθηναϊκός επιβλήθηκε δίκαια. Είναι φανερό ότι ματσάρει καλά με τον Ολυμπιακό και αυτό έχει περάσει στο μυαλό των παιχτών του όμως η σεζόν είναι μεγάλη και τα δεδομένα αλλάζουν. Και οι δύο ομάδες μπορούν να πετύχουν πράγματα φέτος αλλά θέλουν δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Προς το παρών καλό είναι να επικεντρωθούν στο αγωνιστικό κομμάτι και να διατηρήσουν τα μάτια ανοιχτά στα υπόλοιπα (αγορά). Μια κίνηση για να σου αποδώσει θέλει χρόνο. Για να σιγουρευτείς ότι μια καλοκαιρινή κίνηση δε μπορεί να σου αποφέρει, «εσύ» που την έχεις επιλέξει αρχικά, πρέπει να εξαντλήσεις κάθε περιθώριο που αφορά τη σωστή αξιοποίηση της. Αυτά για την αγαπημένη μας «μεταγραφολογία».. Τα ματς που ακολουθούν σε επίπεδο Ευρωλίγκας είναι ιδανικά για να βγάλουμε συμπεράσματα και τα περιμένω με ανυπομονησία. Διατηρώ θετική σκέψη και για τους δύο πάντως.. Αν είναι υγιείς την ώρα της κρίσης μπορούν να κάνουν την υπέρβαση τους (όπως αυτή οριοθετηθεί μέσα στη σεζόν για τον καθένα) γιατί απλούστατα και οι δύο έχουν ποιότητα στα γκαρντς με παίχτες που μπορούν να επηρεάσουν το παιχνίδι.  

Υ.Γ: Απολαυστικό το ΤΣΣΚΑ-Κίμκι (100-93) που κρίθηκε στο τέλος  με τη μονομαχία Ντε Κολό (18 πόντοι-7 τελικές-11 κερδισμένα φάουλ) – Κόπονεν (21 πόντοι- 5 τελικές, 4/6 τριπ.) να δεσπόζει. Η ομάδα του Κουρτινάιτις είναι πολύ ποιοτική αλλά και εδώ ισχύει το «άλλο είμαι champ, άλλο θέλω να γίνω..» στις αναμετρήσεις της με την «αρκούδα». Από τον Ιτούδη λείπει (μέχρι να γυρίσει ο Φρίλαντ τουλάχιστον) ο ποιοτικός ψηλός. Είχε πρόβλημα με τον Ντέηβις αν και η ΤΣΣΚΑ είναι πιο σφιχτή στην άμυνα με τους Χάινς-Βορόντσεβιτς και τα ψηλά γκαρντς συν τον Τζάκσον.

Υ.Γ1: Η Αναντολού καθάρισε και τη Γαλατά. Η άμυνα του Ντούντα κατάπιε τον Μακόλουμ (6π.- 2/13 FG) και οι Λάσμε-Ντόρσεη (παρότι κάνουν καλά νούμερα) δεν είναι για «μαζί» ειδικά σε ένα τέτοιο σύνολο. Εδώ μπορεί σύντομα να έχουμε εξελίξεις..