NO LEGS, NO GLORY..

Το Hoopfellas σας καλωσορίζει στη νέα, συναρπαστική σεζόν της Ευρωλίγκας σχολιάζοντας τη πρώτη αγωνιστική μέσα από τις εικόνες που μας προσέφεραν οι αναμετρήσεις κατά μήκος της Ευρώπης. Νίκη για τον Ολυμπιακό στη Κρήτη με την ομάδα του Σφαιρόπουλου να «φωνάζει» ότι χρειάζεται χρόνο σε όλα τα επίπεδα. Ήττα (χρήσιμη σε αυτό το σημείο)  για τον Παναθηναϊκό στο Κράσνονταρ η οποία δείχνει τη κατεύθυνση που πρέπει να δουλέψουν οι πράσινοι στη συνέχεια. Διαβάστε το σχόλιο της πιο global  μπασκετικής σελίδας στο ξεκίνημα της χρονιάς..

Αποφάσισα σήμερα να μη κάνουμε τη παραδοσιακή  Χ’s & O’s ανάλυση μιας και θεωρώ ότι θα ήταν πιο χρήσιμο για το αναγνωστικό κοινό με γνώμονα ότι βρισκόμαστε στο ξεκίνημα της σεζόν, να δημιουργήσει μια ευρύτερη εικόνα για τις ομάδες της διοργάνωσης και τη κατάσταση που βρίσκονται στην αφετηρία της σεζόν. Αυτό είναι άλλωστε το DNA της σελίδας, πάνω σε αυτή τη βάση έχτισε το κοινό και το προφίλ της δηλ. το μπάσκετ ως παγκόσμια έννοια, ξεκινώντας από την Αθήνα, το Μιλάνο, τη Βαρκελώνη  τη Μόσχα και άλλες ευρωπαϊκές μπασκετικές μητροπόλεις  και φτάνοντας μέχρι τη Ν. Υόρκη, τη Βοστόνη, το  Ντούρχαμ της Βόρειας Καρολίνας, τα πρωταθλήματα της Β’Ελβετίας και τον πάτο της πυραμίδας σε λίγκες της Αμερικής και της Ασίας. Σε αυτό λοιπόν το χρονικό σημείο προτιμώ να μοιραστώ μαζί σας αυτά που φίλτραρα στο μυαλό μου για περισσότερες  ομάδες μιας και φέτος το επίπεδο ανταγωνισμό είναι υψηλότερο.

Σημαντική παρατήρηση που θα διευκολύνει τη κατανόηση της καταστάσης στη παρούσα φάση για τη διοργάνωση. Διαβάζω για «εκπλήξεις» αναφορικά με τη νίκη της Καρσίγιακα, της Κίμκι ή της Λοκομοτίβ όμως στη πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία απολύτως έκπληξη. Όχι μόνο γιατί το επίπεδο των ομάδων που έρχονται από πίσω έχει ανέβει αισθητά (ισχύει, οι ομάδες πίσω από την ελίτ, ανεξάρτητα από το οικονομικό τους status, έχουν βελτιώσει αισθητά τον τρόπο τουλάχιστον που χτίζουν τα ρόστερς τους  και κινούνται στην αγορά) αλλά για έναν κυρίως πολύ απλό λόγο:

Οι κατά τεκμήριο τοπ-ομάδες  έχουν μάθει να ελέγχουν αυτές τις «ύποπτες» εκτός έδρας αναμετρήσεις με την άμυνα τους  ξεκινώντας από εκεί για να κεφαλαιοποιήσουν την ποιότητα τους έναντι του αντιπάλου. Αυτή τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο καμία άμυνα ομάδας της αποκαλούμενης «ελίτ» δεν είναι σε επίπεδο που μπορεί να ελέγξει μια τόσο δύσκολη εκτός έδρας αναμέτρηση. Κανένα λοιπόν από τα παραπάνω αποτελέσματα δεν αποτελεί έκπληξη..

Η Ρεάλ άφησε τους αστραγάλους της στη Μόσχα..

Αυτή ήταν η αίσθηση που αποκόμισα παρακολουθώντας την  αναμέτρηση της Μόσχας. Δε ξέρω αν ήταν οι καλά αποθηκευμένες στο μυαλό μου εικόνες του Κοπόνεν να κάνει, με εκπληκτική ποικιλία από ντρίμπλες και αλλαγές κατευθύνσεων, τον Γιούλ να μοιάζει με γάτο που γλιστράει πάνω σε σφουγγαρισμένο μάρμαρο ή του Ματσιούλις να παθαίνει λουμπάγκο στην απέλπιδα, αποτυχημένη προσπάθεια του να πιάσει τη μύγα απέναντι στον Ράις.. Η Κίμκι παίζει αυτό που έπαιζε πάντα, το μπάσκετ του Κουρτινάιτις. Καλή και γρήγορη κυκλοφορία στο μισό γήπεδο με βάση το ρήγμα, εξαιρετικό execution και αυτοματοποιημένες συνεργασίες στο transition. Η διαφορά προχθές ήταν ο τρόπος που προσέγγισε το ματς με τη Ρεάλ χτίζοντας τη τακτική της πάνω στο αμυντικό κομμάτι. Ο Λιθουανός ex-deadly shooter και νυν γκουρού «κόουτς» του Eurocup (3 κατακτήσεις) ξεκίνησε με τον μπαλαντερ Όγκουστιν στο «5», δύο φόργουορντς (Μόνια, Χόνεηκατ) δίπλα και τον Βάλτρεφ στο «2» στοχεύοντας να αμυνθεί με αλλαγές και να παρουσιάσει γρήγορα αμυντικά rotations όταν χρειαστεί, οδηγώντας τους πρωταθλητές Ευρώπης σε ένα ζαλισμένο, δίχως τέλος, ένας εναντίον ενός παιχνίδι (σχεδόν μηδενική δημιουργία) όπου το «ναρκωτικό» του δήθεν (σε αυτή τη χρονική περίοδο) πλεονεκτήματος  στη προσωπική φάση τους οδηγούσε σε παραβατική μπασκετικά συμπεριφορά και αδιέξοδες καταστάσεις. Η Κίμκι κυριάρχησε στους αιθέρες, στις κατοχές, στο ένας με έναν και στις δύο πλευρές του γηπέδου κάνοντας τη φτεροπόδαρη Ρεάλ να μοιάζει σκουριασμένη. Ο Τόμκινς όντως φέρνει στο τραπέζι ένα ενδιαφέρον post/face up συνδυασμό στην επίθεση και μια νέα πηγή δημιουργίας όμως, το ξαναγράφω, οι πρωταθλητές χάνουν σε σκληράδα στα μετόπισθεν χωρίς τους Σλότερ-Ρίβερς. Εξαιρετικός ο Σβέντ και ο Τοντόροβιτς με τον πάγκο της Κίμκι να παράγει περισσότερο από τους starters. Καλό μάθημα και καθρέφτης το παιχνίδι για τον Λάσο σχετικά με το που βρίσκεται η ομάδα του σήμερα.

Mean Machine

H Aναντολού αντιμετώπισε μια ομάδα που, τουλάχιστον σήμερα, απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ότι μπορεί να παίξει αξιοπρεπή άμυνα σε αυτό το επίπεδο. Μόλις η μπάλα έφευγε από τα χέρια του Ερτέλ (μαζί με τη κατάλληλη ποσότητα αστρόσκονης..) οι Λιμουζό έμοιαζαν με ακέφαλα κοτόπουλα στη προσπάθεια τους να εκτελέσουν τις αμυντικές περιστροφές. Ήταν φυσικό η Αναντολού να κατασπαράξει μια τέτοια άμυνα παράγοντας 27 τελικές (15 ο Ερτέλ που θύμιζε «Γκλομπτρότερ») και σουτάροντας 15/27 τρίποντα. Η τετράδα των Ντάνστον-Τάιους-Μπράουν-Σάριτς (39π. με 16/23 δίποντα) έλεγξε πλήρως το ζωγραφιστό τη στιγμή που ο Ντούσαν Ίβκοβιτς παρουσίαζε διάφορα σχήματα παίζοντας κάθε φορά με το μέγεθος της lineup του (δύο φόργουορντς με τον Σάριτς στο «3», Γκρέηντζερ-Ερτέλ σε 2-Guard Lineup, 2 «πλάγιοι» σουτέρ και Ερτέλ μόνος δημιουργός). Ο Ντίμπλερ έδωσε σόου με την αυτοματοποιημένη ικανότητα του να εκτελεί από τη περιφέρεια (21π. με 6/10 τριπ.) Οι Τούρκοι έπαιξαν καλό μπάσκετ, είχαν σταθερά υψηλό τέμπο στο παιχνίδι τους (χαρακτηριστικό τους τη σεζόν που ξεκινάει) αλλά τους βοήθησε πολύ και ο αντίπαλος που δε μπορούσε να ματσάρει καλά μαζί τους τη προκειμένη στιγμή.

Badass Team

Δε σας κρύβω ότι χάρηκα λίγο που το άρθρο της σελίδας για τη Καρσίγιακα σχεδόν συνέπεσε χρονικά με το σπουδαίο ξεκίνημα της στην Ευρωλίγκα για τον απλούστατο λόγο ότι η συζήτηση μας ήταν ακόμα νωπή, γεγονός που βοήθησε περισσότερο στη κατανόηση αυτού που θέλει να παρουσιάσει ο Σάριτσα. Η Μπαρτσελόνα λοιπόν πήρε μια πρώτη γεύση.. Η βελτιωμένη, σε επίπεδο ποιότητας ρόστερ φέτος, Μπαρτσελόνα. Αυτό που κάνει στο ξεκίνημα της σεζόν (το τονίζω) την ομάδα του Σάριτσα ξεχωριστή είναι σε πρώτη φάση η ικανότητα των παικτών της στη προσωπική άμυνα και σε καθαρά ένας-ένας χωρίς βοήθειες καταστάσεις. Μακράν (σήμερα επαναλαμβάνω ) η πιο δυνατή ομάδα στη λίγκα  στη προσωπική άμυνα με τους παίχτες να κυνηγούν σαν λυσσασμένα σκυλιά-φύλακες τον αντίπαλο μέχρι το τέλος της προσπάθειας του, σαν να μην υπάρχει αύριο. Αυτό το effort καθρεπτίζεται και σε συνολικό επίπεδο στα μετόπισθεν. Έπιασα τον εαυτό μου να περιμένει με ανυπομονησία την επόμενη άμυνα των Τούρκων, πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που κάποιος από τους High-flyers Αμερικανούς της θα κρεμαστεί στο καλάθι των Καταλανών. Ο Άιβερσον (από τους παίχτες που η σελίδα ήθελε να δει στον Παναθηναϊκό τη φετινή σεζόν) έμοιαζε με κομάντο της ομάδας Δέλτα κάνοντας τον Τόμιτς να μοιάζει με τη ..μπαλαρίνα Βολόχκοβα  ενώ ο Γκάμπριελ (θα αποτελούσε αναβάθμιση έναντι του Πετγουέη στον Ολυμπιακό,το ξαναγράφω) έπαιρνε κεφάλια μέσα σε μια τρομερή ατμόσφαιρα-διαφήμιση για τη λίγκα. 

Η Μπαρτσελόνα δυσκολεύτηκε πάρα πολύ από το aggressiveness των γηπεδούχων και άρχισε να χάνει την επαφή με τα ..εγκόσμια στη τρίτη περίοδο. Ο Πασκουάλ προσπαθούσε να βρεί λύσεις πηγαίνοντας βαθιά στο πάγκο του (δοκίμασε χαμηλά σχήματα με Ναβάρο-Όλεσον, όπως και πέρυσι για να κυκλοφορήσει καλύτερα τη μπάλα και να αλλάξει το μομέντουμ με περιφερειακή εκτέλεση) όμως δε τα κατάφερε απέναντι στην ομάδα που τον Οκτώβρη «γράφει» στο παρκέ τους ταχύτερους χρόνους στα αμυντικά rotations στη διοργάνωση μιας και ο τρόπος που οι πρωταθλητές Τουρκίας καλύπτουν αποστάσεις είναι εντυπωσιακός. Βεβαίως, η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων λέει ότι η Μπαρτσελόνα εκτός του ότι θα βελτιώσει την άμυνα της, σε 2 περίπου μήνες θα έχει φθάσει σε επίπεδο συνεργασιών στο μισό γήπεδο που η ομάδα του Σάριτσα δε πρόκειται να πλησιάσει μέσα σε αυτή τη σεζόν γιατί απλούστατα δεν έχει τις προδιαγραφές ούτε τη ποιότητα των Καταλανών σε αυτό το κομμάτι. Ο Σάριτσα θα συνεχίζει να δουλεύει πάνω σε αυτό το μοντέλο μπάσκετ και να υποστηρίζει αυτή την κατεύθυνση που έχει δώσει στην ομάδα του γνωρίζοντας ότι το κλειδί θα είναι το πώς θα ανταποκριθεί μετά τα χαστούκια που δεδομένα θα φάει. Ας ελπίσουμε ότι το πρώτο, ηχηρό, θα έρθει την ερχόμενη εβδομάδα στο ΟΑΚΑ..

Βασανίζομαι..

..να βλέπω καλούς, πραγματικά ποιοτικούς παίχτες, να αγωνίζονται σε λάθος πλαίσιο.  Ο Τέηλορ Ρότσεστι θα ήταν μια πολύ καλή επιλογή για το defensive minded/balanced offense based μπάσκετ των ομάδων μας, τόσο για τον Παναθηναϊκό όσο και για τον Ολυμπιακό (αντί του Σλούκα). Σας έγραψα πριν μήνες ότι έχω την αίσθηση πως ο Αμερικανός γκαρντ δε θα βρει το ιδανικό αγωνιστικό περιβάλλον στο Τελ Αβίβ για να είναι μάξιμουμ παραγωγικός στο σύνολο άσχετα με τα νούμερα του. Η Μακάμπι έπεσε στη γνωστή ..μαύρη τρύπα της Μόσχας παρουσιάζοντας αξιολύπητο θέαμα χωρίς τον Ραντλ, με τον Εμπάκουε (πως..;) στο «4», δίχως spacing και αμυντική συνοχή και τον Μπέντερ ως μόνη ηλιαχτίδα φωτός για τις ημέρες που έρχονται. Η ΤΣΣΚΑ είχε ετοιμάσει άριστα το παιχνίδι, έδειξε μεγάλη διάθεση στο αμυντικό κομμάτι και η καλή επίθεση ήρθε από μόνη της συνεπικουρούμενη από τη διάθεση των παιχτών της να πασάρουν και να θυσιάσουν τα «καλά σουτ» στην αναζήτηση των «άψογων σουτ». Μπράβο κόουτς..

Ζοτς rules..

Σπουδαία νίκη για τη Φενέρ με την έννοια ότι ήταν ένα από εκείνα τα παιχνίδια που δείχνουν να στραβώνουν από νωρίς και όλα γύρω σου (μέχρι και το ρολόι του ταμπλό) βγάζουν μικρές φάτσες που σου λένε «φιλαράκο, είναι η κακή σου βραδιά..».  Η Μπάγερν προηγήθηκε με μεγάλες διαφορές, πήρε πάλι κεφάλι όταν η Φενέρ επέστρεψε αλλά δε κατάφερε να τελειώσει τη δουλειά. Θυμάστε πέρυσι πόσο focus είχαμε κάνει πέρυσι στην αδυναμία των γερμανικών ομάδων να τελειώσουν παιχνίδια και αυτό είναι ένα κομμάτι στο οποίο προσπαθεί να δουλέψει ο Πέσιτς αλλά και ο λόγος που έφερε παίχτες όπως ο Ρίβερς  προσδοκώντας να δώσει μια ένεση κυνισμού στην ομάδα του. Μου έκανε εντύπωση  το πώς η ομάδα του Ομπράντοβιτς άλλαζε τη καμπύλη της αμυντικής της απόδοσης μέσα στο σαραντάλεπτο. Από τα αργά rotations  και τη σοφτ άμυνα (ειδικά στη περιφέρεια όπου τα γκαρντς τους  ήταν μέτρια, χωρίς διάθεση για μάχη –π.χ. στο να σπάσουν σκρινς ή να κυνηγήσουν- κομμάτι στο οποίο λείπει σημαντικά ο Χίκμαν) άλλαζε.. κέλυφος μπαίνοντας στη πρίζα με δυνατά αμυντικά τρίλεπτα που την επανέφεραν στη ζωή και τελικά στο τιμόνι.  Χωρίς τους Ούντοχ-Χίκμαν χρειάστηκε έξτρα  effort από τους υπόλοιπους ενώ ο Ντατόμε (οι Τούρκοι επέμεναν παραπάνω από όσο έπρεπε στη close out επίθεση με αυτόν, κομμάτι το οποίο είναι το δυνατό του αλλά πρέπει να εντάσσεται στη συνολική επίθεση πάντα στη σωστή δόση) θεωρώ ότι γρήγορα (με τον Ούντοχ πίσω ειδικά) θα αρχίσει να περνάει περισσότερα λεπτά στο «4» και όχι στο «3» όπως προχθές.

No Shot, No Space..

Ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε από τον Ολυμπιακό σε αυτό το πρώτο παιχνίδι της σεζόν λαμβάνοντας υπόψη τον βαθμό ετοιμότητας των ερυθρολεύκων αρχές Οκτώβρη και αυτό που μπορούσε να παρουσιάσει η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου τη προκειμένη στιγμή. Από την αρχή γνωρίζαμε ότι η Τσεντεβίτα δύσκολα θα καταφέρει να είναι παραγωγική απέναντι στον Ολυμπιακό.

 Μερικά σχόλια..

-Η άμυνα των ερυθρολεύκων χτίζεται και αυτή τη στιγμή απέχει πολύ από την έννοια της  συνοχής. Οι προσθήκες του καλοκαιριού δεν έχουν (πολύ λογικό) κάνει adapt  της αμυντικής τους θέσης κάθε στιγμή στο γήπεδο και αυτό είναι φανερό σε επίπεδο περιστροφών όπου οι ερυθρόλευκοι απέχουν 2 μήνες από το να αρχίσουν να παράγουν αυτοματοποιημένη συμπεριφορά σαν σύνολο στα μετόπισθεν. Ακόμα και έτσι βεβαίως, ήταν δύσκολο για τους Κροάτες να παράγουν απέναντι σε μια άμυνα με αυτή τη «πρώτη ύλη». Ο Ολυμπιακός εντόπισε γρήγορα τις πηγές δημιουργίας στην επίθεση του Μρσιτς (Γκόρντιτς-Μπίλαν κύριοι δημιουργοί, εναλλακτικά Ουάιτ) και τους κλείδωσε προτάσσοντας την υπεροχή του στο φυσικό/αθλητικό κομμάτι που στη προκειμένη περίπτωση απέναντι σε αυτόν τον αντίπαλο έφτανε και περίσσευε.

Σας έχω πει πως είμαι αισιόδοξος για το αμυντικό οικοδόμημα του Ολυμπιακού τη φετινή σεζόν. Έχει τις προδιαγραφές να παρουσιάσει κάτι πολύ καλό και να χτίσει όλο του το παιχνίδι πάνω σε αυτή του την ικανότητα. Η παρουσία του Γιάννη Σφαιρόπουλου εγγυάται  βελτίωση στα μετόπισθεν όμως το ερώτημα είναι κατά πόσο οι ερυθρόλευκοι θα αρχίσουν να «παράγουν» επίθεση μέσα από την άμυνα τους γιατί επαναλαμβάνω χωρίς αυτή τη διαδικασία θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα. Το μπάσκετ είναι συνέχεια και μια επίθεση που δε παράγει (ή το κάνει σε κάτω του αναμενόμενου επίπεδα) επηρεάζει το μυαλό και τη συγκέντρωση στην άμυνα τσιμπώντας σε λίγο-λίγο με τη βελόνα της απογοήτευσης που χαλαρώνει το κορμί και το πνεύμα σου. Ο Ολυμπιακός λοιπόν, αισιοδοξώ (βασικά είμαι σίγουρος) πως θα παίξει πολύ καλύτερη άμυνα στη συνέχεια αλλά αν δε συνδέσει άμεσα το effort του στα μετόπισθεν με την επίθεση του δύσκολα θα πιάσει τους στόχους του. Είμαι θετικός σε επίπεδο σκέψης, θεωρώ ότι ο κόουτς Σφαιρόπουλος καταλαβαίνει ότι με αυτό το ρόστερ η «ασφάλεια» βρίσκεται στο ανοιχτό γήπεδο και όχι στην επιμονή σε σετ παιχνίδι παραπάνω από όσο πρέπει.

-Ο Πάτρικ Γιάνγκ είχε μια πολύ καλή παρουσία περισσότερο σε επίπεδο διάθεσης, ενέργειας και θέλησης να μπει στο παιχνίδι των ερυθρολεύκων σε κάθε του εκδήλωση παρά σαν μια μεστή, ολοκληρωμένη παρουσία που αναδείχθηκε στοχευμένα μέσα από τη συνολική δουλειά. Και αυτό στη παρούσα φάση δεν είναι καθόλου ανησυχητικό, πιστέψτε με. Ο Γιάνγκ έκανε τη διαφορά χωρίς να έχει απορροφήσει (σε επίπεδο «αυτοματοποιημένης σκέψης») μεγάλο ποσοστό των αρχών του παιχνιδιού της ομάδας. Καταλαβαίνετε ότι τα περιθώρια βελτίωσης του είναι  πολύ μεγάλα. 

Το πρόγραμμα του Ολυμπιακού (το οποίο χτίζει πλέον φήμη στην ευρωπαϊκή πιάτσα σχετικά με τη βελτίωση τέτοιων ψηλών ανάλογη με αυτήν της Μπάμπεργκ λίγο παλιότερα η οποία βέβαια πιστωνόταν την ανάπτυξη τους σε πιο πρώιμο επίπεδο)μπορεί να τον βοηθήσει πολύ. Όπως και το γεγονός ότι πρόκειται για άνθρωπο με υψηλό δείκτη ευφυΐας (υπήρξε εξαιρετικός μαθητής σε High School και κολέγιο σε σχολεία της Φλόριντα, όσοι γνωρίζουν τη δομή του αμερικανικού εκπαιδευτικού κλάδου μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό μιας και η συγκεκριμένη περιοχή  διαθέτει τα καλύτερα σχολεία και υψηλό επίπεδο συναγωνισμού για τους μαθητές). Για παράδειγμα, ο Γιάνγκ υπήρξε αρκετά καλός αμυντικός θέσης στο υψηλότερο  επίπεδο του NCAA παίζοντας υπό τον γκουρού στο “maximizing Bigs potential” Μπιλ Ντόνοβαν . Θυμηθείτε λίγο.. (Noah, David Lee, Speights, Horford). Ο 23χρονος Αμερικανός βιώνει μια διαφορετική κατάσταση στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο και με δεδομένου του ότι το πρόγραμμα της Γαλατά δε τον βοήθησε ιδιαίτερα σε επίπεδο αποκωδικοποίησης (ουσιαστικά του προσέφερε παραστάσεις και προσομοίωση) ακόμα μαθαίνει στο κομμάτι του positioning απέναντι σε πολύ πιο έμπειρους και παιγμένους αθλητές. Τα κοντά του χέρια δε του επιτρέπουν να κυριαρχεί στο ριμπάουντ όμως το μυαλό και η καρδιά του είναι αυτά που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Και μια δική μου παρατήρηση. Οι ερυθρόλευκοι μπορούν να δημιουργήσουν περισσότερες Side pick καταστάσεις στο αριστερό φτερό για αυτόν. Στο Florida ήταν από τα φόρτε του.. Να είστε σίγουροι ότι ο Γιάνγκ θα βελτιωθεί όσο τρέχει η σεζόν. Ο Ολυμπιακός επέλεξε σωστά εδώ.

-Από το καλοκαίρι έχει υπογραμμιστεί το πρόβλημα του Ολυμπιακού στη περιφερειακή εκτέλεση καθώς η σύνδεση του backcourt πάντα σε συνδυασμό με το υπάρχων υλικό στα φόργουορντς δημιουργεί προβληματισμό για την αποτελεσματικότητα της ομάδας στο κομμάτι αυτό. Στο ματς του Ηρακλείου οι παίχτες που κάλυψαν τις δύο «πλάγιες θέσεις» εκτός του Λοτζέσκι, «έγραψαν» 1/11 τρίποντα.. Ο Ολυμπιακός «παράγει» καλά σουτ αλλά όταν δεν ευστοχεί ή ακόμα χειρότερα δε πιστεύει ότι θα ευστοχήσει, θα σταματήσει και να παράγει. Είναι απλό, χωρίς σουτ δε θα βρείς ποτέ τις κατάλληλες αποστάσεις στην επίθεση για να κεφαλαιοποιήσεις τα υπόλοιπα καλά στοιχεία σου.. Ας αφήσουμε τις βλακείες π.χ. για τον Στρόμπερι που «δεν είναι για αυτό το επίπεδο». Μια χαρά παίχτης είναι ο Στρόμπερι και αυτό που μπορεί να δώσει στην άμυνα λίγοι το φέρνουν στο τραπέζι. Όμως μπήκε σε ένα σύνολο  που διαθέτει επίσης τον Χάκετ στα γκαρντς και τον Αγραβάνη στο «4», παιδιά με επίσης αμφίβολη αποτελεσματικότητα στη περιφερειακή εκτέλεση (σε θέσεις κομβικές σε επίπεδο spacing για μια επίθεση που δουλεύει πολύ πάνω στη συνεργασία του «2» με τον «5»). Η περιφερειακή εκτέλεση δεν είναι το δυνατό του κομμάτι. Είστε υποχρεωμένος κύριε Σφαιρόπουλε να τον κάνετε να νιώσει άνετα τοποθετώντας στο καλύτερο δυνατό πλαίσιο για να αποδώσει. Η απόκτηση ενός τέτοιου αθλητή σημαίνει ότι το τιμ είχε ξεκάθαρες σκέψεις για τον τρόπο αξιοποίησης του. Η βασική ευθύνη λοιπόν έγκειται στον κόουτς..

No legs, No Glory..

Νομίζω ήταν η πρώτη φορά φέτος που φάνηκαν, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης πλέον, τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο ρόστερ του Παναθηναϊκού, απόρροια των καλοκαιρινών επιλογών του σε επίπεδο στελέχωσης. Όπως σας είπα σε προηγούμενη ανάρτηση, αυτή τη περίοδο δε είναι εύκολο να τα «μακιγιάρεις» γιατί ακόμα μια ομάδα βρίσκεται σε κατάσταση αναζήτησης και δημιουργίας εσωτερικών μηχανισμών στο παιχνίδι της ώστε να μπορεί να επουλώνει αυτόματα «αιμορραγίες», κάτι που απαιτεί πρότερα πολύ καλή γνώση των δυνατοτήτων και αδυναμιών του συνόλου.

-Οι πράσινοι αντιμετώπισαν σημαντικό αμυντικό πρόβλημα στο Κράσνονταρ απέναντι σε μια ομάδα που δεν είχε αρχικά την αυτοπεποίθηση να επιτεθεί απέναντι τους αλλά την έχτισε σταδιακά όταν κατάλαβε ότι η ελληνική άμυνα χάνει αίμα από παντού. Ας είμαστε ξεκάθαροι παίδες.. Βασικά, ας είμαστε ξεκάθαροι για άλλη μια φορά.. Στο σύγχρονο μπάσκετ των «ποδιών» ο Παναθηναϊκός δεν έχει «πόδια». Τουλάχιστον στο βαθμό που απαιτεί το επίπεδο που αγωνίζεται και οι στόχοι αυτής της ομάδας. Ήταν δεδομένο ότι εφόσον άνοιγε ο ρυθμός η ομάδα του Τζόρτζεβιτς θα δυσκολευόταν να ακολουθήσει. Χτυπάει άσχημα λοιπόν το ότι δεν έχεις ντύσει τα καλά εργαλεία σου στο μισό γήπεδο με μια αμυντική πανοπλία από παίχτες που θα τους βοηθήσουν να κάνουν τη δουλειά εντός των καλύτερων δυνατών συνθηκών.

Εκτός από αυτό το θέμα (για τη λύση του οποίου απαιτείται παρέμβαση στο έμψυχο δυναμικό άλλωστε) διεγνώσθη και πρόβλημα νοοτροπίας όσον αφορά τη προσέγγιση του συγκεκριμένου ματς. Παρακολουθείστε τον Πάβλοβιτς  να ενεργεί ως «βοήθεια» στη strong side. Με τον κάτοχο της μπάλας να ντριμπλάρει διεισδύοντας στο καλάθι ο Σέρβος Wing είναι στη φάση «να βοηθήσω..; να μη βοηθήσω..; Άστο, θα αράξω εδώ ενδιάμεσα..» . Συμπεριφορά που είναι λάθος ούτως ή άλλως αφού ακυρώνει κάθε πιθανή οδηγία του προπονητή του είτε αυτή στόχευε να στείλει τον Πάβλοβιτς σε βοήθεια (παθητικός πλήρως) είτε του έδινε εντολή να μείνει κολλημένος στον παίχτη του (βρισκόταν στο ενδιάμεσο οπότε πάλι η Λοκομοτίβ είχε καλό τρίποντο). Ο Πάβλοβιτς είναι έμπειρο παιδί, ξέρει να χειρίζεται τον εαυτό του γνωρίζοντας τα συν και τα πλην του παιχνιδιού του και περιμένω μεγαλύτερη ετοιμότητα από αυτόν. Ούτε να γίνει εξολοθρευτής, ούτε πολυβόλο από τη περιφέρεια (τίποτα από αυτά δε γίνεται άλλωστε). Μεγαλύτερη ετοιμότητα , συγκέντρωση και αποφασιστικότητα να μεταδώσει στους υπόλοιπους.

- Για τον Κούζμιτς δεν έχω να πω πολλά πράγματα γιατί όσο επαναλαμβανόμαστε θα κουράζουμε. Το παιδί δεν είναι τόσο κακός παίχτης όσο φαίνεται αλλά δεν είναι ο ψηλός που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια.. Είδατε τι έδωσε ένα γρήγορο «5» όπως ο Σίνγκλετον στο παιχνίδι της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα.. Ο Έλληνας κόουτς υπομονετικά στόχευσε στα rotations τα αδύνατα πόδια σε καταστάσεις close out επίθεσης και ένας εναντίον ενός με τους Ρώσους να δείχνουν αξιοθαύμαστη πειθαρχία σε ένα κομμάτι του παιχνιδιού αναφορικά με τον συγκεκριμένο στόχο. Ειδικά απέναντι στον Φώτση περνούσαν τα πάντα.. Όπως και πέρυσι όλες σχεδόν οι ομάδες θα τον σημαδέψουν σε καταστάσεις στις οποίες ο Έλληνας φόργουορντ βρίσκεται αμυνόμενος από τα 4-5 μέτρα και έξω, στη περιφέρεια. Θυμηθείτε το καλό αμυντικό ¾ για το οποίο συζητούσαμε το καλοκαίρι και θα κάλυπτε λεπτά σαν back up “4” ΄(δίνοντας μεγαλύτερη άνεση στον Γκιστ να πάρει χρόνο και στο «5» με τον Φώτση δίπλα του) εκτός από τον δικό του χρόνο ως starter στο «3»..

-Ο Παναθηναϊκός έδειξε και καλά στοιχεία βέβαια στη Ρωσία. Από αυτά που περιμένουμε ότι θα αποτελέσουν «σταθερές» στο παιχνίδι του. Ξεκίνησε πολύ καλά το παιχνίδι, μπαίνοντας στις γραμμές πάσας του αντιπάλου κατάσταση που του έδωσε άμεσα παραγωγή στο ανοιχτό γήπεδο. Το δίδυμο Καλάθη-Ραντούλιτσα θα αποτελέσει το βαρύ σασί της επίθεσης της ομάδας του Τζόρτζεβιτς ενώ ο Διαμαντίδης βρίσκετα σε καλή κατάσταση και είναι αρκετά παραγωγικός. Η ομάδα έχει πηγές δημιουργίας και αυτό είναι σημαντικό. Όπως σημαντικό είναι να βάλει έναν ακόμα παίχτη στο ροτέησιον αυτή τη στιγμή, όχι για χοντρά λεπτά (σημαντικό όμως για τους υπόλοιπους). Οι πράσινοι ηττήθηκαν γιατί απλά αδυνατούσαν να ελέγξουν με την άμυνα τους τον αντίπαλο και του επέτρεψαν (με λάθη) να πάει το παιχνίδι στο αθλητικό κομμάτι που υπερτερούσε. Η ομάδα του κόουτς Μπαρτζώκα επιβλήθηκε στο ριμπάουντ, κέρδισε  μέτρα και θέσεις στο παρκέ που μεταφράζονται σε καλύτερες συνθήκες να εκτελέσεις, να κερδίσεις μπάλες.

Κάπως έτσι οι πράσινοι μπαίνουν στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ερχόμενοι από μια κακή εμφάνιση και ένα κουραστικό ταξίδι. Επειδή γνωρίζω τον Τζόρτζεβιτς σας λέω από τώρα ότι θα χτίσει πάνω σε αυτή την ήττα στο Κράσνονταρ ώστε η ομάδα του τη Δευτέρα το βράδυ να μπεί στο παρκέ απέναντι στον Ολυμπιακό έχοντας το πάνω χέρι στο ψυχολογικό κομμάτι. Άλλωστε αυτό το χαρακτηριστικό είναι κάτι που τον διακρίνει στη μέχρι τώρα καριέρα του.. Ο Παναθηναϊκός παίζει στην έδρα το, νιώθει ότι ματσάρει καλά με τον αντίπαλο  και πρέπει να έχει το πάνω χέρι. Γνωρίζει επίσης ότι σε λίγες ημέρες έχει άλλο ένα ματς με ΠΡΕΠΕΙ, αυτό με τη Καρσίγιακα στο ΟΑΚΑ. Η ομάδα ταξιδεύει μετά στη Βαρκελώνη, οπότε δεν υπάρχουν περιθώρια απώλειας με τους Τούρκους. Ο Παναθηναϊκός αυτή την εβδομάδα απλά ΠΡΕΠΕΙ.. Πρέπει να δαγκώνει γιατί αλλιώς θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη πρώτη κρίση πολύ νωρίς μέσα στη σεζόν. Η ομάδα παίζει στην έδρα της, μπροστά στο κοινό της και έχει την ευκαιρία να αντιστρέψει το κλίμα που δημιουργήθηκε μετά το ματς στη Ρωσία. Έχουμε πει άλλωστε.. Αυτά τα παιχνίδια, όπως το ντέρμπι με τον αιώνιο, λειτουργούν (και για τους δύο) ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Είμαι σίγουρος λοιπόν ότι εάν ρωτούσαμε τον Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς για το τάιμινγκ που βρίσκει την ομάδα του αυτό το παιχνίδι θα απαντούσε «απλά τέλειο..!»