BADASS TEAM

Η Καρσίγιακα του Ουφούκ Σαρίτσα διατηρεί τον τίτλο της πιο Badass ομάδας του ευρωπαϊκού μπάσκετ, προσφέροντας ένα εναλλακτικό όσο και ανατρεπτικό μοντέλο ως δρόμο για την ανέλκυση ενός κλαμπ στα υψηλότερα στρώματα του αθλήματος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αποτελεί “μπελά” για τους αριστοκράτες.. Το Hoopfellas για την πρωταθλήτρια Τουρκίας..

Έτσι ακριβώς είναι.. Η Καρσίγιακα είναι αυτός ο ενοχλητικός, “αγενής”, ίσως “άξεστος” τύπος που η αριστοκρατία της Τουρκίας και του ευρωπαϊκού μπάσκετ δε θα ήθελε για συντροφιά στο τραπέζι της. Ίσως γιατί παραείναι λαϊκών καταβολών και το περυσινό του θράσος, να ανοίξει τη πόρτα του ελιτίστικου αυτού λόμπι “ξένισε” πολλούς. Ίσως, (λέω εγώ με το σάπιο το μυαλό μου..) γιατί είναι ο συγκεκριμένος τύπος παραείναι “ευθύς” απέναντι στην υπερεθνική ελίτ σε σημείο αυθάδειας. Αυτό αντιπροσωπεύει αυτή τη στιγμή η Καρσίγιακα του Ουφούκ Σαρίτσα στη Τουρκία και στη Ευρώπη. Δε μπορώ να βρώ καλύτερη, πιο περιγραφική εικόνα..

Το περυσινό εκπληκτικό ντεμαράζ της στη Τουρκική post season τράβηξε όλα τα φώτα στη Σμύρνη. Μια πραγματικά σκληρή ομάδα που απλά δε ξέρει να σκύβει το κεφάλι, κατάφερε με τη μαχητικότητα της να γυρίσει υπέρ της, μια κατάσταση που έμοιαζε συνομοσιολογικά στημένη εναντίον της.. Πάντα με πρωτεργάτη τον προπονητή της.. Φέρνω στο μυαλό εικόνες του Σαρίτσα να ορθώνει το ανάστημα του σε όλα επίπεδα απέναντι στους πιο διάσημους “κουμπάρους” του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όντας απλά ο εαυτός του. Έτσι είναι ο Σαρίτσα.. Ένας τύπος που μου την έδινε τρελά ως παίχτης (μποφόριαζα βλέποντας και μόνο τη φάτσα του) όντας το alter ego του Ναουμόσφκι στην Εφές των '90s ο οποίος εξελίχθηκε ταχύτατα στον καλύτερο προπονητή που έχει η σχολή της γειτονικής χώρας. Στην ουσία όμως πρόκειται για έναν πολύ ευφυή άνθρωπο με πολύ ισχυρή προσωπικότητα και μια ικανότητα να πείθει και να μεταδώσει την αύρα του αυτή (το νιώθεις γρήγορα από τα πρώτα λεπτά της επαφής σου μαζί του) στους παίχτες του. Πολύ μεγάλο προσόν.. Και άρρηκτα συνδεδεμένο με την εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα του στο γήπεδο. Αυτή η Καρσίγιακα απεικονίζει εντός παρκέ και σε μπασκετικό καμβά πολλές πτυχές του χαρακτήρα του προπονητή της. Χωρίς πολλές κουβέντες και προλόγους, αποτελεί τη πιο Badass team αυτή τη στιγμή τριγύρω..

Παραδοσιακά η ομάδα της Σμύρνης (πολύ πριν την εποχή του Σαρίτσα που ανέλαβε το 2012) στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό σε ένα από τα καλύτερα τμήματα scouting της Ευρώπης, με εξαιρετική γνώση της αμερικανικής αγοράς. Κομμάτι το οποίο κεφαλαιοποιούσε δουλεύοντας ως εργοστάσιο μεταπώλησης ταλαντούχων ξένων αθλητών αναγκάζοντας ουσιαστικά τα πλουσιότερα κλαμπς να πληρώνουν τις υπηρεσίες scouting που προσέφερε με τη μορφή μαθημάτων στους υπόλοιπους. Οργανισμός ο οποίος δούλεψε και έδωσε βάσεις σε παίχτες όπως ο Γκάρι Νιλ, ο Ντόμερκαντ, ο Κουίντον Χόσλεη, ο Μάρκους Σλότερ, ο Ράιαν Τούλσον κ.α. Οι πιο πιστοί αναγνώστες του Hoopfellas θα θυμούνται σίγουρα πόσες φορές η σελίδα έχει επαινέσει το τμήμα scouting του κλαμπ όπως και αυτό της Μπιέλα ή ομάδων της Ισραηλινής λίγκας για την εξαιρετική δουλειά τους. Ομάδες οι οποίες σε δύσκολες εποχές ακούμπησαν αποκλειστικά στο τμήμα τους αυτό και μπόρεσαν να σταθούν στα πόδια τους..

Δεν είναι μόνο η εξωστρέφεια που διακρίνει τα μεγάλα λιμάνια.. Η Καρσίγιακα εδώ και πολλά χρόνια και λόγω αυτής της υπεροχής της στο κομμάτι της γνώσης της αγοράς και επιλογής ξένων αθλητών, στήριξε διαχρονικά το αγωνιστικό της οικοδόμημα σε Αμερικανούς (κυρίως) παίχτες. Ουσιαστικά παρουσιάζει μια διαφορετική πρόταση στο χώρο, πηγαίνοντας κόντρα στον κανόνα που υποδεικνύει τη δημιουργία ισχυρού εγχώριου κορμού ως προαπαιτούμενο για τη δημιουργία ενός ισχυρού οικοδομήματος. Η Καρσίγιακα στο παρελθόν συχνά είχε καλούς, ταλαντούχους Τούρκους παίχτες, ποτέ όμως έναν πραγματικά ισχυρό κορμό διεθνών αθλητών. Αντίθετα δούλευε στα πρότυπα της Μακάμπι ποντάροντας παραδοσιακά σε ξένους, κυρίως Αμερικανούς. Ήταν σταθερά μια ομάδα 5ης-6ης θέσης τα τελευταία χρόνια στη κανονική περίοδο (5η το 2010-12-14 και 6η το 2011 και 2013). Μέχρι που ήρθε το μπάσκετ του Σαρίτσα..

Ο 43χρονος προπονητής λανσάρει τη δική του πρόταση σε προπονητικό επίπεδο, χτίζοντας το παιχνίδι της ομάδας του πάνω στη φιλοσοφία του κλαμπ σε όρους recruiting και ευτύχησε να πάρει το μάξιμουμ πέρυσι, φτάνοντας στον τίτλο της TBL,αφήνοντας μάλιστα διάχυτη την εντύπωση ότι η ομάδα του θα κατακτούσε τη κορυφή απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο ακόμα και εάν η κάθε σειρά συνεχιζόταν στα 7 ή 9 παιχνίδια. Τόσο πειστική ήταν η υπεροχή της Καρσίγιακα..

High Octane-Up Tempo Basketball και Μετανθρωπισμός..

Ο Σαρίτσα φέρνει στο τραπέζι τη δική του πρόταση. Ένα μπάσκετ υψηλών ταχυτήτων, βασιζόμενο στην ένταση, την ενέργεια, τη δύναμη και το αθλητικό κομμάτι. Για αυτό και οι επιλογές του σε επίπεδο στελέχωσης είναι συγκεκριμένες. Στη Καρσίγιακα διέγνωσαν πολύ καλή προοπτική σε δύο Euroleaguers, οραματιζόμενοι το παιχνίδι τους μακριά από σύνολα που στερούνταν συγκεκριμένης κατεύθυνσης. Τόσο ο Ράγκλαντ όσο και ο Κόλτον Άιβερσον είναι παίχτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά (ο καθένας με τον τρόπο του) στη Σμύρνη μέσα σε ένα ισορροπημένο σύνολο. Ο πρώην γκαρντ της ΕΑ7 αντικατέστησε τον αγαπημένο της πόλης, Μπόμπι Ντίξον και ο κόουτς του έχει δώσει τα κλειδιά για να τρέξει το “σόου” τη φετινή σεζόν, με τα πρώτα δείγματα να είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά. Ο Ράγκλαντ (δουλεύεται για αυτόν ένα ολόκληρο δάσος σκριν μετά τη πρώτη πάσα, σε πολλά playsόπως και ο Άιβερσον είναι “φυσικά” κορμιά, ο καθένας στη θέση του, που δε ματσάρονται εύκολα. Δε γνωρίζω αν ο Σαρίτσα είναι οπαδός του μετανθρωπισμού και πιστεύει στη δημιουργία του “υπερανθρώπου” έχοντας μπει στον πειρασμό να δημιουργήσει μια ομάδα-ρομπότ με ανώτερα φυσικά χαρακτηριστικά (πλήρως ελεγχόμενη όμως ουσιαστικά ως απόρροια της έλλειψης ελεύθερης βούλησης που υποβόσκει στη περίπτωση του κινήματος αλλά μάλλον το πάμε μακριά..). Όμως πραγματικά δεν είναι εύκολο να χτυπηθείς και να τρέξεις δίπλα στη φετινή Καρσίγιακα. Οι Τούρκοι αντικατέστησαν το εξαιρετικό περυσινό δίδυμο “πλαγίων” που σήκωσε την ομάδα σε πολλά σημεία της σεζόν με ανάλογους -σε χαρακτηριστικά- παίχτες, υπογράφοντας έναν G/F όπως ο Τζάστιν Κάρτερ αντί του DJ Strawberry και τον πιο αθλητικό Τζος Κάρτερ στον ρόλο του Shootimg wing αντί του Diebler (ο οποίος όπως και ο Ντίξον θα ενισχύσουν τους βασικούς αντιπάλους της ομάδας , Φενέρ-Αναντολού, στη TBL).

Σήμα κατατεθέν της Καρσίγιακα είναι οι απλωμένες, πιεστικές άμυνες με παγίδες τις οποίες λανσάρει για να κεφαλαιοποιήσει τη φυσική/αθλητική υπεροχή της στο παρκέ. Έχω σημειώσει μορφές ζον-πρες 2-2-1 (με Άιβερσον τελευταίο παίχτη), 2-1-2 και 1-2-1-1 Diamond Press Defense που στοχοποιούν να ανοίξουν τον ρυθμό του παιχνιδιού, να παράγουν ανοιχτό γήπεδο για τη Καρσίγιακα και σε τελευταίο στάδιο να μειώσουν τον διαθέσιμο χρόνο επίθεσης του αντιπάλου στο μισό γήπεδο. Παίκτης-κλειδί ο Κένι Γκάμπριελ. Είτε συμμετέχει σε αρχική διάταξη στη πρώτη γραμμή (στις περισσότερες των περιπτώσεων), είτε έρχεται από πίσω στη 2-1-2, είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός στη παγίδα δημιουργώντας με το μήκος και το athleticism του μεγάλα προβλήματα στους αντιπάλους. Το ανοιχτό γήπεδο είναι το ιδανικό πλαίσιο για βάλει τα προσόντα της αυτή η ομάδα στην εξίσωση.Ο Σαρίτσα δουλεύει και με τους παίχτες-ρόλων του πολύ για να μπορέσει να έχει όσο το δυνατόν βαθύτερο ροτέησιον το οποίο θα τον βοηθήσει να αντεπεξέλθει σε αυτό το στυλ παιχνιδιού που απαιτεί ανάσες και λύσεις στη φθορά. Προσέθεσε τον Σιπάχι, δανεικό στα γκαρντς, μια γραμμή όπου στα μέχρι τώρα ματς προετοιμασίας τη παράσταση έχει κλέψει ο 23χρονος Muhammed Baygul, ένα καλοπροπονημένο combo που έρχεται από την Άνκαρα και μπορεί να αποτελέσει (μου έκανε εντύπωση το πόσο κοντρολαρισμένος ήταν στη πρώτη του επαφή σε αυτό το επίπεδο και το πως απορροφήθηκε στο στυλ μπάσκετ του Σαρίτσα) σημαντική παράμετρο στο backcourt διεκδικώντας μέχρι και θέση starter καθώς είναι σύγχρονο γκαρντ που μπορεί να σουτάρει, να διεσδύσει, να οργανώσει και να πιέσει τη μπάλα. Θυμηθείτε μάλιστα το πως είχε εισαγάγει ο Τούρκος προπονητής αυτές τις απλωμένες άμυνες στο playbook της Εθνικής ομάδας της χώρας του φέτος, με πολύ θετικό αποτέλεσμα. 

Ο Σαρίτσα επίσης έχει ταιριάξει τον Γκόνλουμ στη γραμμή ψηλών με τον “κομάντο” Παλάσιος (υποτιμημένος παίχτης, χωρίς το σπουδαίο ταλέντο αλλά εργατικός και πολύ μαχητικός με σπουδαία intangibles) και τον αποτελεσματικό και από τη περιφέρεια Γκάμπριελ με τον Άιβερσον (δίδυμο το οποίο φέτος το καλοκαίρι ομολογώ θα ήθελα να δω στις ελληνικές ομάδες, ο πρώτος στον Πειραιά και ο δεύτερος στο ΟΑΚΑ) δουλεύοντας μια μέσα-έξω συνεργασία η οποία έλειψε πέρυσι από την ομάδα στο μισό γήπεδο. Αυτό το κομμάτι της επίθεσης (σετ καταστάσεις) είναι εκείνο που χρειάζεται τη περισσότερη δουλειά για τη Καρσίγιακα στο ξεκίνημα της σεζόν.. Η Ευρωλίγκα είναι σκληρή και κλαμπ χωρίς τη τεχνογνωσία τη νίκης σε αυτό το επίπεδο συχνά γυρνούν με την ουρά στα σκέλια ανεξάρτητα από την ποιότητα τους..

Κάτι διαφορετικό λοιπόν από τη Σμύρνη.. Ένα πρότζεκτ που ταρακούνησε για τα καλά τα θεμέλια του Τουρκικού πρωταθλήματος με τη περυσινή του επιτυχία και με λιγότερα από 6 εκατομμύρια ευρώ φέτος, προσπαθεί να παρουσιαστεί ανταγωνιστικό καταθέτοντας τη δική του πρόταση στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η δομή και το οικονομικό status της TBL βέβαια ευνοούν τέτοιες προσπάθειες. Αναλογικά στη χώρα μας, το κλαμπ της Σμύρνης θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα κράμα των προσπαθειών στο κομμάτι του scouting του Πανιωνίου των παλαιότερων ετών με τις ομάδες που παρουσίασε ο Άρης επί διοίκησης Δαμιανίδη, οι οποίες και ήταν αρκετά ανταγωνιστικές. Παράλληλα, το ιδιαίτερο στυλ μπάσκετ που λανσάρει ο Σαρίτσα και ο αέρας που έχει εμφυσήσει στο σύνολο αυτό μας αναγκάζει να κυκλώσουμε τα παιχνίδια της Καρσίγιακα σε Ευρωλίγκα και TBL για φέτος. Το προτείνω ανεπιφύλακτα..