ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΙΧΩΣ.. ΤΙΜΩΡΙΑ

Οι Ισπανοί μετά την «κατά λάθος» ήττα και επιλογή αντιπάλου δε ''την πάτησαν'' ενώ όλα συνωμοτούσαν προς αυτή τη κατεύθυνση.  Μαγικά από Κολέ..

 Το σκηνικό είχε στηθεί από την αρχή με μια φαινομενικά παρωχημένη, κατσουφιασμένη Ισπανία να πασχίζει να ακολουθήσει τους φρέσκους και έτοιμους για κάτι που περίμεναν καιρό Γάλλους. Μια από τις πιο ταλαντούχες ομάδες στο παγκόσμιο στερέωμα με σταθερό κορμό παικτών τα τελευταία χρόνια, συνεχείς παρουσίες στα ματς που χαρίζουν απλόχερα ευτυχία ή δυστυχία. Και όμως σήμερα, την επόμενη των προημιτελικών του Ολυμπιακού τουρνουά κάνουμε ένα ακόμα μνημόσυνο των Γάλλων..

 Το ..χθεσινό δε θέλει πολλές κουβέντες. Οι Ισπανοί  έχαναν κάθε προσωπική μονομαχία στο παρκέ απέναντι σε μια ομάδα με μεγαλύτερη ενέργεια, δύναμη, υψηλότερο κίνητρο και πνευματική υγεία τη συγκεκριμένη στιγμή. Ο Σκαριόλο γύρισε σε ζώνη κατεβάζοντας το ρυθμό και σταδιακά τους διακόπτες των Γάλλων. Σίγουρα οι Γάλλοι είχαν αφιερώσει κάποιο χρόνο στην αντιμετώπιση της συγκεκριμένης άμυνας. Κατά εμάς ήταν λάθος όχι η προσέγγιση τους αλλά η φιλοσοφία «επίθεσης» απέναντι στη ζώνη. Ο Κολέ ανέβασε τον Ντιαό στο high post χρησιμοποιώντας τον σαν «σκαλοπάτι» ώστε να χτυπήσει τους Ισπανούς στο κέντρο της ρακέτας, εκμεταλλευόμενος το τεράστιο πλεονέκτημα που σου δίνουν τα playmaking abilities του Γάλλου και φυσικά η ικανότητα του στη πάσα από τη θέση «5»(σε γενικές γραμμές έπαιξαν πολύ καλύτερα στο σχήμα με Ντιαό-Πιετρούς δίδυμο ψηλών). Οι Γάλλοι είχαν σωστές επιθέσεις απέναντι στη ζώνη αλλά το γεγονός ότι δεν τις τελείωναν σωστά τους χάλασε το μυαλό ενώ οι Ισπανοί γρήγορα προσάρμοσαν την άμυνα τους προστατεύοντας την base line. Κάπως έτσι το ματς πήγε στο πόντο με τις δύο ομάδες ανήμπορες να σκοράρουν και όλους μας να ξέρουμε ότι οι Γάλλοι δύσκολα θα κερδίσουν ματς  λεπτομερειών από τους Ισπανούς. 

 Χρειάστηκαν νέα μαγικά από τον Κολέ βέβαια. Εκτός του ότι είχε χειριστεί λάθος τον Πάρκερ, ο οποίος ήταν λιωμένος από το ανελέητο κυνηγητό της πολυπρόσωπης ισπανικής περιφέρειας, γεγονός που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στα τελειώματα του (η μόνη ξεκούραση του ήταν η τοποθέτηση του για λίγο στο «2»). Προσέξτε τον τρόπο που διαλέγει στα τελευταία κρίσιμα λεπτά ο Σκαριόλο, τον τρόπο που θα επιτεθούν οι Γάλλοι απέναντι στην άμυνα του. Μετά τα 8-10’’ της επίθεσης, οι Ισπανοί γκαρντ μένουν «κολλητά» πάνω σε Μπατούμ ή Πάρκερ (ο ένας τους συνήθως είχε τη μπάλα) αφήνοντας ελεύθερη πάσα στο Ζελαμπάλ (τον επέβλεπαν..διακριτικά) τον οποίο έστελναν πάνω στα αδέρφια Γκαζόλ κλείνοντας παράλληλα τις σπλιτ-αουτ πάσες. Ο Κολέ δε πήρε μυρωδιά τίποτα, αφήνοντας στον πάγκο τον (έστω άστοχο δεν έχει σημασία) Ντε Κολό, μακράν τον καλύτερο Γάλλο clutch player. Σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είχαν εξελιχτεί τα πράγματα εάν οι μπάλες που πήρε ο Ζελαμπάλ στο τελος κατέληγαν στον Ντε Κολό. Νομίζω δε θα υφίστατο καν το αμυντικό τρικ του Σκαριόλο που περιγράψαμε πιο πάνω.. Μιλάμε μάλιστα για έναν προπονητή ο οποίος δεν έχει -συνολικά- παρουσιάσει καθόλου άσχημη δουλειά με την εθνική ομάδα της χώρας του. Φανταστείτε τους όμως με έναν πραγματικά καλό προπονητή..

 Στα ημιτελικά πέρασαν οι 4 καλύτερες ομάδες του τουρνουά, αυτό δεν χωρά αμφιβολία. Θα προτιμούσαμε έναν ημιτελικό Αργεντινής-Ισπανίας, ώστε να λύσουν μια και καλή τις διαφορές τους οι δύο πιο ταλαντούχες γενιές παικτών που γνώρισε το άθλημα σε εθνικό επίπεδο τα τελευταία 10+ χρόνια. Ας είναι.. Μεγάλα ματς, με τους Ρώσους και τον Μπλάτ να πρέπει να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό τώρα και τους Αμερικανούς να συναντούν την Αργεντινή, με τον Πριγκιόνι αυτή τη φορά.. Let the best man win..