ΜΑΤΣΑΡΑ..

 Επική προσπάθεια των Ισπανών απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε ένα ματς που αντιπροσωπεύει επάξια τον τίτλο του «τελικού Ολυμπιακών αγώνων».. Μπορούσαν οι Ίβηρες ..

Εξωγήινοι υπήρχαν μόνο το 1992.. Σήμερα όχι. Η Ισπανία μπαίνοντας στο παρκέ με τρομερό κίνητρο –γι’αυτό και έβγαλε αυτό που έβγαλε- αποφασισμένη να παίξει το καλύτερο παιχνίδι της στο τουρνουά, έκανε τους Αμερικανούς για πρώτη φορά να δείχνουν τόσο γήινοι.  Η Αμερικανική ομάδα ήταν φαβορί, όχι τόσο γιατί υπερείχε σε ποιότητα (έτσι και αλλιώς υπερέχει) αλλά γιατί ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση σε αντίθεση με τους Ίβηρες. Όλοι όμως όσοι γνωρίζουμε την ποιότητα της Ισπανικής ομάδας περιμέναμε ενδόμυχα μια τέτοια εμφάνιση.

 Η -μικρή- διαφορά των δύο ομάδων σήμερα ακούει σε ένα όνομα. Κέβιν Ντουράντ.. Αυτός ήταν ο παίκτης που μίληςε, απορρέοντας  μια πρωτόγνωρη αίσθηση κυνικότητας, στα δύσκολα. Ο τύπος δε καταλαβαίνει τίποτα, σουτάρει με λιτά νεύρα (τεράστιο πλεονέκτημα για ένα σουτέρ), εκτέλεση χωρίς συναίσθημα. Ο Σκαριόλο θεωρώ ότι παραέπαιξε ζώνη. Βλέποντας αυτήν την Team USA στο φετινό τουρνουά, η συγκεκριμένη αμυντική αντιμετώπιση δεν είναι –κατά τη γνώμη μου πάντα- η ενδεδειγμένη, τουλάχιστον για μεγάλο διάστημα. Οι Αμερικανοί σούταραν ολομόναχοι για 15 περίπου λεπτά στο παρκέ, γεγονός που τους βοήθησε να «πατήσουν», να ζεσταθούν. Ο Σιζέφσκι έπαιζε  μια «υπερφόρτωση» απέναντι στην ισπανική άμυνα χώρου, φορτώνοντας επιλεκτικά μια πλευρά με τους Άντονι-Ντουράντ, οι οποίοι έχοντας πολύ σωστό spacing έβρισκαν καλά και ξεκούραστα  σουτ κυρίως από τις γωνίες.

 Η απάντηση βέβαια ήρθε από τον τελευταίο καλλιτέχνη –σε ικανότητα αλλά και  «λούκ» πλέον- της Ευρωπαϊκής μπασκετικής σκηνής, Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ο οποίος έδειξε από την πρώτη φάση το τι θα επακολουθήσει. Οι βόμβες του έλειψαν στο β’ ημίχρονο, όπου ήταν φανερά καταπονημένος. Δεν υπάρχει πιο ύπουλος τραυματισμός από την πελματιαία απονεύρωση, γι’αυτό και παίζει μεγάλο ρόλο και στη ψυχολογία του παθόντα. Από την Ισπανική ομάδα έλειψε ο Καλντερόν σήμερα. Δεν έχεις αυτή την πολυτέλεια απέναντι σε αυτόν τον αντίπαλο. Αντίθετα σταδιακά ανέβηκε ο Ρούντι και τα αδέρφια Γκασόλ, με τα 4 φάουλ του Μαρκ νωρίς να στερούν από τον Σκαριόλο μια σημαντική λύση. Ο παίκτης πάντως που λειτούργησε ως game changer κυρίως με το αμυντικό του impact ήταν ο Ιμπάκα. Κλείδωσε τον Λεμπρόν -μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων του-, έκοψε τον Αμερικανικό τσαμπουκά πάνω από τη στεφάνη. 

 Τεράστιο ματς από τον Πάου που ήταν ασταμάτητος. Θεωρώ όμως ότι εάν έμπαινε λίγο πιο δυναμικά στο αμυντικό ριμπάουντ η ομάδα του θα είχε καλύτερη τύχη. Ίσως λοιπόν οι Ίβηρες έπρεπε να εμπιστευθούν λίγο περισσότερο τη μαν του μαν άμυνα τους (κυρίως όταν βρισκόταν ο Ιμπάκα στη 5αδα)με τον παίκτη του Τζέημς να παίζει λίγο “flot”, δεδομένου ότι είχαν το βάθος και στο μπακόρτ (Ροντρίγκεθ-Γιούλ) και στη φροντκόρτ να ανταπεξέλθουν στα φάουλ.  Η αντιμετώπιση τους αυτή είχε σαν αποτέλεσμα οι αντίπαλοι τους να σουτάρουν 37 τρίποντα και ..33 δίποντα, ποντάροντας στο ότι θα πιάσουν το γνωστό του 2-3λεπτο ρυθμού και θα καθαρίσουν. Απαράδεκτη η αντιμετώπιση του Σκαριόλο στα κεντρικά σουτ μετά από σκριν του Ντερόν Ουίλιαμς. Το έκανε ανενόχλητος δις και να σκεφτείτε ότι πρόκειται για το σήμα κατατεθέν του (μαζί με τη σταυρωτή). Οι φούριος ρόχας παρουσίασαν μια πολύ πιο μεθοδική επίθεση, με πολύ περισσότερες συνεργασίες και ορθολογικές προσπάθειες. Έχασαν στις φυσικές δυνάμεις στο τέλος (στη 4^η περίοδο οι Αμερικανοί πήραν κεφάλι από το επιθετικό ριμπάουντ) και χρειαζόντουσαν λίγο από το κομπιουτεράιζντ παιχνίδι του Καλντερόν για να πατήσουν γκάζι. Η μεγάλη τους ευκαιρία ήταν στο ξεκίνημα της 3^ης περίοδου..

 “Clutch” σουτ στο 4^ο δεκάλεπτο από τους Μπράιαντ και Πολ. Ο τελευταίος  είναι ο στρατηγός αυτής της νέας γενιάς των Αμερικανών. Αυτός που μπορεί να κουμαντάρει «ατίθασα» παιδιά όπως ο Άντονι και ο Τζέημς. Του τρέφουν μεγάλο σεβασμό και είναι μακράν του δευτέρου ο πιο δημοφιλής παίκτης του ΝΒΑ μεταξύ των συναδέλφων του.

 Τέλος λοιπόν και για φέτος.. Η ομάδα του Σιζέφσκι κέρδισε δίκαια την 1^η θέση, όμως ο τελικός αυτός τους χαμήλωσε το βλέμμα και ίσως την έπαρση που είχαν στην αρχή του τουρνουά. Ο Σιζέφσκι πολύ πιθανόν αποχωρεί. Είναι το τέλος μιας σπουδαίας πορείας με την Εθνική ομάδα, η οποία άρχισε στην ουσία μετά το ελληνικό χαστούκι  στη Σαϊτάμα. Όπως και ο Ντέηβιντ Μπλάτ, του οποίου η ομάδα έπιασε πάτο ένα κρύο βράδυ στο Βέλγιο (προκριματικά Ευρωμπάσκετ) και τώρα αποχωρεί με το τρίτο μετάλλιο στο στήθος. Ο επιμένων νικά..