ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ Νο2!

Όπως στον τελικό του Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας, έτσι και τώρα ο Ντέηβιντ Μπλατ έδεσε χειροπόδαρα την πυρηνική ισπανική περιφέρεια με τον.. Πονγκρασώφ! Η Λιθουανία προσγείωσε τους Αμερικανούς..

 Θυμάμαι  τον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 2007. Η Ρωσία ως απόλυτο αουτσάθντερ απέναντι στη γηπεδούχο πολεμική μηχανή των Ισπανών να γυρίζει από την κόλαση με «τεχνάσματα» , αλχημείες και «ξυπνιτζίδικες» σκέψεις του Μπλάτ, κερδίζοντας τελικά το τρόπαιο. Ο Αμερικανός προπονητής τότε είχε βγάλει από τον πάγκο ως game changer τον Πονγκρασώφ, παρατάσσοντας τα 2 μέτρα και τις εικόνες σε υψηλό επίπεδο αναμετρήσεων του Ρώσου πόιντ γκαρντ απέναντι στα γκαρντ των Ισπανών. Αυτό έκανε και σήμερα. Είμαι σίγουρος ότι το είχε ετοιμάσει.. Ο Πονγκρασώφ έκανε εκπληκτικό ματς, με την ικανότητα του να χρησιμοποιεί το μέγεθός του και πηγαίνει προς τα μέσα βρίσκοντας σχεδόν πάντα την καλή πάσα είτε μετά από ντράιβ είτε σε καταστάσεις pick 'n roll.

 Οι Ισπανοί μη γελιόμαστε παραμένουν καλύτερη ομάδα. Ξεκίνησαν εντυπωσιακά αλλά όσο επηρεάστηκαν από τον τσαμπουκά και το πάθος των Ρώσων. Ο Σκαριόλο έχασε κατά κράτος από τον Μπλάτ, ο οποίος ήταν σε μεγάλη φόρμα σήμερα. Προσπάθησε να ξεστρεσάρει την ομάδα του μετά το ισοπεδωτικό πρωτο δεκάλεπτο των «φούριος ρόχας». Τον βοήθησαν  πολύ τα σουτ του καταπληκτικού Φριντζόν, ο οποίος τείνει να γίθνει η επιτομή του σούτινγκ γκαρντ με την παλιά έννοια του όρου, τα οποία έβαλαν πίεση στον αντίπαλο. Με τη παρουσία των Μοζγκόφ-Κιριλένκο-Κριάπα και του Πονγκρασώφ στη πεντάδα οι Ρώσοι ήταν πιο φυσική ομάδα και υπερτερούσαν σε κορμιά. Έπαιξαν πολύ ζώνη ρισκάροντας , καθώς είχαν κενά συνεχώς (από επιλογή) στη πίσω γραμμή της άμυνας τους (μετά από περιστροφές) που έβγαζαν Ισπανό παίκτη (και δη τον Ναβάρο ή τον Ρούντι) μόνο για σουτ, όμως η ομάδα του Σκαριόλο έγραψε 3/15 τρίποντα.. Η ματς απ άμυνα του Μπλάτ και το ρωσικο δάσος από χέρια έκοψε τη δημιουργία τελείως από τους Ισπανούς οι οποίοι από ένα σημείο και μετά έπαιρναν παιχνίδι μόνο από τον Πάου Γκασόλ στο post.

Οι Ίβηρες  -το έχουμε γράψει τόσες φορές- δεν είναι το ίδιο «φονικοί» χωρίς τον καλό Ναβάρο. Αυτός είναι που κάνει τη διαφορά σε αυτή την πολύ σπουδαία ομάδα. Σαν σύνολο έχουν τεράστια ποιότητα, βάθος, σούπερ φροντλάιον και κυρίως το «κομπιουτεράιζντ» παιχνίδι του Καλντερόν, αλλά χωρίς τον Ναβάρο δυσκολεύονται σε τέτοιου είδους ματς. Παρατηρείται επίσης ότι μετά την αποχώρηση του συνδετικού κρίκου Χιμένεθ έχουν χάσει σε σκληράδα και συνοχή. Το τουρνουά βέβαια είναι μεγάλο. Θα επιλέξουν να χάσουν από την Βραζιλία ή μια δεύτερη ήττα μπορεί να πειράξει το μυαλό της ομάδας περισσότερο από ότι νομίζουν οι ίδιοι οι Ισπαν οί..?

Οι Ρώσοι δείχνουν underdog για τα μετάλλια αλλά έχουν δείξει ότι με τέτοια προπονητική κατεύθυνση μπορούν να είναι ανταγωνιστικοί απέναντι στον οποιονδήποτε. Ο Πονγκρασώφ (14π.-11ας.) έκανε τον Σβέντ να τον χαζεύει από τον πάγκο, εκπληκτικός ο Φριντζόν και ο Μοζγκόφ θα πούμε εμείς, που άλλαξε πολλά στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα εντός γηπέδου με τη παρουσία του. Τους λείπει ένας ακόμα γκαρντ, τύπου Χόλντεν, βέβαια. Η άμυνα τους όμως και η συνοχή που έχουν δημιουργήσει μετά από χρόνια δουλειάς του συνόλου από τον Μπλάτ  τους κάνει ομάδα που πατάει γερά τα πόδια της στο γήπεδο σε κάθε ματς.

 Κοντά έφτασε η Λιθουανία στην έκπληξη. Το κύριο συστατικό της πολύ καλής απόδοσης των «Λιέτουβος» ήταν το γεγονός ότι είχαν δημιουργία απέναντι στη μέχρι τώρα πολύ δυνατή αμυντική γραμμή του Σιζέφσκι. Είχαν κίνηση, δημιούργησαν ρήγματα και αξιοποίησαν τους χώρους που έδωσαν οι Αμερικανοί στα μετόπισθεν. Θεωρώ ότι εάν δεν ήταν τόσο κακός ο Γιασικεβίτσιους, η Λιθουανία θα είχε πολύ μεγάλη τύχη να πάρει τη νίκη. Πολλά λάθη από τον Σάρας, ο οποίος προσπαθούσε να περάσει τις γνωστες του φανταζί  και κάθετες πάσες, αλλά δε τα κατάφερε απέναντι σε μια άμυνα που διακρίνεται για την ταχύτητα των αμυντικών της αντιδράσεων. Πολύ καλός ο Πότσιους που έκανε τα πάντα και ο Κλέιζα που πιστοποίησε τη κλάση του σκοράροντας  25 πόντους.

 Οι Αμερικανοί σαφώς και παραμένουν φαβορί για το χρυσό, αλλά είναι φανερό ότι πρέπει να δουλέψουν και να δείξουν τη σοβαρότητα που επέδειξε η ομάδα του παγκοσμίου της Τουρκίας (προσωπικά αυτή θεωρώ τη καλύτερη δουλειά του Σιζέφσκι σε εθνικό επίπεδο) για να φτάσουν στην κορυφή. Ο Καρμέλο Άντονι (και αυτό το έχουμε γράψει πολλές φορές) είναι ότι καλύτερο έχει να παρουσιάσει σαν «πακέτο» η λαμπερή βιτρίνα του Αμερικανικού μπάσκετ σε Εθνικό επίπεδο. «Φτιαγμένος» για τέτοιες διοργανώσεις, αποτελεί τον τέλειο φόργουορντ για τα τουρνουά της FIBA, όντας πραγματικό τέρας στο λόου ποστ γαρνιρισμένο με χέρι αλφάδι όταν κινείται μακριά από το καλάθι. Άλλωστε έχουμε εκφραστεί γι’αυτόν, πρόκειται για τον καλύτερο σκόρερ στο ποστ στην Αμερικανική λίγκα. Μαζί με το δίδυμο Τζινόμπιλι-Σκόλα αποτελούν τους  “ideal fiba-players..”

Y.Γ: Η σύγκριση με την ομάδα του 1992 είναι απλά κουτή.. Ο Σιζέφσκι το έχει καταλάβει και από ότι μαθαίνουμε προσπαθεί να αδειάσει το κεφάλι των παικτών του από τέτοιες σκέψεις. Τι πάει να πεί «μπορούμε να τους κερδίσουμε σε ένα παιχνίδι..?». Ναι, σε ένα παιχνίδι γιατί όχι? Άλλωστε μιλάμε για 24 παίκτες ΝΒΑ, σε τόσο υψηλο επίπεδο όλα γίνονται για ένα βράδυ. Σε μια σειρά όμως? Ή σε ένα νοκ άουτ ματς Ολυμπιάδας? Dream team είναι μόνο μία, αυτή του 1992. Προσωπικά δε θα έδινα τύχη στη τωρίνη ομάδα (που δεν την θεωρώ καν τη 2^η καλύτερη των Αμερικανών) απέναντι  στον «θρύλο του ‘92». Αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ..