«Δράκος» στο Πεκίνο..

Ο «Δράκος» του ελληνικού μπάσκετ συνεχίζει το προσωπικό του ταξίδι και αυτή τη φορά ο νέος του σταθμός δε θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστός, από την άποψη ότι το παρατσούκλι του γεννά συνειρμούς.. Είναι γνωστό ότι  για τις Χώρες της Άπω Ανατολής και ειδικότερα την Κίνα, ο δράκος αποτελεί σύμβολο  της δύναμης, της ανδρείας, του ηρωισμού και της υπομονής.  Δε νομίζω ότι υπάρχει λοιπόν έστω ένας που διαφωνεί ότι αυτές είναι οι πιο απτές ιδιότητες του χαρακτήρα του Παναγιώτη Γιαννάκη. Μάλλον είναι ο άνθρωπός τους..

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι ένας basketaholic, περπατημένος όσο λίγοι στις mean streets του αθλήματος από διάφορα μετερίζια και ένας από τους ελάχιστους πλέον ρομαντικούς που έχει κάνει το μπάσκετ σχεδία  για να τον ταξιδεύσει . Αν η φετινή του επιλογή, το Λιμόζ, (μια πόλη που «μυρίζει» μπάσκετ, με ένα δυνατό brandname του χώρου σε rebuiliding process) πιθανόν να ξένισε κάποιους, η υπογραφή τριετούς συμβολαίου με την Κινέζικη ομοσπονδία αποτέλεσε δυνατό θέμα συζήτησης στα μπασκετικά στέκια της Ευρώπης.

Καθαρά αγωνιστικά, ο Έλληνας προπονητής αναλαμβάνει ένα πρότζεκτ που στρέφει τη ματιά του στους Ολυμπιακούς του 2016. Με την επιλογή του η κινέζικη ομοσπονδία δείχνει τη διάθεση της να βελτιώσει την ομάδα σε συγκεκριμένα κομμάτια του παιχνιδιού, η αδυναμία της στα οποία είναι φανερή στους διεθνείς αγώνες, με νωπό το παράδειγμα του Λονδίνου όπου η ομάδα μάλλον απογοήτευσε υπό τον κόουτς Μπομπ Ντάνγουολντ. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν τον Γιαννάκη, έκανε κρούση στον Ηλία Ζούρο ο οποίος όμως αρνήθηκε λόγω οικογενειακών λόγων.

Ο Γιαννάκης είναι ένας defensive minded κόουτς,  λάτρης της επίθεσης μισού γηπέδου που επιλέγει συγκεκριμένο τέμπο (slow pace) ανάπτυξης στις ομάδες του. Ρίχνοντας μια ματιά στην ταυτότητα του συνόλου που αναλαμβάνει (ακόμα είναι λογικό ότι οι Κινέζοι δεν έχουν δημιουργήσει αυτό που λέμε στη μπασκετική αργκό «σχολή») κατανοούμε ότι έχει πολύ δουλειά μπροστά του. Το μπάσκετ στην Κίνα βρίσκεται σαν προϊόν σε κατακόρυφη άνοδο μιας και το άνοιγμα του ΝΒΑ προς την παρθένα κινέζικη αγορά και η συμμετοχή μεγάλων Αμερικανών αστέρων στην κινέζικη λίγκα έχει εκτοξεύσει τη δημοτικότητα του αθλήματος, το οποίο όμως «πληρώνει» (στο αγωνιστικό κομμάτι) τη προσπάθεια αντιγραφής των Αμερικανών και την εξάρτηση του από αυτούς. Το πρώτο πράγμα –στον ορίζοντα του τριετούς πλάνου- πάνω στο οποίο θα δουλέψει ο Έλληνας προπονητής στη νέα του ομάδα είναι η σκέψη, κομμάτι στο οποίο το κινέζικο μπάσκετ βρίσκεται σε νηπιακό (εν συγκρίσει με τον διεθνή ανταγωνισμό) επίπεδο. Θα πρέπει να βάλει τους παίκτες του να σκεφτούν μέσα στο γήπεδο, τους λόγους που κάνουν το κάθε τι, ώστε σταδιακά το παιχνίδι της ομάδας να αρχίσει να αποκτά κατεύθυνση. Έπειτα είναι σίγουρο ότι θα στραφεί στο να εμφυτεύσει αμυντική συνείδηση σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Ο πολύπειρος Γιαννάκης γνωρίζει ότι δουλεύοντας εντατικά στο ξεκίνημα σε βασικούς τομείς του νέου στυλ που θα προσδώσει να λανσάρει όπως η άμυνα, το ριμπάουντ και κυρίως η συνεργασίες, η ομάδα θα είναι σχετικά γρήγορα έτοιμη να  φανεί ανταγωνιστική ακόμα και απέναντι σε αντιπάλους με περισσότερο ταλέντο. Είναι αυτονόητο ότι το μότο του σε όλη αυτή την προσπάθεια θα είναι η «υπομονή». Υπομονή από τους φιλάθλους, την ομοσπονδία, τον τύπο αλλά κυρίως από τους παίκτες του. Η μετάβαση από το ανέμελο μπάσκετ που έπαιζαν τα τελευταία χρόνια σε αυτό της υπομονής και καθαρής σκέψης του νέου τους προπονητή μπορεί να είναι επίπονη αρχικά, σε αγωνιστικό και ψυχολογικό επίπεδο αλλά στο βάθους του τούνελ θα υπάρξει φως..

 Στο ρόστερ μάλιστα, παρατηρεί κανείς  καλή πρώτη ύλη. Πίσω από τον σούπερ σταρ Γι Γιανλιάν (πάνω του θα στηριχτεί μεγάλο μέρος της προσπάθειας αλλά να είστε σίγουροι, ο Γιαννάκης θα τους αναγκάσει να μάθουν να παίζουν και χωρίς αυτόν..) υπάρχουν νέα παιδιά, στα οποία θεωρώ ότι θα στραφεί ο «Δράκος» για να δημιουργήσει κάτι φρέσκο. Ο “wing” Γκούο Αϊλούν (93αρης), ο γίγαντας Λι Μουχάο (92, αρκετά καλές προδιαγραφές και κίνηση), οι άγουροι Ζου Πένγκ (γενικά οι πρωταθλητές Γκουανόνγκ Σάουθερν Τάιγκερς έχουν έναν καλό κορμό γηγενών) και  Ουάνγκ Ζελίν (έκλεψε τις εντυπώσεις στο περυσινό Nike Hoop Summit) δείχνου  ότι έχουν τα συστατικά να ανέβουν στον σκληρό κορμό της πρώτης ομάδας.  Η πρόβα τζενεράλε θα γίνει φέτος στο Ασιατικό πρωτάθλημα της FIBA (όπου οι Κινέζοι το έχουν μετατρέψει σε προσωπική υπόθεση από την ίδρυση του), με στόχο το Παγκόσμιο της Ισπανίας και τους Ολυμπιακούς στη Βραζιλία το 2016..

Ρεαλιστικά πρέπει να συνηδειτοποίησουμε ότι ο Έλληνας προπονητής δεν μπορεί άμεσα να κάνει θαύματα. Οι Κινέζοι, των οποίων είναι ο 4^ος ξένος προπονητής ιστορικά, το γνωρίζουν. Άλλωστε έχουν δουλέψει με τον Ντέλ Χάρις (στον μεγάλο θρίαμβο της Αθήνας απέναντι στη Σερβία), τον Καζλάουασκας και μέχρι πέρυσι τον Ντάνγουολντ. Στράφηκαν στην ελληνική σχολή (σωστά κατά την άποψη μου) θεωρώντας ότι μπορεί να τους δώσει κάτι διαφορετικό που δεν είχαν δεί μέχρι τώρα, μια άλλη προσέγγιση του αθλήματος διδάσκοντας το winning basketball.  Στη Γαλλία (φέτος έτυχε λόγω Γιαννάκη να μιλάω καθημερινά με συνεργάτες εκεί) στο συντριπτικό ποσοστό τους είναι ευχαριστημένοι με τη δουλειά του κόουτς, γνωρίζοντας ότι τη νέα σεζόν, όπου και θα  εγκλιματιστεί περισσότερο και ο ίδιος τη λίγκα, θα αποδώσει ακόμα καλύτερα. Μάλιστα αποτελεί μακράν τον πιο ακριβοπληρωμένο προπονητή στην ProA.. H άλλη όψη του νομίσματος δείχνει ότι όπως και ο Φώτης Κατσικάρης έτσι και ο Παναγιώτης Γιαννάκης ανέλαβαν εθνικές ομάδες σε χώρες εκτός ευρώ, με πολύ καλά λεφτά. Αλλά αυτό είναι προσωπικό τους θέμα. Οι προπονητές στην Ελλάδα είναι πλέον ένα από τα τελευταία εξαγώγιμα προϊόντα και παράλληλα πρεσβευτές και κήρυκες του «μπασκετικού μας ευαγγελίου..»  Ε, γνωρίζετε πολλούς που μπορούν να κάνουν καλύτερα τη δουλειά αυτή από τον Παναγιώτη Γιαννάκη..?