ΜΟΝΗ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ..

Χωρίς την «ασφάλεια» του Χουάν Κάρλος Ναβάρο και φυσικά τον Πάου Γκαζόλ, η νέα Ισπανία του Χουάν Αντόνιο Ορένγκα και του Χοσέ Καλντερόν λανσάρει μια καινούργια version θυμίζοντας το αγωνιστικό λίφτινγκ στο οποίο είχε προβεί η TEAM USA υπό τον Μάικ Σιζέφσκι στο παγκόσμιο του 2010..

Παρακολουθώ τους Ισπανούς και την προσπάθεια που κάνουν με ιδιαίτερη προσήλωση (όπως και 3-4 ακόμα ομάδες-δουλειές προπονητών πέραν της δικής μας ομάδας) και το συζητώ καθημερινά με φίλους στην Ευρώπη. Αλλαγές σε πρόσωπα και σε ορισμένα κομμάτια τακτικής, με τον Χουάν Ορένγκα στο τιμόνι πλέον. Μπασκετικά πολύ ενδιαφέρον.. Ειδικά από τη στιγμή που πολλοί θεωρούν ότι είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που οι «φούριος ρόχας» μπορούν να φανούν ευάλωτοι στο παρκέ στα πλαίσια ενός τέτοιου τουρνουά.  Έχουν αρκετά καλά στοιχεία αλλά και κάποια ερωτηματικά. Πάμε να δούμε τι ξεχωρίσαμε..

Ουσιαστικά ο Ορένγκα έχει χτίσει όλο το παιχνίδι της ομάδας πάνω στην πολύ δυνατή τετράδα των γκαρντ του (Καλντερόν, Ροντρίγκεθ, Ρούμπιο, Γιούλ) και την κολώνα Μαρκ Γκαζόλ, παίζοντας πάνω στα δυνατά τους σημεία. Οι Ισπανοί πιέζουν πολύ τη μπάλα ξεκινώντας με ένα δυνατό μαν του μαν στα ¾ εκμεταλλευόμενοι την σπουδαία ικανότητα των περιφερειακών τους να βάλουν τα χέρια τους πάνω η να βγούν πρώτοι στη μπάλα. Στόχος είναι να μικρύνουν τον χώρο επίθεσης του αντιπάλου στο μισό γήπεδο ώστε να αυξηθεί η πιθανότητα λάθους που θα τους βγάλει στο επιθετικό τρανζίσιον. Ο Ορένγκα «παίζει» με διαφορετικές άμυνες (ώστε να μην «πατήσει» επιθετικά ο αντίπαλος) χρησιμοποιώντας πολύ συχνά εναλλαγές προσωπικής άμυνας με χώρου, κυρίως 2-3 (παρά τη φύση της άμυνας παρουσίασαν κάποια αδυναμία στο αμυντικό ριμπάουντ) για να ματσάρει τις small lineups που χρησιμοποιεί (και για τις οποίες θα μιλήσουμε παρακάτω) ή 1-3-1 με παγίδες στα φτερά (η παρουσία του Γκαζόλ ως τελευταίου παίκτη και η ταχύτητα των περιφερειακών του, του επιτρέπουν να ρισκάρει). Και σε καταστάσεις προσωπικής άμυνας  συχνά παίζει trap στέλνοντας "επιθετικά" έναν εκ των wing στη base line για παγίδα στο ποστ όταν η μπάλα πρέπει να φύγει από εκεί.

Αυτό που πιστώνω στον Καστιγιάνο κόουτς είναι η διαχείριση του περιφερειακού ροτέησιον. Έχοντας να μοιράσει τη τράπουλα ανάμεσα σε 4 τοπ-γκαρντς και ένα σταρ γκαρντ-φόργουορντ (Ρούντι), ο Ορένγκα επέλεξε (ως επί τον πλείστον γιατί έχω δεί διάφορα σχήματα στα ματς προετοιμασίας) να ξεκινά τον Ρούμπιο στο «1» και να μεταφέρει το «κέντρο αποφάσεων» της ομάδας στο «2» και τον Χοσέ Καλντερόν ο οποίος δικαιωματικά είναι ο ηγέτης και ο go to guy (μεταξύ ίσων) σε μια ισορροπημένη επίθεση. Παράλληλα βγάζει από πίσω το μπακόρτ της Ρεάλ, Ροντρίγκεθ-Γιούλ, διατηρώντας τον Ρούντι στο «3». Μάλιστα –και εδώ ευνοείτε από το αγωνιστικό στυλ που έχει επιλέξει- έχει πάρει τον Γιούλ μακριά από τον άσσο (έχοντας 3 πολύ ικανότερους decision makers άλλωστε) και τον χρησιμοποιεί ως μπαλαντέρ στα φτερά (2 και 3) αλλάζοντας τον Ρούντι, σε σχήματα με 3 καθαρούς περιφερειακούς (για συγκεκριμένα διαστήματα μιας και σε αυτά τα τουρνουά τα κορμιά είναι μεγαλύτερα σε σχέση με την τελείως διαφορετικής φύσης Ευρωλίγκα). Ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ είναι (καθόλου έκπληξη για εμάς και το ξέρετε όσοι διαβάζεται καιρό το Hoopfellas) ο παίκτης που ξεχωρίζει  και αυτός που βρίσκεται στο παρκέ δίπλα στον Καλντερόν στο τέλος κλειστών ματς (αν και ουσιαστικά ξεκινά ως 6^ος παίκτης της ομάδας). Όποιος είδε τον κυνικό τρόπο που καθάρισε προχθές τη Γαλλία (10 πόντους στα τελευταία 3-4 λεπτά  όταν το ματς βρισκόταν στα ίσα) καταλαβαίνει τη σημασία του πόιντ γκαρντ της Ρεάλ στο παιχνίδι των Ισπανών.

Αυτό που προσπαθεί να εξισορροπήσει ο Ισπανός τεχνικός είναι το κενό στα φόργουορντ, όπου φέτοςη ομάδα έχει λιγότερες λύσεις. Ο Κλαβέρ ξεκινά στο «4» (σε μια 5αδα ουσιαστικά NBAερς με τους Μαρκ-Ρούντι-Καλδερόν-Ρούμπιο) και το επίπεδο συνεργασίας του με τον Γκαζόλ είναι αρκετά ικανοποιητικό όμως από πίσω  βγαίνουν στη φροντκόρτ οι Τσάβι Ρέη (μέχρι στιγμής αρκετά καλός, πάνω από τις δυνατότητες του θα έλεγα) και ο Αγκιλάρ μιας και ο Μουμπρού χρησιμοποιείται στο «3» πιο πολύ (μπακ απ μαζί με τον Σαν Εμετέριο). Η παρουσία του Γκαζόλ είναι δεσποτική σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού και ο Ορένγκα θα στηριχθεί πολύ πάνω του στο μισό γήπεδο. Άλλωστε έρχεται από σούπερ σεζόν με το Μέμφις..

Δύο είναι οι σταθερές στην επιθετική ανάπτυξη των Ισπανών που θα γίνουν αμέσως αντιληπτές σε όλους μόλις τους παρακολουθήσετε στα γήπεδα της Σλοβενίας.

1.) Έμφαση σε υπερθετικό βαθμό στο επιθετικό τρανζίσιον ώστε να εκμεταλλευτούν τα πολύ ποιοτικά σε αυτό το κομμάτι γκαρντ τους και τους δύο πλάγιους εξαιρετικούς (και με πολύ καλά τρεξίματα) finishers που διαθέτουν (Ρούντι-Γιούλ). Επιδιώκουν να ανοίξουν το γήπεδο ακόμα και μετά από εύστοχη προσωπική βολή του αντιπάλου δηλ. απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Ειδικά με τον Ροντρίγκεθ στο κουμάντο τρέχουν το επιθετικό τρανζίσιον εκπληκτικά και ψάχνουν και καλά σουτ σε δεύτερο χρόνο. Πολύ σημαντικός και ο Ρούμπιο εδώ που φέτος για πρώτη φορά παίρνει χρόνο και στο «2» ώστε (σε lineup με τον Ροντρίγκεθ) η ομάδα να εξακολουθεί να αναπτύσσεται το ίδιο γρήγορα και αποτελεσματικά ξεπερνώντας τον σκόπελο των over play πριν την πρώτη πάσα. Είναι εμφανές ότι οι Ίβηρες στοχεύουν να χτυπήσουν την αντίπαλη άμυνα στα πρώτα 7-8 δευτερόλεπτα της επίθεσης τους.  Θα δείτε ωραία πράγματα εδώ..

2.) Δημιουργία στο μισό γήπεδο. Το πρώτο πράγμα που διακρίνεις στη σετ επίθεση των «φούριος ρόχας» είναι η έμφυτη ικανότητα που έχουν στην πάσα. Μια ματιά στο ρόστερ αρκεί. Έχοντας λιγότερες εκτελεστές πλέον αλλά μια ασυναγώνιστη μαγιά δημιουργών σε όλες σχεδόν τις θέσεις της πεντάδας, πατάνε πάνω σε αυτό για να βασίσουν την επίθεση τους στο μισό γήπεδο γαρνίροντας με εξαιρετικό spacing. Πολύ σημαντικός στο κομμάτι δημιουργία ο Μαρκ Γκαζόλ , με την ικανότητα του να διώξει σε σωστό χώρο-χρόνο τη μπάλα διαβάζοντας τα νταμπλ-τιμ. Οι Ισπανοί μπορούν να δημιουργήσουν καταστάσεις σε κάθε εκατοστό το γηπέδου, αυτό είναι δεδομένο. Νομίζω όμως ότι ένα αλληλένδετο στοιχείο εδώ θα είναι και τα ποσοστά τους από την περιφέρεια.. (ερωτηματικό)

Αυτό το μερικό λίφτινγκ των Ισπανών μου θυμίζει σε ορισμένα πράγματα την ομάδα που παρουσία ο Μάικ Σιζέφσκι στα γήπεδα της Τουρκίας το 2010.. Με απουσίες τότε οι Αμερικανοί στο εκτελεστικό κομμάτι, παρουσίασαν μια ομάδα με ραχοκοκαλιά την περιφερειακή γραμμή της, που πίεζε πολύ τη μπάλα και χρησιμοποιούσε small lineups με δύο γκαρντ σχεδόν για 40’ στο παρκέ, τον Ιγκουοντάλα μπαλαντέρ στα φτερά, πολύ τρανζίσιον στην επίθεση και τον Μπίλαπς σε ρόλο ανάλογο με αυτόν του Καλντερόν τώρα. Άλλα κορμιά βέβαια οι Αμερικανοί, άλλα πόδια και ικανότητες (και.. Ντουράντ φυσικά) για μια ομάδα που κυριάρχησε τότε δείχνοντας το πόσο καλά δουλεμένη ήταν από τους προπονητές της.

Πέρα από όλα αυτά, η πραγματικότητα λέει ότι η Ισπανία θα αντιμετωπίσει δυσκολίες φέτος, όπου σε καμία περίπτωση δεν είναι ξεκάθαρο φαβορί (εκ των 3-4 φαβορί ναι). Ομάδες όπως π.χ. η Γαλλία ή η δική μας Εθνική θα έχουν καλή τύχη μαζί της σε ένα νοκ άουτ ματς, τουλάχιστον έτσι φαίνεται τώρα (και εκεί τάσσομαι και εγώ) γιατί σε ένα τουρνουά 2 εβδομάδων το μομέντουμ αλλάζει μέρα με τη μέρα. Η Ισπανία βγαίνει εκεί έξω χωρίς τον μπαμπά της.. Γιατί μπορεί ο Πάου Γκαζόλ να ήταν η «μάνα του λόχου» αλλά ο παίκτης που την έπαιρνε από το χεράκι όταν το σκοτάδι έπεφτε και η ομάδα χρειαζόταν τα μεγάλα σουτ ήταν ο Ναβάρο. Χωρίς αυτόν είναι δικαιολογημένο να υπάρχει ένα είδος ανασφάλειας μιας και οι πρωταθλητές θα χρειαστεί να ενεργοποιήσουν μηχανισμούς με πρόσωπα που μέχρι τώρα την ώρα της κρίσης ήταν στη «δίπλα θέση». Εδώ ο Ορένγκα ποντάρει πολλά στον Καλντερόν, παίκτη τεράστιας φυσικά αξίας και αποδεδειγμένα winner με μεγάλο μπαγκράουντ σε τέτοιες διοργανώσεις. Πραγματικά θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον μια τέτοια κατάσταση. Η ομάδα που θα της κλείσει το γήπεδο με καλό αμυντικό τρανζίσιον (για αυτό λέω ότι θέλεις γκαρντς..) και θα κυκλοφορήσει σωστά τη μπάλα στη δική της επίθεση μπορεί να τους βάλει δύσκολα. Και είναι πολύς κόσμος ανά την Ευρώπη, πιστέψτε με, που θέλει να δεί την –χωρίς Ναβάρο- Ισπανία να παλεύει για τη ζωή της στα σχοινιά..

Υ.Γ: Για την Εθνική μας..  Όπως είχε ο (ίσως..) μεγαλύτερος όλων,  Πατ Ράιλι,  «οι ήττες είναι σαν την κοπριά. Μυρίζουν αλλά κάνουν καλό..»

Υ.Γ1: Αύριο στη Γαλλία το τεστ για για τους Ισπανούς θα είναι δυνατό. Τα "φιλαράκια" μου εκεί υποστηρίζουν ότι αυτή τη φορά με τον Πάρκερ στο παρκέ, οι Ισπανοί θα "πέσουν"..

Τα like σας στη σελίδα μας στο Facebook..

https://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274