ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΕΣ ΚΑΨΟΥΡΕΣ..

Παίχτες που γουστάραμε να παρακολουθούμε, ακόμα και εάν δε θα τους επιλέγαμε στη «δική» μας ομάδα εφόσον είχαμε τη δυνατότητα, για πολλούς λόγους.. Σταρ, ρολίστες, σύμβολα ή αφανείς εργάτες  που –την τελευταία δεκαπενταετία- μας κέρδισαν με το ταλέντο, τη.. μπασκετική αλητεία ή απλά το πάθος τους. Το Hoopfellas σας παρουσιάζει κάποιες από τις δικές του αδυναμίες,  δίνοντας  το βήμα για να εκφράσετε τις δικές σας..

Αύγουστος, καλοκαιράκι, χαλαροί ρυθμοί και σκέφτηκα πως είναι η ιδανική περίοδος για μια πιο fun to read ανάρτηση. Καθαρά μπασκετική πέρα από οπαδικά.. Άλλωστε το επίπεδο των αναγνωστών είναι τέτοιο (σε ποσότητα και ποιότητα) που νομίζω ότι οι απόψεις-εξομολογήσεις επί του θέματος θα έχουν τεράστιο ενδιαφέρον.

Το topic έχει να κάνει με μπασκετικές αδυναμίες. Παίκτες που ήταν από τους αγαπημένους μας, για οποιονδήποτε λόγο. Παίκτες που μπορεί να ταυτιστήκαμε ή απλά να γουστάραμε να βλέπουμε. Που ξενερώναμε όταν έβγαιναν αλλαγή.. Παίκτες που δεν ταυτίζονταν  με τη δική μας μπασκετική λογική σε κάποιες περιπτώσεις, που μπορεί να ήταν ακόμα και «πρόβλημα» στην ομάδα μας, αλλά για κάποιο λόγο μας άρεσε η αύρα τους. Επειδή έπρεπε να βάλω ένα χρονοδιάγραμμα για να διευκολύνω την κουβέντα μας, επέλεξα ως χρονικό πλαίσιο την τελευταία δεκαπενταετία. Θέλω τη δική σας επιλογή από το ΝΒΑ, την Ευρώπη και την Α1 (κατά προτίμηση Έλληνα). Το πλαίσιο δεν είναι βέβαια τόσο αυστηρό.. Απλά εξομολογηθείτε.. Το topic είναι..μόνο μπάσκετ!

Προσοχή: Το ζητούμενο δεν έχει σε καμία περίπτωση να κάνει με τους «κορυφαίους». Απλά με τα προσωπικά γούστα του καθενός για αθλητές που για κάποιο λόγο του άρεσε να βλέπει στο παρκέ..

Προσωπικά, επέλεξα ενδεικτικά 3 από τους πάρα πολλούς που θα μπορούσα να παρουσιάσω σήμερα.

Πάμε..

ΝΒΑ: ΤΣΟΝΣΙ ΜΠΙΛΑΠΣ

Για κάποιον που έχει μεγαλώσει με το bad boy παρελθόν, ο "Smooth Criminal" Τσόνσι Μπίλαπς αποτελεί την ιδανική εξέλιξη του είδους στη σύγχρονη εποχή, σε μια πιο εκπολιτισμένη φαινομενικά version αλλά με την ίδια ..αγριάδα στο παρκέ. Ο Μπίλαπς υπήρξε η προσωποποίηση του πως φαντάζομαι το μπάσκετ σε διαπλανητικό επίπεδο, σε μια ενιαία παγκόσμια μπασκετική κοινωνία. Δούλεψε σκληρά για να αλλάξει τη μοίρα που έδειχνε να παίρνει η καριέρα του στο ξεκίνημα.  Ένας «τουμπανιασμένος» γκαρντ-δυναμίτης, που σε σκότωνε με τα μούσκουλα, την εκπληκτική ικανότητα του στο crunch time αλλά κυρίως το μυαλό του. Οι δικοί του Πίστονς (έστω και εάν τα αποτελέσματα μάλλον τους αδικούν και δε συνάπτουν με αυτό) ήταν κατ’εμέ η καλύτερη επαγγελματική ομάδα μπάσκετ της δεκαετίας. Πολύ έξυπνη και πολύ σκληρή..

 Στα μάτια μου υπήρξε Ο Νικητής. Ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, αυτοσυγκέντρωση και ..μπαλάκια που χρειάζονται μεταφορά με τράκτορα. Προσωπικότητα με τεράστια επιρροή, έχει τη φήμη του «πιο αξιοσέβαστου» αθλητή μεταξύ των συναδέλφων του στη λίγκα, χρόνια τώρα. Το 2004 έπιασε το απόλυτο, με τον τίτλο και το MVP των τελικών, αλλά ο Μπίλαπς είναι κάτι παραπάνω από όλα αυτά. Εκτίμηση μου, ο μεγαλύτερος floor general στον αιώνα που διανύουμε, τουλάχιστον όπως εγώ φαντάζομαι το μπάσκετ. Περιμένω αυτοβιογραφική ταινία με τίτλο (τι άλλο..?) “Big Shot”..

EΥΡΩΠΗ: ΚΑΡΛΤΟΝ ΜΑΪΕΡΣ

Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.. Μιλάμε για πολύ τρέλα, στο όριο της παράνοιας (δε νομίζω ότι θα τον δεχόταν καμία ψυχιατρική κλινική..). Ταυτισμένος με τη Φορτιτούντο στην εφηβία μου, με τον Μάιερς να αποτελεί «εικόνισμα» στο σπίτι κάθε “Fozza dei Leoni” και σύμβολο στον πόλεμο κατά των «κυριζιών» της Βίρτους.. Στημένος στη RAI (από μια παλιά δορυφορική που είχαμε σπίτι) να παρακολουθώ εκείνα τα ντέρμπι της Μπολόνια, που μόνο η κόντρα των 80’s μεταξύ ΑΡΗ-ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη μπορούσε να πλησιάσει σε ένταση, με την έννοια ότι στη Μπολόνια των 400χιλ. όλοι «βλέπονταν» την άλλη μέρα.  Ο Μάιερς ήταν ίσως η κορυφαία killing machine της εποχής, αλλά έπαιζε ..solo. Οι αναλογίες του κορμιού του και το όλο φυσικό/αθλητικό πακέτο (για ευρωπαίο γκαρντ της εποχής) τον είχαν ανακηρύξει σε μπασκετικό «άνθρωπο του Βιτρουβίου» ενώ το ESPN το 1998 σε αφιέρωμα του στο φάιναλ φορ του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος τον είχε χαρακτηρίσει ως «Μάικλ Τζόρνταν της Ευρώπης». 

Ένας από τους καλύτερους ever στο «φτιάχνω μόνος μου, τη δική μου φάση». Δολοφόνος από την περιφέρεια, όταν «πάταγε» στα πρώτα λεπτά ήξερες ότι ακόμα και η τέλεια άμυνα με τα νύχια στη μπάλα πάνω σε κάθε σουτ του, δεν παίζει πραγματικά καμία απολύτως σημασία. Καμία.. Για τον Μάιερς μπορώ να γράφω με τις ώρες.. Τι να πρωτοθυμηθώ βέβαια..? Το ευρωπαϊκό του 1999 με την Εθνική, τους πανηγυρισμούς πάνω στο καπώ του αυτοκινήτου ενός άτυχου συμπολίτη του μετά το πρωτάθλημα του 2000 (περίπου 100 τιφόζι μαζεύτηκαν εξω από το εστιατόριο που βρισκόταν μαζί με τον Μπαζίλε και για τον Μάιερς η «κέντα» αυτή ήταν αρκετή για να γίνει η ζημιά..), τις μπουνιές που μοίρασε στη cosa nostra της Βίρτους (Ντανίλοβιτς, Σάβιτς, Άμπιο και τα ρέστα) στο «ένας μου και όλοι σας» ξεκαθάρισμα του ’98, τους 87 πόντους με τη Ρίμινι, την φοβερή αντίδραση κατά την έξοδο του με φάουλ στο τελευταίο του ντέρμπι της Μπολόνια, όταν μετά από μια εκπληκτική εμφάνιση αλλά και με το παιχνίδι σχεδόν χαμένο πήγε στον πάγκο προσπαθώντας να εμπνεύσει τους καταρρακωμένους συμπαίκτες του με αγκαλιές και φωνές (στο γήπεδο επικράτησε πανδαιμόνιο..)ώστε να το «γυρίσουν».. Για εμένα ο Κάρλτον  Μάιερς υπήρξε ο απόλυτος σολίστας. Αλλά και μια ωρολογιακή βόμβα.. Από τη στιγμή που στα 40 του έχρισε διάδοχο του τον.. Μπαλοτέλι, καταλαβαίνετε..

ΕΛΛΑΔΑ: ΣΑΒΒΑΣ ΗΛΙΑΔΗΣ

Από τους παίχτες που με «έφτιαχναν» πολύ κυρίως με την πολεμική του διάθεση και τη μαχητικότητα του. Underground μπάσκετ, υψηλή τεχνική, σκληράδα, εξυπνάδα και πολλά guts... Φτιαγμένος για μεγάλα ματς. Τον θυμάμαι  στον Ηρακλή του Κακιούση στο ρόλο του gunner, με τους Διαμαντίδη-Λάζαρο-Σόφο-Παυλίδη-Μπάκναλ, να έχουν μετατρέψει το Ιβανώφειο σε «άβατο». Στον Πανιώνιο να γράφει 34 μέσα στο Παλέ σε εκείνο το επικό ματς του Eurocup ενάντια στον Άρη, «φωνάζοντας» στους διοικούντες των κιτρίνων για  μεταγραφή του στο Αλεξάνδρειο. Στις μεγάλες βραδιές της Ευρωλίγκας με τον Άρη κάνοντας την καλύτερη  άμυνα της διοργάνωσης το 2007 (Μπενετόν του Μπλατ) να του βγάλει το καπέλο (παρά την ήττα ο Ηλιάδης είχε βγεί MVP εκείνης της αγωνιστικής για την Ευρωλίγκα μάλιστα) και φυσικά τον ..φανατισμό του στα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Ο Ηλιάδης είναι παίκτης φτιαγμένος από διαφορετική πάστα. 

Σκόρερ παλαιάς κοπής (από αυτούς που θα έβαζαν 35αρες στα ‘80s) από τους καλύτερους που έχει αναδείξει το σύγχρονο ελληνικό μπάσκετ με μια ιδιαίτερη επαφή με το καλάθι, μεγάλη γκάμα κινήσεων (για παράδειγμα είναι σπουδαίος με πλάτη στο καλάθι, προσόν που φυσικά λόγω σωματοδομής δεν ήταν εύκολο να διακρίνεις όπως το ίδιο συμβαίνει με την παροιμιώδη ικανότητα του στο ριμπάουντ) και με μια έκτη αίσθηση στο να τελειώνει φάσεις στο τρανζίσιον.. Παίκτης κερκίδας (από την οποία κατέβηκε ουσιαστικά στο παρκέ του Παλέ..), από τα παιδιά που κερδίζουν τον σεβασμό σου και δεν τον απαιτούν. Παρ’όλα αυτά, μάλλον αδίκησε τον εαυτό του. Δε ξέρω εάν έφταιγε ο «τοπικισμός» που τον διακρίνει (για κάποιο λόγο δεν επεδίωκε ποτέ να φύγει από τη Β.Ελλάδα..) ή το γεγονός ότι μετά τη φυγή του από τον Άρη παράτησε ουσιαστικά τον εαυτό του (μόλις στα 30 του). Η εξέλιξη της καριέρας του αυτό έδειξε και μας άφησε μια μικρή πικρία..

Περιμένω τις δικές σας μπασκετικές "αδυναμίες"..