ΚΙΝΗΣΗ «ΜΑΤ» Ή ΤΖΟΓΟΣ..?

Το Hoopfellas σας βάζει σιγά σιγά σε φθινοπωρινό mood αξιολογώντας τη επιλογή του Ματ Λοτζέσκι και την οπτική του Ολυμπιακού ενώ παράλληλα σχολιάζει την επιστροφή του Μάικ Μπατίστ στον Παναθηναϊκό..

ΦΑΚΕΛΟΣ ΛΟΤΖΕΣΚΙ

Πολλά έχουν ακουστεί και γραφτεί για το νέο απόκτημα των ερυθρολεύκων στη θέση «3», τον τελευταίο μήνα. Εμείς λοιπόν εδώ θα ξεκινήσουμε με μια ανάλυση του αγωνιστικού στυλ  ενός από τους πιο γνωστούς παίκτες (και σήμα κατατεθέν..) της Βελγικής λίγκας εδώ και χρόνια και θα καταλήξουμε με την γενικότερη οπτική των πρωταθλητών Ευρώπης, όσον αφορά την επιλογή του.

-Κατ’αρχήν, ο Λοτζέσκι είναι παίκτης που παίζει ΣΩΣΤΟ μπάσκετ. Ξέρει να παίζει το άθλημα έχοντας δημιουργήσει μια αγωνιστική φιλοσοφία πάνω σε σωστές βάσεις και αυτό είναι κάτι που δεν έχει να κάνει με το πόσο καλός είναι κάποιος αλλά με το πώς σκέφτεται και χειρίζεται τον εαυτό του δημιουργώντας τον επαγγελματικό του δρόμο . Μου αρέσουν τέτοιου είδους αθλητές ( νομίζω είναι γνωστό).

-Πρόκειται για έναν πλάγιο, που καλύπτει τις δύο θέσεις στα φτερά, με ύψος 1.98 και μεγάλα άκρα. Αυτά τον βοηθούν να φαίνεται καλύτερος αθλητής από ότι πραγματικά είναι, κερδίζοντας φάσεις ψηλά και στις δύο πλευρές του παρκέ. Τρέχει το γήπεδο με τα χαρακτηριστικά μικρά και γρήγορα βήματα του. Αδύνατος στο upper body, «χάνει» σε κορμό» και αυτό στο επίπεδο της Ευρωλίγκας πιθανόν θα φανεί. Αθλητικά κυμαίνεται πάνω από το μέσο όρο, σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι ο παίκτης με τα δυνατά πατήματα.

-Το κύριο προσόν του 28χρονου Αμερικανού (με Βελγικό διαβατήριο) στο επιθετικό κομμάτι είναι η ικανότητα του στο σουτ. Έχει κάθετη ανάταση, σουτάρει από ψηλά με γρήγορο release, συνδυασμός που κάνει εξαιρετικά δύσκολη -για τον αμυντικό- την προσπάθεια όχι  να απλά τον κόψει αλλά να τον ακολουθήσει και να μείνει ψηλά μαζί του μέχρι την απελευθέρωση. Λειτουργεί πολύ καλά σε καταστάσεις ball screen offense όπου ξέρει να χρησιμοποιεί σωστά σκρινς –ακόμα και κατά μήκος της base line με fakes- για να πάρει τη μπάλα σε καλά για αυτόν σημεία.  Έχει αυτοπεποίθηση και άμεση εκτέλεση. Ακόμα και σε καταστάσεις απομόνωσης σε προσωπική άμυνα επιδιώκει να ντριμπλάρει μέχρι τα 4-5 μέτρα κολλώντας τον αντίπαλο στη πλάτη του και να τελειώσει  σουτάροντας είτε με fadeaway είτε από πάνω του. Γενικότερα είναι ενδιαφέρον το παιχνίδι του στον τύπο επίθεσης που προανέφερα, μιας και χρησιμοποιεί αρκετά προσποιήσεις και έχει καλό body control  που τον βοηθά να βρίσκει ισορροπία πριν το σουτ. Το καλύτερο κομμάτι του βέβαια είναι οι spot up καταστάσεις όπου είναι πολύ αποτελεσματικός. Θεωρώ ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας μπορεί να βελτιώσει κι άλλο με τον Λοτζέσκι την επίθεση του στην αδύνατη πλευρά με μια άλλη version εκτέλεσης εκτός του μπουκαδόρου (και πολύ δυνατού σε αυτές τις περιπτώσεις) Λο καθώς  ο πρώην παίκτης της Οστάνδης μπορεί να εκτελέσει (με σουτ ή floater από κοντά) ή να δημιουργήσει σε δεύτερο χρόνο πάνω στα close outs.

-Σε περιπτώσεις που ο παίκτης θα ανέβει στο «2» και απέναντι σε κοντύτερους αντιπάλους, θα δούμε και το παιχνίδι του στο ποστ. Αν και αδύνατος (κάτι παραπάνω από ..90 κιλά) επωφελείται από την μέγεθος του και κυρίως την αντίληψη που διαθέτει παλεύοντας με τον παίκτη πίσω του, όχι με κύριο στόχο να ποστάρει αλλά να γυρίσει και να σουτάρει εκμεταλλευόμενος το καλό body control του που αναφέραμε λίγο πιο πάνω. Ειδικά με κοντούς αντιπάλους μπορεί να το επιδιώξει αν και η δική μου γνώμη είναι ότι σε τέτοιες καταστάσεις οι ερυθρόλευκοι θα πάρουν πιο πολλά από τη δημιουργία του παρά από εκτέλεση.

-Ικανός με τη μπάλα στα χέρια. Η αλήθεια είναι ότι το ζητούμενο στην αγορά για τον Ολυμπιακό δεν ήταν αυτό καθώς η ομάδα του κόουτς Μπαρτζώκα παίζει σε συντριπτικό ποσοστό με two guard lineups (και έναν dominant ballhandler όπως ο Σπανούλης) με αποτέλεσμα το «3» να μην έχει πολλές ευκαιρίες για δημιουργία αλλά περισσότερο εκτελεστικό ρόλο. Παρ’όλα αυτά ο Λοτζέσκι έχει σωστή συμπεριφορά στο πικ εν ρολ ως δημιουργός, πολύ καλό court vision για παίκτη της «κόπιας» του και άμεση πάσα (σε πρώτο χρόνο) γεγονός που μπορεί να βοηθήσει πολύ την επίθεση των ερυθρολεύκων στο να βρεί ρυθμό με τον Αμερικανό να λειτουργεί ως ball mover . 

-Σε άμεση συνάρτηση με το παραπάνω, θα πω ότι ο Λοτζέσκι δεν είναι σε καμία περίπτωση slasher. Δεν έχει τα πατήματα να τελειώσει μπροστά στα θηρία του ανταγωνισμού (αυτό θα φανεί άμεσα, δηλ. η μεταφορά του σε ένα πολύ πιο δυνατό αθλητικό πεδίο σε σχέση με αυτό που μέχρι τώρα έπαιζε) και επιλέγει floater κυρίως με τη σωματοδομή και το mentality του να τον αποτρέπουν από το να πάει μέχρι μέσα με ..το μαχαίρι στα δόντια.  Εδώ όμως θα εκθειάσω το προσόν του να ψάχνει το «κενό» (τον συνδυασμό χώρου και αδράνειας στην άμυνα) διαβάζοντας με υπομονή βρίσκοντας έτσι διαδρόμους, πεδίο  όπου θα σας παρουσιάσει την ικανότητα του στο split out και την εσωτερική πάσα στη base line. Έχει σωστή παιδεία στο πως λοιπόν προσεγγίζει την αντίπαλη άμυνα. Ολοκληρώνοντας την αναφορά μας στο κομμάτι «με τη μπάλα στα χέρια» θα σας πω ότι η επιρροή του στο επιθετικό παιχνίδι της Οστάνδης ήταν τέτοια που ουσιαστικά λειτουργούσε ως πόιντ φόργουορντ, τρέχοντας επιθέσεις στο τρανζίσιον ή λειτουργώντας ανά περιπτώσεις ως κύριος δημιουργός στο μισό γήπεδο.  Βέβαια το επίπεδο πλέον είναι πολύ πιο δυνατό. Και για έναν ικανοποιητικό ballhandler με καλή πάσα αλλά όχι ιδιαίτερη άνεση στο «περνάω και τελειώνω» οι ευκαιρίες θα είναι σαφώς λιγότερες.

-Στο αμυντικό κομμάτι τώρα, ο νέος Αμερικανός του Ολυμπιακού θα χρειαστεί να δουλέψει αρκετά. Γνωρίζει ότι με την απόδοση του εκεί θα μπορέσει να παγιώσει τη συμμετοχή στο παρκέ ή να αυξήσει τα λεπτά του.  Αυτό που διακρίνεις στη συμπεριφορά του στα μετόπισθεν είναι ότι σίγουρα δε πρόκειται για ..ball hawk αμυντικό παίκτη. Οι αντιδράσεις του είναι σχετικά αργές και ο αδύνατος κορμός του μεταφέρει το πρόβλημα και στο ποστ, όπου θα έχει πρόβλημα απέναντι σε φόργουορντ τύπου Πιτ Μάικλ ή ακόμα και Μασιούλις δεδομένου ότι δεν είναι ιδιαίτερα δυνατός ούτε ποτέ στη καριέρα του έδειξε τη διαθέσει να σπρώξει και «χτυπηθεί» χαμηλά. Το χαρακτηριστικό πάντως που ματσάρει τις αργές του αντιδράσεις σε πολλές περιπτώσεις είναι τα μακρά του χέρια, τα οποία τον καθιστούν ικανό να μπορεί να ακολουθήσει ψηλά σε φάσεις που έχει χάσει ένα ή και δύο βήματα. Επίσης τον βοηθούν να κερδίσει μπάλες γενικότερα ακόμα και αν δε βρίσκεται στην καλύτερη θέση και δεν έχει τη νοοτροπία «κομάντο». Σε συνδυασμό με την εξυπνάδα που τον χαρακτηρίζει θα προλάβει καταστάσεις, θα κλέψει μπάλες ερχόμενος κυρίως σε βοήθεια και θα μαζέψει ριμπάουντς, τομέας στον οποίο είναι αρκετά αποτελεσματικός για περιφερειακό. Βέβαια το σκληρό κορμί και η πολεμική διάθεση του Παπανικολάου θα λείψει πολύ από το «3» του φετινού Ολυμπιακού. Το αμυντικό mentality του Λοτζέσκι είναι τελείως διαφορετικό. Ένα από τα πρώτα στοιχεία που είχα στις σημειώσεις μου για αυτόν ήταν το  πρόβλημα του να κυνηγήσει  ο ίδιος σε μια ball screen offense μιας και μετά το πρώτο ή δεύτερο σκριν που «έτρωγε» το επίπεδο ενεργητικότητας του έπεφτε σημαντικά και στην Ευρωλίγκα αυτές οι λεπτομέρειες  μετράνε. Πρέπει σε κάθε φάση να είσαι δυνατός και να είσαι «εκεί»..

Η ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

-Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε ο Λοτζέσκι  ξεκαθάρισα σε φίλους ότι ήταν στοχευμένη μεταγραφή σε ένα γενικότερο πλάνο, για αυτό και σας είχα γράψει στο μπλογκ ότι «κάτι περιμένω..» από τον Ολυμπιακό. Ξεκάθαρα οι ερυθρόλευκοι κινήθηκαν κοιτώντας σε βάθος χρόνου, αφήνοντας ένα κενό για να αναπτυχθεί ο Γιάννης Παπαπέτρου. Αυτό ήταν το πλάνο από την αρχή. Για αυτό και μέχρι πριν λίγες ημέρες θα σας έγραφα ότι ο ΟΣΦΠ «έφαγε παππά» στην περίπτωση που δεν κατάφερνε να υπογράψει τον νεαρό καθώς στο πλαίσιο αυτό έγινε η επιλογή Λοτζέσκι. Σε αντίθετη περίπτωση οι ερυθρόλευκοι έπρεπε να πάνε σε διαφορετικό παίκτη για να κολλήσουν δίπλα στον Περπέρογλου (που φαντάζει ως ο πιο πιθανός στάρτερ στο «3»).  Πραγματικά όμως πίστευα ότι το σχέδιο ήταν αυτό από την αρχή για αυτό και άργησα λίγο παραπάνω να γράψω αυτή την ανάρτηση μιας και η αξιολόγηση της κίνησης Λοτζέσκι  ήταν άμεσα συνδεδεμένη με αυτή του Παπαπέτρου (που έμοιαζε χαμένος αλλά το τελευταίο τριήμερο έφτασαν στα αυτιά μου κάποιες φήμες που τελικά μόνο φήμες δεν ήταν..). Θα πω λοιπόν ότι μου αρέσει η οπτική των ερυθρόλευκων. Στον Παπαπέτρου χτίζουν τον επόμενο Παπανικολάου ξεκινώντας από φέτος. Ο νεαρός έχει την σωματική-φυσική βάση να γίνει το «δυνατό κορμί» στο «3» του Ολυμπιακού και αυτή η ιδιαιτερότητα του ίσως τον βγάλει μπροστά από αυτή τη σεζόν (στο δεύτερο μισό), ειδικά εάν ο Λοτζέσκι αντιμετωπίσει δυσκολίες. Ο Μπαρτζώκας δεν επέλεξε λοιπόν έναν παίκτη-μπετόν που μαζί με το στανταράκι.. Περπέρογλου θα έκλειναν το «3», αλλά άφησε «κενό» στη θέση ανεβάζοντας τον εσωτερικό ανταγωνισμό (οπότε και την ποιότητα στην προπόνηση) και δίνοντας την ελπίδα στον Παπαπέτρου να κερδίσει την ευκαιρία από φέτος (με την «φυσική» ιδιαιτερότητα του). Κίνηση με ρίσκο αλλά και όραμα.. Την υποστηρίζουμε, ακόμα και αν δεν βγεί ο Λοτζέσκι (που θα σημάνει μεγαλύτερη ευκαιρία για τον μικρό..)

Όσον αφορά καθαρά τον πρώην παίκτη της Οστάνδης, η  ιδανική συνθήκη για αυτόν στη παρούσα κατάσταση θα ήταν η σταδιακή ανάδειξη του ως πρότυπο executive shooter μέσα από σχήματα που θα δουλεύουν προς αυτή την κατεύθυνση. Μπορεί να μην έχει το aggressiveness του Τζέησι Κάρολ αλλά διαθέτει σωστή παιδεία, καλό shot selection (μπορεί να το βελτιώσει κι άλλο μάλιστα) αντίληψη και σκέψη. Σε μια καλά ζυγισμένη/μοιρασμένη επίθεση μπορεί να λειτουργήσει αρκετά αποτελεσματικά. Σίγουρα η μετάβαση του από το Βέλγιο (όπου έπαιζε μια ζωή..) στην Ελλάδα και το κορυφαίο επίπεδο της Ευρωλίγκας εμπεριέχει ρίσκο. Θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως θα αντιδράσει. Η επιτυχία της κίνησης του Ολυμπιακού με τον Λοτζέσκι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πρότζεκτ Παπαπέτρου λοιπόν. Για τον Αμερικανό είναι η μεγάλη ευκαιρία να «πατήσει» στο τοπ-ευρωπαϊκό επίπεδο και για τους ερυθρολεύκους ένα μεγάλο ρίσκο σε μια θέση κλειδί του ρόστερ. Γιατί όχι..?

ΦΑΚΕΛΟΣ: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΠΑΤΙΣΤ

Έχω ακούσει και διαβάσει επίσης διάφορες απόψεις για την επιστροφή του Μάικ Μπατίστ στον Παναθηναϊκό  για αυτό και καλό θα ήταν να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση για ένα θέμα που έχει δημιουργήσει ένα μικρό διχασμό (με την καλή έννοια, αυτή του υγιούς προβληματισμού) στις τάξεις των φιλάθλων της ομάδας, όσον αφορά τη χρησιμότητα του παίκτη τη δεδομένη στιγμή. Η σωστή προσέγγιση της κατάστασης λοιπόν δεν έχει να κάνει με το «σε σχέση με τους Σκορδίλη-Πινγκ Σανγκ, ο Μπατίστ είναι σούπερ..» αλλά με το αν ο παίκτης ήταν ότι καλύτερο   μπορούσε να είχε αποκτήσει ο Παναθηναϊκός με τα 200-250χιλ. που διέθεσε η ομάδα για τη θέση του τρίτου σέντερ.

Σίγουρα υπάρχουν κάποιες «σταθερές» στην αξιολόγηση της κίνησης αυτής.

1.) Ο Μπατίστ (ναι, αυτός των 36 ετών..) παραμένει μια  καλή λύση για τη θέση του τρίτου «5»  σε  περιβάλλον με συγκεκριμένες προδιαγραφές, μιλώντας πάντα για υψηλό επίπεδο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι τόσο κακός όσο φάνηκε πέρυσι όπου τον πήρε στον πάτο το ναυάγιο της Φενέρ που έκανε τους πάντες να μοιάζουν πολύ κακοί. Φυσικά ο Iron Mike δεν υπάρχει πια, ασυζητητί. Αλλά ο τρόπος ανάπτυξης των Τούρκων και η θέση του στο παρκέ τον έκανε να μοιάζει του ..πεταμού. Ο ίδιος, γαλουχημένος σε ένα περιβάλλον με τελείως διαφορετική φιλοσοφία και σχεδιασμό στη λεπτομέρεια έχασε γρήγορα κάθε κίνητρο. Από φιλόπονος έγινε φυγόπονος.. Το προστατευμένο περιβάλλον του Παναθηναϊκού δεν υπήρχε για να καλύψει τις αδυναμίες του, αντίθετα το παιχνίδι των Τούρκων τον εξέθετε περισσότερο. Τώρα βέβαια στο ΟΑΚΑ ελπίζουν σε ένα «χρυσό δεκάλεπτο»  για τον Μάικ με σύμμαχο για τον προπονητή και τον παίκτη το ότι πλέον υπάρχει η πολυτέλεια ο Αμερικανός να πατάει παρκέ σε στοχευμένες καταστάσεις. Το κορμί του δεν είναι το ίδιο και αυτό θα το καταλάβετε στην άμυνα στο ποστ (και στα τελειώματα γύρω από τα καλάθι που δεν είναι τα ίδια)όπου δεν είναι πλέον ανθεκτικός στην επαφή και μπορεί να νικηθεί. Παρ’όλα αυτά μπορεί να παίξει ακόμα την περίφημη άμυνα hedge out (έναν χρόνο πιο αργός στο «γύρισμα» αλλά ακόμα καλός), να δουλέψει με τον Διαμαντίδη συνεργασίες στο πικ εν ρολ που θα του δώσουν εύκολους πόντους μόνο και με μόνο με τη γνώση και μέσα από την κίνηση/θέση.  Και μην ξεχνάτε ότι πλέον θα είναι ο τρίτος σέντερ στο ροτέησιον. Διαφορετικά τα ζητούμενα και οι απαιτήσεις. Όμως..

2.)… δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πράσινοι μπορούσαν  να είχαν πάρει κάτι καλύτερο με αυτά τα λεφτά που διέθεσαν. Κάτι πιο λειτουργικό στη βάση που έχει χτιστεί η φροντκόρτ τους. Ένας sevenfooter με δυνατό κορμί, αθλητικά προσόντα και έφεση στην άμυνα/ριμπάουντ, πιο νέος, πιο φρέσκος, με την προοπτική της εξέλιξης μέσα από τη δουλειά και την τεχνογνωσία που παράγει το κλαμπ, θα ήταν ιδανικός. Σκεφτείτε ότι χωρίς τον Λάσμε, το αθλητικό επίπεδο (και η ικανότητα προστασίας του καλαθιού) πέφτει σημαντικά στη θέση. Προσωπικά δε θα πήγαινα λοιπόν στην επιλογή Μπατίστ με αυτά τα χρήματα.

Ο Παναθηναϊκός βέβαια κοίταξε και άλλα πράγματα. Έφερε πίσω έναν ζωντανό θρύλο της ομάδας και της Ευρωλίγκας, έναν νικητή, πολύ αγαπητό στον κόσμο. Δίνει την ευκαιρία στους φιλάθλους του να δεί τρία τοτέμ του συλλόγου να παίζουν ο ένας δίπλα στον άλλο στο λυκόφως της καριέρας τους  (σε διαφορετική κλίμακα ο καθένας βέβαια) οδηγώντας το κλαμπ στη καινούργια εποχή, με μια νέα ομάδα που ετοιμάζεται και φιλοδοξεί να κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης.  Με τον Μπατίστ ο Αργύρης Πεδουλάκης θα πρέπει να δουλέψει πολύ και εκτός γηπέδου προς όφελος του συνόλου. Θα ήθελα να δω εάν μπορεί να του δημιουργήσει κίνητρο, κάτι στο οποίο ο Ομπράντοβιτς ήταν έξπερτ.. Επίσης ο Αμερικανός θα αναλάβει σίγουρα ρόλο στα αποδυτήρια (αυτόν που θα του απονεμηθεί, δε θα πάρει κάποιον ..μόνος του) καθώς είναι αθλητής με προσωπικότητα και τεράστιο μπαγκράουντ. Και αυτά είναι σημαντικά κομμάτια του παιχνιδιού.. Παράλληλα, για του λόγου το αληθές, οι πράσινοι παίρνουν τη δική τους νίκη απέναντι στον ίδιο τον Μπατίστ. Απλά σκεφτείτε το ποσό που συζητιόταν πέρυσι για την παραμονή και το αντίστοιχο με το οποίο γύρισε πίσω φέτος.. Τελικά, έχει όντως ο καιρός γυρίσματα..

Σας περιμένω και στη σελίδα μας στο Facebook, με νέα, ειδήσεις και πολύ ρετρό..

https://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274