ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟ «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ»..

Ο χρόνος πλέον μετράει αντίστροφα για το Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας και  το Hoopfellas σκέφτεται μεγαλόφωνα λίγο μετά το φετινό τουρνουά Ακρόπολις..

Στο οποίο.. η Ελληνική ομάδα επικράτησε κατά κράτους του ανταγωνισμού συνεχίζοντας την κυριαρχία στον συγκεκριμένο θεσμό τα τελευταία χρόνια. Μερικές σκέψεις μου-τροφή  προς συζήτηση..

-Η Εθνική μας ομάδα «πατάει» καλύτερα με τον Ζήση στο «1». Είναι ο ιδανικότερος εκ των τριών γκαρντς για τη θέση, με γνώμονα πάντα το «μισό γήπεδο» που κυνηγάει ο Τρινκιέρι και το παιχνίδι κατοχών που θέλει εξειδίκευση στη λεπτομέρεια. Είναι ο πιο έτοιμος για κάτι τέτοιο στη συγκεκριμένη θέση, ο πιο «άσσος» από τους τρείς και αυτός που (με το πλεονέκτημα των αποφάσεων)  δείχνει ότι πρέπει να τελειώνει τα παιχνίδια δίπλα στο βαρύ μας επιθετικά χαρτί που λέγεται Βασίλης Σπανούλης.

-Ο Τρινκιέρι την πάει καλά την ομάδα. Έχει ιδέες, δουλεύει σωστά. Θέλει κι άλλα πράγματα βέβαια για να πατήσεις στην κορυφή αλλά το γενικότερο πλαίσιο της δουλειάς του και το πνεύμα του κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι επιλογές του έχουν ρίσκο και είναι καλό που δεν διστάζει. Το θέμα με τα 3 γκαρντς θεωρώ ότι συνεχίζει να απασχολεί και τον ίδιο (ακόμα και μετά την απόφαση του πλέον) που προσπαθεί να τους αποσυμφορήσει  και να βάλει  έστω  και σε συγκεκριμένες καταστάσεις και άλλα πρόσωπα ώστε να ανοίξει ελαφρά τη γκάμα επιλογών.  Εδώ κατ’εμέ θα χρειαστεί προσοχή για να μην πέσουμε σε παγίδα. Σίγουρα στα plays που ο Περπέρογλου και (ειδικά) ο Μπράμος παίζουν μετά το κέντρο με τη μπάλα «κεφάλι» (δίνοντας την ευκαιρία στον εκάστωτε γκαρντ να κινηθεί μακριά από τη μπάλα) θα αντιμετωπίσουμε πίεση. Αυτό δεν έχει γίνει μέχρι τώρα αλλά σαφώς και δεν πρέπει να είμαστε αφελείς. Ειδικά προχθές ο Πιανιτζιάνι βάζω στοίχημα ότι είχε δώσει ρητή εντολή να μη πιεστούν οι πλάγιοι μας όταν παίζουν κεφάλι στην επίθεση και αυτό γιατί είναι κάτι που θα το παρουσιάσει στο μεταξύ μας ματς του ομίλου. Και κάτι τελευταίο. Όταν μιλήσαμε για λίγα γκαρντς , δεν εννοούμε ότι είναι λίγοι οι 3 παίκτες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στον «άσσο». Το μεγαλύτερο θέμα είναι το ροτέησιον που επιτάσσει μια τέτοια κατάσταση μειώνει τα λεπτά των 2-guard lineups στο παρκέ, με τις οποίες θεωρώ ότι μπορούμε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί (σίγουρα) στη half court offense του Τρινκιέρι.

-ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΒΒΑΔΑ-ΒΟΥΓΙΟΥΚΑ: Η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική νομίζω τελικά.. Ο Ιταλός κόουτς είχε ξεκαθαρίσει μέρες τώρα ότι αυτά που θέλει από το τρίτο «5» του τα δίνει ο Καββαδάς που είναι πιο φιλόπονος (και μπορεί ίσως να διαχειριστεί καλύτερα το ψυχολογικό status του role player) από τον σαφώς πιο ταλαντούχο, έμπειρο (overall απλά καλύτερο παίκτη) Ίαν Βουγιούκα. Ουσιαστικά λοιπόν το δίλημμα ήταν από την αρχή Μαυροκεφαλίδης ή Βουγιούκας (για τον παίκτη που θα ακουμπά η μπάλα στο ποστ)..? Ο παίκτης του Παναθηναϊκού πήρε κεφάλι από την αρχή με τις εμφανίσεις αν και ο Βουγιούκας (που έχει μικρότερο ρεπερτόριο από τον Λουκά) είναι πιο καθαρός post παίκτης ασυζητητί. Μάλιστα η συνεχώς βελτιωμένη παρουσία του Καββαδά απομάκρυνε στο τέλος  όποιες δεύτερες σκέψεις. Συμφωνώ με το πνεύμα του Τρινκιέρι («δε μετρά ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης αλλά ποιος είναι ο καλύτερος για τη συνολική λειτουργία της ομάδας» είναι το σλόγκαν της σελίδας μας σε τέτοιες περιπτώσεις και το διαβάζετε κάποια χρόνια τώρα..) αλλά διαφωνώ με το κόψιμο Βουγιούκα. Με γνώμονα τη λειτουργικότητα καθαρά (αν και τις αποφάσεις επηρεάζουν και άλλοι παράγοντες μιας και η ομάδα είναι ζωντανός οργανισμό) όπως δηλ. επέλεξε, θα έπρεπε να πάρει στη Σλοβενία δύο «4», δύο «5» και τον Μαυροκεφαλίδη (4-5)... Στο ίδιο πνεύμα επίσης θα μπορούσε κάλλιστα να πάρει τον Βασιλειάδη αντί του Περπέρογλου. Ο φόργουορντ του Ολυμπιακού είναι πιο κομπλέ παίκτης (π.χ. στην ομάδα μου θα τον διάλεγα αντί του Βασιλειάδη) αλλά σε αυτή την κατάσταση (της Εθνικής) η εξειδίκευση του πλάγιου της Εφές στο κομμάτι του σουτ μπορούσε να φανεί ίσως πιο χρήσιμη σε αυτά τα 8-10 λεπτά. Ο Τρινκιέρι βέβαια στη συνέχεια με τις κινήσεις του δικαιολόγησε πλήρως την επιλογή του δείχνοντας ότι έχει και άλλες ιδέες για τον Πέρπε (όπως το να τον ανεβάσει στο «2» ή να τον χρησιμοποιεί ως πόιντ φόργουορντ). Οπότε πάμε πάσο εδώ. Ο κόουτς βέβαια ξέρει σίγουρα καλύτερα.

-Το σχήμα με Μαυροκεφαλίδη-Πρίντεζη στη φροντκόρτ μπορεί να ανοίγει τη γκάμα επιλογών στην επίθεση αλλά αμυντικά έχει θέμα, ειδικά στο κομμάτι του ριμπάουντ και της άμυνας στο ποστ. Θεωρώ ότι πρέπει να παίζουμε επιλεκτικά αυτό το σχήμα σε στοχευμένες καταστάσεις (όταν θέλουμε να ανοίξουμε διαδρόμους π.χ. για τα ντράιβς του Σπανούλη είτε εφόσον  θέλουμε να τρέξουμε ) απέναντι σε συγκεκριμένες φροντκόρτ. Ακόμα και όταν ο Τρινκιέρι έβαζε δίπλα τους το δυνατό/αθλητικό κορμί του Παπανικολάου στο «3» για να ματσάρει το μειονέκτημα που σίγουρα διέγνωσε σε άμυνα/ριμπάουντ συνέχιζε να υπάρχει θέμα.

-Πριν λίγο καιρό (προ παιχνιδιών προετοιμασίας) θεωρούσα ότι η Ιταλία μπορεί να πιάσει κόσμο στον ύπνο και να αποτελέσει την έκπληξη του τουρνουά της Σλοβενίας  και τον πιο ισχυρό δικό μας αντίπαλο στο γκρούπ. Αυτό που βλέπω τώρα είναι αποκαρδιωτικό. Σύμφωνοι, η ατυχία ήταν τεράστια, ειδικά με τις απουσίες του Χάκετ και του Μπαρνιάνι (του Γκαλινάρι ήταν γνωστή) αλλά το μπάσκετ που παρουσιάζουν είναι κακό και προσωπικά δεν δικαιολογώ αυτή την εικόνα ακόμα και εάν σου λείπουν οι 10 της δωδεκάδας και κατεβαίνεις με τις δεύτερες επιλογές. Ταλέντο υπάρχει στο ρόστερ άλλωστε αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Ήθελα να δώ συνεργασίες, κατεύθυνση, τη δουλειά που έκαναν τόσο καιρό ανεξάρτητα από την ποιότητα των παικτών. Όσο «φαρμακεροί» και εάν είναι οι Μπελινέλι-Αραντόρι, εξαιρετικό πακέτο ο Ντατόμε ή μαχητικοί οι Κουζίν-Τσιντσιαρίνι , η συνοχή της ομάδας είναι σε χαμηλό επίπεδο ακόμα. Δε ξέρω τι προλαβαίνει να βελτιώσει ο Πιανιτζιάνι πλέον (έχασε και τον Μαντσινέλι). Αυτό που του δίνει ελπίδα είναι η κατάσταση των ομάδων του γκρούπ η οποία αφήνει περιθώρια.. Το άσχημο για τον «Σίμο» είναι ότι πλέον έχει όλους τους καλούς του παίκτες (Μπελινέλι, Ντατόμε, Αραντόρι) ουσιαστικά στην ίδια θέση και το να τους βάζει όλους μαζί στην  πεντάδα δεν είναι λειτουργικό. Ο Ιταλός ελπίζει σε ένα καλό ξεκίνημα και την μυστήρια αύρα που μπορεί να δώσει αυτό στην ομάδα που το επιτυγχάνει σε τέτοια τουρνουά.. Πάντως, θα ψόφαγα να τους δω κομπλέ. Χάκετ, Μπελινέλι (Αραντόρι), Νατόμε, Γκαλινάρι στο «4» και Μπαρνιάνι «5», υπό τον Πιανιτζιάνι, θα ήταν αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον..

-Οι Λιθουανοί είναι αρκετά καλύτεροι από αυτό που πιθανόν να είδατε στο μεταξύ μας παιχνίδι. Έχουν  την πιο βαθιά και ποιοτική φροντκόρτ του τουρνουά, μια εξαιρετική ικανότητα στο τρανζίσιον (θα διαλύσουν την ομάδα που δεν έχει αμυντική ισορροπία εδώ) αλλά επίσης μόνο τρία γκαρντς, με τον Σεϊμπούτις σε ρόλο κόμπο και στις δύο περιφερειακές θέσεις. Παίκτης-κλειδί, σε επίπεδο αποφάσεων, μπορεί να αποδειχτεί ο Ντελινικάϊτις ενώ είναι φανερή η διάθεση του Καζλάουσκας να βάλει περισσότερο τη μπάλα στο ποστ με τον πολύ καλό (και μακριά από τη μπάλα) εκεί Κουζμίνσκας (έξυπνα ο Τρινκιέρι τον μάτσαρε ανεβάζοντας τον Καϊμακόγλου στο «3») και τον Κλέιζα. Θέλω να δω τον χαρακτήρα τους στην πρεμιέρα με τη Σερβία, στο κλασσικό ντέρμπι των δύο διαφορετικών μεγάλων σχολών. Περισσότερα σύντομα..

Μπείτε στη παρέα μας στο Facebook..

https://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274