ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟ ΚΑΛΣΟΝ..

Το Hoopfellas καλεί τα παιδιά  της ομάδας που μας έχει χαρίσει μερικές από τις συναρπαστικότερες στιγμές της ζωής μας, να παίξουν το «δικό» μας μπάσκετ. Αυτό που βασίζεται στα χαρακτηριστικά της ελληνικής ταυτότητας, ανεξαρτήτου αποτελέσματος κύριοι. Νίκη ή ήττα δεν έχει σημασία. Και τα δύο είναι στο πρόγραμμα. Αρκεί να παίξουμε με τον «δικό» μας τρόπο, στο «δικό μας γήπεδο». Ή θα συνεχίσουμε ή θα πέσουμε..όρθιοι!

Πραγματικά πονάει το να βλέπεις μια (ελληνική) ομάδα με καλά  νέα στοιχεία και δυνατότητες σε ένα τουρνουά που το στυλ που έχουν επιλέξει να σφυρίζουν οι διαιτητές είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της σχολής μας, να αδυνατεί να ανταγωνιστεί τον αντίπαλο στα υπέρτερα παραδοσιακά κομμάτια της ταυτότητας της.  Κύριοι. Το είπα και προχθές.. Μπορώ να δεχτώ ότι έχασα γιατί ο αντίπαλος σουτάρει καλύτερα, είναι πιο γρήγορος, αθλητικός  αλλά δε μπορώ σε καμία περίπτωση να δεχτώ ότι έχασα από κάποιον γιατί ήταν πιο physical ή πιο έξυπνος (στο μπασκετικό πλαίσιο πάντα). Αυτά είναι τα δικά μας χαρακτηριστικά, αυτά παράγει η σχολή μας, το πρωτάθλημα μας, τα «οποία» παγίωσε με πολύ κόπο αυτή η ομάδα σαν λεζάντα κάτω από κάθε ένδειξη «Ελληνικό μπάσκετ». Αυτά διαφυλάττουμε σαν κόρη οφθαλμού και πάνω σε αυτά χτίζουμε κάθε τι άλλο, καινούργιο. Γιατί σε αυτά τα στοιχεία βασίζεται διαχρονικά το winning basketball.. Ακούγεται εγωιστικό αλλά ο Έλληνας μπασκετικός είναι απαιτητικός. Έτσι έχει γαλουχηθεί από την επίσημη αγαπημένη..

H oμάδα μας βρίσκεται στο καναβάτσο.. Με δύο ήττες στα δύο πιο δύσκολα ματς του ομίλου, στα οποία απλά ακολούθησε τον αντίπαλο και πλέον μεταφέρει το 0-2 στη Λουμπλιάνα. Οι παίχτες έχουν καταλάβει και γνωρίζουν τι χρειάζεται. Φάνηκε στις δηλώσεις των Μπουρούση-Ζήση, όπου το κεντρικό νόημα είναι απολύτως σωστό. Αυτή η ομάδα έχει φλωρέψει.. Είναι βούτυρο. Σαλιώνει το δάχτυλο για να μην της φύγει κανένας πόντος στο καλσόν. Και είναι τόσο αποκρουστικό για Ελληνική ομάδα.. Το έχουν καταλάβει όλοι μέσα σε αυτήν. Θέλω να πιστεύω και ο Τρινκιέρι, ο οποίος είναι ξεκάθαρο ότι φέρει μεγάλη ευθύνη για το ότι συμβαίνει. Έτσι κι αλλιώς ήταν κακός –παρά το ότι μπορεί να διαβάσατε σε άλλα μέσα..- στις δύο ήττες, χωρίς ετοιμότητα, ιδέες και ..balls ώστε να βάλει προβλήματα στον αντίπαλο πάγκο. Από τον ίδιο τον κόουτς και τον «σκληρό πυρήνα» των παιχτών που κουβαλούν στη μνήμη τους το hard nose defense-παρελθόν, ΠΡΕΠΕΙ να ξεκινήσει η αντεπίθεση..

ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΑΚΤΙΚΗΣ: Η «LEGA A» MENTALITY ΤΟΥ ΤΡΙΝΚΙΕΡΙ

Είναι φανερό ότι η ομάδα πρέπει να αναθεωρήσει πράγματα και καταστάσεις στο κομμάτι της τακτικής. Κάνουμε πράγματα σωστά αλλά έχουμε προσεγγίσει και καταστάσεις λάθος. Μεγάλη ευθύνη του Αντρέα Τρινκιέρι. Κανένα ..δηλητήριο (μη το σκεφτείτε καν) προσωπικό. Δεν υπάρχουν αυτά εδώ. Ποτέ δε το έχω κάνει ειδικά σε κάποιον/α ομάδα που είναι πεσμένος/η. Μη ξεχνάτε ότι εδώ μέσα και προ Ευρωλίγκας άλλωστε, διαβάσατε για πρώτη φορά στην Ελλάδα για τον άγνωστο Ιταλό κόουτς (και την αγωνιστική του φιλοσοφία)που θα ξαναβάλει την Καντού στην κορυφαία διοργάνωση, πριν μερικά χρόνια..

Το πρόβλημα με τον Τρινκιέρι είναι ότι δεν έχει δείξει ότι είναι έτοιμος να αποβάλει την Lega-A mentality που τον διακατέχει στις επιλογές του (το ίδιο πρόβλημα έχει και ο Πιανιτζιάνι). Ο κόουτς λοιπόν, ευθύνεται σίγουρα για το ότι δεν είναι αρκετά.. physical  η ομάδα. Αυτό που συμβαίνει –ξεχωριστά- στο κομμάτι περιφερειακή άμυνα δεν έχει προηγούμενο. Είχε φανεί από τα παιχνίδια προετοιμασίας (βλ. Μακάλεμπ) αλλά η έλλειψη τελικά ενός defensive stopper (πιο συγκεκριμένα quarterback quard, ώστε να μπορεί η ομάδα να "πατάει" και να αναπτύσσεται καλύτερα στην επίθεση) επιτρέπει πάρτι με κεράσματα για κάθε ικανό περιφερειακό παίκτη. Δεν υπάρχει ο στόπερ που θα «χαλάσει» σουτ, δε θα επιτρέψει τα «καλά σημεία» και θα βγάλει «εκτός» (ρυθμού) τον αντίπαλο. Παρακολουθούσα τον Μπράμος απέναντι στον Κόπονεν και προσπαθούσα να καταλάβω αν είναι τόσο κακό το διάβασμα (το αποκλείω για ελληνική ομάδα) ή ο παίκτης μας δεν είναι σωστά προετοιμασμένος   ψυχολογικά για τον ρόλο αυτό. Κατέληξα στο δεύτερο.  Σε φάσεις απομόνωσης που ο Κόπονεν ήταν φανερό  ότι θα πάει πάει για το small step back που χρησιμοποιεί και θα τελειώσει με σουτ, ο Μπράμος ήταν συνεχώς μισό βήμα/χρόνο –ανεξήγητα- μακριά (σαν να μη μπορούσε να τον διαβάσει) του την ώρα που θα έπρεπε να έχει κολλήσει το κεφάλι του στα ζυγωματικά του Φινλανδού..  Έλλειψη συγκέντρωσης? Ανέτοιμος ψυχολογικά?  Πιθανόν.. Μια ημέρα πρίν απέναντι στην Ιταλία, το πιο κακό σημάδι (πέρα από τα λάθη τακτικής αλλά και των παιδιών σε ατομικό επίπεδο)στα μάτια μου ήταν η διστακτικότητα παικτών όπως ο Σλούκας ή ο Μπράμος, την ίδια ώρα που ο Τζεντίλε μάσαγε σίδερα.. Όλα είναι αλυσίδα λοιπόν..

Η πιο “Lega A” προσέγγιση του Τρινκιέρι (η οποία είναι φανερό ότι δε του βγαίνει) είναι τα χαμηλά (ελαφρά από όλες τις απόψεις) σχήματα και η περιθωριοποίηση του Μπουρούση στα κρίσιμα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου.  Έτσι εξηγείται και η απόφαση του να πάει ουσιαστικά με δύο -ενεργά στο ροτέησιον-  σέντερ στη διοργάνωση (και έναν τρίτο «κλειδωμένο» για ώρα ανάγκης και όχι κάποιο μεγάλο κορμί που θα ζητήσει χρόνο..). Ο Ιταλός επιμένει στον Μαυροκεφαλίδη, ο οποίος  μπορεί να είναι ένας ψηλός με multiple offense αλλά στα πολλά κεντρικά πικ εν ρολ που έστησαν οι δύο τελευταίοι αντίπαλοι μας εκτέθηκε αμυντικά (όπου γενικά υστερεί σημαντικά). Η νέα version που ελπίζω να παρουσιάσουμε στη Λουμπλιάνα θέλει Μπουρούση. Πολύ Μπουρούση.. Αυτή είναι, αδιαπραγμάτευτα, μια κατάσταση  για την  οποία πρέπει να αναθεωρήσει ο κόουτς.. Όχι άλλο Μαυροκεφαλίδη-Πρίντεζη (το λέμε ένα μήνα τώρα). Ναι σε Πρίντεζη-Μπουρούση. Ναι σε Μαυροκεφαλίδη-Φώτση-Καϊμακόγλου. Σωστά, λειτουργικά σχήματα, με γνώμονα το πόσο αποδοτικά είναι στα κομμάτια άμυνα και ριμπάουντ πάνω από όλα. Με το θέμα Φώτσης νομίζω ότι ο Τρινκιέρι πρέπει μάλιστα να πάρει μια απόφαση γιατί εκθέτει την ίδια του την επιλογή. Ουσιαστικά δείχνει να τον έχει βάλει στην άκρη. Γιατί τότε τον πήρε? Γιατί να λείψει από την ομάδα –λέω εγώ και κάτω υπό τις περιστάσεις αυτές- ένα τέταρτο γκαρντ?

ΣΥΝΕΧΕΙΑ..

Τυγχάνει να παρακολουθώ στενά -όπως θα γνωρίζεται οι θαμώνες της σελίδας- το ιταλικό πρωτάθλημα χρόνια τώρα και πραγματικά προχθές αισθάνθηκα ένα περίεργο déjà vu, ή μάλλον πιο σωστά μια.. υπενθύμιση. Ο Σιμόνε Πιανιτζιάνι είναι το ..The Boss εκεί και παραμένει. Ο Τρινκιέρι, είναι μεν ικανός, νέος, πολύ ευφυής, ταλαντούχος αλλά ο Σίμο ήταν Το κατεστημένο , αυτός που κέρδιζε τους πάντες, παντού.. Παρατηρώντας το κοουτσάρισμα του, το πνεύμα του πρώην προπονητή της Μοντεπάσκι (ποιά Φενέρ μωρέ..) μπορώ να σας πω με σιγουριά για την αυτοπεποίθηση που έβγαζε απέναντι στον ομόλογο του, λες και η πιο μικρή ..παγίδα θα κόμπλαρε τον ελληνικό πάγκο. Ο Πιανιτζιάνι έπαιξε αυτό το ματς με την αύρα του υπέρτερου.. Έβαλε γκαρντ με μέγεθος όπως ο Μπελινέλι και ο Τσιντσιαρίνι για να σκεπάσουν τον Ζήση και την ικανότητα του να αποφασίζει πηγαίνοντας μετά από πικ τον αντίπαλο βαθιά στη ρακέτα, έστειλε πολύ επιθετικά σε παγίδες τους παίκτες του στο low post (συμπεριφορά ball hawks, ειδικά οι περιφερειακοί του, συνέχεια τα χέρια στη μπάλα με πολύ εποικοδομητικά για την Ιταλία αποτελέσματα) χτύπησε από την αρχή με κεντρικό πικ εν ρολ θέλοντας ουσιαστικά να τραβήξει τον Τρινκιέρι σε σχήματα που αυτός ήθελε. Και το κατάφερε. Έστω και εάν η ελληνική πεντάδα με τα δύο «4» μπορεί να αντεπεξέλθει στο κομμάτι πόδια καλύτερα, η γενική εικόνα δεν αλλάζει. Ο Τρινκιέρι (και στα δύο ματς) ακολούθησε τον αντίπαλο προπονητή μετατρέποντας το πλεονέκτημα της ομάδας του (την παρουσία ενός ικανότατου seven footer όπως ο Μπουρούσης) σε μειονέκτημα. Αυτό κύριοι, από τη στιγμή που συντελείται και ανεξαρτήτου αποτελέσματος, αποτελεί σημαντική νίκη για τον αντίπαλο πάγκο.. Credit το all time classic χαρακτηριστικό των ομάδων του που μετέφερε και στους φετινούς «ατζούρι». Το low mistake basketball. Θα θυμάστε τη Μοντεπάσκι τόσα χρόνια.. Σε τι τέμπο έπαιζε και πόσα λάθη έκανε (παραδοσιακά η ομάδα με τα λιγότερα). Η Ιταλική αρμάδα του Σιμόνε λοιπόν, ομάδα που ψάχνει ανοιχτό γήπεδο καθώς σουτάρει τρίποντο στο τρανζίσιον καλύτερα από κάθε άλλη στο τουρνουά, τελείωσε (με πολύ iso επίθεση αλλά αυτό μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ) με μόλις 5 λάθη..

Αν οι Ιταλοί μας κέρδισαν πηγαίνοντας μας στο δικό τους στυλ, οι Φινλανδοί μας χάλασαν το μυαλό  παίζοντας με τα δικά μας παραδοσιακά στοιχεία.  Δύναμη, κορμιά και χέρια μπροστά από τη μπάλα, κλειστή ρακέτα, προσοχή στην πάσα της weak side που παίζουμε πολύ (και οι Ιταλοί μας κόλλησαν εκεί καθώς ήταν διαβασμένοι), τζόγος με επιλογή σε παίκτες και σημεία εκτέλεσης και..άμα τα βάλεις μάγκας. Μέχρι και ζον πρες (2-2-1) έπαιξε ο Ντέτμαν, ο οποίος έστειλε (ακολουθώντας την Ιταλία) πολύ aggressive βοήθειες στον Μπουρούση και με την τακτική του φορτώματος του ζωγραφιστού στην άμυνα μας οδήγησε στο να χαλάσουμε μόνοι μας τη σκέψη, μικραίνοντας άθελα το γήπεδο στο μυαλό μας, εξ ου και η κακή κυκλοφορία της μπάλας. Στο κομμάτι προσωπικές μονομαχίες μπορώ να πω ότι ο αντίπαλος απλά πέρασε από πάνω μας (ντρέπομαι μόνο και που το γράφω..).

ΠΟΥ ΠΑΜΕ..?

Είναι ένα καλό ερώτημα που ζητά απάντηση. Θα πω δύο πράγματα, τελείως ρεαλιστικά. Mετά το ..χθεσινό, η ομάδα έχει πιάσει πάτο. Βρίσκεται στο μηδέν (όνομα και πράγμα). Το timing λοιπόν κύριοι είναι ιδανικό για να σηκωθεί μια και καλή. Πολλοί πληγωμένοι εγωισμοί, θυμός που μπορεί να μετατραπεί σε πάθος και δημιουργία. Ξέρουμε τι φταίει.  Ή τώρα ή ποτέ.Τη Πέμπτη αγαπητοί αναγνώστες, η Ελλάδα παίζει τελικό.. Είναι η μοναδική μας ευκαιρία να γυρίσουμε, μια και καλή. Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία που έχει στοχεύσει τα ματς με Σλοβενία-Κροατία, εγώ σας λέω ότι τα.. πάντα κρίνονται στο παιχνίδι με τους Ισπανούς. Σκληρό αλλά δίκαιο. Σε περίπτωση νίκης η κανονιά της αντεπίθεσης θα ηχήσει εκκωφαντικά σε όλη την Ευρώπη. Και κυρίως μέσα σε αυτά τα παιδιά που θα πιστέψουν σε αυτό που χτίζουν μαζί με τους προπονητές τους τόσο καιρό, περισσότερο από ποτέ. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα μπορεί να δώσει απίστευτη ώθηση στην ομάδα μας.. Ήττα πιθανόν θα σημάνει ταφόπλακα.. Έχει βέβαια σημασία πως θα έρθει αυτή, με ποιόν τρόπο, ποιο το αγωνιστικό σου πνεύμα.. Όμως κατά τη γνώμη μου, το τραίνο για κάτι καλό στη Σλοβενία, θα έχει χαθεί. Μετά από όλα αυτά τα ατυχή αποτελέσματα και την εξαιρετικά δύσκολη θέση στην οποία έχουμε έρθει σαν ομάδα, θεωρώ ευλογία που βρίσκουμε (την πρώτη ημέρα στη Λουμπλιάνα) αντιμέτωπη  τη Νέμεση μας.  Μόνο η συγκεκριμένη επιτυχία μπορεί τελικά να αλλάξει ολοκληρωτικά τη μοίρα μας ...  

Υ.Γ: Πιστεύω οι περισσότεροι να καταλάβατε γιατί γράφτηκε αυτή η ανάρτηση, σε αυτό το ύφος.. Υπάρχει κάτι ακόμα, κάπου, σε αυτή την ομάδα.. Ελπίζω τη Πέμπτη, να νιώσω ότι και από αυτή εδώ τη σελίδα, βάλαμε ένα πολύ μικρό (ελάχιστο) λιθαράκι στο οικοδόμημα μιας μεγάλης νίκης, της μεγάλης αντεπίθεσης..

Υ.Γ1: Το τι θα ήθελα προσωπικά να δώ από την ομάδα μας όλοι νομίζω το καταλάβατε. Ακόμα και εάν δε τα καταφέρουμε τελικά.. Είναι θέμα υπερηφάνειας και ταυτότητος.. 

Σας περιμένω και στη σελίδα του Hoopfellas  στο Facebook..

https://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274