2014 FIBA WORLD CUP: DAY 5 REVIEW

Η Εθνική μας έδειξε μια άλλη όψη του.. Balkan Mentality στον κόουτς Ρέπεσα περνώντας «πάνω» από την Κροατία. Στην αναζήτηση για το πολυπόθητο balance basketball το σύνολο του Φώτη Κατσικάρη πάει απόψε για την 1^η θέση κόντρα στην Αργεντινή. Τρόμαξε (τον ανταγωνισμό) και πάλι η Ισπανία, bounce back από τη Βραζιλία που νίκησε τους Σέρβους. Το Hoopfellas σχολιάζει..

Ξεκινάμε ανοίγοντας παρένθεση..

Μεταφράζω τον Μίλος:

"Τι θέλουμε? Κανείς δε μπορεί να πιάσει καν τη μπάλα! Ας πάμε σπίτι τότε! Άντε και γαμ..τε!"

Ακόμα και οι πιο ήσυχοι (..) άνθρωποι καμιά φορά χάνουν την ψυχραιμία τους..

Κλείνει η παρένθεση..

Πάμε..

Η ομάδα του Φώτη Κατσικάρη βρίσκεται στο δρόμο για το πολυπόθητο «ισορροπημένο μπάσκετ» που αποτελεί τη βάση του μοντέρνου τρόπου που παίζεται το άθλημα στα μέρη μας. Μια ομάδα με ισορροπία στο παιχνίδι της και στις δύο πλευρές του παρκέ η οποία μπορεί να ανταποκριθεί σε κάθε στυλ παιχνιδιού και να επιβιώσει απέναντι σε οποιοδήποτε τέμπο. Αυτή είναι η κατεύθυνση που παίρνει το μπάσκετ στην Ευρώπη άλλωστε.. Θυμηθείτε τις 3 τελευταίες ομάδες που κατέκτησαν τον τίτλο της (διαφορετικών από το παρών τουρνουά, προδιαγραφών βέβαια αλλά σημαντικής για τις τάσεις που δέχεται το άθλημα παγκοσμίως) Ευρωλίγκας. Ολυμπιακός και Μακάμπι. Transition επίθεση, execution στο μισό γήπεδο, αμυντική συνοχή, κυρίως όμως two-dimensional ομάδες που μπορούσαν να επιβιώσουν σε χαμηλό και υψηλό τέμπο. Κάτι τέτοιο χτίζει ο Φώτης Κατσικάρης με αυτό το σύνολο.. Και πιθανόν αυτό που παρακολουθούμε να είναι η εξέλιξη του μπάσκετ  της σχολής μας από τη στιγμή που αυτό θα ευθυγραμμιζόταν με τις πρακτικές και τη σύγχρονη κατεύθυνση του αθλήματος.

Η Εθνική μας ομάδα έχει αφήσει πίσω τον σκόπελο της limited offense όχι με τη γέννηση ενός μπασκετικού «μεσσία» που θα τράβαγε το σκορ, στα πρότυπα Νοβίτσκι, Πέτζα ή Τζινόμπιλι για τον οποίο προσευχόμασταν τόσα χρόνια, αλλά με τη γεμάτη ροή και συνεχή κίνηση  επίθεση του κόουτς Κατσικάρη που παράγει ευκαιρίες για όλους τους παίκτες στο μισό γήπεδο ενώ παράλληλα η αύξηση στην ταχύτητα ανάπτυξης με πολύ αποτελεσματικά plays εισαγωγής στην transition επίθεση (είναι φανερό πόσο πιο επικίνδυνη είναι η ομάδα τις πρώτες στιγμές που «μπαίνει» στην επίθεση) έχει δώσει αθόρυβα τους 8-10 παραπάνω πόντους που ψάχναμε συνολικά στο παραγωγικό κομμάτι. Είναι τελικά η multi-cultural φιλοσοφία του κόουτς η λύση? Ο συνδυασμός της ελληνικής άμυνας και του δικού μας “discipline, physical & high IQ” μπάσκετ με την ταχύτητα σε ανάπτυξη και εκτέλεση της ισπανικής σχολής? Μπορεί ναι, μπορεί και όχι.. Σίγουρα όμως, είναι αυτό που θέλαμε να δούμε τόσα χρόνια, όταν ψάχναμε την «ισορροπία» έχοντας άλλοτε μια φονική αμυντική μηχανή που κόλλαγε στο επιθετικό κομμάτι (εποχή Γιαννάκη) και άλλοτε μια ομάδα που μπορούσε να σκοράρει αλλά πίσω ήταν μακριά από όσα πρεσβεύει η σχολή μας (Τρινκιέρι τελευταία). Σε επίπεδο συνεργασιών δε, είμαστε αναμφίβολα μέσα στις 2-3 καλύτερες ομάδες του τουρνουά, δείγμα καλοδουλεμένου συνόλου.

Οι εύθραυστοι ψυχολογικά  Κροάτες δεν είχαν πολύ τύχη εχθές. Τα γκαρντς μας έλεγξαν πλήρως το τέμπο, τα φόργουορντς μας έκοβαν και έραβαν στη base line και  η άμυνα μας έδωσε 23 πόντους στο πρώτο ημίχρονο (στέλνοντας τον Σάριτς στην «πλευρά», μακριά από τον άξονα και τα καλά του σημεία). Και επειδή το μπάσκετ είναι «συνέχεια», ουσιαστικά ένα παζλ,  είναι πολύ σημαντικό να παρατηρήσετε το πόσους πόντους, υπό τον Κατσικάρη, παράγει η άμυνα μας, δημιουργώντας  τις προδιαγραφές για καλή επίθεση.

Το computerized παιχνίδι του Ζήση (10 τελικές/0 λάθη) ήταν όλα τα λεφτά για την ομάδα μας, μιας και ο 31χρονος γκαρντ –βλέποντας την αρχική του αστοχία- έγινε πιο passive και μετά τους 19 πόντους απέναντι στο Πουέρτο Ρίκο έδειξε την άλλη πτυχή ενός combo, «τρέχοντας» άριστα το επιθετικί playbook του κόουτς. Μπουρούσης, Καϊμακόγλου (Η οξυδέρκεια..), Παπανικολάου σε εξαιρετικό βράδυ.

Κύριε Ρέπεσα υπάρχει τελικά και αυτό το Βalkan mentality, αποτυπωμένο στην ελληνική ομάδα και το παιχνίδι της. Ένας συνδυασμός μοντέρνου δυτικοευρωπαϊκού αέρα γαρνιρισμένος με μπόλικη βαλκανική «πολεμική» νοοτροπία. Βρίσκεται στα νότια της χερσονήσου. Πως σου φαίνεται..?

-Το μεγάλο ματς με την Αργεντινή είναι κάτι σαν τελικός, με την έννοια ότι οι Ισπανοί δεν έχουν περιθώρια με τις εμφανίσεις σε κανέναν. Impossible is nothing βέβαια και οι «φούριος ρόχας» όπως και η δική μας ομάδα το γνωρίζουν άριστα. Όμως πρέπει να τελειώσουμε τη δουλειά. «Επιλέξαμε» την πρωτιά και με βάση την εικόνα μας μέχρι στιγμής στο τουρνουά αυτή είναι η θέση που μας αρμόζει στον όμιλο. Ο  Λουίς Σκόλα, είναι ένα μεγάλο τεστ για την ελληνική άμυνα, ειδικά από τη στιγμή που οι Μπουρούσης-Καϊμακόγλου δε θα είναι στο παρκέ καθώς είναι πολύ physical για τους Βουγιούκα-Πρίντεζη και νομίζω ότι θα χρειαστούν βοήθειες από τα «3» μας στα «γυρίσματα» του χαμηλά και «τζόγος» με τα φόργουορντς των Αργεντίνων. Η ομάδα του Λάμας πάντως δείχνει ότι έχει θέμα με τις «βαθιές» ομάδες και η εθνική μας είναι τέτοια. Μεγάλο τεστ και για τον χαρακτήρα καθώς το τουρνουά και η κάθε ημέρα φέρνουν πολλά πάνω-κάτω και η εναλλαγές συναισθημάτων μέσα σε ελάχιστες ώρες για τις περισσότερες ομάδες. Αυτό θέλω να διαχειριστούμε σήμερα, μετά τη σπουδαία χθεσινή νίκη..

-Μεγάλο ματς στη Γρανάδα εχθές όπου η κοιμωμένη Σερβία του πρώτου ημιχρόνου έκανε ένα εκκωφαντικό 32-12 στη τρίτη περίοδο γυρίζοντας από το -16, όμως στα τελευταία λεπτά «κλείδωσε» με τον Μπογκντάνοβιτς να κάνει άσχημο ματς, τον Ραντούλιτσα να βρίσκει τοίχο απέναντι στους Σπλίτερ-Βαρεχάο και τον Τεόντοσιτς να προσπαθεί μόνος να ξεκλειδώσει την άμυνα του Μανιάνο. Οι Σέρβοι πλήρωσαν για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό φέτος τις κακές αποστάσεις τους στην επίθεση, απόρροια  των «βαρέων» σχημάτων με δύο πεντάρια που λανσάρουν συνεχώς, με τους Βραζιλιάνους να παίζουν έξυπνα float προστατεύοντας έξυπνα το ζωγραφιστό τους. Μεγάλος πρωταγωνιστής του παιχνιδιού ο Μαρκίνος Βιείρα (21π.-6/9 τριπ.) με πολλά clutch plays. Νομίζω ότι ο Τζόρτζεβιτς πρέπει να αναθεωρήσει λίγο και να παίξει περισσότερο σχήματα με τον Κάλινιτς στο «3» και τους Μπιέλιτσα-Μπίρτσεβιτς στο «4» τα οποία ανοίγουν τους χώρους για να τρέξει pick’n roll καταστάσεις ο Τεόντοσιτς ή να δημιουργήσει ρήγματα ο Μπογκντάνοβιτς. Οι Σέρβοι πάντως δε δείχνουν σε καλό φεγγάρι και έρχονται κατά πάνω μας στη φάση των «16». Ερωτηματικό, καθώς αυτά τα νοκ-άουτ ματς λειτουργούν σαν τη κολυμβήθρα του Σιλωάμ σε τέτοιες περιπτώσεις. Σαφώς παίζουμε καλύτερο μπάσκετ αλλά είναι μεγάλο μείον να πάμε ως «περισσότερο φαβορί» από ότι πραγματικά είμαστε. Οι ομάδες δεν είναι τόσο μακριά..

-Αντίθετα αυτοί που φαίνεται να είναι..μακριά είναι οι Ισπανοί. Ένα ακόμα σόου εχθές απέναντι στη Γαλλία η οποία κατέβαλλε φιλότιμη προσπάθεια να μείνει όρθια αλλά τελικά δε γλίτωσε τη βαριά ήττα. Η ομάδα του Κολέ δεν άντεξε την πίεση που ασκούν οι γηπεδούχοι στη μπάλα και μοιραία άνοιξε το γήπεδο.  Είναι φανερό ότι από τους πρωταθλητές Ευρώπης λείπει πολύ ο Ντε Κολό .. Οι Ισπανοί, παρότι άστοχοι από την περιφέρεια, παρέμεινα πολύ επιθετικοί, με τους αδερφούς Γκασόλ να αποτελούν το σημείο αναφοράς στην επίθεση και την τριάδα Ρούμπιο-Γιούλ-Ρούντι να δίνει φοβερά τρεξίματα στο ανοιχτό γήπεδο «τελειώνοντας» σε φοβερές ταχύτητες όταν μυριζόταν αίμα. Όσο επίσης ο Ναβάρο διατηρεί τον aggressive χαρακτήρα του (κάνει αρκετά καλό τουρνουά αν αναλογιστούμε τη σεζόν που πέρασε και τα προβλήματα που αντιμετώπισε) η Ισπανία θα είναι untouchable..

Υ.Γ: Γαλλία ή Σερβία..? Τι προτιμάμε? Προτιμάμε αλήθεια..?