2014 FIBA WORLD CUP: SPAIN ATTACKED, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ..

Σε μια από τρελές μπασκετικές βραδιές της σύγχρονης ιστορίας σε διεθνή τουρνουά, οι πρωταθλητές Ευρώπης Γάλλοι του εντυπωσιακού Βινσέντ Κολέ, γκρέμισαν τα όνειρα της μεγάλης γενιάς των Ισπανών για ένα μεγάλο φινάλε στη καριέρα τους με την εθνική. Glory days ξαναζεί η Σερβία που πέρασε πάνω από τη Βραζιλία θυμίζοντας ημέρες ’90. Όργια από Τεόντοσιτς. Το –εκστασιασμένο από την τροπή της διοργάνωσης- Hoopfellas αναλύει..

 

Βραδιά που θα θυμόμαστε για χρόνια η χθεσινή.. Και περισσότερο από όλους θα τη θυμούνται οι Ισπανοί που υπέστησαν ήττα-σοκ στη Μαδρίτη από τους αποφασισμένους για μάχη μέχρις εσχάτων Γάλλους οι οποίοι πλέον δείχνουν να παίρνουν τη σκυτάλη.. Μάγεψε η Σερβία του Τζόρτζεβιτς ο οποίος έχει δημιουργήσει ομάδα-συμμορία και κάνει ριφιφί στους πάντες.. Πάμε να πούμε δύο κουβέντες γιατί και σήμερα έχουμε σπουδαίο ματς με τους Αμερικανούς του Σιζέφσκι να συγκρούονται με τη Λιθουανία του Καζλάουσκας..

Ειλικρινά δε θυμάμαι άλλη ομάδα να έχει αμυνθεί έτσι απέναντι στους Ισπανούς. Σε αυτούς τους Ισπανούς.. Αιτία θανάτου «πνιγμός», για την επίθεση των «φούριος ρόχας». Aξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον κόουτς Κολέ και στους παίκτες του γιατί πιστέψτε με και άλλοι προπονητές έχουν διαβάσει καλά τους Ισπανούς αλλά εντός παρκέ έχουν καταρρεύσει τα πάντα.

Οι Les Bleus ακούμπησαν το άριστα στο αμυντικό κομμάτι, στοχεύοντας από την αρχή να παίξουν αυτό το παιχνίδι σε συγκεκριμένες συνθήκες και σε αυτό το πλαίσιο να το χάσουν ή να το κερδίσουν (αλλά αυστηρά σε αυτό). Ο Κολέ έχτισε την αμυντική του τακτική πάνω στη παρουσία 4 δίμετρων+ στη πεντάδα του, παίζοντας πολύ με τις αλλαγές (όταν δε περιλαμβανόταν στη φάση ο Ερτέλ, αντίθετα με τον Ντιό προβαίνει σε switch σε όλο το τουρνουά) με τον «περιφερειακό» που μένει στη πίσω γραμμή να είναι πολύ επιθετικός προσπαθώντας να κρατηθεί στα ¾. Μου έκανε μεγάλη (και αρκετά αρνητική ομολογώ) εντύπωση το ότι οι Ισπανοί δεν επέμειναν, δεν έψαξαν αυτά τα miss matches χαμηλά με υπομονή αλλά αντιθέτως προτιμούσαν να ψάξουν τη προσωπική φάση (απέναντι σε ψηλούς αρκετά ικανούς στην περιφερειακή άμυνα) ή το τρίποντο με ψηλό (!) στην αδύνατη πλευρά. Είδα επίσης καταπληκτική άμυνα θέσης, η οποία «έσπρωχνε» τη μπάλα συνεχώς μακριά από το ζωγραφιστό των Γάλλων και  κράτησε με πολύ εμφατικό τρόπο όλα τα ατού των Ισπανών μακριά από τις «καλές» τους θέσεις. Πόσα post up πήραν οι γηπεδούχοι? Ελάχιστα. Μιλάμε για το κέντρο βάρους της επίθεσης τους όπου στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό το δημιουργικό και εκτελεστικό κομμάτι τους. Όσο περνούσε μάλιστα η ώρα, η σκέψη για καθαρές post up καταστάσεις (με τις οποίες διέλυσαν τους Γάλλους στο πρώτο ματς) είχε μπεί στο καλάθι των αχρήστων ή μάλλον μεταμφιεστεί σε face up στα 4μέτρα στην πλευρά από τον Πάου αποκλειστικά.

 

Κλειδί  η επιλογή του Κολέ να τοποθετήσει με συνεχή ροπή προς το κέντρο της ρακέτας τον Μπορίς Ντιαό ως help defender (είναι πολύ δυνατός σε αυτό το κομμάτι) παίζοντας πάνω στον Μαρκ  μόνο σε απόσταση μιας πάσας και εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι ο σέντερ του Μέμφις  σε πολλά plays της ομάδας του περνά χρόνο στο high post ώστε να εκμεταλλευτούν οι Ισπανοί την ικανότητα του στο διάβασμα και τη πάσα ανοίγοντας το χαμηλό ποστ για τον αδερφό του. Όμως η πόρτα της ρακέτας είχε «κλειδώσει».. Η συντριπτική κυριαρχία των Γάλλων στο ριμπάουντ, η πολύ καλή αμυντική συμπεριφορά σε καταστάσεις 2-2 απέναντι στους Ναβάρο-Γκαζόλ (ο Ρούντι βγήκε νωρίς εκτός από τα δυνατά hedge που ακύρωναν κάθε απόπειρα του για προσωπική φάση) έδωσε το τιμόνι από την αρχή στους πρωταθλητές Ευρώπης. Και όλα αυτά παίζοντας πολύ απλά και πρακτικά στο επιθετικό κομμάτι. Με πηγή δημιουργίας τον Ντιαό σε όλες τις γραμμές (πήρε προσπάθειες από το πρώτο λεπτό ψηλά από το «4» για να δημιουργήσει χώρους, είτε με σούτ είτε με drive), παιχνίδι μακριά από τη μπάλα, απλά plays (όπως τα σκρινς στην αδύνατη πλευρά όταν ο Ντιαό είχε τη μπάλα χαμηλά, με στόχο το σουτ ενός εκ των wings –Ζελαμπάλ, Φουρνιέ, Μπατούμ- από τα 5 μέτρα κοντά στη γραμμή των προσωπικών)υποστηριζόμενα από επιθετικό ριμπάουντ.

 Απέναντι σε αυτή τη πολύ διαβασμένη ομάδα είδαμε ένα σύνολο που από την αρχή ένιωσε ότι –τουλάχιστον- θα ζοριστεί και προσπαθούσε να μπεί στο παιχνίδι  με λάθος τρόπο. Σας το έγραψα και εχθές . η Ισπανική ομάδα «φώναζε» εχθές για βοήθεια από τον προπονητή της, μάταια όμως, αντίθετα με τον αντίπαλο που είχε έναν κόουτς έτοιμο να επηρεάσει ανά πάσα στιγμή το ματς (όχι με τον τρόπο του Ορένγκα φυσικά..) Όταν οι Ισπανοί προσπαθούσαν να πάρουν κεφάλι για να μπούν με προβάδισμα στη τελική ευθεία ο Κολέ (από τις ελάχιστες φορές που το παρουσίασε φέτος, ίσως λόγω της δομής του ρόστερ αλλά και των playmaking skills του Μπατούμ) έπαιξε με τους δύο PGs του και η επίθεση του «αμόλησε» (που λέμε στη μπασκετική αργκό) αμέσως. Ο Ορένγκα ενώ αμύνθηκε καλά με τους Ροντρίγκεθ-Καλντερόν «κόλλησε» επιθετικά και άργησε να το διαβάσει.  Οι Ισπανοί έψαχναν μάταια από νωρίς ρυθμό και απαντήσεις μέσα από την εξέλιξη του παιχνιδιού τη στιγμή που οι Γάλλοι τις είχαν στον πάγκο. Πολύ σημαντικό το ότι δε βρήκαν παρά ελάχιστο σκορ μέσα από τα λάθη των Γάλλων (16 απέναντι σε αυτή τη φονική μηχανή του τρανζίσιον δεν είναι λίγα..). Κάπως έτσι η Γαλλία αμύνθηκε άριστα απέναντι σε μια ομάδα με 5 δημιουργούς στη πεντάδα της (η οποία βγάζει και έναν Σέρχιο από τον πάγκο..)η οποία είχε βγάλει μάτια με τις συνεργασίες της στο μισό γήπεδο μέχρι τώρα στο τουρνουά αλλά τελείωσε το πιο κρίσιμο ματς της διοργάνωσης με 8 μόλις τελικές.. Το τέλος (εάν αυτό έρθει και επίσημα) για τη μεγάλη αυτή γενιά του ισπανικού μπάσκετ δεν είναι το ιδανικό αλλά έτσι είναι η ζωή και ο αθλητισμός. Αυτά τα παιδιά κυριάρχησαν στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο στερέωμα για αρκετά χρόνια, όντας  η πιο ατρόμητη παρέα (μαζί με τους Αργεντίνους και μετά τους Λιθουανούς) στα διεθνή τουρνουά. Το τέλος του Τζόρνταν δε μπορούν να το έχουν όλοι..

Με αυτά και μ’αυτά έχω πλέον ένα ακόμα λόγο να σας υπενθυμίσω αυτό που είχαμε γράψει μετά τον αποκλεισμό της δικής μας ομάδας. Υπομονή, συνέπεια και συνέχεια. Οι Γάλλοι δουλεύουν μια 5ετία τώρα με τον Κολέ, έχουν σταθερό σκληρό πυρήνα παικτών ο οποίος έφαγε πολλά χαστούκια για να φτάσει στην ανταμοιβή πέρυσι αλλά και φέτος καθώς αυτή η νίκη ισοδυναμεί με ..κορυφή, δεδομένης της αντιπαλότητας και της ιστορικής της σημασίας. Αναρριχήθηκαν σταδιακά περιμένοντας τη σειρά τους. Πανηγύρισαν σαν παιδιά το χάλκινο του 2005, έφτασαν στον τελικό το 2011, μέχρι το θαύμα της Σλοβενίας. Πάνω από όλα όμως έμαθαν να σηκώνονται, να μάχονται στη κόντρα, να επιστρέφουν. Το τι θα γίνει στη συνέχεια του τουρνουά για αυτούς, δεν έχει και πολύ σημασία.. Τόσο δύσκολο να ακολουθήσουμε κι εμείς αυτόν τον δρόμο..?

GLORY DAYS

 

Πίσω στα ‘90s μας πήγε ο Αλ. Τζόρτζεβιτς και η ομάδα του με την επιβλητική εμφάνιση τα στο ντέρμπι με τη Βραζιλία. Για τους Σέρβους δε θέλω να πω πολλά πράγματα, γνωρίζεται άλλωστε τη συμπάθεια μου για τη συγκεκριμένη ομάδα. Δεν άλλαξαν ιδιαίτερα σε τακτικό επίπεδο από αυτά που μας παρουσίασαν στο μεταξύ μας ματς.  Είναι όμως απολαυστικοί. Έχουμε πεί ότι από αυτά τα νοκ-άουτ παιχνίδια γεννιούνται μεγάλες ομάδες και εκπλήξεις των τουρνουά γιατί πολύ απλά διεξάγονται σε συνθήκες μεγάλης πίεσης. Η Σερβία λοιπόν είναι η ομάδα αυτού του τουρνουά.

Και εχθές είδαμε τη γνωστή Flex επίθεση από τον «Σάλε»με τα διπλά screens των wings στη base line η οποία με τον Μπογκντάνοβιτς στο «3» (κάθετο σκριν και ανεβαίνει ψηλά για σουτ) και λόγω της επικινδυνότητας του ψηλά, δημιούργησε χώρους στο ποστ. Είδαμε αλλαγή στο play εισαγωγής στο transition, με τον Τζόρτζεβιτς να κατευθύνει τη μπάλα στην πλευρά έχοντας σε τριγωνική διάταξη τους δύο βασικούς δημιουργούς του, Μπιέλιτσα (ποστ) και Τεόντοσιτς (περίμετρο) με ενδιάμεσο τον παίκτη της θέσης «3» (με εντολή να απειλεί πάντα). Η εκτέλεση σε κομμάτια όπως η close out επίθεση (Μπιέλιτσα, πολλές πάσες σε δεύτερο χρόνο στη καρδιά της ρακέτας) και το pick & roll (Τεόντοσιτς) έπιασε πολύ υψηλό βαθμό. Στην  άμυνα ήταν σαφής η εντολή του Σάλε να μη δημιουργηθούν συνθήκες ανοιχτού γηπέδου για τους Βραζιλιάνους. Βοήθησε το γεγονός ότι είχε έτοιμους παίκτες ψηλά να σπρώξουν τη μπάλα στις γραμμές μετά από τη δική του ποστ επίθεση βέβαια αλλά και απόλυτη συγκέντρωση για σωστά έξυπνα φάουλ που σταματούσαν συνεχώς τη μπάλα. Έχουμε πεί ότι η χρήση των φάουλς είναι επιστήμη στο σύγχρονο μπάσκετ και μπορείς να κερδίσεις ένα ολόκληρο ματς χρησιμοποιώντας τη σωστά, γλιτώνοντας πόντους και βγάζοντας μια επίθεση «εκτός ρυθμού». Η Σερβία λοιπόν (κα επειδή δίνω πολύ προσοχή σε τέτοια κομμάτια) είναι η ομάδα που χρησιμοποιεί πιο σωστά τα διαθέσιμα φάουλς σε αυτό το τουρνουά από κάθε άλλη..

 

Δε μπορώ να μη σταθώ  στον εκπληκτικό Μίλος Τεόντοσιτς που έκανε μια εμφάνιση υποψήφια για να θεωρηθεί classic, λαμβάνοντας υπόψη τη κρισιμότητα του αγώνα. Από το πρώτο λεπτό φάνηκε ότι ψυχολογικά έχει προσεγγίσει το παιχνίδι σωστά. Ώριμος, με σωστή σκέψη και ..κοντρολαρισμένη επιθετικότητα στο βαθμό που τη χρειαζόταν και τη ζητούσε η ομάδα του, αποτέλεσε τον ηγέτη και τον παίκτη-ασφάλεια για τη νίκη. Η έκφραση ηρεμίας στο πρόσωπο του (ακόμα και όταν οι δύο αντίπαλοι πάλευαν σώμα με σώμα) ήταν χαρακτηριστική. Το execution του δε στο pick & roll εντυπωσιακό, ανάλογο του ταλέντου του συγκεκριμένου αθλητή. Όσο ο Τεόντοσιτς παίζει έτσι, οι Σέρβοι μπορούν να κάνουν τη διαφορά στη περιφέρεια και να ονειρεύονται.

 

Τον ακολουθούν οι δύο..ροκ-σταρ (σε αυτά τα ύψη είναι η δημοτικότητα τους στο Βελιγράδι, πίσω από τον Τζόρτζεβιτς η αφίσα του οποίου θα κοσμήσει τη μισή πόλη σε λίγο..) της ομάδας, Μπιέλιτσα και Μπογκντάνοβιτς. Ο «Μπόγκντα» έχει βρεί τον ρόλο του ως game changer από τον πάγκο, όμως είναι πολλά περισσότερα λόγω του πληθωρικού του παιχνιδιού. Είναι σε φάση που γενούν και τα κοκόρια του, σουτάρει και βάζει τα πάντα και αυτόπρέπει να το διαχειριστεί σωστά και ο ίδιος τα δύο βράδια που απομένουν. Από την άλλη, ο Μπιέλιτσα είναι μακράν ο σημαντικότερος παίκτης της ομάδας και ο μοναδικός αναντικατάστατος. Ο μοναδικός που χωρίς αυτόν στο παρκέ, το σύνολο του Σάλε πονάει. Δημιουργικά, εκτελεστικά, αμυντικά. Ειδικά από τη στιγμή που ο Τζόρτζεβιτς εισάκουσε τις παρακλήσεις του ..Hoopfellas και άφησε τις heavy lineups βασιζόμενος στο δίδυμο Κάλινιτς-Μπιέλιτσα στα φόργουορντς, οι Σέρβοι γαζώνουν.. Ελπίζω το παραμύθι να συνεχιστεί..

HMITEΛΙΚΟΙ

ΗΠΑ-ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ

Με τόσα που είδαν τα μάτια μας εχθές, λογικό είναι να περιμένουμε  «κάτι» και εδώ. Ένα καλό ματς από τους Λιθουανούς τουλάχιστον.  Είναι 110% εμφανές (το αναγνωρίζει και ο Σιζέφσκι) ότι αυτή η αμερικανική ομάδα έχει  αδυναμίες. Η ομάδα του Καζλάουσκας έχει στοιχεία που μπορούν να τους προβληματίσουν. Πιο σημαντικό από αυτά η αμυντική της συνοχή. Δε αφήνει διαδρόμους, αμύνεται καλά στο τρανζίσιον και στο χαμηλό ποστ. Βεβαίως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια διαφορετική περίπτωση μιας και η ομάδα του Σιζέφσκι διαφέρει από τις υπόλοιπες. Το μεγάλο μείον των Λιθουανών είναι ότι δεν έχουν γκαρντς για να ελέγξουν αυτό το ματς. Εκεί είναι η πληγή τους.. Θα πρέπει να σουτάρουν πολύ καλά σήμερα επίσης. Η αποστολή τους όμως είναι σαφώς δύσκολη, μιας και η TEAM USA θα πιέσει πολύ τη μπάλα. Ξεκάθαρα, για να κερδίσει κάποιος την ομάδα του Σιζέφσκι δε χρειάζεται να σουτάρει 19/20.. Πρέπει να μη κάνει λάθη στις μεταβιβάσεις του και να μη δώσει επιθετικό ριμπάουντ. Αυτά τα δύο στην εντέλεια..

ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ: 70-30

Οι τελευταίες αποδόσεις και τα ειδικά στοιχήματα για το παιχνίδι

ΣΕΡΒΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ

Πολύ μεγάλο ματς. Δύο ομάδες που θα μπούν με τη ψυχολογία στον..ουρανό. Οι Σέρβοι είναι πιο ζυγισμένη ομάδα με περισσότερη ισορροπία και παίζουν καλά απέναντι στους Γάλλους, οι οποίοι όμως με τη σειρά τους έχουν δημιουργήσει μέταλλο που δεν έχει η ομάδα του Τζόρτζεβιτς (τουλάχιστον ακόμα) και φόβισαν με την άμυνα τους στους προημιτελικούς. Κλειδί η μάχη του Μπιέλιτσα με τους φόργουορντς των Γάλλων. Περιμένω τον φόργουορντ της Φενέρ στο Ντιαό, τον Κάλινιτς στον Μπατούμ και τον Ζελαμπάλ στον Τεόντοσιτς.. Η πιο συγκεντρωμένη ομάδα (έδειξαν και οι δύο αυτό το στοιχείο στα ματς των «8») θα πάρει προβάδισμα. Πόλεμος..

ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ: 50-50 (αυστηρά..)

Οι τελευταίες αποδόσεις και τα ειδικά στοιχήματα για το παιχνίδι

PS: Άγιε μου Βασίλη, δε ζητάω πολλά.. Έναν τελικό Σερβίας-Λιθουανίας μόνο.. Και δε θέλω τίποτα για τα Χριστούγεννα..