2014-15 EUROLEAGUE F4, MADRID: EL GRECO..

Σχεδόν 450 χρόνια μετά και με διαφορά μερικών χιλιομέτρων από το μυσταγωγικό Τολέδο, στη Μαδρίτη, ένας Έλληνας καλλιτέχνης καθηλώνει το Ευρωπαϊκό κοινό με το ..μπαρόκ ύφος και τις δημιουργίες του στο παρκέ. Ο Βασίλης Σπανούλης είναι ο El Greco του μπάσκετ..

Είναι ο El Greco και ο θρύλος του μεγάλωσε ακόμα περισσότερο εχθές.. Όπως και ο αντίστοιχος όλης αυτής της ερυθρόλευκης παρέας που δίπλα στον «Δομήνικο Θεοτοκόπουλο» του αθληματος έχουν στήσει ένα μάτσο σπουδαίους αθλητές δημιουργώντας τον οργανισμό με τον μεγαλύτερο Winning-DNA τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει λοιπόν πιο «μπαρόκ» παίχτης από τον Σπανούλη. Δράμα, συναίσθημα αλλά και ορθολογισμός. Στοιχεία έντονα στο παιχνίδι και στις δημιουργίες του. Στον χθεσινό του «πίνακα» το φως παλεύει σε όλη τη διάρκεια της δημιουργίας με το σκοτάδι. Ένα σκοτάδι στο οποίο παρέσυρε τον αντίπαλο. Ένα στυλιστικό αποτέλεσμα με μια έντονη σφραγίδα κυνισμού στον τρόπο εκτέλεσης, το οποίο του εξασφάλισε μια βαθιά υπόκλιση από την παγκόσμια μπασκετική κοινότητα.

The Closer

H ικανότητα του Σπανούλη να «επιστρέφει»  είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το προφίλ αυτής της ομάδας. Μια ομάδα που «επιστρέφει» ότι και αν γίνει. Και επιστρέφει με τη πιο δυνατή της γροθιά.. Είχα πεί κάποτε μιλώντας για τον GOAT Μάικλ Τζόρνταν ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα του ήταν ότι κατάφερε να επιβληθεί πνευματικά σε έναν ολόκληρο οργανισμό όπως το ΝΒΑ. Η αύρα είχε επηρεάσει τους πάντες, με τον αντίπαλο να ξέρει ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο τέλος θα χάσει. Πάνω σε (και παράλληλα με) αυτό έχτισε τα θαύματα του. Κάτι ανάλογο συντελείται στην Ευρωλίγκα με αυτή την ομάδα του Ολυμπιακού. Το execution της κάτω από συνθήκες απόλυτης πίεσης είναι απίστευτο και δεν απορρέει μόνο από τους ισχυρούς αγωνιστικούς δεσμούς και τη συνοχή που έχει αναπτύξει αυτή η ομάδα μέσα σε αυτά τα χρόνια. Είναι και θέμα χαρακτήρα σε αυτό το επίπεδο. Χαρακτήρα που έχτισε η ομάδα κατά τη διάρκεια της αναρρίχησης της στη κορυφή της Ευρώπης αυτή την πενταετία. Είναι η ίδια ομάδα –και ο ίδιος παίχτης, ο Σπανούλης- που έχει μηδενιστεί πολλάκις βέβαια στην Ελλάδα για τις συνεχόμενες αποτυχίες του στη προσπάθεια εκθρόνισης του Παναθηναϊκού στην Α1.. Η ικανότητα του Έλληνα να μηδενίζει είναι μοναδική. Είναι το ίδιο κοινό (αχρωμάτιστα πάντα, δεν είναι εκεί το θέμα άλλωστε) που χλευάζει πάνω στο πτώμα της ΤΣΣΚΑ και το οποίο λίγες ημέρες νωρίτερα ειρωνευόταν τις εκτιμήσεις της σελίδας σχετικά με το ότι οι ερυθρόλευκοι ματσάρουν καλά με τους Ρώσους και έχουν καλή τύχη στον ημιτελικό. Ας παραδειγματιστούμε λοιπόν από αυτή την ομάδα και τη καριέρα του αρχηγού της που έχουν σηκώσει πολλούς «σταυρούς» στα παρκέ αλλά έμειναν όρθιοι και «μαζί» (χωρίς να μηδενίζουν πρόσωπα και καταστάσεις) βγαίνοντας για μια ακόμα φορά στον αφρό.

Σίγουρα μιλάμε για την πιο δηλητηριώδη συμμορία που είδε το άθλημα στην Ευρώπη, στα τελευταία 3 λεπτά κλειστών ματς, εδώ και αρκετά χρόνια. Το ποσοστό επιτυχίας της σε τέτοιες καταστάσεις είναι ασύλληπτο. Το ίδιο και ο αριθμός των μεγάλων σουτ στα οποία έχουμε γίνει μάρτυρες. Ο τρόπος που ο αρχηγός των ερυθρολεύκων διαχειρίζεται το 0/11 FG αποτελεί και την ιδιαιτερότητα που του δίνει πλεονέκτημα μεταξύ των υπόλοιπων σταρς της λίγκας. Δευτερόλεπτα μετά το πρώτο του εύστοχο σουτ στο πρόσωπο και την έκφραση του Βατούνιν γυρίζεται το «Βλέπω τον θάνατο ..μου» Νο4. Μετά το δεύτερο (63-64) οι Ρώσοι, με τη διαφορά μόνο στον έναν πόντο, έβγαζαν εικόνα ομάδας που δεν έχει καμία απολύτως τύχη να κερδίσει αυτό το ματς. Ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη closing-team και ο Σπανούλης ο καλύτερος closer στην Ευρώπη. Και η Ευρώπη το ξέρει καλά. Τόσο καλά που έχει επηρεάσει το μυαλό των μεγαλύτερων οργανισμών απανταχού στη Γηραιά Ήπειρο. Αυτός λοιπόν ο παίχτης και αυτή η ατσαλένια πνευματικά ομάδα (που θα αποτελούσαν το τέλειο πλαίσιο για το διαφημιστικό σλόγκαν  «impossible is nothing» που είχε λανσάρει γνωστή αθλητική εταιρεία πριν χρόνια) έγραψαν εχθές ένα ακόμα σπουδαίο κεφάλαιο στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ με την ικανότητα τους στο να κλείνουν αποτελεσματικά μεγάλα ματς.

Killed by Bill..

Η ΤΣΣΚΑ προετοίμασε σωστά το παιχνίδι. Το πλάνο του Δημήτρη Ιτούδη σχεδιάστηκε στη σωστή. Και αυτό κάνει νομίζω την ήττα πιο οδυνηρή. Δεν έχω δει ομάδα φέτος να πιέζει τόσο αποτελεσματικά τον Ολυμπιακό. Να του καταφέρνει τέτοιο ισχυρό πλήγμα στη μετακίνηση της μπάλας σε βαθμό που το figurate και οι hand-off συνεργασίες αποτελούσαν ανάγκη για αποκτήσει κίνηση η επίθεση. Ένα μεγάλο ποσοστό των προβλημάτων που αντιμετώπισε η ελληνική ομάδα σε επίπεδο παραγωγικότητας ήταν η αδυναμία μετακίνησης της μπάλας με κατά μήκος πάσα από τη strong στη weak side, ειδικά μετά από post κατάσταση ενώ παράλληλα οι βόλτες των γκαρντς στη base line ήταν απαγορευτικές καθώς το ζωγραφιστό είχε κλειδώσει πλήρως. Ο Ιτούδης έβαλε ψηλό περιφερειακό στον Σπανούλη, «έσερνε» τον Κιριλένκο προς το ζωγραφιστό συνεχώς και οι one on one καταστάσεις των ερυθρόλευκων γκαρντ με ψηλό της ΤΣΣΚΑ δεν απέφεραν κανένα πλεονέκτημα στην ελληνική ομάδα.

Πως επιβίωσε ο Ολυμπιακός σε αυτό διάστημα. Με τον κορυφαίο παίχτη του (για μια ακόμα φορά) και δυνατό outsider για το MVP του F4 κατά τη γνώμη μου, Γιώργο Πρίντεζη και τον έτερο φόργουορντ, Ιωάννη Παπαπέτρου. Ο Σφαιρόπουλος βλέποντας αυτή τη δυσκολία στη μετακίνηση της μπάλας και το γεγονός ότι το μήκος των Ρώσων έχει εισχωρήσει στις passing lanes της ομάδας του, κύκλωσε καταστάσεις με τον Πρίντεζη να βάζει τη μπάλα στο παρκέ από τον άξονα (είτε σαν σκαλοπάτι μετά από hedge ή trapping στον δημιουργό ψηλό είτε μετά από down screens στον ίδιο τον Συριανό φόργουορντ) απέναντι στον παίχτη που μπορεί να πιέσει λιγότερο χαμηλά στη ντρίμπλα (Βοροντσέβιτς). Παράλληλα ο Παπαπέτρου «έβγαλε» τον Κιριλένκο από τη ρακέτα τελειώνοντας μια κατάσταση με τρίποντο και μια close out επίθεση, γεγονός που βοήθησε σημαντικά την ελληνική ομάδα αλλάζοντας ελαφρά τη διάταξη στην άμυνα του Ιτούδη.

Και ο Ολυμπιακός ήταν πολύ έτοιμος στο αμυντικό κομμάτι. Όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και πνευματικά. Είχε το σωστό mentality και την επιθετικότητα που χρειάζεται για να αμυνθεί σε μια ομάδα με μεγαλύτερο μέγεθος. Δάγκωνε στις διεκδικούμενες μπάλες, κέρδισε τις κατοχές σε ένα ματς που είχε 17 λάθη αλλά και 16 επιθετικά ριμπάουντ. Όταν στο τέλος χρειάστηκε να μεγιστοποιήσει την ταχύτητα του σαν ομάδα (είναι το σημείο τέτοιων αγώνων που το παιχνίδι ξεκινάει να παίζεται στο ένας εναντίον ενός στο οποίο τόσο έχουμε σταθεί μέσα στη σεζόν), ο κόουτς Σφαιρόπουλος εμπιστεύτηκε small lineup με τριά γκαρντς και τους Πετγουέη-Πρίντεζη στη frontcourt. Η ικανότητα του Πρίντεζη να κρατάει τους αντίπαλους στη πλάτη του και κυρίως η αντίστοιχη των περιφερειακών του Ολυμπιακού να μένουν μπροστά από τους ψηλούς του Ιτούδη στη πίσω γραμμή άμυνας με πολύ σωστές θέσεις που απαγόρευαν μια ασφαλή πάσα (διαχρονικά ένα από τα λιγότερο διαφημισμένα αλλά πιο δυνατά κομμάτια των ερυθρολεύκων στα χρόνια των επιτυχιών) άλλαξε την ατμόσφαιρα στο παρκέ. Ένα κλίμα που έδειχνε ΤΣΣΚΑ, με την αρκούδα να έχει βρεί πόντους μέσα από την αμυντική πίεση που ασκούσε ο εξαιρετικός (7 κλεψίματα) Τζάκσον. Σε αυτό το σημείο παίχτης-κλειδί ήταν ο Σλούκας με πολύ σπουδαία plays και ψυχραιμία παίχτη με πολλά γαλόνια. Είναι ευλογία και για τον Ολυμπιακό και για τον αρχηγό του η παρουσία του διδύμου Σλούκα-Μάντζαρη (υποδειγματική άμυνα, 4 τελικές κανένα λάθος). Νομίζω ο Γιάννης Ιωαννίδης θα θυμάται αρκετά τον Κολντεμπέλα παρακολουθώντας τον Μάντζαρη.. Pass first PG με μέγεθος, σωστές μεταβιβάσεις, σπουδαίες τοποθετήσεις στην άμυνα, πολύ αποτελεσματικός όταν μένει με ψηλό στη πίσω γραμμή. Η ΤΣΣΚΑ έμεινε στο κεφάλι προσπαθώντας να παίξει στα miss match (εξ ου και η επιμονή του Ιτούδη στον Κριάπα που μπορεί να πασάρει κάθετα στη ρακέτα διαβάζοντας μετά από πικ στην κορυφή). Λίγο μετά βέβαια έπεσε το χαρτί που λέγεται Σπανούλης στο παρκέ. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία..

Y.Γ: Νομίζω κάθε νοήμων άνθρωπος θα σκέφτηκε τη λύπη που έχει πλημμυρίσει και πάλι τον οργανισμό της ΤΣΣΚΑ. Προσωπικά, σε τέτοιες καταστάσεις (τις οποίες, σε διαφορετική κλίμακα, έχουν βιώσει και δικές μας ομάδες έντονα στο παρελθόν) ένα έχω πω. Υπομονή. Θα έρθει και η σειρά της αρκούδας, σε ένα διαφορετικό timing με ένα  ευνοϊκότερο πλαίσιο. Ίσως κάποια στιγμή, με αντίπαλο που θα της ταιριάζει περισσότερο. Όχι απαραίτητο με την ίδια να έχει καλύτερη ομάδα. Τα τελευταία χρόνια έτσι κι αλλιώς τα σύνολα των Ρώσων είναι ομάδες τίτλου. Υπομονή λοιπόν και συνέχεια. Όταν ο Καζαντζάκης  πήγε στο Άγιο Όρος ρωτώντας να μάθει τον πιο σύντομο δρόμο για τη "λύτρωση" και τον "παράδεισο" ο γέροντας στον οποίο απευθύνθηκε του είπε ότι ο δρόμος είναι ένας. Στην ερώτηση του Καζαντζάκη για το πως λέγεται, η απάντηση ήταν εμφατική. "Ανήφορος"..

Υ.Γ1: Μπράβο στον κόουτς Σφαιρόπουλο. Είναι πολύ σημαντικό, πέρα από το κοουτσάρισμα,  να αποτελείς το πρόσωπο που εμπνέει σιγουριά στον αθλητή όταν όλα γύρω φαινομενικά γκρεμίζονται. Νομίζω το έχει καταφέρει. Και αυτό..

Η ΣΥΝΗΘΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Η «Ρεάλ των ημιτελικών» έκανε την εμφάνιση της στο ματς με τη Φενέρ. «Άγουρη» η τουρκική ομάδα για να διαχειριστεί μια κατάσταση γυρνώντας από ένα σκορ αρκετά πλεονεκτικό για τον αντίπαλο. Για αυτό και έβγαλε «νεύρα». Ο Λάσο στηρίχτηκε στον τύπο του παίχτη ο οποίος στην Αμερική και στις ομάδες πρωταθλητισμού είναι τόσο χρήσιμος (και πληρώνεται αναλόγως στο σύγχρονο μπάσκετ) όσο οι mobile ψηλοί στην Ευρώπη. Τον “3 & D” wing. Kαι αν στην αρχή ξεκίνησε τον Κάρολ σε αποστολή κομάντο (πολύ κυνήγι γύρω από τα σκρινς) στον Γκάουντλοκ, ήρθε η επιτομή του όρου, K.C. Rivers να ανοίξει το σκορ και να βάλει τους γηπεδούχους για τα καλά στο τιμόνι. Έτσι δημιουργήθηκε το ιδανικό πλαίσιο για τη Ρεάλ, με τους σουτέρ της να εκτελούν με λιτά νεύρα, χωρίς άγχος (14/30 3π.) Σημείο αναφορά στην επίθεση ο εξαιρετικός Γκουστάβο Αγιόν και οι χώροι που βρήκαν οι περιφερειακοί του Λάσο. 

Χωρίς τον Χίκμαν η άμυνα του Ζοτς στα γκαρντς δε μπόρεσε να πιέσει τη μπάλα και κυρίως να αμυνθεί σωστά σε καταστάσεις τρανζίσιον, εκεί που ο Αμερικανός τον τελευταίο καιρό πριν τον τραυματισμό του έκανε τη διαφορά. Οι 24 τελικές των γηπεδούχων (16 οι δύο PGs) είναι νούμερο ενδεικτικό του τι συνέβη, όπως και οι 55 πόντοι παθητικό για τη Φενέρ στο ημίχρονο. Δεν ήταν αυτό το πλαίσιο που ευνοούσε τον Ζοτς. Είμαι σίγουρος ότι γνώριζε πως ο ημιτελικός έπρεπε να πάει στους 75 περίπου πόντους για να έχει το πάνω χέρι. Η ομάδα του όμως έχει μέλλον. Φέτος ήταν το πρώτο βήμα. Με τον Σέρβο κόουτς είναι δεδομένο ότι θα δουλέψει μεθοδικά για να επιστρέψει στους αγώνες τίτλου. Ένα credit και στον Πάμπλο Λάσο, ο οποίος όπως και ο Πασκουάλ έχει μηδενιστεί στη χώρα μας. Πολύ καλό παιχνίδι παρουσιάζοντας ένα σύνολο που διατήρησε την αυτοκυριαρχία του όταν η Φενέρ πάλευε απελπισμένα να «μπεί» πάλι στον αγώνα.

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ

Το χαλί είναι στρωμένο για τον Ολυμπιακό. Ναι, προτιμούσα τη Φενέρ ως αντίπαλο για πολλούς λόγους αλλά η πολύ ταλαντούχα ομάδα του Λάσο, έχει μεν μεγάλη ποιότητα και τρομερό βάθος όμως είναι «ανοιχτό βιβλίο». Δείτε το πώς την έπαιξε ο Μπλατ πέρυσι.. Φέτος ο στόχος των Μαδριλένων στην off season ήταν να σκληρύνουν την υφή τους και να γίνουν πιο αποτελεσματική στο μισό γήπεδο ρίχνοντας λίγο ταχύτητα. Ο Ολυμπιακός γνωρίζει στο απόλυτο τι πρέπει να κάνει. Και έχει τα όπλα.

-Να τους κάνει να νιώσουν «άβολα». Μιλάω για «θέσεις», κατεύθυνση της μπάλας στην άμυνα του και αμυντικό positioning. Κρατώντας τους μακριά από τα καλά τους σημεία και χρόνους εκτέλεσης. Έτσι μειώνει την πιθανότητα να πετύχει ο αντίπαλος αυτά τα σουτ που χρειάζεται για να διώξει σε πρώτη φάση τη πίεση από το παιχνίδι του.

-Η Ρεάλ δεν είναι ΤΣΣΚΑ αμυντικά στο ζωγραφιστό. Έχει αδυναμίες και μάλιστα κραυγαλέες. Ο Ολυμπιακός μπορεί να «χτίσει» την επίθεση του σε αυτό είτε για να τους ματώσει από μέσα είτε για να δημιουργήσει καταστάσεις για καλά εξωτερικά σουτ.

Το βασικό λοιπόν είναι για την ελληνική ομάδα να δημιουργήσει το πλαίσιο στο οποίο θα παιχτεί το παιχνίδι. Low pace, αμυντικό ριμπάουντ, τρανζίσιον άμυνα και ΚΥΡΙΩΣ όχι λάθη. Μια ομάδα με την εμπειρία και τα γκαρντς του ΟΣΦΠ θα πρέπει να έχει αυτοκτονικές τάσεις για να στρώσει το χαλί του ανοιχτού γηπέδου σε αυτή την Ρεάλ πουλώντας μπάλες και κάνοντας λάθος μεταβιβάσεις. Μια Ρεάλ η οποία είναι διαχρονικά μια από τις πιο low mistake ομάδες ανεξάρτητα από το τέμπο της.

Θεωρώ ότι ο Σπανούλης θα έχει περισσότερες ευκαιρίες και διαδρόμους αύριο. Η λογική λέει ότι ο Λάσο θα επιδιώξει να έχει ψηλότερο παίχτη πάνω στην τελική προσπάθεια. Δεν αποκλείω βέβαια στο ξεκίνημα να δούμε τον Κάρολ πάνω στον Έλληνα σούπερ-σταρ ενώ πάντα υπάρχει στο συρτάρι η ζώνη 3-2 με τον Σλότερ στη κορυφή η οποία στοχεύει στην απενεργοποίηση του κεντρικού pick & roll του Ολυμπιακού. Σημαντικό το ματσάρισμα Πρίντεζη-Ρέγιες. Ο Έλληνας φόργουορντ πρέπει να τον κρατήσει στη πλάτη του και μακριά από το καλάθι, τη στιγμή που νομίζω ότι στην άλλη πλευρά του παρκέ η Ρεάλ θα έχει πρόβλημα μαζί του. Ποντάρω πάνω του. Σημαντικό κομμάτι η άμυνα των ψηλών του Σφαιρόπουλου στις «αλλαγές» και σε φάσεις ένας με έναν απέναντι στους Ρούντι-Γιούλ και «Τσάτσο».  Ο Λάσο θα εκμεταλλευτεί την ικανότητα των ψηλών του να πασάρουν περνώντας τη μπάλα στη πίσω γραμμή και το miss match με ταυτόχρονα cut από τον άξονα ή τη weak side. Επίσης, σε αντίθεση με τον ημιτελικό το συγκεκριμένο ματς ίσως πηγαίνει περισσότερο στον Ντάρντεν από ότι στον Παπαπέτρου (ο οποίος όμως έχει ανεβασμένη ψυχολογία, μεγάλο συν για συνεχόμενα ματς εντός τόσο λίγου χρόνου). Νομίζω ότι ο Ολυμπιακός θα είναι έτοιμος. Το κλειδί  θα είναι να ελέγξει την ορμή με την οποία θα προσπαθήσει να μπεί η Ρεάλ στο παιχνίδι. Είναι μια από τις ελάχιστες ομάδες που αποδεδειγμένα μπορεί να το κάνει. Παραμένω αισιόδοξος. Όπως ήμουν και πριν το ξεκίνημα αλλά και κατά τη διάρκεια της σεζόν και τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ..

Ελπίζω.. Αύριο το βράδυ να κλείσουμε άλλη μια σπουδαία σεζόν Ευρωλίγκας στο Hoopfellas με τον καλύτερο τρόπο. Αν δε σας έρχεται κάποιος συγκεκριμένος, θα τον εφεύρει ο Σπανούλης..