2015 EUROLEAGUE FINAL-4, MADRID: ΣΤΗ ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ..

Mαδρίτη 2015.. Τέσσερις ομάδες, τέσσερα φιλμς-σπουδαίες ιστορίες. Το Hoopfellas, στη βάση του δικού του concept, ταυτίζει τον κάθε μονομάχο με ένα τίτλο ταινίας, αξιολογεί, αναλύει τα δεδομένα και κάνει τις δικές του εκτιμήσεις για τα ματς στα οποία γράφεται ιστορία..

Ένα άρθρο για το F4 είναι κάτι σαν επετειακό για αυτό και φέτος θέλησα να προσφέρω στη κοινότητα του Hoopfellas μια άλλη οπτική, «χτισμένη» πάνω στη βάση δημιουργίας της σελίδας, συνδυάζοντας τις ομάδες με ιστορίες βγαλμένες από films για να γαρνίρω την μπασκετική ανάλυση που προσφέρεται πάντα. Φτάσαμε λοιπόν στη Μαδρίτη και στο τέλος του δρόμου.. Ένα F4 με τις 4 (απόλυτα δίκαια) καλύτερες ομάδες για φέτος και με πολύ αμφίρροπο προφίλ σχετικά με τον νικητή της διοργάνωσης. Το τρόπαιο θα αλλάξει χέρια μιας και η Μακάμπι δε θα είναι εκεί για να το υπερασπιστεί. Πάμε να δούμε συσχετισμούς, αξιολογήσεις και εκτιμήσεις λοιπόν..

ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ: Inglourious Basterds (Άδωξοι Μπάσταρδη)

ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ: Η πιθανόν πιο μισητή ομάδα μπάσκετ  της διοργάνωσης, σκορπάει αυτό το συναίσθημα όχι μόνο στη χώρα μας αλλά κατά μήκος όλης της Ευρώπης η οποία στη πλειοψηφία της (ειδικά εντός Ισπανίας, έξω από τα σύνορα της πόλης)  χαίρεται με τα στραπάτσα των υπερταλαντούχων αλλά «μπλαζέ» Μαδριλένων. Ο εσκεμμένα ανορθόγραφος τίτλος είναι μέρος της γοητείας του Ταραντίνο και τοποθετήθηκε γιατί απλά και η ιστορία που διηγείται είναι ψεύτικη, φανταστική. Μένει να δούμε αν και η αίσθηση του φαβορί για το τρόπαιο που σκορπάει η Ρεάλ κάθε χρόνο είναι ψεύτικη.. Αυτό το F4 θα είναι η καλύτερη απόδειξη.

AΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΦΕΝΕΡ: To βασικό πρόβλημα που θα κληθεί να διαχειριστεί ο Πάμπλο Λάσο είναι η πίεση που (το πιθανότερο) θα αντιμετωπίσει κάποια στιγμή σε αυτά τα ματς, αρχίζοντας από τον ημιτελικό. Θα είναι μεγάλο το βάρος μια ενδεχόμενης αποτυχίας το οποίο –σε συνδυασμό με τις αποτυχίες των τελευταίων ετών στο κυνήγι του τροπαίου- μπορεί να φέρει σαρωτικές αλλαγές στο κλαμπ και να ποτίσει στην ομάδα τη ρετσινιά του loser.

 Στο αγωνιστικό κομμάτι, η Ρεάλ έχει καταρχήν το μέγεθος για να ματσάρει τη Φενέρ, μια από τις πιο «μεγάλες και μακριές» ομάδες τις διοργάνωσης. Η επιλογή του Λάσο να ανεβάσει τον (εκπληκτικά συνεπή και φέτος) Ρέγιες στο «4» (αλά Μεσίνα) σε συνδυασμό με backcourt tandems όπως αυτός των Γιούλ-Ρούντι και τη δυνατότητα να «παίξει» με τα φόργουορντς του (Ματσιούλις, Νοτσιόνι) αυξομειώνοντας ύψος και ταχύτητα δημιουργεί μια εικόνα ετοιμότητας στους γηπεδούχους. Ο Λάσο είναι δεδομένο ότι θα προσπαθήσει να ανοίξει τον ρυθμό και το γήπεδο. Θέλει να πάρει κεφάλι από νωρίς για να αποβάλλει το άγχος και να δημιουργηθεί το πλαίσιο ώστε η ομάδα του να παίξει καλύτερο μπάσκετ. Θα πρέπει όμως να είναι έτοιμος να παράγει σε σετ καταστάσεις. Ο Ομπράντοβιτς είναι γάτος και θα του βάλει πολλά «αναχώματα» στη μεταξύ τους σκακιέρα. Σημαντικός ο αμυντικός -μπαλαντέρ Σλότερ (μπορεί να αποτελέσει τη λύση πάνω στον Μπιέλιτσα ή να ανέβει «κεφάλι» στην 3-2 των Ισπανών για την αναχαίτιση του κεντρικού pick & roll ) και τα ποσοστά από την περιφέρεια που θα καθορίσουν το τέμπο. Ο Μπουρούσης μοιάζει πιο ταιριαστός για τον Βέσελι και θα πάρει λεπτά ενώ το δίδυμο των ταύρων, Ματσιούλις-Νοτσιόνι, θα προσπαθήσουν να ματσάρουν το έλλειμμα ταχύτητα του Ρέγιες απέναντι στον Νεμάνια. Ρίβερς πάνω στον Μπογκντάνοβιτς, μπόλικη Horns με τα γνωστά διπλά σκρινς στους «πλάγιους», down screen plays επιλογής με τον Ρούντι και τον εκάστοτε ψηλό και προσπάθεια για καλές «ματιές» στο τρανζίσιον. Εκ του ασφαλούς σας λέω η Ρεάλ στελεχώθηκε φέτος ώστε να είναι πιο αργή αλλά πιο σκληρή και έτοιμη για τέτοια παιχνίδια. Το execution κάτω από πίεση όμως παραμένει ερωτηματικό. Θα είναι ότι χειρότερο για τη «Βασίλισσα» να γυρίσει το συν της έδρας και του κοινού σε ..μείον.

X-FACTOR: O Τζέησι Κάρολ. Διανύει εξαιρετικό μήνα στην ACB γράφοντας στο σιγανό 15.1 π.μ.ο. με 75% στο δίποντο και το σύνηθες 50% στο τρίποντο. Τα σουτ του στο τρανζίσιον μπορούν να ανοίξουν τη ψαλίδα και το τέμπο του παιχνιδιού. Τότε η Ρεάλ θα παίζει πραγματικά στο γήπεδό της..

ΦΕΝΕΡΜΠΑΧΤΣΕ: The Godfather

ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ: Δε χρειάζονται διευκρινήσεις.. O «νονός» επέστρεψε από την ..(αυτό) εξορία στο χωριό Κορλεόνε της Σικελίας (αν και ο Ζοτς προτιμάει τη Σαρδηνία για διακοπές) και είναι έτοιμος να επιβάλλει και πάλι τον δικό του νόμο θυμίζοντας ποιος είναι το αφεντικό. Αν και για πολλά χρόνια του ταίριαζε περισσότερο ο ρόλος του Μάικλ Κορλεόνε, δηλ. Αλ Πατσίνο (με την έννοια ότι ο «πατέρας» ήταν ο Ίβκοβιτς), νομίζω ότι πλέον ο Ζοτς βρίσκεται σε βαθμίδα «Μάρλον Μπράντο». Το παράδοξο είναι ότι σε αυτή την εκδοχή, πιθανόν να κληθεί να αντιμετωπίσει τον υιό του Μάικλ (Ιτούδης) στη Μαδρίτη. Λέτε τη Κυριακή το βράδυ η φετινή διοργάνωση να κλείσει με τον Ομπράντοβιτς καθισμένο στη πολυθρόνα του αφεντικού και τους υπόλοιπους προπονητές να του ..φιλούν το χέρι;

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΡΕΑΛ: Η Φενέρ βρίσκεται σε καλό αγωνιστικό ρυθμό και δεν έχει άγχος. Πολύ σημαντικά εφόδια στις βαλίτσες της για τη Μαδρίτη. Η κατάσταση πλέον είναι ξεκάθαρη όπως και το τι πρέπει να κάνει.. Να στραφεί στον προπονητή της. Οι συνθήκες και το ψυχολογικό υπόβαθρο του ημιτελικού είναι «ταμάμ» για τον Σέρβο mastermind και ακούγονται σαν μουσική στα αυτιά του. Μένει ένα μεγάλο δικό του performance γαρνιρισμένο με αποφάσεις που ακροβατούν στη γραμμή μεταξύ προπονητικής παράνοιας και ιδιοφυΐας. Μπορεί να το κάνει;  

Μεγάλο μείον για τη Φενέρ πέρα από την απειρία των παιχτών της σε αγώνες αυτού του είδους, είναι η απουσία του Ρίκι Χίκμαν ο οποίος θα έπαιζε τον ρόλο του defensive stopper απέναντι σε μια πυραυλοκίνητη και φοβερά ποιοτική περιφερειακή γραμμή. Ο Ομπράντοβιτς είναι προφανές ότι θα προσπαθήσει να κλείσει το γήπεδο και σταδιακά να τοποθετήσει το άγχος στις πλάτες των γηπεδούχων. Το έχει κάνει με επιτυχία πολλές φορές στο παρελθόν. Θα στοχεύσει ξεκάθαρα το ζωγραφιστό για δύο πολύ σημαντικούς λόγους.

1.) Τέτοιες εκτελέσεις (από τον συγκεκριμένο χώρο) του εξασφαλίζουν καλύτερες συνθήκες για τρανζίσιον άμυνα

2.) Η Ρεάλ στα απαιτητικά ματς του TOP-16 παρουσίασε μια μεγάλη αδυναμία να ελέγξει τις προσπάθειες που τελείωνε ο αντίπαλος στο ζωγραφιστό, γράφοντας το απογοητευτικό 67.6% Οpponents Close Range FG Percentage (χειρότερο είχαν μόνο η Γαλατά και η Ουνικάχα).  Και η Φενέρ είναι ομάδα μαθημένη να εκτελεί (στον κύριο όγκο των επιθέσεων της) μέσα από το ζωγραφιστό, είτε με γκαρντς είτε με ψηλούς.

Είναι δεδομένο ότι εάν η Φενέρ καταφέρει να πάει το παιχνίδι στο μισό γήπεδο ελέγχοντας το ριμπάουντ, θα έχει κάνει το πρώτο βήμα. Πολύ σημαντικός παράγοντας τα λάθη. Η Ρεάλ (η οποία θα πιέσει) κάνει τα λιγότερα και αναγκάζει τον αντίπαλο στα περισσότερα στη διοργάνωση. Θα προσπαθήσει να απογοητεύσει έναν άπειρο αντίπαλο. Ακόμα όμως  και εάν ο Γκάουντλοκ δε «γράφει», θεωρώ ότι η Φενέρ μπορεί να μείνει στο ματς ελέγχοντας το ριμπάουντ (κρατώντας τον Ρέγιες μακριά από το επιθετικό ριμπάουντ) και μένοντας μακριά από λάθη. Τότε, στο τέλος ενός κλειστού ματς, με το δίδυμο Μπιέλιτσα-Βέσελι στους ψηλούς  και το ματς να πηγαίνει στο ένας εναντίον ενός, οι Τούρκοι θα έχουν πλεονέκτημα. Οποιοδήποτε και να είναι το αποτέλεσμα, το σχέδιο μάχης θα έχει πετύχει.

X-FACTOR: Ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς. Ελλείψει Χίκμαν θα αποτελέσει τον defensive-stopper του Ομπράντοβιτς, δεδομένου του ότι μπορεί να ακολουθήσει σχεδόν κάθε περιφερειακό του Λάσο. Παράλληλα, η ικανότητα του να εκτελέσει και να δημιουργήσει, απέναντι σε έναν αντίπαλο που θα βγεί ανοιχτά να πιέσει από την αρχή μπορεί να αποβεί καταλυτική. Σημαντικό να παραμείνει efficient. Έρχεται από καλά παιχνίδια και έχει μομέντουμ (20 με 9/9 στο τελευταίο ματς με τη Μπεσίκτας).

ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΥ: H Ρεάλ είναι η πιο «παιγμένη» (σε αυτό το επίπεδο) και καλύτερη ομάδα από τις δύο. Δε χωρά αμφιβολία επίσης ότι ο Ομπράντοβιτς είναι ο καλύτερος κόουτς εκ των δύο.. Θα χρειαστεί όμως ένα ακόμα προπονητικό masterpiece για να γονατίσει τον Ισπανό Γολιάθ. Η Φενέρ είναι λίγο «άγουρη» για αυτά τα ματς και η αντίδραση της απέναντι σε έναν αντίπαλο του οποίου, στην απλά καθομιλουμένη, «παίζεται η μαγκιά του» είναι άγνωστη. Οι Τούρκοι θα έχουν καλή τύχη εφόσον χαμηλώσουν το τέμπο και δώσουν στη Ρεάλ ένα κλειστό ματς να κερδίσει. Η πίεση θα αποτελέσει τον χειρότερο σύμβουλο για τους Ισπανούς.

ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ: Η Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού

ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ: Το «πλήρωμα» του Βατούνιν μοιάζει καταραμένο. Και ο θησαυρός που κατέχει (τεράστιες επενδύσεις και το μεγάλο μπάτζετ) είναι ίσως η ίδια του η κατάρα που, όπως και στην ταινία του Γκορ Βερμπίνσκι, μεταμορφώνει τους πειρατές σε σκελετούς κάθε βράδυ υπό το φως του φεγγαριού. Ο συσχετισμός είναι έντονος εάν συνδυάσετε τις εικόνες της αγνώριστης ΤΣΣΚΑ σε πολλά ματς των F4 (υπό το φως του φεγγαριού..) με τους παίχτες (πειρατές) να μεταμορφώνονται προς το χειρότερο (σκελετοί).. Ο νέος καπετάνιος Δημήτρης Ιτούδης έχει πρώτα να δώσει μια μεγάλη πνευματική μάχη με τον ίδιο τον φόβο που έχει «ποτίσει» τον σύλλογο σε αυτά τα ματς, για να φέρει το πλοίο στη Γη της Επαγγελίας..

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ: Το ματς αυτό για τους Ρώσους είναι αυτό που λέμε «για να αντιμετωπίσεις τον φόβο σου, κοίτα τον στα μάτια».. Ο Ολυμπιακός αντιπροσωπεύει περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα για την ΤΣΣΚΑ, τον αντίπαλο που της ξυπνάει εφιάλτες και ψυχολογικά συμπλέγματα. Είναι ευκαιρία για εξιλέωση. Με μπροστάρηδες φρέσκα, αμόλυντα (από το μικρόβιο της ήττας) πρόσωπο όπως ο Ιτούδης στον πάγκο και ο Νάντο Ντε Κολό στο παρκέ.

Είναι βασικό για την ΤΣΣΚΑ να αδειάσει το κεφάλι της πριν μπεί στο παρκέ του Barclaycard Center για τον πρώτο ημιτελικό. Να κλειδώσει στο ντουλάπι των αποδυτηρίων και να μη πάρει τίποτα μαζί της στον αγωνιστικό χώρο. Σίγουρα να ξεκινήσει να παίζει το ματς μπάλα-μπάλα και να χτίσει εκεί το παιχνίδι της βάζοντας στο παρκέ την οποία ποιοτική διαφορά έχει. Οι «Ρώσοι» γνωρίζουν ότι αυτό απαιτεί τον ύψιστο βαθμό συγκέντρωσης. Έχουν απέναντι τους μια ομάδα η οποία (για να δανειστώ τους στίχους του Γ.Αγγελάκα) «χαμογελάει μπροστά στη καρμανιόλα» μεγαλουργώντας κάτω από καθεστώς πίεσης. Ο Ιτούδης θεωρώ ότι θα πάει το ματς στα σίγουρα. Θα ψάξει το παιχνίδι μακριά από τη μπάλα του Κιριλένκο και θα χτυπήσει με τον ΝτεΚολό σε κάθε κενό χώρο δημιουργώντας ρήγματα ενώ παράλληλα θα ξεκινήσει με safe plays για τον Τεόντοσιτς (σε καταστάσεις pick & roll λογικά από τον άξονα) ώστε να τον βάλει σωστά, ομαλά στο παιχνίδι.

 Γνωρίζει ότι ο κόουτς Σφαιρόπουλος (πραγματικά ξεχωριστή η συνάντηση των δύο αυτών προπονητών σε τέτοιο ματς) θα προσπαθήσει με δυναμικό τρόπο να αναχαιτίσει το pick & roll της ΤΣΣΚΑ και για αυτό θα πρέπει να είναι απόλυτα έτοιμος να τελειώσει στους σωστούς χρόνους καταστάσεις με έξτρα παίκτη απέναντι σε ένα σύνολο με πολύ γρήγορα recovers. Σημαντικό για την «αρκούδα» να υπάρξει ισορροπία στην επίθεση της ώστε να δημιουργηθεί ροή και σωστή κατανομή των σουτ σε όλες τις γραμμές, κατάσταση στην οποία η ομάδα του Ιτούδη βγάζει το καλύτερο της μπάσκετ. Παρ’όλες τις παραπάνω επισημάνσεις που σαφώς και έχουν το δικό τους βάρος, είμαι πεπεισμένος ότι η ΤΣΣΚΑ θα μπορέσει να κερδίσει αυτό το ματς (υπό νορμάλ συνθήκες)  με ναυαρχίδα της την άμυνα. Έχει το μέγεθος να περιορίσει τον χώρο δράσης του αντιπάλου στο μισό γήπεδο ενώ είναι σίγουρο πως θα προσπαθήσει να βάλει το length της στο παρκέ αλλοιώνοντας τις γραμμές πάσας και κατά συνέπεια το spacing της ελληνικής ομάδας, αφήνοντας παράλληλα όσο το δυνατόν λιγότερο uncontested shots. Μπαλαντέρ οι Κιριλένκο-Βοροντσέβιτς σε ψηλές ή γρήγορες lineups. Οι δύο τους μαζί με τον Χάινς μπορούν να παράγουν σπουδαίο αμυντικό αποτέλεσμα.

X-FACTOR: Ο Άαρον Τζάκσον. Πόνεσε η ΤΣΣΚΑ αμυντικά με την απουσία του στο ματς του Φαλήρου. Παρόλο που στο δεύτερο μισό της σεζόν έχει περάσει σε δεύτερο ρόλο μπορεί να αποτελέσει κρυφό χαρτί στη πίεση της μπάλας και στην άμυνα πάνω στον Σπανούλη. Με τα πόδια του Τζάκσον ο Ιτούδης έχει καταφέρει πολλάκις φέτος να κερδίσει μπάλες, να βρεί φάσεις στο ανοιχτό γήπεδο και να γυρίσει υπέρ του το μομέντουμ σε δύσκολα ματς.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ:  FIGHT CLUB

                If you wanna make an omelete, you have to break some eggs..

ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ: O Ολυμπιακός έχει κάνει πλέον establish στο status της πιο μαχητικής ομάδας στην Ευρώπη. Αυτής που γιγαντώνεται και βγάζει τα περισσότερα πολεμικά ένστικτα όταν κληθεί να δώσει μάχη για τη ζωή της (Playoffs-F4). Μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν θα σας πείσει.. Ο Ολυμπιακός είναι ένας πυγμάχος που λαμβάνει μέρος σε αγώνες με γυμνά χέρια και έχει αναπτύξει μια στενή, ιδιόμορφη σχέση με τον πόνο. Εξ ου και τα intangibles που παρουσιάζει η ομάδα όταν η πίεση χτυπάει κόκκινο.. Δε φοβάται να χάσει, δε φοβάται να πεθάνει. Θα το κάνει όμως όρθια. Αυτή η αύρα έχει μπει για τα καλά στο μυαλό των αντιπάλων και αποτελεί το μεγαλύτερο σύμμαχο των ερυθρολεύκων σε αυτό το F4..

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΤΣΣΚΑ: O Oλυμπιακός μπαίνει σε αυτό το F4 με το καλύτερο δυνατό μομέντουμ. Δεν είναι συγκυριακό, το κέρδισε. Το ψυχολογικό του status το ζηλεύει κάθε αντίπαλος πιστέψτε με. Νιώθει δυνατός, σίγουρος, μάχεται και δε λανσάρει κανένα προφίλ «ατσαλάκωτου». Είναι ομάδα φτιαγμένη για μάχη.

Ακούω συνεχώς για την μεγάλη (;) ποιοτική υπεροχή της ΤΣΣΚΑ και τις φοβερές της μονάδες που είναι unmatched για κάθε (ίσως εκτός Ρεάλ) αντίπαλο. Σύμφωνοι οκ.. Αλλά όποιος στηρίζει σε αυτό το «θεώρημα»  ότι μπορεί καταβάλλει μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό σε ένα ματς σαν αυτό που έρχεται, λυπάμαι αλλά είναι βαθιά νυχτωμένος. Οι ερυθρόλευκοι είναι μια αρκετά ποιοτική ομάδα επίσης με την έννοια ότι ματσάρει το πλεονέκτημα των Ρώσων που αφορά τον αριθμό ποιοτικών παιχτών πρώτης γραμμής με τη συνοχή και τη χημεία που έχει χτίσει σαν ομάδα. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος παρουσίασε σταδιακά την πιο low pace ομάδα μεταξύ των μονομάχων του TOP-16 ποντάροντας στο execution της ομάδας στο μισό γήπεδο και την πολύ καλή του άμυνα. Αν και οι ερυθρόλευκοι μοιάζουν με μια μικρή, γρήγορη «βόμβα» απέναντι στους Ρώσους, θεωρώ ότι θα παίξουν το παιχνίδι στο δικό τους γήπεδο κάτι που –δικαιωματικά με τη γραμμή των γκαρντς που διαθέτουν- αισιοδοξούν ότι θα καταφέρουν. Ο Ολυμπιακός ματσάρει καλά με την ΤΣΣΚΑ. Φάνηκε στις δύο τελευταίες τους συναντήσεις. Κάνοντας enter στο (πιθανό) πλάνο του Γιάννη Σφαιρόπουλου, θα υπογραμμίσω δύο σημεία, κατ’εμέ ζωτικής σημασίας για την ελληνική ομάδα και την έκβαση του παιχνιδιού.

1.) Κρατείστε τον Αντρέι Κιριλένκο μακριά από το καλάθι. Μακριά από το επιθετικό ριμπάουντ με σιδερένια box outs στα οποία η ένταση της μάχης (για να μείνει στη πλάτη του εκάστοτε αμυνόμενου) θα επιτρέπει στη μπάλα να ..σκάει στο παρκέ. Το off the ball παιχνίδι του Κιριλένκο αλλά και η δημιουργία του στο ποστ συν τα cuts του στη base line βοηθούν υποστηρίζουν άψογα τη ρωσική επίθεση, τραβώντας πολλές φορές με σιγουριά το σκορ.

2.) Defensive Fundamentals: Άμυνα θέσης και ριμπάουντ. Ο Ολυμπιακός πρέπει να ακουμπήσει τα στάνταρντς του ημιτελικού του Λονδίνου σε αυτό το κομμάτι. Μόνο έτσι θα ματσάρει το μειονέκτημα ύψους και θα επιβάλλει το δικό του τέμπο. Καμία χαμένη θέση στο ζωγραφιστό ή στη μάχη για έξοδο από τα σκρινς, η οποία θα επιτρέψει επιθετικό ριμπάουντ ή σουτ από «καλά», για τον εκάστοτε παίχτη της ΤΣΣΚΑ, σημεία. Τρέξιμο στον άξονα μαζί με τον Χάινς (επίσης πρέπει να μείνει μακριά από το επιθετικό ριμπάουντ) γιατί τα γκαρντς του Ιτούδη μοιάζει να ..προβλέπουν το μέλλον με την ικανότητα τους στη πάσα.

Οι ερυθρόλευκοι έχουν την ασφάλεια του διδύμου Σπανούλη-Πρίντεζη για να πατήσουν στο ματς όμως θα χρειαστούν έξτρα παίχτες και έναν καλό πυρήνα ως supporting cast για να επιβιώσουν. Σημαντικός ο Χάντερ που έπαιξε εξαιρετική hedge out άμυνα στο κεντρικό pick & roll της ΤΣΣΚΑ στο Φάληρο. Ο Ντάρντεν υπολείπεται σημαντικά σε ύψος του Κιριλένκο, έχει όμως τον κορμό και το wingspan  να μείνει μαζί του στα όρια του δυνατού. Εδώ θα πρέπει να είναι έτοιμος σε μεγάλο βαθμό και ο Παπαπέτρου ενώ δεν είμαι σίγουρος ότι ο Σφαιρόπουλος θα προσανατολιστεί σε «προσαρμογή» ανεβάζοντας εκεί (στις περιπτώσεις όπου ο Κιριλένκο αγωνίζεται στο «3») τον Πέτγουεη. Έχει τα προσόντα αλλά νομίζω στερείται συγκέντρωσης (και γενικά πνευματικής ετοιμότητας) για μια τέτοια αποστολή. Τέλος, σημαντικό κομμάτι της παρτίδας, τα λεγόμενα μεγάλα σουτ. Ας μη γελιόμαστε. Τέτοιες προσπάθειες δημιουργούν μομέντουμ και δείχνουν τη κατεύθυνση του παιχνιδιού. Και οι δύο ομάδες έχουν τέτοιους αθλητές. Το ότι αυτοί της ελληνικής ομάδας τα έχουν βάλει στο παρελθόν σε αυτά τα παιχνίδια είναι ένα συν..

X-FACTOR: Ο Ματ Λοτζέσκι. Είναι ο παίχτης που μπορεί να αυξήσει ποσοτικά τη γραμμή των «σταρς» του Ολυμπιακού. Μετά από μια «ήσυχη σειρά» απέναντι στη Μπαρτσελόνα ήρθε η ώρα να βάλει τη μάσκα του «θεριστή» παρουσιάζοντας τη γνωστή του αποτελεσματικότητα στη weak side και στη close out-επίθεση. Έκανε δύο πολύ καλά παιχνίδια φέτος απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Κατά τη γνώμη μου είναι (μαζί με τον Σλούκα) ο παίχτης που μπορεί να δώσει τα μεγάλα σουτ και να γείρει την πλάστιγγα.

ΕΚΤΙΜΗΣΗ: Η ΤΣΣΚΑ υπήρξε η ομάδα (μαζί με την Αναντολού ανά διαστήματα) που έπαιξε φέτος το μπάσκετ που με εκφράζει περισσότερο συγκριτικά με τις υπόλοιπες ομάδες της διοργάνωσης. Έχει ένα πολύ έξυπνο και ικανό προπονητή, τον (κατά την προσωπική άποψη) MVP της φετινής Ευρωλίγκας (Τεόντοσιτς) και ένα πολύ ποιοτικό supporting cast. Όμως τα παιχνίδια αυτά καλύπτονται από ένα πολύ ιδιαίτερο πέπλο μυστηρίου που σχετίζεται με τη διαχείριση συναισθημάτων και αποτελεί την αιτία που βλέπουμε συχνά βουτιές στην απόδοση σπουδαίων παιχτών ή ομάδων. Είμαι αρκετά αισιόδοξος λοιπόν για τον Ολυμπιακό.  Δεν ενστερνίζομαι (κόντρα στο ρεύμα) τις απόψεις περί φαβορί για τη ρωσική ομάδα. Ο Ολυμπιακός έχει τις δυνατότητες να βάλει δύσκολα στον αντίπαλο πηγαίνοντας το ματς στο δικό του γήπεδο και τον καλύτερο closer των ευρωπαϊκών γηπέδων, Βασίλη Σπανούλη. Οι πιθανότητες της ελληνικής ομάδας είναι καλές.

Εν κατακλείδι.. Τη «φωλιά του κούκου» μπορεί να την αντιληφθεί ο καθένας όπως θέλει. Δεν είναι απαραίτητα η εντός έδρας για τη Ρεάλ διοργάνωση.. Με μια άλλη οπτική (Φενέρ τροπαιούχος) μπορεί να είναι «τα ματς στα οποία ο Ζοτς μεγαλουργεί» αισθανόμενος τόσο άνετα όσο το σπίτι του.. Τη δική του φωλιά (αγώνων). «Φωλιά του κούκου» μπορεί να είναι η ποιοτική υπεροχή και πληρότητα της ΤΣΣΚΑ.. Ή (ελπίζω) το σετ των παιχνιδιών στο οποίο ο Ολυμπιακός μεγαλουργεί. Τα F4, ανεξαρτήτου εδάφους, τότε θα είναι η δική του φωλιά..