2014-15 EUROLEAGUE FINAL, MADRID: ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ..

Δεν ήταν το καλύτερο φινάλε.. Σε έναν τελικό με ένταση, ο Ολυμπιακός έπεσε όρθιος και με το κεφάλι ψηλά, όμως άφησε σε όλους εμάς την αίσθηση ότι δεν «έδωσε» τη πιο δυνατή του γροθιά απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Οι ερυθρόλευκοι άξιζαν «κάτι» παραπάνω.. Το Hoopfellas ρίχνει την αυλαία της σεζόν για τη διοργάνωση και αναλύει..

Νομίζω είναι κατανοητό αυτό που θέλω να πω και είμαι σίγουρος ότι εκφράζει αρκετό κόσμο του αθλήματος. Από τη πρώτη στιγμή διαφωνούσα (και ακόμα διαφωνώ) με τις απόψεις περί «μικρών πιθανοτήτων» του Ολυμπιακού λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που είχαν διαμορφωθεί για τον τελικό, με μια σπουδαία βεβαίως ομάδα όπως η Ρεάλ να παίζει το Championship game στην έδρα της. Στα μάτια μου, ακόμα και εάν επαναλαμβανόταν αύριο το παιχνίδι, ο Ολυμπιακός είχε πολύ καλή τύχη για την κούπα. Φιλτράροντας το παιχνίδι από τεχνικής σκοπιάς, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι ερυθρόλευκοι «πέρασαν» δίπλα από τον δρόμο που έψαχναν και απείχαν λεπτομέρειες από το να βάλουν το «τραίνο στις ράγες» παρασύροντας τους γηπεδούχους σε δρόμο σχεδόν χωρίς επιστροφή για αυτούς. Λεπτομέρειες που ίσως δε φαίνονται εκ πρώτης όψεως όμως επέτρεψαν ώστε να παιχτεί το παιχνίδι σε διαφορετικό πνευματικό πλαίσιο το οποίο επηρέασε άμεσα τα δρώμενα στο παρκέ.

 

  Σαφέστατα η Ρεάλ Μαδρίτης είναι πανάξια πρωταθλήτρια Ευρώπης. Όποιος σας πεί το αντίθετο πιθανόν έχει επιδερμική σχέση με το άθλημα.. Όμως, ο Ολυμπιακός άφησε «κάτι» πίσω (φυσικά με δική του ευθύνη) και νιώθω μια σιγουριά ότι δε πήρε αυτό που του αναλογούσε από το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν και αυτό το ματσάρισμα (ναι, υπό αυτές τις συνθήκες) με τους Μαδριλένους. Και αν αυτό το κάτι δεν ήταν ο τίτλος, θα έλεγα σίγουρα ότι ήταν μια καλύτερη ευκαιρία για τη διεκδίκηση του. Ένα διαφορετικά στημένο σκηνικό στην τελική ευθεία του παιχνιδιού. Εικάζω ότι αυτός θα είναι ο λόγος για τον οποίο οι αθλητές του Ολυμπιακού δε θα μπορέσουν να κοιμηθούν για τις επόμενες ημέρες.. Αυτή η ευκαιρία στη διεκδίκηση σε ένα διαφορετικό τέλος που απέτυχαν να δώσουν στους εαυτούς και την ομάδα τους ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που θα ακολουθούσε.

Η Ρεάλ ήταν πολύ διαβασμένη. Όχι, δεν αρκούσε αυτό για να κερδίσει τον τελικό όμως βλέποντας τη παρουσία των γηπεδούχων σε επίπεδο τακτικής μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ο Λάσο και το επιτελείο του έχουν αφιερώσει αρκετές εργατοώρες προετοιμάζοντας μια τέτοια αναμέτρηση. Για να είμαι ειλικρινής, ο Ισπανός κόουτς μου έδωσε την εντύπωση ότι είχε φτιάξει μια τεράστια λίστα με πιθανές απαντήσεις στην εκάστοτε ερυθρόλευκη εξίσωση, η οποία θα εξαντλούσε την τεράστια γκάμα δυνατοτήτων που του προσφέρει αυτό το τόσο βαθύ και ποιοτικό ρόστερ σε άμυνα και επίθεση.

Επέλεξε να τοποθετήσει τον Ρέγιες στον Main Screener  των ερυθρολεύκων (Ντάνστον), αφήνοντας τον Πρίντεζη με τον Γκουστάβο Αγιόν (κίνηση με αρκετό ρίσκο η οποία όμως είχε το συν ότι αύξανε τον βαθμό δυσκολίας στο post παιχνίδι του φόργουορντ του Ολυμπιακού με ένα τέτοιο κορμί στη πλάτη του), στοχεύοντας να στείλει τον Σπανούλη στις γωνίες και μακριά από τον αγαπημένο του άξονα. Παράλληλα τζόγαρε το σουτ του Ντάρντεν στο ξεκίνημα, γεμίζοντας τον κεντρικό διάδρομο της ρακέτας του με τον Φερνάντεθ ενώ πήγε πολλές φορές σε trapping, είτε μετά από pick και ενώ ο Σπανούλης βρισκόταν στις γωνίες είτε όταν ο αρχηγός ντρίμπλαρε στον άξονα έχοντας κερδίσει «αλλαγή» , ώστε να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια. Έξυπνα και εκμεταλλευόμενος τις πολλαπλές δυνατότητες που του δίνει το ρόστερ του, ο Λάσο επέλεξε να αλλάζει συνεχώς παίχτες στον Σπανούλη, προωθώντας του αμυνόμενους με διαφορετικά χαρακτηριστικά στερώντας του τη δυνατότητα κάθε φορά να διαβάσει/αποκωδικοποιήσει μια κατάσταση ώστε να κινηθεί ανάλογα και να «μπει» στο παιχνίδι.

Αυτό που άρεσε περισσότερο στη Ρεάλ το βράδυ της Κυριακής ήταν ότι είχε ετοιμαστεί για να παίξει (σε επίπεδο τακτικής) ένα αντισυμβατικό, για τα μέτρα της, παιχνίδι. Έχω την εντύπωση ότι ετοιμαζόταν για αυτό πριν τη προηγούμενη off season, λίγο μετά τον χαμένο τελικό στο Μιλάνο. Όπως το Hoopfellas σημείωσε από την αρχή της φετινής σεζόν, στη Ρεάλ έγινε μεγάλη προσπάθεια κατά τη φετινή στελέχωση στο να αποκτήσει η ομάδα μια πιο τραχιά υφή και παράλληλα να γίνει πιο πρακτική στο μισό γήπεδο, ρίχνοντας ελαφρά το τέμπο της. Την απόφαση αυτή την κεφαλαιοποίησε στο απόλυτο στον μεγάλο τελικό. Ο Λάσο από την αρχή έδειξε διάθεση να «χαμηλώσει» και να ακολουθήσει τον αντίπαλο παίζοντας Small ball, με στόχο να μη παραχωρήσει τίποτα σε επίπεδο ενέργειας, τομέας που καθορίζει το μομέντουμ. Το σχήμα με τα τρία φόργουορντς ως «ενδιάμεσους» παίχτες στη δεύτερη περίοδο (Ρίβερς-Νοτσιόνι-Ματσιούλις δίπλα στους Ρόντρίγκεθ και Σλότερ/Ρέγιες) μπορεί να μην έβγαλε φωτιές στην επίθεση, όμως άλλαξε όλη την ατμόσφαιρα στο γήπεδο «κλειδώνοντας» την επίθεση του Ολυμπιακού. Ένα σχήμα που παρήγαγε πολύ physical άμυνα και περιόρισε αισθητά τους χώρους στο ζωγραφιστό ενώ παράλληλα έδωσε στη Ρεάλ τους καλύτερους χρόνους σε αμυντικά recovers από κάθε άλλη lineup του Λάσο.

Ο Ολυμπιακός ήταν επίσης αρκετά διαβασμένος και ο τρόπος που ξεκίνησε τον τελικό είναι ενδεικτικός. Εικόνα ομάδας που ξέρει τι θέλει και που να κατευθύνει το ματς μέσα από την εξαιρετική σε όλα τα επίπεδα (χρόνοι, σκληράδα, ετοιμότητα/διάβασμα, συγκέντρωση) άμυνα του. Σε αυτά τα 10 πρώτα λεπτά οι ερυθρόλευκοι μας έδωσαν εικόνα νικητή. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος επέλεξε μια Switch-everything άμυνα η οποία είχε ως στόχο να μην αφήσει ελεύθερα σουτ και ευκαιρίες στους «κάθετους παίχτες» της Ρεάλ ώστε η επίθεση των γηπεδούχων να μη πατήσει με το καλημέρα. Αυτή του η επιλογή έδωσε στον Ολυμπιακό το τιμόνι. Τα γκαρντς της ελληνικής ομάδας έφτυσαν αίμα να μείνουν μπροστά από τους ψηλούς της Ρεάλ στη πίσω γραμμή ενώ όλοι νομίζω κατάλαβαν πόσο δύσκολο είναι να παίξεις πάνω σε παίχτες όπως ο Πετγουέη από έξω προς τα μέσα (είτε μετά από απομόνωση είτε σε καταστάσεις close out).

Το μελανό σημείο, το οποίο δεν επέτρεψε στον Ολυμπιακό να φέρει το ματς πνευματικά στα μέτρα του και να το κρατήσει εκεί γονατίζοντας έναν εύθραυστο ψυχολογικά αντίπαλο, ήταν ότι η ελληνική ομάδα σε πολλές περιπτώσεις δεν πήρε πόντους από αυτά που αναγκαστικά έπρεπε να παραχωρήσει η ισπανική άμυνα. Δεν είδα ποτέ τον Πρίντεζη να βάζει πραγματικά τη μπάλα στο παρκέ απέναντι στον Αγιόν ή την ομάδα να ψάξει επιμελώς καταστάσεις στη weak side ή με cuts των φόργουορντς στη  τελική, απειλώντας πραγματικά την καρδιά της ρακέτας μια ομάδας που ακόμα και αν αμύνθηκε καλύτερα σε αυτό το F4 στο βαμμένο, έχεις εμφανές πρόβλημα σε αυτό το επίπεδο στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ίσως τα γκαρντς του Ολυμπιακού αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό καταστάσεις καθαρής διείσδυσης μέχρι τέλους καθώς ενδεχόμενη αποτυχία σε τέτοιες περιπτώσεις έχει σχεδόν δημιουργήσει το πλαίσιο στη Ρεάλ για πόντους στο transition.. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή τη φορά, η ομάδα που σταδιακά έχασε το μυαλό της ήταν ο Ολυμπιακός κατάσταση που απορρέει και από την εκνευριστική αστοχία της ομάδας στις προσωπικές. Οι βολές σε τέτοιο ματς σε παίρνουν από το χέρι και σε βοηθούν να πατήσεις, να βρείς ρυθμό όντας ο πιο ασφαλής δρόμος για το καλάθι. Η φοβερή αστοχία (12/26) σε συνδυασμό με την προσμονή της «επιστροφής» του εμφανώς πολύ καλά μαρκαρισμένου Σπανούλη, στην τελική ευθεία του παιχνιδιού χάλασε το μυαλό μιας από τις πιο δυνατές πνευματικά ομάδες που είδε το σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το παθητικό των 78 πόντων στην άμυνα αδικεί ως νούμερο το effort των ερυθρολεύκων οι οποίοι ανάγκασαν μια από τις διαχρονικά πιο low mistake ομάδες της διοργάνωσης σε 16 (!!) λάθη και σε μια όχι τόσο ισορροπημένη κατανομή εκτελέσεων στην επίθεση (μοιρασμένα δίποντα-τρίποντα). Στην επίθεση του όμως ο Ολυμπιακός βρήκε μια ομάδα που μπορεί να τον ακολουθήσει και να αμυνθεί σαν αυτόν (όχι ελεύθερες ματιές, «αλλαγές» και trapping με τον κίνδυνο κλεψίματος να ελλοχεύει, γρήγορα recovers). Για αυτό και ο Σφαιρόπουλος στηρίχτηκε αρκετά σε defensive lineups για να επιβιώσει (Μάντζαρης-Λαφαγιέτ μαζί στο μπακόρτ με τον Λοτζέσκι κύριο δημιουργό στο «3»). Όταν ο Σλούκας (ο πιο σταθερός παίχτης της ομάδας στη Μαδρίτη) άναψε τη φλόγα στη τρίτη περίοδο στρώνοντας το χαλί ήρθε ο παράγοντας-Χ.

GLUE GUYS

Η διαφορά της φετινής Ρεάλ με τα σύνολα των δύο προηγούμενων ετών είναι οι Glue Guys της, παίχτες ρόλων που ανέβασαν το επίπεδο έντασης και ενέργειας στο παιχνίδι της ομάδας χωρίς αυτή να χάνει ιδιαίτερα σε ποιότητα. Παιδιά «παιγμένα» που βρίσκονται στη κατάλληλη φάση της καριέρας τους να παίξουν αυτόν τον ρόλο και να φέρουν σε πέρας τέτοιες αποστολές. Το δίδυμο Νοτσιόνι-Ματσιούλις, ο (εκπληκτικός στον ημιτελικό) Ρίβερς και ο Κάρολ. Ο Αργεντίνος, παιδί της αγαπημένης για τη σελίδα γενιάς των "gautsos", ηλέκτρισε το γήπεδο με την παρουσία και το πάθος του σε άμυνα και επίθεση παίζοντας πάνω από τα φετινά στάνταρντς του διαδοχικά μάλιστα απέναντι στους καλύτερους ίσως power forwards της διοργάνωσης, Μπιέλιτσα και Πρίντεζη. Είναι winner και τα δύο πολύ δύσκολα σουτ του από την περιφέρεια τα λένε όλα. Άξιος MVP. Αν ο Ματσιούλις «κράτησε» τους γηπεδούχους στο πολύ δύσκολο πρώτο ημίχρονο, ο παίχτης που κατά τη γνώμη μου έκανε τη διαφορά ήταν ο Κάρολ. Τη στιγμή που ο Ολυμπιακός στη τρίτη περίοδο έχει πάρει το μομέντουμ και είναι κοντά στο να χτίσει σε αυτό (μια διαφορά 6-7 πόντων σε εκείνο το σημείο μπορούσε να αποβεί καθοριστική στη βάση  του ψυχολογικού χτυπήματος της «επαναφοράς» που θα έπληττε τη Ρεάλ), ο μορμόνος «κανονιέρης» χτυπά δις υπό καθεστώς πιεστικής άμυνας και ουσιαστικά αλλάζει το κάρμα του παιχνιδιού.. Αυτοί οι έμπειροι παίχτες κουβάλησαν το βάρος της πίεσης στους δικούς τους ώμους και έδωσαν το απαιτούμενο για την επικράτηση blue collar στοιχείο σε έναν blue blood οργανισμό..

Κανένα σκυμμένο κεφάλι φυσικά για τον Ολυμπιακό. Το φετινό ταξίδι ήταν υπέροχο και οι στιγμές που προστέθηκαν στη ταινιοθήκη της ομάδας απίστευτες. Έστω και αν το τελευταίο αυτό βράδυ του τελικού, έμοιαζε ως η νύχτα που χάθηκαν τα αστέρια του.. (για να δανειστώ τον τίτλο από την ομώνυμη ταινία). Όπως και τις προηγούμενες σεζόν, οι ερυθρόλευκοι πρέπει να «χτίσουν» πάνω σε αυτή τους την πορεία το καλοκαίρι μιας και η ομάδα  τηρεί την ιδανική συνθήκη στο αγωνιστικό τμήμα ενός οργανισμού σε αυτό το επίπεδο (έτοιμο το μεγαλύτερο μέρος του κορμού, στελεχωμένο μάλιστα με εξαιρετικής ποιότητας γηγενείς αθλητές, χρειάζονται μόνο ελάχιστες πινελιές). Η ιστορία έχει δείξει ότι θα το κάνουν και οι πιθανότητες να δούμε τη νέα σεζόν ένα ακόμα κεφάλαιο του βιβλίου που γράφει αυτή η ομάδα να καταλήγει στο Βερολίνο, μοιάζουν καλές..

Το Hoopfellas ευχαριστεί με τη σειρά του το αναγνωστικό του κοινό για άλλη μια σεζόν στη διοργάνωση. Οι σεζόν «μαζί» έχουν άλλο χρώμα..