ΕΧΟΥΜΕ «ΣΕΙΡΑ»..

Το ανανεωμένο Hoopfellas αναλύει τα όσα είδαμε στον πρώτο τελικό της Α1 και προετοιμάζει το έδαφος για το δεύτερο, μεγάλο ματς.. 

Νομίζω ότι έγινε κατανοητό από όλους πλέον ότι έχουμε «σειρά».. Και μάλιστα μια τέτοια με μεγάλο ενδιαφέρον και δύο Έλληνες προπονητές οι οποίοι μας δίνουν μια επίσης πολύ ενδιαφέρουσα μάχη σε υψηλό επίπεδο τακτικής. Το σκορ είναι 1-0. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Δύο-τρείς κουβέντες για το performance των δύο ομάδων..

Ο Ολυμπιακός πέτυχε κάτι πολύ σημαντικό σε μια τέτοια σειρά αγώνων. Κέρδισε ένα ματς το οποίο έδειχνε να στραβώνει. Απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήταν έτοιμος και είχε ορμή.  Απέναντι στο μίνι-φάντασμα της περιφερειακής αστοχίας που στοιχειώνει την ομάδα των τελευταίο καιρό.

Ο Ολυμπιακός ανέτρεψε μια κατάσταση με το έτσι θέλω. Πως μεταφράζεται αγωνιστικά αυτή η φράση..; Κατοχές. Με 17 παραπάνω ευκαιρίες για σκορ δε χάνεις, τουλάχιστον σε ελληνικό ντέρμπι. Μιλάμε για ισοπέδωση, κάτι ανάλογο σαν να περνάς πάνω από τον αντίπαλο κάνοντας επίδειξη φυσικής υπεροχής. Και δεν είναι μόνο το «φυσικό κομμάτι» και η νευρικότητα που προκάλεσε στον Παναθηναϊκό η συνέπεια των ερυθρολεύκων στο επιθετικό ριμπάουντ. Είναι και ο τρομερός αριθμός των 3 λαθών σε τέτοιο ματς, με τη πίεση (υπόψιν) πάντα στους γηπεδούχους. Ουσιαστικά ο Ολυμπιακός δημιούργησε έναν δρόμο που δεν ήταν ορατός μετά από ένα σημείο.

Η αίσθηση που μου άφησε το παιχνίδι αναφορικά με την αξιολόγηση της ερυθρόλευκης επίθεσης είναι ότι η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου δε πήρε αυτό που ήθελε από τις αμυντικές αδυναμίες του αντιπάλου και αναφέρομαι στη close out επίθεση και στις απομονώσεις των Πρίντεζη (ποστ και close outs όπου ο Φώτση δεν έχει πλέον τα πόδια να τον μείνει μαζί του ειδικά όταν ο φόργουορντ του Ολυμπιακού χρησιμοποιεί αλλαγή κατεύθυνσης) και Σπανούλη. Φιλτράροντας την όλη κατάσταση καταλήγουμε στο ότι η αστοχία των ερυθρολεύκων από την περιφέρεια (ξεκίνησαν με 0/13 τρίποντα) επέφερε σημαντικό χτύπημα στο spacing των Πειραιωτών και βοήθησε τον Παναθηναϊκό σε αρκετές περιπτώσεις να μετακινεί την άμυνα του ένα βήμα πίσω παίζοντας πιο κλειστά. Αυτό το υπέρ των πρασίνων διαμορφωμένο πλαίσιο άλλαξε μόνο όταν ο Ολυμπιακός (πατώντας στο 3-men rotation του Μανωλόπουλου στη γραμμή ψηλών) εκμεταλλεύτηκε τις λιγοστές ανάσες (πλήρη έλλειψη δευτέρων αλμάτων και αντοχής στη μάχη θέσεως στο έδαφος) των ψηλών του Παναθηναϊκού δημιουργώντας δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες για να σκοράρει αλλά και όταν..

.. πάτησε στο παρκέ ο Κώστας Σλούκας.  Ήταν ο παίχτης που άλλαξε το μομέντουμ λειτουργώντας ιδανικά ως game changer. Ο Σλούκας είναι «μάσκας».. Μπορεί να φορέσει το προσωπείο του scoring-guard που όλοι οι προπονητές θέλουν να βγάζουν από τον πάγκο τους για να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα ή να μπεί στο γήπεδο φέρνοντας μαζί του το σπουδαίο playmaking του το οποίο πλέον χαρακτηρίζεται απλά ως εντυπωσιακό σε καταστάσεις transition. Τη Κυριακή μάλιστα κεφαλαιοποίησε για μια ακόμη φορά τη σπουδαία βελτίωση που έχει κάνει σε επίπεδο εκρηκτικότητας (ποδιών γενικότερα) από πέρυσι όντας ο παίχτης που πόνεσε τον αντίπαλο δημιουργώντας ρήγματα με τις διεισδύσεις του και φτάνοντας μέχρι τέλους. Ο Σλούκας είναι ένα από πιο ποιοτικά γκαρντς που μπορεί να φέρει μια τοπ-ευρωπαϊκή ομάδα από τον πάγκο της και δικαιολογημένα κατέχει υψηλή θέση στη wish list του Ίβκοβιτς για τη νέα σεζόν.

O Παναθηναϊκός εμφανίστηκε αρκετά διαβασμένος στο Φάληρο. Η ομάδα είχε ετοιμαστεί για να κάνει ένα σωστό τακτικά παιχνίδι έχοντας χαράξει πολύ συγκεκριμένες κατευθύνσεις στο παρκέ. Είναι σημαντικό πλέον ότι οι πράσινοι υπό τον Μανωλόπουλο δε παίζουν στον αυτόματο το ίδιο μπάσκετ κάθε βράδυ αλλά προσαρμόζονται ανάλογα με τον αντίπαλο, αποκωδικοποιώντας και χτυπώντας πάνω στους στόχους που το staff έχει κυκλώσει.

Από την αρχή της σεζόν υπογραμμίσαμε ότι ο Παναθηναϊκός στα παιχνίδια της Ευρωλίγκας «έχανε» σημαντικά σε αμυντικό ριμπάουντ και άμυνα στο ποστ με το δίδυμο Μαυροκεφαλίδη-Φώτση στη φροντκόρτ. Ενώ λοιπόν στην Α1 το δίδυμο αυτό είναι επαρκέστατο σε φυσικό/αθλητικό επίπεδο, στην Ευρωλίγκα και δη στο ανώτερο επίπεδο αυτής, υστερεί (για αυτό και επιμέναμε από την αρχή για δίδυμο Λουκά-Γκιστ και Φώτση-Μπατίστα στη frontcourt). Ο Ολυμπιακός λοιπόν δίνει στον Παναθηναϊκό μια σειρά στο ανώτερο επίπεδο της Ευρωλίγκας για αυτό η εικόνα που είδαμε στο Φάληρο κάθε άλλο παρά έκπληξη προκαλεί. Ενώ λοιπόν η πλαστικότητα του Λουκά, τα μαλακά του χέρια και το πολύπλευρο πρόσωπο-πλάτη παιχνίδι του (το οποίο δεν υπάρχει σε άλλον Έλληνα ψηλό) βάζουν δύσκολα σε οποιονδήποτε αμυντικό ψηλό, οι πράσινοι χάνουν σε άμυνα ψηλά, ριμπάουντ και γενικότερα τόσο σε «θέσεις» όσο και σε rim protection.  Το πρόβλημα στο αμυντικό ριμπάουντ ήταν αυτό που γονάτισε τους πράσινους στο πρώτο ματς. Και χωρίς τον Μπατίστα δύσκολα θα μείνουν όρθιοι στη σειρά..

Ο Μανωλόπουλος παίρνει αρκετά καλό βαθμό στον πρώτο τελικό της σεζόν. Ήταν διαβασμένος και ΚΥΡΙΩΣ (πολύ σημαντικό στοιχείο για εμένα προσωπικά που διαχωρίζει την έννοια της λέξης «κόουτς» από άλλες όπως του διαχειριστή, recruiter  ή αυτού που ετοιμάζει τα ματς) είχε παρέμβαση. Η άμυνα ζώνης που χρησιμοποίησε σε ένα σημείο όπου τα πάντα γκρεμίζονταν γύρω του βοήθησε την ομάδα του κατοχή με κατοχή να ξανασταθεί στα πόδια της και να γυρίσει στο παιχνίδι. Προσπάθησε να πάει βαθιά για να καλύψει τις απουσίες του (αν και περίμενα και ένα σχήμα Χαραλαμπόπουλο-Γιάνκοβιτς στα «φτερά») όμως οι πράσινοι έχασαν πολύ αίμα από την πληγή του αμυντικού ριμπάουντ. Μη ξεχνάτε ότι ο Παναθηναϊκός έχει χάσει στην ίδια έδρα παιχνίδια με σπουδαίους προπονητές και ρόστερς πολύ πιο εύκολα.. Καλά στοιχεία λοιπόν από τον Σωτήρη Μανωλόπουλο ο οποίος είχε από την αρχή την ψήφο μου και μέχρι σήμερα τον αξιολογώ με πολύ καλό βαθμό.

Ο Παναθηναϊκός «πονάει» τα λεπτά που ο Νέλσον παίρνει ανάσες. Χωρίς το δυνατό κορμί του Παππά και λίμπερο-Γκιστ οι πράσινοι χάνουν σε αμυντική αποτελεσματικότητα και πλέον (ελλείψει Μπατίστα-Γκιστ) και σε αμυντικό ριμπάουντ μιας και ο Αμερικανός PG είναι ίσως ο καλύτερος ριμπάουντερ που διαθέτουν αυτή τη στιγμή. Μου άρεσε αρκετά η επιλογή του Μανωλόπουλου να επιτεθεί σε πολλές καταστάσεις με γρήγορη προωθητική ντρίμπλα του Νέλσον φτάνοντας μέχρι τέλος, επιλογή που εκτός των άλλων δημιούργησε 3 ελεύθερα εύστοχα τρίποντα για τους πράσινους και θα ήταν ακόμα πιο αποτελεσματική εάν ο Αμερικανός τελειώνει με μεγαλύτερη συχνότητα τις φάσεις αυτές. Το θετικό για τους πράσινους είναι ότι φαίνεται να βρίσκουν και πάλι (μετά τη Gist-area) τον παίχτη που μπορεί να αμυνθεί στον Σπανούλη μιας και ο σούπερ-σταρ των ερυθρολεύκων φαίνεται να νιώθει άβολα απέναντι σε έναν γκαρντ πιο «φυσικό» και γρήγορο από τον ίδιο. Θα δείξει η συνέχεια βέβαια, το ζευγάρι αυτό είναι σημαντικό στην εξέλιξη της σειράς.

Overall. Ο Ολυμπιακός έμεινε όρθιος στη κακή του βραδιά και κέρδισε ένα δύσκολο ψυχολογικά ματς πετώντας το μπαλάκι στον αντίπαλο. Credit στον κόουτς Σφαιρόπουλο που διαχειρίστηκε με καθαρό μυαλό το κακό ξεκίνημα της ομάδας του μεταφέροντας αυτή την ηρεμία και στους παίχτες του. Πλέον οι ερυθρόλευκοι έχουν μια μεγάλη ευκαιρία τη Τετάρτη να ακουμπήσουν τον τίτλο. Έχω την εντύπωση όμως ότι θα πρέπει να σουτάρει κάπως καλύτερα από το ..24% στο τρίποντο για να βάλει πίεση στον αντίπαλο.

Τώρα, από τον Παναθηναϊκό είδαμε σωστή προσέγγιση και δικαίωση της προ-τελικών εκτίμησης μας ότι θα έχουμε «σειρά». Η απουσία του Μπατίστα κόστισε πολύ καθώς εκτός της μαύρης τρύπας στο αμυντικό ριμπάουντ, η ομάδα ενώ έψαχνε απεγνωσμένα δε βρήκε ποτέ δύο σίγουρους πόντους για να σπάσει το ορμητικό σερί του Ολυμπιακού στη δεύτερη περίοδο. Ο Ουρουγουανός (με όλα τα μείον του) τα προσφέρει αυτά.. Ο Σλότερ φαίνεται πως είναι ο μοναδικός παίχτης που δε μπορεί να ακολουθήσει στο νέο πιο aggressive style της ομάδας (η οποία έχει τόσο ανάγκη 2-3 σουτ κάθε βράδυ) και το δίδυμο των νεοφερμένων Αμερικανών θέλει σίγουρα χρόνο. Το δεύτερο ματς πλέον είναι το μεγαλύτερο ματς της χρονιάς για όλους στον Παναθηναϊκό. Μερικές φορές στη ζωή απλά ΠΡΕΠΕΙ. Είναι στιγμές που απλά ΠΡΕΠΕΙ για έναν άντρα να σταθεί όρθιος και να κάνει αυτό που χρειάζεται. Αυτή η στιγμή για την ομάδα του Παναθηναϊκού είναι τη Τετάρτη. Και δε δικαιολογείται τίποτα λιγότερο από μια εμφάνιση με το μαχαίρι στα δόντια..

Υ.Γ: Ο τρόπος με τον οποίο συσπείρωσε ο Αλεσάντρο Τζεντίλε έναν σύλλογο με καταρρακωμένο ηθικό κατά τη γνώμη μου αποτελεί το highlight της καριέρας του. Μετά τα ..λαμπόγυαλα του Χάκετ, το τραγικό ομαδικό μπάσκετ και το 1-3 της Σάσαρι βγήκε μπροστά με ασυνήθιστη για αυτόν ηρεμία και κάλεσε οπαδούς-συμπαίχτες-προπονητές (γνωστή η κόντρα του ιδίου από την αρχή της σεζόν με τον Μπάνκι) να γίνουν ένα για να γυρίσουν μια χαμένη φαινομενικά κατάσταση. Η ΕΑ7 είναι πλέον στο 3-3..