Χαρμόσυνη είδηση..

Το ελληνικό μπάσκετ είναι εδώ. Οι νίκες των δύο “αιωνίων” που κρατούν το όνειρο του καθενός ζωντανό. . Ο Μάντζαρης, ο Έλιοτ Ουίλιαμς και η πεταλούδα που ζει για μια μόνο ημέρα.. Το Hoopfellas αναλύει για το αναγνωστικό του κοινό..

Μεγάλο διπλό

Ο Παναθηναϊκός πήρε μια πολύ σπουδαία νίκη απέναντι στη Νταρουσάφακα που ουσιαστικά του εξασφαλίζει τη πρόκριση στα playoffs και η οποία επιτεύχθηκε σε ένα παιχνίδι το οποίο η ελληνική ομάδα δε μπόρεσε πραγματικά ποτέ να ελέγξει. Και δε μπόρεσε γιατί δε βρήκε αμυντική ισορροπία σε συνέχεια, δεχόμενη από 42 πόντους σε κάθε ημίχρονο. Το μόνο μεγάλο καλό αμυντικό διάστημα των πρασίνων εντοπίζεται μετά το ξεκίνημα του δευτέρου δεκαλέπτου όπου σε 7.5 λεπτά ο Παναθηναϊκός δέχθηκε 7 μόλις πόντους..

-Έχουμε υπογραμμίσει πολλάκις στη σελίδα μας ότι αυτά τα εκτός έδρας παιχνίδια τα ελέγχεις με την άμυνα σου. Από εκεί χτίζεις βήμα βήμα την αυτοπεποίθηση και σταδιακά την υπεροχή σου, αντικρούοντας την ορμή και τον ενθουσιασμό του γηπεδούχου. Προσωπικά ήμουν σίγουρος για τον πολύ υψηλό βαθμό δυσκολίας του παιχνιδιού (όπως θα διαβάσατε και στο καθιερωμένο Preview). Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν έτοιμος να παίξει την άμυνα και σε αυτό συνέβαλλε το γεγονός ότι δε μπόρεσε να προσαρμοστεί στο γεγονός της απουσίας του Όγκνιεν Κούζμιτς. Ναι, του Κούζμιτς των 3.5 πόντων/ριμπάουντ και των 10 λεπτών στα τελευταία 5 παιχνίδια.. Ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς ο οποίος δε φαίνεται να εμπιστεύεται τον Παπαγιάννη σε αυτό το επίπεδο, είμαι σίγουρος ότι γνώριζε πως η ομάδα του χρειαζόταν κάποιον στη starting lineup ο οποίος θα απορροφήσει τους πρώτους κραδασμούς, παίρνοντας τα 1-2 πρώτα φάουλ τα οποία δε αφήσουν την post επίθεση των γηπεδούχων να βρει ρυθμό και να ρολάρει. Παρ'όλα αυτά ξεκίνησε τον Ραντούλιτσα, επιλογή που παραλίγο να κοστίσει στους πράσινους..

Ο Μαχμούτι μπήκε στο ματς πατώντας σε post επίθεση με τον Ερντέν πάνω στον Ραντούλιτσα και τον Ρέντινγκ πάνω στον Ουίλιαμς, η οποία είχε άμεση επίδραση στα δρώμενα μιας και αποτέλεσε τη βάση στη παραγωγική γραμμή των γηπεδούχων. 1 in -4 out διάταξη μετά από το πρώτο pick και η μπάλα στον Ερντέν, αρχικά βαθιά στο ζωγραφιστό (καμία προσπάθεια από τον Ραντούλιτσα να ξεκλειδώσει από τη πλάτη του Τούρκου) και στη συνέχεια στα 5 μέτρα στο φτερό για να πάει με ντρίμπλα προς τα μέσα. Ο Τζόρτζεβιτς είχε επιλέξει προσωπική άμυνα με συνέπεια να δεχθεί 16 πόντους από τον ψηλό του Μαχμούτι στη πρώτη περίοδο ενώ στο 4ο μόλις λεπτό ανέβασε τον Ουίλιαμς ψηλά στον Λούκας κατεβάζοντας τον Φελντέιν στον Ρέντινγκ. Οι πράσινοι έτρεξαν Side picks με τον Γκιστ screener και τον Ραντούλιτσα ψηλά στον άξονα να προσφέρει Flare στον δημιουργό Feldeine και Horns επίθεση με συνεχόμενα screens στον Ουίλιαμς και τον Καλάθη στην αδύνατη πλευρά αλλά αισθητά λιγότερη 1-3-1 επίθεση η οποία αποτελεί τη βάση στο επιθετικό τους playbook φέτος ενώ παρατήρησα επίσης μικρότερο αριθμό Flex cuts τα οποία υλοποιούνται συνήθως από τους Σέρβους Ραντούλιτσα-Πάβλοβιτς και καταλήγουν σε Post ups.

Κοινές πρακτικές από τους δύο κόουτς

Και οι δύο κόουτς προσπάθησαν και πέτυχαν να επιδράσουν στον ρυθμό και το μομέντουμ στο παιχνίδι σε διαφορετικές χρονικές στιγμές με μέσο τους Mobile ψηλούς τους. Ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς αλλάζει πλήρως τον ρυθμό με τον Χάντερ στο “5” και βγάζει τον Ερντέν από το παιχνίδι όχι γιατί ο Αμερικανός του κατάφερε να αμυνθεί πραγματικά απέναντι του αλλά γιατί πολύ έξυπνα ο Σέρβος κόουτς άλλαξε “περιβάλλον” στον Τούρκο γίγαντα. Εκεί είδαμε και το πρώτο Double team μάλιστα στο post με τον Χέινς από τη Weak Side ενώ τη δουλειά με τον Ερντέν ουσιαστικά τελείωσε ο Διαμαντίδης ο οποίος (με τον Χάντερ στο παρκέ και διαφορετική κατεύθυνση στην ελληνική επίθεση) εξέθεσε τις αμυντικές αδυναμίες του Ερντέν. Ήταν ώρα για τον Μαχμούτι να αποσύρει τον ψηλό του.. Αξίζει να αναφερθεί ότι στη τελική ευθεία του πρώτου ημιχρόνου, ο “κυρίαρχος” στο ξεκίνημα Ερντέν αποτέλεσε το σκαλοπάτι για την επιστροφή του Παναθηναϊκού στο σκορ καθώς (με τη σκέψη της παραγωγικότητας του νωρίς) δε πάσαρε στην επίθεση του στους snipers της Νταρουσάφακα ενώ στην άμυνα ήταν αρνητικός (από ένα σημείο και μετά ο Ραντούλιτσα κυριάρχησε). Ο Μαχμούτι απάντησε με τον Σλότερ δυναμώνοντας αισθητά τη περιφερειακή του άμυνα, αναμειγνύοντας τον Αμερικανό στην άλλη πλευρά του παρκέ σε πολλά screens ψηλά ώστε να κρατήσει εκτός ζωγραφιστού τον αμυνόμενο Ραντούλιτσα και να δημιουργήσει χώρο χαμηλά για Post Iso του Μπιέλιτσα με τον Φώτση. Ο Σάλε επίσης σε Horns Format διατήρησε ψηλά τους Γκιστ-Ραντούλιτσα (και μαζί τους αντιπάλους τους φυσικά) στοχεύοντας να παίξει κάθετα με τα Guards του (Cut Καλάθη, Drive Φελντέιν-Ουίλιαμς) σκέψη που προσωπικά μου άρεσε και θεωρώ ότι μπορεί να έχει εφαρμογή και αποτέλεσμα στην επίθεση του Παναθηναϊκού.

Είδαμε επίσης και άμυνες press από Μαχμούτι και Τζόρτζεβιτς. Ο Τούρκος προπονητής έβγαλε νωρίς στο πάλκο ένα 2-2-1 Zone press το οποίο χαρακτηρίστηκε από μέτρια εκτέλεση μιας και οι αποστάσεις ανάμεσα σε πρώτη και δεύτερη γραμμή ήταν μεγάλες. Στο τέλος με trapping του Σλότερ κέρδισε μια κατοχή η οποία έφερε το ματς τούμπα (με το λάθος του Φώτση). Ο Σέρβος κόουτς από την άλλη, ενεργοποίησε ένα 1-2-1-1 Diamond Press σε ένα σημείο όπου ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε απελπιστικά να παγιώσει μια διαφορά υπέρ του παίρνοντας το τιμόνι του παιχνιδιού όμως ο “γάτος” Λούκας έβαλε το έσπασε αμέσως βάζοντας τη μπάλα στο κέντρο της διάταξης. Λίγο μετά, οι πράσινοι δέχονται 4 σουτ τριών πόντων με άξονα την αδυναμία τους να καθαρίσουν μπάλες στο ζωγραφιστό και να συγχρονιστούν όποτε πήγαιναν σε “αλλαγές” στη περίμετρο. Πριν βγει ο Ουίλιαμς στη σκηνή για το closing, ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν και πάλι ο παίχτης με τη μεγαλύτερη επιρροή στο παρκέ. Με αυτόν στο παρκέ ο Παναθηναϊκός μπορεί να βάζει τη μπάλα πραγματικά στο σημείο που θέλει και χρειάζεται η επίθεση του. Για αυτό και ο Ραντούλιτσα είναι σαφώς πιο παραγωγικός με αυτόν στη πεντάδα (εξαιρετικός από ένα σημείο και μετά)..

Ο Ουίλιαμς..

Ο Έλιοτ Ουίλιαμς “παρέδωσε” των ώρα της κρίσεως δείχνοντας ότι η ομάδα μπορεί να ακουμπήσει πάνω του και στην ικανότητα που τον διακρίνει στη προσωπική φάση (είναι ο πιο προικισμένος παίχτης του Παναθηναϊκού σε αυτό το κομμάτι) στο τέλος κλειστών παιχνιδιών. Το μεγάλο του συν είναι ότι δε πρόκειται για έναν παίχτη που καλείται να παράγει παίζοντας αποκλειστικά έτσι, με πολλά iso σε συγκεκριμένο πλαίσιο και την ομάδα να δουλεύει συνεχώς για αυτόν (κατάσταση που θα ξέρναγε αργά ή γρήγορα μια επίθεση δομημένη πολύ διαφορετικά) αλλά αναδεικνύεται μέσα από το playbook και την επίθεση συνεργασίας του κόουτς Τζόρτζεβιτς. Ο Αμερικανός wing διαθέτει συγκεκριμένα στοιχεία που τον έχουν βοηθήσει πολύ ουσιαστικά να κάνει adopt τον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού και κυρίως το μπάσκετ του Παναθηναϊκού.

-Το αθλητικό του πακέτο είναι τέτοιο που ανέβασε άμεσα την ταχύτητα της ομάδας σε επίπεδο αμυντικών περιστροφών και αντιδράσεων στην ομαδική άμυνα.

-Έχει playmaking abilities που αποτελούν perfect fit για την επίθεση που έχει χτίσει ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς φέτος στο ΟΑΚΑ και τα οποία τον κάνουν αποτελεσματικό με τη μπάλα στα χέρια ακόμα και όταν είναι “άκαπνος” στην επίθεση.

-Η ικανότητα του στη προσωπική φάση του εξασφαλίζει πολλές επισκέψεις στη γραμμή των προσωπικών. Ευλογία για έναν σκόρερ ο οποίος από εκεί μπορεί να βρει ρυθμό και να “επιστρέψει” ενεργά στην επίθεση της ομάδας του σε μια βραδιά που δεν έχει ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς για αυτόν σε επίπεδο σύνδεσης με το καλάθι.

Ο Τζόρτζεβιτς έχει λοιπόν “χτίσει” ένα backcourt πάνω στο “μήκος” και το playmaking (όπως και στην εθνική ομάδα της χώρας του) και αυτή του η οπτική μαζί με το παράγωγο της-μπάσκετ συνεργασίας (που έχει καθιερώσει τον Παναθηναϊκό ως την ομάδα με τα περισσότερα καλάθια μετά από τελική πάσα στη διοργάνωση από την αρχή της σεζόν) νομίζω ότι αποτελούν το σήμα-κατατεθέν της φετινής ομάδας. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν εντάσσεται και ο Ουίλιαμς ο οποίος φέρνει σε μια περιφερειακή γραμμή-δάσος από μακριά άκρα και πολύ ικανή στο να διαβάζει καταστάσεις, την ικανότητα του στη προσωπική φάση. Ο Αμερικανός είναι απλός και πρακτικός στο παιχνίδι του και η ομάδα πλέον τον εμπιστεύεται και επιλέγει να παίξει μαζί του στη τελική ευθεία. Με τον Παππά έξω από την αρχή της σεζόν και τον Πάβλοβιτς να είναι στη κατάσταση που είναι, η επίθεση του Παναθηναϊκού στερούταν τον περιφερειακό που θα παίξει “πάνω” στις αντίπαλες άμυνες και θα δημιουργήσει ρήγμα. Σας είχα πει άλλωστε ότι ο Τζόρτζεβιτς θα πάει για “κάθετο” παίχτη.. Το μεγάλο σουτ του Ουίλιαμς στη Πόλη το οποίο έφερε το ματς στα ίσα σε μια πολύ δύσκολη ψυχολογικά στιγμή για τον Παναθηναϊκό είναι δείγμα χαρακτήρα και πνευματικής σκληράδας για ένα παιδί που μέχρι εκείνη τη στιγμή μετρούσε 1/11 τρίποντα στη διοργάνωση.. Το Shot selection του γενικά μπορεί να βελτιωθεί (πιστεύω ότι σταδιακά αυτό θα συμβεί) όμως μεγαλύτερη σημασία έχει να παραμείνει ουσιαστικός μέσα στο πλαίσιο που κινείται το σύνολο και για αυτό τα παραπάνω “συγκεκριμένα στοιχεία” που σας παρέθεσα αποτελούν εργαλεία για τον ίδιο. Ο Ουίλιαμς μετράει 5.6 κερδισμένα φάουλ και 94.8% στις προσωπικές με 36/38 σε 5 παιχνίδια (σχεδόν 8 εκτελέσεις μ.ο.) και 51.3% στο δίποντο (20/39). Ακόμα μαθαίνει τους αντιπάλους του και τις άμυνες στην Ευρώπη τεστάροντας τι μπορεί και τι όχι, εξ ου και η αναλογία 1.2/1.6 σε ασίστ/λάθη, όμως είναι λογικό μιας και βρίσκεται λίγο καιρό εδώ. Είναι σημαντικό πάντως για τον Παναθηναϊκό (αλλά και για τον Ουίλιαμς) να ανεβάσει στροφές και πάλι ο Φελντέιν ο οποίος είναι ο μοναδικός περιφερειακός των πρασίνων που μπορεί να ανοίξει με συνέπεια τις αντίπαλες άμυνες με τη περιφερειακή του εκτέλεση. Στη Πόλη ήταν καλός για αυτό και έμεινε στο παρκέ σχεδόν 32 λεπτά.. Αντίθετα αυτό που “χαλάει” το μάτι είναι η συνεχιζόμενη χρησιμοποίηση του Χέηνς ως PG. Ενός παίχτη που έχει μυηθεί στο να αποτελεί τον εκτελεστή σε ball screen καταστάσεις παίζοντας μακριά από τη μπάλα ή περιμένοντας στην αδύνατη πλευρά. Το Hoopfellas επέμενε ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται PG, όχι SG. Τελικά πήρε SG για να τον χρησιμοποιεί ως.. PG.

Ολοκληρώνοντας, θα πω ότι μου αρέσουν οι πιθανότητες του Παναθηναϊκού αυτή τη στιγμή στη διοργάνωση, μετά και από τη σημαντική αυτή νίκη επί της Νταρουσάφακα. Αρκετά. Οι πράσινοι έχουν ανορθογραφίες ακόμα σε επίπεδο σύνδεσης του ρόστερ όμως είναι πολύ “γεμάτοι” σε επίπεδο προσώπων, γεγονός που αυτόματα τους κάνει πιο φρέσκους σε ένα σημείο της σεζόν όπου οι ανάσες παίζουν σημαντικό ρόλο. Στις δύο αγωνιστικές που μένουν η ομάδα οφείλει να προσπαθήσει για το καλύτερο. Οι δυνατότητες υπάρχουν. Και η ευκαιρία για κάτι σπουδαίο επίσης. Μένει να τη διαχειριστείς σωστά..

Η πεταλούδα που ζει μια ημέρα..

Στη καλύτερη παράσταση τους στη σεζόν οι ερυθρόλευκοι υπερκάλυψαν τη διαφορά του πρώτου παιχνιδιού κερδίζοντας δίκαια και με σπουδαίο μπάσκετ τη Ρεάλ Μαδρίτης. Αποτέλεσμα που σε γενικές γραμμές δεν αποτελεί έκπληξη απέναντι σε αυτή τη Ρεάλ.. Ο Ολυμπιακός μπορεί να δημιούργησε τη καλύτερη ανάμνηση της σεζόν για τον οργανισμό όμως αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή είναι να μη γίνει ο ίδιος ανάμνηση από τη διοργάνωση. Για αυτό δεν υπάρχει καιρός για πανηγυρισμούς.. Οι σημειώσεις μου από το παιχνίδι..

-Στο 13ο λεπτό ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επιλέγει ένα σχήμα το οποίο στόχευε μέσα από την άμυνα να παγιώσει το προβάδισμα που είχε χτίσει ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα του παιχνιδιού. Χάκετ, Όντομ, Στρόμπερι, Παπαπέτρου, Ουόρικ. Η πεντάδα αυτή εκτίναξε τη διαφορά εντός ολίγων λεπτών με την ικανότητα της να μετατρέπει άμεσα την άμυνα σε επίθεση. Ο τρόπος που βάζουν τα χέρια τους στη μπάλα είναι εντυπωσιακός. Κλειδί στο σχήμα αυτό η παρουσία του Χάκετ στη πίσω γραμμή άμυνας (ο Ρίβερς ήταν βαθιά χωμένος στη Weak Side) και η ταχύτητα των ερυθρολεύκων στα αμυντικά rotations. Οι γηπεδούχοι κάλυπταν αποστάσεις όπως παλιά..

-Επιθετικό transition: Οι γηπεδούχοι το είχαν βασικό στόχο στη τακτική τους από το ξεκίνημα του παιχνιδιού. Ήταν περίπου “άδικο” να βλέπεις τους μεγαλόσωμους γκαρντς του Ολυμπιακού να σπριντάρουν και περνώντας στο δεύτερο μισό να βρίσκουν απέναντι τους τους περιφερειακούς της Ρεάλ να περιμένουν σε στάση. Η Ρεάλ είχε τεράστιο πρόβλημα να επιστρέψει στις αμυντικές τις θέσεις τρέχοντας “μαζί”, χαρακτηριστικό που τη συνοδεύει από το ξεκίνημα της σεζόν. Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, δεν είναι θέμα ατομικής ταχύτητας αλλά συνολικής αμυντικής λειτουργίας.

-Επιθετικό ριμπάουντ: Η Ρεάλ είναι η ομάδα που επιτρέπει τα περισσότερα επιθετικά ριμπάουντς ανάμεσα στον ανταγωνισμό. Αυτό είναι γεγονός και απόρροια της έλλειψης αμυντικής ισορροπίας που τη διακρίνει φέτος. Δεν είναι λίγοι οι προπονητές πάντως που αποφασίζουν να μη στείλουν παίχτες στο επιθετικό ριμπάουντ θέλοντας να διασφαλίσουν μια σχετική ετοιμότητα ώστε να αμυνθούν απέναντι στη πολύ γρήγορη ανάπτυξη/εκτέλεση των πρωταθλητών Ευρώπης όμως ο κόουτς Σφαιρόπουλος (πολύ σωστά όπως αποδείχθηκε) ήταν σίγουρος ότι η ομάδα του μπορεί να τρέξει μαζί με τους Ισπανούς κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ο Ολυμπιακός κυνήγησε το επιθετικό ριμπάουντ με τη τριάδα Παπανικολάου, Πρίντεζη, Ουόρικ να κάνουν μεγάλη ζημιά στους φιλοξενούμενους (11 οι τρεις τους) υποστηρίζοντας με τον καλύτερο τρόπο την επίθεση του Ολυμπιακού. 17 συνολικά τα επιθετικά ριμπάουντς των γηπεδούχων..

Physical presence: Ο Ολυμπιακός ήταν πραγματικά “φυσικός” απέναντι στους πρωταθλητές. Έβαλε τα χέρια του επάνω τους.. Και αυτό φάνηκε αισθητά στον τρόπο που η κάθε ομάδα προστάτεψε τον άξονα στην άμυνα της και το καλάθι της. Η άμυνα των ερυθρολεύκων έδωσε την αίσθηση ότι “έσπρωχνε” προς τα έξω τους Ισπανούς οι οποίοι επιδόθηκαν σε έναν ατελείωτο διαγωνισμό τριπόντων. Ανορθόδοξος τρόπος για να γυρίσουν στο ματς.. Η ροπή αυτή των Μαδριλένων να σουτάρουν τη μπάλα από τη περιφέρεια (ξεπέρασαν τον εαυτό τους, 50% των εκτελέσεων ήταν πίσω από τη γραμμή..) φαίνεται από την κατεύθυνση που έδιναν σε πολλά plays επιλογής. Στη Staggered Screen Offense έπαιξαν αποκλειστικά με τον Κάρολ, κάτι που το κάνουν όταν επιλέγουν άμεση εκτέλεση και όχι με τους Γιούλ, Ρούντι που αυτόματα σημαίνει ότι στοχεύουν να χτυπήσουν στο ζωγραφιστό μετά από Pick&Roll συνεργασία. Στη Diamond επίθεση επέλεξαν αυτό το Format με τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ στο “2” που οδηγούσε επίσης σε περιφερειακή εκτέλεση

..αντί αυτής που έχει φέτος και το μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας για αυτούς.

Ο Λάσο..

Έχω κατασταλάξει πλέον ότι αυτή η Ρεάλ δεν αξίζει να βρίσκεται στους “8” της διοργάνωσης. Και το performance του προπονητή της τον τελευταίο καιρό έρχεται να ενισχύσει αυτή μου την πεποίθηση. Η φετινή Ρεάλ είναι μια κακή προπονητική δουλειά σε όρους στελέχωσης, προπονητικής κατεύθυνσης ακόμα και κοουτσαρίσματος. Αντί να χτίσει πάνω στις αρχές που επιτέλους πέρυσι και μετά από χρόνια την έφεραν πάλι στη κορυφή (έμφαση στην άμυνα, στελέχωση του εξαιρετικά ταλαντούχου κορμού με hustle players δίπλα στους σταρς) πήγε σε ένα δημιούργημα το οποίο μοιάζει με αποτυχημένη προσπάθεια αντιγραφής συνόλου της δυτικής ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο ίδιος ο Λάσο ήταν πολύ κακός στο ΣΕΦ. Καμία αντίδραση, καμία παρέμβαση, ούτε καν ένα time out τη στιγμή που έπρεπε.. Όχι, αυτή η ομάδα αξιοκρατικά πρέπει να μείνει εκτός post season. Δε θα είναι καλό για το εμπορικό κομμάτι μιας και έχει στη σύνθεση της “μούτρα” που προσφέρουν άπειρο rivalry κατά μήκος της Ευρώπης, σούπερ επιθετικό ταλέντο, ένα τεράστιο brand και φυσικά τη ταμπέλα του πρωταθλητή τον οποίον ο περισσότερος κόσμος θέλει να δει να υπερασπίζεται στη τελική φάση. Όμως σε καθαρά αγωνιστικούς όρους και με τα δεδομένα στο γκρουπ, η ομάδα που θα πάρει τη θέση της θα είναι τουλάχιστον το ίδιο καλή (εγώ λέω καλύτερη). Κανείς δεν αμφισβητεί τη προσωπικότητα των Μαδριλένων. Τέτοιες ομάδες αποτελούν κακό αντίπαλο στη τελική ευθεία της σεζόν καθώς μπορούν κάλλιστα να ανατρέψουν οποιαδήποτε κατάσταση. Ε λοιπόν, άλλος ένας λόγος που καλύτερα να μείνουν εκτός..

Eυαγγελισμός..

Ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, ο Βαγγέλης Μάντζαρης βγήκε από το κώμα στο οποίο είχε πέσει εδώ και πολύ καιρό. Ο Έλληνας γκαρντ ξεκινάει με μια πολύ δυσκολη αμυντική αποστολή κυνηγώντας τον (ίσως) καλύτερο περιφερειακό σε ball screen επίθεση στην Ευρώπη, Τζέησι Κάρολ. Αν εξαιρέσουμε 1-2 περιπτώσεις, η άμυνα του Μάντζαρη είναι εξαιρετική και αυτό του δίνει πόντους ψυχολογικά. Όταν δε κατάφερε και μάλιστα νωρίς να συνδεθεί με το καλάθι, ο Ολυμπιακός πήρε καθαρό προβάδισμα στο σκορ. Ο Μάντζαρης ήταν εξαιρετικός και στις δύο πλευρές του παρκέ, ξεχωρίζοντας με το παιχνίδι του μακριά από τη μπάλα. Και αμυνόμενος (κυνηγώντας τα φτεροπόδαρα γκαρντς του αντιπάλου) και επιτιθέμενος (βάζωντας πίεση στην άμυνα της Ρεάλ με τη περιφερειακή του ευστοχία). Με τον Μάντζαρη σε τέτοια αγωνιστικά στάνταρντς ο Ολυμπιακός είναι πραγματικά δύσκολο να ηττηθεί. Από την άλλη, οι χώροι που ανοίγονται για το δίδυμο Σπανούλη-Πρίντεζη πολλαπλασιάζονται.. Ταπεινά φρονώ, ότι το performance του Μάντζαρη στα επόμενα παιχνίδια (Άρης, Κίμκι, ΤΣΣΚΑ) θα αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα για τους ερυθρόλευκους..

Ο Ολυμπιακός είναι ζωντανός και μέσα στο παιχνίδι. Ποτέ δε κατάλαβα τα κηδειόχαρτα που βγήκαν μετά το Μπάμπεργκ παρότι το αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας δικαιολογούσε την απαισιοδοξία. Τίποτα όμως δεν είχε τελειώσει. Οι ερυθρόλευκοι επέστρεψαν και θα παίξουν τη ζαριά τους. Είναι κάτι που ξέρουν να κάνουν καλά. Ειδικά το 1-2 Punch της ομάδας, Σπανούλης-Πρίντεζης που αρέσκεται στο vivere pericolosamente και βγάζει μια σιγουριά υπό καθεστώς πίεσης. Πλέον οι πρωταθλητές Ελλάδας πρέπει να σκέφτονται μόνο το σήμερα στην εβδομάδα που έρχεται. Ο Ολυμπιακός πρέπει να λειτουργεί σαν τη πεταλούδα που ζει 24 ώρες.. Είναι ο μόνος τρόπος για ..επιβιώσει.