DIAMONDS & RUST..

Μέσα σε έναν καταιγισμό συναισθημάτων τις τελευταίες 48 ώρες, η Εθνική μας ομάδα ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις στο Ευρωμπάσκετ του 2015 και επιστρέφει με έντονους προβληματισμούς στην Αθήνα με τη 5^η θέση ανά χείρας και την ανακοίνωση της απόσυρσης του ηγέτη της Βασίλη Σπανούλη. Τελικά τι πραγματικά έφταιξε; To Hoopfellas ανοίγει το μαύρο κουτί της Λιλ..

«Το δεύτερο μισό της ζωής ενός ανθρώπου δεν αποτελείται από τίποτα άλλο παρά από συνήθειες που μάζεψε στο πρώτο μισό» έχει πει ο Ντοστογιέφσκι.. Ειλικρινά δε ξέρω κατά πόσο αυτή η ρήση βρίσκει εφαρμογή στην ομάδα μας της οποίας τα περισσότερα παιδιά (ή μάλλον βασικά στελέχη) διανύουν το δεύτερο μισό της μπασκετικής του ζωής ως αθλητές.. Συνηθίσαμε να νικιόμαστε από το εμπόδιο του νοκ-άουτ παιχνιδιού, του τελευταίου εμποδίου πριν από τη «Γη της Επαγγελίας;». Όπως και να’χει όλοι μας  βιώσαμε πολύ έντονα την αποτυχία απέναντι στη Νέμεση μας για μια ακόμα φορά, τώρα που το πλαίσιο μάλιστα και το timing της αναμέτρησης έμοιαζε ευνοϊκό. Μήπως αυτό τελικά ήταν που μας γονάτισε;

Απείχα σκόπιμα από το να εκφράσω τη γνώμη μου τις πρώτες ώρες μετά την αποτυχία του προημιτελικού. Ήθελα μάλλον να πλημμυρίσω από το αίσθημα της αποτυχίας και της λύπης ώστε να καθαρίσει το κεφάλι. Διάβαζα πολύ προσεκτικά κάθε σχόλιο φιλτράροντας  τις απόψεις σας. Βρήκα αρκετές που διατύπωναν σκέψεις πολύ κοντά στις δικές μου στη παρούσα φάση, άλλες που απείχαν. Με στεναχώρησε πολύ ο μηδενισμός που επικράτησε σε όλη τη χώρα. Τόσο που άρχισα να τον βλέπω ως κοινωνιολογικό πρόβλημα γιατί δεν ήθελα να πέσω και εγώ στην ίδια παγίδα μηδενίζοντας άλλους ανθρώπους. Είναι γεγονός ότι στην ήττα φαίνονται πολλά πράγματα για τον χαρακτήρα του καθενός μας.. Τέρμα η φιλοσοφία όμως.

Η πραγματικότητα λέει ότι αποτύχαμε. Ρεαλιστικά λοιπόν πρέπει να δούμε τι έφταιξε και που πάμε. Η αναγγελία της αποχώρησης του Βασίλη Σπανούλη είναι μια καινούργια παράμετρος στο πρόβλημα. Τέρμα η «ασφάλεια» του ηγέτη αυτής της ομάδας. Ένα προολυμπιακό που περιμένει, μια ήττα σε νοκ-άουτ που θα κουβαλάμε μαζί μας για τουλάχιστον έναν ακόμα χρόνο, προβληματισμός για τον δρόμο που τραβάει αυτή η ομάδα. Μπήκαμε σε αχαρτογράφητα νερά μήπως; Όχι. Απλά οι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν για αυτή την ομάδα αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία..

OUTCOACH ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΚΑΡΙΟΛΟ;  ΝΑΙ, ΣΥΝΕΒΗ..

Το παιχνίδι για εμάς ήταν συνολικά μια μεγάλη, απρόσμενη (?) προπονητική ήττα. Όχι σε επίπεδο προετοιμασίας (θεωρώ ότι είχαμε ετοιμαστεί για τον αντίπαλο στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι) αλλά σε αυτό της αντίδρασης και οξυδέρκειας από τον πάγκο και εκτέλεσης από τα παιδιά στο παρκέ. Ήττα του Φώτη Κατσικάρη από τον Σέρτζιο Σκαριόλο, απλά, ξεκάθαρα και χωρίς δικαιολογίες.  Μελετώντας προσεκτικά τα δρώμενα στο παρκέ και τα νέα δεδομένα τα οποία συνεχώς εισάγονταν εκεί και από τις δύο πλευρές όσο προχωρούσε το ματς η άποψη αυτή ενισχύεται σημαντικά μιας και ο αντίπαλος διαχειρίστηκε καλύτερα  αυτά που του δώσαμε στη σκακιέρα.

Θεωρώ ότι το «φοβηθήκαμε» και αυτό το συναίσθημα πότισε σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά μας στον πάγκο και στο παρκέ. Κάναμε μεγάλο αγώνα να ανταπεξέλθουμε πνευματικά στις ψυχολογικές διακυμάνσεις και σε κάποιες στιγμές ήταν φανερό ότι κουβαλούσαμε στη πλάτη το βαρύ σακί της παράδοσης, σηκωθήκαμε, σταθήκαμε αλλά στο τέλος πέσαμε. Στις λεπτομέρειες. Όμως Overall, κρίνοντας τα όσα παρουσίασαν οι δύο πάγκοι (και αυτό δεν αλλάζει από το εάν θα έμπαινε το σουτ απελπισίας του Αντετοκούνμπο και παίρναμε το ματς), θεωρώ ότι οι Ισπανοί ήταν καλύτεροι.

 Μερικά σημαντικά στοιχεία σε επίπεδο τακτικής για να καταλάβει ο περισσότερος κόσμος τι πραγματικά έγινε..

-Οι Ισπανοί ξεκίνησαν επιλέγοντας (στην Pick & Roll επίθεση μας) καθαρή άμυνα 2 εναντίον 2 χωρίς περιστροφές θέλοντας να χτυπήσουν την ελληνική κυκλοφορία της μπάλας, απέναντι στην οποία βρήκαμε λύσεις βάζοντας τη μπάλα στον Κουφό. Το ματ συνέβη μετά από λίγο..

Ο Φώτης Κατσικάρης σε καταστάσεις κεντρικού PnR έχει εισάγει ένα σκριν στη πλάτη του αντίπαλου ψηλού (Γκασόλ) με τον έτερο του δημιουργού γκαρντ. Ο στόχος ήταν 1.) να ανοίξουμε χώρο για κατευθείαν penetration στον Ballhandler μετά το σκριν ή 2.) να επωφεληθούμε από πιθανή αλλαγή βγάζοντας τον Πάου έξω από την εξίσωση των δύο που συμμετέχουν άμεσα στη φάση κρατώντας τον μακριά από το καλάθι. Πολύ έξυπνα ο πάγκος των Ισπανών πάτησε πάνω σε αυτή την επιλογή μας για να απενεργοποιήσει πλήρως ένα από τα πιο βασικά μας όπλα, γεγονός που μέτρησε πολύ όσο κυλούσε ο αγώνας.  

Με τον Σπανούλη στην κορυφή να παίρνει το σκριν, ο παίκτης του έτερου γκαρντ μας , Καλάθη στη προκειμένη περίπτωση, άφηνε τον πόιντ του Παναθηναϊκού και έβγαινε με πλάγια βήματα στον Σπανούλη οδηγώντας τον μακριά από το καλάθι (ουσιαστικά μετά το σκριν έβγαιναν πάνω του δύο γκαρντ που πίεζαν πολύ χαμηλά τη ντρίμπλα του) με τον Γκασόλ να διατηρεί τη θέση του στο ημικύκλιο δυσκολεύοντας με τα τεράστια χέρια του τη γωνία πάσας και το «4» τη αδύνατης πλευράς να καλύπτει την επικοινωνία με τα δύο φόργουορντς. Αυτή η τακτική που βασίστηκε στη δική μας διάταξη (Σπανούλης-Κουφός στη ballside, Πρίντεζης-Αντετοκούνμπο-Καλάθης, τρείς παίχτες χωρίς γρήγορη απελευθέρωση και με ικανότητα στο σουτ που επιτρέπει «τζόγο»)μας πλήγωσε τις γραμμές πάσας και μας χάλασε το μυαλό γιατί πολύ απλά σπαταλούσαμε παραπάνω χρόνο στο κομμάτι της απόφασης. Από την πρώτη στιγμή ο βασικός κανόνας που είχε κυκλώσει ο Σκαριόλο στα αποδυτήρια ήταν να μείνει ο Σπανούλης με κάθε τρόπο στη δεξιά πλευρά (ο Γιούλ έπιασε το άριστα) ενώ είναι χαρακτηριστικό στις φάσεις που δε βάζουμε σκριν στη πλάτη του Γκασόλ το πώς ο Ρέγιες στη πρώτη περιστροφή στον κεντρικό διάδρομο εμποδίζει και βγάζει «εκτός» τον Κουφό/Μπουρούση από τη πορεία τους προς το καλάθι στο ρολάρισμα.

Έξτρα credit εδώ στον Σέρχιο Γιούλ. Εξαιρετικός πραγματικά στα αμυντικά του καθήκοντα είτε έπαιζε σαν κρυφός trapper πίσω από το «5» είτε σε καταστάσεις που αμυνόταν πάνω στη μπάλα. Κράτησε δεξιά τον Σπανούλη στις hand off συνεργασίες, ήταν άψογος ακόμα και σε συνθήκες καθαρού ένας εναντίον ενός (το δοκιμάσαμε και αυτό) με πολύ έτοιμα πόδια ακόμα και στα stepbacks του Σπανούλη. Παίκτης-κλειδί πάντως και κρυφό χαρτί από τον πάγκο ο Βίκτορ Κλαβέρ. Πριν μερικές ημέρες σας είπα ότι από αυτή την ομάδα των «ρόχας» λείπει ένας Χιμένεθ, παίχτης που  έδινε μεγάλη δύναμη στην άμυνα και το ριμπάουντ αποτελώντας τον σύνδεσμο μεταξύ της γραμμής των ψηλών και αυτής των περιφερειακών. Με τον Κλαβέρ ο Σκαριόλο δυνάμωσε πολύ την ομάδα του ψηλά και δη στο κομμάτι του ριμπάουντ (8 κατέβασε συνολικά) ματσάροντας όσο ήταν δυνατό αυτό την υπεροχή του Αντετοκούνμπο ο οποίος τρόμαξε πραγματικά τους Ισπανούς παίζοντας ένα μέτρο ψηλότερα από τον καθένα. Αν βάλουμε στην εξίσωση το εξαιρετικό floor spacing που προσέφερε ο Μίροτιτς, τολμούμε να πούμε ότι έστω για ένα βράδυ οι Ίβηρες βρήκαν πάλι έναν Χιμένεθ (Κλαβέρ) και έναν Γκαρμπαχόσα (Μίροτιτς) στο ρόστερ τους. Τη γκαντεμιά μου μέσα..

-Μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε και στη δική μας Pick & Roll άμυνα, ειδικά στη δεύτερη περίοδο με το execution των Ισπανών να γίνεται εκνευριστικά επιτυχημένο από ένα σημείο και μετά. Ειδικά με τον Ροντρίγκεθ δημιουργό να πηγαίνει (προσφιλή του συνήθεια) βαθιά στο ζωγραφιστό με τη μπάλα και τον Γκασόλ να ακολουθεί από πίσω (αλά Μπατίστ, αφήνοντας έναν χρόνο αργότερα για το ρολάρισμα ώστε να συγχρονιστεί με τη πορεία του δημιουργού) είχαμε μεγάλο θέμα.  Μια από τις ελάχιστες φορές που επιλέξαμε άμυνα hedge με τον Μπουρούση  η μπάλα πέρασε με ταχύτητα αποσμητικού κάτω από τη μασχάλη του για τον ανενόχλητο Γκασόλ στο κέντρο της ρακέτας.  

Περίμενα από τον κόουτς Κατσικάρη να παρέμβει πιο άμεσα στη δεύτερη περίοδο που εξελισσόταν όλο αυτό το «δράμα» που έκανε τους παίχτες μας να νιώθουν «κουτούς». Το έκανε στη τρίτη περίοδο (δείγμα του ότι ψάχτηκε αλλά με αργά αντανακλαστικά) αναμιγνύοντας τον Αντετοκούνμπο στη συγκεκριμένη συνεργασία, τοποθετώντας τον πάνω στον Ροντρίγκεθ (ή τον Ρίμπας). Με τον Γιάννη εκεί και τον Καλάθη στον Γιούλ θεωρώ ότι από την αρχή θα είχαμε καλύτερη αμυντική ισορροπία απέναντι στα γκαρντς τους  αλλά δε μπορούσαμε να προβλέψουμε τη κατάσταση του Ρούντι ο οποίος ήταν αλοιφή και δεν απείλησε ούτε όταν βάλαμε τον Σπανούλη πάνω του (τον κατά τεκμήριο πιο αδύνατο αμυντικά περιφερειακό μας).

-Το μεγάλο λάθος σε επίπεδο διαχείρισης έγινε στο τέλος της τρίτης περιόδου όπου έχουμε επιστρέψει στο τιμόνι, έχουμε ρυθμό (το τρίποντο του Γκασόλ που έκανε το 45-46 ήταν ίσως το μεγαλύτερο σουτ του αγώνα) εμπιστεύεται τον Περπέρογλου για να χτυπήσει στη τελευταία φάση με σουτ από την αδύνατη πλευρά. Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής.. Όσο και αν εκτιμώ τον φόργουορντ της Μπαρτσελόνα (αρκετά μάλιστα, είναι γνωστό ειδικά για τη multiple offense που φέρνει στο παρκέ) δε πίστευα ότι θα ευστοχήσει. Δε ξέρω για εσάς, προσωπικά δε το πίστευα. Δεν είναι ο παίχτης που θα σηκωθεί κρύος και θα σου στάξει τέτοιο σουτ. Στη συγκεκριμένη πάντα κατάσταση.. Και εδώ μπαίνουμε στο «κεφάλαιο Σλούκας»..  Από τη στιγμή που ήθελες να παίξεις «αδύνατη πλευρά» (αν όντως αυτή ήταν η πρόθεση βέβαια, δε το γνωρίζω) και έψαχνες ένα καλό σουτ στο τέλος της επίθεσης για να «κλείσεις» ο 25χρονος γκαρντ νομίζω θα ήταν η καλύτερη σκέψη.   Τα λεπτά τα Στράτη μας πλήγωσαν και στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου.. Ήταν μια απόφαση που σε κάποιους μπορεί να φαίνεται ασήμαντη όμως στην ουσία άλλαξε όλο το μομέντουμ σε ένα ματς που το.. μομέντουμ παίζει καθοριστικό ρόλο.

Η μικρή χρησιμοποίηση του Σλούκα είναι ένας κρίκος σε μια αλυσίδα αποφάσεων που οδήγησε την Εθνική μας να παίξει το παιχνίδι σε λάθος κατεύθυνση. Καταλαβαίνω απόλυτα ότι ο κόουτς είχε στον Καλάθη τον μόνο περιφερειακό παίχτη που πραγματικά μπορεί να ασκήσει πίεση στη μπάλα σε μια ομάδα που δεν έχει Ball Hawks στο ρόστερ της, παιδιά-μάστορες στην on the ball defense. Θα μπορούσε να χωρέσει τον Σλούκα στο περιφερειακό ροτέησιον σε σχήματα με τρία γκαρντς αν επεδίωκε (ειδικά τοποθετώντας τον σε απόσταση μιας πάσας δίπλα στον Σπανούλη στο PnR) . Δε το έκανε και αυτό δείχνει ότι ουσιαστικά δεν ήταν αποφασισμένος να τρέξει και να σπρώξει την ομάδα σε αυτή την κατεύθυνση με τον γκαρντ που μπορεί να ανεβάσει ταχύτητες με τη μπάλα στα χέρια περισσότερο από κάθε άλλον. Παρότι οι εντολές στον πάγκο μιλούσαν για ριμπάουντ και τρέξιμο δε καταφέραμε ποτέ να ανοίξουμε το τέμπο ίσως γιατί δεν είχαμε πραγματικά ξεκαθαρίσει στο μυαλό μας ότι αυτό θέλαμε. Ακόμα και στο αμυντικό τρανζίσιον, σε ορισμένες περιπτώσεις καταφύγαμε στο εύκολο φάουλ ενώ μπορούσαμε να τρέξουμε μαζί τους. Παράλληλα εκτιμώ ότι αργήσαμε να ανεβάσουμε την άμυνα μας και να πιέσουμε σε όλο το γήπεδο. Ήταν το τελευταίο χαρτί μας και το πετάξαμε αργά, συνεχίζοντας να συμμετέχουμε σε ένα στημένο (από θέμα ρυθμού-μομέντουμ) παιχνίδι υπέρ του αντιπάλου. Ίσως αυτό το συμπέρασμα να αποτελέσει οδηγό για το μέλλον. Για το μπάσκετ που πρέπει να παρουσιάσουμε με τα νεότερα παιδιά μπροστά.. Οι εποχές αλλάζουν..

Ο ΚΑΤΣΙΚΑΡΗΣ..

Πριν τη διοργάνωση αφιερώσαμε στοχευμένα ένα άρθρο  στον κόουτς, καλώντας τον ανοιχτά να κάνει τη διαφορά  σε ένα τουρνουά που ήταν φανερό πως θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Ουσιαστικά του ζητούσαμε να βγεί μπροστά κάνοντας το δικό του προσωπικό step up το οποίο θα έδινε την απαιτούμενη ώθηση στην ομάδα μας. Αντιγράφω..

«..Για τον Κατσικάρη κάποια πράγματα σε επίπεδο καριέρας «δούλεψαν» τα τελευταία χρόνια και κάποια άλλα όχι. Μετά  τη εξαιρετική πορεία του στο Μπιλμπάο δε κατάφερε να επικοινωνήσει με τη ρωσική ομοσπονδία σε κανένα επίπεδο (ως γνώστης της κατάστασης σας λέω όχι με δική του ευθύνη) ενώ πέρυσι χρεώθηκε τη μαλθακότητα που έδειξε η ομάδα μας στο νοκ-άουτ ματς με τους Σέρβους στο οποίο ο ίδιος δε κατάφερε ποτέ να τραβήξει χειρόφρενο στην αγωνιστική  κατηφόρα  του συνόλου μέσα στο 40λεπτο. Έπαιζε πάντα σε shortlists για τους καλούς ευρωπαϊκούς πάγκους (δείγμα του ότι «η δουλειά του ήταν εκεί» παρότι δε συνδυάστηκε με τίτλους) όμως ποτέ δε πήρε τη καλή θέση σε ένα τοπ-ευρωπαϊκό κλαμπ. Η συμφωνία του με τη Μούρθια του δίνει την ευκαιρία να επιστρέψει στην αγαπημένη του λίγκα και να εργασθεί σε ένα πλαίσιο που ο ίδιος έχει τη τεχνογνωσία, αναπτύσσοντας ένα μεσαίο κλαμπ . Η αλήθεια όμως είναι ότι και πάλι μένει μακριά από το τοπ-ευρωπαϊκό επίπεδο.

Το τουρνουά του Σεπτεμβρίου  μπορεί να δώσει κατεύθυνση στη καριέρα του Φώτη Κατσικάρη. Θα πει πολλά για τον χαρακτήρα του ως προπονητή και ΚΥΡΙΩΣ αυτόν που μπορεί να μεταδώσει σε μια ομάδα. Ξεκάθαρα, τα πράγματα δεν είναι εύκολα για την Εθνική μας ομάδα. Ο δρόμος δεν είναι ακριβώς ανοιχτός.. Ένα πιθανό νοκ-αουτ παιχνίδι στα προημιτελικά με τους Ισπανούς ή τους Σέρβους δε μεταφράζεται ως εύκολη πρόσβαση στη μάχη των μεταλλίων. Όμως μπορεί να αποτελέσει τη «μαγική στιγμή» που θα αλλάξει τη δυναμική και το ψυχολογικό στάτους της ομάδας μέσα στο τουρνουά.

Κόουτς, αυτή θα είναι η στιγμή σου.. Και αυτό, είναι το τουρνουά σου.. Αυτή τη φορά πρέπει εσύ να εμφανίσεις  ένα πεινασμένο σύνολο που θα εξελιχθεί στην «ομάδα της διοργάνωσης». Πρέπει να βρεις τον τρόπο να εμπνεύσεις στη δύσκολη στιγμή που σίγουρα θα έρθει. Πρέπει να είσαι σε «προπονητική ετοιμότητα» με διαύγεια και καθαρότητα σκέψης γιατί θα χρειαστεί να πας πολύ βαθιά πνευματικά τις 15 αυτές ημέρες. Όπως καταλαβαίνεις, ειδικά σε προσωπικό επίπεδο, αυτή η διοργάνωση έχει το «πρέπει» για εσένα. Σε ένα τουρνουά με ομάδες που βρίσκονται κοντά «πρέπει» να κάνεις τη διαφορά. Δε ξέρω αν μια αρκετά επιτυχημένη παρουσία στη διοργάνωση θα σε κάνει καλύτερο προπονητή ή όχι. Σίγουρα όμως θα σου (και θα μας) δείξει τα όρια σου.. Μετά από αυτό, όλα είναι θέμα επιλογών. Μπορείς να διαλέγεις να κάνεις τα μπανάκια σου στη Costa Blanca και να δίνεις έμφαση στη ποιότητα ζωής (παρότι μπορεί να μοιάζω καυστικός, το έχεις κερδίσει δε στο χάρισε κανείς) στοχεύοντας δουλειές χωρίς τη πίεση στο μάξιμουμ ή απλά να ανοίξεις τη πόρτα του Δάντη όπου βρίσκονται μαζί κόλαση και παράδεισος. Και αναφέρομαι φυσικά στο τοπ-ευρωπαϊκό επίπεδο.. Εκτιμώ πως εκεί βρίσκεται η θέση σου. Αυτό το τουρνουά θα είναι μια καλή ευκαιρία για να μάθουμε την αλήθεια..»

Όπως γίνεται κατανοητό από την τεχνική ανάλυση, ο κόουτς δε τα κατάφερε να κάνει αυτή τη διαφορά στο κρίσιμο νοκ-άουτ παιχνίδι με τους Ισπανούς. Είχε την ατυχία (όπως και πέρυσι) να πέσει σε μια ομάδα η οποία φτάνει μέχρι τέλους στο τουρνουά και δείχνει μεγάλα ψυχικά αποθέματα. Μη ξεχνάμε οι Ισπανοί έχουν μείνει όρθιοι σε 4 ουσιαστικά νοκ-άουτ παιχνίδια εκ των οποίων τα τρία κρίθηκαν οριακά. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η ομάδα τερμάτισε σε θέση χαμηλότερη των δυνατοτήτων της με βάση αυτό που είχε παρουσιάσει στη διοργάνωση μέχρι εκείνη τη στιγμή.  Όπως και το ότι προσωπικά με απογοήτευσε το performance του στον μεγάλο προημιτελικό, επαναλαμβάνω όχι τόσο σε επίπεδο αγωνιστικής  προετοιμασίας αλλά αντιδράσεων και αμεσότητας στη παρέμβαση στο παιχνίδι. Όμως αυτή εδώ η σελίδα προωθεί σε όλα τα επίπεδα μια διαφορετική φιλοσοφία σε σχέση με αυτή που επικρατεί στην Ελλάδα. Δίνει χρόνο και έχει το κριτήριο της δουλειάς λίγο ψηλότερα από αυτό του αποτελέσματος, ειδικά σε μια τόσο ευαίσθητη περίπτωση και αναφέρομαι στην Επίσημη Αγαπημένη όλων μας. Ο Κατσικάρης έχει παρουσιάσει κατά τη ταπεινή μου γνώμη καλό μπάσκετ τη τελευταία διετία. Το σύνολο μας έχει πάψει να είναι αρτηριοσκληρωτικό στην επίθεση, έχει απολέσει το χρόνιο πρόβλημα της στατικότητας  αποκτώντας κίνηση μέσα σε ένα αρκετά καλό επίπεδο συνεργασιών με συνέπεια να παράγει πιο εύκολα διατηρώντας καλό επίπεδο στην άμυνα. Μετράμε ρεκόρ 12-2 σε δύο απαιτητικά τουρνουά. 

 Δουλεύουμε προς μια μετάβαση σε ένα πιο γρήγορο στυλ μπάσκετ χωρίς ακόμα να έχουμε παρουσιάσει αποτέλεσμα στο μάξιμουμ βάσει των προδιαγραφών όμως έχουμε ποιότητα και πολλά περιθώρια βελτίωσης. Αυτά είναι στοιχεία που κρατάω. Όπως και τα αρνητικά. Τίποτα δε σβήνει επειδή χάσαμε ένα ματς στις λεπτομέρειες όπως και τίποτα (από τα αρνητικά) δε θα φαινόταν καλύτερο (σε επίπεδο συνολικής δουλειάς πάντα) αν βάζαμε ένα σουτ και περνάγαμε τους Ισπανούς. Το δικό μου  ταμείο είναι συγκεκριμένο..

Μπορώ να έχω τον Ντούντα; Οι περισσότεροι γνωρίζεται το συγκεκριμένο «θέλω» για τον προπονητή που θεωρώ κορυφαίο σε επίπεδο FIBA Basketball. Ψοφάω να τη δω αυτή τη κέντα.. Ίσως γιατί μου αφήνει ελπίδες η ιδιαίτερη σχέση που έχουμε σαν χώρα μαζί του, ίσως γιατί θεωρώ αδιανόητο αυτή η τόσο ταλαντούχα γενιά που έρχεται από πίσω να μη πάρει τις ευλογίες από το μαγικό ραβδάκι της ανάπτυξης που διαθέτει ο συγκεκριμένος μετατρέποντας εν μια νυκτί μικρά παιδιά σε άντρες. Δε θέλω τους τίτλους με τον Ίβκοβιτς, θέλω να γαλουχήσει τα νέα παιδιά στη νοοτροπία του. Όπως τότε που πήρε μια (διαφορετική κατάσταση) διαλυμένη εθνική Σερβίας και την αναδόμησε σε όλα τα επίπεδα δουλεύοντας με νέα παιδιά, κέρδος που κεφαλαιοποιεί τώρα ο Τζόρτζεβιτς. Μάλλον δύσκολο.. Δε μπορώ.

 Συμφωνώ με όλους εσάς για την ικανότητα πολλών ονομάτων από αυτά που πέφτουν στο τραπέζι το τελευταίο διήμερο. Λέτε να μη θέλω να δω την εφαρμογή του μπάσκετ του Ιτούδη που τόσο εκτιμώ στην Εθνική μας; Η αλήθεια είναι ότι έχουμε αρκετά ικανά προπονητικά μυαλά στο τόπο μας που θα μπορούσαν να εξεταστούν πολύ σοβαρά για τη θέση. Όμως η δική μου φιλοσοφία λέει ότι θα πρέπει να δώσουμε άλλη μια ευκαιρία στον Κατσικάρη. Η ομάδα δουλεύει ήδη δύο χρόνια μαζί του και αυτή η συμπόρευση εκτιμώ ότι έχει περιθώρια βελτίωσης να μας παρουσιάσει ως προς το αγωνιστικό κομμάτι (γιατί μια θέση στο βάθρο σε τουρνουά με εξίσου καλές ομάδες απαιτεί κι άλλα πράγματα που καλώς ή κακώς δε μπορείς να τα ελέγξεις πάντα). Αυτό που λείπει από αυτή την Εθνική ομάδα είναι το Winning Spirit σε ματς όπως αυτό με τους Ισπανούς ή τους Σέρβους. Αυτό που έκανε φύση της η ομάδα επί Γιαννάκη με τη τρομερή ανατροπή στο ματς με τη Γαλλία το οποίο άλλαξε την ιδιοσυγκρασία μας σαν ομάδα. Ένα ματς στο οποίο επίσης ήμασταν κακοί και κάναμε προπονητικά λάθη.. Το οποίο θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε διαφορετική εξέλιξη. Αυτό το σύνολο χρειάζεται να χτίσει Winning Spirit σε τέτοια παιχνίδια, όπως έχουν πλέον και με τη βούλα χτίσει οι Λιθουανοί χωρίς να έχουν καλύτερα ποιοτικά σύνολα. Υπομονή και συνέπεια (από τα παιδιά) χρειάζεται. Θα έρθει και η σειρά μας πάλι. Κάποιες φορές στη ζωή όπως και στον αθλητισμό, πρέπει να μάθεις να περιμένεις..

This the End..

Ο μεγάλος ηγέτης αυτής της ομάδας και ένα από τα σύγχρονα τοτέμ του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο Βασίλης Σπανούλης , αποφάσισε να ρίξει τίτλους τέλους στη σπουδαία σταδιοδρομία του με την Εθνική μας ομάδα. Είχα το κακό προαίσθημα όταν ανακοινωνόταν ότι θα κάνει δηλώσεις αμέσως μετά το ματς και συνέλαβα τον εαυτό μου όταν ξεκίνησε να μιλάει να θέλω να τελειώσει η συνέντευξη  γρήγορα μήπως και δεν ακουστεί αυτό που είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.. Το είπε όμως, στη ξέρα. Χωρίς φανφάρες και πολλά λόγια όπως αρμόζει σε έναν ηγέτη. Ο Σπανούλης αποτελεί έναν βασικό λόγο για τον όποιο εμείς σαν Έλληνες χαμογελάμε με νόημα και φουσκωμένα από υπερηφάνεια όταν η συζήτηση με ανθρώπους από το εξωτερικό πηγαίνει στο μπάσκετ. Για όλους εμάς που έχουμε βιώσει το αντίο του Παναγιώτη Γιαννάκη κάθε άλλη αποχώρηση σπουδαίου διεθνή (Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη) μοιάζει πιο γήινη σε συναισθήματα. Καταπίνεται. Αλλά δε παύει να είναι ξεχωριστή, ιδιαίτερη. Με τον Σπανούλη ζήσαμε απίστευτες στιγμές και θεωρώ άδικο να μακρηγορήσουμε σήμερα, σε ένα άρθρο που μιλάει πρώτα για την Εθνική σαν σύνολο. Άδικο και για τις δύο πλευρές.. Θα θυμάμαι πάντα όλες αυτές τις μεγάλες στιγμές. Το μεγάλο ματς με την Αμερική όπου έσπαγε τοίχους, το τρίποντο με τη Κροατία, τον ανταγωνιστικό του χαρακτήρα που όμοιο σπάνια συναντάς. Πάνω από όλα όμως Βασίλη, θα θυμάμαι ότι ετούτη την ημέρα, σε μια δύσκολη στιγμή για την Εθνική μας ομάδα, κατάφερες –ίσως άθελα σου- να φέρεις ομόνοια στη μπασκετική συνάθροιση μας και συναισθήματα ενότητας που τόσο χρειαζόμαστε. Ραντεβού από Οκτώβρη..

Υ.Γ: Τρομερή νίκη των Ισπανών. Ο Γκασόλ έδωσε μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει ποτέ σε διεθνή τουρνουά. Απλά ασυγκράτητος. Και επίσημα το όνομα του δίπλα σε αυτό του Σαμπόνις.. Θα σκότωνα να τους δω σε κόντρα στην ακμή τους..