Ταξίδι στην εξέλιξη: FIBA STARS 80s/90s vs Today..

To Ηoopfellas χαιρετίζει τη πανάξια επικράτηση των Ισπανών στο Ευρωμπάσκετ του 2015 και ρίχνει την αυλαία με δώρο ένα πακέτο αναμνήσεων για τους αναγνώστες του, βάζοντας στο παρκέ της σελίδας τους σταρς των τουρνουά της FIBA που δυνάστευσαν χρόνια τώρα τα καλοκαιρινά μας βράδια. FIBA STARS 80s/90s εναντίων των σημερινών top-αστεριών που αποτελούν σύγχρονες versions τους..

H αυλαία του Ευρωμπάσκετ έπεσε και το Hoopfellas αποφασίζει να σας προσφέρει μια ιδιαίτερη ανάρτηση. Ένα ταξίδι αναμνήσεων, ωδή σε μερικούς αστέρες των  καλοκαιρινών (ή φθινοπωρινών) διεθνών τουρνουά μέσα από τα οποία έχουμε μεγαλώσει και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε. Δύο κουβέντες όμως για το Ευρωμπάσκετ που μόλις ολοκληρώθηκε..

Πανάξια οι Ισπανοί έφτασαν στον τίτλο. Δε νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία. Ο Πάου Γκασόλ ήταν το πιο δυνατό άλογο στην ευρωπαϊκή κούρσα και από πάνω του πιάστηκε ολόκληρο το ισπανικό άρμα. Μέτρησε πολύ ότι οι Ίβηρες βρέθηκαν σε stroke τη κατάλληλη στιγμή. Είδατε τελικά πόση «ώθηση» μπορεί να δώσει σε ένα σύνολο μια σπουδαία νίκη στο ματς των «8»..; Ο Σκαριόλο δικαίωσε απόλυτα την απαίτηση του Πάου για επιστροφή του Ιταλού κόουτς στην εθνική ομάδα. Χωρίς να παρουσιάσει τίποτα ιδιαίτερο προπονητικά και με κάποιες old-school/πρακτικές περισσότερο και λιγότερο εξεζητημένες μεθόδους ο Ιταλός κόουτς έφτασε μέχρι το τέλος. Καταλυτικό (πραγματικά) ρόλο έπαιξε ο παράγοντας της συνοχής. Οι Ισπανοί έχουν έναν πυρήνα παιχτών που αγωνίζεται χρόνια μαζί και ειδικά η τετράδα της Ρεάλ που συνόδευε τον Γκασόλ έχει αναπτύξει, μέσα από εκατοντάδες εργατοώρες προπόνησης και χιλιομέτρων σε κλειστά ματς, αυτοματισμούς οι οποίοι βοήθησαν τους πρωταθλητές να μείνουν όρθιοι σε όλα τα παιχνίδια που κρίθηκαν στις λεπτομέρειες. Στον τελικό δε, ξεχείλιζαν από ενέργεια (πίεσαν υποδειγματικά τη μπάλα, ειδικά στο μισό γήπεδο ακόμα και όταν χρησιμοποίησαν άμυνες χώρου) και αυτοπεποίθηση παίρνοντας από το ξεκίνημα το τιμόνι και όντας έτοιμοι πνευματικά να ευστοχήσουν σε κάθε μεγάλο σουτ και να εκτελέσουν κάθε καθοριστικό play. Ομάδα που σου βγάζει αυτό το συναίσθημα (και πιστέψτε με ήταν διάχυτο στο γήπεδο στα ματς της τελικής ευθείας) αποκτά σημαντικό πλεονέκτημα.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ένα σχόλιο μου μετά και τον τελικό..

Σημαντική διαπίστωση. Βλέποντας την απογοητευμένη Σερβία στον μικρό τελικό ένιωσα στο πετσί μου την ιδιαιτερότητα που κουβαλάμε εμείς και οι φίλοι μας οι Σέρβοι σε επίπεδο ιδιοσυγκρασίας στα ματς που κρίνουν το μετάλλιο της τρίτης θέσης και όχι τον τίτλο ή μια είσοδο στον τελικό. Μειωμένο κίνητρο, έλλειψη καθαρού μυαλού, πειθαρχίας και υπομονής η οποία οδηγούσε τους παίχτες του Τζόρτζεβιτς σε βιαστικές επιλογές και μειωμένο effort με συνέπεια (όποιος τους είχε παρακολουθήσει στο τουρνουά μπορούσε εύκολα να το αποκωδικοποιήσει) να μην έχουν τη πνευματική πειθαρχία να ψάξουν τη πραγματικά καλύτερη λύση στην επίθεση τους (και να καταθέσουν ότι διαθέτουν στα μετόπισθεν) «μπουμπουνώντας»  με χαρακτηριστική ευκολία φυγόπονα τρίποντα. Εδώ είναι η διαφορά Γάλλων και Λιθουανών, χωρών δηλαδή που δίνουν μεγάλη σημασία και εν τέλει πανηγυρίζουν ένα μετάλλιο, μια τρίτη θέση..

Οτιδήποτε θέλετε - για την ομάδα του Καζλάουσκας, τη δική μας, τους Σέρβους/Ισπανούς κτλ- το συζητάμε..

Πάμε τώρα να ξεσηκώσουμε μερικές αναμνήσεις και να νοσταλγήσουμε. Σκέφτηκα να βάλουμε στο παρκέ του Hoopfellas (στα πρότυπα παλαιότερων αναρτήσεων) μερικά από τα αστέρια των 80s-90s απέναντι σε παίχτες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τους «καθρέπτες» τους σήμερα. Σαν ένα ταξίδι στη εξέλιξη του μπάσκετ αυτών των τουρνουά, το οποίο (ας μη γελιόμαστε) 20-30 χρόνια μετά μοιάζει με διαφορετικό άθλημα. Όμως οι συζητήσεις αυτές και τα εικονικά match ups θα αποτελούν πάντα ένα από τα αγαπημένα topics των μπασκετικών. Χωρίς ταμπού και με γνώση των διαφορών μεταξύ των δύο εποχών, πάμε μαζί να απολαύσουμε μια βουτιά στην ιστορία, αποχαιρετώντας μια ακόμα σπουδαία διοργάνωση..

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ VS TONΙ ΠΑΡΚΕΡ

Δύο scoring guards που σημάδεψαν την εποχή τους και έκαναν τους Γολιάθ αυτών των τουρνουά  να βλέπουν τη μύγα και να μη μπορούν να τη πιάσουν.. Με ύψος κοντά στο 1.83 είχαν στο παιχνίδι τους ένα πολύ σημαντικό κοινό που τους χαρακτήριζε. Πετύχαιναν σε συντριπτικό ποσοστό το μεγαλύτερο μέρος των πόντων τους μέσα από το ζωγραφιστό. Ο Γκάλης ήταν πολύ πιο δυνατός (ειδικά στο upper body, τριπλός από τον Πάρκερ) με δυνατά πόδια και πατήματα που έμοιαζαν διαστημικά για γκαρντ της κοψιάς του στα ‘80s, χαρακτηριστικά που μαζί με την τρομερή αίσθηση του σκορ τον μετέτρεπαν σε άλυτο γρίφο στο ένας εναντίον ενός  (πολύ δυνατός για περιφερειακό αμυντικό, πολύ γρήγορος για ψηλό/μακρύ παίκτη) ενώ παράλληλα η ευρεία γκάμα των σουτ του, του επέτρεπε να σκοράρει πάνω από κάθε seven footer.

 Ο Πάρκερ έχει τρομερή επιτάχυνση με τη μπάλα στα χέρια και ταχύτητα σε μικρό χώρο, εξαιρετικά τελειώματα γύρω από το καλάθι. Και οι δύο είχαν το χάρισμα να δαγκώνουν σαν κόμπρες τη παραμικρή στιγμιαία χαλαρότητα της αντίπαλης άμυνας. Ωραία.. Βέβαια όταν μιλάμε για scoring guards ο Γκάλης είναι μια κατηγορία μόνος του σε βαθμό που μπορεί να δώσει το όνομα του στον όρο. Κανένας Πάρκερ δίπλα του, τη στιγμή που ο Νικ υπερέχει (ναι..) και σε playmaking στοιχείο του παιχνιδιού του που δε μας παρουσίασε σε μόνιμη βάση στο μάξιμουμ.

ΨΗΦΟΣ: Στον «γκάνγκστερ».. Μέχρι και ο Ντακουρί αυτόν θα ψήφιζε..

ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΤΖΟΡΤΖΕΒΙΤΣ VS ΜΙΛΟΣ ΤΕΟΝΤΟΣΙΤΣ

Η σύγκριση αυτή γεννήθηκε στον ημιτελικό του 2009 όταν ο 24χρονος τότε Μίλος προκάλεσε παράκρουση στη χώρα του κερδίζοντας σχεδόν μόνος τη Σλοβενία (96-92) σε ένα ματς όπου σκόραρε 32 πόντους με 6 τρίποντα (μεταξύ των οποίων το ένα που έστειλε το παιχνίδι στη παράταση) κάνοντας τους Σέρβους να θυμηθούν το ανελέητο σφυροκόπημα των Λιθουανών από τον Σάλε (41π. 9/12 τριπ.) στον τελικό του 1995 στην Αθήνα. Ας είμαστε ειλικρινείς.. Δε συμπαθούσα ποτέ ιδιαίτερα τον Τεόντοσιτς λόγω της ωρολογιακής βόμβας που κρύβει μέσα του, ίσως και γιατί θεωρούσα ότι στο κεφάλι του γίνεται πόλεμος. Όμως –και δεν έχω δεύτερες σκέψεις καν- θεωρώ ότι αυτά που μπορεί να κάνει με τη μπάλα στα χέρια, ελάχιστοι αθλητές είναι ικανοί να τα παρουσιάσουν. Τα δε playmaking abilities του είναι απλησίαστα ακόμα και για τους περισσότερους γκαρντ του ΝΒΑ καθώς η ικανότητα του αυτή ξεσηκώνει μνήμες Γιασικεβίτσιους στα prime του. Όμως ο Τζόρτζεβιτς ήταν μοναδικός. Δεν έχει την ικανότητα του Τεόντοσιτς με τη μπάλα στα χέρια («κάνει απίστευτα πράγματα, αυτά που έχω δεί στις προπονήσεις είναι μοναδικά, έχει βάλει με το στυλ του τη δική του σφραγίδα στο σύγχρονο μπάσκετ» είπε προ ημερών ο Σάλε για τον παίχτη του) όμως είναι Ο ηγέτης με τα ατσαλένια balls που πασχίζει ο Τεόντοσιτς να γίνει. Ο Τζόρτζεβιτς ως παίχτης σου έδινε την αίσθηση ότι είναι ευλογημένος από άνωθεν.. DNA νικητή, παίχτης που γιγαντωνόταν όσο η πίεση μεγάλωνε με χέρι αλφάδι και μυαλό κομπιούτερ, σκληρός πνευματικά. Cold blooded killer..

ΨΗΦΟΣ: Tζόρτζεβιτς δαγκωτό..

ΣΑΡΟΥΝΑΣ ΜΑΡΤΣΙΟΥΛΙΟΝΙΣ VS ΜΑΝΟΥ ΤΖΙΝΟΜΠΙΛΙ

Νταξ.. Το αγαπημένο μου ζευγάρι στη λίστα. Ο υπερηχητικός «Ρούνι» έβαλε τον όρο του power guard για τα καλά στο λεξικό του αθλήματος. Φοβερός slasher, έσπαγε ντουβάρια επιτιθέμενος στο καλάθι. Επιστρέφοντας τα καλοκαίρια στην Εθνική του ομάδα χρειάστηκε να κάνει επίδειξη των δημιουργικών του ικανοτήτων μιας και έπαιζε ως «άσσος» (στο ΝΒΑ έπαιζε κατά κύριο λόγο στο «2») τρέχοντας το λιθουανικό σόου. Τρομερό κορμί με πόδια που του έδιναν τεράστιο πλεονέκτημα και μια από τις μεγαλύτερες ηγετικές προσωπικότητες που είδαν ποτέ αυτά τα τουρνουά. Ένα από τα κοινά χαρακτηριστικά των δύο αθλητών είναι η τρομερή γνώση των βασικών του αθλήματος. 

Ο Τζινόμπιλι, σας έχω υπογραμμίσει από ..ιδρύσεως της σελίδας, είναι κατά τη γνώμη μου ο κορυφαίος σύγχρονος FIBA Player, συμπεριλαμβανομένων και των μεγάλων αστέρων του ΝΒΑ γιατί διαθέτει αυτή την τέλεια μίξη χαρακτηριστικών στο παιχνίδι του και από τους δύο κόσμους, ΝΒΑ και Ευρώπη η οποία ουσιαστικά αποτελεί το μπάσκετ που βλέπουμε στα τουρνουά όπου συμμετέχουν ομάδες από όλον το πλανήτη. Ο τρόπος που επιτίθεται στο καλάθι, διαβάζει, πασάρει, αναδεικνύει τον συμπαίκτη είναι απλά μοναδικός. Clutching ability επίσης στον ουρανό..

ΨΗΦΟΣ: Πιο «Χ» πεθαίνεις.. Εάν έπρεπε να διαλέξω για να μη με πυροβολήσουν θα έπαιρνα Τζινόμπιλι..

ΠΑΟΥ ΓΚΑΣΟΛ VS AΡΒΙΝΤΑΣ ΣΑΜΠΟΝΙΣ

Δε δίστασα να σας πω στη τελική ευθεία του φετινού τουρνουά στη Λιλ ότι τέτοιο domination όπως αυτό του οποίου γίναμε μάρτυρες από τον Πάου Γκασόλ, έχω να δω από τα χρόνια του Σαμπόνις. Έτσι είναι.. Αυτά που έκανε ο Ισπανός ψηλός στα 35 του χρίζουν επιστημονικής έρευνας και τον τοποθετούν (αν και βρισκόταν ήδη εκεί) στην «ελίτ» των κορυφαίων ιστορικά FIBA Players. Πραγματικός ηγέτης, με πολύ υψηλό δείκτη ευφυΐας και άψογη για το ύψος του (και όχι μόνο) τεχνική κατάρτιση. Σας θυμίζει κάποιον η περιγραφή..; To λιθουανικό «θαύμα της φύσεως» συγκέντρωνε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά επίσης σε υπερθετικό βαθμό αλλά σε ακόμα μεγαλύτερη συσκευασία. Το μέγεθος του ήταν καταλυτικός παράγοντας στη πλήρη επικράτηση του απέναντι σε αντίπαλους ψηλούς μιας και ήταν πρακτικά αδύνατο να τον κρατήσεις μακριά από το καλάθι. Πάσαρε ακόμα καλύτερα από τον Γκασόλ καθώς το court vision του ήταν ζηλευτό από πολλούς τοπ-γκαρντς. 

Το πλεονέκτημα του Ισπανού απέναντι στον Άρβιντας (και σε πολλούς άλλους ψηλούς λόγω σωματότυπου) είναι η ικανότητα του να μένει μακριά από φθορά που ειδικά σε αυτό το τουρνουά ήταν καθοριστική για την ομάδα του, αμυνόμενος   πολύ έξυπνα ελέγχοντας πλήρως τις αντιδράσεις και το κορμί του.

ΨΗΦΟΣ: Σαμπόνις γιατί απλά..  δε γλιτώνεις.

ΟΣΚΑΡ ΣΜΙΝΤ VS NΤΙΡΚ ΝΟΒΙΤΣΚΙ

Δύο από τους καλύτερους σούτινγκ-φόργουορντς που γνώρισαν τα διεθνή τουρνουά, με εκπληκτικές παραστάσεις εκατέρωθεν. Ψηλά κορμιά, που απελευθέρωναν τη μπάλα επίσης από ψηλά σε σημείο που έκαναν αδύνατη τη πιθανότητα του μπλοκ. Ο Οσκάρ τότε κουβαλούσε μια Βραζιλία με μοναδικά one man show. Τρελαινόμουν για εκείνη την απίστευτη, μακρινή, εκτέλεση του στο τρανζίσιον η οποία ακολουθούσε τη μια ντρίμπλα και τα δύο μικρά νωχελικά (σε φάση «σκέφτομαι πως θα επιτεθώ..»)βήματα του αλλά ώρες ώρες έμοιαζε αλάνθαστη. 

Θυμάμαι τον Πίπεν το 1996 να δηλώνει μετά την αναμέτρηση τους πως  «ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αμυντικά τεστ της καριέρας μου», τους 46 στον τελικό του Παναμερικανικού το 1987 (σε κασέτες του βίντεο, η πρώτη μου επαφή μαζί του) ή τους 42.2 π.μ.ο. (συν 7.8 ριμπ.) στην Ολυμπιάδα της Σεούλ ένα χρόνο μετά. Ο Ντιρκ από την άλλη είναι απλά ο Ντιρκ.. 7-8 πόντους ψηλότερους του Οσκάρ, με επίσης φονικό καρπό αλλά με τη μεγαλύτερη μάζα των σουτ του να έρχεται από μέση κυρίως (και μετά κοντινή απόσταση). Μετά τον κομήτη του 1993 έβαλε τη Γερμανία πάλι στον χάρτη του αθλήματος παλεύοντας με μικρή βοήθεια τριγύρω του σε πολλές περιπτώσεις, απέναντι σε ομάδες με τρομερά οπλοστάσια. Απλά προϊόν ρομποτικής..

ΨΗΦΟΣ: Ο Οσκάρ ήταν ακόμα καλύτερος σουτέρ και ακόμα μεγαλύτερος σκόρερ από το «πάντσερ» όμως θα πάρω Ντιρκ για τον απλούστατο λόγο ότι μπορούσε να επηρεάσει το παιχνίδι με περισσότερους τρόπους. Πολύ αλτρουιστής, ήταν φοβερός ο τρόπος που δούλευε για τους άλλους . Να τον βλέπεις να τρέχει με διάθεση «ρούκι δευτέρου γύρου» για σκριν στον Ντεμόντ Γκριν, αξία ανεκτίμητη..

ΝΤΙΝΟ ΡΑΤΖΑ VS ΛΟΥΙΣ ΣΚΟΛΑ

Δύο «ιερά τέρατα» του ζωγραφιστού, masters στο post up παιχνίδι. Oι αντίπαλοι που προσπάθησαν να αμυνθούν στη πλάτη τους έχουν περάσει τα πάνδεινα ιδρύοντας ανεξάρτητο Group therapy. Και οι δύο μπορούσαν να σου επιβληθούν με τη δύναμη τους όμως ήξεραν να χρησιμοποιούν άριστα τις προσποιήσεις ενώ παράλληλα δούλευαν εξαιρετικά πάνω στο κορμί του αντιπάλου. Αρκετά καλό παιχνίδι με πρόσωπο με δυνατότητα να βάλουν τη μπάλα στο παρκέ και να επιτεθούν. Ο Κροάτης υπερείχε σε τεχνική κατάρτιση και αντίληψη του παιχνιδιού. Ήξερε να πασάρει καλύτερα και μπορούσε να παίξει καλύτερα πάνω από το καλάθι. Ο Αργεντίνος είναι πιο aggressive. Πιο «ωμός» στο λόου-ποστ, δεν χρειάζεται ιδιαίτερο κίνητρο γιατί ξέρεις ότι μπαίνει και ανεξαρτήτου αντιπάλου τα δίνει όλα. Μπορεί επίσης να σκοράρει περισσότερο πόντους σε «σειρές» (μαζεμένους, σε μικρό διάστημα) και να θυσιάσει το κορμί του σαν να μη ξημερώνει το αύριο στην άμυνα..

ΨΗΦΟΣ:  Ο Ράτζα έχει περισσότερα εργαλεία και  ήταν πιο ποιοτικός overall όμως εγώ κύριοι στην ομάδα μου θα έπαιρνα Σκόλα. Το mentality του Κροάτη και η κυκλοθυμία του πολλές φορές σκίαζαν στη σκέψη μου την ανυπέρβλητη ποιότητα του σε αντίθεση με τον φανατισμένο Αργεντίνο για τον οποίο δεν υπάρχει η λέξη νωχελικότητα στο λεξιλόγιο του και πατάει παρκέ για να δαγκώσει –επαναλαμβάνω- ανεξαρτήτου αντιπάλου. Τέτοιους θέλω..

ZOΡΑΝ ΣΑΒΙΤΣ VS ΦΕΛΙΠΕ ΡΕΓΙΕΣ

Καθηγητές στις «ψιλές» μακριά από τα φώτα, «άσσοι» στο positioning. Δύο εξαιρετικοί παίχτες ρακέτας, με πολλά hustle plays τα οποία έσπρωξαν δύο τεράστιες ομάδες σε μεγάλες επιτυχίες στα διεθνή τουρνουά. Και οι δύο πλαισίωσαν άψογα τους σταρς-ψηλούς των συνόλων τους (Ντίβατς-Γκασόλ) παίζοντας και ρόλο small-5 σε πολλές των περιπτώσεων. Εξαιρετικοί ριμπάουντερς. 

Η άμυνα του Σάβιτς στο ποστ πιθανόν να μπεί ως βασικό μάθημα από το δημοτικό στα σχολεία της Σερβίας. Και οι δύο δε δίσταζαν να περάσουν ώρα στο παρκέ ξετυλίγοντας τη γκάμα τους στο μακροβούτι. Σκληρά παιδιά αλλά με υποκριτικό ταλέντο που θα κινούσε το ενδιαφέρον του Κοστουρίτσα..

ΨΗΦΟΣ: Ζόραν γιατί ήταν πραγματικά ζόρικος και είχε μεγάλη καρδιά. Ο Ρέγιες έχει τον απόλυτο σεβασμό μου για τη συνέπεια και το μπάσκετ που παίζει στα 35 του όμως ο Σέρβος είναι ο ορισμός του Blue Collar παίχτη..

ΣΑΝ ΕΠΙΦΑΝΙΟ  VS XOYAN KAΡΛΟΣ ΝΑΒΑΡΟ

Οι δύο θρυλικοί Ισπανοί «μπόμπερς» και καμάρια της Μπαρτσελόνα.. O «Έπι» ήταν μόνιμος εχθρός του ελληνικού μπάσκετ σε επίπεδο Πρωταθλητριών με τον Άρη και διεθνών τουρνουά με την Εθνική. Περικάρπια στα δύο χέρια, κάλτσα σηκωμένη μέχρι το γόνατο (σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής), ντρίμπλα με το ίδιο χέρι (δεξί) σε αλλαγή κατεύθυνσης (αυτό είναι που λέμε «πάσα ούτε από το δεξί στο αριστερό..»), άψογη χρήση του ταμπλό ως συμμάχου, αυτοκρατορικό release. Ο Ναβάρο κληρονόμησε πολλά από τον προκάτοχο του και εξέλιξε επίσης, όπως για παράδειγμα η προσποίηση με το σήκωμα του κεφαλιού (στο βωμό του κερδισμένου φάουλ). Παρότι αποτέλεσε ίσως τον παίχτη που οι Έλληνες αγαπούσαν να μισούν περισσότερο στη σύγχρονη εποχή, υπήρξε ένας από τους αγαπημένους μου καλοκαιρινούς ήρωες με καταπληκτικές παραστάσεις σε διεθνή τουρνουά. Το Clutching ability του αποτέλεσε τον κύριο λόγο για πολλές από τις επιτυχίες της σπουδαίας ισπανικής ομάδα. Καλύτερος από τον (ψηλότερο και πιο σκληροτράχηλο sniper) Έπι με τη μπάλα στα χέρια, πιο γρήγορη και φονική απελευθέρωση, ακόμα πιο ικανός σκόρερ.

ΨΗΦΟΣ: Λα Μπόμπα.. Από τις περιπτώσεις που το νέο μοντέλο μοντέλο είναι πραγματικά βελτιωμένο και υπερτερεί του παλαιού. Ο «Έπι» αποτέλεσε τον καλύτερο δάσκαλο..

ΣΑΣΑ ΝΤΑΝΙΛΟΒΙΤΣ VS ΡΟΥΝΤΙ ΦΕΡΝΑΝΤΕΘ

Χεχε.. Μιλάμε για τους δύο πιο “love to hate” παίχτες ανά την Ευρώπη στην εποχή τους. Προσωπικότητες με τελείως διαφορετική ιδιοσυγκρασία βέβαια. Τη στιγμή που ο Πρέντραγκ έπαιρνε κεφάλια με θεμιτά και αθέμιτα μέσα συνδυάζοντας στη τελειότητα πρωτόγονα ένστικτα με τρομερό, αγνό μπασκετικό ταλέντο, ο Ρούντι πλησιάζει το «Μπρόντγουεϊ» σαν ο ύπουλος, κακός θεατρίνος, προικισμένος μεν αλλά χωρίς αυτό που λέμε στη δική μας αργκό «παντελόνια». 

Και οι δύο σούπερ-ταλαντούχοι γκαρντ-φόργουορντς έδωσαν τα διαπιστευτήρια τους στην Αμερική, όμως ο Φερνάντεθ ακόμα και σήμερα που τριανταρίζει, στα διεθνή τουρνουά δεν έχει αναλάβει πραγματικά ηγετικό ευρισκόμενος  παραδοσιακά στη σκιά του Ναβάρο. Ο Ντανίλοβιτς αντίθετα ήταν μεγάλος νικητής με πολύ ..πράμα στο βρακάκι του, αποτελώντας τον παίχτη που με την παροιμιώδη αυτοπεποίθηση του στα μεγάλα ματς χτύπαγε δίπλα στο αυτί του αντιπάλου το καμπανάκι της ήττας.

ΨΗΦΟΣ: Τι λες ρε μ@#$%@ Conway..? Ντανίλοβιτς φυσικά. Εριστικός, προκλητικός αλλά πάντα ήταν εκεί για να το υποστηρίξει και η ικανότητα του σαν παίχτης (ειδικά στα δύσκολα) αποστόμωνε τους πάντες. Legend..

ΦΑΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ VS ΜΠΟΡΙΣ ΝΤΙΑΟ

Δύο τεράστια ολ-αράουντ ταλέντα τα οποία τράβηξαν διαφορετικό ρόλο στη καριέρα τους. Η ικανότητα τους να καλύψουν σχεδόν κάθε θέση της πεντάδας και στις δύο πλευρές του παρκέ και ο ηγετικός του χαρακτήρας αποτέλεσε σημείο αναφοράς στις επιτυχίες των εθνικών τους ομάδων. Η Αμερική βελτίωσε τρομερά τον Ντιαό, δείχνοντας του τον δρόμο ώστε να φθάσει στο μάξιμουμ των ικανοτήτων του. Ο Φάνης αποτελούσε παίχτη από το μέλλον στην εποχή του. Υπήρξε πιο περιφερειακός από τον Γάλλο, με πολύ πιο ανεπτυγμένη ικανότητα στην εκτέλεση μακριά από το καλάθι και τη περιφερειακή άμυνα. Ο Ντιαό έχει σπουδαία αντίληψη του παιχνιδιού και court vision και μπορούσε, όσο προχωρούσε η καριέρα του να κάνει τη διαφορά στο ζωγραφιστό με το σπουδαίο IQ , τη δύναμη και τη διορατικότητα του.

ΨΗΦΟΣ: Θεωρώ τον Φάνη μεγαλύτερο μπασκετικό ταλέντο από τον Ντιαό. Όμως ο Γάλλος δούλεψε περισσότερο και μου άρεσε πιο πολύ η νοοτροπία του. «Χ». Καραμπινάτο..