Ψάξε και θα βρεις..

Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός στην αναζήτηση της πολυπόθητης ισορροπίας στο παιχνίδι τους. Με μεγάλη ορμή και ενέργεια το τριφύλλι ανάγκασε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να φύγει με σκυμμένο κεφάλι από το ΟΑΚΑ. Σε μεγάλη αγωνιστική κρίση ο Ολυμπιακός που προσπαθεί απεγνωσμένα να ενεργοποιήσει τους αμυντικούς του μηχανισμούς ως ομάδα. Ψάξε και θα βρεις.. Το Hoopfellas αναλύει..

Γεμάτη έντονα συναισθήματα αυτή η αγωνιστική της Ευρωλίγκας λοιπόν. Πολλά δεδομένα έχουν ανατραπεί και θα συνεχίσουν να ανατρέπονται. Αυτή άλλωστε είναι η φύση της φάσεως του TOP-16. Να σας θυμίσω έναν χρυσό κανόνα που υποστηρίζει η σελίδα και αναφέρουμε συχνά στο δεύτερο μισό κάθε σεζόν, κυρίως όσο πλησιάζουμε ή βρισκόμαστε στα playoffs της διοργάνωσης. “Όχι υπερβολική χαρά στις νίκες ή στεναχώρια στις ήττες”. Διαχείριση συναισθημάτων, πνευματική ισορροπία. Το επόμενα παιχνίδι περιμένει. Με αυτόν τον σκοπό σας ανάρτησα στη σελίδα μας στο Facebook το Σάββατο τα λόγια του Μπραντ Στίβενς..

Μεγάλες προσδοκίες (;)

O Παναθηναϊκός πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη της σεζόν έως τώρα σπάζοντας το αήττητο της Φενέρμπαχτσε στη φάση του TOP-16 και παράλληλα σκορπίζοντας ντελίριο ενθουσιασμού στους οπαδούς του oι οποίοι καλλιεργούν υψηλότερες πλέον προσδοκίες βλέποντας το performance της Πέμπτης να συμπίπτει με τη προσθήκη τριών νέων ξένων παιχτών. Δικαιολογημένα λοιπόν υπάρχει στις τάξεις του κόσμου αυτός ο υπέρμετρος ενθουσιασμός μετά τη νίκη επί της αήττητης τουρκικής ομάδας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς; Σαφώς όχι. Ικανοποίηση και συγκρατημένη αισιοδοξία; Φυσικά. Η φάση του TOP-16 είναι τόσο ανταγωνιστική που εάν δε μπορέσεις να διαχειριστείς τα συναισθήματα σου μπορείς να φτάνεις σε απανωτά limit ups & downs κάθε εβδομάδα. Μη ξεχνάμε ότι την επόμενη εβδομάδα ο Παναθηναϊκός παίζει ένα πολύ σημαντικό ματς στην Ανδαλουσία..

Πάμε να δούμε τις σημειώσεις της σελίδας από την αναμέτρηση με τη Φενέρ.

-Ο Παναθηναϊκός ετοίμασε και έπαιξε ένα αρκετά καλό παιχνίδι απέναντι (και πάλι) σε τοπ-ανταγωνισμό και ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας πιστώνεται στο προπονητικό τιμ και τον Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς. Ασχέτως με τη τελική κατάληξη (γιατί έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα , το τελευταίο λεπτό ήταν ρουλέτα με την έννοια ότι θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε) εκτιμώ ότι ο προπονητής του Παναθηναϊκού πήγε το ματς εκεί ακριβώς που ο ίδιος και οι συνεργάτες του είχαν σχεδιάσει εκμεταλλευόμενος κάθε πιθανό παράγοντα εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών. Αναφέρομαι φυσικά στην καταπληκτική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι οπαδοί των γηπεδούχων η οποία έσπρωξε την ομάδα τους προς τη νίκη.

Ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς (όχι για πρώτη φορά, το έχουμε ξανασημειώσει) παρουσίασε μια ρεαλιστική προσέγγιση του παιχνιδιού μέσα από το αμυντικό κομμάτι και κατάφερε να κερδίσει μέσα από τη διαδικασία “ανταλλαγής” στα πλάνα του κάθε κόουτς (“επιλέγω να κερδίσω αυτό, σου παραχωρώ κάτι άλλο παράλληλα με  αυτή μου την επιλογή, αν μπορείς  πάρε το”). Συνολικά οι πράσινοι έπαιξαν “έξυπνο” μπάσκετ. 

Στην αμυντική τους τακτική:

-για πρώτη φορά φέτος αμύνθηκαν πραγματικά ψηλά με ουσιαστική πίεση στα αντίπαλα γκαρντς. Είναι η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός ανεβάζει την άμυνα του όντας τόσο επιθετικός και επιμένει εκεί για πολλά λεπτά με εμπιστοσύνη στα πόδια του.

-προστάτεψαν όσο μπορούσαν τον Ραντούλιτσα αφήνοντας στην άκρη τις υπερβολές και τις αμυντικές επιλογές οι οποίες θα τον εξέθεταν βγάζοντας τον στη περίμετρο. Εκτός από κάποια side picks ο Σέρβος σέντερ έμεινε βαθιά στο ζωγραφιστό, κίνηση με ρίσκο αν αναλογιστούμε ότι η Φενέρ έτρεχε τα picks της με έναν εξαιρετικό midrange εκτελεστή μετά από ντρίμπλα όπως ο Ντίξον. Οι γκαρντς που αμύνονταν πάνω του (4 άλλαξε ο Σάλε) έδωσαν μεγάλες μάχες με τον εκάστοτε screener με σύμμαχο τον παίχτη-βοήθεια της strong side. Ο Παναθηναϊκός δέχτηκε αρκετούς πόντους από τον Ούντοχ όμως κέρδισε από την αστοχία της Φενέρ στα περιφερειακά σουτ που αναγκαστικά έπρεπε να τις δώσει.

-διέθεταν υψηλό βαθμό συγκέντρωσης και νομίζω ότι αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο όσο έτρεχαν τα λεπτά στο παιχνίδι. Παίχτης-κλειδί στην ομαδική άμυνα (και πάλι) ο Γκιστ ο οποίος εκτελούσε πολύ γρήγορα τα help & recovers και μετέτρεπε ένα απλό show & recover σε Pick & Roll άμυνα στον Ντίξον σε πραγματικό trapping. Οι πράσινοι χρησιμοποίησαν πολύ σωστά τα φάουλ

(πολλά δε σε close out καταστάσεις με τον αντίπαλο να έχει πλεονέκτημα).

-Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχτισε το πλάνο του πάνω σε μια 2-3 Motion Offense, επιλογή άμεσα συνδεδεμένη με το γεγονός ότι ουσιαστικά διέθετε δύο μόνο γκαρντς που μπορούσαν να τρέξουν το επιθετικό του playbook. Αυτό το είδος επίθεσης για όσους γνωρίζουν στοχεύει σε High Percentage Inside Shots μετατοπίζοντας το βάρος εντός του ζωγραφιστού. Έξυπνη εκτέλεση μέσα από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Post ups, lay ups, προσωπικές. Δράσεις μέσα από Baseline screens/Flex cuts, τρίγωνα στο “βαμμένο” με flat screens του Ντατόμε στον Βέσελι ώστε να επιτεθεί από τη γραμμή των προσωπικών στο καλάθι. Παράλληλα η συγκεκριμένη επίθεση σου δίνει την ευκαιρία να παίξεις σε ένα πιο κοντρόλ τέμπο το οποίο επεδίωξε η Φενέρ από το ξεκίνημα. Ο Ζοτς έβαλε έναν μεγάλο κύκλο στο όνομα του Ραντούλιτσα στον μαυροπίνακα των αποδυτηρίων και η Φενέρ χτύπησε σε συνέχεια πάνω του, ακόμα και με κατά μέτωπο επίθεση (ενώ ουσιαστικά έτρεχε μια άλλη δράση) με τον Ούντοχ να βάζει από τα 5.5 μέτρα τη μπάλα στο παρκέ και να επιτίθεται.

Ο Έλιοτ Ουίλιαμς..

Εκτιμώ πως το σημείο που έγειρε τη πλάστιγγα υπέρ του Παναθηναϊκού στο παιχνίδι ήταν η υπεροχή της ελληνικής ομάδας στα γκαρντς και αναφέρομαι σε επίπεδο βάθους. Ναι, ο ίδιος Παναθηναϊκός που αγκομαχούσε με ένα 3-Guard Rotation από την αρχή της σεζόν ξαφνικά εμφανίζεται με πληθώρα περιφερειακών η οποία του έδωσε ουσιαστικό προβάδισμα σε επίπεδο τακτικής. Αυτή του η υπεροχή του επέτρεψε να βγει ψηλά και να πιέσει τη μπάλα στοχεύοντας τα πνευμόνια των Τούρκων περιφερειακών και κυρίως του Ντίξον. Κατά τη ταπεινή μου άποψη (και δε καταλαβαίνω τον λόγο) ο Ομπράντοβιτς έκανε λάθος που δε χρησιμοποίησε παρά ελάχιστα τον Χίκμαν, πληρώνοντας τη κούραση των Ντίξον-Μπογκντάνοβιτς στο τέλος σε επίπεδο αποφάσεων.

Για τον Παναθηναϊκό τη παράσταση έκλεψε ο Έλιοτ Ουίλιαμς. Είναι τόσο απλό.. Ο 26χρονος swingman έφερε στο ΟΑΚΑ ένα δυνατό ζευγάρι πόδια και αμυντικό φίλτρο στη θέση “3” όπου πέρασε (και θα περάσει) τη περισσότερη του ώρα στους πράσινους. Ο Τζόρτζεβιτς τον χρησιμοποίησε ως facilitator στη περιφερειακή του γραμμή δίνοντας του διάφορες αρμοδιότητες. Είδαμε, επιτέλους μετά από χιλιάδες παρακλήσεις τον Διαμαντίδη να μη μεταφέρει τη μπάλα΄στο δεύτερο μισό σκορπώντας τις πολύτιμες ανάσες του. Ο Ουίλιαμς το ανέλαβε δίνοντας την ευκαιρία στους Διαμαντίδη/Καλάθη και τους Φελντέιν/Χέηνς να παίξουν με χιαστί σκριν που κατέληγαν σε Side picks ή 4 out- 1 in επίθεση για τον Ραντούλιτσα. Επιτέλους είδαμε πλάγια βήματα σε Close out άμυνα από τη θέση “3” για τον Παναθηναϊκό και τον παίχτη που αγωνίζεται εκεί να κυνηγάει γύρω από τα σκριν κολλώντας (άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι αλλά με ενέργεια και πολύ διάθεση) πάνω στον Μπογκντάνοβιτς. Ο Ουίλιαμς έχει ακόμα πράγματα να μάθει γιατί νομίζω κατάλαβε γρήγορα ότι δε θα είναι όλα ρόδινα. Σκεφτείτε όμως ότι αγωνίστηκε 33'33'' στο πρώτο παιχνίδι στη διοργάνωση απέναντι σε παίχτες που δεν ήξερε και άρχισε να “μετράει” (πέρα από το scouting report) μέσα στο παιχνίδι. Είναι παιδί κοντρολαρισμένο, έχει μεγάλο προσόν του το ότι μπορεί να διαβάσει και να πασάρει (οπότε με τη λογική του ότι αμύνεται επίσης, μπορεί να μείνει αρκετά στο παρκέ ακόμα και τις βραδιές που δε θα σκοράρει) και μαζί με τον Χέηνς (ο πιο έτοιμος από τους τρεις νέους ξένους, μπορεί να βγει μπροστά στη συνέχεια εκεί που δε το περιμένουν οι περισσότεροι) φέρνουν τρεξίματα ζωτικής σημασίας που απλά δεν είχε ο Παναθηναϊκός έως τώρα. Ο Ουίλιαμς συμπληρώνει μια περιφερειακή γραμμή στα γούστα του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς η οποία περιέχει ψηλά, “μακριά” γκαρντς με playmaking abilities.

Ακόμα..

Η ικανότητα του Δημήτρη Διαμαντίδη να βάζει τη μπάλα εκεί που ακριβώς θέλει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες παραμένει τρομακτική. Ακόμα και τώρα.. Δεν υπάρχει καμία υπερβολή στο να πούμε ότι ο αρχηγός καθάρισε το ματς για τον Παναθηναϊκό. Η τελευταία του τελική στο πιο clutch σημείο με το παιχνίδι στο όριο μου ξύπνησε πολλές αναμνήσεις από το παρελθόν, πρόσφατο και μη. Έπιασα τον εαυτό μου να θέλει στο τέλος να ανοίξει τον υπολογιστή και να κάνει ένα ακόμα flashback με τα κατορθώματα του χρυσού παιδιού του ελληνικού μπάσκετ. Ο Διαμαντίδης προσέφερε (και σε βραδιές όπως αυτή της Πέμπτης εξακολουθεί να προσφέρει) μια παροιμιώδη σιγουριά στο κομμάτι της απόφασης όταν τα πάντα βρίσκονται στο όριο. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο αγωνιστικό κενό που θα κληθεί να καλύψει ο Παναθηναϊκός από τη νέα σεζόν..

Overall.. Μεγάλη βραδιά, σπουδαίο performance από τους πράσινους που βρίσκονται σε καλό φεγγάρι σε ένα κρίσιμο σημείο της σεζόν. Καμία πρόκριση δεν έχει εξασφαλιστεί και τα περί Βερολίνων και ..7ου είναι για τις φυλλάδες και όχι για το κοινό αυτής εδώ της σελίδας. Θετικότατος ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς που ανταποκρίθηκε σε δύο συνεχόμενες προκλήσεις απέναντι στους δύο μπασκετικούς του πατέρες και δείχνει ότι αρχίζει να αναθεωρεί καταστάσεις. Ήταν τόσο απλό αυτό που έβγαζε μάτι από το καλοκαίρι τελικά.. Όταν η ομάδα έβαλε “πόδια” στο ρόστερ της, ανέβασε αμέσως την άμυνα της. Άλλωστε έχουμε επαναλάβει πολλές φορές την εκτίμηση για τις “καλές προδιαγραφές της φετινής ομάδας η οποία ταβανιάζεται από την έλλειψη δυνατών ποδιών και ταχύτητας σε συγκεκριμένες θέσεις..” Παραμένω όμως επιφυλακτικός. Ο Παναθηναϊκός (που περιμένει και τον Χάντερ) αυτή τη στιγμή δεν είναι καλύτερη ομάδα από τη Φενέρ ούτε από τη Κουμπάν και το συνολικό του performance αξιολογείται αρκετά κοντά με το αντίστοιχο του Ερυθρού Αστέρα. Όμως διαθέτει ανοδικό αγωνιστικό status και αυτό, πιστέψτε με, είναι πολύ σημαντικό τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο..

Τι έγινε πραγματικά στη Βαρκελώνη..;

Η κατάσταση που βιώνει ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή μου φέρνει στο μυαλό τα λόγια του κόουτς Ντανλίβι στους τελικούς του 1991, όταν η ομάδα του (Λέηκερς) αδυνατούσε να ματσάρει τους νεόκοπους τότε σε τελικούς Μπούλς σε ένα σημείο της σειράς όπου οι “Ταύροι” από το Σικάγο έλεγχαν πλήρως τη κατάσταση και ακουμπούσαν τον τίτλο. Στο 42'45''..

“We are in a ditch. Not in a hole.. In a ditch.”

“Βρισκόμαστε (πεσμένοι) σε ένα χαντάκι. Όχι σε μια τρύπα.. Σε ένα χαντάκι.”

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε μια παρόμοια κατάσταση. Σε ένα βαθύ χαντάκι αυτή τη στιγμή.. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στη παρούσα φάση (η παρουσία του έκανε κρότο στο Παλάου Μπλαουγκράνα) δεν έγκειται στο χαλασμένο μυαλό αλλά στο ότι η ομάδα δεν έχει “πνεύμα”. Δεν έχει πίστη και σαν απόρροια αυτού παρουσιάζει εξαιρετικά αλλοιωμένο χαρακτήρα. Ο Ολυμπιακός παίζει άσχημα μετά τις δύο πρώτες αγωνιστικές του TOP-16. Βασικά (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) παίζει χάλια.. Όμως το πιο ανησυχητικό σημάδι είναι ότι οι ερυθρόλευκοι έχουν απολέσει τα intangibles που έχουν εγκαταστήσει εδώ και χρόνια κάτω από το δέρμα τους και αποτελούν σήμα-κατατεθέν τους. Το παιχνίδι απέναντι στη Μπαρτσελόνα έδειξε ότι τα αγωνιστικά προβλήματα έχουν ακουμπήσει τη “ψυχή” αυτής της ομάδας. Αυτό είναι φανερό πλέον..

Τι πραγματικά συνέβη στη Βαρκελώνη; Ελάτε να δούμε μαζί..

-Μια κατά κράτος επικράτηση των γηπεδούχων με μπροστάρη τον προπονητή τους. Από τη στιγμή που ξεπέρασε τον σκόπελο της πρώτης περιόδου και φίλτραρε τα δεδομένα του παιχνιδιού στο μυαλό του, ο Τσάβι Πασκουάλ έλεγξε πλήρως τα δρώμενα με εύστοχες σε επίπεδο timing και λειτουργικότητας αποφάσεις. Η Μπαρτσελόνα εμφανίστηκε πιο “πρακτική” από τον πάγκο της παίζοντας τα 40 αυτά λεπτά σε ένα άκρως ρεαλιστικό πλαίσιο, αποκύημα της πρωτοβουλίας που είχε ο κόουτς Πασκουάλ στη σκακιέρα σε επίπεδο κινήσεων. Αυτό με το πέρασμα του χρόνου κεφαλαιοποιήθηκε όταν και η αίσθηση της κυριαρχίας των γηπεδούχων πλημμύρισε το παρκέ του Παλάου Μπλαουγκράνα.

Θέμα “κιλών”..

Η Μπαρτσελόν ξεκίνησε τρέχοντας μια 1-3-1 επίθεση με σταθερές τους δύο δημιουργούς της, Ναβάρο (δεχόταν συνεχόμενα staggered και flat screen για να αποδεχτεί τη μπάλα και δημιουργήσει στη περιφέρεια) και Τόμιτς (χαμηλά στο post). Ο Ολυμπιακός είχε επιλέξει “μονή” άμυνα στον Τόμιτς (στοχεύοντας να του αφαιρέσει το προφίλ του δημιουργού λειτουργώντας περισσότερο ως σκόρερ με σύμμαχο τα πεσμένα ποσοστά του Κροάτη εδώ και αρκετό καιρό). Αυτό που “βρώμισε” στη Βαρκελώνη τη Παρασκευή το βράδυ είναι η έντονη απουσία “κιλών” και δύναμης στη ρακέτα των ερυθρολεύκων. Όταν ο Πασκουάλ έριξε στο παρκέ τον Τζόι Ντόρσεϊ (τεράστιο impact και στις δύο πλευρές) και ψήλωσε σε επίπεδο “περιστροφών” με τον Περπέρογλου στη πίσω γραμμή, πήρε για τα καλά το τιμόνι του παιχνιδιού. Όταν δε μπήκε στη lineup και ο Σάμιουελς οι Καταλανοί έκαναν τη frontcourt της ελληνικής ομάδας να μοιάζει με “κατηγορία φτερού”. Εκτός της διαφοράς στη δύναμη, η κυριαρχία του διδύμου Ντόρσεϊ-Σάμιουελς σε επίπεδο positioning ήταν καταλυτική (έμοιαζε λες και φόρτωναν τον εκάστοτε αντίπαλο στη πλάτη τους και τον πήγαιναν βόλτα). Με αυτούς τους δύο παίχτες ως κλειδιά η Μπαρτσελόνα έλεγξε τον ρυθμό του παιχνιδιού πλήρως. Το κακό βέβαια για τον Ολυμπιακό είναι ότι ούτε ο Ουόρικ είναι παίχτης που θα φέρει κιλά και θα μετατρέψει τη ρακέτα του σε “Κοσσυφοπέδιο”..

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος χρησιμοποιεί στην επίθεση του τον Μιλουτίνοβ σε μια διάταξη ψηλά, στο High post όπου ο Σέρβος σέντερ λειτουργεί στο μεγαλύτερο ποσοστό των plays ως screener και ball mover (σημείο αναφοράς για εύκολη πάσα, διευκόλυνση της κυκλοφορίας) και το ίδιο έπραξε και στη Βαρκελώνη στοχεύοντας να αδειάσει το ζωγραφιστό από κορμιά, ανοίγοντας χώρους για τα γκαρντς του. Ο Σπανούλης το καρπώθηκε αυτό μπαίνοντας με ροπή να πάει από την αρχή προς τα μέσα όμως η αλήθεια είναι ότι όταν ο Τόμιτς μετακινήθηκε ένα-δύο βήματα “πίσω” φάνηκε το πρόβλημα μιας και ο Μιλουτίνοβ δεν απειλούσε με σουτ ούτε μπορούσε να βάλει τη μπάλα στο παρκέ και να επιτεθεί. Όταν δε μπήκε ο Ντόρσεϊ στη πεντάδα, κυριολεκτικά έκλεισε κάθε πόρτα στην άμυνα της Μπαρτσελόνα.. Ο Αμερικανός ήταν τόσο καταλυτικός από τον τρόπο που έβαζε τα χέρια του στην άμυνα βοήθειας έως τον τρόπο που αμυνόταν απέναντι στους περιφερειακούς και προστάτευε το καλάθι των γηπεδούχων. Με τον Ντόρσεϊ στο παρκέ ο Πασκουάλ βρήκε λύση και στη post επίθεση του Πρίντεζη όπου η ταχύτητα αντιδράσεων του Αμερικανού του επέτρεπε να αφήνει το κέντρο της ρακέτας και να πηγαίνει σε double team, με τον Σατοράνσκι να δίνει μάχη ώστε να κρατηθεί “μπροστά” από τον έτερο ερυθρόλευκο ψηλό στη τελική και τον Ρίμπας να χαμηλώνει καλύπτοντας τη skip πάσα για weak side-τρίποντο, υποδεικνύοντας το πέρασμα της μπάλας στον ελεύθερο Όντομ ψηλά στο τρίποντο. Εκεί όπου ήθελε να οδηγήσει τη μπάλα ο Πασκουάλ. Ο Ολυμπιακός έβαλε όσο μπόρεσε τη μπάλα στον έτερο ψηλό της base line όμως η κακή -σε τελειώματα- βραδιά του Χάντερ κόστισε. Συνολικά πάντως ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία της άμυνας της Μπαρτσελόνα ήταν ότι δυσκόλεψε πολύ τον αντίπαλο στο να εισάγει τη μπάλα στο post οδηγώντας τον να παίζει (και να εξαρτηθεί από καταστάσεις) Pick & Roll τα οποία τον υποχρέωναν να τρακάρει πάνω στον Ντόρσεϊ.

Diamond Full Court Press Defense

Ο Τσάβι Πασκουάλ χρησιμοποίησε μια 1-2-1-1 press άμυνα στα 4/4 με αποκλειστικό σκοπό να κάνει τον αντίπαλο να βιαστεί σε επίπεδο decision making χαλώντας τους χρόνους στην ερυθρόλευκη επίθεση. Σωστά χρησιμοποίησε ως chaser (κεφάλι στη διάταξη) τον Σατοράνσκι (και όχι τον λιγότερο αθλητικό Ντόελμαν) ακουμπώντας στην ασφάλεια του Ντόρσεϊ ως τελευταίου παίχτη στο καλάθι.

Αυτή η συγκεκριμένη άμυνα σπάει όταν η μπάλα μπαίνει στο κέντρο της διάταξης όμως ο Ολυμπιακός δε μπόρεσε να πετύχει κάτι τέτοιο ούτε μια φορά. Ούτε μια.. Αδικαιολόγητα κατ'εμέ μιας και ο Πρίντεζης (με τη μπάλα στο φτερό μετά την εισαγωγή και την ώρα που ο 35χρονος Ναβάρο σπρίνταρε όπως μπορούσε προς τα πίσω) είχε ..στρέμματα χώρου για να μπει στον άξονα και έτσι η ομάδα του να επιτεθεί με πλεονέκτημα παίχτη ή παιχτών στο καλάθι των Καταλανών. Αντίθετα απέναντι σε αυτή την άμυνα η ελληνική ομάδα έχανε 9-10 πολύτιμα δευτερόλεπτα μένοντας στο δεύτερο μισό με λιγότερο διαθέσιμο χρόνο και τη μπάλα σε λάθος θέση. Σε περιπτώσεις μάλιστα ανάγκασε την ελληνική ομάδα να παίξει με “ένστικτο”. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Καταλανοί οι οποίοι επέτρεπαν 17 σχεδόν τελικές πάσες ανά παιχνίδι στο TOP-16 είδαν την άμυνα τους να κρατάει τον Ολυμπιακό στις 9..

-Η Μπαρτσελόνα είχε ετοιμάσει καταστάσεις 2 εναντίον 2 στη πλευρά στις οποίες πάτησε πολύ. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις αυτές αφορούσαν δύο γκαρντς και όχι απαραίτητα συνεργασία ψηλού-κοντού, ειδικά όταν προσπάθησε να βάλει τη μπάλα στο miss match του Σατοράνσκι με τον Σπανούλη. Δύο χαρακτηριστικά τα οποία θεωρώ ότι έδωσαν ώθηση στην επίθεση των Καταλανών ήταν 1.) Στα Hedge outs του Ολυμπιακού η Μπαρτσελόνα κοίταξε με πολύ πειθαρχία τη Weak Side όπου έλαμψε ο Στράτος Περπέρογλου. Ο Έλληνας διεθνής φόργουορντ, γαλουχημένος στη Pick & Roll επίθεση του Ομπράντοβιτς και με χιλιόμετρα στην αδύνατη πλευρά του Ολυμπιακού σε επίσης τοπ-επίπεδο, έκανε σπουδαίο παιχνίδι απέναντι σε μια κακή close out άμυνα με παίχτες που είχαν αρκετά συχνά λάθος θέση σώματος απέναντι σε ένα παίχτη που δε συγχωρεί. 2.) ο κομβικός ρόλος του Screening guard όπως τον χρησιμοποιεί ο Πασκουάλ στην επίθεση του και τον αναθέτει στον περιφερειακό που παίζει δίπλα στον κύριο δημιουργό. Ρίμπας και Σατοράνσκι λειτούργησαν εξαιρετικά εδώ. Ειδικά ο Ρίμπας που σε πολλές καταστάσεις στο playbook καλείται να κάνει πολλαπλά συνεχόμενα screens σε μια επίθεση (είτε στη πλάτη του Pick & Roll ψηλού είτε στη baseline ή σε σχηματισμό L) είναι εξαιρετικός σε αυτό το κομμάτι. Ο Screening Guard αποτελεί κλειδί στο να κυκλοφορήσει σωστά και με ασφάλεια τη μπάλα η ομάδα του Πασκουάλ.

Στη γη του πόνου, ο καθένας είναι μόνος του..

Τα μαθηματικά και οι πιθανότητες πρόκρισης για τον Ολυμπιακό έρχονται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην εικόνα της ομάδας που αυτή τη στιγμή φαίνεται να μην έχει ηθικό και πίστη στο πλάνο, τουλάχιστον όχι αρκετή για να την ωθήσει στην επιστροφή. Προσωπικά πιστεύω ακόμα στους ερυθρόλευκους.Νομίζω ότι μπορούν να βγούν ζωντανοί από αυτό το γκρουπ. Είναι ευλογία για τον Ολυμπιακό ότι μετά από τόσα άσχημα αποτελέσματα μπορεί να ελέγχει ο ίδιος τη μοίρα του. Επαναλαμβάνω παίζει άσχημα και η βαθμολογία στον όμιλο είναι απολύτως αντιπροσωπευτική του performance του μέχρι σήμερα σε αυτή τη φάση. Όμως μπορεί να “γυρίσει”. Η ομάδα επιστρέφει στην έδρα της (έχει 3 από τα επόμενα 4 ματς, εντός έδρας) και αυτό είναι πολύ σημαντικό για να λειτουργήσει ως αφετηρία σε μια επαναφορά. Σίγουρα κάτι έχει “χαλάσει” στον Ολυμπιακό. Δεν υπάρχει χρόνος για ολικό γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή αλλά για διόρθωση μέσω αποφάσεων που πρέπει να στηριχτούν από όλους. Ο Ολυμπιακός πρέπει να επιστρέψει στα βασικά στηριζόμενος σε παραδοσιακές σταθερές , στα δυνατά του χαρτιά. Αυτά είναι η άμυνα του (η οποία έχει απολέσει μεγάλο μέρος της αποτελεσματικότητας της σε επίπεδο συνεργασιών) και οι ηγέτες του, Σπανούλης και Πρίντεζης. Η αρχή για την “επιστροφή” πρέπει να γίνει στη σκέψη του ίδιου του κόουτς Σφαιρόπουλου. Είμαι κατά πολλών αποφάσεων του σχετικά με τον τρόπο που έχτισε σταδιακά το ρόστερ μέχρι αυτό το σημείο της σεζόν (άσχετο αν οι παίχτες-επιλογές του είναι του γούστου μου ή όχι), είμαι μαζί του σε πολλές αποφάσεις στο αγωνιστικό κομμάτι όμως πρέπει άμεσα (με δύο-τρεις εσωτερικές αλλαγές ακόμα και “κλείσιμο” του rotation) να επαναφέρει τον δυναμικό χαρακτήρα που εμφάνιζε πριν όχι πολύ καιρό. Ναι στα αμυντικά σχήματα κόουτς (δεν έχεις άλλη επιλογή) σωστή όμως διαχείριση του Σπανούλη, ειδικά σε καταστάσεις όπου η ομάδα ζητάει απελπιστικά σκορ. Δεν είναι χτύπημα στο image του ηγέτη σου να τον παίξεις με αλλαγές χάντμπολ στα τελευταία 70-80 δεύτερα ενός ματς. Αντίθετα είναι χτύπημα στο αγωνιστικό image της ομάδας να χρειάζεται ένα σουτ και αυτό να γίνεται χωρίς πλάνο από έναν παίχτη (έτυχε να είναι ο Αθηναίου, μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε) ο οποίος δεν έχει την εικόνα ότι μπορεί να ευστοχήσει εκείνη τη στιγμή. Η “επιστροφή” (όπως και η αγωνιστική πτώση) θα ξεκινήσουν από εσένα κόουτς. Τώρα. Ενδεχόμενος αποκλεισμός της ομάδας από τα playoffs τη φετινή σεζόν και με τις προδιαγραφές που είχε αυτή πριν λίγο καιρό θα είναι θορυβώδης αποτυχία. Υπάρχει ακόμα φως κάπου όμως..

Πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι αλλά εάν παραμείνεις βυθισμένος σε αυτό..

Υ.Γ: Ειλικρινά δε μπορώ να σκεφτώ τα playoffs της διοργάνωσης χωρίς και τις δύο ελληνικές ομάδες σε αυτά.. Με χαλάει. Πολύ. Από την άλλη η κάθε αντιξοότητα (σκαμπανεβάσματα Παναθηναϊκού, τραυματισμοί-αγωνιστική κρίση Ολυμπιακού) ίσως να συμβαίνει για κάποιο λόγο ώστε επιτέλους να εκτιμήσουμε τη συνεχόμενη παρουσία μας εκεί και αυτό που λέγεται “συνέχεια”.. Αυτές οι ημέρες της Άνοιξης είναι πάντα οι καλύτερες της σεζόν..

Υ.Γ1: “Πόδια και Playmaking”. Αυτός ο συνδυασμός αποτελεί το παρόν και το μέλλον στο τοπ-επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η σελίδα έχει αποφανθεί περί τούτου εδώ και δύο χρόνια..