Transhumanism..

Το ένστικτο της επιβίωσης, η μεγαλύτερη δύναμη στη φύση.. Σε ένα καταπληκτικό ματς ο Ολυμπιακός κατόρθωσε να μείνει όρθιος απέναντι στη Κίμκι με τον κόουτς Σφαιρόπουλο να κάνει ξεκάθαρη τη θέση του ως οπαδός του αθλητικού τρανσουμανισμού. Παρέλαση του Παναθηναϊκού στο Ζάγκρεμπ με την ομάδα του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς να περιμένει την Αναντολού του μέντορα "Ντούντα" για το παιχνίδι της χρονιάς στο ΟΑΚΑ. Το Hoopfellas αναλύει..

Το παιχνίδι του Φαλήρου ήταν ένα από τα καλύτερα που έχουμε παρακολουθήσει φέτος από όλες τις απόψεις. Τακτική, εναλλαγή συναισθημάτων, ποιότητα αθλητών, ανταγωνισμός σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο, διακύμανση του σκορ.. Ο τίτλος στο καθιερωμένο μου Preview-σχόλιο στο Stoiximan. Blog (“Κοιτάζοντας τον θάνατο στα μάτια”) ήταν ενδεικτικός όπως και τον συμπέρασμα στον επίλογο πως αυτός ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που έχτισε τη φήμη της στεκούμενη όρθια υπό καθεστώς μεγάλης πίεσης. Το ψυχολογικό υπόβαθρο του παιχνιδιού λοιπόν όπως καταλαβαίνετε ήταν πολύ ιδιαίτερο με τους ερυθρόλευκους να αντιμετωπίζουν μια φορμαρισμένη ομάδα που ερχόταν στο ΣΕΦ για να τινάξει τη μπάνκα στον αέρα..

Η Κίμκι ήρθε αρκετά διαβασμένη στον Πειραιά για να παίξει το μπάσκετ και το κατάφερε για ένα μεγάλο διάστημα στο παιχνίδι. Η σελίδα έχει σχολιάσει και παλαιότερα το μπάσκετ του Ρίμας Κουρτινάιτις, ενός προπονητή που είναι για το Eurocup ότι ο Ομπράντοβιτς για την Ευρωλίγκα..

Σημείωση: Ποιος δε θυμάται το Final-8 του 2009 στο Τορίνο όπου η δική του Ρίτας με τον Έηντσον να παίζει full time-PG έφτασε στον τίτλο γονατίζοντας την τότε πανίσχυρη Κίμκι των Ντελφίνο-Γκαρμπαχόθα στον τελικό, κερδίζοντας με το σπαθί του το επόμενο συμβόλαιο του. Ομάδα-πρότυπο δομημένο πάνω σε blue collar-παίχτες όπως οι Πετραβίτσιους-Γιομάντας-Ζαβάκας..

Μια προπονητική φιλοσοφία που διακρίνεται για ένα εξαιρετικό πλαίσιο εντός του οποίου χτίζει την επίθεση της. Πολύ καλό spacing, καλή κυκλοφορία της μπάλας, δουλεμένες συνεργασίες σε επίπεδο συγχρονισμού. Overall μια επίθεση που βάζει συνεχώς “πίεση” στην αντίπαλη άμυνα. Τη Παρασκευή το βράδυ η ρωσική ομάδα έβγαλε πολλές αρετές της στο παρκέ. Η ταχύτητα στην ανάπτυξη της σε καταστάσεις transition offense θύμισε Αμερικανική ομάδα. Από τον τρόπο που εισάγει τη μπάλα στο παρκέ (ακόμα και μετά από καλάθι) μέχρι τη στιγμή που φτάνει στο αντίπαλο καλάθι τρέχοντας “μαζί” σαν ομάδα. Συνεργασίες σε πρώτο χρόνο, full court passes, διαδρομή από την ανάπτυξη στο τελείωμα χωρίς καν σκάσει η μπάλα στο παρκέ. Έτσι όμως παίζει η Κίμκι υπό τον Κουρτινάιτις, όχι τώρα, όχι απλά φέτος.. Ο 56χρονος Λιθουανός κόουτς έφερε τον Ντράγκιτς στη πρώτη πεντάδα για αμυνθεί στον Σπανούλη (αναμενόμενο) ενώ ο Σφαιρόπουλος έβαλε τον δικό του “χειροπέδα” (Στρόμπερι) στον Σβεντ.

Τα πρώτα 25 λεπτά είναι ενδεικτικά των δυνατοτήτων της φετινής Κίμκι και του τι μπορεί να κάνει αυτή η ομάδα. Τα τελευταία 15 επίσης είναι ενδεικτικά του δρόμου που έχει να διανύσει για να σφυρηλατήσει τον απαιτούμενο “χαρακτήρα” μακριά από την έδρα της (γιατί στη Μόσχα όταν αρχικά φέρει το παιχνίδι εκεί που θέλει ξεκινάει η “κατηφόρα” για τον αντίπαλο). Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε μεγάλο πρόβλημα στο να ακολουθήσει αρχικά και στη συνέχεια να σπάσει τον ρυθμό στην επίθεση των Ρώσων. Η transition άμυνα του εκτέθηκε (για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό φέτος) απέναντι σε μια ομάδα τόσο ικανή στην άμεση εκτέλεση. Η ελληνική ομάδα έφτανε αργά στις αμυντικές τις θέσεις κατά την επιστροφή (τουλάχιστον πιο αργά από τη Κίμκι) και παρουσίασε ακατάσχετη αιμορραγία (για τα δεδομένα του Ολυμπιακού πάντα) στον άξονα όπου οι Ρώσοι έβαζαν τη μπάλα κατά τη μετάβαση στο δεύτερο μισό με χαρακτηριστική ευκολία. Εκτιμώ ότι σε αυτό το σκηνικό συνετέλεσε και ο τρόπος με τον οποίο επιτίθονται οι γηπεδούχοι οι οποίοι χωρίς σημείο αναφοράς στο post και με ροπή στον περιφερειακό σουτ ή σε καταστάσεις όπου το τελείωμα της επίθεσης έβρισκε τα γκαρντς τους κάτω από το καλάθι δημιουργούσαν τις βάσεις για την έλλειψη αμυντικής ισορροπίας στη transition άμυνα. Η Κίμκι παρουσίασε πολύ καταστάσεις 2-2 στη πλευρά ως εισαγωγή στην επίθεση μισού γηπέδου τις οποίες χρησιμοποιεί πολύ φέτος με το εξαιρετικό δίδυμο Ράις-Όγκουστιν, απομονώνοντας τους, σε πρότυπα side iso, στο ένα μέρος του γηπέδου αν και ο Ολυμπιακός με τον Χάντερ ανταποκρίθηκε και κατάφερε να τις ελέγξει. Σε Α-SET διάταξη είδαμε το γνωστό Pick&Pop με τον Μόνια (ο πιο clutch Ρώσος παίχτης, θα το λέω συνέχεια..) μετά το ενδιάμεσο σκριν του Όγκουστιν (ο Πρίντεζης κατάλαβε γρήγορα ότι είναι καλύτερη ιδέα να επιλέξει να δώσει στον Ρώσο φόργουορντ close out επίθεση παρά καθαρή ματιά από το τρίποντο) ενώ ήταν παραπάνω από φανερή η τάση να χτυπήσουν με τον παίχτη στον οποίο βρισκόταν μπροστά ο Σπανούλης. Κάθε φορά μετά από ρήγμα ή δημιουργία οποιαδήποτε ανισορροπίας στην άμυνα του Ολυμπιακού η οποία ενεργοποιούσε τον μηχανισμό της περιφερειακής περιστροφής της μπάλας (μαζί και της άμυνας φυσικά) ο παίχτης του Σπανούλη λειτουργούσε ως φάρος που αναβόσβηνε ώστε να φτάσει η μπάλα σε αυτόν. Ακόμα και όταν είχε “μαζέψει” προς τα μέσα ο αρχηγός του Ολυμπιακού οι Ρώσοι έψαχναν skip πάσες πάνω από την άμυνα (έχουν τα ψηλά γκαρντς για να το κάνουν, πέρα από τον Ράις) στον παίχτη του αρχηγού στην αδύνατη πλευρά. Αντίθετα για τον Ολυμπιακό λειτούργησε η επιλογή Hedge out άμυνα στα pick του Σβεντ ώστε να μη του δοθεί κεντρικός διάδρομος, με την έννοια ότι από ένα σημείο και μετά η Κίμκι σταμάτησε να επιδιώκει τέτοιες καταστάσεις με τον συγκεκριμένο παίχτη.

Στην άμυνα του ο Κουρτινάιτις επέλεξε συχνά μια τακτική (βλ. Preview) που η Κίμκι υποστηρίζει πολύ καλά τη τελευταία διετία και λειτουργεί ως καταλύτης για να ανοίξει το τέμπο, με trapping στα picks του Σπανούλη στέλνοντας τον ανοιχτά στις γωνίες (με deny στη μια πάσα στο κέντρο του γηπέδου) επιδιώκοντας τη δύσκολη κάθετη πάσα για την οποία παραμόνευε ο Μόνια στη πίσω γραμμή. Εμπιστεύονται πολύ τα πόδια τους στα αμυντικά rotations για αυτό και ενεργοποιούν συχνά αυτή την επιλογή. Γενικά οι Ρώσοι ήταν διαβασμένοι και συγκεντρωμένοι κρίνοντας από τη συμπεριφορά της πλειοψηφίας των αμυντικών τους ανάλογα με το πρόσωπο που έτρεχε τα picks του Ολυμπιακού. Παίχτης-κλειδί σε όλη αυτή τη κυριαρχία τους στα πρώτα 25 λεπτά ο Όγκουστιν. Εξαιρετικός στην άμυνα, καλά τρεξίματα στον διάδρομο στη transition επίθεση, ενώ στο μισό γήπεδο ανοίγει πολλούς διαδρόμους με σκριν μακριά από τη μπάλα. Σημαντικός και ο Honneycut που δυνάμωσε πολύ τη Κίμκι στο ριμπάουντ όταν ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να μπει στο παιχνίδι.

Τρανσουμανισμός..

Στα τελευταία 15 λεπτά και με τη ρωσική ομάδα να έχει καταφέρει να ανοίξει με άψογο τρόπο το γήπεδο σε σετ καταστάσεις και μαζί την άμυνα του Ολυμπιακού, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος άνοιξε τις πόρτες της κολάσεως.. Ήταν φανερό ότι ο Ολυμπιακός είχε τύχη να επανέλθει στο παιχνίδι μόνο μέσα από την άμυνα του τη στιγμή που η ομάδα χρειαζόταν απελπιστικά 2-3 συνεχόμενα defensive stops ώστε να σπάσει τον ρυθμό του αντιπάλου. Αυτό που κατέθεσαν οι γηπεδούχοι με το σχήμα Χάκετ-Όντομ-Στρόμπερι-Παπαπέτρου-Χάντερ είναι αυτό για το οποίο έχει σχεδιαστεί η φετινή ομάδα. Αυτό το οποίο βρισκόταν στο μυαλό του προπονητικού επιτελείου πίσω από κάθε κίνηση του στην αγορά. Ένα σύνολο που θα ανεβάσει τον πήχη στα μετόπισθεν χτισμένο πάνω στη θεωρία του τρανσουμανισμού. Μια ομάδα με άλλο επίπεδο χρόνων και φυσικών δυνάμεων από αυτά που είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Εκεί που το ευρωπαϊκό μπάσκετ συναντά τη ρομποτική..

Ο κόουτς Σφαιρόπουλος πόνταρε πως με αυτό το σχήμα θα πάρει αυτά τα απαραίτητα 2-3 defensive stops που ο Ολυμπιακός χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή και στην επίθεση πήρε τον πιο σίγουρο δρόμο (που μπορεί να διαλέξει μια τέτοια φυσική πεντάδα) ώστε η ομάδα να ξανά ανέβει πάλι σιγά σιγά στο φως και να βρει τον ρυθμό της. Αυτόν της γραμμής των προσωπικών στοχεύοντας μέσω της post επίθεσης στη ψυχολογική και αγωνιστική φθορά του αντιπάλου. Ο Ολυμπιακός ουσιαστικά στόχευσε και πέτυχε να παίξει “πάνω” στα γκαρντς του αντιπάλου είτε στο μισό γήπεδο (Χάκετ) είτε στο ανοιχτό παράγοντας επίθεση μέσα από την άμυνα του (Όντομ). Η αμυντική σπίθα εξελίχθηκε σε πυρκαγιά που πλημμύρισε τις κερκίδες του Φαλήρου ενεργοποιώντας αυτή τη μαγική γραμμή σύνδεσης που λέγαμε, μεταξύ των δρώμενων του παρκέ και του κοινού οι οποία είναι πολύ ιδιαίτερη στον Νότο και ειδικά στα μέρη μας. Οι γηπεδούχοι βρήκαν αμυντική ισορροπία στο transition μέσα από την επίθεση τους και βάζοντας τη μπάλα στο post με τους Χάκετ-Πρίντεζη και παρήγαγαν σκορ μέσα από την άμυνα τους. Το μπάσκετ είναι συνέχεια κύριοι.. Ένας από τους χρυσούς κανόνες της σελίδας ..

Ο Ολυμπιακός του τελευταίου δεκαπενταλέπτου κατέβασε πολύ τους χρόνους του στις αμυντικές περιστροφές βγαίνοντας στη μπάλα πολύ πιο γρήγορα και αποφασιστικά. Ειδικά η αμυντική συμπεριφορά της ομάδας απέναντι σε καταστάσεις Horns επίθεσης της Κίμκι, με τους Όντομ και Στρόμπερι στη πίσω γραμμή άμυνας ήταν άψογη. Ο Στρόμπερι είναι σίγουρα ένας από τους 3-4 καλύτερους transition αμυντικούς παίχτες στη διοργάνωση σήμερα. Μου άρεσε πολύ αυτό που κατέθεσε ο Παπαπέτρου επίσης σε επίπεδο προσέγγισης της αποστολής του. Και φυσικά το δίδυμο που κέρδισε τα φώτα επάνω του, Χάκετ και Πρίντεζης. Ο Ιταλός ήταν καταλυτικός σε άμυνα και επίθεση. Πραγματικός defensive leader δείχνει τον δρόμο και την κατεύθυνση που θα πάρουν τα πράγματα στην άμυνα της ομάδας του μέσα από τη γλώσσα του σώματος όταν χαμηλώνει και περιμένει τον αντίπαλο στο κέντρο του γηπέδου. Τον βοήθησε και η επίθεση που επέλεξε ο Ολυμπιακός στο διάστημα της ανάκαμψης ώστε να βρει ρυθμό αν και προσωπικά στη θέση του Κουρτινάιτις μετά τη δεύτερη επίθεση στο post θα έβαζα πάνω του τον Honneycut (και όχι στο 31ο λεπτό..) Μόνο και μόνο ότι το όνομα του μπαίνει δίπλα σε αυτό του Πρίντεζη καταλαβαίνετε πόσο σημαντικός ήταν τη Παρασκευή ερχόμενος μάλιστα από τραυματισμό. Όσο για τον Συριανό φόργουορντ, τα λόγια περιττεύουν.. 

Έχω πει από το καλοκαίρι ότι μετά τη μετακίνηση του Νεμάνια Μπιέλιτσα στην Αμερική, ο Πρίντεζης είναι ο καλύτερος PF στη διοργάνωση. Υπόδειγμα σταθερότητας σε τοπ-επίπεδο και μια από τις μεγαλύτερες “ασφάλειες” τριγύρω για τα λεγόμενα μεγάλα ματς. Επειδή είμαι “ψείρας” θα σας πω ότι έκανε λαθάκια στην άμυνα στο πρώτο ημίχρονο (ευθύνεται για την ευκολία εισαγωγής της μπάλας στον άξονα στη transition offense της Κίμκι) όμως κακά τα ψέμματα, ο τύπος ήταν συνολικά συγκλονιστικός. Μπράβο.. Και κάτι τελευταίο. Όταν ο Σφαιρόπουλος επανέφερε τον Σπανούλη στο 35ο λεπτό σκέφτηκα ότι μάλλον αυτή η αλλαγή έπρεπε να περιμένει δυόμιση λεπτά ακόμα. Διαψεύσθηκα. Η έλευση του Σπανούλη έδρασε ευεργετικά για τον Ολυμπιακό και ουσιαστικά τελείωσε το ματς.

Overall.. Μπορεί (όπως θα καταλάβατε από το κείμενο) να ένιωσε ότι με συνεπήρε η επιστροφή του Ολυμπιακού στη τελική ευθεία του ματς (και όντως συνέβη αυτό) όμως δεν είμαι το ίδιο ενθουσιασμένος με τη γενική εικόνα και το status του αυτή τη στιγμή σε έναν όμιλο-ναρκοπέδιο. Οι ερυθρόλευκοι έχουν ακόμα θέματα να λύσουν και ίσως να αναθεωρήσουν κάποιες καταστάσεις. Μοιάζουν λίγο μπερδεμένοι σε επίπεδο ρόλων στο ροτέησιον μετά τις τελευταίες προσθήκες και μη ξεχνάτε ότι πρέπει να εντάξουν πλέον και τον Κώστα Παπανικολάου σε αυτό. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, το παιχνίδι της επόμενης εβδομάδας στη Μόσχα με τη ΤΣΣΚΑ είναι “ευλογία” για τον Ολυμπιακό με την έννοια ότι μπορεί να ωθήσει την ομάδα να πάρει αποφάσεις. Εφόσον οι ερυθρόλευκοι συνεχίσουν έτσι (με αυτό το ρόστερ) εκτιμώ ότι θα δούμε αρκετές φορές τον Πρίντεζη στο “5”.. Το μπάσκετ των big guards και των undersized ψηλών που υποστηρίζει ο Ολυμπιακός πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα ή αυτή η ανορθογραφία θα είναι και η νέμεσις της φετινής προσπάθειας του στη διοργάνωση..;

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Όσον αφορά τον Παναθηναϊκό τώρα.. Έχω λιγότερα να πω για το παιχνίδι του σε επίπεδο τακτικής μιας και ο τρόπος που εξελίχθηκε η αναμέτρηση του Ζάγκρεμπ δε μας έδωσε τα κατάλληλα ερεθίσματα. Προτιμώ λοιπόν να κάνουμε μια γενικότερη κουβέντα αναφορικά με την εικόνα της ομάδας το τελευταίο διάστημα και λίγες ημέρες πριν το -κατά τη γνώμη μου- ματς της χρονιάς, με την Αναντολού στο ΟΑΚΑ.

Τι κρατάμε από την αναμέτρηση με την Τσεντεβίτα, ωμά και ξεκάθαρα:

-Πολύ σημαντικό διπλό. Σε καθαρά βαθμολογικό επίπεδο ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν απεγνωσμένα (μετά την ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα στην Αθήνα) ένα τέτοιο αποτέλεσμα τη στιγμή μάλιστα που μια βασική του αντίπαλος, η Αναντολού έχασε εκεί μέσα. Την οποία Αναντολού περιμένει την επόμενη εβδομάδα στο ΟΑΚΑ και με νίκη αυτομάτως τη βάζει δύο παιχνίδια κάτω.

-Ο Παναθηναϊκός βελτίωσε το status του στο γκρουπ, όχι όμως και το αγωνιστικό του status. Σε αντίθεση με όσες φανφάρες διαβάσατε στις φυλλάδες και τα ελληνικά media, οι πράσινοι δεν έπαιξαν κάτι διαφορετικό από ότι συνήθως παίζουν από την αρχή της σεζόν. Χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης του αποτελέσματος (το γράφω περισσότερο για τους καινούργιους αναγνώστες γιατί οι παλαιότεροι γνωρίζουν ότι αυτό εδώ μέσα απλά δε συμβαίνει..) η κατάσταση του αντιπάλου ήταν τέτοια που επηρέασε σημαντικά τα δρώμενα στο παρκέ. Όποιος παρακολουθεί τη Τσεντεβίτα με συνέπεια (και στις δύο διοργανώσεις) μπορούσε να δει αυτό που ερχόταν στην αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό. Η ομάδα του Μρσιτς έχει “σκάσει”. Βασίζεται σε ένα σφιχτό rotation που δε της δίνει τη πολυτέλεια να καλύψει τραυματισμούς ή την κούραση από τις συνεχείς υποχρεώσεις και έχει δώσει ρόλο σε παιδιά χωρίς υπόβαθρο στη διοργάνωση. Κάτι ανάλογο για παράδειγμα προσπαθεί να διαχειριστεί και ο Πρίφτης στον Άρη. Όσο προχωράμε στη σεζόν αυτό θα “γράφει” πάνω της. Πραγματικά η δύναμη της εικόνας από την αρχή της αναμέτρησης ήταν καταλυτική. Οι Κροάτες αδυνατούσαν να ακολουθήσουν τον Παναθηναϊκό.

-Ο Μρσιτς προσπάθησε να ανοίξει το rotation του ξεκινώντας τους Musa-Katic στη πεντάδα τζογάροντας με την προοπτική να κερδίσει δύο παίχτες όμως οι πιθανότητες του ήταν συγκεκριμένες και το γνώριζε. Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ πιο γεμάτος, με περισσότερα αποθέματα φυσικών δυνάμεων και ενέργεια καταφέρνοντας να κυριαρχήσει πλήρως σε κάθε εκδήλωση του στο παρκέ. Ο Τζόρτζεβιτς το είχε διαβάσει σωστά το ματς. Και ευτύχησε να του έρθουν όλα “δεξιά” από την αρχή.

Οι πράσινοι, με στόχο να πάνε το ματς στο βάθος και τη φθορά, ανέβηκαν στα 4/4 και πίεσαν από την αρχή με τον Τζέημς Γκιστ να είναι ο παίχτης που έκανε τη διαφορά στα μετόπισθεν και στις δύο γραμμές άμυνας. Ήταν τέτοια η υπεροχή του Αμερικανού σε φυσικό/αθλητικό επίπεδο που απαγόρευε οποιοδήποτε miss match ανεξάρτητα από τον αντίπαλο που βρισκόταν κάθε φορά μπροστά του. Εξαιρετικός και ο Καλάθης ειδικά στις φάσεις που κλήθηκε να παίξει αυστηρά προσωπική άμυνα.

-Η Τσεντεβίτα βρήκε ελεύθερα σουτ απέναντι σε απλωμένες άμυνες ή μετά από περιστροφές στην άμυνα του Παναθηναϊκού όμως ήταν απελπιστικά άστοχη. Έχει ένα καλό διάστημα στην άμυνα όπου ο Μρσιτς χαμηλώνει το σχήμα του με τον Αράποβιτς στο “5” και τον Ουόκερ στο “4” (παρότι ο Αμερικανός αμυνόταν στο “5” στα μετόπισθεν), παίρνει αρκετά defensive stops (σχεδόν 5 λεπτά πολύ καλής άμυνας) αλλά δε καταφέρνει να μπει στο ματς γιατί είναι αποκαρδιωτικά άστοχος απέναντι όμως σε μια άμυνα που είχε τα πόδια να υπερασπιστεί το καλάθι του.

Δίδαγμα: Δείτε τι θα μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός εφόσον συνήθιζε να αποτελεί τη πιο φυσική/αθλητική ομάδα κάθε βραδιά στο παρκέ.. Δηλαδή από τη στιγμή που θα μπορούσε να ελέγξει το παιχνίδι με την άμυνα του και τη δύναμη των “ποδιών” του.. Το έχω γράψει πολλάκις. Η ομάδα έχει προδιαγραφές και θα μπορούσε χωρίς παραπάνω χρήματα αλλά με σωστή τοποθέτηση αυτών που ήδη επένδυσε στην αγορά, να παράγει πραγματικά καλό μπάσκετ.

-Η επιλογή του Μρσιτς για άμυνα χώρου (3-2 με τον Ουάιτ “κεφάλι) ήταν μια καλή ιδέα με τελείως λάθος εφαρμογή όμως στο παρκέ. Η διάταξη της έδωσε χώρο για πολλά ελεύθερα σουτ στον Παναθηναϊκό ο οποίος θεωρώ ότι θα μπορούσε να τελειώσει το ματς με ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό από το 47.1%. Στην αντίπερα όχθη, είναι χαρακτηριστικό ότι ο Πάβλοβιτς παρατούσε τελείως τον πεδίο ευθύνης του στην αδύνατη πλευρά και κάλυπτε τη πλάτη του Ραντούλιτσα στα picks των γηπεδούχων, οι οποίοι δε κατάφεραν να “τιμωρήσουν” αυτή την επιλογή της ελληνικής ομάδας ούτε μια φορά.. Μου άρεσαν τα Double Staggered plays των πρασίνων τα οποία κατέληγαν σε σουτ ή close out επίθεση του Καλάθη χαμηλά στο φτερό, παρόμοια με αυτά που χρησιμοποιεί ο Πόποβιτς στους Σπερς για τον Πάρκερ.

Ραντούλιτσα..

Όπως κυριάρχησε ο Γκιστ στις μονομαχίες στην άμυνα, έτσι κι ακόμα περισσότερο "κατάπιε" ο Ραντούλιτσα κάθε αντίπαλο στο επιθετικό κομμάτι. Τα νούμερα αυτή τη φορά λένε μεγάλο μέρος της αλήθειας. 21 πόντοι, 9/11 σουτ και 3 τελικές σε κάτι λιγότερο από 18 λεπτά στο παρκέ. Ο Παναθηναϊκός “πάτησε” πάνω στη καλή συνεργασία Ραντούλιτσα-Γκιστ στην 1-3-1 επίθεση που λανσάρει ο Σάλε φέτος στην Αθήνα, στήνοντας τον Σέρβο στο ημικύκλιο των προσωπικών και τον Αμερικανό φόργουορντ στη base line. Η αποτελεσματικότητα του Ραντούλιτσα ως finisher είναι γνωστή όμως στη πραγματικότητα αυτό που ανεβάζει το status του στην επίθεση είναι η ικανότητα του στη πάσα. Σε καταστάσεις 4 out- 1 in επίθεσης που έτρεξε ο Τζόρτζεβιτς για αυτόν, ο Σέρβος σέντερ έστειλε τους Κροάτες στο θρανίο.. Σε αυτό το πλαίσιο επίθεσης φέτος με τον Ραντούλιτσα, ο Παναθηναϊκός τιμωρεί κάθε αδράνεια της άμυνας σε base line cut ή την επιλογή πολλών προπονητών να “μαζέψουν” υπερβολικά τους παίχτες του γύρω από τον Σέρβο σέντερ. Πολύ καλό παιχνίδι λοιπόν για τον Ραντούλιτσα. Για άμυνα δε λέω τίποτα, δεν υπάρχει λόγος να χαλάσουμε τις καρδιές μας..

Που πάμε..;

Ο Παναθηναϊκός έχει θέματα να λύσει πάντα συνάρτηση με τη βελτίωση του ρόστερ του σε συγκεκριμένα κομμάτια και με την οπτική του προπονητή του πάνω σε αυτό όμως πρώτα έχει μπροστά του μια τεράστια πρόκληση. Αναφέρομαι στο ματς με την Αναντολού μιας και του δίνεται η ευκαιρία, μέσα στην έδρα του, να πάρει σημαντικό πλεονέκτημα με το τέλος του πρώτου γύρου απέναντι σε έναν βασικό αντίπαλο. Ματς-κριτήριο και για τους δύο προπονητές μιας και μετά την ήττα από τη Φενέρ βγήκε προς τα έξω μια δυσαρέσκεια για τον Ντούσαν Ίβκοβιτς και η Αναντολού θα έρθει στο ΟΑΚΑ με τεράστια πίεση. Επίσης είναι μια μεγάλη ευκαιρία και για τον Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς ώστε να αντιστρέψει μέρος των όχι ιδιαίτερα θετικών εντυπώσεων που έχουν συγκεντρώσει οι επιλογές και η δουλειά του από την αρχή της σεζόν. Είναι ένα ματς που μπορεί να δώσει ώθηση στην ομάδα του Παναθηναϊκού. Περισσότερα στο Preview στο Stoiximan.blog..

To βασικό πρόβλημα των πρασίνων παρ'όλα αυτά παραμένει η αναποφασιστικότητα του Τζόρτζεβιτς σχετικά με το τι χρειάζεται πραγματικά η ομάδα. SF; PF; Mobile Center; Θέλει να προχωρήσει σε αλλαγές στο ρόστερ; Σαφώς και βλέπει το πρόβλημα σε συγκεκριμένα κομμάτια του παιχνιδιού όμως έχει τη σωστή οπτική στο πως αυτό πρέπει να επιλυθεί; Και πάνω από όλα, ακόμα και εάν ο Παναθηναϊκός αποκτήσει παιδιά που μπορούν να τον βοηθήσουν σε αυτά τα κομμάτια, θα μπορέσουν να αξιοποιηθούν σωστά με αυτό το καθεστώς; Θα ήθελα πολύ να δω τον Τζόρτζεβιτς να δουλεύει με ένα πιο σωστά στελεχωμένο ρόστερ. Προσωπικά, εάν μπορούσα να βάλω έναν τίτλο σε όλα αυτά θα επέλεγα να εκθέσω γραπτώς τη πρώτη και πιο αυθόρμητη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό “Σάλε, δώσε μια ευκαιρία στον εαυτό σου..”

Υ.Γ: Στην ΑΕΚ ψάχνουν PG με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ο οποίος θα κάνει το ρόστερ της ομάδας πιο λειτουργικό. Τον χρειάζονται άμεσα για να αξιοποιήσουν και τον Μπράουν που εχθές ήταν πολύ καλός ως “άσσος” (7 τελικές σε 17') γιατί είναι έξυπνος παίχτης και γνωρίζει τα βασικά. Όμως δεν είναι αυτή λύση φυσικά.. Ο Ζντοβτς ψάχνει (σωστά) PG με μέγεθος & άμυνα, έναν Derwin Kitchen style περιφερειακό που θα ταιριάξει καλά στο backcourt του. Μια καλή περίπτωση παίχτη για την ΑΕΚ είναι ο James Florence της Τσιμπόνα. Όχι ακριβώς σε αυτά τα χαρακτηριστικά (θα έλεγα ότι είναι πιο ταλαντούχος από ..όσο χρειάζεται η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή) αλλά πρόκειται για γκαρντ με ποιότητα και σπουδαίο Work ethic. Στη Ζαντάρ πέρυσι έκανε παπάδες, στο Παρίσι βρέθηκε σε μια κακή κατάσταση (κακή ομάδα) και δε μπόρεσε να βγάλει το παιχνίδι του ενώ τώρα στο Ζάγκρεμπ είναι εξαιρετικός. Έξυπνος παίχτης, καλοπροπονημένος που ξέρει να συνεργάζεται και να παίζει “μαζί” με τους συμπαίχτες του. Προτείνω να τσεκαριστεί..