ΚΟΛΑΣΗ ΠΡΙΝ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ..

Και τώρα ποιος περιμένει τόσες ημέρες μέχρι την.. Πέμπτη?

(Εξτραδάκι: Σχόλιο για το ματς της Ν.Σμύρνης)

Ποιός? Ποιός? Ποιός..? (που έλεγε και ο Σκουντής..) Ποιός μπορεί να περιμένει μέχρι την Πέμπτη μετά την εξέλιξη που έχει πάρει πλέον η φετινή Ευρωλίγκα..? Στις 4 Απρίλη, έχουμε την Μεγάλη Πέμπτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Το καινούργιο σύστημα της διοργάνωσης με τα περισσότερα παιχνίδια έχει φέρει τις ομάδες στα όρια τους και ο ανταγωνισμός χτυπά κόκκινο.

Αυτό φαίνεται και γύρω μας, στους θεατές, οπαδούς, τον περίγυρο και  τη δική μας κοινωνία. Βλέπω κατακόρυφη άνοδο του ενδιαφέροντος για το μπάσκετ, με την Ευρωλίγκα να αποτελεί πλέον το βασικό αθλητικό θέμα συζήτησης, με το οποίο καταπιάνονται με ζήλο και άνθρωποι μέχρι πρότινος όχι τόσο κοντά στο αντικείμενο. Το μπάσκετ είναι ένα από τα λίγα πράγματα που έχει μείνει όρθιο στην κοινωνία μας, ένα από τα λίγα που δεν μας έχουν στερήσει ακόμα, ώστε να γεμίζει ακόμα τα βράδια μας και τη ζωή μας. Ίσως γιατί εκεί ο Έλληνας μοιράζει μνημόνια και κανόνες ανά την Ευρώπη, δεν υπογράφει..

Λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης πριν την τελευταία αγωνιστική (όπου οι πιθανότητες και τα σενάρια είναι εξαντλητικά πολλά) επέλεξα να μην εστιάσουμε στα δύο παιχνίδια των ελληνικών ομάδων, από τη στιγμή που γύρω καίγεται το σύμπαν, αλλά να αναφερθούμε  σε όλα τα ματς που είδαμε μιας και την επόμενη αγωνιστική οι πάντες θα κοιτούν τους πάντες.. Για πάμε..

Στο Μπάμπεργκ..

Ο Παναθηναϊκός προσέγγισε πολύ σωστά το ματς από το πρώτο δευτερόλεπτο. Θεωρώ ότι βοήθησε και το αποτέλεσμα της Ουνικάχα στην Πόλη ώστε το επίπεδο συγκέντρωσης να είναι το υψηλότερο δυνατό.

-Το πλάνο του Αργύρη Πεδουλάκη λειτούργησε και  εκτελέστηκε άψογα. Αυτό που λέμε «στοχευμένη» επίθεση εκφράστηκε πολύ εμφατικά από την αρχή, με τον κόουτς των πρασίνων να εξισορροπεί την απουσία του Διαμαντίδη από την αρχική πεντάδα με την παρουσία του Σοφοκλή Σχορτσανίτη, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους της επίθεσης στο κέντρο της ρακέτας και καλύπτοντας την έλλειψη δημιουργικής ικανότητας με ωμή φυσική υπεροχή χαμηλά στη ρακέτα. Στις 8-10 πρώτες επιθέσεις οι πράσινοι σημαδεύουν κυνικά τον Σχορτσανίτη (κατά κύριο λόγο) αλλά και τον Μασιούλις στο ποστ, προσπαθώντας να δημιουργήσουν κατάστασης απομόνωσης για τους δύο πολύ ικανούς on the back παίκτες τους. Είτε με καθαρό iso/άδειασμα πλευράς (Μασιούλις) είτε με side σκριν και κάθετη πάσα σε τριγωνάκι (Σόφο).  Το ποστ παιχνίδι αποτέλεσε τη ναυαρχίδα της ελληνικής επίθεσης βοηθώντας τον Παναθηναϊκό να «μπεί» και να  «πατήσει» με ασφάλεια σε ένα παιχνίδι που έκρυβε κινδύνους και να σταδιακά να βγάλει καλά περιφερειακά σουτ  (με πρωτοστάτη τον Λιθουανό) δουλεύοντας σε καταστάσεις ζυγισμένης/ισορροπημένης επίθεσης.

-Καθ’όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού ο Παναθηναϊκός δούλεψε πολύ με down screen στο high post, όταν η μπάλα βρισκόταν χαμηλά στη ρακέτα, βρίσκοντας με μια καθαρή πάσα από το ποστ πίσω από τον σκρίνερ «καθαρά» σουτ από το τρίποντο. Οι πρωταγωνιστές εναλλάσσονταν  μιας και το παιχνίδι (με τη δομή της ομάδας) αυτό προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Ποστ (Σόφο, Μάσιούλις, Τσαρτσαρής), σκρίνερ (Λάσμε, Γκιστ, Τσαρτσαρής), σουτέρ (Διαμαντίδης, Μπράμος, Μασιούλις).

-Σαφώς και όλη η βάση του παιχνιδιού των πρασίνων και υπόβαθρο για την καλή επίθεση τους ήταν η άμυνα. Ο Παναθηναϊκός βγάζει «αυτοματισμούς» σε αυτό το κομμάτι πλέον, με πολύ υψηλό βαθμό ετοιμότητας σε συγκεκριμένα σχήματα, ταχύτητα και σκληράδα. Είναι φανερό ότι η ομάδα βρίσκει ρυθμό από εκεί για να ανεβάσει την απόδοση της. Είναι πρώτη φορά που βλέπω τη Μπάμπεργκ (όχι δεν είναι οι ..Λέηκερς αλλά η αμερικανική επιθετική φιλοσοφία του Φλέμινγκ που περιέχει πολύ κίνηση μου αρέσει) να έχει τρακάρει τόσο σφοδρά σε τοίχο.

-Για τον  Δημήτρης Διαμαντίδη ήταν απλά μια ακόμα μέρα στο γραφείο (όχι κάτι ιδιαίτερο σε νούμερα) αλλά ήταν φανερό το ότι ο Παναθηναϊκός «απογοήτευσε» τον αντίπαλο στα πρώτα λεπτά της παρουσίας του αρχηγού στο παρκέ. Κοφτερό μυαλό, σωστό timing στη λήψη αποφάσεων. Η εικόνα που θυμάμαι πρόχειρα, είναι τους Γερμανούς να γυρνούν σε ζώνη (1-2-2) για να αιφνιδιάσουν, τον Διαμαντίδη να το διαβάζει/αποκωδικοποιεί  άμεσα και να χτυπά δις με τρόπο «άλλαξε άμυνα αμέσως»..

-Τη Πέμπτη οι πράσινοι έχουν την ευκαιρία τους να στείλουν το δικό τους μήνυμα στην υπόλοιπη ελίτ της Ευρώπης και φυσικά να κερδίσουν την 3^η θέση στον όμιλο. Η ΤΣΣΚΑ είναι πρώτη, αλλά ο Μεσίνα (που είναι γατόνι..) ξέρει ότι σε αυτά τα ματς ρολάρεις και μια αδιάφορη ήττα μπορεί να σου κόψει τον ρυθμό για τα πλέη-οφς. Είναι ευκαιρία ο κόσμος να γεμίσει το ΟΑΚΑ (στην ιδανική «βραδιά μπάσκετ), να παρακολουθήσει τον Παναθηναϊκό σε ένα ματς στο υψηλότερο επίπεδο της διοργάνωσης και να μάθει στο γήπεδο «μαζί» με την ομάδα τον αντίπαλο.

Δεν πείθει αλλά νικά..

Οι ερυθρόλευκοι πήραν ένα σπουδαίο βαθμολογικά αποτέλεσμα απέναντι στη Φενέρ, η αλήθεια όμως είναι ότι η ομάδα έχει τρανταχτές αδυναμίες στη παρούσα φάση και πρέπει να δουλέψει πολύ σε συγκεκριμένα κομμάτια του παιχνιδιού για να ακουμπήσει το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του συνόλου.

-Η Φενέρ ξεκίνησε με τον –έχοντα καλή αμυντική παράδοση τέτοια ματς- Ομέρ Ονάν πάνω στον Σπανούλη, με τον Τούρκο γκαρντ να κυνηγά παντού τον σταρ των ερυθρολεύκων φτάνοντας να τον παίζει καθαρό over play στη 4^η περίοδο. Ο Σπανούλης μπήκε σταδιακά στο ματς. Μου προξένησε εντύπωση το γεγονός ότι δε μπορούσε να δημιουργήσει θετικές για την ομάδα του καταστάσεις όταν στο πικ εν ρολ οι Τούρκοι παρέτασσαν απέναντί του hedge out και flash & recover άμυνα με τον Σαβάς στο «5» (μονίμως hedge out με τον Μπατίστ). Όποτε η μπάλα έφευγε σε σωστό χρόνο από τα χέρια του δημιουργού, ο Ολυμπιακός έβρισκε δρόμο για το καλάθι είτε με έξτρα πάσα είτε με διείσδυση, σουτ στην αδύνατη πλευρά ή πάσα στο κέντρο της ρακέτας. Το θέμα είναι ότι αυτό δε γινόταν με την απαιτούμενη συχνότητα.

-Ο Ολυμπιακός χτύπησε (και πάλι) την άμυνα της Φενέρ σε close out καταστάσεις, τακτική η οποία τείνει να γίνει πλέον ο πιο αποτελεσματικός τρόπος επίθεσης της ελληνικής ομάδας στη φετινή σεζόν με βέλη του Περπέρογλου και Πρίντεζη. Ο πρώτος εξελίχτηκε στον παίκτη-κλειδί των ερυθρολεύκων προσφέροντας σκοράρισμα όταν μάλιστα η μπάλα έκαιγε ενώ ο δεύτερος ναι μεν συνεχίζει να αποδεικνύει πόσο κομβικός παίκτης είναι για την ομάδα (μακράν η πιο αξιόπιστη λύση στο ποστ) αλλά διέπεται παρατεταμένα από μια εκνευριστική αστοχία σε προσπάθειες τριπόντου, η οποία αποτελεί και τη μεγάλη του διαφορά με πέρυσι. Διαφορά η οποία καθρεπτίζεται στο παιχνίδι της ομάδας γι’αυτό και ο Ολυμπιακός –κάποιες φορές-  λειτουργεί συνολικά καλύτερα με τη παρουσία της τρίποντης απειλείς του Πέρο Άντιτς.

-Έχουμε γράψει στο παρελθόν και θα το ξαναγράψουμε. Τα δύο περυσινά δυνατά σημεία του Ολυμπιακού, άμυνα στο πικ εν ρολ και στη καρδιά του ζωγραφιστού, αποτελούν την «αχίλλειο πτέρνα» της φετινής ομάδας. Η αίσθηση μου είναι  ότι εάν η Φενέρ (η οποία καλά διαβασμένη, όπως και όλοι οι αντίπαλοι των ερυθρολεύκων πλέον) είχε ένα αξιόλογο finisher στο ζωγραφιστό, πολύ δύσκολα η ελληνική ομάδα θα έφευγε νικήτρια από την Πόλη. 24/54 δίποντα έγραψαν οι Τούρκοι, πολλά από τα οποία ήταν τετ α τετ των ψηλών της (3/12 Σαβάς-Μπατίστ) με το καλάθι.. Εδώ υπάρχει θέμα.

-Ο Κώστας Παπανικολάου ήταν ο παίκτης που έκανε τη διαφορά (μαζί με τον Σπανούλη στο δεύτερο μισό) στο παιχνίδι, πιστοποιώντας την καλή αγωνιστική κατάσταση που δείχνει μετά το κακό προσωπικό του διάστημα. Άμυνες στο τρανζίσιον και στο μισό γήπεδο, κρίσιμα σουτ και διάθεση για τον φόργουορντ των ερυθρολεύκων (16π. 6/8σ. εκ των οποίων 4/4 3π.) που αποτέλεσε μακράν τον καλύτερο παίκτη τους στο παρκέ. Γενικά η γραμμή των φόργουορντ (και εννοώ το «3» και το «4») έτσι όπως είναι διαμορφωμένη η κατάσταση στην ομάδα πρέπει να κάνει το step up για να ανέβει ο Ολυμπιακός επίπεδο.

-Πλέον η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε όλα να παίζονται στο Φάληρο την τελευταία αγωνιστική, μιας και η νίκη της Κάχα στη Μόσχα θόλωσε τα νερά. Δεν υπάρχουν περιθώρια.. Γήπεδο που να κοχλάζει και σωστή διαχείριση συναισθημάτων τα κλειδιά. Θεωρώ πολύ σημαντικό το ότι η ομάδα παρότι δε παίζει ιδιαίτερα καλά, παίρνει αποτέλεσμα. Η Κίμκι έχει πολύ καλύτερο inside game σε σχέση με τη Φενέρ ή τη Σιένα και εκεί πρέπει να στοχεύσει η άμυνα της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο Ολυμπιακός έχει δείξει αποφασιστικότητα και μέταλλο στα μεγάλα ματς, έστω λοιπόν και εάν το timing δεν τον ευνοεί, νομίζω ότι μπορεί να τα καταφέρει απέναντι σε μια ναι μεν ποιοτική αλλά όχι τόσο σκληρή πνευματικά ομάδα. Θα χρειαστεί πολύ τον προπονητή του σε αυτό το ματς. Η μάχη του Μπαρτζώκα με τον Κουρτινάιτις μπορεί να κρίνει τα πάντα την Πέμπτη..

Μόσχα..

Ήταν από τα ματς που μυρίζουν «έκπληξη» από την πρώτη φάση, ειδικά όταν έβλεπες την ένταση την οποία έφερνε ο Νοτσιόνι στο παρκέ και ηλέκτριζε τους συμπαίκτες του. Η σκληρή πάστα από την οποία είναι φτιαγμένος ο Αργεντίνος ήταν too much για την ποιοτική αλλά εύθραυστη Κίμκι. Με το κομπιουτεράιζντ παιχνίδι του Κούκ οδηγό, πολύ κίνηση στην επίθεση (αν και το παράκαναν λίγο με το τρίποντο)σωστό spacing και «κέντρο» τον Λαμπέ, οι παίκτες του Τάμπακ σταδιακά αύξησαν τη διαφορά μπαίνοντας στην 4^η περίοδο με σοβαρό προβάδισμα. Η Κίμκι έκανε την αντεπίθεση της με μπροστάρη τον φορμαρισμένο Κόπονεν, «γύρισε» σε ένα ματς που φαινόταν κάποια στιγμή αδύνατο να το κάνει, αλλά στην κρίσιμη τελευταία επίθεση της περίμενα κάτι καλύτερο, με την άμυνα των Βάσκων να περιμένει τον Φινλανδό «μέσα». Ο Φριντζόν ακόμα περιμένει τη μπάλα στο τρίποντο..

Αυτό ήταν και το ματς που έχει φέρει τούμπα όλον τον όμιλο. Η Κίμκι πλέον ξεκάθαρα έρχεται την Πέμπτη μόνο για νίκη στο Φάληρο. Έχει την ποιότητα, αλλά τώρα θα δείξει από τι πραγματικά είναι φτιαγμένη. Έχω γράψει ότι βάσει performance είναι ομάδα οχτάδας, δε το συζητώ. Πλέον καλείται να μπεί και επίσημα στα πλέη-οφς, τη στιγμή που μετά από αυτήν την απώλεια έχει δυσκολέψει. Κάτι σαν ην Γαλατά πέρυσι.. Οι Βάσκοι από την άλλη έκαναν το μεγάλο κόλπο και έμειναν ζωντανοί. Να σας ξεκαθαρίσω κάτι όμως. Η ιδιοσυγκρασία αυτής της ομάδας είναι πολύ ιδιαίτερη. Θα μπεί την Πέμπτη για να κατασπαράξει τη Σιένα από το πρώτο λεπτό. Και συνήθως όταν ο αντίπαλος δεν ..καταπίνεται μονομιάς, σου κάθεται στο λαιμό και πνίγεσαι.. Θα δείξει..

Μr. Big Shot

Όπως οι ομάδες, έτσι και οι παίκτες βρίσκονται σε stroke. Για αυτό και ο Μάρκους Ουίλιαμς μετά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα στο τέλος κλειστών παιχνιδιών φέτος, πλέον «γιγαντώνεται» στο crunch time και νιώθεί ως ο μεγαλύτερος τρομοκράτης της διοργάνωσης. Το τελευταίο του χτύπημα βρήκε στόχο την Πόλη και την Αναντολού του Μαχμουντί, με τον Παναθηναϊκό βέβαια στη συνέχεια να απογοητεύει την Ουνικάχα τελειώνοντας το παιχνίδι της πρόκρισης. Η σιγουριά με την οποία ενεργεί ο Ουίλιαμς με ττον Ζόριτς και η μαχητικότητα τους στο τέλος των παιχνιδιών είναι παροιμιώδης, γι’αυτό και επέλεξα το συγκεκριμένο βιντεάκι στη σελίδα του Hoopfellas στο facebook..

Πάλα Έστρα: Στα σαγόνια του καρχαρία..

Η αποστολή ήταν εκ των προτέρων δύσκολη για τη Μοντεπάσκι, παρά τις απουσίες των Καταλανών, δεδομένου του ότι και η ομάδα του Μπάνκι έμπαινε στη μάχη χωρίς τη δυάδα των σούτινγκ γκαρντ της, Χάκετ-Τζάνινγκ.  Οι γηπεδούχοι απέδωσαν σεμιναριακό μπάσκετ στα πρώτα 6-7 λεπτά, κυκλοφορώντας πολύ γρήγορα τη μπάλα και παίζοντας με μεγάλη ένταση και στις δύο πλευρές του παρκέ με συνέπεια να πάρουν κεφάλι με 16-2 και 21-6. Βέβαια όταν η Μπαρτσελόνα άρχισε να «πατάει», βάζοντας με μεγάλη ποικιλία σε plays τη μπάλα στο ζωγραφιστό το παιχνίδι άρχισε να κυλά υπέρ της. Η Μοντεπάσκι δεν είχε ανάσες και το μεγάλο αμυντικό κενό στο ζωγραφιστό (είχε τεράστιο πρόβλημα στο να ματσάρει τον Τζαβάη) έδωσε καθαρό κεφάλι στους Καταλανούς, οι οποίοι με τα γκαρντ που έχουν φάνηκε ότι δύσκολα θα έβαζαν τον αντίπαλο πάλι μέσα. 

Ο Μπάνκι έκανε μεγάλη προσπάθεια, δοκίμασε ότι μπορούσε αλλά χωρίς τα «πνευμόνια» του στην περιφέρεια δε μπορούσε να τρέξει το ίδιο καλά το γήπεδο και να παίξει το γνωστό του ζον πρές το ίδιο αποτελεσματικά. Χαρακτηριστικό της κούρασης των γηπεδούχων το ότι στα τελευταία 15 λεπτά έχασαν 7-8 ελεύθερα και με καλές προϋποθέσεις σουτ , από αυτά που..βάζουν όλη τη σεζόν. Ο Ινγκλς συνέχισε την παράδοση καλών εμφανίσεων απέναντι στη Μοντεπάσκι. Το ζήτημα βέβαια είναι καλύψει το κενό και στην άμυνα (όσο μπορεί φυσικά..) Μπράβο στη Μπαρτσελόνα που έπαιξε για την περηφάνια της.  Η Σιένα δεν έχασε κάτι. Πάει στη Βασκονία τελευταία αγωνιστική για να νικήσει και μόνο. Θεωρώ ότι εάν είναι κομπλέ μπορεί να το κάνει, ειδικά από τη στιγμή που οι περισσότεροι βλέπουν εύκολη νίκη των Βάσκων..

Kαι.. Nea Smyrni!

Πανάξια νίκη του Πανιωνίου, την οποία δικαιούταν η ομάδα του Σφαιρόπουλου σαν παράσημο για τη χρονιά που κάνει. Θέλω να δώ πόσο θα πειράξει το μυαλό των πρασίνων (με την έννοια ότι  μέχρι πρίν το συγκεκριμένο ματς βρίσκονταν σε διαρκή άνοδο) ενόψει ΤΣΣΚΑ.

Οι κυανέρυθροι παρουσίασαν μια ομάδα που νίκησε γιατί μπόρεσε να τρέξει «μαζί» με τον Παναθηναϊκό και να ματσάρει την ταχύτητα και την αθλητική ικανότητα των πρασίνων παρατάσσοντας απέναντι στους high flyers της φροντκόρτ του Πεδουλάκη, Λάσμε-Γκιστ, τους Μίλμπουρν-Μπούκερ και στο «3» τον Γιάνκοβιτς απέναντι στους Μπράμος-Μασιούλις. Είναι ξεκάθαρο ότι οι πράσινοι λύγισαν από τη κούραση σε αυτό κομμάτι (φυσιολογικό με τέτοια καταπόνηση) και στο 4^ο δεκάλεπτο δεν είχαν ανάσες να φτάσουν μέχρι τέλος σουτάροντας αποκλειστικά τρίποντα, γεγονός το οποίο ξένισε είναι η αλήθεια. Ο Παναθηναϊκός ναι μεν βασίζεται (πολύ σωστά θα πω εγώ) στην άμυνα του αλλά σήμερα φάνηκε αυτό που λέμε καιρό, δηλ. ότι  χωρίς Διαμαντίδη (9 λάθη..) η επίθεση του πέφτει κατά πολύ δείχνοντας ότι θέλει δουλειά. Ακόμα και στο ξεκίνημα όπου οι γηπεδούχοι είχαν χάσει το καλάθι από τα μάτια τους, η πράσινοι επίθεση δε λειτουργούσε σωστά για αυτό και η διαφορά ήταν μικρότερη από ότι έπρεπε πραγματικά να είναι. Συνολικά για το πρωτάθλημα πάντως τέτοια αποτελέσματα δρούν ευεργετικά. Σαφώς και ο Πανιώνιος απέχει από το επίπεδο του Παναθηναϊκού όμως κάτι μου λέει ότι μπορεί να δώσει μια πολύ καλή σειρά ημιτελικών στην ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη..

Μπείτε στην παρέα μας στο facebook..

 http://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274