Landing in London..(?)

Οι ελληνικές ομάδες είναι εδώ, στην καυτή ποστ σίζον της Ευρωλίγκας που ξεκινά την ερχόμενη εβδομάδα. Ο Κώστας Παπανικολάου κουβάλησε τον Ολυμπιακό στο κρισιμότερο ματς της σεζόν και οι ερυθρόλευκοι ξεκινούν τον πόλεμο πλέον από θέση ισχύος. Μεγάλη μάχη σε ένα ΟΑΚΑ καμίνι έδωσε ο Παναθηναϊκός ο οποίος έπεσε όρθιος απέναντι στο ρομπότ του Μεσίνα. Οι εντυπώσεις του Hoopfellas από τα παιχνίδια..

Αντί ενός μικρού προλόγου θα πω ότι είμαι από αυτούς που δεν ήταν θετικοί μπροστά σε μια ενδεχόμενη εμφύλια μάχη των ομάδων μας στα πλέη-οφς της διοργάνωσης. Ναι, θα είχαμε σίγουρα έναν εκπρόσωπο σαν χώρα στο Λοδίνο. Όμως κάτι μου λέει ότι ο νικητής θα πήγαινε «άδειος» συναισθηματικά στο φάιναλ φορ. Όταν, για ευνόητους λόγους, η πρόκριση στο Λονδίνο (μέσα από μια τέτοια σύγκρουση) αποκτά μεγαλύτερη σημασία ίσως και από το ίδιο το τρόπαιο (ή τη συμμετοχή στον τελικό) κινδυνεύει σημαντικά η ψυχολογική σου ισορροπία. Αντίθετα τώρα και οι δύο ομάδες (ειδικά ο Παναθηναϊκός που μπαίνει στη σειρά ως underdog) μπορούν να πάρουν ώθηση εφόσον βγούν ζωντανές.. Αυτά θα τα πούμε αναλυτικά αύριο (ή το αργότερο το μεσημέρι της Δευτέρας) με ειδική ανάρτηση στην οποία θα παρουσιάσουμε τις δικές μας πιθανότητες πρόκρισης για κάθε ζευγάρι της ποστ σίζον ξεχωριστά.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ-ΤΣΣΚΑ

-Η εικόνα του όλου σκηνικού που στήθηκε στο ΟΑΚΑ για το συγκεκριμένο παιχνίδι καταρχήν, αποτελεί κέρδος για τον Παναθηναϊκό. Δε το συζητώ, κάποια πράγματα πολλές φορές είναι μεγαλύτερα και από την ίδια τη νίκη. Γήπεδο καμίνι, με τους οπαδούς να στηρίζουν και να δίνουν το στίγμα τους ότι πιστεύουν σε αυτή την ομάδα. Το κέρδισε αυτό ο φετινός Παναθηναϊκός..

-Η ΤΣΣΚΑ αδιαμφισβήτητα είναι μια ομάδα που δεν ταιριάζει στους πράσινους. Δε ματσάρουν καλά μαζί της κυρίως λόγω των κορμιών/φυσικών χαρακτηριστικών και του βάθους της. Αυτό είναι δεδομένο, αλλά μικρή σημασία έχει πλέον αφού δε θα βρεθεί μπροστά στην ελληνική ομάδα σε μια σειρά πλεη-οφς αλλά μόνο –και εάν..- σε ένα ενδεχόμενο μονό ματς για τον τίτλο, όπου η προσέγγιση είναι διαφορετική και όλα ανοικτά.

-Ο Αργύρης Πεδουλάκης το πήγε καλά το ματς, τηρουμένων των αναλογιών. Είχε απέναντι του μια ομάδα που παίζει πολύ καλά στο μισό γήπεδο και έχει περισσότερες επιλογές και τρόπους επίθεσης από τη δική του. Επικεντρώθηκε στο να παρουσιάσει ένα ροτέησιον το οποίο θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο αγωνιστικό πλάνο, στοχεύοντας να κρατήσει στο παρκέ -χωρίς κάθε είδους φθορά-  τους δύο παίκτες του, οι οποίοι βάζουν τον φετινό με τη παρουσία τους, σε άλλο επίπεδο. Διαμαντίδης και Λάσμε.  Για αυτό λοιπόν ξεκίνησε τον Σοφοκλή στο «5» και στη συνέχεια επέλεξε τον Γκιστ πάνω στον Κρίστιτς. Ο Σέρβος (αποτελεί το κέντρο βάρους της ποστ επίθεσης του Μεσίνα) αποτελεί πολύ επικίνδυνη πηγή φθοράς για τον Λάσμε, δεδομένου του μεγάλου κορμιού του και της άψογης τεχνικής του συν το ότι επιτίθεται πολλές φορές ωμά με πλάτη, σε αντίθεση με τον Κάουν ο οποίος είναι «πάρε-βάλε» ψηλός με κίνηση γύρω από το καλάθι, στυλ το οποίο προκαλεί μικρότερη φθορά στην αντίπαλη άμυνα (αναφέρομαι κυρίως στο κομμάτι των φάουλ). Σωστή επιλογή.

-Το ψηλό σχήμα που λανσάρει ο Μεσίνα στα τελευταία ματς των Ρώσων (Κριάπα «3», Έρτσεγκ «4») αποτελούσε τροχοπέδη για το ποστ παιχνίδι του Παναθηναϊκού μιας και μπορούσε με το καλύτερο αμυντικό φόργουορντ της διοργάνωσης (Κριάπα) να ματσάρει χαμηλά τον Μασιούλις. Ήταν δεδομένο όμως ότι η ελληνική ομάδα θα βρεί τρίποντο στις περιστροφές από το «4» (ο Έρτσεγκ δεν είναι ο πιο γρήγορος σε αυτό το κομμάτι, αντίθετα ίσως ο Βορόντσεβιτς να κόλλαγε καλύτερα) και έτσι έγινε, με τους Γκιστ-Τσαρτσαρή, με τη διαφορά όμως ότι οι γηπεδούχοι ήταν άστοχοι μετά από έξτρα πάσα, γεγονός-κλειδί στο επιθετικό τους performance.

Οι Ρώσοι έστελναν βοήθεια δεύτερο μεγάλο κορμί στον Σχορτσανίτη (με φόργουορντ κυρίως) αν και τα γκαρντ τους ακόμα έχουν μεγάλο άνοιγμα χεριών (χαρακτηριστικό στο σωματότυπο όλου του ρόστερ τους) που «κλείνει εκνευριστικά το γήπεδο, μειώνει τις αποστάσεις (το spacing του αντιπάλου πρέπει να είναι δουλεμένο στην εντέλεια)και χαλάει τις γωνίες πάσας (passing lanes) και συνολικά τον ρυθμό επίθεσης. Γι’αυτό και ανέφερα το τρίποντο από έξτρα πάσα. Εκεί μπορείς να χτυπήσεις μια τέτοια άμυνα, να ρίξεις το τοίχος. Αυτό έχει συμβεί σε πολλές από τις φετινές ήττες της ΤΣΣΚΑ φέτος.

-Από την άλλη πλευρά η αμυντική συμπεριφορά των πρασίνων παίρνει αρκετά καλό βαθμό συνολικά. Μη ξεχνάμε ότι είχαν να αντιμετωπίσουν μια ομάδα που παίζει ένα multiple half court offense style, με ποστ παιχνίδι (από όλες τις γραμμές του ρόστερ), συνεχή κίνηση χωρίς τη μπάλα, σωστές αποστάσεις και πολύ καλό midrange παιχνίδι καλύπτοντας έτσι μια σχετική αδυναμία στο μακρινό σουτ, με μετρ του είδους όπως ο Ουίμς, ο Κριάπα (πλέον..) ή ο Κρίστιτς (face up καταστάσεις). Ο Αργύρης Πεδουλάκης έπαιξε φλοτ τον Παπαλουκά (προκλητικά) και τον Τζάκσον απαντώντας στην αντίστοιχη άμυνα του αντιπάλου στον Ούκιτς και τον Ξανθόπουλο. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η –απόλυτα επιτυχημένη- στοχοποίηση (στην πράσινη επίθεση) του Ουίμς, ο οποίος είχε μπεί καλά στο ματς, φορτώνοντας στις αρχές 3^ης και 4^ης περιόδου με το τρίτο και τέταρτο αντίστοιχα φάουλ και βγάζοντας τον εκτός με τον εξίσου δυνατό αλλά πιο «τραχύ» Μασιούλις χαμηλά. Από την άλλη θα πρέπει να αναφέρουμε την τακτική του Μεσίνα, με την οποία η ΤΣΣΚΑ μετά από τις αλλαγές που συνηθίζει στην άμυνα του ο Παναθηναϊκός , να ψάχνει το miss match χαμηλά στο ζωγραφιστό και όχι να επιτεθεί με ντράιβ περιφερειακού πάνω σε ψηλό. Το έκανε ακόμα και όταν ψηλά είχε μείνει ο Σχορτσανίτης κυρίως στις καταστάσεις που στη φάση δεν αναμιγνυόταν ο καλύτερος της slasher,  Ουίμς. Επιλογή που τελικά της βγήκε..

-Ο Παναθηναϊκός άλλαξε πρόσωπο όταν στο παρκέ πάτησαν οι Λάσμε-Μπράμος. Η ΤΣΣΚΑ σταμάτησε να χτυπάει στο πικ εν ρολ με τον παίκτη του Σχορτσανίτη (εμφανή η πρόθεση από την αρχή, αν και για να τα λέμε όλα το κάθε αμυντικό λάθος σε οποιαδήποτε θέση δημιουργούσε άμεσα κίνδυνο αλεϋ-ουπ..), η επίθεση των γηπεδούχων έγινε πιο ευέλικτη και γενικά σαν σύνολο μπορούσε να τρέξει και να σταθεί καλύτερα στο μισό γήπεδο δίπλα στους Ρώσους.

Ο Μάικ Μπράμος ήταν ο παίκτης που «σήκωσε» την επίθεση των πρασίνων, πιστοποιώντας την αγωνιστική άνοδο μετά από ένα σχετικά μακρύ, νεκρό διάστημα στο τοπ-16. Είχε αυτοπεποίθηση, ήταν έτοιμος ψυχολογικά να πάρει τα σουτ και έδωσε και φάσεις στο ανοιχτό γήπεδο με τα πολύ καλά του τρεξίματα. Ο Ελληνοαμερικανός wing αποτελεί  -στα δικά μου τουλάχιστον μάτια- από μόνος του και με το προσωπικό του στυλ τη χαρακτηριστικότερη έκφραση της αγωνιστικής φυσιογνωμίας του φετινού καινούργιου Παναθηναϊκού. Πειθαρχία, σκληράδα, athleticism αμυντική προσήλωση. Το σουτ στο 39’30’’ το οποίο «ξέρασε» το καλάθι θα μπορούσε εν τέλει να δώσει και τη νίκη στους γηπεδούχους.

-Σε προσωπικό επίπεδο οι δύο φυσιογνωμίες που ξεχώρισαν για την «αρκούδα» ήταν ο Βίκτορ Κριάπα και ο Θοδωρής Παπαλουκάς. Ο Ρώσος φόργουορντ ήταν μακράν ο καλύτερος παίκτης που πάτησε την Πέμπτη το παρκέ του ΟΑΚΑ. Εντέλει και αυτός που έκανε τη διαφορά στο τέλος. Η ευστροφία του στο μισό γήπεδο είναι τόσο εντυπωσιακή ώστε να στέκεται πλέον με αξιώσεις δίπλα στην εντυπωσιακή αμυντική του ικανότητα. Έχουμε μιλήσει και άλλες φορές φέτος για το πόσο πολύ τον έχει αναμείξει ο Μεσίνα στο δημιουργικό κομμάτι της ρωσικής επίθεσης φέτος. Είδαμε φάσεις με αρχικό σχηματισμό δύο ψηλών στο high post όπου έπαιρνε την πρώτη πάσα και δημιουργούσε παίζοντας (συνήθως με τον Κρίστιτς) κάτι μεταξύ faκe pick’n roll και high low σε κίνηση όμως, αλλά και δημιουργία από το ποστ ή ακόμα και σπλιτάρισμα. Εξαιρετικός, τα νούμερα του άλλωστε είναι ενδεικτικά (13π. 7 ριμπ. 6 τελικές).

Ο Θοδωρής Παπαλουκάς έκανε επίσης μια πολύ μεστή εμφάνιση, κερδίζοντας  τη μάχη της περιφέρειας από τα πράσινα γκαρντ. Ήταν μια απάντηση σε όσους πίστευαν ότι «τελείωσε», ίσως όμως πρώτα από όλα (θα πω εγώ) στον ίδιο του τον εαυτό. Με τον Θοδωρή στο τιμόνι  η ΤΣΣΚΑ έπαιζε αυτό που έπρεπε μέχρι τέλους, κυνηγώντας με υπομονή τη καλύτερη επιλογή με καθαρό μυαλό. Και μια ομάδα με τα χαρακτηριστικά και τον τρόπο επιθετικής ανάπτυξης των Ρώσων, χρειάζεται ακριβώς αυτό από τον πόιντ γκαρντ για να λειτουργήσει σωστά. Ο Παπαλουκάς υπήρξε σημαντικός  της σιγουριάς που έβγαζε η ΤΣΣΚΑ στα καλά διαστήματα του Παναθηναϊκού, όπου οι Ρώσοι έδιναν την αίσθηση ότι «δεν πανικοβαλλόμαστε, θα το πάρουμε το παιχνίδι». Μπράβο λοιπόν στο Θοδωρή.. Η ΤΣΣΚΑ μπαίνει στην τελική ευθεία της διοργάνωσης ως το πρώτο φαβορί πλέον (βάσει της αγωνιστικής της κατάστασης) και αυτή η προοπτική είναι ότι καλύτερο για τον Έλληνα γκαρντ στο τέλος της σπουδαίας του καριέρας.

-Πάμε και στον Δημήτρη Διαμαντίδη.. Είναι τέτοιος ο βαθμός ετοιμότητας/σταθερότητας του κάθε βράδυ που οι δύο σερί κακές του εμφανίσεις έχουν αποτελέσει θέμα συζήτησης. Έτσι είναι.. Το θετικό βέβαια που εντοπίζεται, έχει να κάνει με το ότι η ομάδα έπαιξε στα ίσα την ΤΣΣΚΑ στη κακή βραδιά του 3D. Το κρατάμε αυτό..

Από την αρχή, όπου η επίθεση των πρασίνων αντιμετώπιζε δυσκολίες, ο αρχηγός εξαναγκάστηκε θα έλεγα σε κάποιες ενέργειες πέρα από το παιχνίδι του, γεγονός που του χάλασε το ρυθμό ενώ φανερά μετά από κάποιο σημείο εκνευρίστηκε όταν έβλεπε ότι δεν έρχεται το παιχνίδι σε αυτόν.  Συμβαίνει.. Το θέμα είναι ότι ο Παναθηναϊκός τον χρειάζεται  εν όψει της σειράς με την Μπαρτσελόνα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στη σύγχρονη ιστορία του, ήρεμο δυνατό και συγκεντρωμένο. Δε τον φοβάμαι.. Πρόκειται για τον –ίσως- πιο δυνατό πνευματικά παίκτη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ο οποίος αποτελεί «τοτέμ» σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Με τον Διαμαντίδη του τελευταίου καιρού (εκτός φυσικά των δύο τελευταίων ματς) οι πράσινοι πάνε παντού-με οποιονδήποτε στα ίσα.. Αυτόν θα κοιτούν όλοι, συμπαίκτες και αντίπαλοι για δύο εβδομάδες πλέον. Μεγάλο πλεονέκτημα του για την ..επαναφορά, εκτός από το πόσο πνευματικά συγκροτημένο άτομο είναι, το πληθωρικό παιχνίδι με το οποίο μπορεί να βοηθήσει την ομάδα του αντλώντας και ο ίδιος δυνάμεις από κάθε φάση σε οποιοδήποτε σημείο του παρκέ. Αυτό βέβαιο δεν αλλάζει το ότι εάν οι πράσινοι θέλουν να αξιώνουν πρόκριση απέναντι στη Μπαρτσελόνα ο Διαμαντίδης πρέπει να είναι και πάλι ΣΤΑΘΕΡΑ, όχι βαρόμετρο..

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΚΙΜΚΙ

Αν το παιχνίδι του ΟΑΚΑ είχε περισσότερο προπονητικό ενδιαφέρον, αυτό του Φαλήρου υπερείχε σε βαθμολογικό μιας και οι ισορροπίες ήταν πολύ λεπτές.

-Το ΣΕΦ δε γέμισε σε τέτοιο ματς και το γεγονός ξένισε λίγο. Όλοι νομίζω θα περιμέναμε μια διαφορετική εικόνα και  αυτό πιθανόν έπαιξε το ρόλο του στο αρχικό «μούδιασμα» των ερυθρολεύκων.

-Ο Ολυμπιακός σωστά σχεδίασε τη στρατηγική του πάνω στο ματς του πρώτου γύρου, όπου η Κίμκι όπως είχαμε σχολιάσει τότε –παρά το αποτέλεσμα-  είχε βγάλει στην επιφάνεια πολλές από τις αδυναμίες της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα.  Η βάση του αμυντικού πλάνου (πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η νίκη των ερυθρολεύκων) ήταν 1.) ο περιορισμός του πικ εν ρολ των Ρώσων 2.) το να στείλει η ερυθρόλευκη άμυνα τη μπάλα μακριά από το ποστ, στοχοποιόντας τον Λόντσαρ που είναι πολύ ικανός σε αυτό κομμάτι. Και οι δύο αυτοί τομείς, οι οποίοι πέρυσι αποτελούσαν το δυνατό στοιχείο του αγωνιστικού στυλ της ομάδας, φέτος είναι η «πληγή» των Πειραιωτών, οπότε εκ των προτέρων η ελληνική ομάδα γνώριζε το που θα χτυπήσει ο αντίπαλος. Ο τελικός βαθμός στο αμυντικό effort είναι πολύ καλός. Ο Ολυμπιακός είχε ενέργεια, είχε αμυντικό πλάνο. Εκεί που πάλι δεν τα κατάφερε ήταν στην άμυνα μακριά από τη μπάλα, παιχνίδι στο οποίο όμως οι Ρώσοι είναι πολύ ικανοί.  Είδαμε πάλι τους πρωταθλητές να «τρώνε» κοψίματα πάνω στην άμυνα τους και πάσες σε πρώτο χρόνο, τρόπος επίθεσης με τον οποίο ρολάρει η Κίμκι. Αντίθετα ο Ολυμπιακός ανταποκρίθηκε και στην transition defense, όπου οι περιφερειακοί του παρουσίασαν ετοιμότητα βγαίνοντας γρήγορα πάνω στη μπάλα και στέλνοντας τον ντριμπλέρ στις γωνίες, με συνολικά γρήγορες επιστροφές.  Η αλήθεια είναι ότι η Κίμκι διαθέτει μια versatile ανάπτυξη στο επιθετικό κομμάτι και η αμυντική επιτυχία έχει σοβαρό βαθμό δυσκολίας. Εγώ λοιπόν δίνω credit στους ερυθρόλευκους σε αυτόν τομέα. Ναι, η απουσία ενός λίμπερο-προστάτη όπως ο Ντόρσεη στο κέντρο του ζωγραφιστού έχει βγάλει τις όποιες αδυναμίες της ομαδικής άμυνας αλλά η ουσία είναι ότι δέχθηκαν μόλις 70 πόντους . Μπράβο..

-Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έκανε κάποιες προσαρμογές στο ροτέησιον του. Με οδηγό την καλή αμυντική συμπεριφορά του Κατσίβελη στο ματς της Μόσχας άφησε  σωστά έξω τον Πέρκινς ( χρεώνω στον κόουτς την λάθος οπτική στο θέμα του Αμερικανού είτε για τον τρόπο που τον χρησιμοποιεί είτε για το εάν τον απέκτησε για να τον χρησιμοποιήσει έτσι, αλλά η προώθηση του Κατσίβελη την Πέμπτη ήταν σωστή επιλογή) ενώ επέλεξε να πάει στο «5» κυρίως με τους Χάινς-Πάουελ, παίζοντας και με πιο light σχήματα (Περπέρογλου-Παπανικολάου στα φόργουορντς) τα οποία δεν κόστισαν overall ριμπάουντ αλλά και σε συγκεκριμένο διάστημα με πιο βαριά (Χάινς-Πάουελ). Το βασικό μπακόρτ (Σπανούλης-Λο) επίσης, ήταν άστοχο αλλά σε κάθε περίπτωση είχε σημαντικό ρόλο στον έλεγχο του ρυθμό καθώς τόσο ο αρχηγός των ερυθρολεύκων όσο και ο Αμερικανός γκαρντ δημιούργησαν πολλές καταστάσεις για την ομάδα τους (παραπάνω από το άθροισμα των 13 ασσίστς..)

Το ριμπάουντ και το αμυντικό τρανζίσιον αποτέλεσαν την ναυαρχίδα των ερυθρολεύκων στο να ελέγξουν τον ρυθμό και να πάνω σε παιχνίδι 70 κατοχών, τέμπο το οποίο στη παρούσα κατάσταση (έτσι όπως εμφανίζεται ο Ολυμπιακός τον τελευταίο καιρό..) έδινε περισσότερη σιγουριά στους γηπεδούχους. Παρόλα αυτά η ελληνική ομάδα βρήκε ευκαιρίες (όχι πολλές αλλά αξιοποιήσιμες)  στο ανοιχτό γήπεδο, οι οποίες την «σήκωσαν» βοηθώντας στη δημιουργία μια διαφοράς στο μέσο του παιχνιδιού.

-Και πάλι ο Ολυμπιακός παρουσίασε διακυμάνσεις στην απόδοση του, αυτό ήταν εμφανές. Είδαμε διαστήματα στα οποία έμοιαζε αδύναμος, με συνέπεια η Κίμκι να ξαναμπεί στο ματς και εν τέλει να το φέρει στα ίσα. Θεωρώ ότι απέναντι σε μια εξίσου ταλαντούχα ομάδα αλλά με διαφορετικό mentality αυτό πιθανόν θα κόστιζε στους ερυθρολεύκους. Ο Κουρτινάιτις  ήρθε να παίξει το παιχνίδι του χωρίς αναστολές. Είδε τον Ολυμπιακό να του φεύγει μιας και η δυνατή ελληνική άμυνα είχε επηρεάσει τον συνεκτικό ιστό του παιχνιδιού της Κίμκι, ξαναγύρισε στο ματς αλλά ήταν άτυχος όταν ενεργοποίησε τα δικά του plays ασφαλείας με αποδέκτες τους δύο ίσως πιο clutch παίκτες του και αναφέρομαι στο ρωσικό δίδυμο Φριντζόν-Μόνια που συνολικά σούταρε με 3/15σ.. Έβλεπα τον Φριντζόν στο γνωστό play όπου μετά από down screen βγαίνει στις προσωπικές για εκτελέσει (σούτ που το βάζει σε απίστευτη συχνότητα ακόμα και με..το πόδι) να χάνει τον συγχρονισμό του και τον Μόνια να τελειώνει με 0/6 τρίποντα, αρκετά από αυτά με καλές προϋποθέσεις για έναν πολύ έμπειρο παίκτη. Με 5/25 τρίποντα (έτσι όπως ήταν η φύση του συγκεκριμένου αγώνα) η Κίμκι δε θα μπορούσε να «καβαλήσει» και να πάρει το διπλό. Ο δυναμισμός του Πολ Ντέηβις (που όντως προβλημάτισε τον Ολυμπιακό) δεν έφτανε..

-Σε προσωπικό επίπεδο, τα λόγια περιττεύουν για τον Κώστα Παπανικολάου. Προσπαθώ να βρώ σε ποιόν τομέα δεν ήταν καθοριστικός αλλά δε μπορώ.. Ο 22χρονος φόργουορντ μετά από μια περίοδο χαμηλών πτήσεων έχει βρεί ρυθμό για τα καλά και με την απόδοση του είναι τον τελευταίο καιρό η μεγαλύτερη σταθερά στο παιχνίδι του Ολυμπιακού. Αυτό που ξεχωρίζω στο συγκεκριμένο παιδί είναι η φλόγα του. Το βλέπεις, δε θυμίζει «αφ’υψηλού» πρωταθλητή αλλά νεαρό διεκδικητή πεινασμένο, που δεν έχει πάρει απολύτως τίποτα.. Αυτό ακριβώς το αγνό feeling γαρνιρισμένο με τον δυναμισμό του διεθνή φόργουορντ τραβάει όλη την ομάδα τον τελευταίο καιρό. Ο Παπανικολάου απλά παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο. Και όσο παραμένει τόσο clutch ο Ολυμπιακός μπορεί να έχει μεγάλους στόχους έστω και αν αυτή τη στιγμή, η ομάδα –βάσει του μπάσκετ που παρουσιάζει- δεν πείθει σε μεγάλο ποσοστό ότι θα έπρεπε να μπεί στην ποστ σίζον με πλεονέκτημα έδρας. Τα 6/6 τρίποντα και τα 12 ριμπ. είναι νούμερα ασύλληπτα για παίκτη ο οποίος μάλιστα δεν αποτελεί καν τοπ-3 επιλογή στην επίθεση της ομάδας του. Δε λέω μπράβο εδώ γιατί θα είναι λίγο..

-Ο Κάιλ Χάινς αξίζει κάθε ένα από τα χειροκροτήματα που πήρε στο τέλος του ματς. Όπως πάντα έδωσε όλα και αποδείχθηκε καθοριστικός, με την ενέργεια και το προσόν της ταχύτητα του σε μικρό χρόνο με το οποίο κερδίζει τα αντίπαλα θηρία. Πάνω σε αυτή ακριβώς την ιδιαιτερότητα βάσισε ο Ολυμπιακός πέρυσι τα πιο δυνατά plays ασφαλείας του στην 4^η περίοδο. Τον είδαμε απέναντι στα ψηλά κορμιά της Κίμκι να κερδίζει χώρο με κάθε είδους τρόπο, να σκοράρει  με τη «δική του φάση» παίρνοντας πλάτη στα 3μέτρα και με γρήγορη περιστροφή να αφήνει πίσω τον αντίπαλο και να φθάνει μέχρι τέλος. Τέτοια «παιχνίδια» ( όπως και το ντράιβ λαμβάνοντας τη μπάλα πρόσωπο στο high post) πρέπει να ψάξει περισσότερο ο Ολυμπιακός από εδώ και πέρα, ειδικά απέναντι στα ψηλά κορμιά της Εφές.. Σημειολογικά θα σας πω ότι αποτελούσαν τις «φάσεις» με το μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας στο playbook της περυσινής ομάδας..

Y.Γ: Μέχρι το βράδυ θα δώ και το ματς της Βιτόρια.. Όποιος θέλει, μιλάμε..

Μπείτε στην παρέα μας στο facebook..

 http://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274