ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΜΕΡΑ..

Ο Ολυμπιακός έβγαλε δόντια όταν ένιωσε ότι χάνει το εισιτήριο για το Λονδίνο και κατάφερε μετά από μεγάλη μάχη να περάσει την Εφές σε ένα πολύ δυνατό 5^ο ματς. Θα είναι εκεί..! Να υπερασπιστεί τον τίτλο του..  Όρθιος έπεσε ο Παναθηναϊκός στο Παλάου Μπλαουγκράνα, προδομένος από τα γκαρντ του και κυρίως την αστοχία του από το τρίποντο. Τελικά το Λονδίνο ήταν  κοντά και για τους πράσινους..

-Με καρδιά πρωταθλητή και μια refuse to lose αύρα που «πότισε» το ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός γύρισε την σε βάρος του κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, με αντεπίθεση διαρκείας στο δεύτερο ημίχρονο και θα φωνάξει παρών στις 10 Μαϊου στο Λονδίνο για να υπερασπιστεί το στέμμα του και την τιμή του Ελληνικού μπάσκετ. Αυτή η «αύρα» φάνηκε στο δεύτερο τρίποντο του Παπανικολάου στην εκπνοή του πρώτου ημιχρόνου (δύο σουτ που κράτησαν πραγματικά στη ζωή των Ολυμπιακό..) το οποίο έγραψε το 33-41, αλλά  έκανε το ΣΕΦ να ..σειστεί και πανηγυρίστηκε σαν νικητήριο. Ουσιαστικά όλοι υποπτευόντουσαν τι θα επακολουθούσε. Νομίζω και οι ίδιοι οι Τούρκοι, οι οποίοι έβλεπαν το τραίνο να έρχεται κατά πάνω τους χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι..

-Η Εφές ξεκίνησε καλά, παρουσιάζοντας δείγματα έτοιμης ψυχολογικά ομάδας, να παίξει και να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός τέτοιου παιχνιδιού. Ο Μαχμουτί σημάδεψε τον Ερντέν στην επίθεση αλλά η σαφής εντολή του Γιώργου Μπαρτζώκα προς τα τρία «5» του σε όλη τη διάρκεια του ματς για καλή «από μπροστά» άμυνα, απέρριψε σε μεγάλο βαθμό τις καταστάσεις καθαρού ποστ παιχνιδιού στην επίθεση των Τούρκων, με συνέπεια τη χρησιμοποίηση του Σαβάνοβιτς ως σκαλοπατιού (στο high post) για να περάσει η μπάλα μέσα. Με τον Σέρβο φόργουορντ στη συγκεκριμένη θέση, ο Μαχμουτί κοίταξε και το drive με το «5» του ταυτόχρονα να ρολάρει και ουσιαστικά να χρησιμοποιεί το μεγάλο κορμί του ως σκρίν στον ψηλό του Ολυμπιακού.  Ο Τούρκος προπονητής γενικά είχε κατεύθυνση στην επίθεση του να δώσει μπάλες στον Σαβάνοβιτς τον οποίο απομόνωνε συχνά στο φτερό παίζοντας ποστ τον Πρίντεζη και πλάτη/πρόσωπο τον Αντιτς. Η Εφές πάτησε στην αστοχία του Έησι Λο που «χάλασε» το μυαλό των γηπεδούχων (γενική η αστοχία αλλά όσο να’ναι όταν βλέπεις τον συγκεκριμένο να έχει κόψει κάθε σύνδεση με το καλάθι..) και όταν έβαλε τα πρώτα σουτ από μακριά με τους Γκιουλέρ-Τουντσερί άρχισε να ξεφεύγει επικίνδυνα.. Γενικά το πλάνο του Μαχμουτί στο πρώτο ημίχρονο υλοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό και εάν δεν ήταν τα δύο σωτήρια σουτ του Παπανικολάου, η ελληνική ομάδα θα είχε μετά την ανάπαυλα να ανεβεί  ένα Έβερεστ..

-Ο Ολυμπιακός έχτισε όλη την προσπάθεια ανάκαμψης του πάνω στον άξονα Σπανούλη-Πάουελ, οι οποίοι λειτούργησαν πολύ σωστά σε μια multiple pick’n roll offense που είχε δουλευτεί για να μεταβάλλεται και να χτυπά ανάλογα με το ποιόν βρίσκει μπροστά της.  Πικ και ρολάρισμα με τον Πάουελ να βουτάει στο καλάθι, πικ εν ποπ καταστάσεις με στημένο τον Αμερικανό για σουτ από μέση απόσταση αλλά κυρίως pick and..follow με πολύ καλό συγχρονισμό. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας επέλεξε να μετατρέψει την μέχρι τώρα αδυναμία του στη σειρά (το στοπ στα τελειώματα του Σπανούλη από την παρουσία των sevenfooters της Εφές) σε πλεονέκτημα και να χτυπήσει με αυτή. Ο Σπανούλης έπαιξε πολύ «πάνω» στους ψηλούς του αντιπάλου, με πολύ μεγάλη επιτυχία μιας και οι ερυθρόλευκοι έφερναν σε σωστό χρόνο τον σκρίνερ (Πάουελ-Χάινς-Σερμαντίνι) από πίσω του έτοιμο να εκμεταλλευτεί τη στιγμή που ο Kill Bill έπεφτε στο έδαφος νικημένος θεωρητικά από τα μακριά χέρια των Τούρκων ψηλών. Αυτή τη συνεργασία οι ερυθρόλευκοι τη δούλεψαν σωστά και με καλό συγχρονισμό και βοήθησε πολύ ώστε ο Σπανούλη να πετύχει στη συνέχεια ένα-δύο πολύ σημαντικά καλάθια απέναντι στα «5» της Εφές.

-Βλέποντας το ματς να έρχεται τούμπα.. (έλα που δε το περίμενες) ο Μαχμουτί (ο οποίος από ένα σημείο και μετά είχε χάσει τον Φάρμαρ που τραυματίστηκε στο γόνατο) προσπάθησε να πάρει μόνος του το παιχνίδι, με καθαρά coaching emergency tacticts  στις οποίες χρησιμοποιούσε συνεχείς εναλλαγές στην άμυνα του ώστε να μη διαβάσει, «πατήσει» και προσαρμοστεί ο αντίπαλος. Από ζώνη σε μαν του μαν, από 2-3 σε BOX-1 και τα ρέστα.. Έξυπνο θα πω εγώ. Εκείνη τη στιγμή, με τα δεδομένα του παιχνιδιού ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει. Στη BOX-1 που χρησιμοποίησε με τον Σιπ πάνω στον Σπανούλη, οι ερυθρόλευκοι έψαξαν τον Χάινς (με τον Σπανούλη να τραβιέται ψηλά παίρνοντας τη μπάλα0 λίγο κάτω από τη γραμμή των προσωπικών και στο κέντρο της ρακέτας  προκαλώντας το ελαφρύ «μάζεμα» (υπό τον κίνδυνο επιλογής πλευράς για drive Αμερικανού) το οποίο κατέληγε σε εξωτερική πάσα με τρείς σουτέρ να περιμένουν έτοιμοι.

-Η ειρωνία μάλιστα είναι ότι από την αρχή της σειράς κάναμε την εκτίμηση ότι η Εφές θα ήταν καλύτερη με τον Γκιουλέρ αντί του Βούγιασιτς και τον Γκόνλουμ στο «5» για προσωπική άμυνα ειδικά σε πικ εν ρολ καταστάσεις  και τελικά όντως οι Τούρκοι πήραν πολύ παιχνίδι από τον Γκιουλέρ αλλά στο τέλος με το χαμηλό σχήμα (Γκόνλουμ «5» Σιπ «4») αναλώθηκαν αρκετά σε ζώνη.

-Η επίθεση του Ολυμπιακού είχε όντως μια ανισορροπία, με πολλά σουτ τριών πόντων τα οποία ήταν αποτέλεσμα της άμυνας των Τούρκων αλλά και του ότι οι ίδιοι οι ερυθρόλευκοι πήραν αυτή την επιλογή παρασυρόμενοι ίσως και από τη θέληση τους να βάλουν φωτιά στο γήπεδο. Θα έλεγα ότι στην τελευταία περίοδο έπαιξαν πολύ πιο ορθολογικά και λειτουργικά στην επίθεση (με τον Λο να ξαναμπαίνει στο ματς) βγάζοντας πολύ μεγαλύτερη σιγουριά στο crunch time από τη μάλλον φοβισμένη/θολωμένη Εφές.

Σαφώς ο παίκτης που ξεχώρισε ήταν ο Βασίλης Σπανούλης ο οποίος δημιούργησε πολλά ρήγματα σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού στην τουρκική άμυνα και θα μπορούσε να είχε  αρκετές παραπάνω τελικές από τις 5 που έγραψε η στατιστική εάν οι συμπαίκτες του ήταν λίγο πιο εύστοχοι. Το χρειαζόταν αυτό ο Kill Bill μετά το δύο άσχημα ματς της Πόλης. Είναι από τους ελάχιστους παίκτες στην Ευρώπη που όταν δεν υπάρχει δρόμος, τον δημιουργεί και από αυτό εισπράττει ο Ολυμπιακός στα μεγάλα ματς.  Καθοριστικός ο Πρίντεζης (με 5 καυτούς πόντους στο τέλος), από δύο μεγάλα σουτ οι Παπανικολάου (1^ο ημίχρονο)-Περπέρογλου (2^ο).

-Στο τέλος της ημέρας αυτό  που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Είμαι από τους πρώτους που έχω γράψει ότι ο Ολυμπιακός δεν με ενθουσιάζει με το μπάσκετ του (και ακόμα το γράφω) και έχει σημαντικές αδυναμίες σε συγκεκριμένα κομμάτια όλη τη χρονιά, όμως κύριοι τα γεγονότα έχουν ως εξής: Oι πρωταθλητές Ευρώπης επιστρέφουν στο φάιναλ-φορ για υπερασπιστούν το στέμμα τους, να νικήσουν ή να πέσουν στο πεδίο μάχης (της τελικής μάχης..). Αυτό λέγεται σ υ ν έ χ ε ι α. Και είναι ότι σημαντικότερο στον σύγχρονο πρωταθλητισμό. .

Υ.Γ: Το πιο δυνατό βέλος στη φαρέτρα της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα εν όψει φάιναλ φορ είναι ότι πάει στο Λονδίνο χωρίς άγχος. Είναι outsider.. Αναλυτικά σύντομα στην αντίστοιχη ανάρτηση..

ΕΠΕΣΕ ΟΡΘΙΟΣ..

Αυτή είναι η φράση που μου ήρθε βλέποντας τον Παναθηναϊκό  στο φινάλε του 5^ου αγώνα της σειράς με την Μπαρτσελόνα. Ο τρόπος που πάλεψε η ομάδα και εν τέλει έχασε, δε πρέπει να στεναχωρεί κανέναν. Αντίθετα μάλλον οι περισσότεροι λυπούνται γιατί βλέπουν ότι υπήρχαν δυνατότητες για κάτι παραπάνω. Θεωρώ πως ναι.. Ακόμα και εάν η Μπαρτσελόνα φάνηκε πιο έτοιμη να ισορροπήσει όταν μέσα σε αυτή τη σειρά βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού, ενώ ρεαλιστικά στα τελευταία παιχνίδια φάνηκε καλύτερη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δύο ομάδες (αναφορικά με αυτό που παίζουν και τον τρόπο που ματσάρουν στο παρκέ, η κάθε μια με τα συν και τα πλην της) βρίσκονται πολύ κοντά.

-Ο Παναθηναϊκός  βρέθηκε με το καλημέρα αντιμέτωπος με μια κατάσταση που ούτε ο ίδιος είχε υπολογίσει.  Τρία φάουλ ο Διαμαντίδης πριν το πρώτο πεντάλεπτο, εκτός ο αρχηγός, γεγονός που είχε τεράστιο αντίκτυπο (ψυχολογικά) στο performance της ομάδας και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο Παναθηναϊκός έχασε πολύ περισσότερα από τον ηγέτη και μόνο ουσιαστικά δημιουργό του. Έχασε το μυαλό του..

Για τα επόμενα λεπτά κυριαρχεί χάος, με την Μπαρτσελόνα να παίρνει το μομέντουμ και με καλό μέσα-έξω παιχνίδι (το εκμεταλλεύτηκε παίζοντας πάνω στην ικανότητα των ψηλών της να βγάλουν τη μπάλα έξω σωστά, σε κατάλληλο χρόνο, αυτό λέγεται ανεπτυγμένη αίσθηση του παιχνιδιού)να φτάνει στο 37-18 του 14^ου λεπτού, το οποίο περιλαμβάνει 28 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο.. Ο Διαμαντίδης έχει μόλις επιστρέψει.

-Από εδώ ξεκινάει μια πολύ σπουδαία προσπάθεια των πρασίνων να ξαναμπούν στο ματς. Σε τέτοιες περιπτώσεις, επιλογές δεν υπάρχουν και ο Παναθηναϊκός έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Χώρισε το ματς σε περιόδους και έβαλε μικρούς στόχους, ώστε να τονώσει την ψυχολογία των παικτών καθώς η απογοήτευση θα μπορούσε να τους «τελειώσει» από κάθε διεκδίκηση άμεσα.  Σε αυτήν τους  την προσπάθεια οι πράσινοι στηρίχτηκαν

1.) στην εκπληκτική τους άμυνα η οποία συνοδεύτηκε από ισχυρή θέληση να «μπούν» σε κάθε φάση

2.) στο low mistake μπάσκετ τους που δεν επέτρεψε στη Μπαρτσελόνα να ξαναβάλει φωτιά στο γήπεδο.

Ο Παναθηναϊκός ξεκάθαρα το ήθελε πάρα πολύ. Φαινόταν άλλωστε.. Παίζει άμυνα θανάτου, έχει κλειδώσει τους Καταλανούς αλλά με 20 πόντους στο β’ ημίχρονο προφανώς και δεν πας πουθενά. Π Ο Υ Θ Ε Ν Α όμως..

-Ήταν συνολικά « κακός» επιθετικά ο Παναθηναϊκός, αν εξαιρέσουμε το ποστ παιχνίδι που παρουσίασε όταν οι Καταλανοί έπαιζαν προσωπική άμυνα, κυρίως κοιτάζοντας τον Μασιούλις. Το «κακός» το βάζω σε εισαγωγικά γιατί αναφέρομαι περισσότερο στο shooting performance και όχι στο κομμάτι της ανάπτυξης. Στη ζώνη του Πασκουάλ, ο Αργύρης Πεδουλάκης προσπάθησε να γίνει πιο επιθετικός τραβώντας τους ψηλούς στη κορυφή ενώ ταυτόχρονα οι δύο wings βρίσκονταν τοποθετημένοι σε σχηματισμό υπερφόρτωσης, με σκοπό να χτυπήσει με drive από την απέναντι πλευρά του γηπέδου. Είδαμε τον Μπράμος στη base line να προσπαθεί να βρεί τα «κενά» μέσα στη άμυνα και τα καλά midrange shots και τον Λάσμε να «βουτάει» από το high post προς το καλάθι συνεχώς, πάσα που έψαξε ο Παναθηναϊκός αρκετά στο ματς.

Και όμως όλα αυτά κάπου απαλείφονται όταν σουτάρεις το τραγικό 1/16 τρίποντα.  Η εκνευριστική σιγουριά της άμυνας του Πασκουάλ στο flot πάνω στον Ούκιτς και τον Γκιστ απέδωσε (8 τρίποντα σούταραν) και τελικά στο πιο κρίσιμο σημείο ήταν αυτή που έδειξε τον νικητή. Χρειαζόταν και επιζητούσε απελπισμένα ο Παναθηναϊκός αυτό το ένα σουτ, το οποίο –καθαρά προσωπική γνώμη- θα μπορούσε να αλλάξει όλη την έκβαση του αγώνα, τη στιγμή που η ελληνική ομάδα είχε δώσει κάθε ικμάδα των δυνάμεων της έχοντας ξαναμπεί στο ματς και περιμένοντας την ώθηση που θα έδινε το σήμα για την προσπέραση. Ίσως τα παιδιά αυτά να μην έχουν το mentality για τέτοια  σουτ, ίσως η βραδιά να ήταν τόσο κακή που τα μάγια θα έφευγαν μετά τα μεσάνυχτα..

Το δεύτερο μελανό σημείο μετά το shooting performance και αχίλλειος πτέρνα στην μεγάλη αμυντική προσπάθεια ήταν τα πολλά χαμένα αμυντικά ριμπάουντς, απόρροια  των αλλαγών που επεδίωκε ο Παναθηναϊκός στα μετόπισθεν. Για πρώτη φορά στη σειρά ήταν τόσο διογκωμένο το πρόβλημα, ειδικά όταν οι Λάσμε-Γκιστ έπαιζαν άμυνα στα γκαρντ των Καταλανών. Για πρώτη φορά οι Μασιούλις και Μπράμος κυρίως έχασαν τόσες μάχες κοντά στο καλάθι. 19 επιθετικά πήρε η Μπαρτσελόνα.  Το νούμερο είναι όχι απλά μεγάλο, αλλά τεράστιο σε ματς 60 πόντων..

-Όλη αυτή η κατάσταση με τα γρήγορα φάουλ του Διαμαντίδη φανέρωσε για μια ακόμα φορά τις αδυναμίες αυτής της ομάδας, τόσο στο κομμάτι της επιθετικής λειτουργίας (όπου χωρίς τον Διαμαντίδη ο Παναθηναϊκός δεν έχει κατεύθυνση και κανένα plan B  εφόσον διαβάσει ο αντίπαλος την πρόθεση της) όσο και στον φάκελο των επιλογών στο ρόστερ, μιας και η «χημεία» του μικρού  ροτέησιον  γύρισε μπούμερανγκ μέσα στη σειρά όπου ο Παναθηναϊκός έμεινε από γκαρντς, γεγονός με άμεση επιρροή στον τρόπο που έπαιζε η ομάδα. Και στο 5^ο παιχνίδι οι λύσεις δεν ήρθαν. Ο Μπανκς (6 λεπτά) δεν έδωσε τίποτα, ο Σοφοκλής (7 λεπτά) έχασε κατά κράτος κάθε μάχη από τον Τζαγουάη (για πρώτη φορά στη σειρά σε τέτοιο βαθμό). Ο Ούκιτς είναι ο Ούκιτς για τον οποίον μιλούσα όλη τη σεζόν και ο Διαμαντίδης συνέχισε τη χαμηλή πτήση στα πλέη-οφς (πέρα από τα heroics πάντα..) με τα γκαρντ του Πασκουάλ να ελέγχουν πλήρως τη μάχη του μπακόρτ στην οποία ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο απεδείχθη too much για τον αντίπαλο. 

Έχω εκφραστεί κολακευτικά κατ’εξακολούθησην  για τον «αρτίστα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τόσο στο 4^ο όσο και στο 5^ο ματς, όταν χρειάστηκε πήρε τη μπάλα με θερμοκρασία..πίσσας και έβαλε τεράστια καλάθια. Ο τίτλος του MVP της σειράς βρίσκεται ήδη σπίτι του..  Από την άλλη πλευρά ο Στεφάν Λάσμε ήταν εγγύηση σε ένα ακόμα ματς, δείχνοντας από πού πρέπει να ξεκινήσει η ομάδα τη νέα σεζόν. Δυνατά μπήκε και ο Γκιστ, τα συνεχόμενα όμως άστοχα τρίποντα τον «έριξαν στο καναβάτσο», θετικό πρόσημο και στον Μασιούλις. Και όμως όλα αυτά τα παιδιά, ο βασικός κορμός του 7-player rotation, θα μπορούσε να αποδώσει πολύ καλύτερα με την ύπαρξη ενός πικ  εν ρολ περιφερειακού, ο οποίος θα έδινε άλλη διάσταση στο παιχνίδι αυτής της ομάδας. Δυστυχώς τα λάθη του χειμώνα, τα οποία έκρυβε με τόση μαεστρία το high energy και πειθαρχημένο παιχνίδι της ομάδας βγήκαν στην επιφάνεια την ώρα της κρίσης..

-Σαφώς και ο φετινός Παναθηναϊκός  έκανε περήφανο τον κόσμο του (εγώ θα πω όλο τον ελληνικό μπασκετικό κόσμο) στην Ευρωλίγκα που για αυτόν τελείωσε στο Παλάου Μπλαουγκράνα την προηγούμενη εβδομάδα.  Υπάρχει η απολύτως κατανοητή πίκρα του feeling που έβγαλε αυτή η σειρά, το οποίο μεταφράζεται σε χαμένες προσδοκίες καθώς ήταν φανερό ότι υπήρχαν οι δυνατότητες να αφήσουν οι πράσινοι τη Μπαρτσελόνα εκτός. Αλλά ας μη σκεφτόμαστε έτσι. Ο Παναθηναϊκός, ακόμα και με όλα τα εμπόδια του 5^ου ματς είχε την ευκαιρία του να κάνει τη μεγάλη ανατροπή την ύστατη στιγμή, αλλά δε μπόρεσε.  Δε μειώνει σε τίποτα «αυτό» που έβγαλε αυτή η ομάδα φέτος, σε μια χρονιά πολύ δυνατών στιγμών.  Προσωπικά έχω δηλώσει φαν του hard nosed/αντρικού μπάσκετ των πρασίνων, μου αρέσει να το παρακολουθώ με τα συν και τα πλην του. Δε σας κρύβω ότι θεωρούσα πως οι πράσινοι μπορούσαν να κάνουν πολύ θόρυβο στο Λονδίνο εφόσον περνούσαν τη Μπαρτσελόνα..  Αλλά μάλλον πήραν αυτό που τους αναλογούσε. Καιρός για δάκρυα δεν υπάρχει. Άλλωστε ο στόχος του τίτλου στην Α1, με τις υπάρχουσες συνθήκες, παραείναι μεγάλος..

Μπείτε στην παρέα μας στο facebook..

 http://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274